Γράφει ο εργοδότης!!
ιλικρινά, απορώ με την έλλειψη διορατικότητας αυτού του λαού, όσον αφορά το εθνικό συμφέρον του.
Κανονικά, δεν πρέπει ν’ απορώ. Υπάρχουν πολλές αιτίες, να αιτιολογήσω τη «χύμα» ψυχή του σημερινού Έλληνα. Όμως, μπορώ μεν να δικαιολογήσω το 80%, αν θέλετε, αλλά το υπόλοιπο ΔΕΝ δικαιολογείται με τίποτε. Ζούμε στον 21ο αιώνα, διάβολε! Όσο καί να επικαλείται κανείς Τουρκοκρατίες, Φραγκοκρατίες, Κατοχές, κτλ, αυτές δεν επαρκούν πλέον να δικαιολογήσουν τίποτε απολύτως. Αυτός ο λαός αυτοπνίγεται μέσα σε συνθήκες απόλυτης ελευθερίας. Γι΄αυτό μας πήρε καί μας σήκωσε.
Ακόμη καί στα «μικρά» πράγματα έχει επικρατήσει χάος. Νά, πάρτε γιά παράδειγμα τις σπουδές: σχεδόν άπαντες θεωρούν συμφέρον τους να σπουδάσουν τα παιδιά τους, γιά να «πάρουν ένα χαρτί» αυτά, καί να διοριστούν στο Δημόσιο. Σύμφωνοι, αλλά την ίδια ακριβώς λαμπρή νομπελίστικη ιδέα είχαν κι έχουν ταυτόχρονα μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ακόμη έτερα τεκνοποιήσαντα νεοελληνικά ξυπνοπούλια. Κι έτσι, αυτή τη στιγμή η Ελλάδα βουλιάζει με δυόμιση εκατομμύρια (αριθμός: 2,500,000) πτυχία. Πού να καταλάβει, όμως, ο νεοέλληνας! Το βιολί, βιολάκι. Να σπουδάσει «το παιδί», καί …βλέπουμε…
Ειδικά στο λεγόμενο «Ανοιχτό Πανεπιστήμιο», δεν βρήκα ούτε έναν να μου πεί πότε νομίζει ότι θ’ αποσβέσει το κόστος των σπουδών του, καί με ποιόν τρόπο. Μ’ άλλα λόγια, ποιός εργοδότης θα του πληρώσει τα δέκα χιλιάδες ευρώ (αριθμός: 10,000) κόστος του «χαρτιού», σε πόσα χρόνια, καί γιά ποιόν λόγο. (Να μην πούμε καί γιά τους χαμένους τόκους, αν τα δέκα χιλιάρικα τα είχε κατατεθειμένα σε τράπεζα.)
Εν πάσει περιπτώσει, το θέμα μας δεν είναι η ανικανότητα αναλυτικής οικονομικής σκέψης του νεοέλληνα. Το θέμα μας είναι η σημερινή έλλειψη εθνικών στόχων. Η σημερινή έλλειψη έστω καί σκιαγραφήσεως του εθνικού συμφέροντος.
Ας δούμε πώς μπορούμε ν’ αντιμετωπίσουμε αυτή την παθογένεια – αν θέλουμε η Ελλάδα να έχει μέλλον αντάξιο της Ιστορίας της.
Κατ’ αρχήν, γιά να δούμε καθαρά το εθνικό μας συμφέρον, χρειάζονται «εκ των ουκ άνευ» τα εξής:
Ας τα δούμε κάπως αναλυτικά.
