Γραφει ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ
Το τέλος του Ανθρωποκεντρικού πολιτισμού και ο δεύτερος Μεσαίωνας
Το τέλος του Ανθρωποκεντρικού πολιτισμού
Το τέλος του Ανθρωποκεντρικού πολιτισμού και ο δεύτερος Μεσαίωνας
Η αυγή του πρώτου Μεσαίωνα
Ο χριστιανικός κόσμος που αναδύθηκε μέσα από τα ερείπια της παλαιάς Ρώμης, είχε να δώσει έναν λυσσαλέο αγώνα εναντίον του κλασικού ελληνορωμαϊκού πολιτισμού , με διακύβευμα την ολοκληρωτική του επικράτηση ή την ολοκληρωτική του εξαφάνιση.
Οι ελληνορωμαϊκοί κώδικες αξιών έπρεπε να εξοβελιστούν από το προσκήνιο της ιστορίας και στη θέση τους να στηθεί μια νέα πνευματική και πολιτική δεσποτεία ασιατικού τύπου, όπου ο άνθρωπος δεν θα ήταν το μέτρον των πάντων αλλά αντιθέτως ένα φτηνό και αναλώσιμο υποζύγιο, που θα αβγάταινε τα κέρδη, την ισχύ και τη δόξα των πνευματικών και κοσμικών του τύραννων.
Οι ελληνορωμαϊκοί κώδικες αξιών έπρεπε να εξοβελιστούν από το προσκήνιο της ιστορίας και στη θέση τους να στηθεί μια νέα πνευματική και πολιτική δεσποτεία ασιατικού τύπου, όπου ο άνθρωπος δεν θα ήταν το μέτρον των πάντων αλλά αντιθέτως ένα φτηνό και αναλώσιμο υποζύγιο, που θα αβγάταινε τα κέρδη, την ισχύ και τη δόξα των πνευματικών και κοσμικών του τύραννων.
Στο μεγαλύτερο μέρος της ευρωπαϊκής ηπείρου, η ηγεσία του χριστιανισμού ενώθηκε με τους τοπικούς φεουδάρχες, ώστε να δημιουργήσουν από κοινού μια υποταγμένη γενιά δουλοπάροικων, που θα αντιλαμβάνονταν την παρούσα ζωή ως τόπον μαρτυρίου και θα στήριζαν τις μοναδικές τους ελπίδες για δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια και γνώση, σε μιαν άλλη ζωή, κάπου στη μελλοντική βασιλεία των ουρανών.
Όπως συνέβη έστω και με καθυστέρηση[1] στο «δικό μας» Βυζάντιο, όπου ο ορθόδοξος χριστιανισμός αποτέλεσε την πνευματική ασπίδα του φεουδαρχισμού, για να μετατρέψει γενιές και γενιές ανθρώπων σε μάζες ειλώτων, απόλυτα εξαρτώμενες από τις διαθέσεις του επικυρίαρχου, του χωροδεσπότη, του αρχιεπίσκοπου και των κρατικών αξιωματούχων.
Όπως συνέβη έστω και με καθυστέρηση[1] στο «δικό μας» Βυζάντιο, όπου ο ορθόδοξος χριστιανισμός αποτέλεσε την πνευματική ασπίδα του φεουδαρχισμού, για να μετατρέψει γενιές και γενιές ανθρώπων σε μάζες ειλώτων, απόλυτα εξαρτώμενες από τις διαθέσεις του επικυρίαρχου, του χωροδεσπότη, του αρχιεπίσκοπου και των κρατικών αξιωματούχων.
Ο κλασικός ελληνορωμαϊκός πολιτισμός στηρίζονταν στον Νόμο, η ισχύς του οποίου πήγαζε από την θεσμίζουσα εξουσία του Δήμου ή των αρίστων και νομοθετούσε στο όνομα των ανθρώπων.
Ακόμα και στα πιο στυγνά ολιγαρχικά καθεστώτα της αρχαιότητας, όπως στη Σπάρτη ή στη Ρώμη της Συγκλήτου των πατρικίων, η «Θεία Βούληση» δεν είχε τίποτα να κάμει με τους ανθρώπινους νόμους.
Ακόμα και στα πιο στυγνά ολιγαρχικά καθεστώτα της αρχαιότητας, όπως στη Σπάρτη ή στη Ρώμη της Συγκλήτου των πατρικίων, η «Θεία Βούληση» δεν είχε τίποτα να κάμει με τους ανθρώπινους νόμους.
Η επικύρωση των θεσμών, γραπτών ή άγραφων, ανάγονταν είτε στη βούληση των «αρίστων», είτε στη βούληση του Δήμου.
Ο ελληνορωμαϊκός κόσμος ήταν κατεξοχήν Ανθρωποκεντρικός, σε βαθμό μάλιστα που αυτή η διαφοροποίηση του από τις ελέω Θεού ασιατικές δεσποτείες, προσδιόριζε τις έννοιες του πολιτισμού ή της βαρβαρότητας. Ρωμαίοι και Έλληνες αντιλαμβάνονταν τον εαυτό τους ως «μη βαρβαρο» κυρίως από το γεγονός ότι στον δικό τους κόσμο η ανθρώπινη υπόσταση έρχονταν πρώτη-πρώτη στην ιεράρχηση των κοσμικών εννοιών και η ανταπόδοση του Δικαίου ή η πολυπόθητη εύρεση της α-λήθειας, ήταν ζήτημα που αφορούσε την επί της γης ζωή και όχι κάποια αόριστη νήσο των μακάρων ή τη μεταφυσική βούληση ενός εγκόσμιου ή υπερκόσμιου ηγεμόνα.
Ο ελληνορωμαϊκός κόσμος ήταν κατεξοχήν Ανθρωποκεντρικός, σε βαθμό μάλιστα που αυτή η διαφοροποίηση του από τις ελέω Θεού ασιατικές δεσποτείες, προσδιόριζε τις έννοιες του πολιτισμού ή της βαρβαρότητας. Ρωμαίοι και Έλληνες αντιλαμβάνονταν τον εαυτό τους ως «μη βαρβαρο» κυρίως από το γεγονός ότι στον δικό τους κόσμο η ανθρώπινη υπόσταση έρχονταν πρώτη-πρώτη στην ιεράρχηση των κοσμικών εννοιών και η ανταπόδοση του Δικαίου ή η πολυπόθητη εύρεση της α-λήθειας, ήταν ζήτημα που αφορούσε την επί της γης ζωή και όχι κάποια αόριστη νήσο των μακάρων ή τη μεταφυσική βούληση ενός εγκόσμιου ή υπερκόσμιου ηγεμόνα.
Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες που διαδέχθηκαν την αριστοκρατική Ρώμη, διατήρησαν τον ανθρώπινο άξονα στην επικύρωση της εξουσίας του, παρά το ότι περιεβλήθησαν το φωτοστέφανο της ιερατικής αυθεντίας, αποδεχόμενοι τον τίτλο του pontifex maximus. Ωστόσο και πριν από τον Κωνσταντίνο, ελάχιστοι αυτοκράτορες αμφισβήτησαν την τυπική έστω εξουσία της συγκλήτου, να νομιμοποιεί τις αποφάσεις τους.
Εν ολίγοις ο βασικός άξονας του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού ήταν ο Άνθρωπος και η οποιαδήποτε πολιτική, κοινωνική ή γνωστική μεταβολή κρίνονταν στο βαθμό που υπηρετούσε τον Άνθρωπο – ακόμα και αν η εγγενής βία της εξουσίας,κατέληγε σε ανηλεείς διωγμούς, πολλάκις σε επίπεδο γενοκτονίας όπως η ισοπέδωση της Αττικής από τους Σπαρτιάτες, η λεηλασία της Καρχηδόνας από τον Σκιπίωνα ή η ισοπέδωση της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο.
Η βαρβαρική πλημμυρίδα και ο εκφυλισμός της παραδοσιακής Ρωμαϊκής ισχύος,συνέβαλαν στη δημιουργία μιας Ευρώπης του χάους, όπου η ανθρώπινη ζωή μετρούσε πια ελάχιστα.
Οι ορδές των Ούνων και των Βανδάλων, που διέλυαν τα πολιτικά και κοινωνικά θεμέλια του αρχαίου κόσμου, απέδειχναν με τον πιο ωμό τρόπο ότι η αξιοπρέπεια,η περιουσία, η ελευθερία ακόμα και η επιβίωση, ήσαν αδύναμες ανθρώπινες κατασκευές, που η επικύρωση τους ανάγονταν τελικώς στην ισχύ των ρωμαϊκών όπλων.
Οι βάρβαροι δεν κατέστρεψαν απλώς τη Ρώμη αλλά κατέστρεψαν τον ίδιο τον πυρήνα του αρχαίου κόσμου, στον οποίο η επίγεια ζωή ήταν το μόνο πεδίο σύγκρουσης του Καλού και του Κακού.
Εν ολίγοις ο βασικός άξονας του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού ήταν ο Άνθρωπος και η οποιαδήποτε πολιτική, κοινωνική ή γνωστική μεταβολή κρίνονταν στο βαθμό που υπηρετούσε τον Άνθρωπο – ακόμα και αν η εγγενής βία της εξουσίας,κατέληγε σε ανηλεείς διωγμούς, πολλάκις σε επίπεδο γενοκτονίας όπως η ισοπέδωση της Αττικής από τους Σπαρτιάτες, η λεηλασία της Καρχηδόνας από τον Σκιπίωνα ή η ισοπέδωση της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο.
Η βαρβαρική πλημμυρίδα και ο εκφυλισμός της παραδοσιακής Ρωμαϊκής ισχύος,συνέβαλαν στη δημιουργία μιας Ευρώπης του χάους, όπου η ανθρώπινη ζωή μετρούσε πια ελάχιστα.
Οι ορδές των Ούνων και των Βανδάλων, που διέλυαν τα πολιτικά και κοινωνικά θεμέλια του αρχαίου κόσμου, απέδειχναν με τον πιο ωμό τρόπο ότι η αξιοπρέπεια,η περιουσία, η ελευθερία ακόμα και η επιβίωση, ήσαν αδύναμες ανθρώπινες κατασκευές, που η επικύρωση τους ανάγονταν τελικώς στην ισχύ των ρωμαϊκών όπλων.
Οι βάρβαροι δεν κατέστρεψαν απλώς τη Ρώμη αλλά κατέστρεψαν τον ίδιο τον πυρήνα του αρχαίου κόσμου, στον οποίο η επίγεια ζωή ήταν το μόνο πεδίο σύγκρουσης του Καλού και του Κακού.
Ο πρώτος Μεσαίωνας ξεκίνησε ήδη, όταν οι άνθρωποι έχασαν την πίστη τους στον Ανθρωπο.
Η αυγή του δεύτερου Μεσαίωνα
Η επίθεση του χριστιανισμού κατά του ανθρωποκεντρικού πολιτισμού δεν περιορίστηκε μόνον στους ανηλεείς διωγμούς των λεγόμενων εθνικών αλλά επεκτάθηκε ενάντια σε κάθε είδους πνευματική κίνηση, που αντιμάχονταν την ελέω Θεού κυριαρχία των καισάρων και των αρχιερέων τους.
Τα διατάγματα του Θεοδοσίου του 1ου [2] δεν είχαν στόχο μοναχά τους ναούς του δωδεκάθεου αλλά επέτρεπαν στους χριστιανικούς όχλους να στραφούν με την ίδια μανία και κατά των γνωστικών αιρέσεων[3], οι οποίες προσπαθούσαν να διαμορφώσουν ένα άλλο πρόσωπο του χριστιανισμού, βασισμένο κυρίως σε αρχαιοελληνικές φιλοσοφικές αναζητήσεις.
Η ολοκληρωτική επικράτηση της ορθοδοξίας [με την έννοια φυσικά που είχε αυτή πριν από το σχίσμα] πάτησε ταυτόχρονα και στις χιλιάδες των θυμάτων της παλαιάς θρησκείας αλλά και στις εξίσου πολυπληθείς ομάδες των γνωστικών, μερικές εκ των οποίων εξοντώθηκαν ίσαμε και τον τελευταίο τους οπαδό.
Η σύγκρουση ορθοδοξίας-γνωστικισμού διεξήχθη ακριβώς απάνω στη διάσταση του Ανθρώπου ως θεσμίζουσας οντότητας και του ανθρώπου/υποζύγιου, που δέχεται ως αληθές, αυτό που οι γραφές και οι παπάδες ερμηνευτές τους, λέγουν πως είναι αληθές.
Στην ουσία, ο ορθόδοξος χριστιανισμός ταυτίστηκε με τον καισαροπαπισμό, όπου η κοσμική και η πνευματική εξουσία επιχειρούν συνασπισμένες να υποβιβάσουν τον πολίτη σε δουλοπάροικο και την ανθρώπινη εργασία σε δουλικό καταναγκασμό, με απώτερο στόχο κάποια μετά θάνατον δικαίωση, εφόσον βεβαίως ο πιστός εκτελεί κατά γράμμα, εν ζωή, τις προσταγές των αφεντικών του.
Ο φεουδαρχισμός που επικράτησε εν τέλει σε ολόκληρη την Ευρώπη, έστω και αν η περίοδος της εικονομαχίας, καθυστέρησε την έλευση του στην ανατολή, δεν θα μπορούσε να σταθεί αν προηγουμένως ο άνθρωπος δεν είχε νιώσει την ίδια την υπόσταση του να εξεφτελίζεται σε τέτοιο βαθμό.
Η μετατροπή του χριστιανισμού στο απόλυτο όργανο ανθρώπινης υποδούλωσης και η πανευρωπαϊκή επέκταση του πρώτου μεσαίωνα, βασίστηκαν με τη σειρά τους στην απόλυτη λήθη του κώδικα αξιών, που είχε στηρίξει τον ελληνορωμαϊκό κόσμο και προπαντός στο είδος της γνωστικής θωράκισης απέναντι στο Μηδέν της ύπαρξης .
Η φιλοσοφία των Ελλήνων αλλά και των ρωμαίων στωϊκών, σε όλη την ιστορική της πορεία, θεωρήθηκαν έργα του σατανά και απαγορεύθηκαν με ποινές που έφταναν σε φρικτά βασανιστήρια και τελική καύση επί της πυράς, για εξαγνισμό των φιλοσοφούντων.
Ο ελληνικός τρόπος σκέψης και ο ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας του ελληνορωμαϊκού στοχασμού, από τον Ηράκλειτο ίσαμε τον Σενέκα, εξορίστηκαν στο πυρ το εξώτερον και η λέξη Έλληνας κατέληξε να σημαίνει τον «ειδωλολάτρη»
Δεν ήταν όμως οι Έλληνες ως εθνότητα που έπρεπε να καταδιωχθούν στον έτσι κι αλλιώς πολυεθνοτικό και πολυφυλετικό φεουδαρχικό κόσμο αλλά ο Ελληνισμός ως Ανθρωποκεντρικό σύστημα αυτογνωσίας και αυτονομίας.
Ο πρώτος Μεσσαίωνας δέχτηκε θανάσιμο τραύμα, όταν η δυτικοευρωπαϊκή νόηση ήρθε σε επαφή με την λησμονημένη ελληνική κληρονομιά κατά τη διάρκεια της εποχής των σταυροφοριών. Ο στοχασμός του Αριστοτέλους, του Πλάτωνα ή του Ηράκλειτου ξαναμπήκε στην Ευρωπαϊκή ιστορία, από το παράθυρο των αραβικών μεταφράσεων.
Ο αιώνας της λογικής και το κίνημα του διαφωτισμού, δεν θα μπορούσαν να ανατείλουν, αν πρώτα δεν είχε ανακαλυφθεί εκ νέου, ο ανθρωποκεντρικός κώδικας αξιών του αρχαίου κόσμου.
Ο Ελληνισμός με την έννοια πάντα της Γνωστικής διαδικασίας, θα έμπαινε για άλλη μια φορά μπροστά, στην παλαιά διαμάχη του πολιτισμού έναντι της βαρβαρότητας.
Τέσσερις αιώνες μετά τον Λάϊμπνιτς και τον Ντεκάρτ, η ανθρωπότητα βρίσκεται πάλι στις απαρχές ενός νέου Μεσαίωνα.
Ο υποβιβασμός του ανθρώπου σε φτηνή παραγωγική μονάδα και ο κατακερματισμός κάθε είδους κώδικα αξιών, στα πλαίσια μιας εκχυδαϊσμένης μεταμοντέρνας αντίληψης, όπου τα πάντα αποτιμούνται μέσω οικονομικών όρων, προδιαγράφει ένα δεύτερο Μεσαίωνα.
Στον δεύτερο αυτό Μεσαίωνα, δεν θα είναι βέβαια οι αρχιερείς του χριστιανισμού ή οι ηγέτες μιας οποιασδήποτε μεταφυσικής πίστης, που θα αναλάβουν τη διακήρυξη της νέας δουλοκτησίας των μαζών αλλά οι γραβατωμένοι εκπρόσωποι απρόσωπων μηχανισμών, οι υψηλόμισθοι επιστάτες τραπεζών, χρηματοοικονομικών κολοσσών και άλλων συμμοριών, της αφανούς παγκοσμιοποιημένης εξουσίας.
Στην αρχαία διαμάχη του ανθρώπου κατά της υποδούλωσης του, που μόλις τώρα αρχίζει και θα διεξαχθεί χωρίς κανόνες, μέχρι την οριστική πτώση του Ανθρωποκεντρικού πολιτισμού, όπως τον γνωρίσαμε μετά την κατάρρευση των αυτοκρατοριών και της φεουδαρχίας , κυρίαρχο ρόλο θα παίξει για άλλη μία φορά,η λησμοσύνη του Ελληνισμού, ως γνωστικό σύστημα κατανόησης του κόσμου και του ανθρώπου μέσα στον κόσμο.
Όπως συνέβη και στον πρώτο Μεσσαίωνα, οι ελληνικές αξίες, δηλαδή ο άνθρωπος ως μέτρον των πάντων και η μέσω του Λόγου διερεύνηση του Κόσμου, εσωτερικού ή εξωτερικού, πρέπει να εξοριστούν από το προσκήνιο της ιστορίας.
Τα διατάγματα του Θεοδοσίου του 1ου [2] δεν είχαν στόχο μοναχά τους ναούς του δωδεκάθεου αλλά επέτρεπαν στους χριστιανικούς όχλους να στραφούν με την ίδια μανία και κατά των γνωστικών αιρέσεων[3], οι οποίες προσπαθούσαν να διαμορφώσουν ένα άλλο πρόσωπο του χριστιανισμού, βασισμένο κυρίως σε αρχαιοελληνικές φιλοσοφικές αναζητήσεις.
Η ολοκληρωτική επικράτηση της ορθοδοξίας [με την έννοια φυσικά που είχε αυτή πριν από το σχίσμα] πάτησε ταυτόχρονα και στις χιλιάδες των θυμάτων της παλαιάς θρησκείας αλλά και στις εξίσου πολυπληθείς ομάδες των γνωστικών, μερικές εκ των οποίων εξοντώθηκαν ίσαμε και τον τελευταίο τους οπαδό.
Η σύγκρουση ορθοδοξίας-γνωστικισμού διεξήχθη ακριβώς απάνω στη διάσταση του Ανθρώπου ως θεσμίζουσας οντότητας και του ανθρώπου/υποζύγιου, που δέχεται ως αληθές, αυτό που οι γραφές και οι παπάδες ερμηνευτές τους, λέγουν πως είναι αληθές.
Στην ουσία, ο ορθόδοξος χριστιανισμός ταυτίστηκε με τον καισαροπαπισμό, όπου η κοσμική και η πνευματική εξουσία επιχειρούν συνασπισμένες να υποβιβάσουν τον πολίτη σε δουλοπάροικο και την ανθρώπινη εργασία σε δουλικό καταναγκασμό, με απώτερο στόχο κάποια μετά θάνατον δικαίωση, εφόσον βεβαίως ο πιστός εκτελεί κατά γράμμα, εν ζωή, τις προσταγές των αφεντικών του.
Ο φεουδαρχισμός που επικράτησε εν τέλει σε ολόκληρη την Ευρώπη, έστω και αν η περίοδος της εικονομαχίας, καθυστέρησε την έλευση του στην ανατολή, δεν θα μπορούσε να σταθεί αν προηγουμένως ο άνθρωπος δεν είχε νιώσει την ίδια την υπόσταση του να εξεφτελίζεται σε τέτοιο βαθμό.
Η μετατροπή του χριστιανισμού στο απόλυτο όργανο ανθρώπινης υποδούλωσης και η πανευρωπαϊκή επέκταση του πρώτου μεσαίωνα, βασίστηκαν με τη σειρά τους στην απόλυτη λήθη του κώδικα αξιών, που είχε στηρίξει τον ελληνορωμαϊκό κόσμο και προπαντός στο είδος της γνωστικής θωράκισης απέναντι στο Μηδέν της ύπαρξης .
Η φιλοσοφία των Ελλήνων αλλά και των ρωμαίων στωϊκών, σε όλη την ιστορική της πορεία, θεωρήθηκαν έργα του σατανά και απαγορεύθηκαν με ποινές που έφταναν σε φρικτά βασανιστήρια και τελική καύση επί της πυράς, για εξαγνισμό των φιλοσοφούντων.
Ο ελληνικός τρόπος σκέψης και ο ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας του ελληνορωμαϊκού στοχασμού, από τον Ηράκλειτο ίσαμε τον Σενέκα, εξορίστηκαν στο πυρ το εξώτερον και η λέξη Έλληνας κατέληξε να σημαίνει τον «ειδωλολάτρη»
Δεν ήταν όμως οι Έλληνες ως εθνότητα που έπρεπε να καταδιωχθούν στον έτσι κι αλλιώς πολυεθνοτικό και πολυφυλετικό φεουδαρχικό κόσμο αλλά ο Ελληνισμός ως Ανθρωποκεντρικό σύστημα αυτογνωσίας και αυτονομίας.
Ο πρώτος Μεσσαίωνας δέχτηκε θανάσιμο τραύμα, όταν η δυτικοευρωπαϊκή νόηση ήρθε σε επαφή με την λησμονημένη ελληνική κληρονομιά κατά τη διάρκεια της εποχής των σταυροφοριών. Ο στοχασμός του Αριστοτέλους, του Πλάτωνα ή του Ηράκλειτου ξαναμπήκε στην Ευρωπαϊκή ιστορία, από το παράθυρο των αραβικών μεταφράσεων.
Ο αιώνας της λογικής και το κίνημα του διαφωτισμού, δεν θα μπορούσαν να ανατείλουν, αν πρώτα δεν είχε ανακαλυφθεί εκ νέου, ο ανθρωποκεντρικός κώδικας αξιών του αρχαίου κόσμου.
Ο Ελληνισμός με την έννοια πάντα της Γνωστικής διαδικασίας, θα έμπαινε για άλλη μια φορά μπροστά, στην παλαιά διαμάχη του πολιτισμού έναντι της βαρβαρότητας.
Τέσσερις αιώνες μετά τον Λάϊμπνιτς και τον Ντεκάρτ, η ανθρωπότητα βρίσκεται πάλι στις απαρχές ενός νέου Μεσαίωνα.
Ο υποβιβασμός του ανθρώπου σε φτηνή παραγωγική μονάδα και ο κατακερματισμός κάθε είδους κώδικα αξιών, στα πλαίσια μιας εκχυδαϊσμένης μεταμοντέρνας αντίληψης, όπου τα πάντα αποτιμούνται μέσω οικονομικών όρων, προδιαγράφει ένα δεύτερο Μεσαίωνα.
Στον δεύτερο αυτό Μεσαίωνα, δεν θα είναι βέβαια οι αρχιερείς του χριστιανισμού ή οι ηγέτες μιας οποιασδήποτε μεταφυσικής πίστης, που θα αναλάβουν τη διακήρυξη της νέας δουλοκτησίας των μαζών αλλά οι γραβατωμένοι εκπρόσωποι απρόσωπων μηχανισμών, οι υψηλόμισθοι επιστάτες τραπεζών, χρηματοοικονομικών κολοσσών και άλλων συμμοριών, της αφανούς παγκοσμιοποιημένης εξουσίας.
Στην αρχαία διαμάχη του ανθρώπου κατά της υποδούλωσης του, που μόλις τώρα αρχίζει και θα διεξαχθεί χωρίς κανόνες, μέχρι την οριστική πτώση του Ανθρωποκεντρικού πολιτισμού, όπως τον γνωρίσαμε μετά την κατάρρευση των αυτοκρατοριών και της φεουδαρχίας , κυρίαρχο ρόλο θα παίξει για άλλη μία φορά,η λησμοσύνη του Ελληνισμού, ως γνωστικό σύστημα κατανόησης του κόσμου και του ανθρώπου μέσα στον κόσμο.
Όπως συνέβη και στον πρώτο Μεσσαίωνα, οι ελληνικές αξίες, δηλαδή ο άνθρωπος ως μέτρον των πάντων και η μέσω του Λόγου διερεύνηση του Κόσμου, εσωτερικού ή εξωτερικού, πρέπει να εξοριστούν από το προσκήνιο της ιστορίας.
Δεν είναι διόλου τυχαίο που η Ελλάδα επιλέχθηκε ως πεδίο διεξαγωγής ενός πρωτοφανούς πειράματος πνευματικής γενοκτονίας, σε μαζική κλίμακα.
Και δεν είναι αυτοί οι λιγοστοί Έλληνες που ενδιαφέρουν τους μηχανικούς των ψυχών της παγκοσμιοποιημένης νεοδουλοπαροικίας. Έτσι κι αλλιώς και με τα δεδομένα της δημογραφικής εξέλιξης, αυτός ο θνήσκων λαός πρόκειται από μόνος του να εξαφανιστεί μέσα σε λίγα χρόνια.
Ήδη, προβλέπεται βάσει μαθηματικών μοντέλων, ότι το 2050 θα υπάρχουν στον Ελλαδικό χώρο μόλις 2.500.000 Έλληνες,έναντι 10.000.000 λαθροαλλοδαπών, στην συντριπτική τους πλειοψηφία μουσουλμάνων.
Δεν χρειάζεται παρά λίγη υπομονή από τους εντολοδόχους της παγκοσμιοποιημένης λεηλασίας, για να εξαφανιστούν από την ιστορία οι ελληνόφωνες μάζες, που παθητικοποθημένες εως σημείου λωβοτομής, ήδη αναμένουν την εθνική τους ευθανασία.
Και δεν είναι αυτοί οι λιγοστοί Έλληνες που ενδιαφέρουν τους μηχανικούς των ψυχών της παγκοσμιοποιημένης νεοδουλοπαροικίας. Έτσι κι αλλιώς και με τα δεδομένα της δημογραφικής εξέλιξης, αυτός ο θνήσκων λαός πρόκειται από μόνος του να εξαφανιστεί μέσα σε λίγα χρόνια.
Ήδη, προβλέπεται βάσει μαθηματικών μοντέλων, ότι το 2050 θα υπάρχουν στον Ελλαδικό χώρο μόλις 2.500.000 Έλληνες,έναντι 10.000.000 λαθροαλλοδαπών, στην συντριπτική τους πλειοψηφία μουσουλμάνων.
Δεν χρειάζεται παρά λίγη υπομονή από τους εντολοδόχους της παγκοσμιοποιημένης λεηλασίας, για να εξαφανιστούν από την ιστορία οι ελληνόφωνες μάζες, που παθητικοποθημένες εως σημείου λωβοτομής, ήδη αναμένουν την εθνική τους ευθανασία.
Ο στόχος λοιπόν δεν είναι οι Έλληνες αλλά αυτό που εκπροσωπεί ο Ελληνισμός, στη συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας.
Το τέλος του Ανθρωποκεντρικού πολιτισμού
Στην αρχαία Αθηναϊκή δημοκρατία, ο νόμος είχε την επικύρωση της Βουλής και του Δήμου.
Ο Δήμος δεν ταυτίζονταν όμως με τον λαό της Αττικής, στον οποίο συμπεριλαμβάνονταν οι γυναίκες, οι μέτοικοι και οι δούλοι, που δεν διέθεταν δικαίωμα ψήφου.
Όσο και αν μας φαίνεται σήμερα «αντιδημοκρατικό» να αποκλείονται οι πολυπληθέστερες ομάδες πληθυσμού, από το δικαίωμα να αποφασίζουν για τους νόμους της πολιτείας των, ωστόσο αυτός ο περιορισμός της θεσμίζουσας κοινωνικής ομάδας, πρόσφερε στην Αθηναϊκή δημοκρατία το καίριο πλεονέκτημα του συνεκτικού και σχετικά ομοιογενούς χαρακτήρα του σώματος των πολιτών.
Ο Δήμος δεν ταυτίζονταν όμως με τον λαό της Αττικής, στον οποίο συμπεριλαμβάνονταν οι γυναίκες, οι μέτοικοι και οι δούλοι, που δεν διέθεταν δικαίωμα ψήφου.
Όσο και αν μας φαίνεται σήμερα «αντιδημοκρατικό» να αποκλείονται οι πολυπληθέστερες ομάδες πληθυσμού, από το δικαίωμα να αποφασίζουν για τους νόμους της πολιτείας των, ωστόσο αυτός ο περιορισμός της θεσμίζουσας κοινωνικής ομάδας, πρόσφερε στην Αθηναϊκή δημοκρατία το καίριο πλεονέκτημα του συνεκτικού και σχετικά ομοιογενούς χαρακτήρα του σώματος των πολιτών.
Οι Αθηναίοι πολίτες προστατεύονταν από την ολοκληρωτική μετατροπή τους σε εύκολα χειραγωγίσιμο όχλο και τον συνακόλουθο θάνατο της ουσίας της δημοκρατίας, με το να αποκλείουν τη λαθροεισβολή εντός του θεσμίζοντος Δήμου, όλων όσων δεν είχαν δεχθεί την Αθηναϊκή παιδεία και τον ιδιαίτερο τρόπο ζωής τους.
Η συνεκτικότητα του σώματος των Αθηναίων πολιτών συντηρούνταν και ενισχύονταν με την συμμετοχή όλων των κοινωνικών στρωμάτων των πολιτών στις διδασκαλίες των θεατρικών έργων[4], όπου η ύπαρξη του χορού, έπαιζε τον ρόλο του ενδιάμεσου μεταξύ του κοινού και των πρωταγωνιστών, ενσωματώνοντας έτσι στη δομή της τραγικής παράστασης τη δυναμική σχέση χορού/υποκριτών, κατ΄απόλυτη αναλογία της δυναμικής σχέσης μεταξύ ατόμου και κοινότητας, στην κοινή ιστορική τους πορεία.
Οι Έλληνες φαίνεται ότι κατανοούσαν τη λεπτή διαφορά μεταξύ ενός όχλου, που πείθεται ότι έχει δικαιώματα επειδή του εξασφαλίζονται άρτος και θεάματα και μιας κοινωνίας πολιτών, που διεκδικεί και ως ένα βαθμό πετυχαίνει, τη θέσμιση των κανόνων που ρυθμίζουν τη ζωή της.
Για να υπάρξει όμως μια πραγματικά θεσμίζουσα κοινωνία, είναι αναγκαίο να υφίσταται μια σχετικά διακριτή και αναγνωρίσιμη συλλογική συνείδηση, που θα απεικονίζεται στις ατομικές συνειδήσεις ως συλλογική ταυτότητα.
Αλλιώς, η κοινωνία των πολιτών μπορεί να μεταλλαχτεί σε μια κοινωνία μαζών,όπου τα πάντα θα εξισώνονται, σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο και εύπλαστο μάγμα. Ο Παναγιώτης Κονδύλης ορθά διέκρινε τον θάνατο της αστικής δημοκρατίας και την ανάδυση μιας νέας τάξης πραγμάτων, που την αποκάλεσε «μαζική δημοκρατία».
Ο μεταμοντέρνος χαρακτήρας της μαζικής δημοκρατίας διαλύει οτιδήποτε μπορεί να σταθεί μέσα σε έναν κώδικα αξιών, αφήνοντας τον άνθρωπο γυμνό μπροστά στον αρχαίο τρόμο του Μηδενός και μετατρέποντας τον συνεπώς, σε εύκολα χειραγωγίσιμο θύμα.
Είναι ο ίδιος μηχανισμός που εξισώνει τον Μότσαρτ με τη γιουροβίζιον, τον μόδιστρο με τον ζωγράφο, τον διαφημιστή με τον στοχαστή ή τον πωλητή αυτοκινήτων με τον εκδότη.
Εργα της τέχνης, έργα του στοχασμού, έργα των χειρών των ανθρώπων,ισοπεδώνονται και λεηλατούνται σε μια άνευ προηγουμένου καταιγίδα πληροφοριών,όπου η μία εικόνα διαδέχεται και σβήνει την άλλη.
Όταν δεν υπάρχει καμία ιεράρχηση αξιών, απλώς δεν υπάρχουν αξίες.
Φοβάμαι ότι, αν θέλουμε να έχουμε μια εικόνα του μέλλοντος της ανθρωπότητας, θα πρέπει να φανταστούμε ένα αδιαφανές πέπλο που θα σκεπάζει τα πάντα.
Τα πρόσωπα μας, τις πράξεις μας, τη συλλογική ή την ατομική μας ταυτότητα.
Θα είμαστε όλοι ίδιοι, ομοιόμορφοι, ούτε μαύροι, ούτε άσπροι, ούτε Αλβανοί ούτε Εγγλέζοι, ούτε καλοί, ούτε κακοί.
Εύπλαστοι, άκακοι και ανώδυνοι, όσο οι μάζες των πλαστικών από τις οποίες παράγονται κατά δισεκατομμύρια τα είδη οικιακής χρήσεως...
Η συνεκτικότητα του σώματος των Αθηναίων πολιτών συντηρούνταν και ενισχύονταν με την συμμετοχή όλων των κοινωνικών στρωμάτων των πολιτών στις διδασκαλίες των θεατρικών έργων[4], όπου η ύπαρξη του χορού, έπαιζε τον ρόλο του ενδιάμεσου μεταξύ του κοινού και των πρωταγωνιστών, ενσωματώνοντας έτσι στη δομή της τραγικής παράστασης τη δυναμική σχέση χορού/υποκριτών, κατ΄απόλυτη αναλογία της δυναμικής σχέσης μεταξύ ατόμου και κοινότητας, στην κοινή ιστορική τους πορεία.
Οι Έλληνες φαίνεται ότι κατανοούσαν τη λεπτή διαφορά μεταξύ ενός όχλου, που πείθεται ότι έχει δικαιώματα επειδή του εξασφαλίζονται άρτος και θεάματα και μιας κοινωνίας πολιτών, που διεκδικεί και ως ένα βαθμό πετυχαίνει, τη θέσμιση των κανόνων που ρυθμίζουν τη ζωή της.
Για να υπάρξει όμως μια πραγματικά θεσμίζουσα κοινωνία, είναι αναγκαίο να υφίσταται μια σχετικά διακριτή και αναγνωρίσιμη συλλογική συνείδηση, που θα απεικονίζεται στις ατομικές συνειδήσεις ως συλλογική ταυτότητα.
Αλλιώς, η κοινωνία των πολιτών μπορεί να μεταλλαχτεί σε μια κοινωνία μαζών,όπου τα πάντα θα εξισώνονται, σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο και εύπλαστο μάγμα. Ο Παναγιώτης Κονδύλης ορθά διέκρινε τον θάνατο της αστικής δημοκρατίας και την ανάδυση μιας νέας τάξης πραγμάτων, που την αποκάλεσε «μαζική δημοκρατία».
Ο μεταμοντέρνος χαρακτήρας της μαζικής δημοκρατίας διαλύει οτιδήποτε μπορεί να σταθεί μέσα σε έναν κώδικα αξιών, αφήνοντας τον άνθρωπο γυμνό μπροστά στον αρχαίο τρόμο του Μηδενός και μετατρέποντας τον συνεπώς, σε εύκολα χειραγωγίσιμο θύμα.
Είναι ο ίδιος μηχανισμός που εξισώνει τον Μότσαρτ με τη γιουροβίζιον, τον μόδιστρο με τον ζωγράφο, τον διαφημιστή με τον στοχαστή ή τον πωλητή αυτοκινήτων με τον εκδότη.
Εργα της τέχνης, έργα του στοχασμού, έργα των χειρών των ανθρώπων,ισοπεδώνονται και λεηλατούνται σε μια άνευ προηγουμένου καταιγίδα πληροφοριών,όπου η μία εικόνα διαδέχεται και σβήνει την άλλη.
Όταν δεν υπάρχει καμία ιεράρχηση αξιών, απλώς δεν υπάρχουν αξίες.
Φοβάμαι ότι, αν θέλουμε να έχουμε μια εικόνα του μέλλοντος της ανθρωπότητας, θα πρέπει να φανταστούμε ένα αδιαφανές πέπλο που θα σκεπάζει τα πάντα.
Τα πρόσωπα μας, τις πράξεις μας, τη συλλογική ή την ατομική μας ταυτότητα.
Θα είμαστε όλοι ίδιοι, ομοιόμορφοι, ούτε μαύροι, ούτε άσπροι, ούτε Αλβανοί ούτε Εγγλέζοι, ούτε καλοί, ούτε κακοί.
Εύπλαστοι, άκακοι και ανώδυνοι, όσο οι μάζες των πλαστικών από τις οποίες παράγονται κατά δισεκατομμύρια τα είδη οικιακής χρήσεως...
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ......ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου