Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ-ΨΥΧΟΠΟΛΙΤΙΚΗ[Μέρος Δ΄]

ΤΟ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ

Ο Ζίγκμουντ Φρόυντ “ανακάλυψε” ότι οι ψυχικές συγκρούσεις, οι κρυφές αντιδράσεις και επιθυμίες που καταστέλλονται, καταπνίγονται και απωθούνται, οι οποίες διαφεύγουν της αντιλήψεως και της βούλησης μας, δημιουργούν νευρωτικά πλέγματα. Πηγή αυτών των πλεγμάτων είναι ο φόβος, τα άγχη, οι καταπιεσμένες επιθυμίες, οι αγωνίες, επιδράσεις δηλαδή των συναισθημάτων.





Όλα αυτά πάνε και μένουν στο υποσυνείδητο και από εκεί επηρεάζουν την συμπεριφορά του ανθρώπου χωρίς εκείνος να το γνωρίζει, και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορούν να δημιουργήσουν μια νοσηρή στάση απέναντι στα φαινόμενα της ζωής.
Πρόσθεσε ότι ίαση μπορεί να επέλθει μόνο όταν αναδυθούν αυτά τα απωθημένα στοιχεία, κάτι ανάλογο δηλαδή  με την εξομολόγηση που κάνει η εκκλησία.
Φυσικά όλα αυτά δεν τα ανακάλυψε ούτε ο Φρόυντ ούτε η εκκλησία, αλλά πρόκειται για κλασσική κλοπή (εφόσον δεν αναφέρουν πηγή) από τα αρχαία Ελληνικά Μυστήρια και την διδασκαλία του Σωκράτους.
Ο Φρόυντ και η εκκλησία υποστήριζε ότι, όταν όλα αυτά απλά αναδυθούν από το υποσυνείδητο στο συνειδητό, επέρχεται η “κάθαρσις” και η ανάκτηση της ομαλής στάσις προς την ζωή, αλλά εδώ έχουμε σοβαρό σφάλμα! δεν διάβασαν σωστά και δεν κατανόησαν τα λεγόμενα του Σωκράτους!
Ολόκληρη η διδασκαλία του Σωκράτους είναι αφιερωμένη στην ανάδυση των ασύμμετρων εκδηλωτικών εξισώσεων που δημιουργούνται από τα έντονα και αντικρουόμενα πάθη τα οποία βρίσκονται στο άδυτον του ανθρώπου. Οι ασύμμετρες εκδηλωτικές εξισώσεις δημιουργούνται από τα πάθη, τα πάθη από το έντονο “θέλω” και αυτό από το έντονο “εγώ”.
Για να επέλθει ίαση, πρέπει να αναδυθούν άρα να συνειδητοποιηθούν, και μέσω του μηχανισμού της φιλοσοφικής Λογικής (Λογικές ερωτήσεις και Λογικές απαντήσεις προς εύρεση αλήθειας) να επέλθει αρμονία, και όχι ως δια μαγείας όπως υποστηρίζει ο Φρόυντ και η εκκλησία!
Σαν γνώμονα της φιλοσοφικής Λογικής είναι το Δελφικό γνώθι σεαυτόν.

Αναφέρει δε και στην “Πολιτεία” και στον “Φαίδρο” ότι η αρμονία (μουσική) δεν υπάρχει για να γλεντάμε, αλλά μέσω των ήχων (δονήσεων) ο εγκέφαλος να εναρμονίζεται με τις δονήσεις του Σύμπαντος (δεν αναφερόμαστε φυσικά στην μουσική που ακούμε σήμερα η οποία κάνει ακριβώς το αντίθετο).
Το υποσυνείδητο λοιπόν είναι ένα σημείο του Αδύτου μας, βρίσκεται στο βάθος της ψυχής μας, μοιάζει με αποθήκη πληροφοριών, σωστών ή λανθασμένων. Η οποιαδήποτε εντύπωση η οποία προκαλείται από έντονα συναισθήματα χαράς λύπης, ελπίδας απελπισίας, πικρίες, ανεκπλήρωτα όνειρα καλά ή κακά, σκέψεις, ενοχές κτλ φυσική ή τεχνητή εντύπωση δεν χάνεται, πηγαίνει στο υποσυνείδητο και τοποθετείται. Το υποσυνείδητο είναι το κάτω στρώμα το κρυφό μας πρόσωπο, εκεί κυριαρχούν τα ένστικτα, τα πάθη, οι παρορμήσεις, εκεί όπου συσσωρεύεται και συμπιέζεται ένα σκοτεινό ψυχικό υλικό. Η Σωκρατική διδασκαλία παροτρύνει τον μαθητή να ρίξει φως στο Άδυτον, να αναδύσει τα “τέρατα” που κρύβονται εκεί, και μέσω της φιλοσοφικής Λογικής να τα εξουδετερώσει μεν και να τα αντικαταστήσει με τα σωστά δε, οπότε να έρθουμε σε αρμονία (με το Σύμπαν) άρα κατ επέκταση και με τον Δημιουργό.

Κάτω από ορισμένες συνθήκες, μέρος του υποσυνειδήτου βγαίνει στην επιφάνεια, έτσι όταν ο άνθρωπος είναι σε κατάσταση μέθης, υστερίας, παραληρήματος, υπνώσεως, ναρκώσεως, ύπνου ορισμένο υλικό αναδύεται.
Τα όνειρα δεν είναι τίποτε άλλο από εικόνες και συναισθήματα του υποσυνειδήτου. Όταν το συνειδητό κοιμάται αναδύεται το υποσυνείδητο, εδώ ισχύει η έκφραση “όταν λείπει η γάτα”...
Μετρήσεις επιστημόνων έδειξαν ότι ο μέσος άνθρωπος ζει 95% υποσυνείδητα και 5% συνειδητά, αυτό σημαίνει ότι αν κάποιος “φορτίσει” με εικόνες και συναισθήματα τον μέσο άνθρωπο, δεδομένου ότι δεν θα φιλοσοφήσει (αντικειμενική Λογική) για να αυξήσει την συνειδητότητα του, θα γίνει έρμαιο στα χέρια των προπαγανδιστών και θα μετατραπεί σε μάζα, άρα όργανο κάποιων που σίγουρα δεν θέλουν το καλό του.

Η ψυχοπολιτική διεπίστωσε ότι η πρωτοπορία μετάδοσης ειδήσεων προς την κοινή γνώμη είναι ζωτικής σημασίας διότι η πρώτη εντύπωσις είναι και η ισχυρότερη! Ένα γεγονός συνδέεται μέσα μας συνειρμικά με την πρώτη ερμηνεία που θα μας δοθεί, και όποτε ξαναθυμόμαστε το γεγονός, αυτόματα αυτή η πρώτη εντύπωσις θα ανελκύεται από το υποσυνείδητο μας, έστω και αν μετά την πρώτη διαβάσαμε άλλες πιο έγκυρες και πιο σωστές. Έτσι όποιος προλάβει και δώσει πρώτος την ερμηνεία ενός γεγονότος κατά πάσα πιθανότητα θα επηρεάσει και την κοινή γνώμη, έστω και αν αργότερα αποδειχθεί εσφαλμένη, διότι οι ερμηνείες που μπορεί να ακολουθήσουν όσο σωστές και αν είναι, δεν θα φτάσουν ποτέ στο κοινό που ήδη θα έχει πάψει να ενδιαφέρεται για το γεγονός, αλλά και αν φτάσουν δεν θα γίνουν πιστευτές, αλλά και αν γίνουν δεν θα σβήσουν ολότελα την εντύπωση της πρώτης. Όποιος λοιπόν προλάβει να δώσει στην κοινή γνώμη το γεγονός με εντυπωσιακό τρόπο και να το συνδέσει με την δική του ερμηνεία έχει σοβαρό πλεονέκτημα, διότι η κοινή γνώμη λόγω ελλείψεως λογικής είναι νωθρή, δεν θέλει πολλές ερμηνείες, διότι δεν της αρέσει να ερευνά, να κρίνει, να συγκρίνει και να κοπιάζει να βγάλει δικά της ατομικά συμπεράσματα, προτιμά τις έτοιμες ερμηνείες λογικοφανής στηριγμένες στα “θέλω” και τις ανάγκες (ψεύτικες ή μη) του.


Δρόμοι οδηγούν στην σχετική γνώση του υποσυνειδήτου:

1. τα όνειρα (όταν κάποιος βλέπει όνειρα σημαίνει ότι το υποσυνείδητο στέλνει πληροφορίες προς το συνειδητό, άρα αν ακολουθήσουμε τον αντίστροφο δρόμο θα διεισδύσουμε στο υποσυνείδητο.

2. οι αυτόματοι συνειρμοί: οι αυτόματες αντιδράσεις δείχνουν τι υπάρχει στο Υποσυνείδητο γιατί η απάντηση δίνεται χωρίς την μεσολάβηση του συνειδητού, δηλαδή του Λογικού.

3. Η ψυχοπαθολογία της καθημερινής ζωής: Δεν υπάρχει άνθρωπος που να είναι 100% υγιής είτε σε σωματικό είτε σε ψυχικό επίπεδο, στην διάρκεια της ζωής μας υφιστάμεθα φθορές, οπότε έχουμε εκδηλώσεις, μικρές ίσως, ψυχοπαθολογίας. Επειδή είναι μικρές δεν συνιστούν ασθένεια, χαρακτηρίζονται ως “μικρο-ψυχοπαθολογία” ή “παθολογία της καθημερινής ζωής”, λ.χ. ένα νευρικό τικ, ή μια δεισιδαιμονία. Όλα αυτά τα μικροπράγματα έχουν αίτια που βρίσκονται κρυμμένα στο υποσυνείδητο. Αυτά φυσικά τα έχει πει ο Εμπεδοκλής από το 450 π.Χ. Εξέταζε το ψυχολογικό ιστορικό των ασθενών, διότι πίστευε ότι δεν γίνεται να έχει κάποιος σωματικό πρόβλημα αν νωρίτερα δεν είχε αποκτήσει στην ψυχή.

Το ψυχόραμα: το 1958 έλαβε χώρα το πρώτο ψυχόραμα, στο Fort Lee του New Jersey. Μια φωτογραφία απεικονίζει μια εικόνα η οποία αναγκαστικά είναι στατική, γι αυτό πολλές φορές ζητούμε από τον φωτογράφο να τραβήξει 3-4 διαφορετικές πόζες για να δημιουργηθεί η εικόνα της κίνησης. Ο κινηματογράφος δεν είναι τίποτε άλλο από από πολλές φωτογραφίες τραβηγμένες διαδοχικά σε ελάχιστο χρονικό διάστημα μεταξύ τους. Έτσι όταν προβάλουμε τις φωτογραφίες με συγκεκριμένο χρονικό ρυθμό, η εικόνα μας δίνει την ψευδαίσθηση της πραγματικής κίνησης. Βλέπουμε δηλαδή έναν άνθρωπο να κινείται, ενώ στην πραγματικότητα ο άνθρωπος είναι στατικός απλά είναι σε διαφορετικές στάσεις. Στον κινηματογράφο έχει οριστεί να προβάλλονται 25 φωτογραφίες (καρέ) ανά δευτερόλεπτο. Το 25 έχει επιλεγεί όχι τυχαία, είναι η ισορροπία που το μάτι αντιλαμβάνεται την κίνηση smoothly δηλαδή να μην προλαβαίνει να τις ξεχωρίσει (να τις βλέπει ως “ένα”), και του κόστους, δεν θα ήταν οπτικά σωστό αν είχε π.χ. 20 καρέ ανά δευτερόλεπτο. Θα μπορούσε φυσικά να έχει 50 καρέ το δευτερόλεπτο, να ήταν δηλαδή ακόμα πιο smooth η κίνηση, αλλά αφενός το κόστος θα διπλασιαζόταν και αφετέρου το ανθρώπινο μάτι δεν θα είχε να κερδίζει κάτι περισσότερο από αυτό των 25 καρέ.
Οι Αμερικάνοι λοιπόν σκέφτηκαν να κάνουν ένα πείραμα, ανάμεσα στα καρέ (φωτογραφίες) ανά τακτά χρονικά διαστήματα να προβάλουν κάποιες, φωτογραφίες (καρέ) άσχετες με αυτές του συνόλου της ταινίας. Σκέφτηκαν ότι λόγω της ταχύτητας το συνειδητό δεν θα προλάβαινε να το επεξεργαστεί οπότε θα κατάφερναν να τις περάσουν κατ ευθείαν ως ιδέα στο υποσυνείδητο.
Έτσι λοιπόν στην ταινία PicNic με την Kim Novak, ανάμεσα στις σκηνές ανά τα τακτά χρονικά διαστήματα και σε κλάσματα δευτερολέπτου προβάλλονταν δυο διαφημίσεις “πεινάτε; τρώτε Ποπ Κόρν” και “διψάτε; πίνετε κόκα κόλα”. Ουδείς από τους θεατές δεν είδε κάποια διαφήμιση, ο ερεθισμός έφτανε στο οπτικό νεύρο, επειδή όμως ακολούθησε και άλλη πληροφορία (άλλες εικόνες) δεν πρόλαβε να το μυαλό να το επεξεργαστεί και στάλθηκε στην “αποθήκη” στο υποσυνείδητο. Η ταινία προβλήθηκε αρκετό καιρό ώστε να την δει η πλειοψηφία των κατοίκων και μετά έκαναν μια στατιστική έρευνα η οποία έδειξε άυξηση των πωλήσεων του ποπ κορν κατά 18% και της κόκα κόλα κατά 30%. Οι κάτοικοι λοιπόν έτρωγαν περισσότερο ποπ κορν και έπιναν περισσότερη κόκα κόλα χωρίς να ξέρουν το γιατί.

Κάτι ανάλογο ισχύει με τον ήχο, υπάρχουν συχνότητες που το αυτί ακούει μεν αλλά δεν προλαβαίνει να επεξεργαστεί δε.

το σοβιετικό ψυχόραμα: Οι Ρώσοι παρέλαβαν την εφεύρεση ένα χρόνο αργότερα, το 1959. Σε έναν κινηματογράφο της Μόσχας, οι θεατές όταν έφευγαν ρωτήθηκαν τι αισθάνθηκαν στο τέλος της ταινίας, η απάντηση των περισσότερων ήταν απέχθεια για τα Χιτλερικά και Ναζιστικά εγκλήματα, ενώ η ταινία δεν είχα καμία σχέση με το θέμα αυτό! Πως προεκλήθει αυτό; απλά στα τελευταία 10 λεπτά της ταινίας είχαν προβληθεί με τον ίδιο τρόπο φωτογραφίες από τα Χιτλερικά στρατόπεδα...


Πλύσις εγκεφάλου: Ο Παυλώφ παρατήρησε ότι οι άνθρωποι που υπεβάλλοντο σε παρατεταμένη φυσική και ψυχική ένταση, είτε ενός είτε σε σειρά έντονων και αιφνίδιων “σοκ” πέραν κάποιου χρονικού ορίου,  ο εγκέφαλος τους και το ψυχικό τους “είναι” παρουσίαζε βαθιά νευρική κατάπτωση και έπεφτε σε “απεργία”, έπαυε να λειτουργεί, έχαναν την συνείδηση τους, η βούλησις εκμηδενίζετο και εφέροντο με τρόπο ασυνάρτητο (15 μέρες οι ευαίσθητοι, 30 οι νορμάλ, 50 οι σκληρότεροι). Όταν η βούλησις εκμηδενίζεται ο εγκέφαλος μετατρέπεται σε λευκό χαρτί σαν μια άγραφη ταινία που μπορεί να καταγράψει και να εκτελέσει την θέληση και να εκτελέσει τις εντολές του άλλου. Με αυτόν τον τρόπο τα θύματα “πείθονται” να ομολογήσουν. Φτάνουν στο σημείο να απαιτήσουν ακόμη και την θανατική τους καταδίκη!
Η προπαγάνδα χρειάζεται φανατικούς οπαδούς, οπότε ο Προπαγανδιστής δεν πρέπει να ξεπεράσει τα όρια και να επέλθει η πλήρης κατάρρευση του θύματος οπότε και το θύμα γίνει εντελώς άχρηστος για το σύστημα και να πάει για εκτέλεση. Ο “κατηχητής” σταματά στο σημείο που πρέπει και αντικαθιστά τα παλαιά του ανακλαστικά με νέα, δηλαδή να του "εμφυτέψει" νέους τρόπους συμπεριφοράς, καινούριες αντιδράσεις και ιδέες, οπότε το θύμα να μετατραπεί ως “χρήσιμος” στο σύστημα.
Η πλύσις Εγκεφάλου εφαρμόζεται τόσο σε μεμονωμένα άτομα όσο και στην μάζα.


πρακτικοί τρόποι:

1. αποστολή υπέρμετρων και έντονων εξωτερικών “σημάτων” και ερεθισμών. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται υπερφόρτωση του “δέκτη” που κάμπτεται.

2. ανώμαλη παράστασις του χρόνου που μεσολαβεί ανάμεσα στο “σήμα” και τον ερεθισμό που λογικά θα συνοδευόταν, έτσι το υποκείμενο παραμένει σε αγωνιώδη αβεβαιότητα που υπονομεύει την ψυχική του ισορροπία.

3. αποστολή ερεθισμών αντίθετων προς το σήμα που προηγήθηκε, αυτό συνεπάγεται ότι ο “δέκτης” που αντιμετωπίζει ερεθισμούς διαφορετικούς από εκείνους που συνήθιζε, παραμένει αδρανής και σαστισμένος, οπότε να κλονίζεται η αυτοπεποίθηση του, χάνει της εμπιστοσύνη προς το μυαλό του, αμφιβάλει για την διανοητική του κατάσταση, το ηθικό καταρρέει.

4. αποστολή μπερδεμένων ερεθισμών και “σημάτων” χωρίς λογική για το σύστημα ανακλαστικών, τότε ο εγκέφαλος εκτροχιάζεται!

η διαδικασία διευκολύνεται όταν το θύμα είναι κουρασμένο, άρρωστο, άυπνο, συγκινησιακά καταβεβλημένο, γι αυτό στα Νοσοκομεία των Κομμουνιστικών κρατών κάτω από τα μαξιλάρια είχαν μεγάφωνα που προπαγάνδιζαν, γι αυτό ο Χίτλερ έκανε μαζικές συγκεντρώσεις την ώρα του Λυκόφως, γι αυτό οι Αμερικάνικες εταιρείες σπαταλούν χρήμα για διαφήμιση σε βραδυνές και νυχτερινές ζώνες!


προπαρασκευή:

1. απομόνωση (μοναξιά, αίσθημα ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται γι αυτόν)

2. αγωνιώδης παρατεινόμενη αναμονή (αρχίζει να προτιμά ακόμα και την καταδίκη του από την αναμονή)

3. να χάσει την αίσθηση του χρόνου (παίζει σοβαρό ρόλο στην διατήρηση της πνευματικής ισορροπίας, του προσφέρουν γεύματα σε άτακτα χρονικά διαστήματα, τον ξυπνάνε και τον αφήνουν να κοιμηθεί σε άτακτες ώρες)

4. ανακαλύπτουν ποιον ερεθισμό το νευρικό του σύστημα αδυνατεί να υποφέρει (θέα αποκρουστικού ζωυφίου, κάποιος ήχος, αηδιαστική τροφή) και το εκπέμπουν συνεχώς

όταν το θύμα αρχίζει να αμφιβάλει για την κατάσταση του μυαλού του την ώρα που κοιμάται του διοχετεύουν διοξείδιο του άνθρακα για να βλέπει εφιάλτες και να έχει πονοκέφαλο, ακούει ήχους ή φωνές που σταματούν όταν ξυπνήσει, βλέπει οράματα (από κρυφές φωτιστικές συσκευές) που σταματούν όταν τα πλησιάσει, τριγυρνούν πρόσωπα που εξαφανίζονται και ο φύλακας βεβαιώνει ότι ποτέ δεν υπήρξαν, ακούει ήχους από κρυφούς μηχανισμούς οι οποίοι σταματούν απότομα.

Η ανάκρισις: ξαφνικά ο κρατούμενος επαναφέρεται σε κάποια ομαλότητα συνθηκών, αυτή η αιφνίδια μεταβολή επιδεινώνει την σύγχυση του και τότε αρχίζει η ανάκρισις με διαδοχικά σφυροκοπήματα των δυο αντιθέτων πόλων, με επιταχυνόμενο ρυθμό, ούτως ώστε ο μεσόχρονος μεταξύ των δυο πληγμάτων όλο να μικραίνει μέχρι το θύμα να καταρρεύσει και ο εγκέφαλος να πάψει να αντιστέκεται. Κλασσικό σύστημα οι “2 ανακριταί” ένας καλός και ένας κακός, ο πρώτος προσφέρει καλή μεταχείριση άρα ελπίδα ενώ ο δεύτερος κακή μεταχείριση άρα απελπισία, και  ο ένας να διαδέχεται τον άλλον. Τα 2 ανακριτικά γραφεία έχουν περιβάλλον μελετημένο, τα έπιπλα τα χρώματα τα αντικείμενα να προκαλούν τις δυο αντίθετους και αντίρροπους πόλους.
Επειδή λείπουν οι εξωτερικοί ερεθισμοί το θύμα αρχίζει και συγχέει τις σκέψεις του ανακριτή με τις δικές του, εκλαμβάνει ως δικές του ιδέες και πληροφορίες αυτές που του υπέβαλε ο ανακριτής.

τελικής φάσις: τελικά κατά κανόνα το θύμα που διατηρείται σε συνεχή φοβία και αβεβαιότητα καταλήγει στο “πραϋντικό” γραφείο με τον καλό ανακριτή, και αυτός παίζει έναν συγκεκριμένο ρόλο, δίνει δήθεν την μάχη μαζί με το θύμα, καλεί τον κρατούμενο να αγωνισθούν μαζί για την σωτηρία του, έτσι ο κρατούμενος βρισκόμενος σε συναισθηματική φόρτιση αντιδρά ως παιδί και αγκιστρώνεται στον σωτήρα του.
Για να σωθεί όμως πρέπει να δεχθεί να προσχωρήσει σε ορισμένα πράγματα που του ζητά ο σωτήρας, όπως να παραδεχθεί λάθη του, να αρχίσει να συνεργάζεται στην “αναμόρφωση” του κτλ. Στόχος είναι να αναγνωρίσει τον ανακριτή ως  εκπρόσωπο της κοινωνίας και του νόμου με την διαδικασία της αυτοδέσμευσης δηλαδή να έρθει σε τέτοια ψυχολογική κατάσταση που μόνο του το θύμα θα το αναζητήσει. Μοναδικό μέσον είναι η άσκησις ψυχολογικής πίεσης μέσω της άρνησης του διαλόγου πράγμα που θα σημάνει για το θύμα η επιστροφή στον εφιάλτη της απομονώσεως και της σιωπής, έτσι λοιπόν ο ανακριτής-σωτήρας προσποιείται “απομάκρυνση” η οποία προκαλεί στο θύμα επανάσταση σε ολόκληρο το “είναι” του, οπότε εξαναγκάζεται να αγκιστρωθεί περισσότερο στον ανακριτή για να αποκλείσει την περίπτωση του επικείμενου εφιάλτη. Η διακοπή της ανακρίσεως καταντά απειλή και ο ανακρινόμενος προσπαθεί να βρει τεχνάσματα για να παρατείνει τον “διάλογο”, έτσι αυτόματα γίνεται ομιλητικότερος, αποκαλυπτικότερος, κάνει εκμυστηρεύσεις για να πείσει τον ανακριτή-σύμμαχο να μην αποσύρει την συμπάθεια του και να μην χάσει το ενδιαφέρον του.

η ομολογία: Όταν το θύμα συμφωνήσει να ομολογήσει (δηλαδή να “αναμορφωθεί”) αρχίζει από κοινού με τον ανακριτή την σύνταξη της ομολογίας ή δηλώσεως της πίστης.
Το πρώτο μέρος είναι η “αυτοβιογραφία”. Κάθε αντίφαση που παρουσιάζεται ανάμεσα στις άπειρες αφηγήσεις που αναγκάστηκε να κάνει το θύμα, χαρακτηρίζεται από τον ανακριτή ως ψεύδος, ο οποίος “αγανακτά” για την δήθεν μη ειλικρινή συνεργασία, έτσι το θύμα σπεύδει να να αποδείξει την ειλικρίνεια του υιοθετώντας σε όλα τα σημεία την εκδοχή του ανακριτού, και εν τέλει συγγράφει την ιστορία όπως την θέλει η ανάκρισις, δηλαδή ο ανακριτής οδηγεί το θύμα να γράψει “αυτοβούλως” αυτά που θέλει ο ανακριτής.
το δεύτερο μέρος είναι η διατύπωσις των κατηγοριών βάσει των δεδομένων της ίδιας του της αυτοβιογραφίας. Ο ανακριτής διευκρινίζει ότι είναι υποχρεωμένος να διατυπώσει τις κατηγορίες αφού το ίδιο το θύμα “ομολόγησε” την διάπραξη των εγκλημάτων. Όποτε ο κρατούμενος τολμήσει να αμφισβητήσει κάποια κατηγορία ο ανακριτής απειλεί ότι θα αποσύρει την βοήθεια του και θα τον αφήσει να καταστραφεί.
το τρίτο μέρος είναι η από κοινού κατάστρωσις της απολογίας με βάσει την αναγνώριση όλων των εγκλημάτων για τα οποία κατηγορείται. τα δυο σημεία της απολογίας είναι η αυτοκριτική και η προθυμία της εξιλέωσης του
Το θεατρικό λαμβάνει τέλος, το θύμα αισθάνεται ανακούφιση, και περιμένει να ακολουθήσει εθελοντικά είτε τον θάνατο είτε την νέα ζωή.


τα στάδια:

Α) 1η - 3η ημέρα: η πλήρης απομόνωση, καμία επαφή με τον έξω κόσμο.
(Νευρικότητα αγωνία)

Β) 4η - 10η ημέρα: προετοιμασία εδάφους με κλονισμό της σωματικής και ψυχονευρωτικής υγείας.
(Άγχος, κόπωση, εφιάλτες, μελαγχολία, παραισθήσεις, αναμνήσεις, νοσταλγία, νωθρότητα, υπνηλία)

Γ) 11η - 20η ημέρα: επίθεσις ανάκρισις
(Πανικός, υστερικές εκδηλώσεις, ταπεινώσεις)

Δ) 21η - 40η ημέρα: Κατάρρευσις, υποταγή θύματος
(Απελπισία, παραλήρημα)

Ε) 41η - 60η ημέρα: Αναμόρφωσις του θύματος, υποβολή του νέου “πιστεύω” και “ομολογίες”
(Ακατανίκητη ανάγκη επαφής με άλλους ανθρώπους, υπακοή, παραισθήσεις)

Τα φάρμακα: εκτός των προαναφερθέντων τεχνικών, υπάρχουν και τα φάρμακα, το 1936 οι Ναζιστές χρησιμοποίησαν την “Σκοπολαμίνη”, έκτοτε εφευρέθηκαν νεότερες ουσίες όπως Πεντοτάλ (γνωστός ως ορός της αλήθειας), Διαιθυλαμίνη του Λυσεργικού οξέος, χυμικός τύπος LSD, Χλωροπρομαζίνη (Λαργκατέν), Μεσκαλίνη, Τρικυανοαμινοπυρήνη (Τ.Α.Ρ.) κ.α.

Η Τρικυανοαμινοπυρήνη (Τ.Α.Ρ.) αυξάνει καταπληκτικά την δεκτικότητα του ανθρώπου, όπως αναφέρθηκε το 1965 στην διεθνή σύσκεψη ελέγχου του πνεύματος στο San Francisco, το οποίο οργανώθηκε από το Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια.  αν λ.χ. ρίξουμε Τ.Α.Ρ. στο νερό που πίνουν οι κάτοικοι μιας πόλεως και μετά από την τηλεόραση κάνουμε προπαγάνδα, οι ιδέες θα περάσουν άμεσα! Την ύπαρξη του (Τ.Α.Ρ.) απεκάλυψε ο νευροβιολόγος Δρ. Χόλγκερ Χούττον του Πανεπιστημίου του Γκαιμποργκ της Σουηδίας μπροστά σε 2.000 γιατρούς στην διάσκεψη του San Francisco.



ΤΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ

Παυλώφ: ο Ιβάν Παυλώφ (1849-1936) ασχολήθηκε με την φυσιολογία του ανθρώπου  και αργότερα εξειδικεύτηκε επάνω στο νευρικό σύστημα και την ψυχολογία. το 1929 δημιουργήθηκε η πόλη Παυλώφγκραντ μια επιστημιούπολη με σκοπό την διεύρυνση των γνώσεων επάνω στο αντικείμενο του.

Η θεωρία του έλεγε ότι για την ύπαρξη ζωής έχουμε δυο δεδομένα, τον ζωντανό οργανισμό και το περιβάλλον του (νοητικό ή φυσικό). Τα δυο αυτά δεδομένα βρίσκονται μεταξύ τους σε αδιάκοπη αλληλοεπηρεασμό. Ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα δυο αυτά δεδομένα είναι τα “ανακλαστικά”. Το ανακλαστικό είναι το σημείο του νευρικού συστήματος που συνδέει έναν ερεθισμό-σήμα(δράση) και την αντίδραση.
Τα ανακλαστικά χωρίζονται σε δυο κατηγορίες, στα απόλυτα ή σταθερά (αυτά που υπάρχουν εκ γενετής) και τα επίκτητα ή εξαρτημένα (είναι τα ανακλαστικά που εξαρτώνται από το εξωτερικό περιβάλλον).

Αν λοιπόν επέμβουμε στον συνδετικό κρίκο (ανακλαστικά) μπορούμε να επηρεάσουμε και να μεταβάλουμε τις συνθήκες του περιβάλλοντος, και όταν καθορίσουμε το περιβάλλον όπως θέλουμε, καθορίζουμε και τις αντιδράσεις του ανθρώπου όπως θέλουμε.

ενέργειες:
δημιουργούν μια εσφαλμένη ιδέα την συνδέουν με ένα x, y, σήμα στέλνουν ιδέα και σήμα (από το περιβάλλον) προς τον νου του ανθρώπου “Η ιδέα μετατρέπεται σε υλική δύναμη όταν μπει μέσα στις μάζες”  (Μάρξ) Όπως το κάρβουνο παύει να είναι ύλη και μετατρέπεται σε ενέργεια που κινεί την ατμομηχανή, έτσι και η ιδέα κινεί την ανθρώπους. Αν η ιδέα είναι απατηλή, αν κατακτήσει τις μάζες γίνεται πραγματική ιστορία... άρα η αντίδραση του ανθρώπου προκαλεί διαφοροποίηση στο περιβάλλον δημιουργούν βάση δεδομένων με πολλές εσφαλμένες ιδέες και σήματα έχουν στην διάθεση τους πολλά σήματα τα οποία χρησιμοποιούν κατά το δοκούν

Επάνω σε αυτά τα ανακλαστικά είναι βασισμένο ολόκληρο το σύστημα της κομμουνιστικής προπαγάνδας.

Pavlov’s dog: Ο Παυλώφ απέδειξε την θεωρία για τα ανακλαστικά με το πείραμα που έμεινε κλασσικό, το “πείραμα του σκύλου του Παυλώφ”.
Το πείραμα: Ο Παυλώφ πήρε έναν σκύλο, ένα κομμάτι κρέας και ένα κουδούνι. Σήμανε το κουδούνι, παρουσίαζε το κρέας στον σκύλο. Μετά από κάποιες επαναλήψεις ο σκύλος αντιδρούσε στο κουδούνι χωρίς να φανεί το κρέας. Μέσα στο μυαλό του σκύλου το κρέας είχε συνδεθεί με το κουδούνι. Το κουδούνι είχε γίνει “σήμα” για το κρέας. Αυτό σημαίνει ότι ο νους “γνωρίζει” το περιβάλλον με δυο τρόπους, με άμεση επαφή δια μέσου των άμεσων ερεθισμάτων (κρέας) είτε μέσω σημάτων (κουδούνι) που του στέλνει το περιβάλλον.
Αυτό σημαίνει εν ολίγοις, ότι αν κάποιος συνδέσει τεχνητά ορισμένους απόλυτους ερεθισμούς με κάποιο σήμα, μπορεί να στείλει σήματα όταν “πρέπει” και όπως “πρέπει” και να παρακινήσει τους οργανισμούς στις ανάλογες αντιδράσεις. Συνεπώς ορισμένα σήματα μπορούν να κάνουν τον άνθρωπο να αντιδράσει όπως και όποτε εκείνοι θελήσουν.

Αν για μακρό χρονικό διάστημα χρησιμοποιηθεί μόνο το σήμα χωρίς το κρέας (πρωτογενή ερεθισμό), τα σήματα παύουν βαθμιαία την επίδραση στον οργανισμό, προκαλεί “‘ύπνωση” στον οργανισμό, φτάνοντας στο σημείο του να μην υπάρχει πια αντίδραση στο σήμα (κουδούνισμα) αλλά και στο ίδιο το κρέας! αυτό ονομάζεται “Μουδιασμένη συνείδησις”

“Μουδιασμένη συνείδησις”: η επανάληψη του σήματος (κουδούνι) χωρίς να ακολουθεί ο πρωτογενής ερεθισμός (κρέας), φέρνει τον οργανισμό σε κατάσταση αποχαυνώσεως και απάθειας, παραλύει η προσωπικότης και αναστέλλεται η βούλησις, δεν προβάλει ενεργητικότητα και φτάνει στο σημείο να μην προβάλει ούτε καν αντίσταση! Εδώ στηρίζεται ολόκληρη η τεχνική της “πλύσεως του εγκεφάλου”
Έτσι εξηγούνται και οι ομολογίες τον υπόδικων. Πριν τους φέρουν στο δικαστήριο μουδιάζουν την συνείδηση τους με την συνεχή αναμονή του θανάτου.

Άλλα Πειράματα του Παυλώφ:
α. Σε ασθενείς μιας κλινικής, συνδύασαν μια ένεση ασετυλχορίνης (κατεβάζει την πίεση) με έναν άσχετο ερεθισμό, ήχο ή φως. Κάθε μέρα την ίδια ώρα έδιναν το σήμα (ήχος ή φως) και μετά την ένεση. Αυτό επαναλήφθηκε κάποιες φορές. Μια φορά αντί να δώσουν ασετυλχορίνη έδωσαν αδρεναλίνη (ανεβάζει την πίεση), και όμως η πίεση των ασθενών κατέβηκε. Αυτό σημαίνει ότι το “σήμα” είναι ικανό να κάνει τον οργανισμό να δράσει κατά τρόπο τέτοιο που εξουδετερώνει ακόμα και ορισμένους φυσικούς νόμους (προσωρινά φυσικά).

β. Σε ασθενείς έδιναν γάλα και αμέσως τους έκαναν ένεση με φυσιολογικό ορρό, πράγμα που δεν προκαλεί καμία αντίδραση. Επαναλήφθηκε κάποιες φορές ώστε να δημιουργηθεί ο συνειρμός στους ασθενείς. Τότε έδωσαν το γάλα, και αντί για ορρό έκαναν ένεση με μορφίνη, και όμως κανείς δεν αντέδρασε σαν να είχε κάνει την ένεση της μορφίνης!


Είδη σημάτων:

1. Άμεσα σήματα (κοινά σε ανθρώπους και ζώα) π.χ. κουδούνι (ήχος) οσμή, θέα.
2. Λεκτικά σήματα - έμμεσα (λέξεις όπως “Προλετάριος” ή “Ιμεριαλιστής”) Ο άνθρωπος δεν είναι ανάγκη να δει ή να μυρίσει το φαγητό, αρκεί και η περιγραφή των φαγητών.


Μεταβολή νοήματος “σημάτων”: Μια εφαρμογή των θεωριών του Παυλώφ στην ιατρική ήταν και ο “ανώδυνος τοκετός”. Η γυναίκα έχει ακούσει ότι η γέννα συνοδεύεται με πόνους (σήμα και ιδέα), περιμένει λοιπόν να πονέσει, οπότε θα λάβει τους ερεθισμούς της επικείμενης γέννας ξεκινά να πονά. Αν όμως κατορθώσουμε στους ίδιους ερεθισμούς να δώσουμε διαφορετική έννοια, τότε οι αντιδράσεις θα είναι διαφορετικές, αν η γυναίκα διδαχθεί και πιστεί ότι οι ενδείξεις για τον επικείμενο τοκετό δεν σημαίνουν "πόνος", αλλά κάποιες ασκήσεις πχ να αρχίσει να κινεί τα χέρια το κεφάλι κτλ, οι ερεθισμοί παίρνουν άλλο περιεχόμενο, δεν συνδέονται πια με τον πόνο αλλά με μια άσχετη άσκηση. Αυτή η θεωρία επαληθεύτηκε στην πράξη από τον Παυλώφ.

Βάσει αυτής της θεωρίας, οι κομμουνιστές προσπαθούν από ένα γεγονός να αφαιρέσουν την αρχική έννοια που είχε ως “σήμα” η οποία επέβαλε μια ορισμένη αντίδραση, και να την μετατρέψουν σε μια άλλη ίσως και αντίθετη. Π.χ. μια εισβολή ξένης χώρας σε μια άλλη είχε “σήμα” να πάρει τα όπλα και να πολεμήσει τον ξένο εισβολέα. Οι κομμουνιστές κατόρθωσαν να αλλάξουν αυτό το σήμα στους οπαδούς τους, οπότε μια επικείμενη εισβολή από τον εχθρό δεν είναι “σήμα” ότι πρέπει να σπεύσουν να πολεμήσουν, αλλά αντιθέτως να στρέψουν τα όπλα κατά της ίδιας τους της χώρας. Το 1941 όταν ξεκίνησε η Ιταλική εισβολή στην Ελλάδα και ενώ για όλους τους Έλληνες ήταν “σήμα” πολέμου κατά του εισβολέα, για τους  κομμουνιστές ήταν “σήμα” για έναρξη ενός ταξικού πολέμου εναντίον των μη κομμουνιστών Ελλήνων. Ο Ζαχαριάδης με τα δυο του γράμματα (15ης Ιανουαρίου & 26ης Φεβρουαρίου) διακήρυττε ότι ο πόλεμος κατά του Μουσολίνι δεν γινόταν για την Ελλάδα αλλά για το Αγγλικό κεφάλαιο, και έτσι κάλεσε τους Έλληνες να συναδελφωθούν με τους Ιταλούς και να χτυπήσουν την κυβέρνηση Μεταξά.

Αντιδράσεις: ο Παυλώφ και οι μαθητές του διαπίστωσαν ότι δεν αντιδρούν όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο, διαφέρουν στην ένταση, στην έκταση και στην ταχύτητα, κατηγοριοποιώντας τους σε τρεις τύπους

1. συγκινησιακός ή καλλιτεχνικός: επικρατεί κυρίως το συναίσθημα, η προπαγάνδα πρέπει να είναι συγκινησιακή. Προσβάλλεται από υστερία.

2. διανοητικός ή επιστημονικός: υπερέχει το Λογικό και η σκέψις, η προπαγάνδα πρέπει να είναι της πειθούς. Προσβάλλεται από ψυχασθένεια.

3. μικτός ή κοινός: αντιδρά και με συναισθήματα και με Λογική. Η αναλογία τους ποικίλει ανάλογα την ηλικία, το φύλλο και τις εκάστοτε συνθήκες. Προσβάλλεται από νευρασθένεια.

Η Προπαγάνδα στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από τις ψυχώσεις (δηλ. τα αδύνατα σημεία, τα πάθη μας, τις φοβίες και τις μανίες) που διακατέχεται ο κάθε άνθρωπος ή λαός, γι αυτό η διάκρισις των ανθρώπων σε διάφορους νευρικούς τύπους έχει τεράστια σημασία!

Η επανάληψις: Ο Στάλιν στηριζόμενος στα αποτελέσματα ερευνών είπε “οι λαοί ξεχνούν εύκολα”, η ψυχοπολιτική επίσης διδάσκει ότι οι μάζες δεν έχουν μνήμη. Ο Γκαίμπελς έδινε την εξής συμβουλή: Η προπαγάνδα πρέπει να περιορίζεται σε έναν μικρό αριθμό ιδεών και να τις επαναλαμβάνει ακούραστα διότι ακόμα και τις πιο απλές αν δεν τις ακούει συνέχεια θα τις ξεχάσει. Η Εκκλησία στέκεται ακόμη γιατί επαναλαμβάνει το ίδιο πράγμα εδώ και 2.000 χρόνια.”

Η σωστή τεχνική της επαναλήψεως: πρέπει να επαναλαμβάνει το ίδιο θέμα με εναλλαγή στις μορφές.

Η δύναμη της επανάληψης: Η συνεχής επανάληψις μετατρέπει σε “αλήθεια” ακόμα και το μεγαλύτερο ψέμα, διότι η κοινή γνώμη παραδέχεται ως αληθές κάτι “επειδή το λέει όλος ο κόσμος”... δηλαδή απλούστατα επειδή το έχει ακούσει πολλές φορές από πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους

Μιθριδατισμός: η συνεχής επανάληψη φέρνει ανοσία, π.χ. ενώ αποκαλύπτονται σωρηδόν απάτες, ίντριγκες, κλεψιές μέσα στο κόμμα (το όποιο κόμμα) ή την όποια κυβέρνηση, ο ψηφοφόρος ενώ κανονικά θα έπρεπε να καταδικάσει και φύγει, το θεωρεί φυσιολογικό και παραμένει στις τάξεις του κόμματος και μάλιστα ως ένθερμος υποστηρικτής.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου