ΕΞΑΜΒΛΩΜΑ ΑΥΘΑΔΕΙΑΣ

εξάμβλωμα αυθάδειας

Η «ιστορικός» Μαρία Ρεπούση θα καταγραφεί στην ιστορία σαν εξάμβλωμα αυθάδειας: ΟΧΙ τόσο διότι είναι διατεταγμένη «ιστορικός» (επιδοτούμενη μαζί με άλλους από «εστίες» του Σόρος) με στόχο να παραχαράξει και να αλλοιώσει την ελληνική ιστορία, αλλά για τις υστερικές εμμονές της…
Μετά τους «συνωστισμούς» και CIA, καθώς και τις υστερικές εμμονές της που αρνούνται τη γενοκτονία των Ποντίων, τώρα έβγαλε άλλη στριγκιά κραυγή: «Ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος»!!!

Εάν ήταν πραγματικά Ιστορικός και όχι «ιστορικός» υπηρεσίας, θα γνώριζε τη διαλεκτική της Ιστορίας: Οι ιστορικοί Θρύλοι δεν είναι μύθοι. Στηρίζονται σε αληθινά γεγονότα φορτισμένα συγκινησιακά, ίσως και με κάποια «μυθολογική» υπερβολή, μεταφερόμενα από γενιά σε γενιά μέσω της προφορικής παράδοσης.

Πραγματικά γεγονότα της ιστορίας, συγκλονιστικά και ηρωικά γίνονται Θρύλοι μέσω της λαϊκής παράδοσης και λαϊκής μούσας: ΑΥΤΑ δεν είναι ιστορικοί μύθοι, ούτε κατασκευασμένα από κανέναν, απλώς μπορεί, το ιστορικό τους ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ να «επενδύεται» με κάποιες συγκινησιακές «υπερβολές», με κάποιο «μυθολογικό» τσόφλι…

Αν η κ. Ρεπούση ήταν Ιστορικός αυτό θα το γνώριζε. Αλλά δεν είναι Ιστορικός, εκτελεί «χρέη» επιδοτούμενου «ιστορικού»…

Αλήθεια από πού αντλεί η κ. Ρεπούση το «ιστορικό» της απόφθεγμα: Ότι ο Χορός του Ζαλόγγου είναι μύθος;

Βρισκόταν εκεί και κατέγραφε το συμβάν;

Αν διέθετε λίγη σοβαρότητα θα μελετούσε τουλάχιστον τις μαρτυρίες εκείνων που ζήσανε τα χρόνια εκείνα και μάλιστα στα Ιωάννινα.

Θα καταγράψουμε κάποιες:

α). Ιάκωβος Μπαρτόλντυ: Πρώσος περιηγητής και διπλωμάτης (καθόλου ευνοϊκός προς τους Έλληνες) που Βρισκόταν την εποχή εκείνη (1803-1804) στα Ιωάννινα.

Γράφει στο έργο του: «Ταξίδιον εις την Ελλάδα 1803 - 1804»:

«Καμιά εκατοστή απ΄ αυτούς τους δυστυχισμένους είχαν αποτραβηχτεί βόρεια της Πρέβεζας στο Μοναστήρι του Ζαλόγγου. Τους επιτέθηκαν εκεί θεωρώντας ότι τάχα αυτή η τοποθεσία, πράγματι ισχυρή, θα μπορούσε να τους προσφέρει ένα νέο τόπο μόνιμης διαμονής, όπου και η σφαγή που ακολούθησε υπήρξε φρικτή. Τριάντα εννέα γυναίκες γκρεμίστηκαν από τα βράχια με τα παιδιά τους που μερικά ακόμη βύζαιναν.».

β). Γουλιέλμος Μαρτίνος Ληκ: Άγγλος στρατιωτικός, περιηγητής και αρχαιολόγος, γράφει από πληροφορίες που συνέλεξε το 1805:

«Περίπου 100 οικογένειες είχαν αποτραβηχτεί στο μέρος αυτό από το Σούλι και την Κιάφα, με συνθήκες και ζούσαν στο λόφο ανενόχλητες ώσπου έπεσε το Κούγκι. Τότε επειδή τάχα η περιοχή αυτή ήταν περισσότερη οχυρή ξαφνικά τους επιτέθηκαν με διαταγή του Βεζίρη. Όταν η κατάσταση έγινε απελπιστική ο Κίτσος Μπότσαρης και ένα τμήμα του διέφυγαν. Από τους υπολοίπους, 150 σκλαβώθηκαν και 25 κεφάλια στάλθηκαν στον Αλβανό Μπουλούκμπαση στην Καμαρίνα που διεύθυνε τις επιχειρήσεις, 6 άνδρες και 22 γυναίκες ρίχτηκαν από τα βράχια από το ψηλότερο σημείο του γκρεμνού, προτιμώντας έτσι παρά να πέσουν ζωντανοί στα χέρια των εχθρών τους. Πολλές γυναίκες που είχαν παιδιά τις είδαν να τα ρίχνουν με δύναμη προτού εκείνες κάνουν το μοιραίο πήδημα».

γ).Χριστόφορος Περρραιβού: Το 1815 δημοσιεύει την πρώτη αναφορά στο περιστατικό:
«τότε εγνώρισαν ο Κουτσιονίκας και ο Κίτσιο Μπότσαρης την συνηθισμένην αντιπληρωμήν όπου δίδει ο Βεζίρης εις τους πιστούς του προδότας, πλην η μετάνοια τότε ήτο ανωφελής. Άρχισαν μ΄ όλον τούτο και αντεμάχοντο μεγαλοψύχως, δεν είχαν όμως τα αναγκαία ν΄ αντισταθούν περισσότερον από δύο ημέρας. Αι γυναίκες δε κατά την δευτέραν ημέραν βλέπουσαι ταύτην τη κτηνώδη περίστασιν, εσυνάχθησαν έως εξήκοντα, επάνω εις έναν πετρώδη κρημνόν. Εκεί εσυμβουλεύθησαν και απεφάσισαν ότι καλύτερα να ριφθούν κάτω από τον κρημνόν διά να αποθάνουν, πάρεξ να παραδοθούν διά σκλάβες εις χείρας των Τούρκων. Όθεν αρπάξαντες με τας ιδίας των χείρας τα άκακα και τρυφερά βρέφη, τα έρριπτον κάτω εις τον κρημνόν. Έπειτα αι μητέρες πιάνοντας η μία με την άλλη τα χέρια τους άρχισαν και εχόρευαν, χορεύουσαι δε επηδούσαν ευχαρίστως μίαν κατόπιν της άλλης από τον κρημνόν. Μερικαί όμως δεν απέθανον, επειδή έπιπτον επάνω εις τα παιδία των και τους συντρόφους, των οποίων τα σώματα ήταν καρφωμένα πάνω εις τες μυτερές πέτρες του κρημνού».

δ).Φραγκίσκος Πουκεβίλ: Διέμεινε 10 χρόνια στην αυλή του Αλή Πασά. Το 1820 στο τρίτομο έργο του «Ταξίδι στην Ελλάδα» αναφέρεται στο επεισόδιο:

«...τις γυναίκες τις γκρέμισαν από τα ύψη των βουνών στις αβύσσους του Αχέροντα, τα παιδιά πουλήθηκαν στα παζάρια.»

Τον επόμενο όμως χρόνο που εκδίδονται οι άλλοι τόμοι περιλαμβάνεται το γεγονός με περισσότερη λεπτομέρεια:
«Ηρωικό θάρρος εξήντα γυναικών, που κινδύνευαν να παραδοθούν στη σκλαβιά των Τούρκων. Ρίχνουν τα παιδιά τους πάνω στους πολιορκητές σαν να ήταν πέτρες έπειτα, πιάνοντας το τραγούδι του θανάτου και κρατώντας η μιά το χέρι της άλλης, ρίχτηκαν στο βάθος της αβύσσου, όπου τα κομματιασμένα πτώματα των παιδιών τους δεν άφηναν μερικές να συναντήσουν το Χάρο, όπως θα το ήθελαν.»

ε). Κλωντ Φωριέλ: Γάλλος Ιστορικός και ακαδημαϊκός δίνει παραστατικές λεπτομέρειες:

«..ήταν ακόμα αβέβαιη, όταν εξήντα γυναίκες, βλέποντας πως στο τέλος θα σκοτώνονταν οι δικοί τους, μαζεύονται σ΄ ένα απότομο ψήλωμα στον γκρεμό, που στη μία πλευρά του ανοιγόταν ένα βάραθρο και στο βάθος του το ρέμα άφριζε ανάμεσα στους μυτερούς βράχους που γέμιζαν τις όχθες και τη κοίτη του. Εκεί αναλογίζονται τι έχουν να κάνουν, για να μη πέσουν στα χέρια των Τούρκων, που τους φαντάζονται κιόλας να τις κυνηγούν. Αυτή η απελπισμένη συζήτηση στάθηκε σύντομη, και η απόφαση που ακολούθησε ήταν ομόγνωμη. Οι περισσότερες απ΄ αυτές τις γυναίκες ήταν μητέρες, αρκετά νέες, και είχαν μαζί τα παιδιά τους, άλλες στο βυζί ή στην αγκαλιά, άλλες τα κρατούσαν από το χέρι. Η κάθε μια πήρε το δικό της, το φίλησε για τελευταία φορά και το έριξε ή το έσπρωξε γυρνώντας το κεφάλι στον διπλανό γκρεμό. Όταν δεν είχαν πια παιδιά να γκρεμίσουν, πιάστηκαν από τα χέρια και άρχισαν ένα χορό, γύρω – γύρω, όσο πιο κοντά γινόταν στην άκρη του γκρεμού και η πρώτη απ΄ αυτές, αφού χόρεψε μια βόλτα φτάνει στην άκρη, ρίχνεται και κυλιέται από βράχο σε βράχο ως κάτω στο φοβερό βάραθρο. Ωστόσο ο κύκλος, ή ο χορός συνεχίζει να γυρνάει, και σε κάθε βόλτα μια χορεύτρια αποκόβεται με τον ίδιο τρόπο, ως την εξηκοστή. Λένε πως από κάποιο θαύμα, μία απ΄ αυτές τις γυναίκες δεν σκοτώθηκε πέφτοντας».

Υπάρχουν ακόμα και άλλες μαρτυρίες της εποχής εκείνης. Αλλά αυτές είναι υπέρ-αρκετές.

