ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Αποσυμβολισμός του μύθου της Ευρώπης

Γράφει ο δαμ-ων

 Με αυτό το άρθρο θα προσπαθήσουμε να σύρουμε τα πέπλα του μύθου και να δούμε τι θέλει να μας διδάξει. Πίσω από τα λόγια του μύθου, ποιες μυστικές διδαχές υπάρχουν. Τα διαμάντια δεν είναι φανερά σαν το βότσαλα στη θάλασσα. Είναι θαμμένα μέσα στα χώματα. Κι αφού τα βρούμε θα πρέπει να τα κατεργαστούμε με μαστοριά για να λάμψουν. Έτσι και τα μεγάλα νοήματα είναι κρυμμένα στους μύθους και θα πρέπει να τα κατεργαστούμε με τη δύναμη της σκέψης για να λάμψουν οι διαχρονικές αλήθειες…

Στο μύθο της Ευρώπης έχουμε τον συμβολισμό της γνώσης και στον μύθο του Κάδμου τον συμβολισμό του αναζητητή της γνώσης.

Ο μύθος ξεκινάει με το όνειρο της Ευρώπης. Δύο γυναίκες μαλώνουν, η μία γνωστή, η Ασία, και η άλλη άγνωστη, για το ποια θα πάρει με το μέρος της την Ευρώπη–γνώση. Είναι η αιώνια διαμάχη μεταξύ της ηπείρου, που θα βρεθεί η κόρη, αυτής που πήρε το όνομά της, της Ευρώπης, με την Ασία. Η αντίθεση μεταξύ του πολιτισμού και των δοξασιών, ανατολής και δύσης. Η ανατολή εκφράζει το βαρβαρικό κι ανελεύθερο, το πολίτευμα με τον σατραπικό χαρακτήρα. Εκτός από τους ηγεμόνες, οι άλλοι κάτοικοι είναι δούλοι κι αμόρφωτοι, πάνω στους οποίους έχουν δικαίωμα ζωής και θανάτου οι ηγεμόνες τους. Οι θεοί τους είναι σκοτεινοί και μυστηριώδεις, πλαισιωμένοι από τερατόμορφους δαίμονες, απαιτώντας ακόμη και ανθρωποθυσίες. Η δύση, που αντιπροσωπεύεται από την Ελλάδα, αγωνίζεται για την ελευθερία. Οι κάτοικοι ευημερούν υπό την διοίκηση συνετών βασιλιάδων ή με το δημοκρατικό πολίτευμα. Θεοί του κάλλους και του φωτός αποτελούν το πάνθεό τους. Αυτός ο τόπος, πάντοτε υπήρξε το τείχος προστασίας της δύσης από τα βαρβαρικά στίφη της ανατολής.

Επικράτησε η νέα ήπειρος με τη βοήθεια του Δία. Ο πολιτισμός της δύσης, εκφραστής του φωτός και της προόδου, κυριάρχησε έναντι αυτού των ασιατικών χωρών (*1).

Η γνώση στα Ελληνικά, αποδίδεται με λέξη θηλυκού γένους. Είναι ό,τι ωραιότερο μπορεί ν’ αποκτήσει ο άνθρωπος στο γήινο ταξίδι του. Τα υλικά αγαθά, τα πλούτη, τα κτήματα και το χρυσάφι, δεν έχουν καμιά αξία μπροστά στην αξία, για την ψυχή, της γνώσης. Τα υλικά αγαθά είναι η ματαιοδοξία για το σώμα, το φθαρτό, που μετά το θάνατο ως « χους » επανέρχεται και πάλι στη γη, όπου με την αποσύνθεση διασκορπίζεται « εις α συνετέθη ». Όμως η γνώση, ανεκτίμητο κεφάλαιο, συνοδεύει την ψυχή, στο μεταθανάτιο ταξίδι της στον υπερβατικό κόσμο.

Πως θα μπορούσαν οι σοφοί μας πρόγονοι να την συμβολίσουν, παρά με μια πανέμορφη βασιλοπούλα; Η Ευρώπη ήταν εγγονή της Ιούς, της όμορφης ιέρειας της Ήρας, που η καταγωγή της κρατούσε από το Άργος. Και τις δύο τις ερωτεύτηκε ο Δίας, ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων. Ο ανθρώπινος νους, προβολή στη γη του Νου- Δία, αιώνια, νιώθει έρωτα ( με την Πλατωνική του έννοια ) για τη γνώση, την οποία επιθυμεί διακαώς να κατακτήσει. Ο νους του κάθε ανθρώπου είναι η αντανάκλαση του Παγκόσμιου Νου ( Δία ). Αυτή η Διάνοια ( = Δίας + νους ) γονιμοποιεί την ανθρώπινη διάνοια, για να της δείξει τον δρόμο προς τον Πνευματικό Όλυμπο, τον “Οίκο”. Η γονιμοποίηση του πεπερασμένου νου από τον Άπειρο Νου, εκφράζεται με την ένωση του Αθάνατου Δία με τις θνητές Ιώ και Ευρώπη.

Σύμφωνα με την αργεία παράδοση ο πρώτος άνθρωπος πάνω στη γη ήταν ο Φορωνέας, γιος του ποταμού Ίναχου και της νύμφης Μελίας, συνεπώς αδελφός της Ιούς. Για τους Έλληνες ο Φορωνέας και η γυναίκα του Τελεσιδίκη ήσαν το ζευγάρι των πρωτοπλάστων, που απόκτησαν πλήθος απογόνους. Για χάρη τους, ο γενάρχης της ανθρωπότητας Φορωνέας, με τη συγκατάθεση του Δία, κατέβασε τη φωτιά από τον ουρανό, δηλ. τη θεία γνώση, αυτή που κάνει τον άνθρωπο ξεχωριστό όν στη γη, μα και σε ολόκληρο το Σύμπαν.

Αρχικά η ανθρωπότητα είχε βασιλιά τον υπέρτατο των θεών Δία, και ο Φορωνέας ήταν ο δάσκαλος των ανθρώπων και ο διοργανωτής τους σε πόλεις με νόμους και δικαιοσύνη. Ο γενάρχης αυτός, σαν κριτής, κατακύρωσε το Άργος στην Ήρα, όταν αυτή μάλωνε για την κυριότητα της πόλης με τον Ποσειδώνα. Έτσι η πόλη είχε τη θεά σαν προστάτη και η θεά τους δίδαξε τα μυστήριά της. Ιέρεια, άρα γνώστης των μυστηρίων της θεάς, ήταν η Ιώ. Τα μυστικά της φύσης, η παρατήρηση των αλλαγών στη γη και στον ουρανό, οι νόμοι των φαινομένων και της κίνησης των άστρων, οι ιερές τελετές και η θεουργία, οι μαγικές επικλήσεις των θεών για αρωγή στους ανθρώπους, η θεραπεία και η χρήση των βοτάνων αποτελούσαν τη γνώση της παρθένας κόρης, συνάμα η καλλιέργεια της γης, που έδινε χωρίς κόπο τους πλούσιους καρπούς της για τροφή και οι τέχνες, που ομορφαίνουν τη ζωή, η ικανότητα της διοίκησης και της δικαιοσύνης, η γλώσσα και τα πρώτα σημάδια της γραφής, τα πρώτα σύμβολά της. . Αυτή τη γνώση θέλησε να γονιμοποιήσει ο πατέρας των θεών, για να την κάνει θεία, κι έτσι γρηγορότερα οι θνητοί να γίνουν θείοι, ώστε θεοί και άνθρωποι να αποτελέσουν ένα βασίλειο, αγνό και φωτεινό. Όμως η Ήρα ζήλεψε αυτή τη θεία προσέγγιση.

Για να κατανοήσουμε τον μύθο θα πρέπει να κάνουμε κάποιες συσχετίσεις.

Δίας = Παγκόσμια Διάνοια, ο Υπερνούς, με προβολή στον άνθρωπο το νου.

Ήρα = η γονιμοποιημένη Διάνοια, αυτή που δημιουργεί και εξελίσσεται, με προβολή στον άνθρωπο το Υποσυνείδητο. Κατ’ επέκταση η εξελισσόμενη ανθρώπινη ψυχή, που φέρει καταγεγραμμένες, έστω κι αφανώς, όλες τις εμπειρίες της.

Αθηνά = ο κόσμος των Ιδεών, των αρχετύπων, με προβολή στον άνθρωπο το υπερσυνειδητό.

Μήτις = η Σοφία, με προβολή στον άνθρωπο τη συνείδηση. (*2)

Για την ψυχή είναι επώδυνη η επαφή της με την ύλη, ο εγκλεισμός της σ’ ένα σώμα, η ενσάρκωσή της. Χάνει την επαφή της με τον ανώτερο κόσμο, την μακαριότητά της. Έτσι ήταν φυσικό η Ήρα να αντιδράσει στη σχέση του Δία με την Ιώ.



Η ένωση του Δία με την Ήρα είναι η πρώτη βασική του εκδήλωση. Ήσαν αδέλφια, παιδιά του Κρόνου και της Ρέας. Όμως ο Δίας μόλις γεννήθηκε απομακρύνθηκε κρυφά στην Κρήτη, για να σωθεί, να μην τον καταπιεί ο πατέρας του. Η μυθολογία μας λέει πως κάποτε ο Δίας, σε νεαρή ηλικία, έκανε ταξίδι για να γνωρίσει τον κόσμο. Όταν έφτασε στη Σάμο είδε την Ήρα να λούζεται στον Παρθένιο ποταμό και την ερωτεύτηκε. Για να την πλησιάσει, έκανε ξαφνικά χειμωνιάτικο καιρό, μεταμορφώθηκε στο πουλί Κόκκυγα, οπότε πέταξε και κάθισε στα γόνατά τη, τουρτουρίζοντας για να ζεσταθεί. Κι ενώ εκείνη το τύλιγε στοργικά με το ρούχο της, ο Δίας ξαναπήρε την κανονική του μορφή κι ενώθηκε ερωτικά μαζί της, αφού πρώτα της έταξε να την κάνει νόμιμη σύζυγό του. Αυτή η θεία ένωση δημιούργησε την ψυχή. Η ψυχή, λοιπόν, προηγήθηκε του σώματος. « …ο δε και γενέσει και αρετή προτέραν και πρεσβυτέραν ψυχήν σώματος ως δεσπότιν και αρξομένου συνεστήσαντο εκ τώνδε τε και τοιώδε τρόπω. Της αμερίστου και αεί κατά ταυτά εχούσης ουσίας και της αύ περί τα σώματα γιγνομένης μεριστής τρίτον εξ αμφοίν εν μέσω συνεκεράσατο ουσίας είδος, της τετ αυτού φύσεως αύ πέρι και της ετέρου…» [ Μετάφρ.: ο θεός όμως δημιούργησε την ψυχή πριν από το σώμα κι έτσι είναι ανώτερή του τόσο στην ηλικία όσο και στην αρετή, για να το εξουσιάζει και όχι να εξουσιάζεται απ’ αυτό. Την έφτιαξε μάλιστα από την ύλη και με τον τρόπο που θα σας περιγράψω. Ανάμεσα στη ουσία, που είναι αδιαίρετη και αμετάβλητη, και στην ουσία που γίνεται διαιρετή και μεταβλητή στα σώματα ανακάτεψε ένα τρίτο είδος ουσίας, που αποτελείται τόσο από αμετάβλητο όσο και από μεταβλητό.] ( Πλάτωνας, “Τίμαιος”, 34c-35a )


Ο Πρόκλος στο έργο του “Τίμαιος Α’” αναφέρει: « Και εδώ ο Τίμαιος λέγει για την ψυχή ότι ο δημιουργός την παρήγαγε αρχαιοτέρα και για τούτο την κατέστησε αρχηγικωτέραν. Γι’ αυτά και τον Νου θέτει δημιουργόν του παντός και νοητήν αιτία…». Στα “Ορφικά” διαβάζουμε: « Λέγει λοιπόν η ψυχή περί του Διός του δημιουργήσαντος το παν: Μετά την πατρικήν απόφαση, εγώ η ψυχή διατρίβω με θέρμην εμψυχώσα τα πάντα. Γιατί εκείνος έβαλλε τον Νου μέσα στην ψυχή, την δε ψυχή μέσα σε ένα σώμα λαμπρό. Εμάς δηλ. τοποθέτησε ο πατέρας και των ανδρών και των θεών ».

Ο λυρικός μας ποιητής Πίνδαρος έγραψε:

« Έν ανδρών, εν θεών γένος. Εκ μιάς δε πνέομεν ματρός αμφότεροι.

Διείργει δε πάσα κεκριμένα δύναμις, ως το μεν ουδέν,

Ο δε χάλκεος ασφαλές αιέν έδος μένει ουρανός. » ( Νεμεόνικοι, VI 1-3 ).

[ Μετάφρ.: Ένα είναι το γένος των ανθρώπων και των θεών. Από την ίδια μητέρα πήραμε και οι δύο πνοή. Μας διαχωρίζει όμως αλλιώτικη δύναμη, ώστε το μεν να είναι τίποτε, ο δε χάλκινος ουρανός να παραμένει πάντοτε το ασφαλές βάθρο ].

Εδώ να τονίσουμε ότι το « ως το μεν ουδέν », μας αναφέρει ότι σε σχέση με την ανώτατη και αμετάθετη κατοικία των θεών, τον ουρανό, η παρουσία των ανθρώπων σ’ αυτό το επίπεδο, τη γη, είναι μια “εικονική πραγματικότητα”, κάτι το παροδικό, το μη πραγματικό για την ουσία της ψυχής. Είναι πλάνη, “μάγια” όπως την λένε οι ανατολικοί λαοί.

Σε ένα άλλο έργο του, λέει:

« Επάμεροι. Τι δ’ετις; Τι δ’ ού τις;

Σκιάς όναρ άνθρωπος

Αλλ’ όταν αίγλοα διόσδοτος έλθη,

Λαμπρόν φέγγος έπεστιν ανδρών και μείλιχος αιών. » (*3) » ( Πυθιόνικοι, VIII 95-97 ).

[ Μετάφρ.: Τι είναι ο καθένας; Τι δεν είναι ο καθένας; Ο άνθρωπος είναι το όνειρο μιάς σκιάς. Όταν όμως έλθει η θεόσταλτη αίγλη, φέγγος ολόλαμπρο περιβάλλει τους ανθρώπους και ο μειλίχιος αιών.]

Ο Ιάμβλιχος, σε κάποιο άλλο σημείο μας λέει: « Νους τοίνιν ηγεμών και βασιλεύς, των όντων τέχνη τε δημιουργική του παντός τοις μεν θεοίς ωσαύτως αεί πάρεστι τελέως και αυταρκώς και ανενδεώς, κατά μίαν ενέργειαν εστώσαν εν εαυτή καθαρώς, η δε ψυχή νου τε μετέχει μεριστού και πολυειδούς εις την του όλου τε προστασίαν αναποβλέποντος, και αυτή των αψύχων επιτελείται άλλοτε εν άλλοις είδεσιν εγιγνομένη ». [ Μετάφρ.: Ο Νους, λοιπόν, είναι ο άρχων και βασιλεύς των όντων και τέχνη δημιουργική του σύμπαντος, στους θεούς παρευρίσκεται πάντοτε με όμοιο τρόπο, με πληρότητα, αυτάρκεια και αφθονία, συμφώνως προς μια ενέργεια σταθεροποιημένη εν εαυτή με καθαρότητα. . Η δε ψυχή μετέχει ενός νου μεριστού και πολυμόρφου, ο οποίος αποβλέπει στην προστασία του συνόλου και η ίδια φροντίζει για τα άψυχα λαμβάνοντας κάθε φορά διαφορετικές μορφές.] ( Ιαμβλίχος, “Περί Μυστηρίων ή περί Θεουργίας” ).

Ο Αναξαγόρας ο Κλαζομένιος τον 5ο αιώνα π.χ. έγραψε: « τα μεν άλλα παντός μοίραν μετέχει, νους δε εστιν άπειρον και αυτοκρατές και μέμεικται ουδενί χρήματι, αλλά μόνος αυτός επ’ εωυτού εστιν. ει μη γάρ εφ’ εαυτού ην, αλλά τεω εμέμεικτο άλλω, μετείχεν αν απάντων χρημάτων ει εμέμεικτό τεω…». Θα δώσουμε τη μετάφραση όχι μόνον του παραπάνω κειμένου αλλά και τη συνέχεια αυτού. [ Μετάφρ.: όλα τα άλλα έχουν ένα μέρος από το καθετί, αλλά ο Νους είναι άπειρος και αυτοκυβέρνητος και δεν είναι ανάμεικτος με τίποτα, αλλά είναι μόνος και αυτοσύστατος. Γιατί αν δεν ήταν αυτοσύστατος αλλά ανακατεμένος με κάτι άλλο, θα είχε ένα μέρος από όλα τα πράγματα, αν ήταν ανακατεμένος με ένα οποιοδήποτε. Γιατί σε όλα υπάρχει ένα μέρος από όλα, όπως είπα πιο πριν, και τα πράγματα που θα ήταν ανακατεμένα μαζί του θα τον εμπόδιζαν, έτσι ώστε δεν θα μπορούσε να ελέγχει κανένα πράγμα με τον ίδιο τρόπο που τα ελέγχει τώρα, όντας αυτοσύστατος. Γιατί είναι το λεπτότερο και το καθαρότερο από όλα τα πράγματα, ξέρει τα πάντα για το καθετί και έχει τη μεγαλύτερη ισχύ. Και ο Νους ελέγχει όλα τα έμψυχα, τα μεγαλύτερα και τα μικρότερα…Ο Νους είναι όμοιος, τόσο σε μεγαλύτερες όσο και σε μικρότερες ποσότητες, ενώ τίποτε άλλο δεν είναι όμοιο με κάτι άλλο, παρά κάθε μεμονωμένο σώμα έχει και είχε κυρίως την όψη των πραγμάτων εκείνων που τα περιέχει σε μεγαλύτερη ποσότητα…] ( Απόσπασμα 12 )

Μπορούμε να ισχυριστούμε, με βάση τη μυθολογία μας, πως το ζεύγος Δίας- Ήρα δημιούργησαν την ψυχή, επομένως όλες οι ψυχές είναι αδελφές. Σε αυτό συνηγορεί ο Πρόκλος, λέγοντας ότι « οι Θεοί Κρονίδες είναι αδελφοί κατά την μίαν εαυτών μονάδα, την γεννητικήν, και όλες οι ψυχές είναι αδελφές, γιατί κατάγονται από την μίαν δημιουργικήν αιτίαν και από μίαν ζωογόνον πηγήν ». Έτσι η ψυχή έχει άμεση σχέση με το Δία- Νου.

Στο σημείο αυτό είναι σκόπιμο να μεταφέρουμε μια θαυμάσια ανάλυση του Σωκράτη για το όνομα του Δία, δίνοντας την μετάφραση του κειμένου: « Φανερό ακόμη είναι ότι και στο Δία, που λέγεται πως είναι πατέρας του ( του Ταντάλου ), πολύ καλά δόθηκε το όνομά του, με όλο που δεν είναι εύκολο να το εννοήσουμε καθαρά. Γιατί πραγματικά το όνομα του Διός είναι, σα να πούμε, ένας ακέριος ορισμός, αφού ξεχωρίζοντάς το σε δύο, μεταχειριζόμαστε άλλοι το ένα μέρος και άλλοι το άλλο. Άλλοι δηλ. τον ονομάζουν Ζήνα και άλλοι Δία. Αν όμως ενωθούν σ’ ένα μόνο, φανερώνουν τη φύση αυτού του θεού, εκείνο που λέμε πως ταιριάζει στο όνομα να έχει την ικανότητα να κάνει. Γιατί δεν είναι δυνατόν σ’ εμάς και σε όλα τα άλλα όντα να είναι αίτιος της ζωής παρά ο άρχοντας και ο βασιλιάς του σύμπαντος. Αυτός λοιπόν ο θεός συμβαίνει να ονομάζεται σωστά: εκείνος εξ αιτίας του οποίου η ζωή υπάρχει παντοτινά σ’ όλα τα ζώντα. Και είναι το όνομά του, ενώ ήταν ένα, μοιρασμένο, καθώς είπα, σε δύο, δηλ. στο Δία και στο Ζήνα. Να τον λέμε γιο του Κρόνου θα φανεί υβριστικό σ΄ εκείνον που το ακούει ξαφνικά, είναι λογικό ο Ζεύς να είναι απόγονος κάποιου μεγάλου πνεύματος. Γιατί μικρό παιδί , “κόρος”, σημαίνει όχι παιδί, αλλά την καθαρότητα και το αμόλυντο του νου.( Εδώ ο Πλάτωνας παράγει το όνομα Κρόνος από το κόρος και νους ). Αυτός γιος του Ουρανού, κατά την παράδοση. Και η προς τα πάνω θεώρηση είναι επίσης καλά ονομασμένη “ουρανία”, επειδή βλέπει τα πάνω ( ορά τα άνω ). Γι’ αυτό λοιπόν και λένε, Ερμογένη, εκείνοι που μιλάνε για τα ουράνια σώματα, ότι απ’ αυτά προέρχεται ο καθαρός νους, ώστε και στον Ουρανό σωστά δόθηκε τ’ όνομά του ». ( Πλάτωνος “Κρατύλος”, 396 a,b,c ).

Kαι συνεχίζει παρακάτω για τη σύζυγο: « Η Ήρα είναι αξιαγάπητη, αφού μάλιστα λέγεται ότι ο Ζευς, αφού την εράστηκε, την πήρε γυναίκα. Ίσως πάλι ο νομοθέτης, απασχολημένος με τα ουράνια φαινόμενα, κατά μετατροπή ονόμασε τον αέρα Ήρα, θέτοντας το πρώτο γράμμα της λέξης στο τέλος. Αυτό μπορείς να το εννοήσεις, αν επαναλάβεις πολλές φορές το όνομα Ήρα » ( Πλάτωνος “Κρατύλος” , 404c ).

H Ήρα–ψυχή συνδέεται με τον αέρα ή πνοή: « και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν από της γης, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν », ( Γένεσις, B’ 7). Επίσης στη Κ. Διαθήκη διαβάζουμε: « ο Θεός ο ποιήσας τον κόσμον και πάντα τα εν αυτώ, ούτος ουρανού και γης Κύριος υπάρχων ουκ εν χειροποιήτοις ναοίς κατοικεί, ουδέ υπό χειρών ανθρώπων θεραπεύεται προσδεόμενός τινος, αυτός διδούς πάσι ζωήν και πνοήν και τα πάντα…εν αυτώ γαρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν, ως και τινες των καθ’ υμάς ποιητών ειρήκασι. του γαρ και γένος εσμέν » ( Πράξεις Αποστόλων ιζ’ 24-25 και 28 ).

Ο Δίας ήταν το μοναδικό παιδί του Κρόνου και της Ρέας, που δεν το κατάπιε ο πατέρας του. Έτσι δε φυλακίστηκε στην κοιλιά του πατέρα, όπως τα αδέλφια του Ποσειδώνας, Πλούτωνας, Ήρα, Δήμητρα και Εστία. Εδώ έχουμε το συμβολισμό ότι το πνεύμα δε φυλακίζεται στο σώμα, αλλά δρα ελεύθερο κι ανεξάρτητο από την ύλη. Η ψυχή είναι αυτή που εγκλωβίζεται στο σώμα. Κατ’ επέκταση ούτε και ο νους νιώθει τα δεσμά του σώματος και τους περιορισμούς του, αλλά δρα ελεύθερος, όντας ο βασιλιάς του σώματος κι εξουσιαστής των αισθήσεων. Η διαμάχη του ζευγαριού Δία- Ήρας, υποδηλώνει την αντίθεση νου- συνειδητού με το υποσυνείδητο. Τότε εκδηλώνονται οι μεγάλες εσωτερικές συγκρούσεις στον άνθρωπο, οι οποίες καταλαγιάζουν όταν πρυτανεύσει η ενσωματωμένη ( αφού ο Δίας κατάπιε την Μήτιν ) λογική-σοφία. Είναι προφανές ότι δεν υπάρχουν αντιθέσεις όταν το άτομο τιμά την παρθένο Αθηνά, που βρίσκεται πέρα από την πάλη αρσενικού- θηλυκού, από τη διαμάχη λογικής- συναισθημάτων, όταν ο άνθρωπος έρχεται σε επικοινωνία με το υπερσυνειδητό, οπότε αφήνει το θείο να τον οδηγεί.

H Ιώ είναι η ελληνική κουλτούρα, ο ελληνικός πολιτισμός, η αγάπη για τη γνώση, που ξεκινά από το ιερό, από τα άδυτα της θείας γνώσης, όπου οι μυημένοι μόνον έχουν το προνόμιο να εισέρχονται και να την αποκτούν, και η οποία αφήνει τα σημάδια της απ’ όπου περνάει. Γνωρίζοντας την ουσία των πραγμάτων, επειδή η δονητική έχει ενέργεια, μπορεί να ονοματοδοτεί. Έτσι δίνει το όνομά της στο Ιόνιο πέλαγος αλλά και στο Βόσπορο. Αρχικά το εκπολιτιστικό ταξίδι (των προγόνων μας που εικονίζει η Ιώ ) έγινε δυτικά, φτάνοντας μέχρι τα παράλια της Ιταλίας. Μετά βόρεια κι ανατολικά μέχρι τον Καύκασο. Εκεί συνάντησε τον αλυσοδεμένο Τιτάνα, τον Προμηθέα, ο οποίος είχε κλέψει από τους Ολύμπιους θεούς τη φωτιά της γνώσης και την έδωσε στους ανθρώπους. Ο δύστυχος Τιτάνας της διηγήθηκε τα βάσανά του, μα και τον τρόπο, με τον οποίο τόσες ευεργεσίες πρόσφερε στους θνητούς . Ήρθε η κόρη από το Άργος σε επαφή με την πηγή της γνώσης, την υπερκόσμια αρχή, που σε κάθε εποχή, ανάλογα με την ωρίμανση της ανθρωπότητας, της προσφέρει ό,τι μπορεί να αντέξει και να αφομοιώσει. Έτσι η Ιώ απόκτησε καινούργιες γνώσεις από την Τιτάνια πηγή τους, που την μετέφερε στην Αίγυπτο, όπου ήταν, προσωρινά, το τέλος του ταξιδιού της.

Σ΄ αυτό το ταξίδι έχουμε τον υπαινιγμό της αποίκησης της Αιγύπτου από τους Αργείους και τη μεταφορά της Πελασγικής γνώσης στη νέα χώρα. Αυτά τα γεγονότα διαδραματίστηκαν πριν τον μεγάλο κατακλυσμό, τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα ( που ταυτίζεται μ’ αυτόν του Νώε ). Ο εσωτερισμός μας λέει πως επικρατούσε το μητριαρχικό σύστημα πριν τον κατακλυσμό. Ενδεικτικό αυτού έχουμε στη “Θεογονία”, όπου κατά τον Ησίοδο η διαμόρφωση του κόσμου άρχισε ουσιαστικά από τη Γη. Από τον μεγάλο αυτό ποιητή προβάλλει το μεγάλο μητριαρχικό πρότυπο, όπου η Γη είναι πρωτογέννητη και αυτογέννητη, αναδυόμενη από το Χάος. Είναι η θεά που δημιουργεί το Σύμπαν, με το ανέραστο ακόμα σώμα της, γεννώντας τα μέλη του.

« Πρώτα έγινε το Χάος, κι από λίγο έπειτα

η πλατιά Γη, για πάντα έδρα όλων ασφαλής

των αθανάτων, που έχουν τις κορυφές του Ολύμπου,

κι ο πανέμορφος ο Έρως μέσα στους αθανάτους…

Και η Γη γέννησε πρώτα τον αστέρινο Ουρανό,

ίσο με τον εαυτό της, να τη σκεπάσει ολόγυρα

κι έδρα των θεών να είναι παντοτινά.

Γέννησε τα μακρά Όρη, τα λημέρια της χαράς

των Νυμφών, που κατοικούνε μέσα στα φαράγγια τους.

Αυτή γέννησε ακόμα τ’ άπατο πέλαγος,

φουσκωμένο και τον Πόντο, δίχως πόθο ερωτικό…»

Μετά η Γη, αφού εμφανίστηκε ο Έρωτας, έσμιξε ερωτικά με τον Ουρανό. « Ερά μεν ουρανός τρώσαι χθόνα,

έρως δε γαίαν λαμβάνει γάμου τυχείν,

όμβρος δ’ απ’ ευνάεντος ουρανού πεσών

έκυσε γαίαν, η δε τίκτεται βροτοίς

μήλων τε βοσκάς και βίον Δημήτριον » Έχουμε, λοιπόν, το πρωταρχικό αθάνατο ζευγάρι, από την ένωση των οποίων γεννιούνται σπουδαία όντα.

Η Πότνια Μητέρα Θεά, που λάτρευαν στο πρώιμο λατρευτικό τους στάδιο οι πρόγονοί μας, εξέφραζε την ουσία της μητριαρχίας, που αναφέραμε παραπάνω. Η Θηλυκή Θεότητα είναι η Μάνα- Γη, αυτή που γεννάει τα πάντα από το Ιερό της Αιδοίο και τρέφει τα πάντα. Είναι η θηλυκή υπέρτατη δύναμη, που κυβερνάει τον κόσμο με τη Γονιμότητα και τη Μητρότητα. Μέσα από την ιεροπραξία της ένωσης αρσενικού- θηλυκού επαναλαμβάνεται και συνεχίζεται η αρχέγονη ερωτική δημιουργία, το Μυστήριο της Γέννησης του Κόσμου. Είναι η ωδίνουσα πλησμονή της Δημιουργίας. Στη μητριαρχική περίοδο, ο αισθησιασμός των γυναικών, αλλά και η γενοβόλος διάνοιά της είναι το μέσο επιβολής στην οικογένεια και στην κοινωνία. Η γυναίκα επικυριαρχεί στα ιερά, στα μυστήρια, στην οργάνωση της πόλης και στην καθημερινή ζωή.

Έτσι, με βάση το πρότερο μητριαρχικό σύστημα, μπορούμε να δικαιολογήσουμε το γεγονός πως τη γνώση κατείχε γυναίκα, η Ιώ, κι αυτή την μετέφερε στην Αίγυπτο. Σαν ιέρεια κατείχε και τα μυστικά των ιερών, ήταν μύστης της θείας γνώσης και των μυστηρίων, που κι αυτά δίδαξε στη χώρα, που την φιλοξένησε. Η περιπλάνησή της συμβολίζει την περιπλάνηση- εξάπλωση ομάδων των αρχέγονων Ελλήνων, των Πελασγών, οι οποίοι είχαν αποκτήσει υψηλές γνώσεις και αξιόλογη τεχνολογία, η οποία μεταφέρθηκε στις νέες χώρες, και γι’ αυτό τόσο πυκνά η αρχαιολογική σκαπάνη φέρνει στο φως ευρήματα όμοια μ’ αυτά του ελλαδικού χώρου. Η “οιστρηλατηθείσα Ιώ” είναι η ανήσυχη φυλή, γιατί είχαν αρχίσει τα γεωλογικά φαινόμενα στην περιοχή της Αιγηΐδας , με τελικό αποτέλεσμα τον καταποντισμό της, που έψαχνε να βρει καταφυγή.

Την αγελάδα– Ιώ σκάλισε στο βαρύτιμο καλάθι, που έφτιαξε ο Ήφαιστος και το οποίο κληρονομικά πέρασε στην Ευρώπη. Το πεπρωμένο της επιφύλασσε, κληρονομικά, να επαναφέρει το σπέρμα του πολιτισμού στον ελλαδικό χώρο. Έτσι, αφού πέρασε αρκετός καιρός, κι έπαψαν οι γεωλογικές και μετεωρολογικές αναστατώσεις, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου η γνώση να επιστρέψει στην κοιτίδα της, την Ελλάδα, για να καλλιεργηθεί και πάλι, ώστε να δώσει νέα ώθηση στην ανθρωπότητα. Η παλιννόστηση έμελλε να γίνει από της εγγονή της Ιούς, την Ευρώπη, με τη μεσολάβηση του Δία- Διάνοιας.

Ο Δίας μετέφερε τη γνώση στην Κρήτη, το νησί όπου γαλουχήθηκε, κι από ‘κει ξεκίνησε ο μεγάλος Κρητομινωϊκός πολιτισμός, που επηρέασε όλη τη λεκάνη της Μεσογείου. Είχε πάρει τη μορφή ταύρου (*4). Η γνώση συνδέεται με το μάτι του ταύρου. Το Μάτι που λάμπει στο κεφάλι του Ταύρου είναι ο λαμπρότερος αστέρας του ο Λαμπαδίας, που δίνει τη φώτιση, γιατί είναι ο μεταδότης του κοσμικού φωτός. Ο Λαμπαδίας λάμπει σαν ένας φάρος πάνω στον θυελλώδη ωκεανό της ζωής, οδηγώντας τους εραστές της γνώσης στην ατραπό της μαθητείας τους, και τους ανεβάζει σε υψηλότερες σπείρες πάνω στη σπειροειδή τους εξέλιξη. Στις αρχαίες μέρες ονομαζόταν ο “οδηγός αστήρ των ουρανών” και ο Ταύρος συνδέθηκε πάντοτε με το φως, δημιουργώντας σύνδεσμο με τον Χριστό, που κήρυξε για τον εαυτό Του: « εγώ ειμί το φως του κόσμου. ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής » ( Ιωάν., η’ 12 ).

Ο Ταύρος είναι κατάλευκος, επομένως δεν είναι γήινος, είναι ουράνιος, είναι φως. Φέρνει στη ράχη του την Ευρώπη, προσέχοντας να μη βραχεί η κόρη. Η γνώση των μυστηρίων του κόσμου πρέπει να κρατιέται ψηλά, μακριά από τους βέβηλους, ( μη δώτε το άγιον τοις κυσί μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων…), μακριά απ’ αυτούς που είναι ανίκανοι να διακρίνουν τη Θεία Σοφία. Μακριά απ’ αυτούς, που από μικρότητα δεν μπορούν αντιληφθούν την ιερότητα ακόμη και του πιο ευτελούς. Πόσοι από ‘μας δεν θα κάνουν χυδαίες σκέψεις στην εικόνα των γεννητικών οργάνων ενός ζεύγους; Ή στο ερωτικό σφιχταγκάλιασμα του; Θα διακρίνουν πως αυτό είναι έκφραση αγάπης, αυτής της θείας ενοποιού ιδιότητας, που λειτουργεί κάτω από το νόμο της έλξης; Θα σκεφτούν πως η δημιουργία συνεχίζεται σ’ αυτή την ερωτική ένωση, πως η δημιουργία ενός νέου όντος, της εικόνας του Θεού, επιτυγχάνεται μέσα από την επαφή των δύο γεννητικών οργάνων; Κι αντί να χασκογελάσουν, να πουν με κάθε σεβασμό « ώ, θαυμαστά τα έργα σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας »;

Προσέχει να μη βραχεί η Ευρώπη, δηλ. να μην έρθει σε επαφή με το ρευστό στοιχείο των συγκινήσεων και των συναισθημάτων. Είναι αναγκαίο η γνώση να είναι ανεπηρέαστη από συγκινήσεις. Ο κάτοχος της γνώσης πρέπει να είναι ταπεινός κι ανιδιοτελής, να μη κατέχεται από εγωισμό και ιδιοτέλεια. «…γίνεσθε ακέραιοι ως οι περιστεραί » μας προτρέπει ο Χριστός. Τα περιστέρια, όμως, είναι και σύμβολο των Πλειάδων, των άστρων που ανήκουν στον αστερισμό του Ταύρου. Σύμφωνα με τη μυθική παράδοση οι Πλειάδες, κόρες του Γίγαντα Άτλαντα και της Ωκεανίδας Πλειόνης, κυνηγήθηκαν από τον Ωρίωνα και για να γλιτώσουν μεταμορφώθηκαν σε περιστέρες. Αδελφές των Πλειάδων είναι οι Υάδες, που κι αυτές ανήκουν στον αστερισμό του Ταύρου. Η εσωτερική παράδοση μας μεταφέρει ότι ο αστερισμός του Ταύρου ονομάστηκε το “Ζωδιακό σημείο της γέννησης”, τόσο της γήινης, όσο και της ουράνιας. Η δύναμη του ζωδιακού σημείου του Ταύρου είναι η δύναμη της έλξης και της ένωσης. Ασκεί μια σταθερή και συνεχή έλξη, έλκοντας υπό συμβολική και αστρονομική έννοια. Εδώ βρίσκονται και οι Πλειάδες, μεταξύ αυτών και η Αλκυόνη, που ονομάζεται ο κεντρικός ήλιος του σύμπαντός μας και γύρω απ’ αυτόν περιστρέφεται ο ήλιος με ακολουθία του τους πλανήτες. Οι Πλειάδες είναι το σύμβολο της ψυχής, γύρω από την οποία περιστρέφεται ο τροχός της ζωής ( 18 ). Για τις Πλειάδες μιλάει και ο Θεός, στην Π. Διαθήκη, όταν απευθύνεται στον Ιώβ: « συνήκας δε δεσμόν Πλειάδων και φραγμόν Ωρίωνος ήνοιξας; Ή διανοίξεις μαζουρώθ εν καιρώ αυτού και Έσπερον επί κόμης αυτού έξεις αυτά;» ( Ιώβ, λη’ 31-32 )

Η ενέργεια του Ταύρου είναι η ενέργεια της επιθυμίας, της επιθυμίας για εκδήλωση. Αυτή η ενέργεια μετατρέπεται σε αναζήτηση και κατεύθυνση καθώς ο άνθρωπος προχωράει πάνω στην ατραπό και γίνεται αυτός που έχει διακαή πόθο για τον “Οίκο”. Ο Ταύρος ονομάζεται και “Ταύρος της Επιθυμίας”. Στο μέσο άνθρωπο η ενέργεια της επιθυμίας στρέφεται προς την ύλη. Έτσι τα άτομα, οι ομάδες και τα έθνη γίνονται επιθετικοί προκειμένου να αυξήσουν τα υλικά τους αγαθά σε βάρος των άλλων. Αυτό δεν συμβαίνει και στην εποχή μας, όπου έχει καθιερωθεί ο νόμος της ζούγκλας;

Πόσο αίμα, πόσα δάκρυα, πόση θλίψη, πόση αγωνία, πόσο πόνο κι απόγνωση,, πόση δυστυχία και μιζέρια, πόσο θάνατο έχει προκαλέσει η επιβολή των ισχυρών; Και, δυστυχώς, γίνονται θηριοδέστεροι, όσο νιώθουν στα ρουθούνια τους τον αχνό του αίματος και στα χείλη τους την γλυκιά του γεύση, όταν τα αυτιά τους ακούν κραυγές πόνου και θρήνους, όταν τα μάτια τους αντικρίζουν παιδιά να πεθαίνουν από ασιτία, όταν στα χέρια τους κρατούν το βρώμικο χρήμα της εξαπάτησης και της στυγνής εκμετάλλευσης. Όμως, από την άλλη πλευρά στέκουν αυτοί, που εμπνέονται από το φως του Ματιού του Ταύρου κι επιδιώκουν την επεξεργασία του θείου Σχεδίου και την κατανόηση της Θέλησης του Θεού. Αυτοί που θέτουν τις θείες τους ιδιότητες, τη θεϊκότητά τους, σε δράση κι έκφραση.

Άμεση σχέση με την πνευματική αφύπνιση στον πλανήτη μας έχει η ενέργεια, που προέρχεται από το τρίγωνο Σείριος– Πλειάδες– Μεγάλη Άρκτος. Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα, που αξίζει ο αναγνώστης να το ψάξει, παραμερίζοντας, όμως, όσα η εμπορική φαντασία ορισμένων κατ’ επάγγελμα γραφιάδων έχει παρουσιάσει…

Ο αστερισμό του Ταύρου, ο πλανήτης Αφροδίτη και ο πλανήτης μας, η Γη, έχουν μια πολύ στενή σχέση, εξελικτική, πνευματική και καρμική. Εδώ θα πρέπει να θυμηθούμε ότι όλα τα ουράνια σώματα είναι ζώσες οντότητες κι εμψυχώνονται από Μεγάλες Ψυχές. Η Αφροδίτη είναι για τη Γη, ότι ο Ανώτερος Εαυτός για την Προσωπικότητα. Στον εσωτερισμό αναφέρεται ότι η Αφροδίτη είναι ένας από τους επτά ιερούς πλανήτες, ενώ η Γη δεν είναι. Έτσι ο ιερός αυτός πλανήτης αποτελεί το alter ego της Γης, κι αυτό θα μας αποκαλυφθεί όταν φωτιστούμε από το φως που λάμπει μέσα από το Μάτι του Ταύρου. Αυτό το μυστικό θα μας φανερωθεί όταν πάρουμε τη δεύτερη μύηση, κατά την οποία θα εξαφανιστεί η θυμική αυταπάτη μπροστά στη διαλυτική ισχύ αυτού του φωτός. Τότε θα αποκτήσουμε τη Γνώση (*5 ), η γνώση θα μετουσιωθεί σε σοφία.

Ο μυκηθμός του ταύρου μας παραπέμπει στην ιερή λέξη AUM ( Αούμ ), στον δημιουργικό ήχο, που από την πρωταρχική ύλη διαμόρφωσε τον θαυμαστό Κόσμο, το Σύμπαν. Αποτελείται από τρία γράμματα, που αντιστοιχούν στις τρεις διαστάσεις του χώρου, όπου εκδηλώνεται ο αισθητός κόσμος, ή τις τρεις διαστάσεις του χρόνου ( παρελθόν– παρόν– μέλλον ) όπου πραγματοποιούνται τα φαινόμενα. Μπορούν, όμως, να αντιστοιχίσουν στο “Βράχμα– Βισνού– Σίβα” των Ινδουϊστών, το “Κέτερ– Χόχμα– Μπινάχ” του Ιουδαϊσμού, το “Πατήρ– Υιός– ΑΓ. Πνεύμα” των Χριστιανών. Υπάρχει μια άμεση αντιστοιχία με τη χρήση της λέξης ΑΜΗΝ, που χρησιμοποιούν οι Χριστιανοί. Η λέξη AUM είναι ο αρχέγονος ήχος, από τον οποίο πήγασε όλη η δημιουργία και του οποίου οι δονήσεις εξακολουθούν να διαδίδονται στο Σύμπαν. Με απo–σύνθεση του AUM φτάνουμε σε άλλο ιερό φθόγγο, στην ιερή συλλαβή ΟΜ. Συμβολίζει την Ενότητα του Θεού, την πανταχού Παρουσία , την Παντοδυναμία, την Πανσοφία, ενώ το ΑUΜ συμβολίζει την τριαδική Του υπόσταση. Το ΟΜ εκφράζει τη σχηματοποίηση του Κοσμικού Παντός, αυτού που δεν έχει αρχή και τέλος, του αιώνιου κύκλου. Εδώ να τονίσουμε ότι ορισμένοι φιλόσοφοι στην αρχαία Ελλάδα συμβόλιζαν το παν με ένα κύκλο, όπου μερικές φορές έγραφαν “αω” ( αντί για OM ) για να δείξουν ότι αυτός ο ήχος αντιστοιχούσε στο διάστημα μεταξύ Α και Ω, γιατί αυτά τα δύο αυτά γράμματα χαρακτήριζαν αλληγορικά τα όρια του Απείρου. ( 21 ). Κι ο Χριστός λέει: « Εγώ ειμί το Α και το Ω, λέγει Κύριος ο Θεός, ο ών και ο ήν και ο ερχόμενος, ο παντοκράτωρ » και « εγώ το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος, αρχή και τέλος » ( Ιωάννου Αποκάλυψις, α’ 8 και κβ’ 13 ).

Το AUM είναι ο ήχος που κυριαρχεί στη “Μουσική των Σφαιρών” του Πυθαγόρα, αυτή την υπερβατική μουσική που εκπέμπουν τα ουράνια σώματα, οι ουράνιες σφαίρες, υμνώντας το μεγαλείο του Δημιουργού. Ο Ιωάννης ο Θεολόγος χρησιμοποιεί τη λέξη ΑΜΗΝ για να αποδώσει το Λόγο: « Και τω αγγέλω της εν Λαοδικεία εκκλησίας γράψον. Τάδε λέγει ο αμήν, ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός, η αρχή της κτίσεως του Θεού » ( Αποκάλυψις, γ’ 14 ). Με τη λέξη ΑΜΗΝ τελειώνει κάθε χριστιανική ευχή και προσευχή: « Δέσποτα Θεέ, Πάτερ παντοκράτορ, Κύριε Υιέ μονογενές, Ιησού Χριστέ, και Άγιον Πνεύμα, μία Θεότης, μία Δύναμις, ελέησόν με τον αμαρτωλόν. Και οίς επίστασαι κρίμασι σώσόν με τον ανάξιον δούλόν σου· ότι ευλογητός εί εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.», ενώ έχει δοξαστική σημασία στην Π.Διαθήκη: « και είπε πάσα η εκκλησία. Αμήν, και ήνεσαν τον Κύριον, και εποίησεν ο λαός το ρήμα τούτο » ( Νεεμίας, ε’ 13 ), « ευλογημένος Κύριος ο Θεός Ισραήλ από του αιώνος και έως του αιώνος. Και ερεί πας ο λαός. Αμήν. Και ήνεσαν τω Κυρίω » ( Παραλειπομένων Α’, ιστ’ 36 ).

Τέλος, παραθέτουμε και το παρακάτω απόσπασμα από τη “Φιλοκαλία”: « Ώσπερ τούνυν το αμήν, το λεγόμενον εις το κατά Λουκάν αληθώς, σταθερώς εστιν ο λόγος βεβαιών τα προ αυτού λεγόμενα, ούτω και φρόνησις, σταθερά νόησίς εστι, δυναμένη φυλάττειν την αλήθειαν. Το γαρ αμήν δηλοί το μόνιμον της νέας χάριτος, διό εις την Νέαν Διαθήκην πανταχού λέγεται δια να μένειν αυτήν εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος ». ( Οσίου Πατρός Πέτρου Δαμασκηνού “Λόγοι συνοπτικοί πνευματικής γνώσεως” )

Χρησιμοποιώντας το φως του Ταύρου, που εκφράζεται από το Νου- Δία, μπορεί κάποιος να ενεργοποιήσει τον εσωτερικό του Εαυτό, να τον εκδηλώσει σαν θεία ομορφιά και να γίνει ο δρόμος για τους άλλους. Να γονιμοποιηθεί από το Νου και στο ιερό νησί της ψυχής του να γεννήσει τον καρπό αυτής της γονιμοποίησης. Ο Δίας- Νους όποτε καταλαμβάνεται από Έρωτα για μια θνητή, δεν το κάνει για να ικανοποιήσει κατώτερες ορμές, αλλά για να γεννηθεί κάποια θεία ιδιότητα στην ανθρωπότητα, ένας ημίθεος, που θα την βοηθήσει στην εξέλιξή της, που θα γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ του θείου και του ανθρώπινου κόσμου.

Τρία γαμήλια δώρα έκανε Ο Δίας- Νους στο αντικείμενο του έρωτά του, τρία όπλα–προτερήματα σ’ αυτόν που επιζητεί τη γνώση. Ο φύλακας Τάλως απεικονίζει τη δύναμη της γνώσης να μας φυλάγει από τις κακοτοπιές της άγνοιας, από την εξαπάτηση και από κάθε είδους δεισιδαιμονία. Ο σκύλος, από τον οποίο δεν ξεφεύγει κανένα θήραμα, εκφράζει την ικανότητα να ανιχνεύει ο άνθρωπος, με επιμονή κι υπομονή, κάθε ίχνος γνώσης και να το ξετρυπώνει, όσο κι αν φαίνεται ακατόρθωτο. Τέλος, η φαρέτρα με τα βέλη που δεν αστοχούν, μας δείχνει ότι ο άνθρωπος που βάζει υψηλούς στόχους, με θεία καθοδήγηση πάντοτε τους στοχεύει. Η γνώση είναι σαν την αιχμή του βέλους, που διαπερνά την αγνωσία και σκοτώνει κάθε ελάττωμα, που πηγάζει απ’ αυτήν.

Από το σμίξιμο Δία- Ευρώπης γεννήθηκαν τρεις γιοι. Είναι οι μεγάλοι αναμορφωτές της Μεσογειακής λεκάνης. Ο Μίνωας με το χρυσό σκήπτρο, που του χάρισε ο πατέρας του Δίας, συνένωσε όλες τις Κρητικές πόλεις και κυριάρχησε σε όλη τη Μεσόγειο. Προώθησε τον πολιτισμό, καλλιέργησε τις τέχνες κι επέβαλε τη δικαιοσύνη. Μέγας νομοθέτης ήταν ο Ροδάμανθυς, που υπήρξε και ιδρυτής πολλών πόλεων(*6). Ο Σαρπηδόνας είχε το προνόμιο να ζήσει συνέχεια τρεις ανθρώπινες γενιές. Ο χαρισματικός ηγέτης, ο σοφός νομοθέτης, ο άνθρωπος που καλλιεργεί τις τέχνες και προάγει τον πολιτισμό, αυτός που παρατείνει την ανθρώπινη ζωή, μπορεί να κατορθώσει τίποτα χωρίς τη γνώση; Αυτά, που αναφέραμε, και πολλά παραπάνω, είναι τα αποτελέσματα της γνώσης, που ο Δίας έφερε στην Ελλάδα διαμέσου της αγαπημένης του Ευρώπης. Από την Ελλάδα μεταλαμπαδεύτηκε σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο κι από ‘κει σε ολόκληρο τον κόσμο.

-------------------------------------------------

(*1). Αισθανόμαστε την ανάγκη εδώ να κάνουμε μια παρένθεση. Μιλάμε για τον δυτικό πολιτισμό όπως εκφράστηκε από τους αρχαίους Έλληνες κι ο οποίος δεν έχει καμιά σχέση με τον σημερινό, που έχει περισσότερο ανατολικά στοιχεία. Μετά την κατάκτηση της αρχαίας Ελλάδας από του Ρωμαίους, στον ευρωπαϊκό χώρο κυριάρχησε ο νόμος του ισχυρού. Έγιναν αιματηροί πόλεμοι και καταχράστηκαν έννοιες, τις οποίες οι πρόγονοί μας είχαν σε περίοπτη θέση. Οι σταυροφορίες, η ιερά εξέταση, η αποικιοκρατία, η κατακρεούργηση της φύσης στο όνομα του κέρδους, οι άνανδροι βομβαρδισμοί αμάχων για να δοκιμαστεί η τεχνολογία των νέων όπλων, η κατευθυνόμενη τρομοκρατία από μυστικές υπηρεσίες, δεν είναι στοιχεία του δυτικού πολιτισμού, αλλά κακέκτυπα αυτού, ενέργειες ανθρώπων που δρουν από το παρασκήνιο για τη συσσώρευση πλούτου. Με καμία επιβολή δεν μπορούν χώρες ασιατικές, που σε κάθε ενέργειά τους δείχνουν το βάρβαρο πρόσωπό τους, να θεωρηθούν ευρωπαϊκές. Ούτε το Ισραήλ, ούτε η Τουρκία έχουν θέση σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις ή ενώσεις. Είναι χώρες ασιατικές κι εκεί ανήκουν. Φορώντας το ευρωπαϊκό ένδυμα δεν θα πάψουν να είναι βάρβαρες ως προς το ήθος.

(*2). Μήτις : η πρώτη σύζυγος του Δία, μητέρα της Αθηνάς. Ο Ησίοδος μας λέει: « Ζευς δε θεών βασιλεύς πρώτην άλοχον θέτο Μήτιν, πλείστα θεών τε ιδυίαν ιδέ θνητών ανθρώπων » ( Θεογονία, 886). Η Μήτιδα είχε στο μυαλό της όλη τη σοφία των θεών και των ανθρώπων. Ο Δίας θέλησε να ζευγαρώσει μαζί της, μα αυτή για να τον αποφύγει άλλαζε συνέχεια μορφή. Κατάφερε, όμως, να την κατακτήσει, αλλά την κατάπιε ολόκληρη γιατί είχε ακουστά ότι μετά από την κόρη, που θα έκανε, θα γενιόταν γιος, που θα του έπαιρνε τη βασιλεία. Μετά από εννιά μήνες ο Δίας έβγαλε από το κεφάλι του πάνοπλη την Αθηνά, τη θεά της σοφίας.

(*3). Να σχολιάσουμε, εδώ, ότι ο « μείλιχος αιών » δεν σημαίνει πως η γήινη ζωή είναι ήπια και γλυκειά, αλλά υπονοείται η μετάβαση της οντότητας από τον απατηλό υλικό κόσμο στον ουράνιο και πραγματικό. Με τη θεόσταλτη αίγλη απαλλάσσεται από το δύσκολο περιβάλλον της γης, όπου κυριαρχούν οι σκληρές αντιθέσεις κι αντιξοότητες, και μεταβαίνει στην πραγματικότητα και μακαριότητα της αιώνιας ζωής, όπου περιβάλλεται με το ολόλαμπρο φως, το οποίο φέρουν όλες οι εξαγνισμένες ουράνιες υπάρξεις. Για ν’ απολαύσει όμως αυτή τη μακαριότητα και πληρότητα, πλημμυρισμένος από το άφατο θείο φως, θα πρέπει στη Γη να ζήσει ένα βίο αρετής, φτάνοντας στο αναγκαίο επίπεδο κάθαρσης της θνητής του φύσης κι εξαγνισμού.

(*4). Επειδή θα συνδέσουμε το μύθο με τον αστερισμό του Ταύρου, θα παραθέσουμε λίγες πληροφορίες γι’ αυτόν. Αποτελεί τον 2ο αστερισμό στον ζωδιακό κύκλο. Εικονίζεται σαν ταύρος, που με σκυμμένο το κεφάλι επιτίθεται στον Ωρίωνα, ο οποίος έχοντας υψωμένο το ρόπαλο αμύνεται. Παριστάνει τον ταύρο, στον οποίο μεταμορφώθηκε ο Δίας για να αρπάξει την Ευρώπη και να τη μεταφέρει στην Κρήτη. Επειδή κολυμπούσε στο πέλαγος και τα πλευρά του ήσαν κάτω από τα νερά, ουσιαστικά φαίνεται το τριγωνικό του κεφάλι. Στην κορυφή του υπάρχει ο αστέρας Σ-Tau, ενώ στη βάση του οι αστέρες α- και γ-Tau. Τα δύο του κέρατα μαζί με τους αστέρες β- και ζ-Tau, που παριστάνουν τα άκρα τους, βρίσκονται μέσα στη ζώνη του Γαλαξία. Στη βάση του κεφαλιού και μεταξύ των αστέρων α- και γ-Tau έχουμε το αστρικό σμήνος των Υάδων, ενώ στον λαιμό του το αστρικό σμήνος των Πλειάδων. Ο λαμπρότερος αστέρας του αστερισμού του Ταύρου είναι ο Λαμπαδίας ( α-Tau ), που είναι γνωστός και ως Αλντεμπαράν.

(*5). « μακάριοι οι εξερευνώντες τα μαρτύρια αυτού. εν όλη τη καρδία εκζητήσουσιν αυτόν ».

( Ψαλμ., ριη’ 2)

(*6). Έχουμε ήδη αναφέρει ότι οι δύο από τους γιους του Δία από την Ευρώπη, ο Μίνωας και ο Ροδάμανθυς, είχαν την τιμή να γίνουν οι κριτές των ψυχών μαζί με τον άλλο γιο του Δία από την κόρη του Ασωπού την Αίγινα, τον Αιακό, όταν αυτές έφταναν στον Άδη.

ΠΗΓΗ vagia-gr