Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΑΜΕ

Η Παναγιά που πληγώναμε Γράφει ο  Λευτερης Πανουσης
   



1.Μητέρα, Παρθένα, Σύντροφος και Στρατηγός

Το σωτήριον έτος 626 και ενώ ο βασιλιάς του Βυζαντίου Ηράκλειος βρίσκονταν σε εκστρατεία κατά των Περσών, πολιόρκησαν την Πόλη οι Άβαροι [νομαδική φυλή της Ευρασίας, συγγενική με τους Ούνους]  

Οι λίγοι υπερασπιστές της κι ο λαός αμύνονταν λυσσαλέα, υπό τη διοίκηση του μάγιστρου* Βώνου και του πατριάρχη Σέργιου.

[Αυτοί δεν έσπευσαν να παραδώσουν την Πόλη στους επίδοξους κατακτητές, όπως θα έπρατταν οι σημερνοί τοποτηρητές της διεθνούς γραβατοπειρατείας…]

Τη νύχτα της 7^ης Αυγούστου και ενώ όλα φαίνονταν να έχουν χαθεί, ο πατριάρχης Σέργιος πήρε στους ώμους του την εικόνα της Παναγιάς της Βλαχερνίτισας και έβανε μπροστά να την περιφέρει στα τείχη, για να αναθαρρήσουν οι πρόμαχοι του Ελληνισμού.

Σφοδρή θύελλα που ξέσπασε αιφνίδια, κατέστρεψε τα πλοιάρια των Αβάρων, ενώ οργανωμένη αντεπίθεση των πολιορκημένων, προκάλεσε δυσβάσταχτες απώλειες στους  πολιορκητές, που τα μάζεψαν και γύρισαν πίσω στις στέπες τους…

Η ανέλπιστη νίκη αποδόθηκε στην Παναγιά, για την οποία πολλοί ορκίζονταν ότι την είχανε δει να πολεμά στην πρώτη γραμμή, μπροστά από τους υπερασπιστές της Πόλης.

Τη νύχτα της 8^ης Αυγούστου και ενώ οι βάρβαροι είχαν αδειάσει τον τόπο, ο λαός μαζώχτηκε στην παναγία των Βλαχερνών και ακούστηκε για πρώτη φορά το «τη Υπερμάχω Στρατηγώ…»

Ο ύμνος αυτός, που ακόμα σήμερα ψάλλεται από το ελληνόφωνο ποίμνιο στις εκκλησιές της ορθοδοξίας, ονομάστηκε Ακάθιστος, επειδή εκείνοι οι αλλοτινοί, οι αντιστεκόμενοι Έλληνες, τον έψαλλαν όρθιοι.

Οι πολλαπλοί επιθετικοί προσδιορισμοί που συνοδεύουν τις αχειροποίητες εικόνες της Παρθένου, ακολουθούν την αρχετυπική παράδοση των Ελλήνων, να συγκεκριμενοποιούν την αόριστη θηλυκή όψη του όντος [το γιόνι των Ινδών] είτε με τοπικούς προσδιορισμούς [μυρτιδιώτισα, σουμελά, βλαχερνίτισα] είτε με κατηγορικούς προσδιορισμούς [γλυκοφιλούσα, παρηγορήτρα, ελευθερώτρα κ.λπ.]

Ακριβώς όπως στα αρχαία χρόνια ανθρωποποιούσαν τη θηλυκή όψη του όντος, είτε με προσδιορισμούς, που απέδιδαν συγκεκριμένες ιδιότητες στις μεγάλες Θεές [π.χ. ουρανία Αφροδίτη, αγροτέρα Άρτεμις κ.ο.κ.] είτε με μετονομασίες που απηχούσαν την ιστορική  εξέλιξη της θρησκείας και την ενσωμάτωση παλαιότερων δοξασιών στο δωδεκαθεϊκό πάνθεον [ π.χ. Ρέα/Εκάβη/Κυβέλη/Δήμητρα κ.λπ.]

Η Παναγιά λοιπόν, σε όλους τους χριστιανικούς λαούς, είναι ταυτόχρονα: η Μεγάλη Μητέρα [όπως η Ρέα/Κυβέλη], η θελκτική σύντροφος [όπως η ουρανία Αφροδίτη] η προστατευτική θηλυκή παρουσία [όπως η ομηρική Αθηνά] η ανέγγιχτη παρθένος [όπως η Άρτεμις Κυνηγήτρα] η προστάτιδα των ύπανδρων γυναικών [όπως η Ήρα] και όλα αυτά μαζί, σε ένα σύμπλοκο που χαρακτηρίζει τη θηλυκή πλευρά του Είναι, μέσα στο φθαρτό κόσμο της ύπαρξης.

Η Παναγιά ως υπαρκτική κατηγορία, συμπυκνώνει τις ιδιότητες του Θηλυκού, στη διαλεκτική του ενότητα, με το Αρσενικό.

Μπορεί να εκλαμβάνεται απροσδιόριστα, ως η «σέκιναχ» του Ιουδαϊσμού αλλά μπορεί και να «ενσαρκώνεται», ως «Μαντόνα των βράχων» ή ως «Παναγιά του πελάγους» ή ως «Πιετά».

Οι πανέμορφες μαντόνες των καθολικών για παράδειγμα, αποτελούν ένα είδος ενσάρκωσης, κάποιας από τις πολλαπλές μορφές της θηλυκής πλευράς του Είναι. Αυτή η ενσαρκωμένη και εξανθρωπισμένη μορφή τους, τις φέρνει πιο κοντά στις ψυχές των ανθρώπων, για να τις νιώθουν πλάι τους, όταν το ζητά η ανάγκη, είτε ως Μητέρες, είτε ως Συντρόφους, είτε ως Παρηγορήτριες, είτε ως Αδερφές, είτε [έστω και καλυμμένα] ως Ερωμένες.

Τι είναι λοιπόν αυτό το κάτι παραπάνω, αυτό το ξεχωριστό, που έχει η δικιά μας η Παναγιά?

Η Παναγιά των Ελλήνων?

Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι που τραγώδησαν το 626 το «τη Υπερμάχω», όρθιοι στην Παναγία των Βλαχερνών, συμμετείχαν σε μια συλλογική μέθεξη, σε μια ποιοτικά καινοφανή πνευματική, ηθική και σωματική διάσταση, που εμείς οι σημερνοί απόγονοι τους είναι αδύνατον να αντιληφθούμε σε όλη τη βιωματική της διάσταση.

Οι άνθρωποι αυτοί ένιωθαν βαθιά μέσα τους, την Παναγιά των Ελλήνων, όχι απλώς ως θηλυκή Θεότητα, αλλά αληθινά ως Πρόμαχο και στρατηγό Υπέρμαχο.

Η Παναγιά των Ελλήνων διαθέτει λοιπόν μια ξεχωριστή διάσταση, μοναδική μέσα σε όλα τα άλλα χριστιανικά έθνη.      

Είναι η Υπέρμαχος Στρατηγός, η εγγυήτρια της ύπαρξης του Ελληνικού έθνους.

Χριστιανοί ή άθεοι, πιστοί ή αμφιβάλλοντες, δογματικοί ή σκεπτικιστές, άπαξ και είμαστε Έλληνες κι όχι απλώς ελληνόφωνοι, κρατάμε βαθιά μέσα στο συλλογικό μας ασύνειδο την Παναγιά, ως σφραγίδα και ως υπόσχεση μιας άρρητης κοινής μοίρας, που εγγυάται την ιστορική μας συνέχεια.

Μέσα από τους γαλάζιους θόλους των εκκλησιών Της, που κοσμούν το αρχιπέλαγος, προβάλλει η συλλογική μας συνείδηση, για να κηρύξει ότι είμαστε ακόμα εδώ.

Παρόντες στην ιστορία των εθνών και όχι τίποτα χαμάληδες της πολυπολιτισμικότητας, που δεν αδειάζουν να τους φτύσουν ούτε τα ίδια τους τα αφεντικά.

Αυτή την Παναγιά είναι που πληγώνουμε κάθε μέρα…

2. Η Παναγιά που πληγώναμε

Δυστυχώς για το έθνος μας, οι σημερνοί παπάδες της χρυστιανωσύνης, κάμουν τα πάντα για να αποκόψουν την συλλογική ιδέα της Παναγιάς Υπερμάχου, που τη συνδέει άρρηκτα με την ύπαρξη του Ελληνικού έθνους.

Κι αποδέχονται σιωπηρά ή φωναχτά την ύβρι ότι πολύ σύντομα, δίπλα στους ναούς της θα ξαναδούμε να υψώνονται τζαμιά και τεμένη [εξόν από αυτά που ήδη υπάρχουν και που δεν βοήθησαν διόλου στο να εκληφθεί ως μουσουλμανική μειονότητα, ο μουσουλμανικός πληθυσμός, που θα οικειοποιηθούν οι Τούρκοι στη Θράκη].

Μέσα από μια παπαδίστικη στρεψοδικία και φυσικά για να τα έχουν καλά με την καθεστωτική ελίτ, οι ιερείς μας αποσυνδέουν την αρχετυπική διάσταση της Παναγιάς των Ελλήνων, ως προστάτιδας του έθνους μας και τη ρίχνουν στα σκυλιά του ισλάμ, να την κατακρεουργήσουν στις  saria controlled areas που θα δημιουργηθούν, πέριξ του τεμένους τους.

Πιο μεγάλη φτυσιά από αυτήν για την Παναγιά των Ελλήνων, δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Και για αυτή τη φτυσιά πρώτοι και καλύτεροι είναι εκείνοι που έδωσαν κάποτε όρκο να προστατεύουν τα δίκαια της χριστιανωσύνης αλλά και του Ελληνικού έθνους.

Κι αυτά τα ρασοφόρα ανδρείκελα θα μπουν μεθαύριο στις Ελληνικές εκκλησιές να τελέσουν τη λειτουργιά του Δεκαπεντάυγουστου.

Και δεν θα βρεθεί ένας Έλληνας να τους φτύσει!  

Και δεν μιλάμε εδώ για σεβασμό ή μη, στις θρησκείες των άλλων.

Εγώ που τα γράφω αυτά, δεν είμαι καν θρησκευόμενος χριστιανός. Αλλά υπάρχει ειδοποιός διαφορά μεταξύ της οποιασδήποτε άλλης πίστης και του ισλαμ.

Σ΄ αυτόν εδώ τον τόπο, έζησαν και ζουν άνθρωποι που πρεσβεύουν άλλες δοξασίες, άλλες πίστεις κι άλλες κοσμοαντιλήψεις.

Άθεοι, βουδιστές, ιουδαίοι, σιντοϊστές, καθολικοί, ευαγγελιστές, μονοφυσίτες, ροδόσταυροι, ταοϊστές, βογόμιλοι, καλβινιστές, βραχμανιστές, ζωροαστριστές και άλλοι, ένα σωρό.

Θέλουν να έχουν τους ναούς τους?

Μετά χαράς!

Και να τους φτιάξουνε και να πάμε κι εμείς, να διδαχτούμε από αυτούς, μια διαφορετική σοφία.

Αλλά το ισλάμ, είναι διαφορετικό πράγμα…

Το ισλαμ στην παρούσα ιστορική περίοδο, προβάλλει ως η νέα αφροασιατική βαρβαρότητα που απειλεί τον πολιτισμό της Ευρώπης.

Η σύγκρουση που αρχίζει πλέον να μεταφέρεται στις ίδιες τις ευρωπαϊκές πόλεις, μέσω της πέμπτης φάλαγγας των μουσουλμάνων λαθρομεταναστών, δεν είναι μια σύγκρουση δύο ζηλότυπων Θεών.

Είναι μια ολοκληρωτική σύγκρουση ζωής ή θανάτου, μεταξύ του πολιτισμού και της βαρβαρότητας.         

Το διακύβευμα αυτού του αμείλικτου πολέμου δεν θα είναι απλώς η επικράτηση μιας μαζικής θρησκευτικής πλάνης, έναντι μίας άλλης, όπως για παράδειγμα, ήταν η σύγκρουση μεταξύ γνωστικισμού και ορθοδοξου χριστιανισμού του 3^ου αιώνα.

Θα είναι η συνέχεια του ευρωπαϊκού πολιτισμού και των ευρωπαϊκών εθνών ή το τέλος τους.

Γιατί, πίσω από τις αλλοπαρμένες φάτσες των γενειοφόρων τζιχαντιστών του Προφήτη, δεν κρύβεται μοναχά ο Αλλάχ αλλά και όλα εκείνα τα κοράκια του ευρωαμερικανοσιωνιστικού διευθυντηρίου της παγκοσμιοποίησης, που έχουν βάνει μπροστά να αντικαταστήσουν τους ευρωπαϊκούς λαούς με αφροασιατικές μάζες, ώστε να διαθέτουν φτηνά χέρια για τα εργοστάσια τους και φτηνή φρέσκια σάρκα για τα μπουρδέλα τους.

Το ισλαμ εισβάλλει  [ή πιο σωστά λαθροεισβάλλει στην Ευρώπη] με τα λυκόρνια της διεθνούς γραβατοπειρατείας να του ανοίγουν τις κερκόπορτες.

Η προπαγάνδα των καθεστωτικών ελίτ και η στρεψοδικία των παπάδων [που τα βρήκανε μια χαρά στο άγιον όρος κατά την επίσκεψη του αδερφού Αλέξη] ότι τάχα μου, οφείλουμε να «σεβόμαστε τις θρησκείες των άλλων», κάμει καλό μοναχά σε όσους εκμεταλλεύονται και εμάς και τους άλλους.

Το ισλάμ δεν είναι απλά μια θρησκευτική δοξασία.

Είναι προπάντων ο πυρήνας μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας, που προορίζεται τελεολογικά να κυριαρχήσει κάποτε επί της γής, υπό τη σιδηράν ρομφαία των πολεμιστών του Προφήτη.

Το ισλάμ είναι ταυτόχρονα, επεκτατικός ιμπεριαλισμός [χαλιφάτο], οργανωμένη κοσμική νομοθεσία [σαρία] και υπόσχεση μεταθανάτιων απολαύσεων σε όσους σκοτωθούν στον ιερό πόλεμο [τζιχάντ] για την παγκόσμια επικράτηση του [γαζήδες]

Τα τεμένη και τα τζαμιά των μωαμεθανών, δεν είναι απλά τόποι προσκυνήματος μιας θρησκευτικής μειονότητας, που ζει ανάμεσα μας.

Είναι προσημείωση ελληνικού εδάφους, για να παραχωρηθεί  στους λαθροεισβολείς, δια πυρός και σιδήρου, όταν θα έρθει η κατάλληλη ώρα. 

Και για εμάς τους Έλληνες, η προδοσία του να παραχωρήσουμε έστω και το παραμικρό έδαφος σε μουσουλμάνους, γίνεται φρικιαστική, διότι ζήσαμε την ισλαμική κατοχή επί 400 χρόνια κι ακόμα οι μνημες μας φέρνουν τα ματωμένα αποτυπώματα της.

Για μας τους Έλληνες και για την Υπέρμαχο Στρατηγό του συλλογικού φαντασιακού μας, οι τελετές του δεκαπενταύγουστου θα είναι ένα ακόμα τραύμα στην Παναγιά που πληγώναμε.

Ρασοφόροι έμποροι του Ελληνισμού και πολιτικοί υπαλληλίσκοι της διεθνούς γραβατοπειρατείας, θα λερώσουν για μια ακόμα φορά τη μνήμη της βλαχερνίτισας, που πολέμησε άλλοτε στα τείχη, της ιστορικής ύπαρξης μας.

Ο χριστιανισμός κι ο ελληνισμός συνδέθηκαν διαλεκτικά, επειδή και οι δύο αυτές συλλογικές δομές, ενσωμάτωσαν  η μία στοιχεία της άλλης, που τις ισχυροποίησαν στο συλλογικό φαντασιακό των ευρωπαϊκών λαών [ο χριστιανισμός τον ελληνικό Λόγο και ο ελληνισμός το χριστιανικό Πάθος]

Οι εθνοκτόνοι του καιρού μας, κάμουν ότι περνάει από το χέρι τους για να εξοντώσουν και τον χριστιανισμό και τον ελληνισμό, διαλύοντας ακριβώς τον πυρήνα της δομής τους.

Με τους χριστιανούς παπάδες, πρώτους-πρώτους στο φαγοπότι των συνασπισμένων ευρωαμερικανοσιωνιστικών διευθυντηρίων.

Η Παναγιά που πληγώνουμε δεν έχει άλλη επιλογή παρά να ξαναπάρει το ξίφος. Όχι για να επιτεθεί αλλά για να αμυνθεί.

Δυστυχώς για μας τους Έλληνες, το χέρι που κρατούσε τότε το σπαθί της Βλαχερνίτισας, ήταν το δικό μας χέρι, που τώρα είναι ικανό μόνο για να σηκώνεται και να επαιτεί, από τους εμπόρους των εθνών…

*Μάγιστρος: αξίωμα του  Βυζαντίου, κάτι σαν τον σημερνό πρωθυπουργό αλλά όχι τόσο υποτελής στους ξένους…   

Λευτερης Πανουσης  http://panusis.blogspot.gr/?view=classic