1. Φυσική ηγεσία της χώρας
Η Ελλάδα δεν έχει φυσική ηγεσία εδώ καί κάπου 23 αιώνες, συγκεκριμένα από τον θάνατο του Μεγαλέξανδρου καί εντεύθεν. Μέχρι τότε, είχε δύο …πακέτα φυσικών ηγεσιών, γι’ αυτό καί μεγαλούργησε: την πολιτική ηγεσία καί τα ιερατεία. Βλέπουμε, γιά παράδειγμα, οι πολιτικές ηγεσίες να επικροτούν αποικισμούς, καί οι Δελφοί ν’ αναλαμβάνουν τον λεπτομερή σχεδιασμό των αποικισμών αυτών. Αντιθέτως, η αγεληδόν μετανάστευση Ελλήνων του τέλους του 19ου αιώνα καί των αρχών του 20ου στις ηπαπάρα ουδέν το εθνικόν απέδωσε. Καθ’ ό,τι τελείως τυχαία καί απροσχεδίαστη. Ίσα-ίσα, που ερήμωσε την Ελλάδα από (καί ποσοτικώς, καί ποιοτικώς) χρήσιμο πληθυσμό.
Κατά τους χριστιανικούς αιώνες, καί γιά λόγους που δεν είναι του παρόντος ν’ αναπτύξουμε, παύουν να ηγούνται καί οι δύο φυσικές ηγεσίες της Ελλάδας. Ως συνέπεια, το λεγόμενο Βυζάντιο (ανατολικό κομμάτι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας), τουλάχιστον το πρώϊμο έως μέσο, είναι πολιτικώς μεν από αδιάφορο έως τελείως εχθρικό γιά την Ελλάδα, άρα ουδόλως ηγείται αυτής, θρησκευτικώς δε έχει στόχους τελείως άσχετους με την Ελλάδα καί το πρέπον μέλλον της. Το σημείο αναφοράς, το «κέντρο του κόσμου», είναι τα παλάτια καί τα χρυσάφια της Κωνσταντινούπολης – κι εφ’ όσον αυτή αλλάξει κυρίους, δεν τρέχει καί τίποτε η θρησκευτική ηγεσία να τους πουλήσει πρόθυμη εκδούλευση την ίδια κιόλας μέρα της πολιτικής αλλαγής. Αρκεί να μη χάσει την καλοπέρασή της.
(Να διευκρινήσω ότι αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της ανώτατης ιεραρχίας. Το τί γινόταν παρακάτω, κι αν οι ταπεινοί καλόγεροι αντέγραψαν μέχρι καί τις βωμολοχίες του Αριστοφάνη, τα γνωρίζω – αλλά οι «παρακάτω» ουδέποτε ηγούνται. Πολύ αμφιβάλλω γιά το αν θα γνωρίζαμε εμείς σήμερα τον Αριστοφάνη, αν πχ ο Καματηρός προλάβαινε να μας ξεπουλήσει εν ψυχρώι στον πάπα, όπως το σχεδίαζε.)
Όταν το Βυζάντιο φτάνει στα στερνά του, ελληνοποιείται μεν πλήρως, πλην όμως η φυσική ηγεσία της Ελλάδας δεν έχει επανέλθει. Το σχήμα αυτό, της κατά συγκατάβαση καί εκτός Ελλάδος μαϊμού-«ηγεσίας» της Ελλάδας, τηρείται καθ΄όλους τους επόμενους αιώνες, σε Φραγκοκρατίες καί Τουρκοκρατίες.
Μέχρις ότου ξεπηδάει με εφηβική ορμή (καί εφηβικά σφάλματα) η νέα Ελλάδα του 1821, με φυσική ηγεσία ξανά.
Πιστεύω πως η σύντομη, ολιγόχρονη ανάσα νέας φυσικής ηγεσίας της Ελλάδας (με οπλαρχηγούς καί Καποδίστρια) ήταν αρκετή, ώστε ν’ ανάψει η πυρκαϊά της «Μεγάλης Ιδέας». Συνεπώς, όταν ξανάρθε μαϊμού «ηγεσία» στο ψευτορωμαίϊκο (Βαυαροί, αποκατεστημένοι ριψάσπιδες κοτσαμπάσηδες, μασώνοι, καί λοιπά σκουλήκια), οι φιλοδοξίες της νέας Ελλάδας δεν έσβησαν. Αντιθέτως, άρχισαν να γιγαντώνονται.
Βέβαια, η «Μεγάλη Ιδέα» μας έφτασε στη Μικρασιατική Καταστροφή – κι όχι επειδή το θέλαμε. Αλλά σαφώς καί δεν φταίει η «Μεγάλη Ιδέα» γιά το 1922. Φταίει η ακρίδα της ψεύτικης «ηγεσίας», η οποία κατέπνιξε τη φυσική ηγεσία της νέας χώρας ευθύς εξ αρχής καί χωρίς χρονοτριβές. (Ολόκληρος Νικηταράς, ας πούμε, κι έφτασε στο σημείο να ζητιανεύει. Άσε τον Καποδίστρια – αυτός γλύτωσε μία καί καλή απ’ την προοπτική καριέρας ζητιάνου στα γεράματά του.)
Είτε αρέσει σε μερικούς, είτε τους ξυνίζει, ακόμη ένα σύντομο διάλειμμα φυσικής ηγεσίας είχε η Ελλάδα με τον Άρη Βελουχιώτη. Αλλά, σύντομης – όπως γράψαμε. Δεν αφήσανε οι κροκόδειλοι να επεκταθούν τέτοια …φαινόμενα.
Καί φτάνουμε στο σήμερα. Οι μεν (δοτοί εκ στοών) πολιτικοί δεν αποτελούν φυσική ηγεσία της χώρας ούτε γι’ αστείο, το δε ιερατείο… Ακούστε κάτι: κατά τη γνώμη μου, ιερατείο, με την αρχαία έννοια του όρου, αποτελούν σήμερα οι οκτώ (κατ’ άλλους, οι δώδεκα) αόρατοι ασκητές του Αγίου Όρους.
Γιά όσους/σες δεν γνωρίζουν, φημολογείται πως πολλοί επισκέπτες (αλλά καί μοναχοί) του Αγίου Όρους κατά καιρούς συνομιλούν με μοναχούς, οι οποίοι εμφανίζονται κι εξαφανίζονται ξαφνικά – καί γιά τους οποίους κανείς δεν γνωρίζει κάτι (πχ σε ποιό μοναστήρι ζούν, πώς ονομάζονται, κτλ). Πλην όμως, αυτή η ομάδα (που δέχομαι πως είναι πραγματική) δεν παρεμβαίνει στα εθνικά θέματα (με χάραξη «γραμμής» κτλ), άρα πόρρωι απέχει του να χαρακτηριστεί φυσική ηγεσία της Ελλάδας.
Όσες φορές, πάλι, πήγε ν’ αναδειχθεί πολιτική ηγεσία «εκ των κάτω» (από διαδηλώσεις, «Αγανακτισμένοι», κτλ) καί μη κατευθυνόμενη από σκοτεινά κέντρα αποφάσεων, τσουρουφλίστηκε καί κάηκε πριν καλά-καλά ανοίξει τα φτερά της. Αδιάφορο σε ποιά μεριά του πολιτικού φάσματος βρισκόταν. Βλέπετε, «κάποιοι» φροντίζουν πριν από μας γιά μας, καί προλαβαίνουν κι αυτοδιορίζονται («αυτο-» ;;; εντάξει, μην το παίρνετε τοις μετρητοίς!) ντερβεναγάδες των πολιτικών χώρων, στους οποίους θα υποβάλεις τα σέβη σου θέλοντας καί μη.
Θες νά ‘σαι αριστερός; Θα προσκυνήσεις τις «αυθεντίες» του χώρου. Θες νά ‘σαι δεξιός; Τα ίδια. Θες νά ‘σαι αναρχικός; Παρομοίως. Θες νά ‘σαι «εθνίκι»; Πού πά’, ρέ Καραμήτρο, χωρίς να προσκυνήσεις την ενθάδε αντιπροσωπεία της Μεγάλης Ανατολής της αγγλίτσας; Καί ούτω καθ’ εξής.
Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά μ’ αρέσουν μερικοί-μερικοί, που νομίζουν ότι κάτι θ’ αλλάξει με …εκλογές!!! Μάγκες, η «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» είναι πολύ καλοφτιαγμένη μηχανή δουλέματος αφελών. Μην ελπίζετε.
Οπότε, μέσα σ’ αυτό το αρνητικώτατο κλίμα, τί κάνουμε γιά να ξαναποκτήσουμε φυσική ηγεσία; Υπομονή; Προσευχές; Παίρνουμε τις καραμπίνες κι ορμάμε;…
Προς το παρόν, καί κατά τη γνώμη μου, τίποτε απ’ όλ’ αυτά. Όμως, κάνουμε τα εξής δύο:
Παράξενο;
Καθόλου.
Σκεφθείτε μονάχα ποιανών τα (εθνοπρεπή) γραπτά διαβάζετε μετά μανίας, καί ποιών τα ιστολόγια επισκέπτεσθε κάμποσες φορές τη μέρα, με την ελπίδα να έγραψαν κάτι καινούργιο, να το ρουφήξετε όπως η έρημος τη βροχή. Αφού, τώρα, αυτούς όλους τους περάσετε από ένα καλό κόσκινο (αν είναι ειλικρινείς, κτλ), έχετε ήδη βρεί τους ηγέτες που ζητάτε – καί μην ψάχνετε άλλο.
Βέβαια, η συγκρότηση όλων αυτών των προσώπων σε ηγετική ομάδα ακόμη βρίσκεται στον κόσμο των ιδεών. (Είμαι σίγουρος πως πολλοί απ’ αυτούς θα γελάσουν με την ιδέα, κι όσοι δεν γελάσουν, σίγουρα θα παραξενευτούν.) Πολλώι δε μάλλον να συζητήσουμε γιά σχηματισμό ιεραρχίας καί κατανομή αρμοδιοτήτων.
Αλλά τα πράγματα είναι έτσι, κι όχι διαφορετικά. Είναι ακριβώς έτσι.https://ergdhmerg.wordpress.com/
ιλικρινά, απορώ με την έλλειψη διορατικότητας αυτού του λαού, όσον αφορά το εθνικό συμφέρον του.
Ακόμη καί στα «μικρά» πράγματα έχει επικρατήσει χάος. Νά, πάρτε γιά παράδειγμα τις σπουδές: σχεδόν άπαντες θεωρούν συμφέρον τους να σπουδάσουν τα παιδιά τους, γιά να «πάρουν ένα χαρτί» αυτά, καί να διοριστούν στο Δημόσιο. Σύμφωνοι, αλλά την ίδια ακριβώς λαμπρή νομπελίστικη ιδέα είχαν κι έχουν ταυτόχρονα μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ακόμη έτερα τεκνοποιήσαντα νεοελληνικά ξυπνοπούλια. Κι έτσι, αυτή τη στιγμή η Ελλάδα βουλιάζει με δυόμιση εκατομμύρια (αριθμός: 2,500,000) πτυχία. Πού να καταλάβει, όμως, ο νεοέλληνας! Το βιολί, βιολάκι. Να σπουδάσει «το παιδί», καί …βλέπουμε…
Ειδικά στο λεγόμενο «Ανοιχτό Πανεπιστήμιο», δεν βρήκα ούτε έναν να μου πεί πότε νομίζει ότι θ’ αποσβέσει το κόστος των σπουδών του, καί με ποιόν τρόπο. Μ’ άλλα λόγια, ποιός εργοδότης θα του πληρώσει τα δέκα χιλιάδες ευρώ (αριθμός: 10,000) κόστος του «χαρτιού», σε πόσα χρόνια, καί γιά ποιόν λόγο. (Να μην πούμε καί γιά τους χαμένους τόκους, αν τα δέκα χιλιάρικα τα είχε κατατεθειμένα σε τράπεζα.)
Εν πάσει περιπτώσει, το θέμα μας δεν είναι η ανικανότητα αναλυτικής οικονομικής σκέψης του νεοέλληνα. Το θέμα μας είναι η σημερινή έλλειψη εθνικών στόχων. Η σημερινή έλλειψη έστω καί σκιαγραφήσεως του εθνικού συμφέροντος.
Ας δούμε πώς μπορούμε ν’ αντιμετωπίσουμε αυτή την παθογένεια – αν θέλουμε η Ελλάδα να έχει μέλλον αντάξιο της Ιστορίας της.
Κατ’ αρχήν, γιά να δούμε καθαρά το εθνικό μας συμφέρον, χρειάζονται «εκ των ουκ άνευ» τα εξής:
- Φυσική ηγεσία της χώρας.
- Καθορισμός εθνικών στόχων.
- Καθορισμός των τρόπων να τους πετύχουμε.
Ας τα δούμε κάπως αναλυτικά.
1. Φυσική ηγεσία της χώρας
Η Ελλάδα δεν έχει φυσική ηγεσία εδώ καί κάπου 23 αιώνες, συγκεκριμένα από τον θάνατο του Μεγαλέξανδρου καί εντεύθεν. Μέχρι τότε, είχε δύο …πακέτα φυσικών ηγεσιών, γι’ αυτό καί μεγαλούργησε: την πολιτική ηγεσία καί τα ιερατεία. Βλέπουμε, γιά παράδειγμα, οι πολιτικές ηγεσίες να επικροτούν αποικισμούς, καί οι Δελφοί ν’ αναλαμβάνουν τον λεπτομερή σχεδιασμό των αποικισμών αυτών. Αντιθέτως, η αγεληδόν μετανάστευση Ελλήνων του τέλους του 19ου αιώνα καί των αρχών του 20ου στις ηπαπάρα ουδέν το εθνικόν απέδωσε. Καθ’ ό,τι τελείως τυχαία καί απροσχεδίαστη. Ίσα-ίσα, που ερήμωσε την Ελλάδα από (καί ποσοτικώς, καί ποιοτικώς) χρήσιμο πληθυσμό.
Κατά τους χριστιανικούς αιώνες, καί γιά λόγους που δεν είναι του παρόντος ν’ αναπτύξουμε, παύουν να ηγούνται καί οι δύο φυσικές ηγεσίες της Ελλάδας. Ως συνέπεια, το λεγόμενο Βυζάντιο (ανατολικό κομμάτι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας), τουλάχιστον το πρώϊμο έως μέσο, είναι πολιτικώς μεν από αδιάφορο έως τελείως εχθρικό γιά την Ελλάδα, άρα ουδόλως ηγείται αυτής, θρησκευτικώς δε έχει στόχους τελείως άσχετους με την Ελλάδα καί το πρέπον μέλλον της. Το σημείο αναφοράς, το «κέντρο του κόσμου», είναι τα παλάτια καί τα χρυσάφια της Κωνσταντινούπολης – κι εφ’ όσον αυτή αλλάξει κυρίους, δεν τρέχει καί τίποτε η θρησκευτική ηγεσία να τους πουλήσει πρόθυμη εκδούλευση την ίδια κιόλας μέρα της πολιτικής αλλαγής. Αρκεί να μη χάσει την καλοπέρασή της.
(Να διευκρινήσω ότι αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της ανώτατης ιεραρχίας. Το τί γινόταν παρακάτω, κι αν οι ταπεινοί καλόγεροι αντέγραψαν μέχρι καί τις βωμολοχίες του Αριστοφάνη, τα γνωρίζω – αλλά οι «παρακάτω» ουδέποτε ηγούνται. Πολύ αμφιβάλλω γιά το αν θα γνωρίζαμε εμείς σήμερα τον Αριστοφάνη, αν πχ ο Καματηρός προλάβαινε να μας ξεπουλήσει εν ψυχρώι στον πάπα, όπως το σχεδίαζε.)
Όταν το Βυζάντιο φτάνει στα στερνά του, ελληνοποιείται μεν πλήρως, πλην όμως η φυσική ηγεσία της Ελλάδας δεν έχει επανέλθει. Το σχήμα αυτό, της κατά συγκατάβαση καί εκτός Ελλάδος μαϊμού-«ηγεσίας» της Ελλάδας, τηρείται καθ΄όλους τους επόμενους αιώνες, σε Φραγκοκρατίες καί Τουρκοκρατίες.
Μέχρις ότου ξεπηδάει με εφηβική ορμή (καί εφηβικά σφάλματα) η νέα Ελλάδα του 1821, με φυσική ηγεσία ξανά.
Πιστεύω πως η σύντομη, ολιγόχρονη ανάσα νέας φυσικής ηγεσίας της Ελλάδας (με οπλαρχηγούς καί Καποδίστρια) ήταν αρκετή, ώστε ν’ ανάψει η πυρκαϊά της «Μεγάλης Ιδέας». Συνεπώς, όταν ξανάρθε μαϊμού «ηγεσία» στο ψευτορωμαίϊκο (Βαυαροί, αποκατεστημένοι ριψάσπιδες κοτσαμπάσηδες, μασώνοι, καί λοιπά σκουλήκια), οι φιλοδοξίες της νέας Ελλάδας δεν έσβησαν. Αντιθέτως, άρχισαν να γιγαντώνονται.
Βέβαια, η «Μεγάλη Ιδέα» μας έφτασε στη Μικρασιατική Καταστροφή – κι όχι επειδή το θέλαμε. Αλλά σαφώς καί δεν φταίει η «Μεγάλη Ιδέα» γιά το 1922. Φταίει η ακρίδα της ψεύτικης «ηγεσίας», η οποία κατέπνιξε τη φυσική ηγεσία της νέας χώρας ευθύς εξ αρχής καί χωρίς χρονοτριβές. (Ολόκληρος Νικηταράς, ας πούμε, κι έφτασε στο σημείο να ζητιανεύει. Άσε τον Καποδίστρια – αυτός γλύτωσε μία καί καλή απ’ την προοπτική καριέρας ζητιάνου στα γεράματά του.)
Είτε αρέσει σε μερικούς, είτε τους ξυνίζει, ακόμη ένα σύντομο διάλειμμα φυσικής ηγεσίας είχε η Ελλάδα με τον Άρη Βελουχιώτη. Αλλά, σύντομης – όπως γράψαμε. Δεν αφήσανε οι κροκόδειλοι να επεκταθούν τέτοια …φαινόμενα.
Καί φτάνουμε στο σήμερα. Οι μεν (δοτοί εκ στοών) πολιτικοί δεν αποτελούν φυσική ηγεσία της χώρας ούτε γι’ αστείο, το δε ιερατείο… Ακούστε κάτι: κατά τη γνώμη μου, ιερατείο, με την αρχαία έννοια του όρου, αποτελούν σήμερα οι οκτώ (κατ’ άλλους, οι δώδεκα) αόρατοι ασκητές του Αγίου Όρους.
Γιά όσους/σες δεν γνωρίζουν, φημολογείται πως πολλοί επισκέπτες (αλλά καί μοναχοί) του Αγίου Όρους κατά καιρούς συνομιλούν με μοναχούς, οι οποίοι εμφανίζονται κι εξαφανίζονται ξαφνικά – καί γιά τους οποίους κανείς δεν γνωρίζει κάτι (πχ σε ποιό μοναστήρι ζούν, πώς ονομάζονται, κτλ). Πλην όμως, αυτή η ομάδα (που δέχομαι πως είναι πραγματική) δεν παρεμβαίνει στα εθνικά θέματα (με χάραξη «γραμμής» κτλ), άρα πόρρωι απέχει του να χαρακτηριστεί φυσική ηγεσία της Ελλάδας.
Όσες φορές, πάλι, πήγε ν’ αναδειχθεί πολιτική ηγεσία «εκ των κάτω» (από διαδηλώσεις, «Αγανακτισμένοι», κτλ) καί μη κατευθυνόμενη από σκοτεινά κέντρα αποφάσεων, τσουρουφλίστηκε καί κάηκε πριν καλά-καλά ανοίξει τα φτερά της. Αδιάφορο σε ποιά μεριά του πολιτικού φάσματος βρισκόταν. Βλέπετε, «κάποιοι» φροντίζουν πριν από μας γιά μας, καί προλαβαίνουν κι αυτοδιορίζονται («αυτο-» ;;; εντάξει, μην το παίρνετε τοις μετρητοίς!) ντερβεναγάδες των πολιτικών χώρων, στους οποίους θα υποβάλεις τα σέβη σου θέλοντας καί μη.
Θες νά ‘σαι αριστερός; Θα προσκυνήσεις τις «αυθεντίες» του χώρου. Θες νά ‘σαι δεξιός; Τα ίδια. Θες νά ‘σαι αναρχικός; Παρομοίως. Θες νά ‘σαι «εθνίκι»; Πού πά’, ρέ Καραμήτρο, χωρίς να προσκυνήσεις την ενθάδε αντιπροσωπεία της Μεγάλης Ανατολής της αγγλίτσας; Καί ούτω καθ’ εξής.
Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά μ’ αρέσουν μερικοί-μερικοί, που νομίζουν ότι κάτι θ’ αλλάξει με …εκλογές!!! Μάγκες, η «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» είναι πολύ καλοφτιαγμένη μηχανή δουλέματος αφελών. Μην ελπίζετε.
Οπότε, μέσα σ’ αυτό το αρνητικώτατο κλίμα, τί κάνουμε γιά να ξαναποκτήσουμε φυσική ηγεσία; Υπομονή; Προσευχές; Παίρνουμε τις καραμπίνες κι ορμάμε;…
Προς το παρόν, καί κατά τη γνώμη μου, τίποτε απ’ όλ’ αυτά. Όμως, κάνουμε τα εξής δύο:
- Διαβάζουμε μετά μανίας τη δική μας Μυθολογία και τη δική μας Ιστορία. Καί οι δύο είναι τεράστιες σε μέγεθος, αλλά καί σε ποιότητα – κι έχουν έτοιμες λύσεις διά πάσαν νόσον.
- Βάζουμε το μυαλό μας να σκεφτεί, πού μπορούμε να βρούμε ηγέτες – αν δεν είμαστε εμείς αυτοί.
Παράξενο;
Καθόλου.
Σκεφθείτε μονάχα ποιανών τα (εθνοπρεπή) γραπτά διαβάζετε μετά μανίας, καί ποιών τα ιστολόγια επισκέπτεσθε κάμποσες φορές τη μέρα, με την ελπίδα να έγραψαν κάτι καινούργιο, να το ρουφήξετε όπως η έρημος τη βροχή. Αφού, τώρα, αυτούς όλους τους περάσετε από ένα καλό κόσκινο (αν είναι ειλικρινείς, κτλ), έχετε ήδη βρεί τους ηγέτες που ζητάτε – καί μην ψάχνετε άλλο.
Βέβαια, η συγκρότηση όλων αυτών των προσώπων σε ηγετική ομάδα ακόμη βρίσκεται στον κόσμο των ιδεών. (Είμαι σίγουρος πως πολλοί απ’ αυτούς θα γελάσουν με την ιδέα, κι όσοι δεν γελάσουν, σίγουρα θα παραξενευτούν.) Πολλώι δε μάλλον να συζητήσουμε γιά σχηματισμό ιεραρχίας καί κατανομή αρμοδιοτήτων.
Αλλά τα πράγματα είναι έτσι, κι όχι διαφορετικά. Είναι ακριβώς έτσι.https://ergdhmerg.wordpress.com/
(επόμενο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου