Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΧΑΜΕΝΗ ΓΝΩΣΗ [Μέρος Β΄]

΄[ΜΕΡΟΣ Β΄]
ΚΑΤΟΨΗ ΜΙΘΡΑΙΟΥ

ΚΑΤΟΨΗ ΤΕΚΤΟΝΙΚΟΥ ΝΑΟΥ

Κοιτάζοντας την κάτοψη του Μιθραίου δίπλα στην κάτοψη του Τεκτονικού Ναού, βλέπουμε ότι οι ομοιότητες είναι τρομακτικές, τόσο στη δομή, όσο και στον συμβολισμό. Εκεί που στον Τεκτονικό ναό έχουμε δύο στήλες στην είσοδο, στο Μιθραίο συναντάμε τον Καύτη και τον Καυτοπάτη, ταυτόχρονα μυσταγωγοί, υπηρέτες και φύλακες που εκπροσωπούν δύο αντίθετες πολότητες. Συχνά δίπλα τους εμφανίζεται ένας αλέκτορας (=αφύπνιση) κι ένα κηρύκειο. Οι θέσεις του ναού ταυτόχρονα εκπροσωπούν τους κύκλους της ζωής και των εποχών, ενώ επίσης χρησιμοποιούταν για την αναπαράσταση του Δείπνου μεταξύ Μίθρα και Ήλιου, θυμίζοντας το «Τεκτονικό Συμπόσιο».
Οι βαθμοί, οι μυήσεις (που περιλάμβαναν μοτίβα θανάτου-αναγέννησης), πολλά από τα σύμβολα, οι ζωδιακές αναφορές και η στρατιωτική ιεραρχία φαινομενικά συνδέουν στενά τον Μιθραϊσμό με τον Τεκτονισμό. Όμως περισσότερο μας ενδιαφέρει το που διαφέρουν.
Ο Μίθρας είναι αυτογενή θεότητα-Δημιουργός, που ξεγελά τον ίδιο τον Ήλιο. Ο Μίθρας ως οντότητα παρουσιάζει πολλά κοινά σημεία με τον Αμπράξας των Γνωστικών, ο οποίος με τη σειρά του υιοθέτησε στοιχεία από τον Τυφώνα των Ελλήνων.

Αμπραξας
Ο Αμπράξας (και ο Τυφώνας) αποτελούσε ξεχωριστή θεότητα από τις υπόλοιπες μορφές:
Τυφώνας
δεν είναι θεός του φωτός, του απόλυτου καλού, είναι ένας ενδιάμεσος θεός. Σαν τον Ιανό, φυλάει σταυροδρόμια. Ουσιαστικά ο Αμπράξας των Γνωστικών ήταν ισορροπητική δύναμη μεταξύ του καλού και του κακού, ήταν εκείνος – χάρη στη θεϊκή του φύση – που ενσωμάτωνε και διαφύλασσε τις ισορροπίες μεταξύ των εχθρικών δυνάμεων του «Τυφλού» Δημιουργού της ύλης, και των ψυχών – ψήγματα θείας υπόστασης – που επιχειρούσαν να δραπετεύσουν από την ύλη. Το μοτίβο τέτοιας ενδιάμεσης θεότητας που μπορεί να ελέγξει αυτή την κρίσιμη ισορροπία επαναλαμβάνεται ειδικά στην Ελληνιστική περίοδο – εποχή πολύπλευρων αναταραχών και αλλαγών, και το βλέπουμε τόσο στη μορφή του Χριστού όσο και του Μίθρα. Δεν είναι τυχαία η αναγωγή του Χριστιανισμού από άσημη αίρεση σε κυρίαρχη θρησκεία – ο κόσμος έψαχνε Σωτήρα. Την εποχή εκείνη συναγωνιζόταν τον Μιθραϊσμό – και ο τελευταίος είχε πολύ μεγαλύτερη διάδοση. Πιθανόν η αμιγώς αντρική του σύσταση και οι πολιτικές σκοπιμότητες των Ρωμαίων κυβερνητών να του έδωσαν την χαριστική βολή, και ο Μιθραϊσμός χάθηκε κατά τον 4ο αιώνα μ.Χ.

Ο Λεοντοκέφαλος Αιών, Μιθραϊκή θεότητα-μεσολαβητής που κρατά οικοδομικά εργαλεία (Μουσείο του Βατικανού, φωτό. της Σ. Τσέϊτοου).
Μας άφησε όμως βουβούς μάρτυρες. Ποιο είναι το μήνυμά τους; Είναι ένα Προμήθειο μήνυμα, που μέσω των μυήσεων και των τελετών καλεί τον μυημένο να συμμετάσχει στην ίδια τη δημιουργία – όχι συμβολικά αλλά ουσιαστικά όπως αυτή αναπαρίσταται μέσα στον ναό. Ο Μιθραϊσμός όχι απλά δέχεται, αλλά χρησιμοποιεί την ύλη, το αίμα, το σπέρμα, το υφάδι της ζωής. Καλεί τον μυημένο, σταδιακά, να ανέβει τα σκαλοπάτια της μύησης εώς ότου αποκτήσει, ( ή μέχρι να θυμηθεί και να συνειδητοποιήσει) μέσα από τις – όντως σκληρές – δοκιμασίες, την γενεσιουργό δύναμη που ήδη κατέχει, και μπορέσει ο ίδιος να σταθεί ως άλλος ισορροπιστής μεταξύ των πολοτήτων. Όχι μέσω ψυχολογικών τεχνασμάτων, ατέρμονων φιλοσοφιών, και παρασκηνιακών διαπλοκών, αλλά μέσω της αρχέγονης ανακάλυψης της υπόστασης που λέγεται Φύση και που κυβερνά τις υποστάσεις πέρα από την ύλη. Επίσης δεν είναι τυχαίο πως η υψηλότερη μυητική βαθμίδα έχει κυβερνήτη τον Κρόνο – θεό του Χρόνου ο οποίος όμως σε αρκετές παραδόσεις θεωρούταν και θεός της δημιουργίας (κι εδώ υπενθυμίζω την αλχημική πρίμα ματέρια – την χαώδη πρώτη ύλη που αποτελεί πηγή της ζωής).
Πολλές φορές μιλάμε για την χαμένη γνώση, και παρ’ότι σαφώς και δεν προτείνω να αρχίσουμε να σφάζουμε ταύρους ή να επιστρέψουμε σε βαρβαρότητες (αν και βαρβαρότητες διαπράττουμε καθημερινά με το γάντι), αξίζει να αναρωτηθούμε οι απανταχού φίλοι του εσωτερισμού, κατά πόσο, αφού μιλάμε για βιωματικές εμπειρίες, μπορούν οι αστικοποιημένες και εξευγενισμένες διαδικασίες όπως τις βρίσκουμε, λόγου χάρη στον Τεκτονισμό και άλλα εσωτερικά συστήματα, μέσα σε αποστειρωμένο περιβάλλον πράγματι να μας φέρει σε επαφή με τις οντολογικές έννοιες που υποτίθεται ότι ενσωματώνουν ως παραδόσεις; Πως μιλάμε για αφύπνιση αν δεν βιώσουμε και μέσα στο υλικό μας σώμα την έννοια των αρχέτυπων που συνθέτουν την υπόστασή μας, αν δεν επιτρέψουμε στην υλική μας φύση να συμφιλιωθεί με τη νοητική και πνευματική φύση – μπορούμε όντως να πούμε ότι οδεύουμε προς το γνώθις εαυτόν ή ότι γινόμαστε κι εμείς δημιουργοί; Όχι συμβολικά, αλλά πραγματικά; Ζώντας τον ρόλο κι ενδυόμενοι τα (θεϊκά) αρχέτυπα της φύσης μας αντί να παραμένουμε συνειδητά ηθοποιοί. Πόσοι από εμάς πράγματι νιώθουν το σώμα τους; Πόσοι από εμάς πράγματι συνειδητοποιούμε την δημιουργική σπίθα που έχουμε ενσωματωμένη σε όλα τα επίπεδα της οντότητάς μας; Μέσα από την επαφή με τα στοιχεία, με τον αρχέγονο φόβο που προκαλεί μια θαλασσοταραχή, μια αναπάντεχη καταιγίδα, την αρχέγονη χαρά που προκαλεί μια πράξη ηρωισμού, την αρχέγονη δύναμη του ανίκητου ήλιου;
Στην πραγματικότητα, η γνώση δεν έχει χαθεί, τα σύμβολα, οι κινήσεις, οι τελετές αποτυπώνουν τις ίδιες έννοιες και δείχνουν τον ίδιο δρόμο με αυτόν του Μιθραϊσμού και άλλων Μυστηρίων. Εμείς την έχουμε ξεχάσει.
ΣΑΣΣΑ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ-  ΤΣΕΤΟΟΥ http://sashachaitow.co.uk/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου