ΜΕΡΟΣ Ε΄...Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ (1561)
Οι διαρκείς αγώνες των Νάσι για την "προστασία" των εβραίων κλιμακώνονται περίπου το 1561. Έχοντας υπ' όψιν τους τις διάφορες διεθνείς εξελίξεις, τις οποίες σε μεγάλο βαθμό δρομολογούν όπως είδαμε ως τώρα, και κυρίως έχοντας υπ' όψιν την δική τους ισχύ στην οθωμανική αυλή, ετοιμάζονται για την εφαρμογή του σιωνιστικού ονείρου, δηλαδή την δημιουργία του νέου Ισραήλ στην Παλαιστίνη.Οι Ρωμαίοι ισοπέδωσαν την Ιερουσαλήμ το 70μχ και εξεδίωξαν από εκεί τους εβραίους. Οι υπόλοιποι εβραίοι της Παλαιστίνης όμως, αν και δεν εδιώχθησαν από κανέναν, εγκατέλειψαν τον άγονο τόπο τους και επραγματοποίησαν μια πολύ οργανωμένη διείσδυση στις ψυχές, καρδιές και κοινωνίες των Εθνών. Τα Έθνη δεν αντελήφθησαν την δόλια συμπεριφορά ούτε και αντέδρασαν δυναμικά ενάντια στην ψυχοπαθητική εξουσία που επεβλήθη πάνω τους κυρίως μέσω "χριστιανισμού". Αυτό το πλήρωσαν με εκατόμβες αίματος (π.χ. σφαγές του 115μχ, Αρκάδιος, Θεοδόσιος κλπ). Η οργανωμένη αυτή διείσδυση, με περικάλυμμα φαινομενικά πολιτιστικό και πνευματικό αλλά ουσιαστικά αντιπολιτιστικό και αντιπνευματικό, ήταν συνεπής προς την αρρωστημένη αντίληψη του "περιούσιου λαού" ο οποίος οδηγούμενος από ψυχικά διαταραγμένους "προφήτες" επιθυμεί την υποδούλωση των λαών υπό την ψυχασθενή εξουσία των. Οι απανταχού εβραίοι βέβαια ποτέ δεν είχαν αποσπασθεί πνευματικά από την Παλαιστίνη μια και την εμνημόνευαν διαρκώς στις συζητήσεις αλλά και τις προσευχές τους. Ο διακαής πόθος τους ήταν η επιστροφή στην Σιών δηλαδή ο σιωνισμός, άσχετο πόσο αυτό θα εκόστιζε τόσο σε χρήμα όσο και σε ζωές. Έμενε βέβαια να δημιουργηθούν οι κατάλληλες γι' αυτούς οικονομικοπολιτικές συνθήκες που θα επέτρεπαν αυτόν τον ιδιότυπο "επαναπατρισμό" τον οποίον όμως ποτέ δεν τους τον αρνήθηκε κανείς.Με τον Ιωσήφ να συμμετέχη ουσιαστικά και δυναμικά στην διοίκηση της οθωμανικής αυτοκρατορίας αλλά και έχοντας τις πηγές πλούτου στα χέρια του, το σιωνιστικό όνειρο δεν φαίνεται τώρα να είναι τόσο άπιαστο. Εξ άλλου, λίγα χρόνια πριν, το 1516, ο οθωμανικός στρατός κατέλαβε τα εδάφη της Παλαιστίνης από τους Μαμελούκους της Αιγύπτου. Η Παλαιστίνη διατηρούσε κάποιους θύλακες με ανέκαθεν εβραϊκό πληθυσμό. Είναι γνωστό ότι οι εβραϊκοί θύλακες γύρω απ' την μοναδική λίμνη της Παλαιστίνης, υπό τον Βενιαμίν εκ Τιβεριάδος, συμμαχούν με τους Πέρσες του Χοσρόη εναντίον των Βυζαντινών το 614μχ με αποτέλεσμα την σφαγή δεκάδων χιλιάδων χριστιανών. Οι θύλακες αυτοί, ενισχύοντο πληθυσμιακά διαρκώς με λίγους εβραίους της διασποράς. Ο φτωχός και άγονος αυτός τόπος (γη της ...επαγγελίας!!!) αλλά και οι συνεχείς επιδρομές των Αράβων κατά τους τελευταίους αιώνες, δεν επέτρεπαν την ανάπτυξη. Μετά όμως τους διωγμούς της Ιβηρικής και το κατάλληλο φιλοεβραϊκό κλίμα που επικρατούσε στην Τουρκία, αρχίζουν όλο και περισσότεροι φίλεργοι εβραίοι να εγκαθίστανται στην Παλαιστίνη. Η αρωγή της Ντόνα Γκρασίας είναι δεδομένη και έτσι δημιουργούνται ραβινικές σχολές και κοινότητες με δικά της χρήματα. Το δίκτυο διασώσεως κυνηγημένων εβραίων των Νάσι, το οποίο όπως είδαμε ήταν σε πλήρη ανάπτυξη, μπορούσε να προμηθεύη πληθυσμό σε κοινότητες της Παλαιστίνης. Η γυναίκα αυτή καλλιεργούσε το σιωνιστικό πνεύμα στους γύρω της και με θάρρος και παρρησία θα προωθούσε τον ιερό γι' αυτήν σκοπό τον οποίο με τα χρήματα που διέθετε μπορούσε να χρηματοδοτήση. Προσέφερε δηλαδή στον σιωνισμό την δύναμη για ανάπτυξη της απαραίτητης σε τέτοια κινήματα "φιλοσοφίας" και "ακαδημαϊκής" κινήσεως ή "ιντελιτζένσιας". Στο θέμα της αναπτύξεως των κοινοτήτων όμως, δηλαδή στο διά ταύτα του σιωνισμού και της βιωσιμότητός του, η Ντόνα Γκρασία είχε την ανάγκη του ανεψιού της του Ιωσήφ, ο οποίος, σαν πρακτικός άνθρωπος, με τις οργανωτικές και διοικητικές ικανότητές του, ήταν αυτός που εγγυάτο την επιτυχία. Με προσεκτικές πολιτικές αναλύσεις και με στόχο την "ιστορική συνέχεια" του κινήματος, κατέληξαν οι Νάσι, ότι η επανεγκατάσταση και γενικά ο σιωνισμός έπρεπε να γίνη εκτός Ιερουσαλήμ. Οι λόγοι αυτής της αποφάσεως ήταν πολιτικοί. Η εγκατάστασις έπρεπε να γίνη σταδιακά και χωρίς να ξεσηκώση θύελλα στον χριστιανικό κόσμο στον οποίο ήδη ζούσαν τόσοι εβραίοι. Επελέγη λοιπόν η παραθαλασσία Τιβεριάς, ως η πιλοτική σιωνιστική πόλις. Η πόλις αυτή είχε ήδη πλούσια εβραϊκή ιστορία αλλά και την δυνατότητα οικονομικής αναπτύξεως. Ο Ιωσήφ επιθυμούσε την ανάπτυξη μια ημιαυτονόμου ή αυτονόμου φόρου υποτελούς περιοχής, η οποία θα είχε την πλήρη υποστήριξη μιάς μεγάλης υπερδυνάμεως της εποχής εκείνης, δηλαδή της Τουρκίας. Τόσο το καλύτερο βέβαια που ουσιαστικά διοικούσαν (και διοικούν βέβαια) εβραίοι την Τουρκία. Η βιωσιμότης του νέου Ισραήλ, κατ' αυτόν τον τρόπο, εθεωρείτο εξασφαλισμένη από τους Νάσι.Έχοντας όλα αυτά υπ' όψιν του, ο Ιωσήφ Νάσι, το έτος 1561 εξασφάλισε (πιθανώς με κάποιου είδους δωροδοκίας) από τον Σουλτάνο την ημιαυτόνομο ηγεμονία της ευρυτέρας περιοχής της Τιβεριάδος η οποία περιελάμβανε πλην της Τιβεριάδος άλλα επτά χωριά. Για περισσότερη σιγουριά, το κείμενο της παραχωρήσεως, εκτός του Σουλτάνου το υπέγραψαν και ο διάδοχος Σελήμ αλλά και ο πρωτότοκος του Σελήμ, ο Μουράτ. Ο ίδιος εχρίσθη κυβερνήτης της περιοχής με την υποχρέωση να καταθέτη ετησίως ένα μικρό χρηματικό ποσόν στο θησαυροφυλάκιο του Σουλτάνου. Δεν πρέπει να είχε δυσκολία ο Ιωσήφ Νάσι να πείση τον Σουλτάνο για το πόσο μεγάλη ευκαιρία παρουσιαζόταν σε μια άγονη και φτωχή γωνιά της αυτοκρατορίας, σαν την Παλαιστίνη, να δημιουργηθή ανάπτυξις και να εγκατασταθούν εκεί "προοδευτικοί" φιλότουρκοι πληθυσμοί. Τυπικά, όλα είναι έτοιμα για την δημιουργία προϋποθέσεων προς εγκατάσταση εβραίων. Υπάρχει η άδεια, ο χώρος και το χρήμα. Υπάρχει βέβαια πάντα και ο αστάθμητος παράγων. Ο φίλος του Ιωσήφ (ή καλύτερα υπηρέτης του) ο μεγάλος βεζύρης Ρουστάμ Πασάς πεθαίνει το 1561 και αναλαμβάνει ο ουδέτερος αλλά όχι και εξαγορασμένος, Αλή Πασάς. Αυτό γίνεται αιτία να μην μπορεί ο ίδιος ο Ιωσήφ να επιβλέψη την ανοικοδόμηση της Τιβεριάδος μένοντας στην πρωτεύουσα ώστε να προλαβαίνη τις πιθανές "τρικλοποδιές" και προδοσίες εις βάρος του και να οργανώνη τις πάμπολλες δραστηριότητές του. Στα επόμενα χρόνια, οι Νάσι περιτειχίζουν την Τιβεριάδα (σε περίμετρο 1.5χλμ), κτίζουν σπίτια, ραβινική σχολή και συναγωγές. Ο δε εβραϊκός πληθυσμός εκεί αυξάνει αλματωδώς. Σκοπός του Ιωσήφ είναι η περιοχή να αποκτήση δυνατή και όσο το δυνατόν αυτάρκη οικονομία διότι έτσι θα επιστρέψουν περισσότεροι εβραίοι για εγκατάσταση. Σαν λύση, βρίσκει την υφαντουργία. Οι εβραίοι είναι απόλυτοι κυρίαρχοι της κατασκευής και διακινήσεως υφαντών. Η υφαντουργική έδωσε πλούτο στους εβραίους στην Λυών, στην Θεσσαλονίκη και αλλού. Ο Ιωσήφ οργάνωσε λοιπόν την αποστολή μεγάλων ποσοτήτων μαλλιού από την Ιβηρική προς την Τιβεριάδα με σκοπό την παραγωγή υφαντών ανωτάτης ποιότητος. Επίσης εισήγαγε πρόβατα μερίνο των οποίων το μαλλί είναι αρίστης ποιότητος. Επειδή οι εβραίοι επεδίδοντο στην καλλιέργεια και επεξεργασία μετάξης, στην οποία είχαν σχεδόν την αποκλειστικότητα, φύτεψε παντού μουριές σαν υποδομή σηροτροφίας. Ενίσχυσε όμως και τον αλιευτικό στόλο της περιοχής γύρω απ' την λίμνη της Τιβεριάδος καθώς και την γεωργία. Η μεθοδικότης με την οποία όλα αυτά συνετελέσθησαν, ήταν η αιτία που το 1564, η παραλίμνια πόλις της Τιβεριάδος ήταν γεμάτη αμπέλια, φοίνικες, πεύκα, πορτοκαλλιές και μουριές, περιεβάλλετο από ισχυρά τείχη και ήταν γεμάτη κόσμο. Αξίζει να σημειώσουμε ένα επεισόδιο το οποίο συνέβη κατά την ανοικοδόμησι της πόλεως. Τις εργασίες επέβλεπε μια επιτροπή εμμίσθων από τον Σουλτάνο εβραίων διορισμένων από τον Ιωσήφ. Οι τοπικοί οθωμανοί άρχοντες, κατά ρητή διαταγή του Σουλτάνου, υπεχρεώθησαν να στείλουν εργάτες και κτίστες. Αυτοί, στην διάρκεια των έργων ανεκάλυψαν μία κρύπτη η οποία μέσω μιάς σκάλας οδηγούσε σε κάποιο υπόγειο. Έκπληκτοι είδαν ότι επρόκειτο για αρχαίο ελληνικό κρυφό ναό με βωμό και αγάλματα. Γεμάτοι ένθεο μίσος και κεραυνόπληκτοι από την ανακάλυψη διατάσσουν τους εργάτες να κονιορτοποιήσουν τα γλυπτά έργα τέχνης και να γεμίσουν με χώμα τον ναό. Η ειρωνεία παρουσιάσθηκε μεγαλόπρεπα μπροστά τους. Αυτοί, μεθυσμένοι από το όνειρο του σιωνισμού ξεθάβουν και κτίζουν μία ιερά πόλη των προγόνων τους και παρουσιάζονται μπροστά τους έργα των Ελλήνων. Η αρρωστημένη σκέψις τους δεν το ανέχθηκε και λειτούργησαν βαρβαρικά.Την ίδια εποχή, πολλοί ραβίνοι της γειτονικής αρχαίας πόλεως Σαφέντ επεδίδοντο σε εσωτερικές ασκήσεις και αποκρυφισμό. Πιστεύουν ότι μόνο ο Μεσσίας θα επανιδρύση το Ισραήλ. Εκλαμβάνουν τον σιωνισμό του Ιωσήφ σαν φάρσα και διδάσκουν παρόμοια θέματα στους νεοεγκατεστημένους. Η Ντόνα Γκρασία ενισχύει τους ραβίνους λόγω της πίστεώς της αλλά ο Ιωσήφ δεν καταδέχεται καν να ασχοληθή μαζί τους. Όμως και οι εβραίοι της διασποράς δεν αποικούν κατά χιλιάδες την Παλαιστίνη όπως θα νόμιζε κανείς. Αν και διωγμένοι από παντού, αν και καταδικασμένοι να κρύβονται, προτιμούν το πλούσιο ρίσκο της Ευρώπης παρά την φτωχή ασφάλεια της Παλαιστίνης. Αν και η Παλαιστίνη υπάρχει ρομαντικά στις καθημερινές προσευχές τους, η άγονη γη δεν θεωρείται λύσις. Όταν λοιπόν το 1569 πεθαίνει η Ντόνα Γκρασία, οι ραβίνοι δεν έχουν χρηματοδότηση μιας και ο Ιωσήφ τους απεχθάνεται. Ο Ιωσήφ, πιθανώς απογοητευμένος από την μη αυθόρμητο έλευση εβραϊκού πληθυσμού θα αφήση την Τιβεριάδα στην τύχη της. Η Τιβεριάς σε λίγες δεκαετίες θα πεθάνη, και το σιωνιστικό πείραμα θα αποτύχη. Οι μετέπειτα σιωνιστές μελετητές και αναλυτές της ιστορίας αυτής, αβίαστα θα έβγαλαν το συμπέρασμα ότι η Παλαιστίνη δεν αποτελούσε δέλεαρ για την εβραϊκή διασπορά και ότι μόνο διά της βίας και της βεβαίας θανατικής καταδίκης θα επείθοντο οι απειλούμενοι εβραίοι, σαν εσχάτη λύση να μεταναστεύσουν ή καλύτερα να οδηγηθούν εκεί. Όπως κι έγινε.Το επιμύθιο αυτής της ιστορίας είναι ότι το 1561 οι εβραίοι ΕΙΧΑΝ κράτος και το περιφρόνησαν κι έτσι δεν δικαιούνται να κλαίγονται σήμερα ότι ποτέ δεν είχαν πατρίδα. Το δίδαγμα όμως είναι ότι επετεύχθη η δημιουργία Ισραήλ μόνο με την άλωση μίας υπερδυνάμεως εκ των έσω και κατόπιν χρησιμοποίησις αυτής της υπερδυνάμεως προς όφελός τους. Γι' αυτόν τον λόγο η ιστορία του 1561 αποσιωπάται σήμερα πλήρως από όλους τους παγκοσμιοποιημένους υποδούλους στην νέα τάξη ιστορικούς....Η ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΜΕ ΓΑΛΛΙΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ
Η επιχείρησις της επανιδρύσεως του Ισραήλ όμως δεν ήταν η μόνη δραστηριότης του Ιωσήφ. Πάντα δραστήριος, κυνηγά φανατικά την ευκαιρία για πλουτισμό και για πολιτική επιβίωση. Σαφώς λειτουργώντας πολλές φορές εναντίον των συμφερόντων των οθωμανών.Όπως είδαμε οι σχέσεις του Ιωσήφ με τον Γάλλο Αυτοκράτορα γίνονται εχθρικές λόγω οικονομικών διεκδικήσεων του πρώτου. Αν οι Οθωμανοί επιθυμούν (και όντως επιθυμούν) να παίξουν κάποιον ρόλο στα ευρωπαϊκά πολιτικά πράγματα, χρειάζονται συμμαχίες. Συμμαχία έχουν εδώ και πολλά χρόνια με την Γαλλία και αυτό λειτουργεί προς το συμφέρον και των δύο. Βέβαια μόνο οι Γάλλοι δέχθηκαν να συμμαχήσουν με τους οθωμανούς οι οποίοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα μ' αυτή την τόσο πολύτιμη και σημαντική συμμαχία. Αυτό ίσχυε μέχρις ότου η εκδικητική μανία και απληστία του Ιωσήφ θα προκαλέση τριγμούς στην συμμαχία. Ο Ιωσήφ, ραδιουργώντας συνεχώς, είχε καταφέρει να κερδίση το αυτοκρατορικό μονοπώλιο σε μερικά είδη αλλά και να ενοικιάζει, όπως είδαμε, τους τελωνειακούς φόρους. Αυτές οι δραστηριότητες του απέφεραν τεράστια κέρδη. Όταν όμως απεφάσισε να αρχίση η εκδίκησις και ταπείνωσις των Γάλλων, έκανε κάτι απλό. Ανέφερε στην οθωμανική εξουσία ότι αδυνατεί να εκπληρώση τις οικονομικές του υποχρεώσεις λόγω των χρημάτων που του χρωστά η Γαλλική Αυλή. Κατ' αυτόν τον πανούργο τρόπο, το πρόβλημά του με τους Γάλλους αυτομάτως μετετέθη σε πρόβλημα των οθωμανών με τους Γάλλους. Αυτό έγινε το 1561. Το δε 1562, οι αγγελιοφόροι του Σουλτάνου διεκπεραιώνονται στην Γαλλία και επισήμως καταθέτουν την απαίτηση του Σουλτάνου για οικονομική ικανοποίηση του Ιωσήφ Νάσι. Εν τω μεταξύ οι Γάλλοι στέλνουν αγγελιοφόρο στην Κωνσταντινούπολη με σκοπό να εκθέση στον διάδοχο Σελήμ τους λόγους για τους οποίους δεν αναγνωρίζουν οι ίδιοι οικονομική διεκδίκηση του Νάσι. Το κατασκοπευτικό δίκτυο του Νάσι, σε πλήρη λειτουργία, του εγνώρισε τις λεπτομέρειες περί του Γάλλου αγγελιοφόρου με αποτέλεσμα, όταν εκείνος έφθασε στην Κωνσταντινούπολη, να γνωρίζη ο Ιωσήφ ήδη το περιεχόμενο του γράμματος και να έχη λάβει τα μέτρα του. Έτσι ο Γάλλος αγγελιοφόρος εξέθεσε την θέση του Αυτοκράτορά του στον εκπρόσωπο των οθωμανών που δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον Ιωσήφ!!! Οι Γάλλοι, μέσω των πρέσβεών τους, εγνώριζαν άριστα το τι σημαίνει Ιωσήφ Νάσι και ποιόν πραγματικά ρόλο παίζει στην Υψηλή Πύλη αλλά είχαν ανάγκη την οθωμανική συμμαχία. Και η ανταλλαγή επιστολών με τους Γάλλους εσυνεχίζετο.Η ΠΡΩΤΗ ΚΡΟΥΣΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥΕν τω μεταξύ, η πρώτη κρούσις για την "Ισραηλοποίηση" της Κύπρου γίνεται το 1563. Ο Ιωσήφ, λειτουργώντας περίπου σαν υπουργός εξωτερικών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αποφασίζει να θέση σε λειτουργία τον μηχανισμό διωγμού των Βενετών από το νησί.Χρησιμοποιώντας την επιρροή του στον Σουλεϊμάν, τον πείθει ότι ο Δούξ της Σαβοΐας έχει κληρονομικά δικαιώματα στην Κύπρο και μπορεί να την διεκδικήση από τους Βενετούς. Ο Σουλεϊμάν τότε στέλνει έναν αγγελιοφόρο με σκοπό να ξεσηκώση τον Δούκα σε πόλεμο με τους Βενετούς. Το επίσημο έγγραφο των Οθωμανών προς τον Δούκα έφερε και την υπογραφή του Ιωσήφ Νάσι. Έαν αυτό το σχέδιό του επετύγχανε, θα ικανοποιούσε δύο πόθους του. Πρώτον, θα είχε επιφέρει μεγάλο πλήγμα στους Βενετούς παίρνοντας έτσι την πολυπόθητη και σαγηνευτική γι' αυτόν εκδίκηση και δεύτερον, θα είχε δημιουργήσει προϋποθέσεις εγκαταστάσεως Ιουδαίων στην Κύπρο. Ο Δούξ, προφανώς ενθουσιασμένος κατ' αρχάς, σκέπτεται τις προϋποθέσεις που δημιουργούνται και αλληλογραφεί με τον Ιωσήφ με σκοπό την επιτυχία του εγχειρήματος. Τότε ο Δούξ, άγνωστο για ποιόν λόγο, προσπαθεί να ξεσηκώση σε επανάσταση τους Μανιάτες. Το 1565, ο Ιωσήφ, με γράμμα του, ενημερώνει τον Δούκα ότι οι Πασάδες είναι αποφασισμένοι να τον υποστηρίξουν στρατιωτικώς και ότι όλα είναι έτοιμα για την επιχείρηση. Τελικά όμως ο Δούξ συνέρχεται και ειδοποιεί τον Πάπα και τις Ιταλικές ηγεμονίες περί των τεκταινομένων. Η απόπειρα αυτή του Ιωσήφ για την Κύπρο αποτυγχάνει αλλά μόνο για λίγα χρόνια όπως θα δούμε αργότερα.Ο ΝΑΣΙ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ ΣΤΑ ΤΗΣ ΜΟΛΔΑΒΙΑΣ
Ενώ ο σιωνισμός, η Κύπρος και η Γαλλία κινούνται στην πολιτική σκακιέρα του Ιωσήφ, σε μία άλλη μεριά της σκακιέρας παίζεται η Μολδαβία.Από τις αρχές του 16ου αιώνος που η Μολδοβλαχία κατέστη υποτελής στους οθωμανούς, γνωρίζουμε για τις ίντριγκες και ραδιουργίες των επιδόξων ηγεμόνων της περιοχής αυτής. Από το 1541, η κυράΕσθέρ, μέσω της επιρροής της, βοηθά με το αζημίωτο τον Ράρη να ξαναπάρη την ηγεμονία. Αυτός από την αρχή της ηγεμονίας του προσπάθησε να ελέγξη τους εβραίους εμπόρους. Το παράδειγμά του ακουλούθησε και ο βοεβόδας Λαπουσεάνου τον οποίον το 1561 διεδέχθη με σουλτανικό φιρμάνι ο Ιάκωβος Βασιλικός Ηρακλείδης. Αυτός ακολούθησε κοινωνική πολιτική και ανεγνωρίσθη, χωρίς να γνωρίζουμε πόσο του κόστισε, ως Μαρκήσιος της Σάμου και Πάρου. Ο Νάσι επωφθαλμιούσε αυτούς τους τίτλους και σε δύο χρόνια, το 1563, ο Ηρακλείδης δολοφονείται. Στις ραδιουργίες που επηκολούθησαν για την διαδοχή φυσικά ο Νάσι πρωταγωνιστεί και ξαναδιορίζει τον Λαπουσεάνου με την συμφωνία να μην ενοχλεί τους εβραίους, όπως κι έγινε. Ο διορισμός κόστισε αρκετές χιλιάδες άσπρα στον Λαπουσεάνου και 10.000 δουκάτα για αγορά κρασιού απ' το μονοπώλιο του Ιωσήφ. Αργότερα ο ίδιος ο Νάσι έγινε Βοεβόδας της Βλαχίας. Από αυτή την θέση ερχόταν σε εύκολη διαπραγμάτευση με τους Πολωνούς και κατάφερε, για λογαριασμό των οθωμανών, να συνάψη συμμαχία μαζί τους το 1562. Ο ίδιος ενδιαφερόταν βέβαια για την εξάπλωση των πολιτικών και οικονομικών δραστηριοτήτων του στην Πολωνία. Ο κύριος λόγος που ανάγκασε τον Ιωσήφ να ασχοληθή με την Μολδοβλαχία δεν ήταν αυτός. Μπορεί ο Σουλεϊμάν, απομονωμένος κάπως σαν αυτοκράτωρ, να μην είχε εννοήση τον τεράστιο πλούτο που απεκόμιζαν οι Νάσι από τις οικονομικές δραστηριότητές τους στην Τουρκία, μπορεί ο αλκοολικός (και κατά πάσα πιθανότητα ναρκομανής) διάδοχος Σελήμ να μην είχε κανένα ενδιαφέρον να ξέρη τέτοιες λεπτομέρειες, δεν συνέβαινε το ίδιο και με τον μεγάλο βεζύρη. Όσο μεγάλος βεζύρης ήτο ο Ρουστάμ, ο Ιωσήφ δεν ανησυχούσε. Από το 1561 όμως, που αυτός πέθανε και ανέλαβε ο Αλή, τα πράγματα αλλάζουν. Ο Αλή δεν είναι και τόσο "συνεργάσιμος" αλλά και γνωρίζει τι ακριβώς κάνει ο Ιωσήφ. Καταφέρνει να πείση τον Σουλεϊμάν να εκδώση διαταγή η οποία να απαγορεύη το κρασί στην Κωνσταντινούπολη ακόμη και σε χριστιανούς, ελπίζοντας έτσι να κτυπήση τον Ιωσήφ. Ο Νάσι όμως ανταπεξέρχεται αφού καταφέρνει να εκδοθή φιρμάνι το οποίο του επιτρέπει να μεταφέρει κρασιά μέσω Κωνσταντινουπόλεως στην Μολδοβλαχία κι από εκεί στην Ευρώπη. Τότε περίπου, όλως συμπτωματικώς πεθαίνει κι ο Αλή Πασάς.Εν τω μεταξύ, η ιστορία της οικονομικής διαφοράς οθωμανώνΓάλλων ελέω Νάσι συνεχίσθηκε με ανταλλαγές γραμμάτων έως τον Μάρτιο του 1565, οπότε ο Σουλεϊμάν στέλνει πλέον τελεσίγραφο στους Γάλλους απαιτώντας την οικονομική ικανοποίηση του Νάσι. Το τελεσίγραφο μεταφέρει ο Ναύαρχος Μουσταφά Πασάς ο οποίος έφερε επιδεικτικά τον οθωμανικό στόλο στα ανοικτά της Γαλλίας. Η συμμαχία αυτή που δεν είχε κανένα πρόβλημα και που την είχαν ανάγκη καί οι δύο χώρες, με την είσοδο του Νάσι στην σκηνή, αρχίζει να γίνεται προβληματική.Αυτό το εννοεί ο νέος Μεγάλος Βεζύρης βοσνιακής καταγωγής και γαμπρός του Σουλτάνου, ο Μεχμέτ Σόκολιτς, και θέτει σκοπό της ζωής του την απαγκίστρωση της αυτοκρατορίας από τον Νάσι, ή με άλλα λόγια ζητά το συμφέρον της χώρας του. Είναι ικανότητος (αφού κατάφερε να επιβιώση και να γίνη μέγας βεζύρης), φιλόδοξος και πολιτικά διορατικός και αποφασίζει να υποστηρίξη τον πάμπλουτο Έλληνα Μιχαήλ Κατακουζηνό. Έτσι στο ανάκτορο δημιουργείται πόλωσις με τον Νάσι και τους δικούς του απ' την μία μεριά και τον Σόκολιτς και την παρέα του απ' την άλλη. Οι παραπάνω πολυσχιδείς πολιτικοοικονομικές δραστηριότητες και ραδιουργίες απορροφούν καθημερινώς τον Νάσι ο οποίος σαν μεγάλος μαέστρος ρυθμίζει τα πάντα γύρω του χρησιμοποιώντας και αξιοποιώντας κατά τον παραγωγικότερο τρόπο τους πολυπληθείς οθωμανούς αργυρώνητους γύρω του. Είναι σε θέση να οργανώνη καταστάσεις αλλά και να σχεδιάζη προσεκτικά τα επόμενα βήματά του ώστε να επιτύχη στους υψηλούς στόχους που έθεσε ο ίδιος και η θεία του γι' αυτούς και τον λαό τους. Ένα μικρό πρόβλημα παραμένει διότι ο υποχείριός του Σελήμ είναι διάδοχος και όχι αυτοκράτωρ. Ο Νάσι όμως έχει σχεδιάσει τα μετά Σουλεϊμάν βήματά του και όταν οι σχεδιασμοί αυτοί τελειώνουν, όλως συμπτωματικώς τελειώνει κι ο Σουλεϊμάν!!! Εν έτει 1566.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ
Ο Οθωμανικός στρατός είναι συγκεντρωμένος στην Κωνσταντινούπολη κι έτοιμος για μία ακόμη νικηφόρα εκστρατεία. Ο στόχος τους βρίσκεται στην Ουγγαρία... Την 1η Μαΐου 1566, με επικεφαλής τον γεροΣουλεϊμάν, ο οθωμανικός συρφετός ξεκινά για να επιβάλλη το "πολιτιστικό φώς" του και σε άλλους λαούς. Τον Αύγουστο αρχίζει η πολιορκία της Σιγκετβάρ. Στις 5 Σεπτεμβρίου έχει καταστραφεί μέρος των τειχών με ανατίναξη από υπονόμους και όλα είναι έτοιμα για την τελική έφοδο. Το βράδυ όμως ο Σουλεϊμάν πεθαίνει. Ο Βόσνιος μεγάλος βεζύρης Μεχμέτ Σόκολιτς, σκεπτόμενος την έκβαση του πολέμου, αποφασίζει και επιβάλλει την αποσιώπηση του γεγονότος ενώ ταυτοχρόνως στέλνει κατεπείγον μήνυμα στην Κωνσταντινούπολη, στον διάδοχο Σελήμ να σπεύση στο Βελιγράδι για να αναλάβη την εξουσία. Ο Σελήμ και η συνοδεία του, στην οποία πρώτος και καλύτερος είναι ο Νάσι, ξεκινά αμέσως. Εν τω μεταξύ η πολιορκία τελειώνει με νίκη των οθωμανών οι οποίοι βέβαια αγνοούσαν ότι ο αυτοκράτωρ τους είχε πάει να συναντήση τους προγόνους τους. Μετά την νίκη ο θριαμβευτής οθωμανικός στρατός γυρίζει προς το Βελιγράδι, όπου θα τους συναντήση ο Σελήμ και εκεί θα ανακηρυχθή αυτοκράτωρ. Έτσι κι έγινε. Όμως ο πρώτος από την συνοδεία του νέου Σουλτάνου, ο Ιωσήφ Νάσι, δεν ήταν μαζί του και παρών στην στέψη. Εκπληκτικό γεγονός συνέβη κατά την διάρκεια της πορείας προς Βελιγράδι. Στην Φιλιππούπολη, ο νέος Σουλτάνος, χωρίς να έχη καν στεφεί επισήμως Σουλτάνος, δεν είχε άλλες σκέψεις στο μακάριο και αλκοολικό μυαλό του παρά το να ικανοποιήση τον Νάσι. Όπως φαίνεται, δεν είχε συνειδητοποιήσει το βάρος των ευθυνών και της σοβαρότητος των καταστάσεων και της θέσεώς του διότι εξέδωσε φιρμάνι με το οποίο καθιστούσε τον Ιωσήφ Νάσι ΔΟΥΚΑ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥ! Και ο Νάσι δεν έχασε καιρό για ανούσια πράγματα όπως την αυτοκρατορική στέψη του δημιουργήματός του. Μετά από τόσο αγώνα που έκανε και μη έχοντας ανταγωνισμούς ο υποχείριός του Σελήμ, η στέψις θα ακολουθούσε φυσιολογικά και αυτός, χωρίς πλέον τον Σουλεϊμάν, θα γινόταν κύριος των Κυκλάδων... Φυσικά θα ήταν περιττό να θεωρήσουμε ότι την ηγεμονία του δουκάτου της Νάξου την σκέφθηκε ο Νάσι στην Φιλιππούπολη. Ήταν ένας στόχος ο οποίος θα επραγματοποιήτο προφανώς μόνο μετά θάνατον του Σουλεϊμάν και ο Ιωσήφ περίμενε και προχωρούσε με σίγουρα βήματα.... κι αλλοίμονο σ' όποιον ευρίσκετο στον δρόμο του... ο δε εβραίος γιατρός του Σουλεϊμάν, κατά πληροφορίες εκείνης της εποχής, στραγγαλίσθηκε αμέσως μετά τον θάνατο του αυτοκράτωρος από τον μεγάλο βεζύρη Μεχμέτ Σόκολιτς....Ο ΔΟΥΞ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥΑν η παρούσα εξιστόρησις είχε ως κυρίους αποδέκτες μη Έλληνες, τότε θα ήτο σκόπιμος μία αναδρομή στην προϊστορία και ιστορία τόσον της Νάξου όσον και των Κυκλάδων γενικώς. Θα ήτο τότε σκόπιμο να δείχναμε κατά ρομαντικό τρόπο τις μυθολογικές αναφορές στις νήσους, τον πολιτισμό τους, την κοσμοκρατορία τους κλπ. Όμως απευθυνόμεθα εις Έλληνας και θεωρούμε περιττές τέτοιες αναφορές στην αρχαία ιστορία.. Φυσικά θεωρούμε ότι ο Ιωσήφ Νάσι εγνώριζε πολλά από την δοξασμένη ελληνική πάντα ιστορία των Κυκλάδων Οπωσδήποτε πρέπει να γνωρίζουμε ότι η βυζαντινή κυριαρχία στην περιοχή παύει οριστικά κατά την ληστρική σταυροφορία που κατέλυσε την αυτοκρατορία και κατέστρεψε την Κωνσταντινούπολη στις αρχές του 13ου αι. μχ. Ο Ενετός τυχοδιώκτης Μάρκο Σανούδο θα κατακτήση τις Κυκλάδες και θα εγκατασταθή στην Νάξο. Ο Αυτοκράτωρ Ερρίκος ανεκήρυξε την περιοχή του Δουκάτο και αυτόν τον ονόμασε Δούκα του Αρχιπελάγους. Ο Σανούδος προσπάθησε να εκλατινίση το Δουκάτο του δημιουργώντας ρωμαιοκαθολική επισκοπή και κτίζοντας καθολικούς ναούς οι οποίοι είχαν επανδρωθεί με λατίνους ιερείς. Για περίπου 150 χρόνια οι Σανούδοι διοικούν την πανέμορφη αυτή περιοχή έως το 1383 οπότε μία Βερονέζικη οικογένεια, οι Κρίσπι, υπό την προστασία των Ενετών, θα αναλάβουν την εξουσία. Το 1536, στην διάρκεια του Ενετοτουρκικού πολέμου, ο περίφημος πειρατής Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα κατέκτησε αμαχητί τις Κυκλάδες και κατέστησε το δουκάτο φόρου υποτελές στους οθωμανούς έναντι 5.000 δουκάτων ετησίως διατηρώντας στην εξουσία της Νάξου (μαζί με τις Μήλο, Πάρο, Θήρα, Σύρο) τον δούκα Κρίσπι Τζοβάνι τον 4ο ενώ κατά τον ίδιο τρόπο διετήρησε τους λατίνους ηγεμόνες και στα άλλα νησιά. Συγκεκριμένα, η Αντίπαρος, η Ίος και η Ανάφη διοικούνται από την λατινική οικογένεια Πιζάνι, η Σέριφος από τους λατίνους Μιχιέλι, η Αμοργός και η Αστυπάλαια από τους Γκουερίνι, η Σίφνος και η μισή Κέα από τους Γκοζαντίνι και οι Ανδρος, Μύκονος και η άλλη μισή Κέα ανήκουν στον Ζανφρανσίσκο Σομμαρίπα. Στην συνέχεια, κατά τον γνωστό ληστρικό και αχόρταγο τρόπο, όπως διδάσκει η τουρκική ιστορία, οι απαιτήσεις των οθωμανών αυξάνονταν συνεχώς διότι γι' αυτούς η δωροδοκία ή ρουσφέτι ή μπαχτσίσι είναι τρόπος ζωής. Ο Δούξ αναγκάζεται και αυξάνει διαρκώς τους φόρους για να ανταπεξέλθη στις απαιτήσεις των διαφόρων οθωμανών αξιωματούχων με αποτέλεσμα την δυσαρέσκεια των Ελλήνων υπηκόων του. Η άσχημη αυτή κατάστασις συνεχίζεται ως το 1564 οπότε ο Τζιοβάνι πεθαίνει και αναλαμβάνει ο υιός του Γιάκομο ο 4ος. Στα δύο χρόνια της διοικήσεώς του η κατάστασις με τους Έλληνες ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Η κυβέρνησις του Γιάκομο ήταν εντελώς άδικη και διεφθαρμένη ενώ οι οθωμανοί απαιτούν όλο και περισσότερα. Οι βαρύτατα φορολογούμενοι Έλληνες αρχίζουν να εξεγείρονται ενώ βέβαια και οι πράκτορες του Νάσι είχαν εντολή να χρηματοδοτούν και να υποκινούν εξεγέρσεις. Οι πράκτορες για τον κάθε Νάσι της διαχρονικής ιστορίας προκύπτουν εύκολα από τα μέλη των ντόπιων εβραϊκών κοινοτήτων. Ανέκαθεν, όπως σήμερα, έτσι τότε, έτσι και πάντα, οι απανταχού εβραίοι είναι στρατευμένοι και απόλυτα πειθαρχημένοι στην όποια ιουδαϊκή εξουσία με οποιοδήποτε τίμημα. Πόσο ακόμη πρέπει να τιμωρηθούν τα έθνη για να κατανοήσουν αυτή την τόσο άψογα παραλλαγμένη, ύπουλη, εθνοφθόρο και εθνοκτόνο πολιτική των απανταχού εβραίων;Λίγο πριν τον θάνατο του Σουλεϊμάν, οι μέν Νάξιοι στέλνουν αντιπροσωπεία στον Σουλτάνο απαιτώντας αλλαγή κυβερνήτου οι δε Ανδρειώτες επαναστατούν εκδιώκουν τον κυβερνήτη τους και γαμπρό του Γιάκομο, τον Ζανφρανσίσκο Σομμαρίπα. Ο Γιάκομο φυσικά δεν έμεινε απαθής αλλά συνεκέντρωσε ρουσφέτι 12.000 δουκάτων το οποίο έστειλε στον Σουλτάνο για εξαγορά διατηρήσεως της θέσεώς του και αυτός λίγο αργότερα ταξιδεύει για Κωνσταντινούπολη.Εκεί συλλαμβάνεται αμέσως και φυλακίζεται ενώ δεν είναι δύσκολο να δούμε τον Νάσι πίσω από αυτήν την εξέλιξη. Οι Κυκλαδίτες τώρα περιμένουν εναγωνίως την απόφασι του Σουλτάνου. Ακριβώς αυτή την κρίσιμη στιγμή που παίζεται η ηγεμονία των Κυκλάδων και την οποία διακαώς επιθυμεί ο Ιωσήφ, ξαφνικά ο Σουλεϊμάν, όλως συμπτωματικώς, πεθαίνει αφήνοντάς του τον δρόμο ανοικτό και τον Σελήμ να αποφασίση ηγεμόνα.... Και όλως συμπτωματικώς επελέγη, εν μέσω ταξειδίου, ο Νάσι ο οποίος θα ηγεμονεύη σε όλα τα παραπάνω νησιά συν την ακατοίκητη Δήλο! Ο επίσημος βαρύγδουπος τίτλος του ήταν ΔΟΥΞ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥ ΚΑΙ ΚΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΜΗΛΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΗΣΩΝ!!! Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε τον εθνικό και πολιτικό λόγο για τον οποίο ο Νάσι ήθελε τις Κυκλάδες. Εγνώριζε άριστα την ποιότητα της στρατηγικής σημασίας του χώρου αυτού ο οποίος ελέγχει ουσιαστικά τον θαλάσσιο δρόμο προς και από τον Εύξεινο Πόντο αλλά και ελέγχει τον θαλάσσιο δρόμο ΑφρικήςΕυρώπης, από Θεσσαλονίκης μέχρι Παλαιστίνης που σχεδόν ήταν ήδη εβραϊκές περιοχές ...όλως συμπτωματικώς. Εκπληκτικός ο σχεδιασμός του Ιωσήφ για να ολοκληρωθή και εβραιοποιηθή ο θαλάσσιος αυτός εμπορικός δρόμος και προχωρεί υπομονετικά και σίγουρα ενώ ακόμη απαιτούνται η Κύπρος και η Κρήτη για την τελείωσή του. Αν παρατηρήσουμε τον χάρτη θα καταλάβουμε ότι ο Νάσι σχεδίαζε το ισραηλιτικό τόξο το οποίο θα αποτελούσε αφ' ενός την πολύτιμη και προσοδοφόρα ασπίδα και προφυλακή του ισραήλ αλλά και σιγάσιγά τον περιορισμό και στραγγαλισμό του ζωτικού χώρου των Ελλήνων. Σχέδια παλαιά τα οποία επεξεργάζονται σήμερα οι αρρωστημένοι εγκέφαλοι υπερατλαντικών "αναλυτών" και τα εφαρμόζουν με διάφορους Κίσσινγκερ και Σόρος και "ντόπιους" εφιάλτες αξιωματούχους (όλως συμπτωματικώς όλοι ομοεθνείς του Νάσι). Δεν ευσταθεί η άποψις των εβραίων ή αργυρωνήτων ιστορικών οι οποίοι όπως πάντα επιθυμούν να αποκρύψουν και να καλύψουν την αλήθεια παραπλανώντας μας ότι οι λόγοι του Ιωσήφ ήταν οικονομικοί διότι αυτό ήτο δευτερεύον. Βέβαιον είναι ότι μόνο οικονομικό χάσιμο δεν θα είχε κανείς κατέχοντας τις πανέμορφες και πλουτοπαραγωγές Κυκλάδες.Η τεραστίας στρατηγικής σημασίας αυτή περιοχή είχε επιλεγεί προσεκτικά από τον Ιωσήφ αλλά ο Σουλεϊμάν δεν ενέδιδε στις πιέσεις του προς εκχώρησιν αυτής της ηγεμονίας. Ο Σελήμ ο Αλκοολικός φυσικά ενέδωσε και για να κάνουν την συμφωνία να φανή θετική στους οθωμανούς και να μην δωθή δικαίωμα σχολιασμών, ο Νάσι υποχρεώνεται να πληρώνη φόρο υποτελείας 6.000 δουκάτα ετησίως από 5.000 που ήταν ως τότε.Η εγκατάστασις του Δούκα Ιωσήφ έγινε στην Νάξο. Όπως είδαμε εγκατέλειψε τον Σελήμ στην Φιλιππούπολη περί τα μέσα Σεπτεμβρίου. Χρειάστηκε κάποιον χρόνο να επιστρέψη στην Κωνσταντινούπολη, να συγκεντρώση την οικοσκευή του, να τακτοποιήση τις επαγγελματικές του εκκρεμότητες, να πάρη την γυναίκα του και να ταξιδεύση για Νάξο. Θα έφθασε εκεί στις αρχές του χειμώνα. Κατοικία του ήταν η 4όροφη εξαιρετικά οχυρωμένη κατοικία των Σανούδων, με καταπληκτική θέα, στη αρχαία ακρόπολη. Υπήρχε αξιωματικός υπεύθυνος της κατοικίαςκάστρου και γύρω του το επιτελείο (οι απανωκυνηγάροι) οι οποίοι και θα προετοίμασαν κάποιου είδους μεγαλειώδη υποδοχή. Από τις πρώτες ημέρες ο δούξ διαπιστώνει με απογοήτευση ότι η κατάσταση δεν είναι η επιθυμητή. Αν και ο νόμος απαγόρευε στους μουσουλμάνους να κατοικούν στα νησιά, το δουκάτο ήταν υπό στρατιωτική κατοχή και ο πληθυσμός υπέφερε τα πάνδεινα από τους άρπαγες και αχόρταγους οθωμανούς στρατιώτες. Οι οπαδοί του Κρίσπι κρατούσαν την φρουρά σε διαρκή επαγρύπνηση και αποτελούσαν διαρκή απειλή. Από την άλλη μεριά, περνά κάποιος χρόνος μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι ντόπιοι Έλληνες την φυλετική καταγωγή του αφεντικού τους. Αρχέγονες μνήμες ξυπνούν και αρχέτυπα πιστώματα ταράζουν τις ψυχές των νησιωτών. Ήταν οι εποχές που ο τοκογλύφος τύπου Ρότσιλντ δεν λεγόταν "διεθνής τραπεζίτης", δεν γινόταν καταστρεπτικοί σεισμοί με απ' ευθείας τηλεοπτική σύνδεση και Ακούτ και Εμάκ, δεν υπήρχε χόλλυγουντ με πληθώρα "ολοκαυτωματικών" ταινιών και δεν υπήρχαν ΗΠΑ της Ολμπράιτ και του Κοέν με χιλιάδες βομβαρδιστικά και πολλά αεροπλανοφόρα. Δεν υπήρχαν άγραπτοι νόμοι επιβολής λατρείας και απυροβλήτου του διεθνούς εβραίου με αποτέλεσμα οι νησιώτες να βράζουν από θυμό. Οι λίγες πληροφορίες που έχουμε από εκείνη την εποχή μιλούν για ανοικτά εκδηλωμένη αντιπάθεια των κατοίκων προς τον αφεντικό, πλήρη αποχή των κατοίκων από τις εκδηλώσεις που ο αφεντικός οργάνωνε και ακόμη ζωγραφισμένη αποστροφή στα πρόσωπα των κατοίκων όταν διεσταυρώνοντο με τους Νάσι. Δεν γνωρίζουμε αν εθεώρησε την εκεί παραμονή του επισφαλή ή αν απλώς δεν άντεχε τέτοιου είδους περιφρονητική ζωή ή ακόμη αν τα μεγαλεπίβολα σχέδιά του δεν του επέτρεπαν την εκεί παραμονή που είναι και το πιθανώτερο. Είναι γεγονός όμως ότι τα επόμενα 3 χρόνια ήταν αυτά που καθώρισαν τις τύχες πολλών και κυρίως της Κύπρου όπως θα δούμε...ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Η επιχείρησις της επανιδρύσεως του Ισραήλ όμως δεν ήταν η μόνη δραστηριότης του Ιωσήφ. Πάντα δραστήριος, κυνηγά φανατικά την ευκαιρία για πλουτισμό και για πολιτική επιβίωση. Σαφώς λειτουργώντας πολλές φορές εναντίον των συμφερόντων των οθωμανών.Όπως είδαμε οι σχέσεις του Ιωσήφ με τον Γάλλο Αυτοκράτορα γίνονται εχθρικές λόγω οικονομικών διεκδικήσεων του πρώτου. Αν οι Οθωμανοί επιθυμούν (και όντως επιθυμούν) να παίξουν κάποιον ρόλο στα ευρωπαϊκά πολιτικά πράγματα, χρειάζονται συμμαχίες. Συμμαχία έχουν εδώ και πολλά χρόνια με την Γαλλία και αυτό λειτουργεί προς το συμφέρον και των δύο. Βέβαια μόνο οι Γάλλοι δέχθηκαν να συμμαχήσουν με τους οθωμανούς οι οποίοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα μ' αυτή την τόσο πολύτιμη και σημαντική συμμαχία. Αυτό ίσχυε μέχρις ότου η εκδικητική μανία και απληστία του Ιωσήφ θα προκαλέση τριγμούς στην συμμαχία. Ο Ιωσήφ, ραδιουργώντας συνεχώς, είχε καταφέρει να κερδίση το αυτοκρατορικό μονοπώλιο σε μερικά είδη αλλά και να ενοικιάζει, όπως είδαμε, τους τελωνειακούς φόρους. Αυτές οι δραστηριότητες του απέφεραν τεράστια κέρδη. Όταν όμως απεφάσισε να αρχίση η εκδίκησις και ταπείνωσις των Γάλλων, έκανε κάτι απλό. Ανέφερε στην οθωμανική εξουσία ότι αδυνατεί να εκπληρώση τις οικονομικές του υποχρεώσεις λόγω των χρημάτων που του χρωστά η Γαλλική Αυλή. Κατ' αυτόν τον πανούργο τρόπο, το πρόβλημά του με τους Γάλλους αυτομάτως μετετέθη σε πρόβλημα των οθωμανών με τους Γάλλους. Αυτό έγινε το 1561. Το δε 1562, οι αγγελιοφόροι του Σουλτάνου διεκπεραιώνονται στην Γαλλία και επισήμως καταθέτουν την απαίτηση του Σουλτάνου για οικονομική ικανοποίηση του Ιωσήφ Νάσι. Εν τω μεταξύ οι Γάλλοι στέλνουν αγγελιοφόρο στην Κωνσταντινούπολη με σκοπό να εκθέση στον διάδοχο Σελήμ τους λόγους για τους οποίους δεν αναγνωρίζουν οι ίδιοι οικονομική διεκδίκηση του Νάσι. Το κατασκοπευτικό δίκτυο του Νάσι, σε πλήρη λειτουργία, του εγνώρισε τις λεπτομέρειες περί του Γάλλου αγγελιοφόρου με αποτέλεσμα, όταν εκείνος έφθασε στην Κωνσταντινούπολη, να γνωρίζη ο Ιωσήφ ήδη το περιεχόμενο του γράμματος και να έχη λάβει τα μέτρα του. Έτσι ο Γάλλος αγγελιοφόρος εξέθεσε την θέση του Αυτοκράτορά του στον εκπρόσωπο των οθωμανών που δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον Ιωσήφ!!! Οι Γάλλοι, μέσω των πρέσβεών τους, εγνώριζαν άριστα το τι σημαίνει Ιωσήφ Νάσι και ποιόν πραγματικά ρόλο παίζει στην Υψηλή Πύλη αλλά είχαν ανάγκη την οθωμανική συμμαχία. Και η ανταλλαγή επιστολών με τους Γάλλους εσυνεχίζετο.Η ΠΡΩΤΗ ΚΡΟΥΣΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥΕν τω μεταξύ, η πρώτη κρούσις για την "Ισραηλοποίηση" της Κύπρου γίνεται το 1563. Ο Ιωσήφ, λειτουργώντας περίπου σαν υπουργός εξωτερικών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αποφασίζει να θέση σε λειτουργία τον μηχανισμό διωγμού των Βενετών από το νησί.Χρησιμοποιώντας την επιρροή του στον Σουλεϊμάν, τον πείθει ότι ο Δούξ της Σαβοΐας έχει κληρονομικά δικαιώματα στην Κύπρο και μπορεί να την διεκδικήση από τους Βενετούς. Ο Σουλεϊμάν τότε στέλνει έναν αγγελιοφόρο με σκοπό να ξεσηκώση τον Δούκα σε πόλεμο με τους Βενετούς. Το επίσημο έγγραφο των Οθωμανών προς τον Δούκα έφερε και την υπογραφή του Ιωσήφ Νάσι. Έαν αυτό το σχέδιό του επετύγχανε, θα ικανοποιούσε δύο πόθους του. Πρώτον, θα είχε επιφέρει μεγάλο πλήγμα στους Βενετούς παίρνοντας έτσι την πολυπόθητη και σαγηνευτική γι' αυτόν εκδίκηση και δεύτερον, θα είχε δημιουργήσει προϋποθέσεις εγκαταστάσεως Ιουδαίων στην Κύπρο. Ο Δούξ, προφανώς ενθουσιασμένος κατ' αρχάς, σκέπτεται τις προϋποθέσεις που δημιουργούνται και αλληλογραφεί με τον Ιωσήφ με σκοπό την επιτυχία του εγχειρήματος. Τότε ο Δούξ, άγνωστο για ποιόν λόγο, προσπαθεί να ξεσηκώση σε επανάσταση τους Μανιάτες. Το 1565, ο Ιωσήφ, με γράμμα του, ενημερώνει τον Δούκα ότι οι Πασάδες είναι αποφασισμένοι να τον υποστηρίξουν στρατιωτικώς και ότι όλα είναι έτοιμα για την επιχείρηση. Τελικά όμως ο Δούξ συνέρχεται και ειδοποιεί τον Πάπα και τις Ιταλικές ηγεμονίες περί των τεκταινομένων. Η απόπειρα αυτή του Ιωσήφ για την Κύπρο αποτυγχάνει αλλά μόνο για λίγα χρόνια όπως θα δούμε αργότερα.Ο ΝΑΣΙ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ ΣΤΑ ΤΗΣ ΜΟΛΔΑΒΙΑΣ
Ενώ ο σιωνισμός, η Κύπρος και η Γαλλία κινούνται στην πολιτική σκακιέρα του Ιωσήφ, σε μία άλλη μεριά της σκακιέρας παίζεται η Μολδαβία.Από τις αρχές του 16ου αιώνος που η Μολδοβλαχία κατέστη υποτελής στους οθωμανούς, γνωρίζουμε για τις ίντριγκες και ραδιουργίες των επιδόξων ηγεμόνων της περιοχής αυτής. Από το 1541, η κυράΕσθέρ, μέσω της επιρροής της, βοηθά με το αζημίωτο τον Ράρη να ξαναπάρη την ηγεμονία. Αυτός από την αρχή της ηγεμονίας του προσπάθησε να ελέγξη τους εβραίους εμπόρους. Το παράδειγμά του ακουλούθησε και ο βοεβόδας Λαπουσεάνου τον οποίον το 1561 διεδέχθη με σουλτανικό φιρμάνι ο Ιάκωβος Βασιλικός Ηρακλείδης. Αυτός ακολούθησε κοινωνική πολιτική και ανεγνωρίσθη, χωρίς να γνωρίζουμε πόσο του κόστισε, ως Μαρκήσιος της Σάμου και Πάρου. Ο Νάσι επωφθαλμιούσε αυτούς τους τίτλους και σε δύο χρόνια, το 1563, ο Ηρακλείδης δολοφονείται. Στις ραδιουργίες που επηκολούθησαν για την διαδοχή φυσικά ο Νάσι πρωταγωνιστεί και ξαναδιορίζει τον Λαπουσεάνου με την συμφωνία να μην ενοχλεί τους εβραίους, όπως κι έγινε. Ο διορισμός κόστισε αρκετές χιλιάδες άσπρα στον Λαπουσεάνου και 10.000 δουκάτα για αγορά κρασιού απ' το μονοπώλιο του Ιωσήφ. Αργότερα ο ίδιος ο Νάσι έγινε Βοεβόδας της Βλαχίας. Από αυτή την θέση ερχόταν σε εύκολη διαπραγμάτευση με τους Πολωνούς και κατάφερε, για λογαριασμό των οθωμανών, να συνάψη συμμαχία μαζί τους το 1562. Ο ίδιος ενδιαφερόταν βέβαια για την εξάπλωση των πολιτικών και οικονομικών δραστηριοτήτων του στην Πολωνία. Ο κύριος λόγος που ανάγκασε τον Ιωσήφ να ασχοληθή με την Μολδοβλαχία δεν ήταν αυτός. Μπορεί ο Σουλεϊμάν, απομονωμένος κάπως σαν αυτοκράτωρ, να μην είχε εννοήση τον τεράστιο πλούτο που απεκόμιζαν οι Νάσι από τις οικονομικές δραστηριότητές τους στην Τουρκία, μπορεί ο αλκοολικός (και κατά πάσα πιθανότητα ναρκομανής) διάδοχος Σελήμ να μην είχε κανένα ενδιαφέρον να ξέρη τέτοιες λεπτομέρειες, δεν συνέβαινε το ίδιο και με τον μεγάλο βεζύρη. Όσο μεγάλος βεζύρης ήτο ο Ρουστάμ, ο Ιωσήφ δεν ανησυχούσε. Από το 1561 όμως, που αυτός πέθανε και ανέλαβε ο Αλή, τα πράγματα αλλάζουν. Ο Αλή δεν είναι και τόσο "συνεργάσιμος" αλλά και γνωρίζει τι ακριβώς κάνει ο Ιωσήφ. Καταφέρνει να πείση τον Σουλεϊμάν να εκδώση διαταγή η οποία να απαγορεύη το κρασί στην Κωνσταντινούπολη ακόμη και σε χριστιανούς, ελπίζοντας έτσι να κτυπήση τον Ιωσήφ. Ο Νάσι όμως ανταπεξέρχεται αφού καταφέρνει να εκδοθή φιρμάνι το οποίο του επιτρέπει να μεταφέρει κρασιά μέσω Κωνσταντινουπόλεως στην Μολδοβλαχία κι από εκεί στην Ευρώπη. Τότε περίπου, όλως συμπτωματικώς πεθαίνει κι ο Αλή Πασάς.Εν τω μεταξύ, η ιστορία της οικονομικής διαφοράς οθωμανώνΓάλλων ελέω Νάσι συνεχίσθηκε με ανταλλαγές γραμμάτων έως τον Μάρτιο του 1565, οπότε ο Σουλεϊμάν στέλνει πλέον τελεσίγραφο στους Γάλλους απαιτώντας την οικονομική ικανοποίηση του Νάσι. Το τελεσίγραφο μεταφέρει ο Ναύαρχος Μουσταφά Πασάς ο οποίος έφερε επιδεικτικά τον οθωμανικό στόλο στα ανοικτά της Γαλλίας. Η συμμαχία αυτή που δεν είχε κανένα πρόβλημα και που την είχαν ανάγκη καί οι δύο χώρες, με την είσοδο του Νάσι στην σκηνή, αρχίζει να γίνεται προβληματική.Αυτό το εννοεί ο νέος Μεγάλος Βεζύρης βοσνιακής καταγωγής και γαμπρός του Σουλτάνου, ο Μεχμέτ Σόκολιτς, και θέτει σκοπό της ζωής του την απαγκίστρωση της αυτοκρατορίας από τον Νάσι, ή με άλλα λόγια ζητά το συμφέρον της χώρας του. Είναι ικανότητος (αφού κατάφερε να επιβιώση και να γίνη μέγας βεζύρης), φιλόδοξος και πολιτικά διορατικός και αποφασίζει να υποστηρίξη τον πάμπλουτο Έλληνα Μιχαήλ Κατακουζηνό. Έτσι στο ανάκτορο δημιουργείται πόλωσις με τον Νάσι και τους δικούς του απ' την μία μεριά και τον Σόκολιτς και την παρέα του απ' την άλλη. Οι παραπάνω πολυσχιδείς πολιτικοοικονομικές δραστηριότητες και ραδιουργίες απορροφούν καθημερινώς τον Νάσι ο οποίος σαν μεγάλος μαέστρος ρυθμίζει τα πάντα γύρω του χρησιμοποιώντας και αξιοποιώντας κατά τον παραγωγικότερο τρόπο τους πολυπληθείς οθωμανούς αργυρώνητους γύρω του. Είναι σε θέση να οργανώνη καταστάσεις αλλά και να σχεδιάζη προσεκτικά τα επόμενα βήματά του ώστε να επιτύχη στους υψηλούς στόχους που έθεσε ο ίδιος και η θεία του γι' αυτούς και τον λαό τους. Ένα μικρό πρόβλημα παραμένει διότι ο υποχείριός του Σελήμ είναι διάδοχος και όχι αυτοκράτωρ. Ο Νάσι όμως έχει σχεδιάσει τα μετά Σουλεϊμάν βήματά του και όταν οι σχεδιασμοί αυτοί τελειώνουν, όλως συμπτωματικώς τελειώνει κι ο Σουλεϊμάν!!! Εν έτει 1566.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ
Ο Οθωμανικός στρατός είναι συγκεντρωμένος στην Κωνσταντινούπολη κι έτοιμος για μία ακόμη νικηφόρα εκστρατεία. Ο στόχος τους βρίσκεται στην Ουγγαρία... Την 1η Μαΐου 1566, με επικεφαλής τον γεροΣουλεϊμάν, ο οθωμανικός συρφετός ξεκινά για να επιβάλλη το "πολιτιστικό φώς" του και σε άλλους λαούς. Τον Αύγουστο αρχίζει η πολιορκία της Σιγκετβάρ. Στις 5 Σεπτεμβρίου έχει καταστραφεί μέρος των τειχών με ανατίναξη από υπονόμους και όλα είναι έτοιμα για την τελική έφοδο. Το βράδυ όμως ο Σουλεϊμάν πεθαίνει. Ο Βόσνιος μεγάλος βεζύρης Μεχμέτ Σόκολιτς, σκεπτόμενος την έκβαση του πολέμου, αποφασίζει και επιβάλλει την αποσιώπηση του γεγονότος ενώ ταυτοχρόνως στέλνει κατεπείγον μήνυμα στην Κωνσταντινούπολη, στον διάδοχο Σελήμ να σπεύση στο Βελιγράδι για να αναλάβη την εξουσία. Ο Σελήμ και η συνοδεία του, στην οποία πρώτος και καλύτερος είναι ο Νάσι, ξεκινά αμέσως. Εν τω μεταξύ η πολιορκία τελειώνει με νίκη των οθωμανών οι οποίοι βέβαια αγνοούσαν ότι ο αυτοκράτωρ τους είχε πάει να συναντήση τους προγόνους τους. Μετά την νίκη ο θριαμβευτής οθωμανικός στρατός γυρίζει προς το Βελιγράδι, όπου θα τους συναντήση ο Σελήμ και εκεί θα ανακηρυχθή αυτοκράτωρ. Έτσι κι έγινε. Όμως ο πρώτος από την συνοδεία του νέου Σουλτάνου, ο Ιωσήφ Νάσι, δεν ήταν μαζί του και παρών στην στέψη. Εκπληκτικό γεγονός συνέβη κατά την διάρκεια της πορείας προς Βελιγράδι. Στην Φιλιππούπολη, ο νέος Σουλτάνος, χωρίς να έχη καν στεφεί επισήμως Σουλτάνος, δεν είχε άλλες σκέψεις στο μακάριο και αλκοολικό μυαλό του παρά το να ικανοποιήση τον Νάσι. Όπως φαίνεται, δεν είχε συνειδητοποιήσει το βάρος των ευθυνών και της σοβαρότητος των καταστάσεων και της θέσεώς του διότι εξέδωσε φιρμάνι με το οποίο καθιστούσε τον Ιωσήφ Νάσι ΔΟΥΚΑ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥ! Και ο Νάσι δεν έχασε καιρό για ανούσια πράγματα όπως την αυτοκρατορική στέψη του δημιουργήματός του. Μετά από τόσο αγώνα που έκανε και μη έχοντας ανταγωνισμούς ο υποχείριός του Σελήμ, η στέψις θα ακολουθούσε φυσιολογικά και αυτός, χωρίς πλέον τον Σουλεϊμάν, θα γινόταν κύριος των Κυκλάδων... Φυσικά θα ήταν περιττό να θεωρήσουμε ότι την ηγεμονία του δουκάτου της Νάξου την σκέφθηκε ο Νάσι στην Φιλιππούπολη. Ήταν ένας στόχος ο οποίος θα επραγματοποιήτο προφανώς μόνο μετά θάνατον του Σουλεϊμάν και ο Ιωσήφ περίμενε και προχωρούσε με σίγουρα βήματα.... κι αλλοίμονο σ' όποιον ευρίσκετο στον δρόμο του... ο δε εβραίος γιατρός του Σουλεϊμάν, κατά πληροφορίες εκείνης της εποχής, στραγγαλίσθηκε αμέσως μετά τον θάνατο του αυτοκράτωρος από τον μεγάλο βεζύρη Μεχμέτ Σόκολιτς....Ο ΔΟΥΞ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥΑν η παρούσα εξιστόρησις είχε ως κυρίους αποδέκτες μη Έλληνες, τότε θα ήτο σκόπιμος μία αναδρομή στην προϊστορία και ιστορία τόσον της Νάξου όσον και των Κυκλάδων γενικώς. Θα ήτο τότε σκόπιμο να δείχναμε κατά ρομαντικό τρόπο τις μυθολογικές αναφορές στις νήσους, τον πολιτισμό τους, την κοσμοκρατορία τους κλπ. Όμως απευθυνόμεθα εις Έλληνας και θεωρούμε περιττές τέτοιες αναφορές στην αρχαία ιστορία.. Φυσικά θεωρούμε ότι ο Ιωσήφ Νάσι εγνώριζε πολλά από την δοξασμένη ελληνική πάντα ιστορία των Κυκλάδων Οπωσδήποτε πρέπει να γνωρίζουμε ότι η βυζαντινή κυριαρχία στην περιοχή παύει οριστικά κατά την ληστρική σταυροφορία που κατέλυσε την αυτοκρατορία και κατέστρεψε την Κωνσταντινούπολη στις αρχές του 13ου αι. μχ. Ο Ενετός τυχοδιώκτης Μάρκο Σανούδο θα κατακτήση τις Κυκλάδες και θα εγκατασταθή στην Νάξο. Ο Αυτοκράτωρ Ερρίκος ανεκήρυξε την περιοχή του Δουκάτο και αυτόν τον ονόμασε Δούκα του Αρχιπελάγους. Ο Σανούδος προσπάθησε να εκλατινίση το Δουκάτο του δημιουργώντας ρωμαιοκαθολική επισκοπή και κτίζοντας καθολικούς ναούς οι οποίοι είχαν επανδρωθεί με λατίνους ιερείς. Για περίπου 150 χρόνια οι Σανούδοι διοικούν την πανέμορφη αυτή περιοχή έως το 1383 οπότε μία Βερονέζικη οικογένεια, οι Κρίσπι, υπό την προστασία των Ενετών, θα αναλάβουν την εξουσία. Το 1536, στην διάρκεια του Ενετοτουρκικού πολέμου, ο περίφημος πειρατής Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα κατέκτησε αμαχητί τις Κυκλάδες και κατέστησε το δουκάτο φόρου υποτελές στους οθωμανούς έναντι 5.000 δουκάτων ετησίως διατηρώντας στην εξουσία της Νάξου (μαζί με τις Μήλο, Πάρο, Θήρα, Σύρο) τον δούκα Κρίσπι Τζοβάνι τον 4ο ενώ κατά τον ίδιο τρόπο διετήρησε τους λατίνους ηγεμόνες και στα άλλα νησιά. Συγκεκριμένα, η Αντίπαρος, η Ίος και η Ανάφη διοικούνται από την λατινική οικογένεια Πιζάνι, η Σέριφος από τους λατίνους Μιχιέλι, η Αμοργός και η Αστυπάλαια από τους Γκουερίνι, η Σίφνος και η μισή Κέα από τους Γκοζαντίνι και οι Ανδρος, Μύκονος και η άλλη μισή Κέα ανήκουν στον Ζανφρανσίσκο Σομμαρίπα. Στην συνέχεια, κατά τον γνωστό ληστρικό και αχόρταγο τρόπο, όπως διδάσκει η τουρκική ιστορία, οι απαιτήσεις των οθωμανών αυξάνονταν συνεχώς διότι γι' αυτούς η δωροδοκία ή ρουσφέτι ή μπαχτσίσι είναι τρόπος ζωής. Ο Δούξ αναγκάζεται και αυξάνει διαρκώς τους φόρους για να ανταπεξέλθη στις απαιτήσεις των διαφόρων οθωμανών αξιωματούχων με αποτέλεσμα την δυσαρέσκεια των Ελλήνων υπηκόων του. Η άσχημη αυτή κατάστασις συνεχίζεται ως το 1564 οπότε ο Τζιοβάνι πεθαίνει και αναλαμβάνει ο υιός του Γιάκομο ο 4ος. Στα δύο χρόνια της διοικήσεώς του η κατάστασις με τους Έλληνες ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Η κυβέρνησις του Γιάκομο ήταν εντελώς άδικη και διεφθαρμένη ενώ οι οθωμανοί απαιτούν όλο και περισσότερα. Οι βαρύτατα φορολογούμενοι Έλληνες αρχίζουν να εξεγείρονται ενώ βέβαια και οι πράκτορες του Νάσι είχαν εντολή να χρηματοδοτούν και να υποκινούν εξεγέρσεις. Οι πράκτορες για τον κάθε Νάσι της διαχρονικής ιστορίας προκύπτουν εύκολα από τα μέλη των ντόπιων εβραϊκών κοινοτήτων. Ανέκαθεν, όπως σήμερα, έτσι τότε, έτσι και πάντα, οι απανταχού εβραίοι είναι στρατευμένοι και απόλυτα πειθαρχημένοι στην όποια ιουδαϊκή εξουσία με οποιοδήποτε τίμημα. Πόσο ακόμη πρέπει να τιμωρηθούν τα έθνη για να κατανοήσουν αυτή την τόσο άψογα παραλλαγμένη, ύπουλη, εθνοφθόρο και εθνοκτόνο πολιτική των απανταχού εβραίων;Λίγο πριν τον θάνατο του Σουλεϊμάν, οι μέν Νάξιοι στέλνουν αντιπροσωπεία στον Σουλτάνο απαιτώντας αλλαγή κυβερνήτου οι δε Ανδρειώτες επαναστατούν εκδιώκουν τον κυβερνήτη τους και γαμπρό του Γιάκομο, τον Ζανφρανσίσκο Σομμαρίπα. Ο Γιάκομο φυσικά δεν έμεινε απαθής αλλά συνεκέντρωσε ρουσφέτι 12.000 δουκάτων το οποίο έστειλε στον Σουλτάνο για εξαγορά διατηρήσεως της θέσεώς του και αυτός λίγο αργότερα ταξιδεύει για Κωνσταντινούπολη.Εκεί συλλαμβάνεται αμέσως και φυλακίζεται ενώ δεν είναι δύσκολο να δούμε τον Νάσι πίσω από αυτήν την εξέλιξη. Οι Κυκλαδίτες τώρα περιμένουν εναγωνίως την απόφασι του Σουλτάνου. Ακριβώς αυτή την κρίσιμη στιγμή που παίζεται η ηγεμονία των Κυκλάδων και την οποία διακαώς επιθυμεί ο Ιωσήφ, ξαφνικά ο Σουλεϊμάν, όλως συμπτωματικώς, πεθαίνει αφήνοντάς του τον δρόμο ανοικτό και τον Σελήμ να αποφασίση ηγεμόνα.... Και όλως συμπτωματικώς επελέγη, εν μέσω ταξειδίου, ο Νάσι ο οποίος θα ηγεμονεύη σε όλα τα παραπάνω νησιά συν την ακατοίκητη Δήλο! Ο επίσημος βαρύγδουπος τίτλος του ήταν ΔΟΥΞ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥ ΚΑΙ ΚΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΜΗΛΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΗΣΩΝ!!! Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε τον εθνικό και πολιτικό λόγο για τον οποίο ο Νάσι ήθελε τις Κυκλάδες. Εγνώριζε άριστα την ποιότητα της στρατηγικής σημασίας του χώρου αυτού ο οποίος ελέγχει ουσιαστικά τον θαλάσσιο δρόμο προς και από τον Εύξεινο Πόντο αλλά και ελέγχει τον θαλάσσιο δρόμο ΑφρικήςΕυρώπης, από Θεσσαλονίκης μέχρι Παλαιστίνης που σχεδόν ήταν ήδη εβραϊκές περιοχές ...όλως συμπτωματικώς. Εκπληκτικός ο σχεδιασμός του Ιωσήφ για να ολοκληρωθή και εβραιοποιηθή ο θαλάσσιος αυτός εμπορικός δρόμος και προχωρεί υπομονετικά και σίγουρα ενώ ακόμη απαιτούνται η Κύπρος και η Κρήτη για την τελείωσή του. Αν παρατηρήσουμε τον χάρτη θα καταλάβουμε ότι ο Νάσι σχεδίαζε το ισραηλιτικό τόξο το οποίο θα αποτελούσε αφ' ενός την πολύτιμη και προσοδοφόρα ασπίδα και προφυλακή του ισραήλ αλλά και σιγάσιγά τον περιορισμό και στραγγαλισμό του ζωτικού χώρου των Ελλήνων. Σχέδια παλαιά τα οποία επεξεργάζονται σήμερα οι αρρωστημένοι εγκέφαλοι υπερατλαντικών "αναλυτών" και τα εφαρμόζουν με διάφορους Κίσσινγκερ και Σόρος και "ντόπιους" εφιάλτες αξιωματούχους (όλως συμπτωματικώς όλοι ομοεθνείς του Νάσι). Δεν ευσταθεί η άποψις των εβραίων ή αργυρωνήτων ιστορικών οι οποίοι όπως πάντα επιθυμούν να αποκρύψουν και να καλύψουν την αλήθεια παραπλανώντας μας ότι οι λόγοι του Ιωσήφ ήταν οικονομικοί διότι αυτό ήτο δευτερεύον. Βέβαιον είναι ότι μόνο οικονομικό χάσιμο δεν θα είχε κανείς κατέχοντας τις πανέμορφες και πλουτοπαραγωγές Κυκλάδες.Η τεραστίας στρατηγικής σημασίας αυτή περιοχή είχε επιλεγεί προσεκτικά από τον Ιωσήφ αλλά ο Σουλεϊμάν δεν ενέδιδε στις πιέσεις του προς εκχώρησιν αυτής της ηγεμονίας. Ο Σελήμ ο Αλκοολικός φυσικά ενέδωσε και για να κάνουν την συμφωνία να φανή θετική στους οθωμανούς και να μην δωθή δικαίωμα σχολιασμών, ο Νάσι υποχρεώνεται να πληρώνη φόρο υποτελείας 6.000 δουκάτα ετησίως από 5.000 που ήταν ως τότε.Η εγκατάστασις του Δούκα Ιωσήφ έγινε στην Νάξο. Όπως είδαμε εγκατέλειψε τον Σελήμ στην Φιλιππούπολη περί τα μέσα Σεπτεμβρίου. Χρειάστηκε κάποιον χρόνο να επιστρέψη στην Κωνσταντινούπολη, να συγκεντρώση την οικοσκευή του, να τακτοποιήση τις επαγγελματικές του εκκρεμότητες, να πάρη την γυναίκα του και να ταξιδεύση για Νάξο. Θα έφθασε εκεί στις αρχές του χειμώνα. Κατοικία του ήταν η 4όροφη εξαιρετικά οχυρωμένη κατοικία των Σανούδων, με καταπληκτική θέα, στη αρχαία ακρόπολη. Υπήρχε αξιωματικός υπεύθυνος της κατοικίαςκάστρου και γύρω του το επιτελείο (οι απανωκυνηγάροι) οι οποίοι και θα προετοίμασαν κάποιου είδους μεγαλειώδη υποδοχή. Από τις πρώτες ημέρες ο δούξ διαπιστώνει με απογοήτευση ότι η κατάσταση δεν είναι η επιθυμητή. Αν και ο νόμος απαγόρευε στους μουσουλμάνους να κατοικούν στα νησιά, το δουκάτο ήταν υπό στρατιωτική κατοχή και ο πληθυσμός υπέφερε τα πάνδεινα από τους άρπαγες και αχόρταγους οθωμανούς στρατιώτες. Οι οπαδοί του Κρίσπι κρατούσαν την φρουρά σε διαρκή επαγρύπνηση και αποτελούσαν διαρκή απειλή. Από την άλλη μεριά, περνά κάποιος χρόνος μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι ντόπιοι Έλληνες την φυλετική καταγωγή του αφεντικού τους. Αρχέγονες μνήμες ξυπνούν και αρχέτυπα πιστώματα ταράζουν τις ψυχές των νησιωτών. Ήταν οι εποχές που ο τοκογλύφος τύπου Ρότσιλντ δεν λεγόταν "διεθνής τραπεζίτης", δεν γινόταν καταστρεπτικοί σεισμοί με απ' ευθείας τηλεοπτική σύνδεση και Ακούτ και Εμάκ, δεν υπήρχε χόλλυγουντ με πληθώρα "ολοκαυτωματικών" ταινιών και δεν υπήρχαν ΗΠΑ της Ολμπράιτ και του Κοέν με χιλιάδες βομβαρδιστικά και πολλά αεροπλανοφόρα. Δεν υπήρχαν άγραπτοι νόμοι επιβολής λατρείας και απυροβλήτου του διεθνούς εβραίου με αποτέλεσμα οι νησιώτες να βράζουν από θυμό. Οι λίγες πληροφορίες που έχουμε από εκείνη την εποχή μιλούν για ανοικτά εκδηλωμένη αντιπάθεια των κατοίκων προς τον αφεντικό, πλήρη αποχή των κατοίκων από τις εκδηλώσεις που ο αφεντικός οργάνωνε και ακόμη ζωγραφισμένη αποστροφή στα πρόσωπα των κατοίκων όταν διεσταυρώνοντο με τους Νάσι. Δεν γνωρίζουμε αν εθεώρησε την εκεί παραμονή του επισφαλή ή αν απλώς δεν άντεχε τέτοιου είδους περιφρονητική ζωή ή ακόμη αν τα μεγαλεπίβολα σχέδιά του δεν του επέτρεπαν την εκεί παραμονή που είναι και το πιθανώτερο. Είναι γεγονός όμως ότι τα επόμενα 3 χρόνια ήταν αυτά που καθώρισαν τις τύχες πολλών και κυρίως της Κύπρου όπως θα δούμε...ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου