«Τύψεις» και «ενοχές» υπονομεύουν την εθνική συνοχη
Του Ιωάννου Σ. Λάμπρου*
Η εισροή, από την αρχή του περασμένου έτους, εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και λαθρομεταναστών στην πατρίδα μας επανέφερε, πιο επιτακτικά αυτή τη φορά, στο προσκήνιο την παρουσία των αλλοδαπών στην πατρίδα μας τις τελευταίες δεκαετίες.1
Πληθώρα επιχειρημάτων χρησιμοποιούνται για να κάμψουν τις αντιστάσεις των συμπατριωτών μας στην παράνομη έλευση αλλοδαπών. Μεταξύ άλλων, επιχειρείται να προκληθούν τύψεις και ενοχές στον ελληνικό λαό βάζοντας τον στη θέση του απολογούμενου. Υποστηρίζεται ότι και η Ελλάς, μεταξύ άλλων χωρών, ευθύνεται για τους πολέμους και τη δυστυχία σε πολλές περιοχές του πλανήτη όντας μια ευρωπαϊκή, δυτική, χριστιανική, καπιταλιστική χώρα… Η αλήθεια, φυσικά, είναι ότι η Ελλάς, ο Ελληνισμός ευρύτερα, δεν υπήρξε ποτέ τμήμα του δυτικού αποικιοκρατικού συστήματος – όπως, ανοήτως, ισχυρίζεται η εγχώρια μαρξιστική διανόηση αρνούμενη την ελληνική ιστορική ιδιαιτερότητα – αλλά, αντίθετα, υπέστη βάρβαρη οθωμανική κατοχή αιώνων μη μετέχοντας στο πλιάτσικο λαών του πλανήτη όπως, η Αγγλία, η Γαλλία, η Ολλανδία, η Πορτογαλία, η Ιταλία, το Βέλγιο.
Ως έθνος έχουμε και εμείς, φυσικά, στην ιστορία μας, μεταχειριστεί μη ειρηνικά μέσα έναντι άλλων λαών. Ο Μέγας Αλέξανδρος δεν έφτασε στην Ινδία με την πειθώ του λόγου, ούτε η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διατηρήθηκε για ένδεκα αιώνες με χριστιανικά κηρύγματα αγάπης και αδελφοσύνης. Είχαμε επίσης, αποικίες κάποιες χιλιάδες χρόνια πριν. Μήπως για αυτούς τους λόγους να αποδεχθούμε τη διάλυση της εθνικής μας συνοχής; Εύκολα καταλαβαίνει κάποιος την ύπουλη σκοπιμότητα αυτής της λογικής.
Αλλά ακόμα και αν είχαμε συμμετάσχει στην εκμετάλλευση Αφρικανών, Ασιατών και άλλων, μέσα στην ιστορία ηγεσίες κάθε έθνους βαρύνονται με ανήθικες πολιτικές, οι οποίες επισκιάζουν το όνομα του έθνους αυτού. Από πού προκύπτει, όμως, πως το εν λόγω έθνος ή κράτος πρέπει να αυτοακυρωθεί και να μεταλλαχθεί δεχόμενο εκατομμύρια αλλοδαπούς στο έδαφος του; Αν υπάρχουν κάποιοι για τους οποίους οι Ελλαδίτες πρέπει να αισθανόμαστε τύψεις και ενοχές αυτοί είναι οι συμπατριώτες μας από τη Μικρά Ασία, από την Ανατολική Θράκη, οι Έλληνες του Πόντου από τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενώσεως, οι Κωνσταντινουπολίτες, οι Ίμβριοι, οι Τενέδιοι, οι Βορειοηπειρώτες, οι Αιγυπτιώτες, οι Έλληνες της Κύπρου…
Ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζεται το ζήτημα της λαθρομεταναστεύσεως με τους Ευρωπαίους εξ’ αρχής σε ρόλο θύτη και τους λαθρομετανάστες από Αφρική και Ασία σε ρόλο θύματος αποσιωπά την πιο σύνθετη πραγματικότητα. Έχοντας τις δύο αυτές στατικές κατηγορίες, θύματος και θύτη, η ανάλυση εκφυλίζεται σε αξιολογικές κρίσεις καλού-κακού παρεμποδίζοντας την ανάλυση όλων των στοιχείων που συνθέτουν τη γενικότερη εικόνα και η οποία αποκρύπτει και τις ευθύνες αυτών των κοινωνιών για το κατάντημα τους. Παράλληλα, η επιλογή, στη περίπτωση των Σύρων, της εξόδου από τη χώρα τους είναι κατανοητή λόγω των συνθηκών, αλλά η μη παραμονή και ο αγώνας για την πατρίδα τους, τελικά, διευκολύνει τους παράγοντες που αποσταθεροποιούν τη χώρα αυτή.
Η αποικιοκρατία ήταν αποτέλεσμα συγκεκριμένων κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών συνθηκών με τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη να βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση. Δεν ήταν έμφυτη αμαρτία της ευρωπαϊκής Χριστιανοσύνης. Όσες φορές δόθηκε η δυνατότητα, η ισχύς, η δύναμη σε μη ευρωπαϊκούς, μη χριστιανικούς λαούς να ασκήσουν εξουσία και να εκμεταλλευτούν άλλους λαούς το έκαναν, πολύ πρόθυμα και αδίστακτα, όπως εμείς οι Έλληνες γνωρίζουμε, ανατριχιαστικά καλά, από την οθωμανική κατοχή. Η ορμή για εξουσία και κυριαρχία εντοπίζεται στα κατάβαθα της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν αποτελεί χαρακτηριστικό τους ενός ή του άλλου λαού, της μιας ή της άλλης θρησκείας… «Δεν εφεύρε» έγραψε ο Κορνήλιος Καστοριάδης ( Καιρός) « η Ευρώπη τον πόλεμο, το μίσος προς τούς άλλους, το ρατσισμό, την υποδούλωση, τις σφαγές εξόντωσης, την αναγκαστική πολιτιστική αφομοίωση: ή καταγραμμένη ιστορία ξεχειλίζει απ’ αυτά. Η Ευρώπη τα εφάρμοσε και αυτή, μα ή ιδιαιτερότητα της είναι πώς όλα αυτά στην Ευρώπη αμφισβητήθηκαν και πολεμήθηκαν από μέσα». 
Παράλληλα, οι ισχυρές χώρες της Ευρώπης θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν τις σχέσεις τους με τις χώρες της Αφρικής και της Ασίας. Αν η προάσπιση της συνοχής των ευρωπαϊκών κοινωνιών αποτελεί πρώτιστη προτεραιότητα όπως θα πρέπει να είναι, τότε η οικονομική βοήθεια και οι, όσο το δυνατόν, πιο ισορροπημένες οικονομικές και πολιτικές σχέσεις στη βάση της αμοιβαιότητας αποτελούν, μακροπρόθεσμα, τον πιο σίγουρο δρόμο. Αν αντίθετα προκριθεί η αποκόμιση άμεσου οικονομικού κέρδους και οι συνεχείς παρεμβάσεις στις εσωτερικές τους υποθέσεις, τότε οι κοινωνίες των ευρωπαϊκών κρατών θα συνεχίζουν να δοκιμάζονται και ιδιαίτερα, η μεγάλη πλειονότητα των ευρωπαϊκών κρατών που δεν ευθύνεται σε τίποτα δίνοντας, ταυτόχρονα, άλλοθι στους αποδομητές των εθνικών ταυτοτήτων να βρουν το ηθικό έρεισμα για τη μετάλλαξη των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Ιμπεριαλιστική Δύναμη;
Παράλληλα, υποστηρίζεται πως η Ελλάδα οφείλει να έχει ενοχές όντας μέρος του δυτικού πλαισίου συμμαχιών για σειρά στρατιωτικών επεμβάσεων σε Μέση Ανατολή και Κεντρική Ασία. Ο ρόλος δυτικών χωρών σε Αφγανιστάν, Ιράκ και Συρία αναφέρονται ως παραδείγματα.
Η δεκαετής ( 2002-2012 ) παρουσία λίγων δεκάδων Ελλήνων στρατιωτών στο Αφγανιστάν ( δεν ξεπέρασαν τους 170-180, σχεδόν το 1/10 από αυτούς που έφτασε να στέλνει η μουσουλμανική Τουρκία στους ομόθρησκους της Αφγανούς), οι οποίοι δεν είχαν ενεργό ρόλο στην καταπολέμηση των Ταλιμπάν ( συμμετείχαν σε έργα υποδομής, στη διοίκηση του αεροδρομίου της Καμπούλ και στη διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας) ως τμήμα πολυθενικής δύναμης – με συμμετοχή μουσουλμανικών κρατών – συνεπεία απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (Ψήφισμα 1386, της 20ης Δεκεμβρίου 2001), για ορισμένους πολέμιους του εθνικού κράτους, νομιμοποιεί την παράνομη έλευση αρκετών χιλιάδων Αφγανών ως το τίμημα που πρέπει να καταβάλλει, δήθεν, η ιμπεριαλιστική Ελλάδα…
Στην περίπτωση του Ιράκ και της Συρίας, η Ελλάς αφενός μεν δεν απέστειλε στρατεύματα, αφ’ ετέρου δε η πολιτική της αποσκοπεί στο διάλογο και στην ειρηνική επίλυση των διενέξεων σε αντίθεση με την πολιτική της Άγκυρας, η οποία βομβαρδίζει ( και κατέχει περιστασιακά) το βόρειο Ιράκ και, παράλληλα, στηρίζει φονταμενταλιστές ισλαμιστές στη Συρία. Η Άγκυρα είναι συνυπεύθυνη για τους τουλάχιστον 2.230.000 Σύρους πρόσφυγες στο έδαφος της. Η Ελλάδα δεν φέρει καμιά τέτοια ευθύνη για τους πρόσφυγες στην επικράτεια της, ευθύνη η οποία να δημιουργεί τύψεις και ενοχές…
Παράλληλα, η εμφύλια σύρραξη στη Συρία συσκοτίζει τη φύση του προβλήματος της παρουσίας των αλλοδαπών στην Ελλάδα. Η αλήθεια είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα των αλλοδαπών στην πατρίδα μας δεν προέρχεται από χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση. Εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανοί ήρθαν, παράνομα οι περισσότεροι, από μια χώρα, υποψήφια προς ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι καλοί γείτονες, μάλιστα, ευγνώμονες όντες για την ανοχή της ελλαδικής πολιτείας στην εδώ παρουσία των ομοεθνών τους, ασκούν αφόρητες πιέσεις στην Ελληνική Εθνική Μειονότητα όπως η κατεδάφιση του Ιερού Ναού του Αγίου Αθανασίου, στη Χειμάρρα, αποδεικνύει. Κάθε ομάδα αλλοδαπών θέτει διαφορετικές προκλήσεις…
Η μαλθακή ελλαδική κοινωνία δεν πρέπει να νιώθει τύψεις και ενοχές και να σηκώνει συνειδησιακά βάρη που δεν της αναλογούν. Οι τύψεις θέτουν τη χώρα σε αμυντική θέση στερώντας από την Αθήνα την απαραίτητη αυτοπεποίθηση για να εφαρμόσει την ενδεδειγμένη, για τις περιστάσεις, πολιτική. Η διάσωση, περίθαλψη και παροχή κάθε βοήθειας η οποία μπορεί να ανακουφίσει το τωρινό κύμα των αλλοδαπών προσφύγων δεδομένη. Πέραν τούτου ουδέν. Άδεια παραμονής και νομιμοποίηση οδηγούν, αφεύκτως, σε μερικά χρόνια, σε παροχή υπηκοότητος. Πρέπει να κρατήσουμε καθαρό βλέμμα και να κατανοήσουμε τι σημαίνει η παρουσία πολλών εκατοντάδων χιλιάδων αλλοδαπών διαφορετικού πολιτιστικού και θρησκευτικού υπόβαθρου όπως οι μουσουλμάνοι, η έλευση των οποίων, μεταξύ άλλων, αποτελεί και εργαλείο της ευρύτερης τουρκικής στρατηγικής, ή προερχομένων από γειτονικά κράτη με εχθρικές, ιστορικά, σχέσεις με τον Ελληνισμό (Αλβανία) σε μια δημογραφικά μαρασμένη χώρα, οικονομικά εξασθενημένη, ευρισκόμενη διαχρονικά στο σύνορο πολιτισμών, θρησκειών, γεωπολιτικών ανακατατάξεων περιτριγυρισμένη από αναθεωρητικά κράτη. Η προάσπιση της εθνικής συνοχής σε συνδυασμό με μια πολιτική δημογραφικής ανόρθωσης αποτελεί κορυφαία στρατηγική προτεραιότητα για την ελλαδική πολιτεία. Η προάσπιση της εθνικής και κοινωνικής συνοχής αποτελεί την εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για κάθε εγχείρημα της ελλαδικής εξωτερικής πολιτικής και, ταυτόχρονα, το πλέον θεμελιώδες συμφέρον κάθε μικρού, γεωγραφικά και πληθυσμιακά, κράτους. Δεν πρόκειται περί ζητήματος αισθητικής ή ιδεολογίας αλλά εθνικής επιβίωσης. Πόσο μάλλον όταν το εν λόγω κράτος βρίσκεται, όπως προαναφέρθηκε, σε σύνορο ιστορικών αλλαγών. Και αυτό δεν αποτελεί καταχρηστική αξίωση αναγνώρισης, εκ μέρους τρίτων, της ελληνικής ιδιαιτερότητας, αλλά συνιστά την απτή ιστορική πραγματικότητα…
*Πολιτικός Επιστήμονας – Διεθνολόγος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε παράλληλα με το ΙΝΣΠΟΛ στο περιοδικό Άμυνα και Διπλωματία, τεύχος Φεβρουαρίου 2016.
1 Από την 1/1/2015 ως τις 21/12/2015 πάνω από 800.000 πρόσφυγες και παράνομοι μετανάστες εισήλθαν στην Ελλάδα από την Τουρκία μέσω του Αιγαίου Πελάγους αποτελώντας το 80% αυτών που εισήλθαν παράνομα στην Ευρώπη μέσω θαλάσσης, http://www.unhcr.org/567918556.html.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου