ΕΡΓΟΔΟΤΟΥ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ Μέρος Β΄

Ιάσων – α’ 2 μέρος

  

ΕργΔημΕργ          

ι φιλόλογοι, λοιπόν, δείχνουν προσκόλληση μεσαιωνικού καλογήρου (ή ταλιμπάνου, αν θέλετε) στα σωζόμενα κείμενα, τα οποία θεωρούν κάτι σαν τις -αδιαπραγματεύτως θεόπνευστες- πέτρινες πλάκες του Μωϋσή. Λογική απόρροια αυτής της στάσης είναι το ότι ελάχιστοι φιλόλογοι αναρωτιούνται από πού προέρχονται τα «ευαγγέλιά» τους, όπως οι στερεότυπες εκδόσεις της Οξφόρδης – κι αν οι πηγές των πηγών τους είναι «καθαρές», γιά να δικαιολογούν τέτοια τυπολατρεία.
Τέλος πάντων, αν δε δείς τα χειρότερα, δεν εκτιμάς αυτό που έχεις. Καί τα χειρότερα εν προκειμένωι συνοψίζονται εις το εξής άνομον ζεύγος.

2β. Λικβινταρισμός καί μηδενιστικός «πραγματισμός»
Πρόκειται γιά το αντίθετο άκρο του φιλολογικού ταλιμπανισμού.
Λικβινταρισμός (υγροποίηση) είναι η στάση μερικών ατόμων ν’ αμφισβητούν τα πάντα. Κι όχι μόνον, αλλά να θεωρούν -σ’ επίπεδο μαθηματικού αξιώματος- πως:

• (α) πρέπει να ξεκινάμε συνεχώς απ’ το μηδέν,
• (β) ουδέποτε θα βρεθεί στερεό θεμέλιο, ώστε να χτίσουμε επάνω του, άρα
• (γ) ουδέποτε θα είμαστε σίγουροι γιά ο,τιδήποτε. Άρα,
• (δ) ξαναπάμε στο (α) καί συνεχίζουμε επ’ άπειρον.

Η άνευ λόγου καί αιτίας πνευματική αυτή υπερκινητικότητα, αυτή η -δήθεν- «διαρκής επανάσταση» (γνωστή αρρώστεια διαφόρων πολιτικών τυχοδιωκτών), αυτό το διαρκές γράψε-σβήσε, όταν δεν δείχνει ανθρώπους βλάκες, ημιμαθείς, συμπλεγματικούς, τότε δείχνει εμπαθείς κι υστερόβουλους.
Ο μηδενιστικός «πραγματισμός» συνίσταται στην αναγωγή όλων των πράξεων καί παραλείψεων ενός ατόμου σε κίνητρα ευτελή. Δηλαδή τα χρήματα, την κατάκτηση γιά χάρη της εξουσίας, το σέξ, την ηδονή, κτλ παρόμοια. Τελικά, τα υπό εξέταση άτομα «αποδεικνύονται» μηδαμινές προσωπικότητες, ανάξιες λόγου. Έως μηδενισμού. (Καί κακώς η Ιστορία ασχολείται με την πάρτη τους.) Ευγενή κίνητρα, ιδεαλισμός, πατριωτισμός, ρομαντισμός, διάθεση γιά εξερεύνηση καί μάθηση, απλά δεν υφίστανται μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο.
Αυτή τη θεώρηση των πραγμάτων την αποκαλώ «πραγματισμό», επειδή οι φορείς της νομίζουν ότι πατάνε γερά τα πόδια τους στην πραγματικότητα. (Καί πως όλοι, όσοι δεν σκέπτονται σαν αυτούς, ονειροβατούν.)
Αν μιλούσαμε γιά μαγειρική, αυτοί όλοι θα προσπαθούσαν να φτιάξουν σκορδαλιά χωρίς σκόρδο. Ή ομελέττα, δίχως να σπάσουνε αυγά. Ωστόσο, τα πράγματα με κάτι τέτοιους δεν είναι πάντα ανώδυνα. Δεν κινούνται πάντα στο επίπεδο ηλιθιοτήτων, που εκτοξεύουν ταραγμένα μυαλά. Διότι στην περίπτωση «λικβινταριστικής» αντιμετωπίσεως της Μυθολογίας μας αμφισβητούνται με τον χειρότερο τρόπο οι ρίζες του έθνους μας.
Τέλος πάντων, οι επί του θέματος …σταθερές (!) θέσεις των πρώτων μπουμπουκιών της παρέας, των λικβινταριστών, είναι οι εξής:

α. Η ανυπαρξία.
Ήτοι: αυτοί οι ήρωες δεν υπήρξαν ποτέ, κι αυτά τα γεγονότα δεν έγιναν ποτέ. Επομένως, πρόκειται γιά καθαρά φανταστικές αφηγήσεις, στις οποίες δεν πρέπει να πολυδίνουμε σημασία. Παιδικά παραμύθια άλλων εποχών, δηλαδή.
Το συγκεκριμένο επιχείρημα είναι ελαφρώς μπαγιάτικο. Ενάμιση αιώνα έχει, που δεν στέκει. Καί να σκεφτήτε, το διατυπώνανε όχι τίποτε φελλοί, αλλά σοβαροί καθηγητάδες – μέχρι ν’ ανασκαφούν η Τροία καί οι Μυκήνες. Βέβαια, μην περιμένετε πως μετά οι διάφοροι λικβινταριστές το βούλωσαν. Απλώς, το επιχείρημά τους αλλάζει μορφή κατά περίπτωση, σα ρετροϊός. Έτσι, δεν είναι καθόλου παράξενο που πρόσφατα διάβασα (κάπου ανά τα Ιντερνέτια) ότι η Αργοναυτική Εκστρατεία …δεν έγινε ποτέ.
(Τί να του πεις τώρα, αυτουνού του σπουδαρχίδη! Ότι, όσο αυτός έγραφε αυτές τις μαλακίες, που τις παρουσιάζει κιόλας δημοσίως σα σοφίες, βρέθηκε σε μυκηναϊκό τάφο στον Βόλο χρυσός από την Κολχίδα; Δεν θα καταλάβει. Δεν χωράει το ανύπαρκτό του ότι τα εργαστηριακά δεδομένα δεν αμφισβητούνται με λόγια κι ιδεοληψίες.)


β. Ο συμβολισμός.
Δηλαδή; Δηλαδή: όλ’ αυτά τα μυθολογικά έγιναν μεν, αλλά όχι επί Γής. Τότε, πού έγιναν, μωρέ; Άαααα, όλ’ αυτά συνέβησαν στον ουρανό, ως κινήσεις των άστρων, ώ πτωχόμυαλοι κοινοί θνητοί! Καί μετά, πήραν οι ποιητές τις κινήσεις των άστρων καί τις μεταβάλανε ποιητικώς παύλα τραγουδιστικώς σε ήρωες καί τέρατα καί δράκους. (Οι τέκτονες καί οι τεκτονολάγνοι συγγραφείς, φερ’ ειπείν, έχουν τσουβαλιάσει άπαντες ως «ηλιακούς ήρωες», καί ξεμπέρδεψαν.)
Εδώ ξεκινάει μιά κούρσα συμβολισμών, την οποία οι δήθεν σοβαροί ερευνητές οφείλουν ν’ αντιστρέψουν, αποσυμβολίζοντας.
Τό ‘χω πεί χιλιάδες φορές, θ’ αναγκαστώ ακόμη μία: συμβολισμός υπάρχει στα σίγουρα, αλλά ο αποσυμβολισμός εξαρτάται 1000% απ’ αυτόν που τον επιχειρεί. Πράγμα που, δυστυχώς, ουδείς φαίνεται ν’ αντιλαμβάνεται.
Οι πάγιες, τώρα, σοφίες των μηδενιστικώς «πραγματιστών» μορφοποιούνται ως εξής:

γ. Τα οικονομικίστικα κίνητρα.
Του τύπου «ένα κι ένα κάνουν δυό». Όλα γίνονται γιά την κονόμα, καί μην ψάχνεις παραπέρα! (Κι η Αργοναυτική Εκστρατεία γιά την κονόμα έγινε. Αμφιβάλλετε, ρέ ρομαντικές μοσχαροκεφαλές; Διαβάστε το εγχώριο Διαδίκτυο, να μορφωθήτε! Υπ’ ευθύνηι σας, όμως! :-) )
Εντάξει, οι αριθμοί δεν αμφισβητούνται, καί συμφωνώ απόλυτα. Όπως συμφωνώ απόλυτα στο ότι τα οικονομικά ενός ατόμου (μιάς ομάδας, ενός κράτους, κτλ) είναι ακτινογραφία (του ατόμου, της ομάδας, κτλ). Σου επιτρέπουν να καταλάβεις πάρα πολλά.
Όμως, θα παραδεχόμουνα αυτούς τους λεβέντες, αν παρουσίαζαν κάποια σοβαρή μελέτη πχ γιά τη χρηματοδότηση του Τρωϊκού Πολέμου. Ή τα οικονομικά μιάς μυκηναϊκής πόλης. Ή τη χρηματοδότηση του 1776, του 1789, του 1821, του 1917. (Καίνε αυτά, έ; ) Ή, εφ’ όσον είναι μαρξιστές, γιά το γιατί ο Μάρξ αλλάζει τον αδόξαστο στους εργοστασιάρχες, αλλά δεν μιλάει γιά το κατ’ εξοχήν παρασιτικό κεφάλαιο, το τραπεζικό-χρηματιστηριακό.
Οπότε, μέχρις ότου δώσουν (σ’ εμένα) σοβαρό δείγμα γραφής, αρνούμαι να λάβω στα σοβαρά τα γραφόμενά τους. Εδώ καλά-καλά δεν απαντάει κανείς τους πχ στο με τί χρήματα καθότανε ο Ιάσων με τη Μήδεια δέκα χρόνια στην Κόρινθο, θέλουμε να τους ρωτήσουμε καί τα πιό δύσκολα;

δ. Τα σεξουαλικά κίνητρα.
Μην την ψάχνετε ούτ’ εδώ. Οι «σοφοί» εφθέγξαντο από τρίποδος, καί κουβέντα μη λέτ’ εσείς, ώ κοινοί θνητοί τρισάσχετοι: ο καθένας καί η καθεμία κάνουν ό,τι κάνουν, επειδή παρακινούνται αποκλειστικά από το περιεχόμενο του βρακιού τους. (Καί το μπρος, καί το πίσω. Έμ, τί; τιμητικές εξαιρέσεις θα κάνουμε; :-) )
Είχα την εντύπωση πως ο φροϋδισμός είναι ένα μάλλον αφελές, καί σίγουρα ξεπερασμένο κίνημα. Αλλά είναι πιασάρικο, το άτιμο! Γι’ αυτό καί διάφοροι φελλοί επιμένουν ακόμη ν’ ανάγουν τα πάντα σε ανάγκες του αιδοίου καί της μαλαπέρδας. (Καί του απευθυσμένου.) Επομένως, το τί έχει γραφεί επί του θέματος, εύκολα το φαντάζεστε.
Ειδικά αυτή η Μήδεια, έχει κάνει την προίκα της από σεξουαλικού καί κρυπτοσεξουαλικού τύπου χαρακτηρισμούς. Κρατήστε την ανάσα σας:

• Μάγισσα.
• Φιδοθεά.
• Σύμβολο.
• Ιέρεια της α, της β, της γ… θεότητας – από Σελήνη μέχρι Αστάρτη, μέχρι ό,τι γουστάρεις.
• Φεμινίστρια της εποχής εκείνης.
• Ιερόδουλος (με την αρχαία έννοια) – ο φαλλός πάνω απ’ όλα.

Τώρα, βέβαια, το να ήταν μιά γυναίκα σαν όλες τις άλλες της εποχής της, μάλλον δεν πέρασε απ’ το μυαλό κανενός. Πάλι καλά που δεν είπαν ότι ο Ιάσων έφτασε μέχρι την Κολχίδα γιά να βρεί την κατάλληλη νυμφομανή γκόμενα! (Αλλά διόλου δεν αποκλείω να γραφεί κι αυτό συντόμως – έτσι όπως πάμε.)

Τέτοια θέσφατα υπάρχουν αμέτρητα ανά τα Ιντερνέτια. Στα δε πιό «επίσημα» από δαύτα, τα διδακτορικά πέφτουν βροχή. Μπορείτε να βρήτε υλικό να διαβάσετε, αν έχετε την περιέργεια, αλλά προσωπικά αρνούμαι να δώσω συνδέσμους. (Είπα να σας ανοίξω τα μάτια. Όχι να σας τα βγάλω.)
Οι παρενέργειες όλων αυτών των ακροτήτων κυμαίνονται από το σοβαρώτατο: «- Έλα, μωρέ! Ποιό ‘έθνος’; Με ποιές ‘ρίζες’;» (όταν οι τυχόντες ανθέλληνες μιλάνε γιά Ελλάδα), μέχρι τον ψιλοκαραγκιόζικο ισχυρισμό πως τα γεγονότα εκείνων των εποχών, κάν πραγματικά ώσιν, δεν μπορούν να χρονολογηθούν.
Όσον αφορά το πρώτο, δεν απαντώ. Ο τυφλωμένος φανατικός παραμένει τέτοιος, κι ας του μιλάς επί δέκα μετενσαρκώσεις μ’ επιχειρήματα. Όμως, γιά το δεύτερο μπορώ κάλλιστα να εκφράσω αντιρρήσεις… Εφ’ όσον προσωπικά μπορώ να χρονολογήσω μιά χαρά, κι εφ’ όσον οι αριθμοί δεν αμφισβητούνται.
Θυμηθήτε, τη χρονολόγηση δεν την επιχειρούμε γιά πλάκα. Την χρειαζόμαστε γιά ν’ αναδείξουμε τις ιστορικές σχέσεις αιτίου-αιτιατού.

Περί χρονολογήσεως
Συνοπτικώς, έχουμε μιά διαμορφωμένη πραγματικότητα με συγκεκριμένα αρχαία κείμενα. Ελλιπή κι αλλοιωμένα, στη μορφή ακριβώς που σώθηκαν μέχρι σήμερα. Όμως, δεν αποθαρρυνόμαστε. Το μεν ανακάτεμα γεγονότων ξεκαθαρίζεται με προσπάθεια «ντετεκτιβίστικης» καί συνάμα μαθηματικής μορφής, η δε χρονολόγηση με τη λογική.
Ειδικά γιά τη χρονολόγηση, δεν πρέπει νά ‘χουμε παράπονο. Σε πολλές περιπτώσεις, η Μυθολογία μας δίνει τη χρονολόγηση των γεγονότων έτοιμη, αν καί «αναφορική». Τί σημαίνει αυτό;
Οι μετρήσεις είναι πάντα δύο ειδών: απόλυτες, καί αναφορικές. Οι δεύτερες «αναφέρονται» εμμέσως σε κάποιο σημείο, το οποίο θεωρούμε αρχή των μετρήσεων, καί οι πρώτες ανάγονται στο ίδιο σημείο αφετηρίας αμέσως. (Ο χαρακτηρισμός «αναφορικές» συνήθως στα Ελληνικά αποδίδεται ως «σχετικές» – διότι καί οι δύο λέξεις ερμηνεύουν τη λέξη «relative».)
Η (ιστορική) απόλυτη χρονολόγηση, επομένως, θα μας έλεγε:

• Ο Κολοκοτρώνης γεννήθηκε το 1770.
• Ο Κολοκοτρώνης κατατάχτηκε στον στρατό των Άγγλων το 1815.
• Κτλ κτλ.

Εδώ, δεν έχουμε να προσθέσουμε κάτι. Έχουμε τη χρονολόγηση έτοιμη.
Η αναφορική χρονολόγηση, τώρα, θα μας έλεγε – γιά παράδειγμα :

• Ο Ιάσων γεννήθηκε 1652 χρόνια προ του Περικλή.
• Όταν γεννήθηκε, ο πατέρας του ήταν 35 ετών.
• Ξεκίνησε την Αργοναυτική εκστρατεία στα 25 του χρόνια.
• Κτλ κτλ.

Εδώ, εφ’ όσον έχουμε «αγκύρωση» της βασικής χρονολογίας (δηλ. στο παράδειγμά μας το πότε γεννήθηκε ο Περικλής), τα υπόλοιπα είναι θέμα απλών προσθέσεων κι αφαιρέσεων.
Βέβαια, οι αρχαίοι δεν μπορούσαν να χρονολογήσουν με το (γιά εμάς) …απόλυτα απόλυτο, δηλαδή χρονολογίες με την ένδειξη «προ Χριστού» (!), άρα όλες οι χρονολογήσεις τους είναι «ημιαναφορικές». Κάπως έτσι:

• Ο Περικλής γεννήθηκε τη χρονιά της -πχ- 156ης Ολυμπιάδας.
• Υπέγραψε συνθήκη ειρήνης με τη Σπάρτη, δύο χρόνια μετά την -πχ- 166η Ολυμπιάδα.
• Κτλ κτλ.

Δηλαδή, είναι απόλυτες στο δικό τους ημερολόγιο, αλλά αναφορικές γιά εμάς. Εμείς πρέπει πάλι ν’ «αγκυρώσουμε» τη βάση χρονολόγησης, καί τα υπόλοιπα ξαναγίνονται εύκολα. Εφ’ όσον, όμως, οι Ολυμπιάδες της αρχαιότητας (κι άλλα σημαντικά γεγονότα) έχουν χρονολογηθεί με ακρίβεια, τότε πάλι τελειώνουμε με τις χρονολογήσεις εύκολα.

Την αναφορική χρονολόγηση της ζωής του Ιάσονα σας την έχω ήδη δώσει. Γιά να βρούμε την απόλυτη, μας λείπει ένα κύριο χρονολογικό βοήθημα. Κι αυτό δεν είναι άλλο, παρά η φράση, ότι: «Η Αργοναυτική Εκστρατεία έγινε μιά γενιά πριν τα Τρωϊκά». Σ’ αυτό συμφωνούν άπαντες. (Καί πώς να διαφωνήσουν, αφού τα παιδιά των Αργοναυτών πολέμησαν στην Τροία; ) Άρα, μιλάμε γιά μιά χρονική απόσταση 25-30 χρόνια πριν τον Τρωϊκό Πόλεμο.
Επομένως, το απόλυτο χρονολογικό σημείο είναι σαφώς το πότε άρχισε ο Τρωϊκός Πόλεμος. Κι εδώ έχει ξεκινήσει ένας …πόλεμος, μεγαλύτερος καί αυτού τούτου του Τρωϊκού! ΛΟΛ!!! Πέφτουν κορμιά καί σφάζονται παλληκάρια (καί γκόμενες) με πτυχίο Φιλολογίας – όχι μ’ ακόντια κι ασπίδες, αλλά με στυλούς καί πληκτρολόγια!!! :-) Μόνο που λείπει ένας σύγχρονος Όμηρος, να ραψωδήσει τον συγκεκριμένο χαρτο-πόλεμο! Ξανά ΛΟΛ!!!
(Παρένθεση: Έχετε διαβάσει Όμηρο; Ξέρετε τί μπινελίκια ρίχνουν οι ήρωες ο ένας στον άλλον; Δε σας λέω τίποτε! Απόλαυση σκέτη! Αυτός είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος, γιά να καθήσετε να μάθετε αρχαία Ελληνικά – καί δεν αστειεύομαι καθόλου.)
Εδώ ακριβώς κάνει θριαμβευτική εμφάνιση στη σκηνή η αστρονομική χρονολόγηση των γεγονότων. Γιά όσους γνωρίζουν Αστρονομία (κι εννοείται, Μαθηματικά – ειδικά Προβολική Γεωμετρία), είναι θέμα ρουτίνας να βρουν το πότε έλαβε χώραν η άλφα ή βήτα διάταξη αστέρων στον ουρανό, που μας περιγράφει επακριβώς το τάδε απόσπασμα του Ομήρου, ή του Ορφέα, ή των λοιπών αρχαίων συγγραφέων. Οι δε σχετικοί υπολογισμοί σήμερα εκτελούνται ταχύτατα με τα προγράμματα Αστρονομίας στους υπολογιστές. (Άρα, μένει καί χρόνος γιά ερευνητικές δοκιμές διαφόρων εναλλακτικών λύσεων.)
Οι μόνοι που τσινάνε στα Μαθηματικά (μπέσα, σου λέω αναγνώστη μου: δεν τα εμπιστεύονται! :-) ), είναι τα φιλαράκια μας οι φιλόλογοι. Επειδή οι φιλόλογοι:

• Έχουν τον εγωϊσμό του «ειδικού». (Έχω ράμματα γιά τη γούνα σου καί τις όψιμες υμνήτριές σου, μωρή Τζακόμπερ!… Αλλά εσένα θα σε περιλάβω άλλη φορά.)
• Εφ’ όσον είναι «ειδικοί», αρνούνται να παραδεχθούν πως υπάρχουν αλλού εργαλεία καλύτερα των δικών τους εργαλείων «ειδικότητας». Όπως ακριβώς τσίνησαν οι Ελβετοί ρολογάδες, όταν βγήκαν στην αγορά τα ηλεκτρονικά ρολόγια. (Πώς να το κάνουμε; τα ηλεκτρονικά ρολόγια είναι φτηνά -κι ίσως φτηνιάρικα-, αλλά επί πολλές φορές ακριβέστερα του ακριβέστερου μηχανικού.) Ψυχολογικός μηχανισμός άμυνας είν’ αυτός, κι οι φιλόλογοι δεν παύουν να είναι άνθρωποι.
• Εφ’ όσον δεν γνωρίζουν Μαθηματικά, θα υποχρεωθούν …να μάθουν! Καί …δεν θέλουν! (Δε λέω, έχουν κι ένα δίκιο: δεν είναι όμορφο να καλείσαι λίγο πριν τη σύνταξη να μάθεις καινούργια γράμματα.)
• Το κυριώτερον, οι αστρονομικές χρονολογήσεις χαλάνε άσχημα τον τραχανά του διεθνούς ακαδημαϊκού κατεστημένου, που (νομίζει πως) τά ‘χει «τακτοποιημένα» τα πεπραγμένα του ελλόγου ανθρώπου μέσα στα πλαίσια μερικών εβραίϊκων χιλιάδων ετών «από κτίσεως κόσμου».

Βεβαίως, όταν δεν δέχεσαι την επιστήμη (καί δη των Μαθηματικών), δέχεσαι παραμύθια καί προπαγάνδες. Όπως πχ το προπαγανδιστικό (του κλέους της αυτοκρατορίας της αγγλίτσας) παραμύθι των «Ινδοευρωπαίων», παρμένο κατ’ ευθείαν από μυθιστόρημα του τέκτονος άγγλου αποικιοκράτη Μπάλβερ-Λύττον. (Αλλά οι τίτλοι, τίτλοι, έ;! Άλλο, τώρα, ο «ειδικός» προφέσσωρ, κι άλλο ο αδαής λαουτζίκος, έ;!)
Εμείς, όμως, δεν πτοούμαστε απ’ όλ’ αυτά, καί «ηθικόν ακμαιότατον»! :-)
(Παρένθεση. Έτερος πονοκέφαλος, που οι φιλόλογοι πάνε ν’ αποφύγουν: Εφ’ όσον οι χρονολογίες της Ελληνικής παρουσίας απλώνονται πολύ πέραν της παλαιοδιαθηκικής μιζέριας, κάποιος «ειδικός» πρέπει να επωμιστεί το καθήκον, να εξηγήσει καί σ’ εμάς τους αδαείς ποιοί ήσαν πχ οι άρχοντες της Ιωλκού από τον Πηλέα καί μετά, ή της Αθήνας του 1500 πΧ κι εντεύθεν, ή των Μυκηνών μετά τον Ορέστη, κοκ.
Δεν υπάρχουν κατάλογοι αρχόντων κι εξιστορήσεις των βίων σημαντικών προσώπων; Κι αν δεν υπάρχουν, γιατί; Γίνεται ξαφνικά απ’ τον Ιάσονα να πηδάμε στον Θαλή; Καί τα απ’ ανάμεσα τί απέγιναν; Ακόμη και με την -έως μούχλας συντηρητική- υπόθεση πως ο Τρωϊκός έλαβε χώραν το 1200 πΧ, πάλι μεγάλο είναι το «σκοτεινό» χρονικό διάστημα.)

Εφ’ όσον ο Τρωϊκός Πόλεμος αποδεικνύεται αλληλένδετος με τους ήρωες της Αργοναυτικής εκστρατείας, τότε μ’ αυτόν θ’ ασχοληθούμε – μέχρι να εντοπίσουμε τη χρονολογία του. Γιά τον Τρωϊκό, λοιπόν, κυκλοφορούν διάφορες χρονολογήσεις.

• Η συμβατική χρονολόγηση μιλάει γιά 1200 πΧ.
• Μία από τις (βασισμένες στην Ιλιάδα) αστρονομικές φτάνει μέχρι τον 31ο αιώνα προ Χριστού.
• Η δική μου, τέλος, δείχνει το 2150 πΧ. Καλώς εχόντων των υπολογισμών μου, καί με μικρή απόκλιση. Αυτή φαίνεται να είναι η αληθέστερη χρονολογία, αυτήν καί θα χρησιμοποιήσουμε στα επόμενα.

Γιατί; Διότι τότε ακριβώς είχαμε αλλαγή αστρολογικής εποχής: από τον «μεγάλο μήνα» του Ταύρου, περάσαμε στον «μεγάλο μήνα» του Κριού. Δεν θα πω πολλά: θυμηθήτε τό πόσες φορές μπλέκεται με τα γεγονότα της εποχής ένα κριάρι! Γιά παράδειγμα,

• Το χρυσόμαλλο κριάρι του Φρίξου καί της Έλλης.
• Το επίσης χρυσόμαλλο κριάρι του Ατρέα.

Αντιθέτως, ο λιγάκι παλιότερος Μίνωας ασχολείται με τον ταύρο. Στο δε βασίλειό του (κι αλλού ανά την Ελλάδα) υπάρχουν τα καθαγιαστικά κέρατα του Ταύρου. Με την αλλαγή, δέ, του «μεγάλου μήνα», ακόμη καί τα έθιμα της κηδείας αλλάζουν: ο Ταύρος είναι ζώδιο της γής, άρα οι νεκροί θάπτονται. Ο Κριός είναι ζώδιο της φωτιάς, άρα οι νεκροί καίονται. («Αιεί δε πυραί νεκύων εκαίοντο θαμειαί», γράφει ο Όμηρος.)
Δεν χρειαζόμαστε περισσότερα, ώστε να καταλάβουμε!
Το 2150 πΧ, λοιπόν, ξεκίνησε ο Τρωϊκός. (Τρία χρόνια μετά, γιά να είμαι ακριβής.) Όσον αφορά τις άλλες δύο χρονολογήσεις, η μεν συμβατική του 1200 πΧ είναι εντελώς εσφαλμένη, η δε αστρονομική του 31ου αιώνα πΧ είναι εσφαλμένη, διότι δεν σημαίνει απαραίτητα πως τα αναγραφόμενα στα Έπη αστρονομικά στοιχεία (στα οποία βασίστηκε) ανάγονται υποχρεωτικά στην εποχή του Ομήρου.
Απλούστατα, αυτά υπήρχαν ως λαϊκά τραγούδια / κοινό κτήμα από παλιότερα, από άλλα έπη. Κι επειδή ήταν όμορφα, ο Όμηρος τα ενέταξε στην Ιλιάδα – χωρίς να εξετάζει την ακριβολογία.

(συνεχίζεται)

ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΣΑς ΣΩΖΕΙ ΤΟ ΚΛΕΟΣ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΣΑΣ;

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Οταν το «Οχι» γίνεται «Ναι»

                

Σ​​τη διάρκεια του πρώτου αιώνα πριν από τον Χριστό, στα χρόνια των εμφυλίων που οδήγησαν στο τέλος της ρωμαϊκής δημοκρατίας, οι Αθηναίοι, σε απόλυτη πολιτική παρακμή, έπεφταν μονίμως έξω στις επιλογές τους. Τάχθηκαν με τον Πομπήιο ο οποίος ηττήθηκε από τον Ιούλιο Καίσαρα στα Φάρσαλα. Μετά έστησαν δύο ανδριάντες του Βρούτου και του Κράσσου, των δολοφόνων του Καίσαρα, οι οποίοι ηττήθηκαν στους Φιλίππους από τις δυνάμεις του Οκταβιανού και του Μάρκου Αντωνίου. Παρά ταύτα δεν τιμωρήθηκαν για τις επιλογές τους από τους νικητές. Στη σκιά του Παρθενώνα ήκμαζαν ακόμη οι φιλοσοφικές σχολές και η πόλη διατηρούσε την πνευματική της αίγλη. Υποδέχθηκαν τον Αντώνιο με την πρέπουσα δουλοπρέπεια και τις συνήθεις υπερβολές, ο δε Καίσαρ, μετά τα Φάρσαλα, είπε το ιστορικό: «Αθηναίοι, ώς πότε θα σας σώζουμε χάρη στο κλέος των προγόνων σας;».
Στη διάρκεια του εικοστού αιώνα η Ελλάδα τις κρίσιμες στιγμές βρέθηκε στην πλευρά των νικητών. Εκανε τις σωστές επιλογές. Μία εξ αυτών εορτάζουμε με την επέτειο του «Οχι». Γνωρίζω τις ενστάσεις. Είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που τιμά την αρχή και όχι το τέλος του πολέμου. Λογικόν. Το τέλος υπήρξε καταστροφικό, εξαιτίας της κομμουνιστικής ανταρσίας και του εμφύλιου πολέμου που ακολούθησε. Ο πατριωτισμός που ξεσήκωσε το «Οχι» διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη.

Πώς κατάφερε ο Ιωάννης Μεταξάς, δικτάτορας που είχε εξουδετερώσει και εξορίσει τους πολιτικούς του αντιπάλους, να εμπνεύσει έναν ολόκληρο λαό ο οποίος τον αντιμετώπιζε τουλάχιστον με καχυποψία; Ακόμη και ο Ζαχαριάδης τον υπερασπίστηκε στην αρχή, παρότι ο ηγέτης του, ο Στάλιν, είχε συμμαχήσει τότε με τον Χίτλερ. Ο ενθουσιασμός που προκάλεσε η απόφασή του σίγουρα δεν ήταν πολιτικός. Ηταν ένα ρεύμα που παρέσυρε και τις πολιτικές συγκρούσεις και τις ταξικές διαφορές και τις προσωπικές αντιπαλότητες, αυτό που κάποτε ονομάζαμε «πατριωτισμό», λέξη σχεδόν απαγορευμένη στο σημερινό μας λεξιλόγιο. Πίσω από το «Οχι» κρυβόταν μια κατάφαση, το «Ναι» στην πατρίδα.
Τα ιστορικά «αν» είναι άκυρα, όμως ποιος θα μπορούσε να πει πώς θα ήταν η Ελλάδα εάν ο Μεταξάς δεν είχε ταχθεί στο πλευρό των Βρετανών τον Οκτώβριο του 1940; Και πώς να μην υπολογίσεις το βάρος του «Οχι» στα όσα ακολούθησαν, στο γεγονός ότι η Ελλάδα γλίτωσε από το Σιδηρούν Παραπέτασμα και έπειτα από μία ακόμη δικτατορία έγινε δεκτή στον πανίσχυρο όμιλο της Ευρώπης;
Οπως όλες οι λέξεις έτσι κι αυτή έχει φθαρεί από την πολυχρησία και έχει χάσει τη σημασία της. Και η πραγματική σημασία του «Οχι» είναι το «Ναι» που το ακολουθεί. Αρνείσαι κάτι γιατί επέλεξες κάτι άλλο. Εκτός κι αν είσαι «αγανακτισμένος» ή πονεμένος ή αισθάνεσαι αδικημένος, οπότε λες «Οχι» χωρίς να σε ενδιαφέρει ποια κατάφαση θα πάρει τη θέση της άρνησης. Αυτό συνέβη στην ελληνική κοινωνία τα χρόνια του πανικού. Το «Οχι» προήχθη σε φετίχ, πολιτικό, κοινωνικό και, πολύ φοβούμαι, πολιτισμικό. Είναι ο καταλύτης της κατεστημένης ανομίας και του κυνισμού της πολιτικής εξουσίας.
Αδυνατούμε να βρούμε την κατάφαση, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε τι θέλουμε να κάνουμε με την κοινή μας ζωή και συμπεριφερόμαστε σαν φοβισμένα ενεργούμενα μιας μοίρας που μας υπερβαίνει. Μας λείπει η έμπνευση του πατριωτισμού. Και γι’ αυτό μετατρέψαμε την ανάμνηση του ηρωισμού που καταθέτει το «Οχι» των πατεράδων μας και των παππούδων μας σε κοινό πολιτικό τσαμπουκά.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.

ΙΑΣΩΝ-Μέρος Α΄1

Ιάσων – μέρος α’ 1

      

Γράφει ο ΕργΔημΕργ           

πη!… Μυθολογία!… Δραματουργία!… Ιστοριογραφία!…
Όσα κείμενά τους έφτασαν μέχρι τις μέρες μας (έστω καί κουτσουρεμένα), είναι τόσο γοητευτικά, που μας παρασέρνουν σε μιά ουτοπική θεώρηση του κόσμου. Θεωρούμε, δηλαδή, πως, εφ’ όσον οι ήρωες περάτωσαν τους άθλους τους, μετεβλήθησαν σε …αγάλματα!
Όπως στα ευρωπαϊκά μουσεία περπατάει κανείς σε μακρές στοές με ατέλειωτες κιονοστοιχίες, καί βλέπει διαρκώς (έως χασμουρητικής βαρεμάρας) αγάλματα διαφόρων «μεγάλων ανδρών» εκατέρωθεν, κάπως έτσι θεωρούμε κι εμείς ότι -ξέρω ‘γώ- οι Αργοναύτες γύρισαν πίσω, πάρκαραν την Αργώ, καί μετά ανέβηκαν σε βάθρα, καί… μαρμάρωσαν!
Κι όμως! Αυτοί οι άνθρωποι ήταν ζωντανοί – κι είχαν ζωή καί πρίν, καί μετά τους άθλους τους. Ούτ’ υπήρξαν πολύ διαφορετικοί από εμάς. Κάποτε γεννήθηκαν, πέρασαν βρεφική / νηπιακή / παιδική ηλικίες, πήραν μόρφωση, έκαναν φιλίες (κι έχθρες), έκαναν κάποιο επάγγελμα, πήγαιναν εκδρομές, μπεκρόπιναν σε γλέντια καί ταβερνεία, ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν, τεκνοποίησαν, γέρασαν, πέθαναν. Είναι σίγουρο, μάλιστα, πως πήγαιναν καί προς νερού τους.
Αλλά, τα ωραία λόγια των ποιητών εστιάζουν στους άθλους, προσπερνώντας το πριν καί το μετά – εξ ού καί η κάπως «ουρανοκατέβατη» εικόνα που έχουμε γιά τους ήρωες εκείνους.
Μη νομίζετε, καί οι πλησιέστεροι σ’ εμάς αρχαίοι ημών (του Χρυσού Αιώνα) διέπρατταν παρόμοιο σφάλμα: είχαν κι αυτοί μιά εξιδανικευμένη εικόνα γιά τους παλιότερους ήρωες προγόνους μας. Τα δε κείμενα των σχετικών τραγωδιών πολλές φορές εισάγουν μη πραγματικά στοιχεία στην εξιστόρηση.
Παρ’ όλ’ αυτά, τα «πριν» καί τα «μετά» των άθλων είναι εξ ίσου ενδιαφέροντα με (αν όχι περισσότερο από) τους άθλους. Βλέπετε, η (κάθε μορφής) Ιστορία δεν είναι μονάχα όμορφες αφηγήσεις. Είναι πρωτίστως η μελέτη των αιτίων καί των αποτελεσμάτων του κοινωνικού γίγνεσθαι.
Εμείς εδώ θα ρίξουμε φώς (όσο κι όπως μπορούμε) στην ιστορία του Ιάσονα προ καί μετά χρυσομάλλου δέρατος. Οι ιστορίες των υπολοίπων Αργοναυτών είναι εξ ίσου ενδιαφέρουσες, αλλά όχι του παρόντος. (Πρέπει να συγγράψουμε τόμο ολόκληρο, γιά να τις καταθέσουμε γραπτώς!) Οπότε, θ’ ασχοληθούμε μ’ αυτές μόνον εφ’ όσον το επιβάλλει η «οικονομία» της αφήγησής μας.


Λοιπόν, κόκκινη κλωστή δεμένη!
Κάποτε, σε μιά πόλη που τη λέγανε Ιωλκό, ζούσε ένας καλός βασιλιάς ονόματι Αίσων. (Που μάλλον σημαίνει «αισιόδοξος».) Αυτός είχε παντρευτεί την Πολυμήδη. (Ήγουν, η πολλή σοφία / επινοητικότητα.) Κι όπως γίνεται μ’ όλα τα ζευγάρια, μέσα στο παλάτι δεν άργησε ν’ ακουστεί το κλάμμα ενός νεογέννητου αγοριού, μιά γλυκειά μέρα του Μαΐου του…
«- Κάτ!!!», φωνάζει ο σκηνοθέτης. «Δεν προχωράμε! Εμπόδιο!»

…Φαίνεται πως τα ηρωϊκά μωρά της εποχής εκείνης αντιμετώπιζαν πολλά προβλήματα από γεννησημιού τους. Νά, αίφνης, ο Ηρακλής έπνιξε δυό φίδια. Ετούτο εδώ (όπως κι άλλα συνομήλικά του), όμως, είχε άλλου είδους προβλήματα. Τέρατα αναπήδησαν στο δρόμο του, υπό τη μορφή γιγάντιων θεριεμένων τσουκνίδων! Δάσος ολόκληρο σχημάτισαν οι τσουκνίδες αυτές!
Αλλά εμείς δεν πτοούμαστε. Θα ξηγηθούμε μασέτα! :-) Είναι το ελάχιστο δώρο, που μπορούμε να κάνουμε στο μωρό.

1. Αρχαία εμπόδια της έρευνας
Ετούτα συνίστανται στο ανακάτεμα εποχών, προσώπων, περιστατικών στο ίδιο «μυθολογικό» κείμενο.
Αυτό το ενοχλητικό φαινόμενο αναλύεται σε (εξ ίσου ενοχλητικά) υποφαινόμενα, με τις αντίστοιχες αιτολογήσεις. Ως εξής:

α. Λογοκρισία / αλλοίωση κειμένου σε μεταγενέστερες του κειμένου εποχές.
Πράγματι, έλαβε χώρα κατά κόρον, κυρίως εφ’ όσον άλλαξαν τα κόζα στους συσχετισμούς γεωπολιτικής ισχύος. Άρα, «έπρεπε» να κολακευτούν οι νέοι άρχοντες, μη βρίσκοντας στα κείμενα τίποτε καλύτερο της αφεντιάς τους. (Πχ Ρωμαίοι, κρυπτο-ιουδαίοι «Βυζαντινοί», καί λοιποί.) Ή, μη βρίσκοντας τίποτε «ενοχλητικό».
Νά, ας πούμε ο «Προμηθεύς πυρφόρος»: στα σοβαρά σας, περιμένετε ένα τέτοιο κείμενο να είναι σήμερα διαθέσιμο στον καθένα, εφ’ όσον μιλάει στα ίσα γιά το ποιές φυλές είναι τεχνητές (βιολογικά σκουπίδια, παναπεί), κι εφ’ όσον οι σημερινοί κρατούντες αναγνωρίζουν στην αφήγηση …τους εαυτούς τους; Οπότε, οι μεν κρατούντες εξαφανίζουν απ’ την πιάτσα τα «ενοχλητικά» αντίτυπα του «Πυρφόρου» γιά ευνόητους λόγους, οι δε …κρατούμενοι επίσης εξαφανίζουν τα «ενοχλητικά» αντίτυπα του «Πυρφόρου», γιά να μη μεταβληθούν σε …δεσμώτες!
Την κακόβουλη επέμβαση στα κείμενα συνήθως εξουδετερώνουμε με τη βοήθεια της σημερινής τεχνολογίας. Πχ σ’ έναν πάπυρο, φαίνεται καθαρά (καί χωρίς τη βοήθεια φιλολογικών αναλύσεων) το ότι κάποιες σελίδες είναι παρέμβλητες. Πώς; Επειδή δύο διαφορετικοί γραφείς ποτέ δεν έχουν τον ίδιο τρόπο γραψίματος. Ακόμη κι αν ένας ικανός πλαστογράφος αλλοιωτής κειμένου ξεγελάει το μάτι, δεν ξεγελάει το μικροσκόπιο.
Επίσης, οι νεώτερες ιστορικές έρευνες αποδεικνύουν την άγνοια τέτοιων παρεμβολέων γιά θέματα εποχών παλαιοτέρων τους. (Άρα, το αταίριαστο ενός παρέμβλητου κειμένου.)

β. Ποιητική ελευθεριότητα.
Διαχρονικό χαρακτηριστικό των ποιητάδων αυτό. Ακόμη καί σήμερα (ανεξάρτητα από την ύπαρξη της καραεβραίϊκης εφεύρεσης του «κοπυράϊτ») ζούμε πχ κλοπές στίχων καί μουσικής στα πανηγύρια, αλλαγές καί προσθήκες στο σώμα του τραγουδιού, ή πλαστοπροσωπεία του δημιουργού του. Φυσικά, με κάτι τέτοια η ρεαλιστική (τραγουδιστική, εννοείται) περιγραφή της πραγματικότητας πάει περίπατο.
Κάπαρη στη σαλάτα των ποιητών αποτελεί το ανακάτεμα των κατορθωμάτων τυχόν ομωνύμων ηρώων. Υπ’ αυτή την οπτική, δεν είναι ασυνήθιστο να διαβάζουμε στους αρχαίους χοντρές παραδοξότητες. Πχ ότι -κατ’ αναλογίαν-, εάν υπήρχε επί Κατοχής αντάρτης με το ψευδώνυμο -ξέρω ‘γώ- «καπετάν Καραϊσκάκης», κατά τους σαλατοποιούς ποιητάδες ο Καραϊσκάκης (Ο Καραϊσκάκης, λέμε!) θα πολέμησε καί στην Εθνεγερσία του 1821, αλλά καί στην Εθνική Αντίσταση, 120 χρόνια μετά!!!
Όμως, γιά να πούμε καί του στραβού το δίκιο, δεν είναι μόνον οι ποιητές υπεύθυνοι γι’ αυτό το μπάχαλο. Είναι καί οι νεώτεροι ήρωες, που αντέγραφαν ονόματα παλαιοτέρων. (Όπως οι αντάρτες της Κατοχής, που λέγαμε πριν.) Γιά παράδειγμα, εάν κάποιος εξεστράτευε εναντίον της Ασίας, έπαιρνε από μόνος του το προσωνύμιο πχ «Νέος Διόνυσος». Ως συνέπεια, με τον καιρό έφευγε το «νέος», καί μας έμενε ένας …κλώνος του αυθεντικού Διονύσου! :-) Άντε τώρα εμείς, οι απόγονοι, ν’ αποκαταστήσουμε την αλήθεια, ξανακοτσάροντας το «νέος» στην ταμπέλα!
Γίνεται, όμως. Δεν πρέπει ν’ απελπιζόμαστε.

γ. Φόβος να μην επαναληφθούν δυσάρεστες καταστάσεις του απωτάτου παρελθόντος.
Χμ, εδώ πρέπει να διευκρινίσω.
Οι πανέξυπνοι αρχαίοι ημών γνώριζαν άριστα ότι ο πολιτισμός (η πορεία της ανθρωπότητας) δεν ήταν γραμμικός. Δηλαδή, δεν ξεκίνησε απ’ το μηδέν, γιά ν’ ανέβει στα ύψη – καί μάλιστα μία φορά καί μοναδική, όπως πιστεύεται σήμερα. Γνώριζαν πως ο πολιτισμός ανέβηκε αρκετές φορές ψηλά, ψηλότερα καί του σημερινού επιπέδου, κι άλλες τόσες έπεσε κάτω κι έσκασε σαν καρπούζι. (Όντως ισχύει αυτό.)
Οι αρχαίοι ημών γνώριζαν επίσης άριστα πως τα ίδια αίτια παράγουν τα ίδια αποτελέσματα.
Συνεπώς, οι αρχαίοι ημών συνειδητά μπέρδεψαν αίτια κι αιτιατά, γιά να μη δώσουν ανεξέλεγκτα στον οποιονδήποτε παπάρα την ευκαιρία να ξαναφέρει την ανθρωπότητα μπροστά στον ίδιο γκρεμό. Του υψηλού, αλλά γαϊδουρινώς εγωϊστικού «πολιτισμού» τον γκρεμό, παναπεί.
(Ναί, ο άμετρος εγωϊσμός κάποιων ήταν πάντα η αιτία, που ο πολιτισμός γκρεμίστηκε καί σκοτώθηκε. Όπως στον Φαέθωνα καί την Ατλαντίδα – γιά ν’ αναφέρω δύο παραδείγματα, που τά ‘ψαξα εκτενώς.)
Αντιθέτως, η εγωϊστική υπερ-βεβαιότητα κάποιων πως βρήκαν πράγματα, που δεν τα βρήκαν οι «δήθεν» πάνσοφοι Έλληνες, οδήγησε στο να κατέχουν «κλειδιά» πυρηνικών όπλων οι γίγαντες του μυαλού Ρήγκαν καί Θάμνος τζούνιορ. Όθεν, μονάχα να ξανακούσω κανέναν να λέει πως οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν φιλοσοφούντες τεμπελχανάδες, αλλά εντελώς ανίκανοι γιά πειραματική επιστήμη, καί θα τον γιαουρτώσω με σκατά!

δ. Οι οδηγίες …δημιουργικής γραφής του ιερατείου (αρχαίου καί χριστιανικού)
Υποθέτω, το ιερατείο θα είχε τους λόγους του να επέμβει στα κείμενα – αν καί δεν μ’ αρέσει η πράξη αυτή. Κι όχι μόνο το αρχαίο ιερατείο, αλλά καί οι διάδοχοί του στους χριστιανικούς αιώνες.
Αλήθεια, τα βιβλία των τεραστίων βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας, της Περγάμου, του «Γέρου του βουνού»… πού πήγαν; Καί γιατί οι ορθόδοξοι χριστιανοί καλόγεροι (της -υποτίθεται- αυστηρής ηθικής) αντέγραψαν επιμελώς μέχρι καί τις βωμολοχίες του Αριστοφάνη, αλλά έκαναν την πάπια γιά τα υπόλοιπα;
(Ορθόδοξοι χριστιανοί καλόγεροι της «αυστηρής» ηθικής – καί δη, κάτω απ’ τη μύτη των κρυπτοϊουδαίων αρχόντων. Μην τα ξεχνάτε ποτέ αυτά. Ουδέποτε σταμάτησε η συνέχεια του έθνους μας, επειδή αλλάξαμε εξωτερικό τύπο θρησκείας.)

Σα να μην έφταναν τα παραπάνω, έχουμε καί τις μοντέρνες πληγές του Φαραώ. Ακολουθεί η πρώτη.

2α. Ο φιλολογικός ταλιμπανισμός.
Οι φιλόλογοι, ενενηνταεννέα φορές στις εκατό (γιά να μην πω περισσότερες) «κάνουν κράτει», επειδή πλέουν στα βαλτώδη (καί δύσοσμα) νερά της ακαδημαϊκής κοινότητας, όπου κάθε νεωτερισμός αποκεφαλίζεται. Κι όποτε τυγχάνει χοντρόλαιμος καί δε λέει να κάτσει ν’ αποκεφαλιστεί ν’ …αγιάσει, χλευάζεται «ακαδημαϊκώς» πως. (Όσο γιά την ακαδημαϊκή καριέρα του νεωτερίζοντος… Αυτή, πάπαλα. Οριστικώς.)
Έτσι, η φιλολογική έρευνα περιορίζεται πχ στο αν ο Σοφοκλής χρησιμοποιούσε περισσότερους ανάπαιστους στα έργα της ωριμότητάς του, κτλ παρόμοια. Ενδιαφέροντα όλ’ αυτά, δε λέω, αλλά όχι τόσο ενδιαφέροντα! :-) (Όσο θα θέλαμε, εννοώ.)
Εφ’ όσον, τώρα, ο φιλόλογος δεν πάει κόντρα στο κατεστημένο, αν του πεις τίποτε θα γυρίσει καί θα σου πεί ότι «- Έτσι γράφει το κείμενο!» (Συνεπώς, αν έχεις αντιρρήσεις, καλά θα κάνεις να σκάσεις. Σου πουλάει καί μούρη, διότι πώς θα κρίνεις κείμενο που δεν διάβασες; )
Φυσικά, αυτό δεν είναι σοβαρό επιχείρημα. Δεν είναι κάν επιχείρημα! Διότι, αν πχ ο Πεόθριξ ο Ακραγαντίνος γράφει πως πατέρας του Ηρακλή ήτανε ο Μενέξενος, κι απ’ την άλλη ο -ξέρω ‘γώ- Αγαθαρχίδας ο Σικυώνιος γράφει πως πατέρας του Ηρακλή ήτανε ο Φιλόξενος, εμείς τί θα κάνουμε; Θα συμπεράνουμε πως πατέρας του Ηρακλή ήτανε ο …Ξένος; (Γιά να μη χαλάσουμε καρδιές; )
Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Η τυφλή παραπομπή στα σωζόμενα γραπτά δεν μας οδηγεί πουθενά.
Το κακό είναι πως, οι μεν φιλόλογοι έχουν συντηρητικώτατες απόψεις, οι δε μη φιλόλογοι ακολουθούν …τους φιλολόγους! Οι δεύτεροι έχουν κι άλλα βάσανα στη ζωή τους (την εφορία, την πεθερά τους, καί δε συμμαζεύεται) – κι εφ’ όσον δεν γνωρίζουν οι «ειδικοί» (που είναι η δουλειά τους να γνωρίζουν), τότε ποιός έχει χρόνο γιά ξόδεμα, να ξελασπώσει τους «ειδικούς»; Έ;
Το δεύτερο κακό είναι πως το κενό της φιλολογικής άγνοιας απέναντι σ’ έναν πνευματικά διψασμένο λαό πετάγονται να γεμίσουν οι διάφοροι Εψιλοφουκαράκηδες καί μπατιροψώρρες.

(συνεχίζεται

ΤΙ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 1940-41

«Εμείς που τόσο αίμα χύσαμε
θα έλθει μια στιγμή
που θα μας κάτσουν στο σκαμνί
γιατί νικήσαμε...»!
Του Σαράντου Καργάκου.
 Ο Δημοσθένης που δεν ήταν ιδιαίτερα θωπευτικός έναντι των Αθηναίων πολιτών, τους λέγει σε μια αποστροφή λόγου κάτι, που και για τους τωρινούς Ελληνες είναι ιδιαίτερα διδακτικό: «Νομίζετε τους προγόνους ημών αναθείναι τα τρόπαια, ουχ ίνα θαυμάζητε αυτά θεωρούντες, αλλ’ ίνα μιμήσθε τας εκείνων αρετάς». Με απλά λόγια: Να έχετε υπόψη σας ότι οι πρόγονοί μας έστησαν τα τρόπαια όχι για να τα θαυμάζετε και να τα χαζεύετε αλλά για να μιμείσθε τις πράξεις της παλικαριάς τους.

ΟΙ ΗΡΩΕΣ του ’40-’41 έχουν ακούσει -θα ακούσουν και φέτος- εγκώμια πολλά. Για πολλούς έχουν στηθεί μνημεία λαμπρά. Αλλά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να μιμηθούμε «τας εκείνων αρετάς»; Εκείνοι βρέθηκαν μέσα στη δίνη του μεγαλύτερου και πιο ανθρωποβόρου πολέμου της Ιστορίας. Στο πιο περίπλοκο διπλωματικό γαϊτανάκι. Πέρα από τη χρονία οικονομική αφαίμαξη λόγω του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου που είχε επιβληθεί από το 1897, ήσαν αντιμέτωποι μιας δολίας πολιτικής απειλής, με αναπόφευκτη κατάληξη την πολεμική εμπλοκή.

ΠΩΣ την αντιμετώπισαν τότε, όταν την 28η Οκτωβρίου 1940 ήχησε η σάλπιγγα της Ιστορίας; Πάντως, όχι διχασμένοι, όχι με σκυμμένο το κεφάλι. Η επωδός «με το χαμόγελο στα χείλη» δεν είναι μια τραγουδιστική υπερβολή. Εχει αποτυπωθεί στη μνήμη μας, σε χιλιάδες φωτογραφίες και σε δεκάδες κινηματογραφικές ταινίες. Δεν θα υποστηρίξουμε ότι χάρη σ’εμάς οι Σύμμαχοι, Δυτικοί και Ανατολικοί, κέρδισαν τη νίκη, παρόλο που τότε, όταν χρειάζονταν το αίμα μας, το είχαν υποστηρίξει. Πολύ απλά θα υποστηρίξουμε ότι, ενώ οι πάντες στην Ευρώπη είχαν γονατίσει, η Ελλάς προσέφερε στους Δυτικούς την πρώτη νίκη. Εξουθένωσε και γελοιοποίησε τη μία Αξονική δύναμη. Ο Μουσολίνι έπαυσε πια να θεωρείται φόβητρο.

ΜΠΟΡΕΙ κάποιοι αλλοδαποί ιστορικοί, που έχουν μάλιστα τιμηθεί από δικές μας πανεπιστημιακές σχολές, να αμφισβητούν το ότι η Μάχη των Οχυρών και της Κρήτης προκάλεσαν τη μοιραία επιβράδυνση των 6 εβδομάδων, μια επιβράδυνση σωστική για τη Μόσχα και το Λένινγκραντ, αλλά για να γίνουν πιστευτοί δεν αρκεί μια σοφιστική επιχειρηματολογία. Πρέπει να διαψεύσουν τον Γκουντέριαν, τον Μανστάιν, τον Κάιτελ και πάνω απ’ όλα το Χίτλερ.

ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ των έξι μηνών, που κράτησε ο πόλεμος κατά δύο αυτοκρατοριών, έγιναν πράξεις ηρωισμού πρωτοφανείς. Οι Ευρωπαίοι έχουν λόγους να τα ξεχνούν αυτά, γιατί οι περισσότεροι υπέκυψαν γελοιοποιητικά ή για λόγους υστεροβουλίας. Αλλ’ εμείς; Από πού θα πάρουμε θάρρος τούτη τη στιγμή; Οι καλύτεροι σύμμαχοί μας είναι οι νεκροί μας. Οι νεκροί μπορεί να μην είναι παρόντες, δεν είναι όμως και απόντες. Μπορεί κάτω από το σφυροκόπημα των Γερμανοβουλγάρων να γονατίσαμε, αλλά δεν προσκυνήσαμε. Σκύψαμε, χωρίς να χαμηλώσουμε το κεφάλι. Σήμερα, για να βγούμε από την κρίση, δεν αρκεί η πολιτική της ζητιανιάς, δεν αρκούν τα νέα δανεικά, που θα είναι πρόσθετα δεσμά. Χρειάζεται στην ψυχή των νέων παιδιών να «φυτέψουμε» ένα Καλπάκι, ένα Ιστίμπεη, ένα Ρούπελ, μια Κάνδανο. Ετσι θα φύγει από πάνω μας η κακομοιριά, που μας τρώει σαν αρχαία σκουριά. Ας μην ελπίζουμε από τους ξένους πολλά. Η Σοφία Βέμπο το είχε πει προφητικά:

«Εμείς που τόσο αίμα χύσαμε
θα έλθει μια στιγμή
που θα μας κάτσουν στο σκαμνί
γιατί νικήσαμε...»!

ΔΕΝ ΘΑ ΠΩ ότι δεν αμαρτήσαμε κατά τα τελευταία χρόνια. Οντως κάναμε πολιτική συβαριτισμού. Πρωτοφανούς σπατάλης και πολυτέλειας. Αλλά, αν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι μάς λοιδορούν ή μας απειλούν, είναι γιατί εμείς τότε πολεμήσαμε, ενώ αυτοί δεν πολέμησαν ή -το χειρότερο- συμπολέμησαν με τους ναζί. Η πολιτική των ναζί ζει και αυτή είναι που διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία που είχε τη μεγαλύτερη αντιναζιστική παρτιζάνικη δράση. Ας είμαστε, λοιπόν, προσεκτικοί τούτη την κρίσιμη στιγμή για να μην πάθουμε το ίδιο κι εμείς.

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ απότιση φόρου τιμής για τους ήρωες του ’40-’41 είναι ο εξοστρακισμός της διχόνοιας και η επάνοδος στην πολιτική μας ζωή της ομόνοιας. Παρά τις όποιες διαφορές μας...Real.gr‎

Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΙΑΣ-Δ΄2

Η κληρονομιά της Αίας – δ’ 2

2015/10/26

ΕργΔημΕργ          

τελευταία έκπληξη, που μας επιφυλάσσει η Αία, είναι η ίδια που επεφύλαξε ο Αιήτης στον Ιάσονα: η διπλή (ή ίσως τριπλή) δοκιμασία του ήρωα.

• Πρώτα, να ζέψει ένα ζευγάρι χάλκινων ταύρων καί να οργώσει.
• Καί μετά, να σπείρει «δόντια δράκου» καί ν’ αντιμετωπίσει τους σπαρτούς που θα έβγαιναν.

Οι χάλκινοι ταύροι, λέει η Μυθολογία, έβγαζαν φωτιά απ’ τα ρουθούνια τους. Η δε ερωτευμένη Μήδεια αποβραδίς έδωσε στον ήρωα μιά κρέμα να βάλει στο σώμα του, γιά να μην καεί. Μετά, όταν έσπειρε τα «δόντια δράκου» καί βγήκαν οι σπαρτοί γίγαντες, ο Ιάσων έτρεξε να κρυφτεί (πίσω από την πλησιέστερη πυραμίδα). Από εκείνη τη θέση, πέταξε μιά πέτρα καί πέτυχε τον έναν. Αυτός νόμισε ότι την πέταξε ο διπλανός του, καί στο τέλος οι σπαρτοί αλληλοσκοτώθηκαν.
Η Μυθολογία, όμως, δε λέει (καί ίσως δεν πρέπει να πεί) τις λεπτομέρειες. Τις οποίες αναλαμβάνει η μή-ταπεινότης ημών! :-)

Οι χάλκινοι ταύροι κι η επάλειψη με την κρέμα της Μήδειας
Λοιπόν… κατά τις αρχές του 20ου αιώνα, ο Φυσικός Χάϊνριχ Γκραϊνάχερ εφηύρε την αλυσίδα διόδου-πυκνωτή. (Η οποία συνήθως αποδίδεται ως εφεύρεση στον Γάλλο Βιγιάρ.) Αυτή είναι ένα κύκλωμα, το οποίο παίρνει το εναλασσόμενο ρεύμα από την πρίζα καί το κάνει συνεχές υψηλής (καί υπερυψηλής) τάσεως. Το κύκλωμα αυτό παρουσιάζεται αμέσως παρακάτω:

Η αλυσίδα διόδου-πυκνωτή (κάτι αρχίζει να μας θυμίζει, έ; ) χρησιμοποιήθηκε γιά την ύψωση της τάσης σε διατάξεις των πρώϊμων επιταχυντών σωματιδίων, όπως στη γεννήτρια Κόκροφτ-Γουώλτον. Αυτή την βλέπετε σε φωτογραφία μουσειακού εκθέματος:

Εάν παρατηρήσετε προσεκτικά τόσο την αλυσίδα διόδου-πυκνωτή, όσο καί τη γεννήτρια Κόκροφτ-Γουώλτον, θα καταλάβετε το γιατί συνεπέρανα ευθύγραμμη διάταξη των πυραμίδων του «12+1» της Αίας, καί μάλιστα σε θέσεις «κωπηλατών ντρακκάρ»! Είναι ακριβώς οι γνώσεις θεμάτων Φυσικής καί τεχνολογίας που έχω, που μου επιτρέπουν να καταλαβαίνω άγνωστους μηχανισμούς, πηγαίνοντας ανάποδα. (Δηλ. από το συμπέρασμα στην υπόθεση – με «αντίστροφη Μηχανική».) Οπότε, οι πυραμίδες καί οι κρύσταλλοι του «12+1» (με διάταξη γνωστή μας πλέον, αλλά με τρόπο ακόμη άγνωστο) υψώνανε πολύ την τιμή του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου της περιοχής. Αυτή ήταν η δουλειά τους.

Καί λοιπόν;
Λοιπόν, μετά γινότανε αυτό ακριβώς που γίνεται καί στα αιωρούμενα μαγνητικά τραίνα: το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο σπρώχνει το τραίνο μπροστά.

Έτσι ακριβώς το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο του φορτισμένου «12+1» κουνούσε τους δυό χάλκινους ταύρους σε ευθύγραμμη κίνηση προς τα εμπρός. Μέσα στο οποίο πεδίο λογικώτατο είναι οι ταύροι να πετάνε σπίθες, διότι ο χαλκός είναι άριστος αγωγός του ηλεκτρισμού. Όπως ακριβώς πετούσε σπίθες το κλειδί στον χαρταετό του Φρανκλίνου μέσα στην καταιγίδα με τους κεραυνούς. Οι ίδιοι οι ταύροι δεν ήτανε τίποτε άλλο, δεν χρειαζότανε να είναι τίποτε άλλο, παρά ένα τεχνούργημα: χάλκινες λαμαρίνες συνολικού βάρους ενός, ενάμισυ τόνου.
Πιστεύω πως το όργωμα διεξήχθη κάπως έτσι:

Αυτός υπήρξε ο Ιάσων ως (γιαλαντζή) αγρότης! :-)

Τώρα, η κρέμα της Μήδειας… Αυτή κι αν είναι μυστήριο που πρέπει να λυθεί!
Κρέμα οποιουδήποτε είδους ουδέποτε χρησιμοποιούσαν οι αγρότες. Ίσως αντιηλιακή χρησιμοποιούν (όποτε χρειαστεί) σήμερα – αλλά σήμερα υπάρχουν καί τρακτέρ με κλιματισμό. Άντε, καί καμιά φαρμακευτική κρέμα γιά τσιμπήματα εντόμων. Άρα, τί κρέμα ήταν αυτή «γιά να μην καεί» ο Ιάσων;
Εντάξει, κάποιο μείγμα από φυτικά καί ζωϊκά υλικά θα ήταν, αλλά πιστεύω πως απείρως μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει το γιατί της κρέμας, κι όχι το είδος της. Βλέπετε, κάθε ουσία τύπου κρέμας (είτε τρόφιμο, είτε φάρμακο) δεν είναι ηλεκτρικώς ουδέτερη, αλλά ιονισμένη. Δηλαδή, ηλεκτρικώς αγώγιμη. Επομένως, η επάλειψη του δέρματος του Ιάσονα μ’ αυτήν, όχι μόνο δεν θα τον προστάτευε από το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο του «12+1», αλλά θα τον φιλοδωρούσε με μιά ξεγυρισμένη ηλεκτροπληξία κι εγκαύματα τρίτου βαθμού.
Τότε;
Τότε, η Μυθολογία εδώ κάνει λάθος. Το σωστό είναι ότι ο Ιάσων -αντίθετα από το πώς τον απεικόνισα- κάλυψε πρώτα όλο το σώμα του με υφάσματα (παρά την πιθανότατα υψηλή θερμοκρασία της εποχής), κι από πάνω από τα υφάσματα έβαλε την κρέμα της Μήδειας. Έτσι, με μονωτικό υλικό από μέσα καί αγώγιμο απ’ έξω, έφτιαξε έναν «κλωβό του Φαρανταίϋ» καί τά ‘βγαλε πέρα μιά χαρά! Το ρεύμα του πεδίου περνούσε πάνω απ’ το στρώμα της κρέμας, καί γειωνόταν χωρίς να τον αγγίζει.

Τα «δόντια δράκου»
Το δεύτερο μυστήριο, που καλούμαστε να λύσουμε, είναι η ερώτηση του τί ακριβώς ήταν αυτά τα «δόντια δράκου», που έσπειρε ο Ιάσων.
Όμως, εφ’ όσον δράκοι δεν υπάρχουν, παρά μόνο στα παραμύθια (ναί, αλλά άλλο τα παραμύθια, κι άλλο η Μυθολογία! :-) ), τότε δεν υπάρχουν ούτε τα δόντια τους!
Τότε;
Πιστεύω ότι έχουμε να κάνουμε με το εξής φαινόμενο.
Οι πυραμίδες παγκοσμίως θεωρούνται μυητικά κέντρα, αλλά καί τάφοι. Μερικές φορές είναι καί τα δύο. Μυητικά κέντρα εντάξει, το καταλαβαίνουμε: ο συγκεντρωμένος αιθέρας οδηγεί σε ανοιχτή διαίσθηση, παραισθήσεις, κτλ. Αλλά τάφοι; γιατί;
Διότι οι πυραμίδες διατηρούν ες αεί ο,τιδήποτε κι αν βάλουμε μέσα τους. Ακόμη κι ένα πτώμα. Έτσι, εάν μία πυραμίδα διατηρεί τον νεκρό μ’ αυτόν τον τρόπο:

Τότε, μία μικρή πυραμίδα μπορεί να διατηρεί ες αεί το dna. Το πρώτο ζυγωτικό κύτταρο! Κάπως έτσι:

Αυτά ακριβώς ήταν τα «δόντια δράκου», που έσπειρε ο Ιάσων.

Ά, υπ’ όψιν: Τα «δόντια δράκου» στα Αιγυπτιακά ιερογλυφικά απεικονίζονται έτσι:

Με την προυπόθεση, βέβαια, σε Αία κι Αίγυπτο να έχουμε τα ίδια σύμβολα γιά τα ίδια πράγματα. (Στην Αίγυπτο, αυτά τα ιερογλυφικά σημαίνουν «θεά Σείριος».)
Υπ’ όψιν, αναφορά στο ιερογλυφικό αυτό κάνει κι ο συγγραφέας Ρόμπερτ Τέμπλ στο «Μυστήριο του Σείριου», όπου ανακατεύει Αίγυπτο, Αργώ, κτλ κτλ. Κάπου βοσκάει το βιβλίο στην ημιδιαλυμένη βιβλιοθήκη μου, αλλά έχω χρόνια που το διάβασα καί δεν θυμάμαι τίποτε. (Ούτε μπορώ να το βρω, παρεκτός κι αν ξεκινήσω …αιγυπτιολογικού τύπου ανασκαφές! ΛΟΛ!!! :-) ) Οπότε, αν κάποιος αναγνώστης το έχει, παρακαλείται να μας πληροφορήσει γιά ό,τι ενδιαφέρον γράφει εκεί μέσα.

Γιατί αναφέρθηκα στο dna;
Διότι κάποτε, στην Ατλαντίδα, γνώριζαν την κλωνοποίηση. Κι όχι μόνον – είχαν βρεί έναν πρακτικό τρόπο αθανασίας, μεταφέροντας την προσωπικότητα / ψυχή του νεκρού στον κλώνο του. (Τέτοια «ωραία» μας περιμένουν κι εμάς σε λίγες δεκαετίες… Κάποτε θα σας μιλήσω εκτενώς γιά τα επιστημονικά επιτεύγματα της Ατλαντίδας, που τελικά την οδήγησαν στον οριστικό χαμό της.)
Ακριβώς επειδή αυτές οι γνώσεις (η ταπεινή ηχώ τους, δηλαδή) έφτασαν ως -απόκρυφες- γνώσεις του ιερατείου (απόκρυφες, διότι η συνέπεια της πολλαπλής υπέρβασης της φυσικής τάξεως ακόμη έτσουζε – πάπαλα η Ατλαντίδα, γάρ) σε διαφόρους πολιτισμούς, απετέλεσαν και τον λόγο που στην Αίγυπτο ταρίχευαν τους σημαντικούς νεκρούς. Καί μάλιστα, χωρίς να τους νοιάζει η διατήρηση ολόκληρου του σώματος. (Τα εντόσθια, τον εγκέφαλο, κτλ, σχεδόν τα πετούσαν.) Δεν περίμεναν κάποια «μετά θάνατον ζωή», οι Αιγύπτιοι. (Εδώ, οι αρχαιολόγοι δεν θα μπορούσαν να κάνουν μεγαλύτερο λάθος!) Την πλήρη «ανάσταση», δηλαδή την εν πλήρει σώματι επαναβίωση στην αθανασία (μέσωι κλωνοποιήσεως) του νεκρού περίμεναν! Διότι, από τις παραδόσεις τους ήξεραν πολύ καλά πως αυτό κάποτε ήταν εφικτό – άρα, μπορούσε να ξαναγίνει εφικτό.
Κι εφ’ όσον η πυραμίδα διατηρούσε το πτώμα αναλλοίωτο, παρά τη ζέστη της Αιγύπτου, τότε όλα καλά. Ο νεκρός μπορούσε να περιμένει -όσο ήταν αναγκαίο- τους σοφούς του μέλλοντος, να τον αναστήσουν.
Όθεν, η μεγάλη πυραμίδα διατηρούσε το σώμα, καί το πυραμιδάκι-μινιατούρα της Αίας το dna.

Εδώ, πρέπει να πούμε ακόμη κάτι «εκτός σειράς».
Οι Άτλαντες, όταν έφτασε η ώρα να πολεμήσουν με τους Έλληνες καί τους λοιπούς λαούς της περιοχής μας, στην πρώτη γραμμή της μάχης είχαν τοποθετήσει κλώνους. Ακριβώς σαν τους κλώνους του Αιήτη. Δηλαδή, βιολογικά ρομπότ προγραμματισμένα να σκοτώνουν χωρίς κανένα συναίσθημα. Κι αν σκοτωνόντουσαν στη μάχη, δεν έτρεχε τίποτε: ήσαν μηδαμινού κόστους «εξαρτήματα» καί τ’ αποκαθιστούσαν αμέσως. Αντίθετα από τους σημερινούς μηχανολογικούς «ρομποτικούς στρατιώτες», που μιά βόμβα μπορεί να τους αχρηστεύσει – καί κοστίζουν ένα σκασμό λεφτά, άρα πρέπει να υπάρχουν έτοιμοι στις αποθήκες όπλων καί προπληρωμένοι στους κατασκευαστές.
Άσε που το βιολογικό ρομπότ μπορεί να το σκοτώνεις, καί …να μή σκοτώνεται. Έχετε ακούσει γι’ αποκεφαλισμένα κοτόπουλα, που συνεχίζουν να περπατάνε; Έ! Ακριβώς αυτό, αλλά σε «άνθρωπο»! Δηλαδή, τελείως τζάμπα ο κόπος να προσπαθείς να σκοτώσεις το κρέας που δεν σκοτώνεται. Όσο γενναίος στρατιώτης κι αν είσαι.
Αυτούς ακριβώς τους σπαρτούς είδαν οι Έλληνες καί φρικάρανε, οπότε παραμερίστηκαν αυτοστιγμεί οι ηθικοί δισταγμοί τους, κι η απόφαση ελήφθη οριστικώς καί αμετακλήτως: χρήση αιθερικών όπλων μέχρις ολοκληρωτικής εξοντώσεως των Ατλάντων καί της χώρας τους. Αλλοιώς, οι πρόμαχοι των ελευθέρων ανθρώπων Έλληνες δεν είχαν ελπίδα. (Η χώρα εξολοθρεύτηκε, αλλά μερικοί Ατλάντειοι -καί δή, απ’ τις σκατόφαρες της χώρας εκείνης- γλύτωσαν. Κι ακόμη σήμερα μας τρέχουν.)
Ειρήσθω ότι κι εμείς τα ξέραμε αυτά τα κόλπα, αλλά σ’ εμάς κρατούσε κόντρα η ηθική κι ο ανθρωπισμός μας – καί δεν τα χρησιμοποιούσαμε. Στους πιστούς του Κρόνου Άτλαντες, αντιθέτως, επικρατούσε ο αχαλίνωτος εγωϊσμός.
Λοιπόν, ως φαίνεται ο Αιήτης είχε στην κατοχή του μερικά τέτοια πυραμιδάκια με dna σπαρτών γιγάντων πολεμιστών. Άγνωστο τυγχάνει σε μένα το πώς τ’ απέκτησε, αλλά η προέλευσή τους κάνει «μπάμ» Ατλαντίδα.
(Άρα, οι Κόλχοι ήταν υπολείμματα Ατλάντων; Καί πώς έγινε ο Έλλην Αιήτης βασιλιάς τους; Όπως έγινε κι ο Ατλάντειος Πελίας βασιλιάς της Ιωλκού, θα μου πείς. Καί πώς; Είχε ο Αιήτης στρατό μαζί του καί επεβλήθη – σαν τον Πελία; Δεν γνωρίζω…)
Εν πάσει περιπτώσει, το άκρως ενδιαφέρον στην όλη ιστορία είναι το πόσο γρήγορα δημιουργήθηκαν οι σπαρτοί γίγαντες. Έριξε ο Ιάσων τα πυραμιδάκια στο χώμα, αυτά σπάσανε (πιθανολογώ ότι ήταν από κάποιο κεραμεικό υλικό, σαν τσόφλι αυγού), το dna τους ήρθε σ’ επαφή με το χώμα κι άρχισε ν’ απορροφάει καί να μετασχηματίζει θρεπτικά συστατικά, ώσπου δημιούργησε τους γίγαντες. Τόσο γρήγορα, όσο έτρεξε ο Ιάσων να κρυφτεί πίσω από την πλησιέστερη πυραμίδα.
Από ‘κεί καί μετά, φαίνεται πολύ καθαρά ότι έχουμε να κάνουμε με βιολογικά ρομπότ περιορισμένης νοημοσύνης, προγραμματισμένα μονάχα γιά σφαγή. Άρκεσε μιά πέτρα επάνω σ’ έναν τους, γιά να ξεκινήσουν (χωρίς οποιασδήποτε μορφής σκέψη) επιθετικές ενέργειες εναντίον των πλησιεστέρων στόχων – μέχρι που αλληλοεξοντώθηκαν.
Λοιπόν, εμάς όλους οι μαμάδες μας μας έφτιαξαν σε εννέα μήνες. Υποθέτω πως ένας κλώνος σήμερα στα διάφορα μυστικά στρατιωτικά εργαστήρια φτιάχνεται σε κανένα τρίμηνο. Αλλά, το να φτιαχτεί ένας κλώνος τόσο γρήγορα, όσο μερικά δευτερόλεπτα, είναι το όνειρο κάθε κουφάλας, απ’ αυτές που σήμερα κυβερνάνε τον πλανήτη μας. Ένας τέτοιος «βιολογικός επιταχυντής» είναι τεχνογνωσία, γιά την οποία σήμερα καμιά δεκαριά κράτη θα σκότωναν χωρίς δισταγμό γιά να την αποκτήσουν. (Μεταξύ μας, φαντάζομαι πως καί τα υπόλοιπα ακριβώς το ίδιο θα κάνανε!)
Καί την είχε έτοιμη ο Αιήτης τότε…
Κρατήστε το αυτό, γιά όταν η συζήτηση (στην επόμενη ενότητα) φτάσει στις ικανότητες της Μήδειας.

Συμπεράσματα
Στα βόρεια καί τα ανατολικά παράλια του Ευξείνου Πόντου υπήρχαν κατάλοιπα γνώσεων ή/καί αντικειμένων καί κατασκευών, με προέλευση από ένα τεχνολογικώς πολύ προηγμένο παρελθόν, τα οποία ήσαν γνωστά στα Ελληνικά ιερατεία. Τα οποία ιερατεία, με τη σειρά τους, έκαναν τα πάντα γιά να τ’ αποκτήσουν καί να τα χειριστούν (εάν παρίστατο ανάγκη), εν όψει του επερχομένου Τρωϊκού Πολέμου.
Δεν γνωρίζουμε γιατί αυτά τα αντικείμενα διασώθηκαν τόσο μακριά από το μητροπολιτικό κέντρο της κυρίως Ελλάδας. Αλλά, στην Ελλάδα τα ιερατεία είχαν ήδη εφαρμόσει την «ανώδυνη» πλευρά κάποιων τέτοιων γνώσεων. (Βλέπε πχ το «12+1» της Αργολίδας.)
Ο Ιάσων πήγε στην Αία γιά να πάρει το (εντελώς άχρηστο γιά ο,τιδήποτε, πλην διακόσμησης) χρυσόμαλλο δέρας με καλό τρόπο, αλλά τα πράγματα έμπλεξαν προς το χειρότερο από απρόβλεπτους παράγοντες. (Ίσως όχι καί τόσο απρόβλεπτους παράγοντες – θα τ’ αφηγηθούμε στην επόμενη ενότητα.) Ωστόσο, το κακό δεν συνεχίστηκε.
Δεν γνωρίζουμε αν οι διάδοχοι του Αιήτη (Φρίξος; ) συνέχισαν το έργο της προστασίας των εφορμούντων στην Τροία Αχαιών. Πάντως, το υποθέτουμε ως βάσιμο.
Η ενότητα αυτή ήταν απαραίτητη, γιά να διαφωτίσουμε μετέπειτα πράξεις καί παραλείψεις προσώπων της Μυθολογίας μας. Χωρίς τις εδώ εξηγήσεις, οι πράξεις (καί οι παραλείψεις) αυτές φαίνονται εντελώς ακατανόητες.

ΤΕΛΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

Γράφει ο Sotiris Kazakis

Του Αγίου Δημητρίου

Οι περισσότεροι άγιοι κατέκτησαν την αγιοσύνη γερνώντας ενάρετα, ασκητεύοντας, πιστεύοντας και λατρεύοντας, θυσιαζόμενοι τελικά ως επιστέγασμα ολόκληρης της ζωής τους.
Τους σέβομαι.


Μα πιο πολύ σέβομαι και αγαπώ εκείνους τους νέους και σφριγηλούς ανθρώπους που άγιασαν στην νιότη τους, διαλέγοντας την πίστη στις ιδέες τους από τις απολαύσεις της αξόδευτης ζωής τους. Την θυσία για κάτι υπέρτερο της ατομικής ευτυχίας. Μέγας άθλος!...
Η ικμάδα τους, μετά την θυσία τους, παρέμεινε ζωντανή, και οι φρέσκοι χυμοί τους διατρέχουν και χρωματίζουν το αυστηρό πάνθεον των στεγνών αγίων της Εκκλησίας.
Ό,τι κι αν έκαναν, σφραγίστηκε από τα νιάτα, την λεβεντιά και την ομορφιά τους. Γιαυτό λάμπει στους αιώνες. Γιαυτό εμπνέει ακόμη.
Ο Άγιος Δημήτριος, καβάλα στο σκούρο του άλογο, καταβάλλοντας τον «εχθρό» με το δόρυ του, είναι Απόλλων μαζί και Άρης! Αρχέτυπο της μαχόμενης ανδρείας, της ανώτερης ευγένειας και της άσπιλης ομορφιάς. Δίδυμο με τον άλλον νεαρό Ιππότη τον Άγιο Γεώργιο.

Γιαυτό λατρεύω τον Άγιο Δημήτριο. Γιατί ωραιώνει τον πολεμιστή του Φωτός. Γιατί δίνει ένα φωτοστέφανο αισθησιασμού στην αγιότητα. Γιατί μαλακώνει την πέτρα της άσκησης. Γιατί ανανεώνει την ελπίδα.
Μεγάλη η Χάρη Του!...Sotiris Kazakis

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ

Ο μύθος της κοινής κουλτούρας

 

  «Χάνουμε γοργά την αίσθηση ότι ανήκουμε σε μια διαδοχή γενεών που ξεκίνησαν από το παρελθόν και προεκτείνονται στο μέλλον. Το κυρίαρχο πάθος (σήμερα) είναι να ζεις για τη στιγμή – να ζεις για τον εαυτό σου, όχι για τους προγόνους ή τους απογόνους σου.» Ήδη από το 1979, ο Christopher Lash είχε διαγνώσει την αρρώστια των σύγχρονων κοινωνιών μέσα από τη μορφή του ναρκισσιστικού ατόμου, που είναι ανίκανο να τοποθετήσει τον εαυτό του στον κατακόρυφο άξονα ενός γενεαλογικού δέντρου, ανίκανο να δει πιο πέρα από τη δική του ζωή. Του ατόμου-μονάδα, που ταξιδεύει μόνο του στον ακύμαντο ωκεανό της καταναλωτικής κοινωνίας. Αυτό το άτομο, που το παρουσιάζουμε σαν πρότυπο στους νέους, ξέρει μόνο τον οριζόντιο άξονα του δικτύου. Αξίες του είναι το «σήμερα» και η ισότητα. Όχι οι κάθετες γραμμές, η διαδοχή, η κληρονομιά. Το αίσθημα της κληρονομιάς τού είναι άγνωστο. Ιστορικό παράδοξο, αν σκεφτούμε ότι μέχρι τώρα ο άνθρωπος ζούσε πάντα συνεχίζοντας και ξαναδιαβάζοντας το παρελθόν του. Το κείμενο του Georges Duby με τίτλο «Κληρονομιά» [L’ Héritage], το οποίο κλείνει το βιβλίο του Fernand Braudel για τη Μεσόγειο, αποτελεί ύμνο στην «ανθρώπινη τελείωση», στην «υπερηφάνεια και την ευτυχία να είσαι άνθρωπος» που γεννιούνται από τον «ασυγκράτητο τροπισμό», την ασυνείδητη έλξη που νιώθει κάθε άνθρωπος για το πολιτιστικό λίκνο στο οποίο γεννήθηκε. Είναι ένας ύμνος στη μετάδοση της κουλτούρας ως «μαγιάς δημιουργίας». Δεν νοείται μέλλον χωρίς παρελθόν. Ούτε εκσυγχρονισμός χωρίς δεύτερη ανάγνωση, επανερμηνεία όσων προηγήθηκαν και ένταξή τους στις νέες παραστάσεις και αξίες.
Η έννοια της κληρονομιάς είναι αναμφίβολα από τις πιο προβληματικές, αλλά και από τις λέξεις που αποφεύγονται περισσότερο σήμερα. Αφού φτάνουμε να αντι­καθιστούμε αυτή τη μιαρή λέξη με την πιο συμβατική, καθότι πιο αόριστη, «κοινή κουλτούρα». Λέμε δηλαδή ότι πρέπει να δώσουμε στους νέους μια «κοινή κουλτούρα» για τον ωραίο και απλό λόγο, ότι θεωρείται απαράδεκτο να θέλουμε να τους χαρίσουμε μια κληρονομιά. Είναι γιατί η λέξη αυτή μυρίζει κοινωνική αναπαραγωγή και ηγεμονία των κυρίαρχων τάξεων. Για σκεφτείτε το, η αρχική έννοια της λέξης είναι «τα αγαθά που κληροδοτεί ο πατέρας», που συμβολίζει μια απεχθή πατριαρχική παράδοση. Για να απαλλαγούμε από την καταπίεση πρέπει, για άλλη μια φορά, να καταργήσουμε και το ελάχιστο ίχνος που τη θυμίζει, και άρα να κάψουμε τα χλωρά μαζί με τα ξερά. [..] Η υλική κληρονομιά, που αποτελείται από μνημεία, έργα της τέχνης ή άλλα, μπορεί τουλάχιστον να υπολογιστεί, ή και να προστατευτεί, αλλά η ιδέα μιας ανεπίσημης, άυλης κληρονομιάς, που περιλαμβάνει δημιουργίες, τρόπους ζωής και άλλες συμβολικές δομές που αναπτύχθηκαν στη διάρκεια των αιώνων σε τούτο το μέρος του κόσμου [..], φαίνεται άτοπη, αν όχι ιδεολογικά ύποπτη. Ναι, βεβαίως, τί­ποτα δεν είναι σαφές εν προκειμένω. Ποια είναι η έκταση αυτής της κληρονομιάς; Τι πρέπει να περιλαμβάνει; Μήπως στον πολιτισμό μας δεν συνυπάρχουν τόσο γενικά όσο και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά; Πρέπει να μεταβιβάσουμε το σύνολο αυτών των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών; Ποια από αυτά μπορούν να θεωρηθούν ασήμαντα, και ποια, αντιθέτως, άξια να διατηρηθούν; Και ποιος θα το κρίνει; Άπειρες ερωτήσεις. Δεν είναι ανάγκη, ωστόσο, να έχουμε όλες τις απαντήσεις για να δεχτούμε ότι, χωρίς κληρονομιά, δεν υπάρχει πολιτισμός, και χωρίς ιστορική συνέχεια δεν υπάρχει ανθρωπότητα. Αυτή άλλωστε την έννοια είχε ο παλιότερος όρος «κλασικές ανθρωπιστικές σπουδές». Το να κάνει κάποιος «ανθρωπιστικές σπουδές» σήμαινε τότε ότι λάβαινε μια μόρφωση που άνοιγε προς το παγκόσμιο, μελετώντας τις σκέψεις και τις αξίες που υπερέβαιναν τόπους και εποχές. Με δυο λόγια, ότι γινόταν Άνθρωπος. Συνοπτικά, θα λέγαμε ότι στο πέρασμα των αιώνων δημιουργήθηκε ένα κεφάλαιο από γνώσεις, ιδέες, στάσεις απέναντι στον κόσμο, μια κοινή τράπεζα του ανθρώπινου πνεύματος στην οποία κάποια έργα είναι η παρακαταθήκη. Κάθε μεγάλος συγγραφέας από αυτούς που ονομάζουμε «κλασικούς» διότι επιζούν ακόμη, διότι άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου, ο Όμηρος. ο Θουκυδίδης, ο Πλάτων, ο Βιργίλιος, ο Τάκιτος, ο Πλούταρχος, ο Μονταίν, ο Σατωμπριάν, ο Ουγκό, ο Προυστ ή ο Gracq, είναι φορέας της σοφίας που προσδίδει η εσωτερική γνώση της ανθρώπινης ψυχής. Προσφέρουν στους αναγνώστες τους δυνατότητα ζωής λόγω της αιώνιας επικαιρότητάς τους. Τα θέματα που θίγουν, το δίκαιο και το άδικο, η συνέπεια στην τήρηση συμφωνιών και συμβάσεων, ο ηρωισμός, ο άνθρωπος και η οικογένεια, ο άνθρωπος και η πολιτεία, ο πόλεμος και η ειρήνη, η συνέχιση του πολιτισμού, η αξιοπρέπεια, η τιμή, όλα αυτά τα θέματα όχι μόνο είναι επίκαιρα, αλλά και μας απομακρύνουν από τις πικρόχολες διαμάχες του καιρού μας.
Ο ορισμός της κληρονομιάς είναι πάντα αυθαίρετη ενέργεια. Οπότε και το αποτέλεσμα είναι πάντα υπό αμφισβήτηση. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι απαγορεύεται να το επιχειρήσουμε. Να πού είναι το λάθος. Στο όνομα ενός ευγενούς σκοπού, του σεβασμού στη διαφορετικότητα –διαφορετική προέλευση, διαφορετική κοινωνική καταγωγή ή απλώς ιδιοπροσωπία, μοναδικότητα του καθενός–, απογυμνώνουμε μια ολόκληρη γενιά και διευρύνουμε ένα κενό που θα είναι πολύ δύσκολο να καλυφθεί. Μιας και η λογοτεχνική και καλλιτεχνική κληρονομιά είναι προνόμιο, και συχνά διακριτικό σημάδι, των κυρίαρχων τάξεων, ας σταματήσουμε να τη μεταβιβάζουμε. [..] Αλλά είναι αλήθεια ότι και η ίδια η έκφραση «λαϊκή λογοτεχνία» δεν λέγεται πια: έχουμε αποφανθεί ότι ο λαός δεν αγαπά το διάβασμα. Όλα αυτά φαίνονται αυτονόητα, αλλά δεν εμποδίζουν καθώς φαίνεται τους περιφρονητές των «κληρονόμων» από το να παλεύουν επιστρατεύοντας κάθε δυνατό μέσο ώστε να εξαφανίσουν ολόκληρη την κληρονομιά.
Επικρατεί μάλλον σύγχυση ως προς τους ρόλους του καθένα από μας. Ναι, κάθε άτομο αποτελεί διασταύρωση διαφορετικών πολιτιστικών κληρονομιών, διαφορετικών ταυτοτήτων. Η οικογένειά του, ίσως και η πόλη ή η περιοχή του, καμιά φορά και η χώρα προέλευσής του, τον προικίζουν με κάποιες συμβολικές παραστάσεις, μ’ έναν τρόπο ζωής, που προστίθενται σε αυτά που του δίνει το σχολείο, δηλαδή το έθνος. Αυτές οι παραστάσεις μπορεί να διαφέρουν, ή κάποιες φορές να είναι και αντίθετες. Μικρή η ζημιά: από αυτή την αντίθεση γεννιέται η ελευθερία του ατόμου να αποφανθεί για τις δικές του προτιμήσεις. Απέναντι σε διαφορετικές κουλτούρες, σε αμέτρητες ιδιαιτερότητες που συνιστούν τη μνήμη του καθενός, το κράτος οφείλει, μέσω του σχολείου, να ορίσει την κοινή κληρονομιά που πρέπει να προτείνει σε όλους τους πολίτες. Ώστε ο καθένας να γίνει ένα χωνευτήρι διαφόρων γενεαλογιών, έχοντας, παρ’ όλα αυτά, κοινές αναφορές, που είναι οι αναφορές της εθνικής κοινότητας και καθιστούν δυνατό το θαύμα του κοινού βίου, της συγκρότησης της κοινωνίας. Δεν υπάρχει μέλλον χωρίς παρελθόν, όπως άλλωστε δεν υπάρχει και παρόν χωρίς παρελθόν. Στην κάθετη γενεαλογική διάλυση αντιστοιχεί μια διάλυση του κοινωνικού ιστού, μια διάσπαση της κοινωνίας σε άπειρες πολιτιστικές οντότητες, που έχασαν το ενωτικό στοιχείο της κοινής κληρονομιάς. [..]
Σχολική παιδεία: αυτή είναι η έννοια-κλειδί. Για πολλούς η λέξη ανακαλεί φρικτές και κατασκευασμένες μνήμες από ένα παλαιών αρχών σχολείο, το οποίο συνήθως ούτε καν γνώρισαν, και το κατηγορούν για ένα σωρό υπαρκτά κακά –σκληρότητα, βλακεία, δογματισμό– που επιμένουν παρορμητικά να εντοπίζουν και στο τόσο διαφορετικό σημερινό σχολείο. Το επίθετο «σχολικός» εξάλλου ενσαρκώνει –το απόγειο της ειρωνείας– αυτό που ορισμένοι θεωρούν ως το χειρότερο ελάττωμα για έναν μαθητή και για κάθε ανθρώπινο ον: το να είσαι επιμελής, να διεκπεραιώνεις ευσυνείδητα το ρόλο σου. Σχολική παιδεία, τι φρικαλέο πράγμα! Όλα αυτά που δεν επιλέξαμε να διαβάσουμε ή να μας αρέσουν, όλα όσα μας επέβαλε ο καθηγητής χωρίς απαραιτήτως να καταλαβαίνουμε το γιατί. Πώς λοιπόν να μην του αντιπαραθέσουμε τον υπέροχο αυθορμητισμό του προσωπικού γούστου, των εκλε­κτικών συγγενειών; Αποσιωπώντας το γεγονός ότι το «πηγαίο γούστο» γεννιέται μόνο σε όποιον έχει τα εργαλεία και την εξοικείωση ώστε να πλησιάσει τα έργα. Σε όποιον έχει επαφή με την κληρονομιά, έχει εμποτιστεί από αυτή και μπορεί να αντιληφθεί την αξία της. Τον κληρονόμο δηλαδή! Σε ένα έξυπνο και πλούσιο σε ιδέες βιβλίο, το Éloge de la culture scolaire [Εγκώμιο της σχολικής παιδείας], ο Guy Coq βάλθηκε το 2003 να αποκαταστήσει αυτή την παρατημένη ηλικιωμένη κυρία. Ασχολείται κυρίως με την ιδιαιτερότητα αυτής της γνώσης, που διδάσκεται στο σχο­λείο και επιτελεί ένα ρόλο που προσιδιάζει στο θεσμό, μιας γνώσης που είναι κοινή για όλους και ταυτόχρονα πηγή συγκρότησης ταυτότητας. Είναι στο ρόλο της σχολικής παιδείας να λάβει υπόψη τις ιδιαιτερότητες του κοινού, να εντάξει τη διαφορετικότητα; Αυτό είναι που επιθυμεί το ναρκισσιστικό άτομο, που αντιλαμβάνεται τους θεσμούς αποκλειστικά σε σχέση με το πρόσωπό του. Και κάνει τεράστιο λάθος ως προς την οπτική γωνία: πιστεύει ότι η ταυτότητα, ιδίως του παιδιού, είναι παγιωμένη, ότι είναι ένα δεδομένο με το οποίο πρέπει, πριν απ’ όλα, να συμβιβαστούμε και στο οποίο πρέπει, πάνω απ’ όλα, να προσαρμοστεί ο θεσμός. Ο ρόλος του σχολείου δεν είναι να εντάξει τη διαφορετικότητα στο πρόγραμμά του, αλλά να βοηθήσει όλους τους μελλοντικούς πολίτες, όσο διαφορετικοί κι αν είναι, να συναντηθούν γύρω από κάποιες γνώσεις που χειραφετούν και ταυτόχρονα ενώνουν, που επιτρέπουν σε κάθε άτομο να τοποθετηθεί στην ανθρώπινη γενεαλογία, στη διαδοχή ανθρώπων και ιδεών, και γνώσεων που είναι ανθρώπινες γιατί κληροδοτήθηκαν από άλλους ανθρώπους. Για το λόγο αυτό είναι απαραίτητο να μην περιορίζουμε τους μαθητές εκ των προτέρων σε ό,τι τους προσδιορίζει, δηλαδή στην ταυτότητα της προέλευσής τους, που τους δίνει η οικογένεια, ή ακόμα στην ταυτότητα του «νέου». Γιατί στις δυτικές κοινωνίες, κι αυτό αποτελεί καινοτομία, η νεότητα θεωρείται μια ιδιαίτερη ταυτότητα, ενώ σε όλους τους πολιτισμούς ήταν μόνο ένα στάδιο της ζωής, ένα πέρασμα προς τον ενήλικο βίο. Γιατί αυτή η μυθοπλασία; Να είναι τάχα συνδυασμός του μαζικού καπιταλισμού που αναζητεί νέες αγορές και μιας γενιάς του baby boom που κουβαλά τα τραύματα του πολέμου, και η οποία δεν αναγνωρίζει στους γονείς της το δικαίωμα να την καθοδηγήσει; Όπως και να ‘χει, αυτή η «απελευθέρωση» των νέων, μέσω της κατανάλωσης που προβάλλεται στην επόμενη γενιά με τη ζέση ηγεμονεύουσας ιδεολογίας, έχει σκοτώσει τη μετάδοση της κουλτούρας, έχει εξαφανίσει αυτό το προνόμιο των ανθρώπινων κοινωνιών.
της Natacha Polony (επιλεγμένα αποσπάσματα)
πηγή: Άρδην τ. 63

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Μαθήματα πρακτικής Οικονομίας

  

ΕργΔημΕργ          

οιπόν, αναγνώστη μου, στην Οικονομία τα πράγματα κατά κανόνα δεν είναι όπως φαίνονται. Το χρήμα έχει κρυφές διαδρομές, τις οποίες σπανίως βλέπει κάποιος από μας, απ’ τους «απ’ έξω». Ακόμη κι έξυπνος να είναι.
Δεν σας έλεγα τις προάλλες ότι ο μέσος νεοέλλην αδυνατεί να κάνει έναν απλό πολλαπλασιασμό (γιά να υπολογίσει το κόστος των σπουδών του ΕΑΠ) ; Δεν ξανάλεγα ότι ουδείς σκέφτεται το πώς (βρίσκεται χρήμα -καί πόσο- ώστε να) ταΐζονται τέσσερα εκατομμύρια λαθρομετανάστες κάθε μέρα;
Σκατά αντίληψη περί Οικονομίας, δηλαδή. Καί πού να πάμε καί στα δύσκολα!…
Δεν είναι μονάχα η ανύπαρκτη ικανότητα γιά εκτίμηση μεγεθών, που διακρίνει τον νεοέλληνα, είναι καί το: «- Τί με νοιάζ’ εμένα!» Η αντίληψη, δηλαδή, ότι τα δημόσια πράγματα, καθήκον / συμφέρον / περιουσία, δεν αφορούν κανέναν, παρά μόνο την εκάστοτε «κυβέρνηση». (Γι’ αυτό μας πήρε καί μας σήκωσε.) Γι’ αυτό βλέπεις να μην τη λέει κανένας στους παρανομούντες.
Γιά παράδειγμα, κανένας να μη μιλάει στο μαλακισμένο που δεν φοράει κράνος. (Εσύ θα το πληρώσεις το μαλακισμένο, «ανεκτικέ», αν πάει στο νοσοκομείο με σπασμένο κεφάλι κι επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό.) Κανένας να μη μιλάει στο έτερο μαλακισμένο, που σπάζει πλακάκια στις πλατείες, γιά να τα πετάξει στα ΜΑΤ. Θ’ αποκατασταθούν τα πλακάκια, ναί, αλλά με κόστος πολλαπλάσιο της τιμής της πιάτσας. (Διότι, πώς αλλοιώς θα βγάλει το κατιτίς του κι ο κυρ-δήμαρχος; ) Κόστος που θα το πληρώσει ο «ανεκτικός» πατέρας του νεαρού «επαναστάτη ενάντια στο μπουρζουάδικο κατεστημένο», μη χέσω. Καί μαζί μ’ αυτόν, που πληρώνει το βλαμμένο του, κι όλοι εμείς.
Εν πάσει περιπτώσει, εμείς δεν πτοούμαστε. Σήμερα θα επιχειρήσουμε καί τα δύσκολα.

Κακό χοντρό προηγούμενο 1
Η (προ ετών) κατάργηση του άνω ορίου των μισθών / αμοιβών στον εγχώριο ιδιωτικό τομέα, εκτίναξε τις τιμές των αγαθών στα ύψη. Διότι, ο ιδιωτικός τομέας πληρώνει υψηλούς μισθούς, εφ’ όσον κερδίζει από πωλήσεις προϊόντων κι υπηρεσιών. Καί κάνει πολλές πωλήσεις, εφ’ όσον πληρώνει αρκετά στη διαφήμιση.
Όπως καταλαβαίνετε, ούτε το αφεντικό της επιχείρησης, ούτε ο διαφημιστής θα πληρώσουν διαφήμιση καί μισθούς εργαζομένων καί «μπόνους» των διαφόρων «γκόλντεν μπόϋζ» (καί γκέρλζ) απ’ την τσέπη τους. Αυτά θα τα πληρώσει το κορόϊδο ο πελάτης / αγοραστής, με την ανατίμηση των ειδών που πουλάει η επιχείριση. (Πχ το πανάκριβο αυτοκίνητο του «γκόλντεν μπόϋ» το πλήρωσες εσύ, αγαπητέ αναγνώστη. Ως μή ώφειλες.) Καί θα τα πληρώσουμε όλοι μας, ακόμη κι αν δεν αγοράζουμε τα προϊόντα της συγκεκριμένης επιχείρισης, μέσωι του πληθωρισμού.
Έτσι, κάθε φορά που ακούω κάποιον να λέει: «- Έλα μωρέ! Τί παιράζει που παίρνουν τόσα; Ιδιωτικός τομέας είναι!», απλώς υπολογίζω πόσα καντάρια μαλάκας είναι. Να τον θεωρήσω έξυπνον, αποκλείεται.

Κακό χοντρό προηγούμενο 2
Η (τρομάρα της) «Ενωμένη Ευρώπη» με τις «επιδοτήσεις» της.
Δηλαδή, ωρέ νεοέλληνες, νομίζετε πως ο κάθε Γάλλος, Γερμανός, Βέλγος, Άγγλος, κτλ κτλ, ξαφνικά μίαν ωραίαν πρωΐαν το 1981 άνοιξε το πορτοφόλι του κι άρχισε να δίνει λεφτά σ’ εμάς έτσι, αέρα-πατέρα; Άρχισαν όλοι αυτοί τα χουβαρνταλίκια, επειδή έχουμε ωραία μάτια;
Δε μου λέτε… Σας πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό ότι κι εμείς δίνουμε κάθε χρόνο λεφτά στην «Ευρώπη»; Καί πόσα;
Ψάξτε το, βγάλτε καί το ισοζύγιο, καί θα σας πω τί πράγμα (μήκους σημαντικόν) ακριβώς μας έδωσαν τόσα χρόνια οι διάφοροι Άγγλοι / Γάλλοι / Γερμανοί. Τί, δηλαδή; Επειδή όλα τα ΜΜΕ τήρησαν αυστηρή ομερτά γι’ αυτή την ιστορία επί 34 χρόνια (παρεκτός από καναδυό περιπτώσεις, που …τους ξέφυγε – γιά να καρφώσουν πολιτικό αντίπαλο), πάει να πεί ότι μόνον εισπράτταμε καί δεν δίναμε;
Όχι μόνον δεν πήραμε χρήματα απ’ τους «Ευρωπαίους», αλλά τους χαρτζηλικώσαμε κι από πάνω.
Απλώς, ο μηχανισμός κατανομής «μέσωι Βρυξελλών» χρήματος σε ημετέρους στήθηκε γιά να μη μπορούν οι υπόλοιποι (όσοι δεν φάγανε, δηλαδή) να ζητήσουν ευθύνες. (Καί …μερίδιο στο φαΐ.) Πώς; Δοκιμάστε να ζητήσετε ευθύνες πχ από γνωστό σας συνοικιακό μπακάλη, από τον οποίο αγοράσατε ελαττωματικό προϊόν. Δοκιμάστε να κάνετε το ίδιο (γιά την ίδια περίπτωση) καί σε πολυεθνική. Καί θα καταλάβετε τί εννοώ.
Καί, μ’ αυτά καί μ’ αυτά, φτάνουμε στο

Κακό χοντρό παρόν
Έχοντας διαβάσει το -άριστα τεκμηριωμένο- βιβλίο του μοναχού Δωροθέου γιά το «Σόα» των ιουδαίων (εδώ το α’ μέρος – πρόσφατα δημοσιεύτηκε καί η τελευταία συνέχεια), έμαθα πως η Γερμανία πληρώνει συνεχώς (σχεδόν σε βάση …μισθοδοσίας) αποζημιώσεις σε «διασωθέντες» ιουδαίους, ακόμη καί γεννηθέντες το …1952!
Θα μου πείς, καί τί με κόφτει εμένα ο δείκτης νοημοσύνης των Γερμανών, το κουμάντο της οικονομίας τους, ή το ποσοστό ιουδαίων καί φιλοϊουδαίων στην κυβέρνησή τους;
Ουδόλως με κόφτουν αυτά. Αλλά, ήδη καταλάβατε πως αυτή η «μισθοδοσία» δεν βγαίνει απ’ τις τσέπες των βαρβάρων του Ρήνου, αλλά απ’ τις δικές μας. Δηλαδή, η Γερμανία έχει -με τη συνδρομή προδοτών πωλητικών– ξεσκίσει τους Έλληνες, γιά να πληρώνει «μισθό» στον κάθε ιουδαίο όπου γής!!!!! Εκεί τ’ ακουμπάει τα κλεμμένα των Ελλήνων η Γερμανία.
Θα με ξαναρωτήσεις, τί με νοιάζει πού τα δίνουν, εφ’ όσον ούτως ή άλλως …μας τα παίρνουν;
Σωστά μιλάς. Εφ’ όσον μας τα παίρνουν αδίκως, δεν έχει καμμία σημασία πού τα δίνουν.
Αλλά, ένα έχω να πω: Έρχονται ΠΟΛΥ ΧΟΝΤΡΑ κλύσματα γιά τα (πάσης σημαίας) κρονάκια, καί προσωπικά έχω διαγράψει από το λεξιλόγιό μου τη λέξη «οίκτος».
Όποιος αδικεί τους Έλληνες, στο διάολο κι ακόμα παραπέρα.

Υγ: Εσχάτως διάβασα μιά άλλη προφητεία ( ; ) του Παΐσιου ( ; ), ότι δήθεν μετά το πέρας του Γ’ ΠΠ «οι εβραίοι θα γίνουν χριστιανοί».
Ναί, έ;
Δηλαδή, πρώτα ο ευτελισμός της Ορθοδοξίας με το βάπτισμα γύφτων, καί τώρα το ξεπούλημά της; Κανείς δεν έβαλε μυαλό από το πόσο «χριστιανοί» γίνανε οι εβραίοι πχ στην Ισπανία; Όταν φύγανε το 1492 καί πήγανε στην Κωνσταντινούπολη, κάνανε ουρά έξω από τα κουρεία, που με τα ξυράφια τους κάνανε καί περιτομές. Τόσο «χριστιανοί» έγιναν!
Ο εβραίος είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να γίνει χριστιανός, πολλώι δε μάλλον ορθόδοξος, διότι το θέμα είναι φυλετικό. Είπαμε, η θρησκεία κάθε λαού είναι φυλετική του έκφραση – καί χωνέψτε το.
Ο ιουδαίος, καί δη ο Πελασγογενής, ίσως. Έχει μιά μικρή πιθανότητα.
Αλλά, είναι δυνατόν μ’ ένα βάπτισμα να σβηστούν όλα τα υπερχιλιόχρονα εγκλήματα κατά των Ελλήνων, από την εποχή των Ατλάντων καί των κρονίων Πελασγών; Σιγά!
Όθεν, αυτή η «προφητεία» είναι μία αισχρή προβοκάτσια κάποιων πονηρών, καί τίποτ’ άλλο. (Καί, παπάδες, ξέρετε πολύ καλά πως ούκ εν τώι πολλώι το εύ.)

Προσέξτε οι ιστολόγοι τί διαβάζετε καί τί αναπαράγετε με κόπυ-πέηστ.