ΚΟΡΗ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ - ΠΟΛΥΞΕΝΗ- ΕΥΡΥΔΙΚΗ και το Ψηφιδωτό. ΕΝΝΕΑ ΟΔΟΙ. ΜΕΡΟΣ Β΄[Δειτε το πρώτο μερος εδω"http://enaasteri.blogspot.gr/2014_10_01_archive.html"]
Η βασιλική οικογένεια των Μακεδόνων καταγόταν από τον Ηρακλείδη Τήμενο, ιδρυτή της δυναστείας των Τημενιδών του Άργους.[1] Συνήθως μιλούν για τον Τήμενο αρχηγό των Ηρακλειδών απογόνων του Περσέα, την εποχή του Τισαμενού του Ορέστη, απόγονος του Πέλοπα και όχι για τον παλαιότερο του Τήμενο γιο του Αλφειού που φέρεται αδελφός του βασιλιά Φορωνέα του Άργους. Του Τήμενου απόγονοι ήταν τα τρία αδέλφια, ο Γαυάνης, ο Αέροπος κι ο Περδίκκας ή Κάρανος, πήγαν στην Ιλλυρία και από εκεί σε μία πόλη της Άνω Μακεδονίας, τη Λεβαία
.[2]
.[2]
Τα ονόματα Κάρανος (Καρ γιος του Φορωνέα, ο Κάρνος ή Κάρνειος) και
Λεβαία[3] «βραχώδες εξόγκωμα – μικρό ύψωμα», παραπέμπουν στην αρχαιότατη εποχή «των λιμνών» και του Φορωνέα. Έτσι εξηγείται η σχέση τους με τον ποταμό που προστάτευσε τα τρία αδέλφια προκειμένου να φτάσουν στο ιερό των Νυμφών στη Μίεζα, εκεί όπου αργότερα λειτούργησε η σχολή του Αριστοτέλη όπου διδάχθηκε ο Αλέξανδρος.
Οι ΜΟΛΟΣΣΟΙ είναι ένα από τα σημαντικότερα φύλα της ΗΠΕΙΡΟΥ (Άπειρος) στα ΒΑ της, όπως οι Χάονες και οι Θεσπρωτοί με τους οποίους ένωσαν τις δυνάμεις τους και ίδρυσαν βασίλειο ισχυρό. Μετά τα Τρωϊκά ο γιος του Αχιλλέως Πύρρος ή Νεοπτόλεμος ακολουθώντας χρησμό επιστρέφει στην αρχική κοιτίδα των Ελλήνων - μία από τις φυλές των Θεσσαλών της Πελασγειώτιδας Θεσπρωτίας[4] που κατέβηκαν στη χώρα που από αυτούς ονομάσθηκε Θεσσαλία και ίδρυσαν ξεχωριστό βασίλειο των Ελλήνων υπό τον Πηλέα, πατέρα του Αχιλλέα αφού επεκράτησαν οι Αχαιοί (μετά τον κατακλυσμό του 1750 π.Χ)- της πελασγικής πόλης Έλλας (σημ. Παραμυθιά) και ίδρυσε τη δυναστεία των Αιακιδών που βασίλευσε πάνω από 1000 έτη.[5] Ο χρησμός δεν έστειλε τον Νεοπτόλεμο κάπου τυχαία αλλά στην πρώτη τους κοιτίδα, στην Ήπειρο αποβιβάσθηκε στην Εφύρα/Κίχυρο όπου βρίσκεται και το Νεκρομαντείο του Αϊδωνέα και από εκεί ανέβηκε στην Μολοσσία.
Ο βασιλιάς των Μολοσσών Αϊδωνέας (θεός του Κάτω Κόσμου) ονόμαζε την γυναίκα του ΦΕΡΣΕΦΟΝΗ, την θυγατέρα του Κόρη και το σκύλο του Κέρβερο.[6]
Στο βασίλειο του εκτός από τον Ηρακλή πήγε ο Θησεύς και ο Πειρίθους αφού πρώτα άρπαξαν την Κόρη Ελένη ενώ χόρευε στο ιερό της Λυγοδέσμας/Ορθίας Αρτέμιδος στην Σπάρτη (Λακεδαίμονα), θυγατέρα του Δία/Κύκνου και της Νέμεσης (Λήδας).
Θυγατέρα της Θέμιδας η Νέμεση είναι η αυστηρή μορφή της Δίκης-ενσάρκωση της δικαιοσύνης, ο τρόπος, η κανονική πορεία της φύσις (φυσικοί νόμοι) και αυτή είναι κυκλική: ήρθαν καιροί που τα ιερά ποτάμια πίσω γυρίζουν κι η Δικαιοσύνη κι όλα πια στ’ αντίθετα γυρίζουν […].[7]
Οι δύο τους συμφώνησαν εκείνος που με κλήρο θα παντρευτεί την Ελένη να βοηθήσει τον άλλο να βρει σύζυγο. Κέρδισε ο Θησεύς και αφού εμπιστεύθηκε στην μητέρα του Αίθρα την Ελένη πήγε με τον φίλο του να αρπάξουν την Κόρη του βασιλέα Αϊδωνέα. Την ταύτιση της Ελένης με την Κόρη Περσεφόνη αποδεικνύει το γεγονός ότι η Ελένη[8] ταξίδεψε σαν νεφέλη-σκιά, συνοδευμένη από τον Ερμή στο σπίτι του Τριπρόσωπου Άλιου Γέροντα Πρωτέα στη νήσο Φάρο της Αιγύπτου, εκεί όπου αργότερα ο Αλέξανδρος ίδρυσε την Αλεξάνδρεια! Ως νεφέλη-σκιά απεικονίζονται οι μορφές όσο βρίσκονται στο βασίλειο του Αϊδωνέα, όπως η Ευρυδίκη. Τον Θησέα που αλυσοδέθηκε στην Πύλη του Άδη έσωσε ο Ηρακλής με τους Καλυδωνίους!
Πολυξένη ονομάσθηκε η Κόρη της Εκάβης/Εκάτης (Σκύλλα) και του Πριάμου, αυτήν ερωτεύθηκε ο Αχιλλέας σε μία ιερή πηγή, υπήρξε η αιτία του χαμού του και εκείνη χάθηκε μαζί του. Πολυξένη ονόμασε την Κόρη του ο βασιλέας των Μολοσσών Νεοπτόλεμος Β’ – Αϊδωνέας, ύστερα την είπαν Μυρτάλη και αφού παντρεύτηκε τον Λυγκιστή-Αργεάδη-Μακεδόνα Φίλιππο Β’ ονομάστηκε ΟΛΥΜΠΙΑΣ και Στρατονίκη. Η Πολυξένη ήταν απόγονος του Αχιλλέα, γιου της «μεγάλης Κυράς της θάλασσας» Θέτιδας -θυγατέρα του Ωκεανού και της Τηθύος ή μήπως η ίδια η Τηθύς με την οποία συγκρίνεται μόνο η Ευρυνόμη.
ΠΟΛΥΞΕΝΗ είναι αυτή η ίδια πάντα ΚΟΡΗ ή ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ ή ΜΗΤΕΡΑ ΔΗΜΗΤΡΑ ή ΗΡΑ ακόμη η ΚΟΡΗ Αθηνά ή Άρτεμις, η Τιτάνισσα Αφροδίτη με τα χίλια ονόματα, η αρχαιότατη θεά των «Υδάτων» ΓΟΡΓΩ Μέδουσα που επαναφέρει δικαιοσύνη ως ΕΥΡΥΔΙΚΗ. Τηθύς-Θέμις-Ευρυνόμη είναι μάλλον η ίδια «ισχυρή» θεά, ακόμα Ευρύβια-Στυξ-Εκάτη (Σκύλλα)-Λάμια (Έμπουσα) και ονομάζεται διαφορετικά ανάλογα με τον χρόνο και τον τόπο, όπως η Δίκη-Νέμεσις-Θέμις. Κόρη Πολυξένη είναι άλλο όνομα της Κόρης Περσεφόνης-Γοργούς, διότι κανείς τα πέπλα της δεν μπορεί ν’ ανασηκώσει και παραμένει ξένη, συγχρόνως και Ευρυδίκη, αυτή που αποδίδει δικαιοσύνη (νόμοι της φύσης-ευκρασία των εποχών), η Αθηνά Σοφία του Νου.
Ο Φίλιππος Β’ και ο Περδίκκας ήταν γιοι της ΕΥΡΥΔΙΚΗΣ θυγατέρας του βασιλέα της Ελιμιώτιδος Σίρρα (Σίρα ή Σείρα), εγγονή του Αρραβαίου βασιλέα της Λυγκηστίδος (Λυγξ, Λύκειος Απόλλων) όπου η Λεβαία απ’ όπου ξεκίνησαν τα τρία αδέλφια Γαυάνης-Αέροπος-Περδίκκας (Κάρανος) που ίδρυσαν τις Αιγές, πρόγονοι του συζύγου της ΑΜΥΝΤΑ!
Η ΠΟΛΥΞΕΝΗ -Μυρτάλη (μυρτιά)[9] -ΟΛΥΜΠΙΑΣ ως βασίλισσα σύζυγος του Φιλίππου Β’ δεν άλλαξε τ’ όνομα της σε ΕΥΡΙΔΙΚΗ όπως η πρώτη σύζυγος του Αυδάτη/ΕΥΡΥΔΙΚΗ (θυγατέρα ή εγγονή του βασιλέα Βαρδύλι των Ιλλυριών).
Η κόρη της Αυδάτης, προφανώς από παράδοση Ελιμιωτών και Λυγκιστών, ονομάσθηκε ΚΥΝΑ ή Κύννα ή Κυνάνη κι όταν παντρεύτηκε τον Αμύντα Α’, γιο του Περδίκκα Γ’ και νόμιμο κληρονόμο του θρόνου της Μακεδονίας, ονομάσθηκε ΕΥΡΥΔΙΚΗ. Τ’ όνομα Κύνα (Μέγας Κύνας ή Σείριος) τη συνδέει με τον θρύλο της Σειρήνας-Γοργόνας (Ευρυδίκης).
Η θυγατέρα της Κύνας ΑΔΕΑ (Ανταία) επίσης ονομάσθηκε ΕΥΡΥΔΙΚΗ όταν μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου παντρεύτηκε στην Ασία τον θείο της Φίλιππο Γ’ Αρριδαίο γιο της Φίλιννας από την Λάρισα και αδελφό του Μέγα Αλέξανδρου.
Τ’ όνομα Ευρυδίκη συνδέεται με την παράδοση του Ορφέα και τούτος ως άλλος Διόνυσος κατέβηκε στον Άδη για χάρη μιας Ευρυδίκης!
Ο Ορφέας αφού επέστρεψε από την Αργοναυτική εκστρατεία τριγυρνούσε με την κιθάρα (κανόνες μουσικής) του στα βουνά της Θράκης για να εξημερώσει τ’ άγρια ζώα. Τότε γνώρισε την Ευρυδίκη (νόμοι της φύσης) και ήταν φυσικό να ενωθούν. Την είχε όμως ερωτευθεί κι ο Αρισταίος –ο άριστος των θεών, γιος του Απόλλωνα ή ο ίδιος ο Απόλλων (Κέα), κάποτε προσπαθώντας να του ξεφύγει την δάγκωσε (κέντρισε) ένα φίδι. Ο Ορφεύς κατέβηκε από το Ταίναρο στον Άδη, όπως ο Ηρακλής, για να την φέρει πίσω στο κόσμο τούτο, δεν τα κατάφερε όμως διότι δεν τήρησε τους κανόνες.
Το Ταίναρο βρίσκεται στην Λακεδαιμονία όπου Ευρυδίκη ονόμαζαν μία αδελφή του Υάκινθου[10] (Διόνυσος), ενώ ο αδελφός του ονομαζόταν Κυνόρτας (Απόλλων) «αυτός που προκαλεί τους σκύλλους» (αυτός που προκαλεί τα κυνικά καύματα, δηλαδή ο Κύνας ή Σείριος).[11]
Καθώς δεν τα κατάφερε ο Ορφέας έμεινε στον ποταμό του Κάτω Κόσμου εφτά ολόκληρες μέρες.[12] Ύστερα πήγε στο Ιερό όρος του Ήλιου που τ’ ακούει και τα βλέπει όλα. Γι’ αυτό αρχικά το όρος ονομαζόταν Καρμάνιο (τον Κάρα, Κάρανο, Κάρνο ή Κάρνειο Απόλλωνα), ύστερα Παγγαίο (Παν-γαία, Παν – Αιγιπάν Διόνυσος)[13] και Νυσήιον από τον Όμηρο.[14] Εκεί στις εκβολές του Στρυμόνα σε μία σπηλιά κάτω από ένα γερό βράχο ο Ορφέας έμεινε με τη θλίψη του επτά μήνες,[15] ενώ η Δήμητρα εννέα μέρες περιπλανήθηκε (ΕΝΝΕΑ ΟΔΟΙ) με τη θλίψη της μέχρι ο Ήλιος να της μαρτυρήσει τον απαγωγέα της Κόρης. Ύστερα ο Ορφεύς ίσως βρήκε τον λίθο που μετατράπηκε ο Στρυμών, τον «χρυσαφένιο βράχο» που μετατράπηκε ο Φαέθων, την «αγέλαστο πέτρα» πάνω στην οποία κάθισε η Δήμητρα θρηνώντας για την Κόρη ή ήταν ένα Καλλίχορο πηγάδι;
Κι ύστερα στην κορυφή του έκανε θυσία στον Ήλιο (αστέρα Σείριο) και ίδρυσε μυστήρια του Διονύσου –Πλούτου/Άδη[16] και μαντείο.
Μυημένος στα Καβείρια μυστήρια Αλέξανδρος δεν παντρεύτηκε τυχαία την Ρωξάνη «αστέρι», την πιο «ωραία» από της γυναίκες της Ασίας,[17] θυγατέρα του ηγεμόνα της Βακτριανής. Η Βακτριανή ήταν η πατρίδα του προφήτη Ζωροάστρη που πίστευε στο θεό Ωρομάσδη (Αχούρα Μαζντα)!
Η εικόνα της «Αρπαγής της Περσεφόνης», της ΚΟΡΗΣ που βλέπει και έξω και μέσα, την ορατή και την αόρατη πλευρά κόσμου, δεν αφορά αποκλειστικά τα ταφικά μνημεία αλλά τη λατρεία γενικά και κυρίως τα μυστήρια! Η μύηση αφορά τη γνώση της αντιστροφής του εσωτερικού και αόρατου σε εξωτερικό και ορατό και της «πορείας» από μία κατάσταση σε άλλη.
Το κτίσμα που ανασκάφηκε στο Κυκλικό Μνημείο Καστά (τεχνητό ύψωμα) αποτελεί τμήμα του. Το κτίσμα είναι χώρος δρομικός (δρόμος/διάδρομος) και τριμερής. Τα τρία μέρη αντιστοιχούν στα τρία στάδια της «πορείας»-διαδρομής.
Ο κύκλος που συμβολίζει την ουράνια σφαίρα αποτελείται από ομόκεντρους δακτυλίους (πέντε ζώνες, η εκλειπτική περιέχεται στις τρεις).[18] Η κοσμική κίνηση είναι κυκλική γι’ αυτό η αρχή και το τέλος συμπίπτουν κι ο δρόμος που ανεβαίνει και κατεβαίνει είναι ο ίδιος.[19] Αντιλαμβανόμαστε τον τριμερή δρομικό χώρο ως τμήμα διαμέτρου κύκλου που συμπίπτει με τον άξονα Ταύρου – Σκορπιού.
Οι Πλατωνικοί θεωρούσαν τον παλαιότατο αστερισμό του Σκορπιού Πύλη των θνητών (έλευση στη γη) και Πύλη των θεών (ανάβασης στον ουρανό) τον αστερισμό του Ταύρου. Ηλιοστάσια στον Σκορπιό και στον Ταύρο συνέβαιναν στην Μεγάλη Εποχή του Υδροχόου, σήμερα αντίστοιχα γίνονται στον Αιγόκερω, Πύλη θεών και στον Καρκίνο, Πύλη θνητών.
Οι Σφίγγες βρίσκονται στην Πύλη των θεών (Ταύρος), είσοδος στον πρώτο χώρο – περιοχή του νοητού δακτυλίου του χάλκινου ουράνιου θόλου που πάντα μένει άσειστη κατοικία των θεών.[20] Το χρώμα του υλικού του δαπέδου το επιβεβαιώνει, διότι «κόκκινο» είναι το χρώμα του χαλκού, το πιο υψόσυχνο χρώμα που ανθρώπινο μάτι μπορεί να συλλάβει και άρα η αρχή της Δημιουργίας του κόσμου που αντιλαμβάνεται η ανθρώπινη φυσιολογία. Χάλκινος ήταν ο θάλαμος της Δανάης που τον διαπέρασε υπό μορφή χρυσής βροχής ο Ζευς και γεννήθηκε ο Περσεύς! Είναι το χρώμα του οίνου-αίμα ισοδύναμο της ΨΥΧΗΣ (Διονύσος)!
Οι Σφίγγες σηματοδοτούν την αρχή της πορείας-διαδρομής επισημαίνοντας κάποιο κέντρο (αστρονομικά τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα στην εκλειπτική) και ο πόλος που φέρουν επισημαίνει την ιερότητα του χώρου!
Την «είσοδο» στον επόμενο ενδιάμεσο χώρο/δακτύλιο σηματοδοτούν οι δύο Καρυάτιδες ανακαλώντας τα μικρά Προπύλαια της Ελευσίνας με τις δύο Καρυάτιδες στην εσωτερική πλευρά τους. Σ’ αυτόν τον μεσαίο χώρο, το βασίλειο του Άδη (Δία) απ’ όπου ένας δρόμος οδηγεί δεξιά απάνω (στο βασίλειο του Κυνός Σειρίου) και άλλος αριστερά κάτω (στη γη του ηλιακού μας συστήματος).[21] Εδώ επικρατεί το γλαυκό/γαλάζιο χρώμα του άργυρου που αντιστοιχεί στο ΠΝΕΥΜΑ συνεπώς και στον αιθέρα. Στα κύματα του αιθέρα ταξιδεύει ο Ερμής, ο πρώτος κήρυξ –άγγελος που πηγαινοέρχεται στις δύο πλευρές του κόσμου, Πιερίην δ’ έπιβάςέξ αίθέρος έμπεσε πόντω,[22] προστάτης των οδοιπόρων αλλά και ψυχοπομπός. [...] Ο Σωκράτης μιλάει για μία γη εκεί πάνω και διευκρινίζει ότι ό,τι είναι για μας το νερό και η θάλασσα είναι γι΄ αυτούς ο αέρας και ό,τι είναι για μας ο αέρας για εκείνους είναι ο αιθέρας [...].[23]
Σ’ αυτόν τον ενδιάμεσο χώρο βρίσκεται το ψηφιδωτό της «αρπαγής της Περσεφόνης», η άμαξα του «ήλιου» Διονύσου-Άδη με τον Ερμή συνοδό διασχίζει τον αιθέρα. Το άρμα του Αϊδωνέα (Άδη) σέρνουν οι δύο ίπποι της Αυγής[24] κι όχι οι τέσσερεις του αδελφού της Ήλιου. [25] Τα ονόματα τους Λάμπος και ο Φαέθων, φέρουν την λύκη (αμφιλύκη, λυκαυγές), μία διαφορετική ποιότητα φωτός που προηγείται του ηλιακού και χάνεται από τα μάτια μας μέσα σ’ αυτό, συνεπώς όταν ο μικρός κοντινότερος στον πλανήτη μας ήλιος ανατέλλει σκεπάζει τη λύκη (lux) του μακρινού ήλιου τροφοδότη. Είναι γι’ αυτό που τα μυστήρια γίνονται μέσα στη νύχτα ή χώρο «υπόγειο», για να φανεί το «αληθινό φως», για να φανερώσουν κι όχι να κρύψουν κάτι.
Ο ίππος είναι σύμβολο του πνεύματος. Οι δύο ίπποι με τα κεφάλια στραμμένα σε αντίθετες πλευρές συμβολίζουν πιθανόν τους δύο δρόμους, δεξιά απάνω και αριστερά κάτω. Ο ίππος με τον γλαυκό οφθαλμό οδηγεί προφανώς επάνω!
ίπποι ταί με φέρουσιν, όσον τ’ επί θυμός ικάνοι
πέμπον, επεί μ’ ες οδόν βήσαν πολύφημον άγουσαι
δαίμονος ή κατά παντ’ α<υ>τή φέρει ειδότα φώτα
τη φερόμην τη γαρ με πολύφραστοι ίπποι
άρμα τιταίνουσαι. κούραι δ’ οδόν ηγεμόνευον. 5
[…] Οι ίπποι που με φέρνουν μακριά όσο [η ψυχή μου μπορεί να] επιθυμήσει 1
μ’ έστειλαν, αφού μ’ έβαλαν στην πλούσια σε γνώση οδό
της θεάς, που μόνη φέρνει παντού τον σοφό άνδρα.
Εκεί πάνω φερόμουν· γιατί εκεί με μετέφεραν οι πολύμαθοι ίπποι 5
που έσερναν το άρμα, κόρες έδειχναν την οδό.
[…][26]
Καθώς οι κόρες του Ήλιου βιαζόταν 8
το άρμα μου να φέρουν από της νύχτας τα παλάτια
προς το φως, από το κεφάλι έβγαλαν τα πέπλα με τα χέρια.
Εκεί είναι οι πύλες που χωρίζουνε τη νύχτα από τη μέρα
Που τις περιβάλλει ανώφλι και πέτρινο κατώφλι.
Και τούτες ψηλά στον αιθέρα κλείνουν θυρόφυλλα μεγάλα
Και τα διπλοκλείδια κρατά η πολυτίμωρη Δίκη.
Σ’ αυτήν μιλώντας με λόγια μαλακά οι κόρες 15
την έπεισαν επιδέξια γρήγορα τις πύλες
να ξεμανταλώσει και τούτες υποχώρησαν
κι άνοιξε χάσμα αχανές, στρέφοντας των θυροφύλλων
έναν-έναν τους πολύχαλκους άξονες μες στους σωλήνες
τους με περόνες και καρφιά συναρμοσμένους. Εκεί λοιπόν ανάμεσα τους
ευθεία στο δρόμο οδήγησαν οι κόρες άρμα και άλογα.
Και η θεά με καλοδέχθηκε […]
Του τρίτου χώρου (η τριάς είναι και νους)[27] την είσοδο φυλάσσουν θυρόφυλλα μαρμάρινα βαριά… Ψυχή, πνεύμα, νους, η ψυχή έχει δύο μέρη θνητά κι ένα αθάνατο κι αντίστροφα ο νους αποτελείται από ένα μέρος θνητό και δύο αθάνατα. Η ομαλή περιστροφική κίνηση είναι η κίνηση του νου και νους χωρίς ψυχή είναι αδύνατον να υπάρξει. Αντίστοιχα ο όρος πνεύμα στην αρχαία ελληνική ιατρική χρησιμοποιείται με τρία επίθετα τα οποία χαρακτηρίζουν τις διαδοχικές φάσεις εκλεπτύνσεώς του, πνεύμα φυσικόν, πνεύμα ζωτικόν, πνεύμα ψυχικόν.[28]
Το κωνικό ύψωμα (κολώνι) του κυκλικού μνημείου πιθανόν αναπαριστά τον κώνο του φωτός κι ο λέων/ήλιος στην κορυφή του. Ο ρόμβος/σβούρα είναι το παιχνίδι του Διονύσου-Άϊδη (ο Άδης είναι άλλη υπόσταση του Δία και συχνά πατέρας και γιος ταυτίζονται).
[1] Ηρόδοτος, ΙΣΤΟΡΙΑ, Ουρανία 137, 138, μτφ. Αδ. Θεοφίλου, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 1953. Στην Πελοπόννησο ένας από τους τρεις του Πελασγού ονομάσθηκε Τήμενος κι έγινε βασιλέας της Στύμφαλου, εκεί ανάθρεψε την Ήρα. Τ’ όνομα του έδωσαν και σ’ ένα γιο του βασιλιά Φηγέα της Φηγίας στην Αρκαδία για τον οποίο πίστευαν ότι είναι γιος του Αλφειού και αδελφός του βασιλιά του Άργους Φορωνέα. Τήμενος ονομαζόταν και ο αρχηγός των Ηρακλειδών στην τρίτη επιστροφή τους στην Πελοπόννησο. Τότε στη Λέρνη ο Τήμενος νίκησε τον Αχαιό Τισαμενό, γιο του Ορέστη και εγγονό του Αγαμέμνονα, κι έγινε βασιλιάς του Άργους. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία Πυρσού, λήμμα Τήμενος.
[2] Σημερινή Έλεβη (Λακκιά) της περιοχής του Αμυνταίου.
[3] Λε-λέα/λαίαι και βαιά,ος,ον όπως βαίτυλος
[4] Σπύρου Γ. Μουσελίμη, Ο αρχαίος Άδης και το Νεκρομαντείο της Εφύρας, Ιωάννινα 1987.
[5] Πλούταρχος, Βίοι παράλληλοι, Θησεύς, 31, μρφ. Α. Λαζάρου, εκδ. Ζαχαρόπουλος, σ. 95.
[6]Μέγας Κύνας, Πλούταρχος Βίοι Παράλληλοι,31, μτφ. Α. Λαζάρου, εκδ. Ζαχαρόπουλος.// J. Richer, ό.π. σ.193.
[7] «Ἂνω ποταμῶν ἱερῶν χωροῦσι παγαί, και δίκα και πάντα πάλιν στρέφεται», Ευριπίδης, Μήδεια, 410, μτφ. Π. Λεκατσάς, εκδ. Ζαχαρόπουλος, [χ.χ]
[8] Ευριπίδη.
[9] Ιερό δένδρο της Αφροδίτης.
[14] Ιλιάς, Ζ΄ 133.
[15] Αθ. Σταγειρίτης, Ωγυγία ή Αρχαιολογία, εκδ. Ελευθέρη Σκέψις, τόμος Δ’, σελ. 190. // Virgilio, Georgica, 4. 507.
[16] Ηράκλειτος, «ίδιος είναι ο Διόνυσος και ο Άδης», C. Kerenyi, ΕΛΕΥΣΙΣ, μτφ. Ελένη Παπαδοπούλου, εκδ. Ιάμβλιχος, σημείωση 38, κεφ.ΙΙ. και κύπελλο Ξενοκλή στο Λονδίνο, Βρετανικό Μουσείο.
[19] Κ. Αξελός, Ο Ηράκλειτος και η Φιλοσοφία, μτφ. Δ. Δημητριάδης, εκδ. Εξάντας, 1986, σελ. 121
[20] Πίνδαρος, Νεμεονικών VI, 5, μτφ. Π. Ξιφαρά, Εκδοτικό οίκος Π. Πατσιδινάκου, Αθήνα, [χ.χ.] // Κ. Παπαϊωάννου, Κόσμος και Ιστορία, Εναλλακτικές εκδόσεις, Αθήνα, 2000, σελ. 51.
[21] Πλάτων, Πολιτεία Ι, 615 e, Πρόκλος, Εις Τίμαιον Πλάτωνος Ε, 352, 25, Λουκιανού Διάλογοι, Αληθινή Ιστορία, Βιβλίο Πρώτο.
[22] Όμηρος, Οδύσσεια Ε’, 50.
[25] Κατά τη διαδικασία των πυρηνικών αντιδράσεων για την παραγωγή ενέργειας (ηλίου He4), σε άστρα όπως ο Ήλιος μας είναι αναγκαία η συνεύρεση τεσσάρων πυρήνων (πρωτόνια) τους οποίους συμβολίζουν οι τέσσερις ίπποι του άρματος, φωτεινό πνεύμα του Ήλιου.
[26] Παρμενίδης περί φύσεως, Παναγιώτης Θανασάς Ο πρώτος «δεύτερος πλους», Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, ΗΡΆΚΛΕΙΟΟ 1998. // Βασίλης Βιτσαξής Ο στοχασμός και η πίστη, εκδ. Εστία, ΑΘΗΝΑ 1991.
[28] Μάρω Παπαθανασίου, «Φαρμακευτικά και αρωματικά φυτά», Ζ΄ Τριήμερο Εργασίας Κύπρος, Παραλίμνι, 21-25 Μαρτίου 1997, Πολιτιστικό Τεχνολογικό Ίδρυμα ΕΤΒΑ.
Η ανάρτηση αφιερώνεται στην ΠΟΛΥΞΕΝΗ.Μ.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου