ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

Γράφει ο Sotiris Kazakis

Του Αγίου Δημητρίου

Οι περισσότεροι άγιοι κατέκτησαν την αγιοσύνη γερνώντας ενάρετα, ασκητεύοντας, πιστεύοντας και λατρεύοντας, θυσιαζόμενοι τελικά ως επιστέγασμα ολόκληρης της ζωής τους.
Τους σέβομαι.


Μα πιο πολύ σέβομαι και αγαπώ εκείνους τους νέους και σφριγηλούς ανθρώπους που άγιασαν στην νιότη τους, διαλέγοντας την πίστη στις ιδέες τους από τις απολαύσεις της αξόδευτης ζωής τους. Την θυσία για κάτι υπέρτερο της ατομικής ευτυχίας. Μέγας άθλος!...
Η ικμάδα τους, μετά την θυσία τους, παρέμεινε ζωντανή, και οι φρέσκοι χυμοί τους διατρέχουν και χρωματίζουν το αυστηρό πάνθεον των στεγνών αγίων της Εκκλησίας.
Ό,τι κι αν έκαναν, σφραγίστηκε από τα νιάτα, την λεβεντιά και την ομορφιά τους. Γιαυτό λάμπει στους αιώνες. Γιαυτό εμπνέει ακόμη.
Ο Άγιος Δημήτριος, καβάλα στο σκούρο του άλογο, καταβάλλοντας τον «εχθρό» με το δόρυ του, είναι Απόλλων μαζί και Άρης! Αρχέτυπο της μαχόμενης ανδρείας, της ανώτερης ευγένειας και της άσπιλης ομορφιάς. Δίδυμο με τον άλλον νεαρό Ιππότη τον Άγιο Γεώργιο.

Γιαυτό λατρεύω τον Άγιο Δημήτριο. Γιατί ωραιώνει τον πολεμιστή του Φωτός. Γιατί δίνει ένα φωτοστέφανο αισθησιασμού στην αγιότητα. Γιατί μαλακώνει την πέτρα της άσκησης. Γιατί ανανεώνει την ελπίδα.
Μεγάλη η Χάρη Του!...Sotiris Kazakis