ΑΝΟΙΧΤΑ ΣΥΝΟΡΑ;;

Γράφει η Ελένη Προκοπίου

Ένας λαός χρειάζεται ένα χάρτη: ένα πληθυσμό σε μία επικράτεια. Αυτό είναι η κοσμική ύπαρξη ενός λαού.Χάρτης όμως σημαίνει σύνορα, διότι η συλλογική ζωή όπως και η ζωή του καθενός ατομικά απαιτεί μία “επιφάνεια διαχωρισμού”, ένα εντός και ένα εκτός, αφού όπως λέει ο Debray “το όν και το όριο επισυμβαίνουν ταυτόχρονα, το ένα διά του άλλου”. Χωρίς την επιφάνεια διαχωρισμού δεν υπάρχει άτομο, ατομικότητα ούτε λαός. Τα σύνορα επί πλέον είναι το ίδιον κάθε πολιτικής οπτικής, δηλαδή συνδέονται στενά με την  πολιτική κοινότητα ενός λαού. Τι σημαίνει λοιπόν ανοιχτά σύνορα;
Η ιδεολογία του “χωρίς σύνορα”, δηλαδή η περιβόητη ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, στηρίζεται σε μία τάχα “ανθρωπιστική” οπτική: του ανθρώπου γενικά και της αξίας του. Όμως οικουμενικός άνθρωπος δεν υπάρχει, αυτό είναι μία αφαίρεση. Υπάρχουν άνθρωποι συγκεκριμένοι με την συγκεκριμένη βιολογική και πολιτιστική τους κληρονομιά, με την δική τους “κουλτούρα” και την δική τους κοινότητα, πράγμα που επεσήμανε ο ίδιος ο Marx λέγοντας ότι για να μελετήσουμε τον άνθρωπο, ξεκινάμε από τις  “πραγματικές προϋποθέσεις” και τα “πραγματικά άτομα” στην καθορισμένη δραστηριότητά τους και στον καθορισμένο τρόπο ζωής τους.
Η ιδεολογία του “χωρίς σύνορα” στην υπηρεσία αυτού του αφηρημένου ανθρωπισμού της παγκοσμιοποίησης είναι συνεπώς η άρνηση της πολιτικής και της πολιτικής οργάνωσης ενός λαού. Στρέφεται δηλαδή εναντίον του. Αλλά όχι μόνον. Στρέφεται εξίσου και εναντίον των προσφύγων, οι οποίοι ως θύματα της οικονομικής παγκοσμιοποίησης εξαναγκάζονται, χωρίς την συγκατάθεσή τους, να αλλάζουν χώρα, περιφερόμενοι μάλιστα νηστικοί από χώρα σε χώρα, πράγμα που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την επιθυμία τους να παραμείνουν στην χώρα τους, αλλά και σε σύγκρουση με το δικαίωμα του “ανήκειν”, που είναι συστατικό γνώρισμα του ανθρωπίνου προσώπου, αφού μόνο μέσα από αυτό αποκτά ολοκληρωμένη και συγκεκριμένη ανθρώπινη ύπαρξη.
Επί πλέον οι πρόσφυγες αυτοί στη νέα πατρίδα δεν θα μπορέσουν να μετέχουν στο πολιτικό σύμφωνο της δημοκρατίας , ως πολίτες , πράγμα που θα επιδεινωθεί έτι περαιτέρω  από την πολύ σημαντική διαφορά κουλτούρας που οφείλεται και στην θρησκεία τους. Στο σκηνικό  αυτό που μοιάζει με το καθεστώς της δουλοκτητικής κοινωνίας, η ενσωμάτωση δείχνει σχεδόν αδύνατη, αφού ουδέποτε θα ζητηθεί στ' αλήθεια η “συναίνεσή” τους για την λειτουργία των κοινωνικών και πολιτικών θεσμών. Αντίθετα θα υποχρεωθούν σε μία αναγκαστική “προσχώρηση” σε ένα δικαιικό σύνολο ενός κράτους που πάντα – στην καλύτερη περίπτωση – θα τους είναι ξένο.
Αυτός ο δίχως σύνορα “ανθρωπισμός”, που στρέφεται εναντίον του “ανθρώπου”, δεν είναι τίποτε άλλο από την πλέον χυδαία μορφή του οικονομισμού και του ιμπεριαλισμού και σε τελευταία ανάλυση σηματοδοτεί την έναρξη της διαδικασίας επιστροφής στην φεουδαρχία, χαρακτηριστικό της οποίας, όπως γνωρίζουμε, ήταν η ανυπαρξία γραμμικών συνόρων. Η έλευση των εδαφικών κρατών τα οποία αναδύθηκαν μέσα από τον καθορισμό των συνόρων είναι ως εκ τούτου στενά συνυφασμένη με την έλευση του “κανόνα δικαίου”, δηλαδή του δικαικού συστήματος.
Επιστροφή λοιπόν στην φεουδαρχία σημαίνει όχι μόνο άρνηση της πολιτικής και του κράτους αλλά και άρνηση του δικαίου ως μηχανισμού οργάνωσης της κοινωνίας και επιστροφή στην απολυταρχία.
Για την Ελλάδα  όμως θα σήμαινε επιστροφή στην οθωμανική εποχή..........http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/anoixta-synora