Αλλά είπαμε. Η «ιστορικός» κ. Ρεπούση δεν νοιάζεται για την ιστορία. Άλλο έργο της έχει ανατεθεί…

Διαβάστε και το άρθρο:
«Ρεπούση: Η βέβηλη πράξη της νεοταξικής σατραπείας…»
ΕΔΩ:
http://resaltomag.blogspot.gr/2013/05/blog-post_5783.html

Η ΕΥΡΩΠΗ[Μέρος Α΄]

Ο Μύθος της Ευρώπης

Ο Roberto Calasso, στο βιβλίο του ‘‘ Οι γάμοι του Κάδμου και της Αρμονίας’’, αρχίζει πολύ γλαφυρά:

« Στην ακτή της Σιδώνας, ένας ταύρος προσπαθούσε να μιμηθεί το ερωτικό γουργούρισμα. Ήταν ο Δίας. Ένα ρίγος τον διαπέρασε, όπως τον τσιμπούσαν οι βοϊδόμυγες. Μόνο που αυτή τη φορά η ανατριχίλα ήταν γλυκιά. Ο Έρωτας του ανέβαζε στη ράχη τη νεαρή Ευρώπη. Ύστερα , ο άσπρος ταύρος ρίχτηκε στη θάλασσα, αλλά κράτησε το επιβλητικό του σώμα αρκετά έξω από το νερό για να μη βραχεί η νέα. Τον είδαν πολλοί. Ο Τρίτωνας αποκρίθηκε στο γαμήλιο μουγκάνισμα φυσώντας το κοχύλι του και στέλνοντας μαγευτικούς ήχους. Η Ευρώπη, τρέμοντας, είχε αρπάξει ένα από τα μακριά κέρατα του ταύρου για να κρατηθεί. Τους είδε και ο Βοριάς καθώς έσχιζαν τα κύματα. Πονηρός και ζηλιάρης, αναστέναξε βλέποντας τα άγουρα στήθη, που φανερώνονταν με το φύσημά του. Η Αθηνά, βλέποντας από ψηλά τον πατέρα της να έχει στη ράχη του μια γυναίκα, κοκκίνισε. Κι ένας Αχαιός ναύτης τους είδε και σάστισε. Μήπως ήταν η Θέτις, περίεργη να δει τον ουρανό; Ή μήπως ήταν η Νηηϊδα, ντυμένη για πρώτη φορά; Ή μήπως ο ορμητικός Ποσειδώνας είχε αρπάξει κάποια άλλη νέα; Η Ευρώπη, ωστόσο, δεν έβλεπε το τέλος εκείνου του ταξιδιού. Αλλά φανταζόταν ποια τύχη την περίμενε, όταν θα πατούσαν πάλι στη στεριά. Και φώναξε στους ανέμους και στη θάλασσα : - Πέστε στον πατέρα μου, ότι η Ευρώπη άφησε τη χώρα στη ράχη ενός ταύρου, του απαγωγέα μου, του ναύτη μου, του μελλοντικού, υποθέτω, συντρόφου της κλίνης μου. Δώστε, σας παρακαλώ, αυτό το περιδέραιο στη μητέρα μου …»

Η ήπειρος στην οποία ζούμε πήρε το όνομά της από την κόρη του Αγήνορα Ευρώπη. Η ονομασία Ευρωπαϊκή Ένωση, το νόμισμα ευρώ κ.λ.π. έχουν την ίδια προέλευση. Επιπλέον η Ευρώπη ήταν κι αδελφή του Κάδμου, του ιδρυτή της Καδμείας, όπως ονομάστηκε αρχικά, και μετέπειτα έγινε γνωστή σε όλον τον κόσμο ως Θήβα.

Σε αυτό το άρθρο θα θυμηθούμε τον μύθο της κόρης, που έκανε την καρδιά του Δία, του ρήγα θεών κι ανθρώπων, να σκιρτήσει. Στη συνέχεια θα κάνουμε λίγα σχόλια. Την επόμενη βδομάδα, σε άλλο άρθρο θα αποσυμβολίσουμε αυτόν τον μύθο. Αυτό είναι ένα ευχάριστο κι ευκολοανάγνωστο άρθρο. Στο επόμενο όμως θα κολυμπήσουμε στα βαθιά νερά…

Ο Μύθος: Η πεντάμορφη Ευρώπη προκαλεί τον έρωτα στον Δία

Κάποτε στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, κάτω από τα παράλια της Μ. Ασίας, που αργότερα ονομάστηκε Φοινίκη, ζούσε ο βασιλιάς Αγήνορας, που ήταν γιος της Λιβύης και του Ποσειδώνα. Ο Αγήνορας είχε έρθει από την Αίγυπτο. Παντρεύτηκε την Τηλέφασσα με την οποία απόκτησε τρεις γιους, τον Κάδμο, τον Φοίνικα και τον Κίλικα, και μια κόρη , την Ευρώπη. Η Ευρώπη καθώς μεγάλωσε έγινε πανέμορφη και ο Δίας σαγηνεύτηκε από την ομορφιά της, την ερωτεύτηκε και βάλθηκε να την αποκτήσει.

Τo βράδυ, που θα γεννούσε την ημέρα της απαγωγής, η πεντάμορφη κόρη, λίγο πριν το χάραμα, είδε ένα παράξενο όνειρο. Βρισκόταν, λέει, σε ένα μέρος, ανάμεσα σε δύο γυναίκες, που παρίσταναν δυο ηπείρους. Τη μια τη γνώριζε, ήταν η Ασία, η ήπειρος όπου κατοικούσε, μα η άλλη, της ήταν άγνωστη, κι είχε αποκάτω της στεριά χωρίς όνομα, οπού θάλασσα την χώριζε από την Ασία. Οι δυο γυναίκες πάλευαν μανιασμένα για το ποιά θα πάρει την Ευρώπη. Στο τέλος νίκησε η άγνωστη γυναίκα, με τη βοήθεια του Δία, που με τα στιβαρά της χέρια απόσπασε την κόρη από την Ασία, η οποία την είχε θρέψει κι αναστήσει. Ξύπνησε κατατρομαγμένη η Ευρώπη κι έμεινε πολλή ώρα καθισμένη στο παρθενικό κρεβάτι, ενώ η καρδιά της ξέφρενα χτυπούσε, μη μπορώντας να εξηγήσει το όνειρο. Μετά προσκύνησε τα αγάλματα των προγονικών θεών, παρακαλώντας να τη γλιτώσουν από τη μελλούμενη συμφορά.

Κι ενώ ήταν βυθισμένη στις σκέψεις της, ήρθαν οι συντρόφισσες του γέλιου και του παιγνιδιού και πήγαν να μαζέψουν άνθη στο λιβάδι, κοντά στις εκβολές του ποταμού, που ΄χυνε τα νερά του στη σμαραγδένια θάλασσα. Ήταν ντυμένη με πορφυρά χρυσοΰφαντα ρούχα, που τόνιζαν την ομορφιά της. Εκεί τα κορίτσια μάζευαν κάθε λογής λουλούδια παιζογελώντας, μυρωδάτα ζουμπούλια, άσπρα σαν το χιόνι, μενεξεδιές βιολέτες, κόκκινους σαν το αίμα κρόκους, νάρκισσους στο χρώμα του ήλιου, που τα’ ριχναν στα καλαμένια καλάθια τους, τα στολισμένα με πολύχρωμες κορδέλες κι άνθη. Μα η βασιλοπούλα, που ξεχώριζε στην ομορφιά από τις συντρόφισσες, όπως η Αφροδίτη ανάμεσα στις Χάριτες, μάζευε με προσοχή μόνο ευωδιαστά τριαντάφυλλα, κόκκινα σαν τη φωτιά, που τα’ βαζε με τη σειρά στο χρυσό της καλάθι. Ήταν σμιλευμένο με μάλαμα κι ασήμι, καμωμένο πριν δυο γενιές από τον πρωτομάστορα Ήφαιστο για να το χαρίσει στη Λιβύη. Αυτή μετά το δώρισε στην κόρη της Τηλέφασα κι αυτή με τη σειρά της στην ακριβοθυγατέρα της Ευρώπη. Απεικόνιζε μια περιπλανώμενη αγελάδα, που κολυμπούσε σε μια θάλασσα από σμάλτο, που την παρακολουθούσαν από την ακτή όρθιοι δυο μυστηριώδεις άντρες. Φαινόταν κι ο βροντορίχτης Δίας, φτιαγμένος ολόχρυσος, να αγγίζει με το ένα χέρι του την μπρούτζινη αγελάδα. Στο βάθος μακριά ήταν ασημένιος ο Νείλος.

Η αγελάδα ήταν η προγιαγιά της Ευρώπης, η πανέμορφή κι αυτή Ιώ, που ο πατέρας των θεών μεταμόρφωσε σε αγελάδα, κι αφού περιπλανήθηκε πολύ, κατέληξε στην Αίγυπτο, όπου ένιωσε το τρυφερό άγγιγμα του Δία. Αντιλαλούσε το τραγούδι των κοριτσιών στο ανθισμένο λιβάδι και σκέπαζε το πάφλασμα του απαλού φλοίσβου, που’ σκαγε παιγνιδιάρικα στην ξανθή άμμο. Και σέρνοντας χορό με γέλια και χαρούμενα ξεφωνητά, γέμιζαν τα καλάθια τους.

Η συνέχεια >> εδώ …

Τότε ήταν, που αποφάσισε ο γιος του Κρόνου, ο βροντόλαλος Δίας, να την κάνει δικιά του. Για να μη την τρομάξει μεταμορφώθηκε σ’ έναν θαυμαστό ταύρο. Εμφανίστηκε στο λιβάδι ο ξανθός ταύρος, που το μαλαματένιο τρίχωμά του λαμπύριζε στο φως του ήλιου, με το ασημένιο, σαν στεφάνι, κύκλο στο μέτωπό του, που φωτοβολούσε σαν φεγγαρόφωτο. Τα χρυσά του κέρατα ανταύγιζαν καμπυλωτά, σαν μισοφέγγαρα, που παίζουν κρυφτό με τα σύννεφα. Ανέδιδε ένα άρωμα, πιότερο δυνατό κι απ’ αυτό των λουλουδιών. Ο πανώριος τούτος ταύρος λαφροπερπατώντας πλησίασε την κορασιά. Η Ευρώπη, θαμπωμένη από τη θωριά του ζώου, σταύρωσε τα χέρια της πάνω στο ανέγγιχτο στήθος της και θαύμαζε το σιγανό κι ανάλαφρο περπάτημά του, που ήταν σαν να μην άγγιζε τη γη. Οι συντρόφισσές της περιτριγύρισαν τον ταύρο και βάλθηκαν καλοσυνάτα να του χαϊδεύουν άλλες τον τρυφερό λαιμό, άλλες το συμπαθητικό μουσούδι, άλλες τη δυνατή ραχοκοκαλιά, κι άλλες τα τορνευτά καπούλια. Αυτός σίμωσε την Ευρώπη, της έγλυψε τρυφερά το λαιμό και μετά τα χέρια. Τα χνώτα του ευωδίαζαν αμβροσία κι ο αγέρας μοσχοβόλησε τριγύρω. Η κόρη χάϊδεψε με το απαλό κρινένιο της χέρι το μαλαματένιο τρίχωμα, σκούπισε με το μυροβόλο από μέντα μαντήλι της τους αφρούς από το στόμα του ταύρου, έσφιξε με τα δυο της χέρια το κεφάλι του στην αγκαλιά της και τον φίλησε στην ασημένια βούλα. Κείνος, γουργουρίζοντας από ηδονή κι αγαλλίαση, γονάτισε νωχελικά και ξάπλωσε στα πόδια της όμορφης, πιότερο κι από νεράϊδα, κορασιάς, πάνω στο απαλό χορτάρι. Mε το βλέμμα ήταν σαν να της ζητούσε να καθίσει στη ράχη του κι εκείνη γελώντας ανέμελα μπήκε στον πειρασμό και κάθισε στην φαρδιά του ράχη. Σαν είχε αυτό, που τόσο πολύ ποθούσε, πετάχτηκε μονομιάς ο ταύρος και βάλθηκε να τρέχει προς τη μεριά της θάλασσας. Μπήξανε τις φωνές τρομαγμένες οι κοπέλες, μα του κάκου, γιατί ο χρυσοκέρατος ταύρος-Δίας έσχιζε ήδη τα σμαραγδένια νερά της θάλασσας, που πάνω της καθρεφτιζόταν ο καταγάλανος ουρανός, κι έμοιαζε μ’ ένα πελώριο διαμάντι λαμπυρίζοντας στο φως του ήλιου. Πετούσε πάνω της, γοργός σαν άνεμος. Πανικόβλητη η Ευρώπη κοίταξε προς τη χρυσή ακτή, άπλωσε το χέρι της προς τις συντρόφισσες, ζητώντας βοήθεια, ενώ με το άλλο γαντζώθηκε στο κέρατο του ταύρου. Αυτός κολυμπούσε σαν δελφίνι και τα κύματα παραμέριζαν μπροστά του.

Από τα τρίσβαθα της θάλασσας βγήκαν οι Νηρηίδες, που χόρευαν και παιγνίδιζαν τριγύρω τους, ενώ Τρίτωνες

φυσούσαν σε μεγάλες κοχύλες σαν να’ παιζαν γαμήλια τραγούδια Ακόμα και ο θεός του πελάγου, ο Ποσειδώνας, πήγαινε μπροστά , περιτριγυρισμένος από τις θέαινες της θάλασσας, και καταλάγιαζε τα κύματα με την τρίαινά του ανοίγοντας δρόμο για να περάσει ο τρανός αδελφός του. Τα δελφίνια πηδούσαν στον αέρα κάνοντας τούμπες και μετά βουτούσαν στα νερά παίζοντας ερωτικά παιγνίδια.

Κι η Ευρώπη, κουλουριασμένη από τον φόβο στην ράχη του απαγωγέα της, κρατούσε με το’ να χέρι το χρυσοκέρατο και με το άλλο το πέπλο να μη βραχεί Αλλά οι σταγόνες του νερού στάλαζαν σαν διαμάντια από τις ξανθές τρίχες του θείου ταύρου χωρίς να τους βρέχουν. Το θαλασσινό αεράκι ανέμιζε χαϊδεύοντας τα κατσαρά, σαν τον έβενο μαλλιά της, που ανέμιζαν πάνω από τον ώμο της, στον οποίο φούσκωνε το πέπλο της σαν πορφυρένιο πανί. Ξελάργαινε το ακρογιάλι και σιγά- σιγά χάθηκε από τα υγραμένα από τα δάκρυα μάτια της, σαν να βυθίστηκε στο γαλανό ορίζοντα. Η γαμήλια πομπή κατέληξε στης Κρήτης τα δαντελωτά αφροστεφανωμένα ακρογιάλια. Και πού θα μπορούσε να πάει ο μέγιστος των θεών, παρά στον τόπο, που πιότερο είχε δικό του, εκεί όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε βυζαίνοντας το γάλα της Αμάλθειας;

Στην Κρήτη, μέσα στο “ Δικταίον άντρον” νυφικό κρεβάτι είχαν ετοιμάσει οι Ώρες , όπου ο ερωτευμένος πατέρας των θεών και των ανθρώπων έσμιξε με την πεντάμορφη θνητή. Ο τρανότερος των θεών, κατά τον “ιερό γάμο”, πρόσφερε στην αγαπημένη του τρία μοναδικά δώρα : έναν χάλκινο γίγαντα, τον Τάλω, που προστάτευε όχι μόνο τον έρωτά του, μα ολάκερη την Κρήτη, ένα χρυσό σκύλο, που κανένα θήραμα δεν μπορούσε να του ξεφύγει και μια φαρέτρα με βέλη, που ποτέ τους δεν αστοχούσαν.

Καρπός αυτού του θεϊκού έρωτα ήταν να γεννηθούν τρεις γιοι, ο Μίνωας, ο Ροδάμανθυς και ο Σαρπηδόνας. Η Ευρώπη παράμεινε σε όλη τη ζωή της στην Κρήτη και η φήμη των γιων, που ήσαν μεγαλοδύναμοι και σοφοί, απλώθηκε στον κόσμο όλον.

Κάποιοι όμως λένε πως ο Δίας ενώθηκε με την Ευρώπη στη δεντρόφυτη Γόρτυνα, κάτω από ένα χιλιόχρονο φουντωτό πλάτανο, που από τότε δεν έχασε ποτέ τη φυλλωσιά το

.πηγή Vagia-gr

Σχόλια :

● Στην Κρήτη τότε βασίλευε ο Αστέριος ή Αστερίων. Η καταγωγή του κράταγε από τον Δευκαλίωνα. Γιός του Δευκαλίωνα ήταν ο Έλληνας, που είχε γιο τον Δώρο κι αυτός τον Τέκταμο. Ο Τέκταμος παντρεύτηκε την κόρη του Κρηθέα, από την οποία απόχτησε τον Αστέριο, κι εγκαταστάθηκε στην Κρήτη. Αφού ο βροντορίχτης Δίας χάρηκε την αγάπη και την ομορφιά της βασιλοκόρης Ευρώπης, μετά την πάντρεψε με τον Αστέριο. Ο βασιλιάς Αστέριος σεβάστηκε το σμίξιμο της βασιλοκόρης με το νεφεληγερέτη Δία και δεν έκανε παιδιά από την Ευρώπη, ούτε όμως είχε κάνει νωρίτερα παιδιά. Έτσι υιοθέτησε τα παιδιά του βασιλοθεού Δία και τα αγάπησε σαν δικά του. Τα ανέθρεψε όπως τους άρμοζαν, σαν βασιλογιούς και συνάμα γιους του θεού και σαν γέρασε τους άφησε το βασίλειό του.

Όταν πέθανε η Ευρώπη, την τίμησαν θεοί κι άνθρωποι και προς τιμή της έδωσαν στην ήπειρο, που εγκαταστάθηκε, το όνομά της. Απ’ αυτήν, κι όχι από συνονόματή της, η ήπειρός μας λέγεται Ευρώπη. Τη λάτρεψαν δίνοντάς της το όνομα Ελλωτίς ή Ελλωτία και στη γιορτή για χάρη της, τα Ελλώτια, που ήταν χαράς γιορτή γιατί ανασταινόταν η φύση, έπλεκαν πάνω στο άγαλμά της στεφάνια γύρω από τους μηρούς της.

Ο Ηρόδοτος στη “Θεογονία” του αναφέρει τα ονόματα δύο ηπείρων, της Ευρώπης και της Ασίας, ως Ωκεανίδες:

« Και η Τηθύς γέννησε στον Ωκεανό τους στρωβιλώδεις ποταμούς,

το Νείλο, τον Αλφειό και τον Ηριδανό το βαθυδίνη…

Γέννησε και των Νυμφών το ιερό γένος, που πάνω στη γη ωριμάζουνε τους άντρες

μαζί με τον Απόλλωνα το βασιλιά και με τους ποταμούς.

Αυτόν τον κλήρο από το Δία έχουν,

η Πειθώ, η Αδμήτη, η Ιάνθη, η Ηλέκτρα,…

…η θελκτική Πετραίη, η Μενεσθώ, η Ευρώπη,…

…η Χρυσηίς, η Ασία, η ποθητή η Καλυψώ,…»

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Η ΠΟΛΗ,Ο ΒΥΖΑΣ,Ο ΚΑΡ,ΤΟ ΚΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ!!

ει και εάλω, η Πόλις ουκ εάλω!

Είναι φυσικό οι Τούρκοι να εορτάζουν την πολυπόθητη απόκτηση της Βασιλίδας των πόλεων, δεν ξέρω αν την πήραν από τους Έλληνες ορθοδόξους ή την κέρδισαν από τους "Φράγκους" προτεστάντες και καθολικούς!
Για τους Έλληνες η Πόλη κι αν αλώθηκε δεν αλώθηκε, στο νου και στην καρδιά μας βασιλεύει, αφού υπήρξε κέντρο του ελληνισμού, πρωτεύουσα, για πολλούς αιώνες, με ότι αυτό σημαίνει και εξακολουθεί να είναι εν μέρει διότι το νερό που κυλά πίσω δεν γυρνά!
Εκείνοι που προσπάθησαν να αποκόψουν τη μνήμη και τα βιώματα του λαού μας από την Κωνσταντινούπολη και την εποχή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας δεν τα κατάφεραν.
Σύμφωνα με όσα επισήμως διδασκόμαστε και με τον τρόπο που τα διδασκόμαστε, είναι εύλογο ν΄ αναρωτιούνται σήμερα ορισμένοι αν η Βυζαντινή αυτοκρατορία υπήρξε Ελληνική Αυτοκρατορία. Το γεγονός ότι εκφράζεται η ερώτηση δεν είναι αρνητικό αλλά αντίθετα πολύ θετικό, η ερώτηση είναι η αρχή της αναζήτησης της αληθείας και όποιος κατάφερε να βρει κάποια αλήθεια πρώτα αμφισβήτησε και αναρωτήθηκε. Αρνητικό θα ήταν να μην απασχολούσε καμιά ερώτηση το μυαλό μας.


Ελάχιστα είναι γνωστά για την προϊστορική πόλη με την ονομασία Βυζάντιο. Την ίδρυσε ο Βύζας στην περιοχή Λύγος της Θράκης, την εποχή της Αργοναυτικής εκστρατείας, τότε που η θάλασσα του Μαρμαρά ήταν ακόμη λίμνη. Θα πρέπει να ήταν γύρω στο 11.855 π.Χ, σύμφωνα με μετρήσεις του αστρονόμου Κ. Χασάπη, ημερομηνία που συμφωνεί με τον Τίμαιο του Πλάτωνα.
Ο Βύζας ήταν γιος του Απόλλωνα και της νύμφης Κερόεσσας ή Κρόεσσα, θυγατέρα του ποταμού Καρμάνωρα, μετέπειτα Ίναχου του Άργους, και της Ιούς.
Η μητέρα του έδωσε την ονομασία της στον Κεράτιο ή Χρυσοκέρατο κόλπο, το Χρυσούν κέρας.

Το κέρας είναι όπλο πνευματικό αλλά και όργανο ήχου, συνδέεται με τη λέξη κηρ ή καρ, την καρδιά, έδρα της θνητής ψυχής, ενώ η κάρα, σύμφωνα με τον Πλάτωνα (1) είναι η έδρα της αθάνατης ψυχής/νου. Ο Κάρνος ή Κάρνειος θεωρείται παλαιός θεός θεός της Λακωνίας και Μεσσηνίας και ως Καρ θεωρείται γιος του Φορωνέα, πρώτου βασιλέα του Άργους κι έγινε επώνυμος ήρωας των Καρών. Δώδεκα γενιές αργότερα γεννήθηκε ο Λέλεξ. Κάρες και Λέλεγες είναι παλαιότερα ονόματα των Λακεδαιμονίων Σπαρτιατών και των Αργείων Αχαιών. Από τον Κάρα ονομάσθηκε η Επίκαρος-Επίδαυρος, από εκεί ο Καρ προχώρησε στην Αττικοβοιωτία και ίδρυσε τα "Μέγαρα" της Δήμητρας ενώ η μία ακρόπολη των Μεγάρων ονομάσθηκε Καρία, προφανώς μεταφέροντας τα μυστήρια της Λέρνης. Ο Εύμοπλος τα μετέφερε στη Μαρώνεια-Ίσμαρο και επέστρεψε στην Ελευσίνα!
Ο Καρ συνεχίζοντας έφτασε στη γνωστή Καρία και σ' όλη τη Μικρά Ασία. Στην ακτή της Μικράς Ασίας Κάρες Μεγαρείς ίδρυσαν τη Χαλκηδόνα ή Καλχηδόνα, η οποία έγινε γνωστή σ' όλο τον τότε γνωστό κόσμο λόγω του Μαντείου του Απόλλωνα (Καρ ή Κάρνειος). Τον 7ο π.Χ. αιώνα χρησμός των Δελφών (2) τους χαρακτήρισε "τυφλούς" και οδήγησε άλλη ομάδα Μεγαρέων στην πόλη Βυζάντιο του Βύζα. Τριάντα περίπου χρόνια αργότερα, τρίτη ομάδα Μεγαρέων εγκαταστάθηκε στο Βυζάντιο με τον Ζεύξιππο, μαζί τους και πολλοί Αργείοι!

Σύμφωνα με άλλη εκδοχή η Κερόεσσα ήταν θυγατέρα του Δία και της Ιούς και ανατράφηκε από τη θρακική νύμφη Σεσιμήτρη ή Σεμέστρη ή ο Βύζας ήταν γιος της Σεσιμήτρης που ανατράφηκε από την πηγαία νύμφη Βυζία.
Η τροφός της Κερόεσσας, Σεσιμήτρη είχε βωμό στο μυχό του Κεράτιου κόλπου, στο σημείο όπου γεννήθηκε ο Βύζας, επώνυμος ήρωας, ιδρυτής και πρώτος βασιλέας του Βυζαντίου.

Η πόλη του Βύζα, γιου του Απόλλωνα Κάρνειου και της Κερόεσσας του Καρμάνωρα, είχε τείχη ισχυρά, θεόκτιστα, όπως η Τροία! Τα έκτισε ο Βύζας με τη βοήθεια του Απόλλωνα και φυσικά του Ποσειδώνα. Τα τείχη είχαν δύο εισόδους "επί το θράκιον" και 27 πύργους από τους οποίους υπερείχε ο πύργος του Ηρακλή. Τούτος ο πύργος είχε την ιδιότητα να μεταδίδει τη φωνή εκείνων που βρισκόταν έξω προς τα μέσα, σαν ηχείο.
Σχετικά πρόσφατα ήρθε στο φως η ύπαρξη αυτής της αρχαιότατης πόλης. Τα ευρήματα χρονολογούνται τουλάχιστο 6.000 χρόνια πριν από τον 7ο π.Χ. αιώνα και την αποικία των Μεγαρέων, δηλαδή, στην 7η χιλιετία π.Χ.(3)

Ο Απόλλων αντιστοιχεί στον αστερισμό του Μεγάλου Κυνόςή Σειρίου, η Αρτέμιδα στον αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου.
Σύμφωνα με την παράδοση όταν το 340 π.Χ. ο Φίλιππος Β' πολιορκούσε το Βυζάντιο έτυχε να κάνει έφοδο μία ασέληνη νύχτα και βροχερή. Οι αστραπές και οι βροντές είχαν απομακρύνει από τις επάλξεις τους φρουρούς. Ο Φίλιππος πέτυχε να καταλάβει μία από τις πύλες όταν επίμονα γαυγίσματα των σκύλων ειδοποίησαν τους φρουρούς οι οποίοι σήμαναν συναγερμό. Τότε ήταν που πάνω από το λιμάνι φάνηκε μία έντονη λάμψη η οποία ειδοποίησε τους κατοίκους για τον κίνδυνο που διέτρεχαν. Η επίθεση αποκρούσθηκε και η λάμψη θεωρήθηκε σημείο θεϊκό, είναι γι' αυτό που έστησαν ένα άγαλμα της Εκάτης και χρησιμοποίησαν τη μορφή της στα νομίσματα, όπως και την ημισέληνο. Γνωρίζουμε την κυνοκέφαλη θεά Εκάτη, μάννα των οκτώ Καβείρων, ονομαζόταν επίσης Σκύλλα ή Λύκαινα, όπως ο Απόλλωνα Λύκαιος ή Κύνας. Η Εκάτη Άγγελος συνδέεται με την Αρτέμιδα που σύμβολο της είναι η ημισέληνος.
Η ημισέληνος (σελήνη) της Αρτέμιδας και ο αστέρας (ήλιος) του Απόλλωνα, αντιστοιχούν στους δύο αστερισμούς που χαρακτηρίζονται Μεγάλοι, τη Μεγάλη Άρκτο και το Μέγα Κύνα ή Σείριο. Αστερισμοί που μοιράζονται το θόλο του ουρανού, ορίζουν τις τροχιές των αστέρων και το ημερολόγιο. Η ημισέληνος και ο αστέρας ήταν γνωστά στο Φίλιππο, στους Μακεδόνες, στους υπόλοιπους Έλληνες και σ' ολόκληρο τον κόσμο. Η θέα της λάμψης και η αναγνώριση της από τους Μακεδόνες, πιστεύω, οδήγησε στην εγκατάλειψη της προσπάθειας τους να καταλάβουν το Βυζάντιο, από σεβασμό και όχι από φόβο. Τούτη την άποψη ενισχύει και το γεγονός ότι επί Αλεξάνδρου το Βυζάντιο έγινε πόλη αυτόνομη.
Η ίδια παράδοση επαναλαμβάνεται και αργότερα, θεϊκά σημεία παρουσιάζονταν πάνω από την Πόλη σε στιγμές μεγάλου κινδύνου.
Η ημισέληνος και ένα οκτάσχημο άστρο/ήλιος πάνω σε πορφυρό λάβαρο έγιναν το σύμβολο της Θεοφύλακτης. Αυτό είναι το φλάμπουρο που υιοθέτησε η Οθωμανική Αυτοκρατορία κι έγινε σημαία, το εθνικό σύμβολο της Τουρκίας. Τον ίδιο αστέρα, τον ήλιο της Ελλάδας, έφερε ως σύμβολο και ο Αλέξανδρος, είναι το ίδιο άστρο που έφεραν στον ώμο ζωγραφισμένο οι Πελοπίδες!

Τη θέση της αρχαίας πόλης Βυζάντιο διάλεξε και ο Μέγας Κωνσταντίνος με τους συμβούλους του. Παρ' όλο που είχαν περάσει πάνω από τρεις αιώνες από τη γέννηση του Σωτήρα, λέγεται ότι τα εγκαίνια της Κωνσταντινούπολης, στις 11 Μαΐου του 330 μ.Χ., έγιναν με την παρουσία ενός ιεροφάντη κι ενός ιεροτελεστή και ίσως με τη μεταφορά του Παλλαδίου, το οποίο μετέφερε στο Παλατίνο {Παλ(λ)ά(ν)τιο} - Palatino της Ιταλίας ο Αινείας από την Τρωάδα.
Είναι το ένα από τα δύο Παλλάδια που είχε μεταφέρει μαζί του ο Δάρδανος από την Αρκαδία στην Δαρδανία-Τρωάδα. Το ένα το μετέφεραν από την παλιά πόλη Τροία στο Ίλιον και από εκεί ο Διομήδης το μετέφερε στο Άργος, το άλλο από την πόλη Δάρδανο ο Αινείας, αρχηγός των Δαρδάνων, το πήρε μαζί του στην περιοχή του Παλατίνου λόφου-Ρώμη και από εκεί έφτασε στην Κωνσταντινούπολη!

Εντέλει η επιλογή της θέσης από τον Μέγα Κωνσταντίνο δεν υπήρξε μόνο αποτέλεσμα της πολιτικής και διοικητικής του μεγαλοφυΐας αλλά και της πνευματικής του καλλιέργειας.
Ο Θ. Ουσπένσκι (4) θα γράψει ότι μεταφέροντας τη διεθνή πρωτεύουσα στην Κωνσταντινούπολη, ο Κωνσταντίνος έσωσε τον αρχαίο πολιτισμό και δημιούργησε ένα αξιόλογο κέντρο για τη διάδοση του Χριστιανισμού.
Το γεγονός αυτό και μόνο δεν είναι απλώς ένδειξη, είναι απόδειξη της συνέχειας του ελληνικού πολιτισμού, συνεπώς και της λατρείας!
kynorodi.blogspot.com


Σημειώσεις(1) Τίμαιος, 87a.
(2) Στράβων, VII, 6 και 20. // Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια ΠΥΡΣΟΥ, λήμμα Βυζάντιον. // Ηρόδοτος, IV, 144. // Vasiliev, Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Διεθνής Λέσχη Βιβλίου, 1973, σελ. 80.
(3) http://www.makthes.gr/ 13/1/2009.
(4) Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, τ.1, σ. 60-62.

"ΟΥΤΩΣ ΑΘΛΙΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑΝ ΔΙΩΚΗΣΑΣ";

Η τέχνη της ηγεσίας σε περιόδους κρίσης

Χρήστος Ιακώβου

Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ)

Το 609 μ.χ. ο έξαρχος Ηράκλειος απέπλευσε με ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις από την Καρχηδόνα με προορισμό την Κωνσταντινούπολη για να ανατρέψει τον σφετεριστή και επικίνδυνο αυτοκράτορα Φωκά. Οι χρονικογράφοι της εποχής περιγράφουν το Φωκά ως άσχημο στην όψη και ακόμη χειρότερο στη διοίκηση. Κτηνώδης, αδίστακτος και ανίκανος, επέτρεψε στους εχθρούς να διεισδύσουν στην αυτοκρατορία και εισήγαγε απηνείς διωγμούς και μεθόδους ανελέητων βασανισμών εναντίον των πολικών του αντιπάλων, όπως η τύφλωση και ο ακρωτηριασμός.

Κατά τη διαδρομή προς την Κωνσταντινούπολη, ο Ηράκλειος γινόταν δεκτός με έξαλλους πανηγυρισμούς από τα ενθουσιώδη πλήθη, στο πρόσωπο του οποίου οι υπήκοοι της αυτοκρατορίας έβλεπαν το λυτρωτή και γενικά οτιδήποτε αντιπροσώπευε το νέο εναντίον του τυραννικού παλαιού.

Τελικώς, εισήλθε στην Πόλη θριαμβευτής, με ευρεία υποστήριξη και χωρίς μάχη, συλλαμβάνοντας το Φωκά. Τότε διεξήχθη ένας μνημειώδης διάλογος μεταξύ των δύο. Ο Ηράκλειος με τη μεγαλοπρέπεια και την αυτοπεποίθηση του νικητή ρωτά το Φωκά: «Ούτως άθλιε την πολιτείαν διώκησας;» (Αυτός λοιπόν, άθλιε, είναι ο τρόπος με τον οποίο διοίκησες την αυτοκρατορία;) για να του απαντήσει ο Φωκάς με κυνική απάθεια: «Συ κάλλιον έχεις διοικήσαι;» (Γιατί: Μήπως εσύ θα την κυβερνήσεις καλύτερα). Η απάντηση αιφνιδίασε τον Ηράκλειο και θα παραμείνει για πάντα βαθιά χαραγμένη στην μνήμη του για να την ανακαλεί κάθε φορά που θα ευρίσκετο έμπροσθεν επωδύνων διλημμάτων, επί των οποίων θα έπρεπε να λάβει κρίσιμες αποφάσεις.

Ο Ηράκλειος έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους πιο σημαντικούς αυτοκράτορες του Βυζαντίου. Αν αναλογιστεί κανείς τη δεινή θέση στην οποία ευρίσκετο η αυτοκρατορία στις αρχές του 7^ου αιώνος, εύκολα μπορεί να καταλάβει ότι ο καταλυτικός ρόλος που έπαιξε τόσο στο στρατιωτικό τομέα όσο και στην διοικητική μεταρρύθμιση, ανέκοψε την πορεία εξαφάνισης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και εξασφάλισε την επιβίωσή της για τους επομένους αιώνες.

Το διαχρονικό συμπέρασμα από αυτό το ιστορικό γεγονός είναι ότι η νίκη για τον έλεγχο της εξουσίας, σε περίοδο κρίσης, δεν είναι το τέλος της ιστορίας, αλλά ένα τακτικό πλεονέκτημα που παρέχει η εξέλιξη της ιστορίας, σε ένα ηγέτη για να αποδείξει την αξία του στο χώρο και το χρόνο. Η νίκη ενός πολιτικού εναντίον οπουδήποτε εσωτερικού αντιπάλου είναι ένα δώρο της ιστορίας προκειμένου να αναμετρηθεί μαζί της. Η επιτυχία ή αποτυχία είναι η έκβαση της αντιπαράθεσης με την ιστορική πραγματικότητα και η πρόκληση για ένα ηγέτη σε περίοδο κρίσης είναι να αλλάξει την πραγματικότητα με μια νέα. Άλλωστε γι' αυτό έρχεται στην εξουσία, για να φέρει το νέο σε αντικατάσταση του παλαιού.

Σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, ο ηγέτης δεν διοικεί απλώς γραφειοκρατικά ούτε επικαλείται την τραγικότητα του παρόντος και την ανικανότητα των προηγουμένων ως άλλοθι και προδιαγραφή της δικής του πολιτικής. Με αυτό τον τρόπο μένει ακίνητος και μοιραία υποχωρεί, και στην ιστορία όποιος έμεινε ακίνητος, έχασε. Ο ηγέτης αναζητεί εναλλακτικές επιλογές, αφυπνίζοντας δυνάμεις οι οποίες ληθαργούν. Κατανοεί τη κρισιμότητα της ιστορικής στιγμής και αρπάζει την ευκαιρία. Και ευκαιρία είθισται να είναι μία κρίση. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι κρίσεις καθίστανται σημεία ανάταξης. Συνεπώς, ο ηγέτης όταν κερδίζει τις εκλογές πρέπει να ξέρει ότι πλέον θα πρέπει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα με άλλους όρους. Θα πρέπει να ξέρει ότι δεν μπορεί να αποφύγει την κρίση αλλά να είναι έτοιμος να τη διαχειριστεί. Με άλλα λόγια η κρίση δεν είναι μόνο ευκαιρία αλλά ταυτοχρόνως και απειλή.

Μπορεί ένας ηγέτης στην αντιπολίτευση να οικοδομήσει μία εικόνα που τον καθιστά γοητευτικό, δημοφιλή και κοσμαγάπητο, ο οποίος έχει εμπνεύσει το εκλογικό σώμα με την πίστη ότι διαθέτει υπερφυσικές ή τουλάχιστον εξαιρετικές ικανότητες και ιδιότητες. Δεν είναι όμως οι όποιες πραγματικές ή κατασκευασμένες ιδιότητες που θεμελιώνουν το χαρισματικό ηγέτη και την τέχνη της ηγεσίας σε περίοδο κρίσης. Η ηγεσία δεν είναι ιδιότητα αλλά σχέση με την κοινωνία. Δηλαδή, άλλο τα προσωπικά «χαρίσματα» του ηγέτη με την κοινή σημασία του όρου και άλλο το χάρισμα με την ειδική σημασία της πίστης που έχει μία κοινωνία προς τον ηγέτη της και η οποία αποτελεί προϊόν της σχέσης των δύο σε περίοδο κρίσης. Η πίστη χρειάζεται κάποια απόδειξη για να εδραιωθεί. Γι' αυτό όσο δημοφιλής και «θαυματοποιός» μπορεί να θεωρείται ένας ηγέτης στην προσπάθεια του να ανέλθει στην εξουσία, αν κατά τη διαχείριση της κρίσης η επιτυχία διαφεύγει επί μακρόν, αν φανεί ότι οι «θαυματουργικές» ιδιότητες ήταν φενάκη ή προώρως εξατμίστηκαν, τότε σταδιακώς και βαθμιαίως η πίστη κλονίζεται και ο ηγέτης περιπίπτει στην ανυποληψία, και η γηθοσύνη της εκλογικής νίκης μετατρέπεται σε λαϊκό στύγος, σεσαλαγμένο από τις φρούδες ελπίδες.

Έτσι διαχρονικώς, όσο και να επανεξετάστηκε διεθνώς το οργανωτικό μοντέλο διακυβέρνησης, σε περιόδους κρίσης, όποιος θέλει να ευρίσκεται «εντός της πολιτικής», όποιος θέλει δηλαδή να γίνει «σωτήρας» της κοινωνίας, θα πρέπει πρωτίστως να το προσδιορίσει με ποιους όρους, ποιες αξίες και ιδιαίτερα με ποια δράση. Θα πρέπει να ξέρει να συνδυάσει την πολιτική ισχύ με δύο καθοριστικής σημασίας έννοιες για την καλλιέργεια της σχέσης με την κοινωνία, την ηθική και το γόητρο. Η εμπορευματοποίηση της ηγετικής θέσης και η μετατροπή των δημοσίων αξιωμάτων σε αυτοσκοπό αποτελούν το θανάσιμο εχθρό του ηγέτη σε περίοδο κρίσης.

www.geopolitics-gr.blogspot.com

Η ΕΩΣΦΟΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤΗΝ ΜΑΣΩΝΙΑ[Μέρος Δ΄]

ΜΑΣΟΝΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΙΣΧΥΟΣ

Αναλύοντας διεξοδικά όλα τα σύμβολα που εμφανίζονται στο χαρτονόμισμα του δολαρίου, βρίσκουμε τα εξής:
Λοιπόν, αυτό είναι ίσως το πιο αμφιλεγόμενο σύμβολο και αυτό που ξεχωρίζει περισσότερο στο χαρτονόμισμα του δολαρίου. Εδώ βρίσκουμε πολλά στοιχεία να αναλύσουμε.

Το πρώτο πράγμα που μπορούμε να πούμε είναι ότι η πυραμίδα με τον "Παντεπόπτη Οφθαλμό" στην κορυφή της, είναι το σήμα κατατεθέν του των βαυαρών Ιλουμινάτι. Οι Ιλουμινάτι (Πεφωτισμένοι) είναι το τάγμα που ιδρύθηκε από τον Άνταμ Γουέισχάουπτ με σαφή Εωσφορικό χαρακτήρα, και η σφραγίδα τους στο χαρτονόμισμα του δολαρίου που εισήχθη από τον Πρόεδρο Ρούσβελτ, μας φανερώνει την σχέση του με τη Μασονία(αν και αυτό ήταν ήδη γνωστό), αλλά και μας δίνει μια ιδέα για την επίδραση του εν λόγω τάγματος στην ελίτ της Αμερικανικής εξουσίας.


Η πυραμίδα έχει 13 βαθμούς συμβολίζει τους 13 βαθμούς των Ιλουμινάτι. Οι βαθμοί των Ιλουμινάτι είναι πάνω από τους συμβατικούς βαθμούς των διάφορων τελετών της κλασικής Μασονίας και επομένως την ελέγχουν de facto, ενώ η πλειοψηφία των Μασόνων δεν γνωρίζει την ύπαρξη αυτής της Τάξης και αυτών των βαθμών.

Πάνω στην πυραμίδα βρίσκεται ένα μάτι πλαισιωμένο από ένα τρίγωνο με μια φωτεινή λάμψη γύρω του. Πολλοί άνθρωποι συγχέουν αυτό το σύμβολο με αυτό της Χριστιανικής Αγίας Τριάδας. Η Μασονία προσπαθεί να διαφθείρει ορισμένα σύμβολα για να "θεοποιήσει" το μασονικό Θεό, και ο λόγος που βρίσκεται πάνω από την πυραμίδα είναι για να δείξει ότι από αυτόν τον «Θεό, τον κομιστή του φωτός», πηγάζει όλη δομή των Ιλουμινάτι και όλη η Μασονία..
Έχουν υπάρξει πολλές εικασίες σχετικά με αυτό που συμβολίζει πραγματικά το μάτι. Ένας συγγραφέας καθολικός όπως ο JRR Τόλκιν μας δίνει μια ιδέα στο έργο του
"Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών" στην παρουσία του Σάουρον, ένα είδος "Αντίχριστου" στην υπηρεσία του "Μόρντορ" που αντιπροσωπεύει τον επαναστάτη Άγγελο, με το μάτι που περιβάλλεται από τις φλόγες, όπως αυτό που συμβολίζει την Μασονία.
Κάτω από την πυραμίδα είναι γραμμένο με λατινικούς αριθμούς το 1776, η χρονολογία της ίδρυσης των Ιλουμινάτι και των ΗΠΑ, ενός έθνους που ιδρύθηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου από Μασόνους , όπου βρήκαν ένα ασφαλές "καταφύγιο" από το οποίο θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τις «εχθροπραξίες» που υπήρχαν ακόμη στην Ευρώπη από τις Χριστιανικές μοναρχίες και την Καθολική Εκκλησία.
Στο κάτω μέρος βλέπουμε την επιγραφή "Novo Ordo Seclorum", σε μετάφραση είναι: «Νέα Κοσμική Τάξη", μια νέα παγκόσμια τάξη ανακοινώνεται στα σχέδια των Ιλουμινάτι, όπου θα υπάρχει μόνο ένα ενιαίο κράτος, με μία κυβέρνηση και με μία μόνο ψευδή θρησκεία του Εωσφόρου. Η τρέχουσα διαδικασία της παγκοσμιοποίησης είναι ο σπόρος της παγκόσμιας κυβέρνησης, ο σημερινός ΟΗΕ είναι το έμβρυό της, και ο πολιτικός και οικονομικός εκβιασμός είναι ο μηχανισμός με τον οποίο τα έθνη θα παραχωρούν την κυριαρχία τους σε διεθνή ιδρύματα που θα διοικούνται από παράγοντες της Μασονίας..

Από επάνω, θα διαβάσετε "annuit Coeptus" που σημαίνει "Η εταιρεία μας είναι επιτυχής."

Αν κάνουμε ένα αστέρι του Δαβίδ πάνω στη πυραμίδα, μας βγαίνει με μπερδεμένα γράμματα τα αρχικά MASON, και αν βάλουμε τα γράμματα σε σειρά σχηματίζουν τα αρχικά γράμματα των της Ancien Order Nobles Mystic Shrine μια μασονική στοά στην οποία ανήκουν πολλοί ισχυροί αμερικανοί άνδρες. Το αστέρι του Δαβίδ είναι ένα σύμβολο του βιβλικού Ιουδαϊσμού, καθώς και του αποκρυφιστικού Ιουδαϊσμού και αντιπροσωπεύει μια διπλή ανάποδη πυραμίδα, ειδωλολατρικό σύμβολο αιγυπτιακής καταγωγής που αποκτήθηκε κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας των Εβραίων σε αυτή τη χώρα


Σε αυτό το σύμβολο επίσης έχουμε πολλά να αναλύσουμε, πρώτα μπορούμε να δούμε έναν αετό.

Ο αετός είναι ένα σύμβολο της αυτοκρατορικής εξουσίας, ήταν ένα σύμβολο που χρησιμοποιήθηκε από τις μεγάλες αυτοκρατορίες της ιστορίας. Σε αυτήν την περίπτωση ο αετός εμφανίζεται ως σύμβολο του Αμερικάνικου έθνους με την ασπίδα με τις 13 ρίγες. Ο συμβολισμός του αριθμού 13, έχει ήδη εξηγηθεί παραπάνω, αν και η σημασία του είναι πολλαπλή. Δεκατρία είναι επίσης, τα βέλη που φέρει ο αετός στο πόδι του.

Πάνω από τον αετό υπάρχει ένα αστέρι του Δαβίδ που αποτελείται από 13 μικρά αστέρια, (και πάλι εμφανίζεται ο αριθμός αυτός) το αστέρι του Δαβίδ ως σύμβολο της αμερικανικής ισχύος, θα μπορούσε να συμβολίζει την υπεροχή της δύναμης του αποκρυφιστικού Ιουδαϊσμού στο αμερικανικό έθνος.
Η κουκουβάγια που εμφανίζεται σχεδόν απαρατήρητη στο χαρτονόμισμα συμβολίζει τον Μολώχ, μια ειδωλολατρική θεότητα της Μεσοποταμίας που λατρευόταν από τον εβραϊκό λαό κατά τις περιόδους της θρησκευτικής τους απιστίας, για τον οποίο οι Εβραίοι θυσίαζαν τα παιδιά τους σε ολοκαύτωμα (τα έκαιγαν ζωντανά), είναι και σήμερα σύμβολο σε ορισμένες τελετές και σε ορισμένες μασονικές στοές και "αδελφότητες" της ελίτ της Αμερικανικής εξουσίας.

Ίσως ένα από τα πιο σημαντικά σύμβολα που αποσαφηνίζουν ότι η πραγματική δύναμη της Μασονίας στην παγκόσμια πολιτική είναι η ασπίδα του ΟΗΕ. Η Κοινωνία των Εθνών δημιουργήθηκε από Μασόνους με μοναδικό σκοπό να αποτελέσει το έμβρυο μιας μελλοντικής παγκόσμιας κυβέρνησης όπου η εθνική κυριαρχία θα πρέπει να αντικατασταθεί από μια παγκόσμια δικτατορία, και αυτό είναι το καλύτερο παράδειγμα που μαρτυρεί ότι η Μασονία απλώνει της ρίζες της στην εξουσία.

Με την πρώτη ματιά δεν υπάρχει τίποτα που να υποδηλώνει ότι αυτό είναι ένα μασονικό σύμβολο, ωστόσο υπάρχουν τρία στοιχεία που το αποκαλύπτουν.

Το πρώτο στοιχείο είναι ότι η υδρόγειος σφαίρα χωρίζεται σε 33 μικρά κελιά, 33 είναι και οι βαθμοί της πιο διαδεδομένης μασονικής τελετής, της Αρχαίας Σκωτσέζικης Τελετής της Αποδοχής.


Το δεύτερο στοιχείο είναι τα δύο φύλλα ακακίας που περιστοιχίζουν την υδρόγειο σφαίρα .Η ακακία έχει θεμελιώδη συμβολική σημασία στη Μασονία. Η ακακία είναι ένα ερμητικό σύμβολο έναρξης, και συμβολίζει ακριβώς αυτό, ότι ο ΟΗΕ είναι ένα έργο που ξεκίνησε από την Μασονία.
Το τελευταίο στοιχείο είναι η αναπαράσταση της υδρογείου σφαίρας ,σύμβολο του οικουμενισμού και της παγκοσμιοποίησης του Μασονικού σχεδίου, το όραμα για μια Νέα Παγκόσμια Τάξη που διέπεται από μία ενιαία αρχή.
Το Άγαλμα της Ελευθερίας είναι ίσως ένα από τα Εωσφορικά και μασονικά σύμβολα με τις περισσότερες επισκέψεις στον κόσμο, αυτό το σύμβολο αρχικά προέρχεται από τη Γαλλία, ήταν ένα δώρο που έκαναν οι Γάλλοι Μασόνοι στους Αμερικανούς συναδέλφους τους.
Πρέπει να τονίσουμε κάτι πολύ σημαντικό: για τις Στοές όλος ο συμβολισμός προήλθε από την Ανατολική Φιλοσοφία, ιδιαίτερα της Αιγύπτου και τη Βαβυλωνιακή και κατέχει μια πολύ σημαντική θέση στο τελετουργικό τους,. Η Μασονία θεωρεί την Αιγυπτιακή σοφία, πηγή όλης της Μύησης, και ως εκ τούτου συγκεντρώνει πάρα πολλούς συμβολισμούς όπως και η αναπαράσταση των θεών, οβελίσκοι, πυραμίδες κλπ..

Το Άγαλμα της Ελευθερίας είναι ένα παράδειγμα αυτού, αντιπροσωπεύει τη θεά Ίσιδα, εστεμμένη με μια τεράστια δάδα (σύμβολο του Διαφωτισμού), που φωτίζει την «ελευθερία και την πρόοδο» της ανθρώπινης ύπαρξης, ένα σύμβολο που εκφράζει το καλωσόρισμα σε ένα Νέο Κόσμο της Ελευθερίας χτισμένο πάνω στα θεμέλια της Μασονίας. Η δάδα θα μπορούσε να σημαίνει επομένως, ότι η Νέα Εωσφορική Τάξη (Εωσφόρος σημαίνει κομιστής του φωτός) έχει ως στόχο να φωτίσει ολόκληρη την ανθρωπότητα.


Άλλες εικόνες που εξέπληξαν περισσότερο τους επισκέπτες της Νέας Υόρκης ήταν το κτίριο Tisham, που βρίσκεται στην 53η οδό της 5ης λεωφόρου, γνωστό ως το 666. Το λέω έκπληξη, διότι τα τεράστια τρία εξάρια που κοσμούσαν τον Κολοσσό, απομακρύνθηκαν χωρίς να γίνει γνωστός ο λόγος. Ίσως εταιρείες που διέμεναν στο εσωτερικό του κτιρίου των 41 ορόφων, το οποίο εγκαινιάστηκε το 1953 δεν ήθελαν να βλέπουν το καλό όνομά τους να συνδέεται με έναν αριθμό που σχετίζεται με τη μορφή του Εωσφόρου.

«Ο 666 γιά τους Εβραίους είναι σύμβολο οικονομίας. Οι Εβραίοι, όπως αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη, επέβαλαν μιά συγκεκριμένη φορολογία στά έθνη πού υποδούλωσαν μέ διάφορους πολέμους. Ή ετήσια φορολογία ήταν 666 τάλαντα χρυσού. Τώρα, γιά νά υποτάξουν όλον τόν κόσμο, βάζουν πάλι αυτόν τόν παλιό φορολογικό αριθμό, πού συνδέεται μέ τό ένδοξο παρελθόν τους. Γι’ αυτό δεν θέλουν νά τον αντικαταστήσουν μέ άλλον αριθμό». (π. Παΐσιος)

Η Πυραμίδα του Λούβρου ήταν η "κληρονομιά" που άφησε ο Μασόνος Γάλλος Πρόεδρος Μιτεράν. Είναι σύνηθες για κάθε πρόεδρο της Δημοκρατίας να κάνει μια επέκταση του μουσείου, σε αυτή την περίπτωση ο Μιτεράν για να εκφράσει την επιθυμία του διέταξε την κατασκευή αυτής της πυραμίδας με μια άλλη μικρή, ανάποδη πυραμίδα στο εσωτερικό (θα εξηγηθεί η σημασία της), με 666 υαλοπίνακες. Εδώ και πάλι ενώνεται ο συμβολισμός της Αιγύπτου με την Εωσφορική Μασονική Τελετουργία.

Εδώ είναι ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζορτζ Ουάσινγκτον, αναγνωρισμένος Μασόνος και τον βλέπουμε να παρουσιάζεται με τον ίδιο τρόπο όπως το σατανικό είδωλο του Μπάφομετ

ΑΛΛΑ ΣΥΜΒΟΛΑ

Ο χάρακας, ο διαβήτης και η ξυλόσφυρα όπως έχουμε αναφέρει σε προηγούμενο κεφάλαιο είναι τα όργανα με τα οποία δολοφόνησαν, σύμφωνα με τον θρύλο, τον Χίραμ Άμπιφ, τον ιδρυτή της Μασονίας, σύμβολα που κυριαρχούν στις Στοές μέχρι και σήμερα.

Η Μασονία πάντα προσπαθεί να αφήσει τα σημάδια της σε σύμβολα της εξουσίας των εθνών, στα οικονομικά σύμβολα όπως το χαρτονόμισμα δολαρίου, σε στρατιωτικά όπως το Πεντάγωνο, σε πολιτιστικά, όπως το Λούβρο, το Άγαλμα της Ελευθερίας ,σε πολιτικά όπως το Καπιτώλιο κλπ..
pensamientodisidente

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
ΑΠΟΔΟΣΗ:ΘΩΜΑΗ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Τρικλοποδιά

Η ΕΩΣΦΟΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤΗΝ ΜΑΣΟΝΙΑ[Μέρος Γ΄]

ΟΙ «ΔΑΣΚΑΛΟΙ» ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΣΟΝΙΑΟ Ρόμπερτ Αμπελέιν, κατέχοντας την απόλυτη εξουσία μεταξύ των Μασόνων, καθώς επίσης και
όλους τους βαθμούς της Αρχαίας Σκωτσέζικης Τελετής της Αποδοχής, συμπεριλαμβανομένου και του 33ου, και όλους τους βαθμούς της Σκοτσέζικης Ιεροτελεστίας, συμπεριλαμβανομένου και του Εσωτερικού Τάγματος και όλων των βαθμών της Τελετής της Μέμφις-Μίσραϊμ έως και τον 95 ° βαθμό , αλλά και πολλών άλλων" μασονικών τίτλων, επιβεβαιώνει λοιπόν στο βιβλίο του «Το μυστικό των Μασόνων", ότι ο μύθος του Χιράμ Άμπιφ, (πριν να εκθέσει όλο το γενεαλογικό του δέντρο) ότι "θα ταρακουνήσει κάποιους αφελείς ελευθεροτέκτονες, οι οποίοι ταυτίζουν τον Χίραμ με τον Χριστό» και μιλά για τον Ίμπλις, τον πρώτο πρόγονο του ιδρυτή, αποκαλώντας τον "Επαναστάτη Άγγελο, Πειρασμό, Άγγελο του θανάτου."

Ο Ρόμπερτ Αμπελέιν διευκρινίζει με αυτόν τον τρόπο ποια είναι η πραγματική λατρεία των Μασόνων , λατρεία δηλαδή «στον Επαναστάτη Άγγελο».


Ο Άλμπερτ Πάικ Μασόνος του 33ου βαθμός Ανώτερος Ταξιάρχης του Τεκτονισμού, είχε καταδικαστεί για προδοσία στον Αμερικανικό εμφύλιο και φυλακίστηκε. Ο Άλμπερτ Μακ Κέι ο οποίος ήταν ο Μέγας Διδάσκαλος της Εωσφορικής ομάδας γνωστή ως το Τάγμα του Palladium του 33ου βαθμού, αναφέρει ότι η Πάικ ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς μασόνους συγγραφείς όλων των εποχών. Ένας άλλος Μασόνος με τον ίδιο βαθμό ο Άρθουρ Έντουαρντ Γουέιτ, υποστηρίζει ότι η Πάικ ήταν μια μεγάλη ιδιοφυία της Μασονίας. Από την πλευρά του, ο συγγραφέας Καρλ Κλάουντι του 33ου βαθμού, αναφέρεται στον Πάικ ως "μία από τις μεγαλύτερες ιδιοφυΐες της Μασονίας, ένας Μύστης, ειδικός των συμβόλων και καθηγητής των κρυμμένων αληθειών της Μασονίας.".

Ο Άλμπερτ Πάικ είπε: «Η Μασονία, όπως όλες οι θρησκείες, όλα τα Μυστήρια κρύβει τα μυστικά της από όλους, εκτός από τους οπαδούς τους σοφούς, ή τους εκλεκτούς. Χρησιμοποιεί ψευδείς εξηγήσεις και ερμηνείες των συμβόλων για να παραπλανήσει όσους αξίζουν μόνο να παραπλανηθούν . Για σας, Μεγάλοι Κυρίαρχοι Γενικοί Επιθεωρητές, το λέμε αυτό, που μπορείτε να το επαναλάβετε προς τους Αδελφούς των βαθμών 32, 31 και 30 -. Η Μασονική θρησκεία πρέπει να φυλάσσεται από όλους εμάς τους υψηλόβαθμους, με την καθαρότητα του Εωσφορικού δόγματος. Εάν ο Εωσφόρος δεν ήταν Θεός, θα μπορούσαν ο Αδωνάι και οι κήρυκες του να τον συκοφαντήσουν;. Ναι, ο Εωσφόρος είναι ο Θεός, και, δυστυχώς, και ο Αδωνάι είναι επίσης Θεός. Ο Μπάφομετ ο Ερμαφρόδιτος Τράγος του Mέντες , είναι η ζωτική αρχή που ιστορικά του έχει αποδοθεί λατρεία".

Σχετικά με τον Άλμπερτ Πάικ αξίζει να σημειωθεί ότι μετά την ήττα της ομόσπονδης πλευράς στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο, έλαβε χάρη από τον Μασόνο πρόεδρο των ΗΠΑ, για την προηγούμενη φυλάκιση του και είναι ο μοναδικός από τους ομοσπονδιακούς για τον οποίο υπάρχει ένα άγαλμα αφιερωμένο προς τιμήν του στην Ουάσιγκτον. Από αυτό μπορούμε να πάρουμε μια ιδέα για την τεράστια επιρροή που ασκούσε ο Πάικ μέσα στην ελίτ Μασονίας, ενώ ακόμη και σήμερα είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος της σύγχρονης Μασονίας και το βιβλίο του «Ήθη και Δόγμα» είναι το πιο σημαντικό βιβλίο της Βορειοαμερικανικής Μασονίας.

Ο Τζουζέπε Μαντσίνι, Μασόνος 33ου βαθμού λέγεται ότι ίδρυσε την ιταλική μαφία με το όνομα: «Ο Μαντσίνι εγκρίνει φωτιές, κλοπές και δηλητηριάσεις». Το 1834 ανέλαβε την ηγεσία της Στοάς των Ιλουμινάτι, και κατείχε αυτή τη θέση μέχρι το θάνατό του το 1872.

Είπε: «Πρέπει να επιτρέψουμε σε όλες τις ομοσπονδίες να παραμείνουν ίδιες, με τους μηχανισμούς τους, τις κεντρικές αρχές και τις διάφορες λειτουργίες της αλληλογραφίας μεταξύ των υψηλόβαθμων της ίδιας ιεροτελεστίας, που είναι οργανωμένες, όπως είναι σήμερα Αλλά θα πρέπει να δημιουργήσουμε μια «Υπέρ-ιεροτελεστία »η οποία θα παραμένει άγνωστη, στην οποία θα συγκαλούμε μόνο εκείνους τους Μασόνους που κατέχουν υψηλό βαθμό. Όσον αφορά τους αδελφούς μας Μασόνους, πρέπει να ορκίζονται να τηρούν τις δραστηριότητές τους υπό αυστηρή μυστικότητα. Μέσα από αυτήν την υψηλή ιεροτελεστία θα ελέγχουμε όλους τους Μασόνους δημιουργώντας έτσι ένα μοναδικό διεθνές κέντρο, το πιο ισχυρό, διότι η διοίκησή του θα είναι άγνωστη. Τα μέλη των τριών πρώτων βαθμών των Μαθητευόμενων, των Συντρόφων και των Δασκάλων, αγνοούν τη σημασία των συμβόλων, και ως εκ τούτου δεν είναι ακόμη σε θέση να έχουν μια φυσική ή λογική συνδιαλλαγή με τον Σατανά ούτε υποψιάζονται ότι μπορούν να την πετύχουν, μιας και πολλοί από αυτούς δηλώνουν ότι δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του πονηρού. Ωστόσο, από μια ηθική και πνευματική άποψη , έχουν μια τέλεια σχέση με τον Σατανισμό:. ". είτε το θέλουν είτε όχι, ακολουθούν την δική μας γραμμή"

Ο Ελιφάς Λεβί ιερέας αποστάτης του οποίου η μητέρα αυτοκτόνησε εξαιτίας του, επειδή έγινε Μασόνος 33ου βαθμού, αποκρυφιστής και μαύρος μάγος. Έφτασε σε ακατανόητα επίπεδα μαγείας. Υπήρξε ο δημιουργός της μορφής του Μπάφομετ ή του Τράγου Μέντες και της ανάποδης Πεντάλφα: Είπε: «Η πίστη είναι μια δεισιδαιμονία και μια τρέλα .Τι είναι η πιο γελοίο και πιο ασεβές από το να αποδίδουν το όνομα του Εωσφόρου στον διάβολο; Ο Εωσφόρος είναι το πνεύμα είναι το Παράκλητος, είναι το Άγιο Πνεύμα, και παράλληλα ο Εωσφόρος είναι ο μεγάλος παράγοντας της παγκόσμιου μαγνητισμού ».

Η Έλενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ ήταν η πιο σημαντική ιέρεια της ανατολικής θεοσοφίας. Αποκαλόυμενη ως Μαντάμ Μπλαβάτσκυ την ακολούθησαν και την θαύμασαν ο Πάπους, ο Λεβί και πολλοί άλλοι αποκρυφιστές. Δημιουργός της πιο σατανικής μυστικιστικής κοινωνίας στην ιστορία .Είπε: «Ο Εωσφόρος είναι ο Λόγος ... το φίδι, ο σοφός. Αυτός που είναι ο Θεός του πλανήτη μας, είναι ο Σατανάς και είναι ο μοναδικός Θεός. Η ουράνια Θεοτόκος, ως μητέρα. των θεών και των δαιμόνων ταυτόχρονα, είναι πάντα τρυφερή ευεργετική Θεότητα ... αλλά στην αρχαιότητα και στην πραγματικότητα Εωσφόρος είναι το όνομά της. Ο Εωσφόρος είναι το θεϊκό και επίγεια φως, "το Άγιο Πνεύμα »και την ίδια στιγμή « ο Σατανάς ».

« Κόντε Αλεσάντρο ντι Καλιόστρο», είναι ένας ψεύτικος τίτλος με τον οποίο ο Τζουζέπε Μπάλσαμο, γιατρός, τσαρλατάνος, αλχημιστής, αποκρυφιστής και υψηλόβαθμος Μασόνος από τη Σικελίας, περιόδευσε τον δέκατο όγδοο αιώνα στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Το πιο διάσημο αδίκημά του ήταν ότι εξαπάτησε έναν άνθρωπο παίρνοντάς του όλα τα χρήματα, υποστηρίζοντας ότι κατείχε ικανότητες αλχημιστή. Ο Καλιόστρο ισχυριζόταν ότι γεννήθηκε από μια χριστιανική οικογένεια ευγενών, αλλά εγκαταλείφθηκε αμέσως μετά τη γέννησή του στο νησί της Μάλτας. Ισχυρίστηκε επίσης ότι ως παιδί ταξίδεψε στην Μεδίνα, στη Μέκκα και το Κάιρο, και κατά την επιστροφή του στη Μάλτα, μυήθηκε στο Κυρίαρχο Στρατιωτικό Τάγμα των πολεμιστών της Μάλτας, όπου σπούδασε την αλχημεία, την Καμπάλα και τη μαγεία.

Ίδρυσε την Αιγυπτιακή ιεροτελεστία του Ελευθεροτεκτονισμού στη Χάγη. Το Μασονικό όνομά του ήταν Οουρόμπορος: Λόγω των πολλών εγκλημάτων του καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη και τελείωσε η ζωή του στα μπουντρούμια του κάστρου του Αγίου Λέοντα, στο Ουρμπίνο το 1795. Αυτός ήταν που καθιέρωσε τη χρήση του τριγωνικού βωμού, τη Σεκινάχ στο κέντρο των Ροδόσταυρων ναών. Ισχυρίστηκε ότι διακατείχετο από ισχυρά πνεύματα (δαίμονες) που του έδιναν την τρομερή δύναμη να κάνει θαύματα, μπροστά ακόμη και στους πιο άπιστους και τους επικριτές του. Έκανε τον αποκρυφισμό μόδα και εκλαΐκευσε τις απόκρυφες μαγικές πρακτικές σε απρόθυμα κοινωνικά περιβάλλοντα γύρω από την μαύρη μαγεία. Είπε: "Το κακό και η αμαρτία είναι νοητικές καταστάσεις, υπάρχει η αγιότητα της αμαρτίας."


Ο Πάπους Μασόνος 33ου βαθμού, επίσκοπος της Γνωστικής Εκκλησίας της Γαλλίας και μέλος του Ναού Αχαθόορ της Χρυσής Αυγής έγινε μέλος τον Οκτώβριο του 1887 του κλάδου της Γαλλικής Θεοσοφικής Εταιρείας Μπλαβάτσκι στη Στοά Ίσις.

Δημιουργός του Τάγματος των Αγνώστων Ανωτέρων, κοινώς γνωστό ως το Τάγμα των Μαρτινιστών. Διοργάνωσε το Διεθνές Μασονικό Συνέδριο. Είπε: «Όταν ο μυημένος φτάσει στο αποκορύφωμα της Μύησης και γνωρίσει τον Μπάφομετ, που ονομάζεται επίσης Εωσφόρος, τότε μπορεί να πει ότι έχει ανακαλύψει την πραγματική δύναμή του."

Ο Μακ Γκρέγκορ Μάθερς, Εωσφοριστής και Μασόνος του 33ου βαθμού. Ιδρυτής της Χρυσής Αυγής, είπε: «Ίσως για συντομία θα μπορούσαμε να πούμε ότι το κακό στο σύμπαν θα μπορούσε να εκληφθεί ως ανισόρροπη ενέργεια , ή ενέργεια που εφαρμόζεται σε λάθος τόπο και που η αναπλήρωση των σκοτεινών σημείων της ύπαρξής του, έχει σχέση με τις δαιμονικές ιεραρχίες. Ο Μάγος τις υποτάσσει στη θέλησή του για να μετατραπεί σε ένα ον πλήρες , απελευθερωμένο από τις αντιφάσεις που συνυπάρχουν μέσα στον καθένα "

Ο Αλέιστερ Κρόουλι, Μασόνος 33ου βαθμού που ίδρυσε το Αρτζέντουμ Άστρουμ, το Τάγμα που έπρεπε να υποκαταστήσει την Χρυσή Αυγή και να επεκτείνει την Θελίμα. Επικεφαλής της Αγγλικής OTO (Ordo Templi Orientis) από το 1912 και διεθνώς υπεύθυνος της ίδιας από το 1922, επέκτεινε την Θελίμα και την έκανε γνωστή στον κόσμο. Μέλος της Χρυσής Αυγής, ήταν ο μεγαλύτερος μάγος και αποκρυφιστής του εικοστού αιώνα.

Είπε: «Εγώ θα κατασκευάσω ένα νέο ουρανό, απλά όταν βρέθηκα κοντά στον Σατανά ακόμα δεν ξέρω γιατί, αλλά ήμουν παθιασμένος για να εξυπηρετήσω τον νέο Αφέντη μου .Για να εξασκηθώ στη μαύρη μαγεία θα πρέπει να παραβιάζω κάθε αρχή της επιστήμης, της ευπρέπειας και της ευφυΐας."


Αυτό που λίγοι γνωρίζουν είναι ότι Άλιστερ Κρόουλι ήταν πνευματικός "σύμβουλος" του Γουίνστον Τσόρτσιλ κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Βλέποντας το προφίλ του δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τις συμβουλές που θα του έδινε.

Ο Άνταμ Γουέισχάουπτ, ένας αποστάτης Ιησουίτης ιερέας Εβραίος Καμπαλιστής, Μασόνος και αποκρυφιστής, δημιουργός των Ιλουμινάτι, ο πατέρας του σχεδίου για την εξάλειψη των κυβερνήσεων και της θρησκείας, και την εγκαθίδρυση της Νέας Παγκόσμιας Τάξης. Είπε ότι έπρεπε να καταργηθεί η Μοναρχία, κάθε οργανωμένη κυβέρνηση, ιδιωτική ιδιοκτησία, κληρονομιά, ο πατριωτισμός και η οικογένεια. Ήταν αυτός με τη διείσδυσή του στη Μασονία, την μετέτρεψε σε βάση του κινήματός του.

Το σχέδιο του Γουέισχάουπτ με δυο λόγια ήταν να δημιουργηθεί μια δικτατορική κυβέρνηση στον κόσμο όπου η Εωσφορική φιλοσοφία του θα επικρατήσει και το σχέδιό του θα εκπληρωθεί. Το σχέδιό του είναι σήμερα πιο κοντά από ποτέ για να εκπληρωθεί. Όπως ο Μαρξ, ο Λένιν και ο Τρότσκι , προήλθε από μια εβραϊκή οικογένεια Καμπαλιστών, και όπως και οι τρεις τελευταίοι δεν είχε κανένα δισταγμό στο να δείχνει ότι η χριστιανική θρησκεία ήταν το κύριο αντικείμενο για να πολεμήσει.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…

ΠΗΓΗ: pensamientodisidente.blogspot.g/

Η ΕΩΣΦΟΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΜΑΣΟΝΙΑΣ[Μέρος Β΄]

«ΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ»

Πριν αρχίσουμε να αναλύουμε το τελετουργικό για έναν από τους πιο φανερούς βαθμούς της Μασονίας, πρέπει να καταλάβουμε ότι η Μασονία είναι και ό, τι ο μηχανισμός λειτουργίας της.
Η Μασονία είναι μια σέχτα πυραμιδικού χαρακτήρα, δομημένη σε βαθμούς, και ανάλογα με την
επιλεγμένη ιεροτελεστία, αυτοί οι βαθμοί μπορεί να ποικίλουν σε αριθμό. Κάθε βαθμός αντιπροσωπεύει ένα επίπεδο προόδου της δομή της οργάνωσης. Έτσι στους πρώτους βαθμούς , το μήνυμα που διαβιβάζεται στα μέλη δεν είναι το ίδιο με αυτό που διαβιβάζεται σε ανώτερους βαθμούς, επομένως τα χαμηλόβαθμα μέλη, αγνοούν την « πραγματική φύση» της οργάνωσης στην οποία ανήκουν και άρα, τον πραγματικό σκοπό της.

Στις χαμηλότερες βαθμίδες, συνήθως υπάρχουν άτομα με οικονομική ή κοινωνική επιρροή που χρησιμοποιούνται για την υπεράσπιση των συμφερόντων της οργάνωσης σε υλικό επίπεδο. Στους ανώτερους βαθμούς είναι εκείνοι των οποίων οι γνώσεις και οι δεξιότητες τους καταστούν ικανούς με τις αποκαλύψεις που διαδοχικά λαμβάνουν να πληροφορούνται για την πραγματική φύση των μασονικών στοών, ενώ προοδεύουν μόνο, όσοι είναι προδιατεθειμένοι να αποδεχθούν τις «αλήθειες» που θα τους φανερώνονται σταδιακά.

Έχοντας λοιπόν μια πυραμιδική δομή, είναι πολύ λίγοι εκείνοι που γνωρίζουν ακριβώς τη φύση της Μασονίας και, ως εκ τούτου πολλοί είναι αυτοί που εξαπατήθηκαν και έχοντας πλήρη άγνοια ,εξυπηρετούν τους σκοπούς της.

«Η Μασονία κρύβει τα μυστικά της από όλους, εκτός από τους Μύστες και τους Σοφούς, ή τους Εκλεκτούς και χρησιμοποιεί ψεύτικες εξηγήσεις και βολικές ερμηνείες συμβόλων για να παραπλανήσει μόνο, όσους αξίζει να παραπλανηθούν…»

Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΧΙΡΑΜ ΑΜΠΙΦ

Ο θρύλος του Χίραμ Άμπιφ συνδέεται με το τρίτο ή τέταρτο βαθμό του Τεκτονισμού (με την υπακοή), είναι επομένως μια διδασκαλία αρκετά διαδεδομένη στις Στοές και ως εκ τούτου αποτελεί μια διαδεδομένη αυταπάτη μεταξύ των οπαδών, την οποία θα αναλύσουμε διατηρώντας μια αντικειμενική ματιά.

Αυτή η ιστορία εμφανίζεται στο βιβλίο «Το μυστικό της Μασονίας» του Μεγάλου Μαγίστρου Μασόνου και υψηλόβαθμου Ιλουμινάτι του Ρόμπερτ Άμπελέιν .Ο μύθος του Χιράμ είναι η ψυχή της Μασονίας από τον δέκατο όγδοο αιώνα.

Στην αρχή του κόσμου, δύο θεοί μοιράζονταν το σύμπαν. Ένας, ο Αδωνάι, ο οποίος είναι ο Κύριος της Ύλης και του στοιχείου της Γης, και ο άλλος, ο Ίμπλις (Εωσφόρος), που είναι ο Κύριος του Πνεύματος και του στοιχείου της Φωτιάς.

Ο Αδωνάι δημιουργεί και ζωντανεύει τον πρώτο και υποταγμένο σ’ αυτόν, άνθρωπο της λάσπης. Έχοντας συμπόνια για αυτόν τον πρωτόγονο και τον μωρό άνθρωπο, που ο Αδωνάι θέλει να τον μετατρέψει σε σκλάβο του και παιχνίδι του, ο Ίμπλις και οι Ελοχίμ (οι δευτερεύοντες Θεοί ) ξυπνάνε το πνεύμα του, και του δίνουν ευφυΐα και νόηση.
Εδώ εκφράζεται η δυαδική πεποίθηση της Μασονίας, δηλαδή η αιρετική πίστη σε δύο Αρχές Δημιουργίας. Η μία εκπροσωπείται από τον Εωσφόρο, ο οποίος παρουσιάζεται ως "ανθρωπιστής" εγγυητής της «προόδου» του ανθρώπου που συνδέεται με το στοιχείο της φωτιάς, και ο άλλος ο Αδωνάι ("Ο Κύριος "στα εβραϊκά), δηλαδή ο μονοθεϊστικός Θεό του Χριστιανισμού, ένας Θεός που εξομοιώνεται με την Ύλη, με το στοιχείο της γης και παρουσιάζεται ως ένας κατώτερος Θεός, οπισθοδρομικός και κακός, που αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ως έναν απλό σκλάβο στην υπηρεσία του.

Επίσης γίνεται αναφορά στους "Ελοχίμ", που σύμφωνα με το κεφάλαιο 6 της Γενέσεως, χάσανε την αξιοπρέπειά τους και γενεαλογικά προέρχονται από τους αρχαίους Γίγαντες, και είναι προϊόν από την παρεκκλίνουσα ένωση με γυναίκες-ανθρώπους.

Ενώ η Λίλιθ, η αδελφή του Ίμπλις, είχε κρυφό εραστή τον Αδάμ, τον πρώτο άνθρωπο, και του δίδαξε την τέχνη της σκέψης, ο Ίμπλις αποπλάνησε την Εύα, την προερχόμενη από τον Πρώτο Άνθρωπο, την γονιμοποίησε με το σπόρο του Κάιν, και τότε γλίστρησε από τη μήτρα της μια θεϊκή σπίθα. Συνεπώς, σύμφωνα με την παράδοση του Ταλμούδ, ο Κάιν γεννήθηκε από τις ερωτικές επαφές της Εύας και του Ίμπλις ή Σαμαέλ (υπέρτατο δηλητήριο). Ο Άβελ γεννήθηκε από την ένωση του Αδάμ και της Εύας.

Και εδώ υπάρχει το μεγάλο ψέμα του της Μασονίας, η αλλοίωση και η παρερμηνεία της βιβλικής ιστορίας του προπατορικού αμαρτήματος της Εύας που το παρουσιάζει ως μοιχεία με τον Ίμπλις .Ο Ίμπλις είναι ο έκπτωτος άγγελος ή ο Σατανάς για τους χριστιανούς (τον ονομάζουν έτσι ειδικά στην Ανατολή) ως εκ τούτου, η Μασονία βασίζεται σε ιστορίες ορισμένων απόκρυφων αιρέσεων του Ιουδαϊσμού, που αποδίδουν μια θεϊκή καταγωγή στον Κάιν, για τον οποίον ισχυρίζονται ότι είναι ένα προϊόν Νεφελίμ από την ένωση του «Θεού» Εωσφόρου με την Εύα και ασφαλώς υποστηρίζουν ότι είναι οι απόγονοι αυτού του "ημίθεου". Ως εκ τούτου με βάση αυτήν την γενεαλογία γίνονται κληρονόμοι του δικαιώματος των «ημίθεων» και είναι κάτοχοι μιας "κρυμμένης γνώσης" που δίνει πρόσβαση στην «αυτο-θέωση» του ανθρώπου, καθώς η υπεροχή τους δίδεται ως δεδομένη από την φύση των ημίθεων. Για μας είναι μόνο είναι μόνο μία ένδειξη της αξίωσής τους να λέγονται κληρονόμοι μιας εωσφορικής κληρονομιάς που το μόνο που κάνει είναι να αποκαλύπτει την κακότητα και τη διαφθορά της εν λόγω αιρέσεως.

Αργότερα, ο Αδάμ, δεν θα νιώθει τίποτα άλλο παρά μόνο περιφρόνηση και μίσος για τον Κάιν, ο οποίος δεν είναι ο αληθινός γιός του. Η Ακλίνια η αδελφή του Κάιν, ο οποίος την αγαπά, θα δοθεί ως νύφη στον Άβελ. Παρά το γεγονός αυτό, ο Κάιν αφιέρωσε την «εφευρετική του νοημοσύνη», που προέρχεται από τους Ελοχίμ, για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης της οικογένειάς του, που εκδιώχθηκε από την Εδέμ και περιπλανήθηκε στη γη. Αλλά μια μέρα που κουράστηκε να βλέπει την αχαριστία και την αδικία και τις προσπάθειες του χωρίς ανταπόκριση, θα επαναστατήσει και θα σκοτώσει τον αδελφό του Άβελ.

Εμφανίζεται ξανά ο Κάιν, ο δολοφόνος, ως πρόδρομος της προόδου στη Γη και αποδίδεται ως ο κάτοχος της "εφευρετικής νοημοσύνης" που είναι δοσμένη από τους "Ελοχίμ", την οποία χρησιμοποιεί για να "βελτιώσει τις συνθήκες της οικογένειάς του». Φυσικά σε αυτή την ιστορία δικαιολογείται η εγκληματική πράξη του Κάιν εναντίον του αδερφού του, ως δίκαιη πράξη εξέγερσης. Η Μασονία μας δείχνει εδώ ότι η πηγή της «αληθινής γνώσης", είναι οι "Ελοχίμ" που τιμωρήθηκαν για την απρέπειά τους, από τους οποίους προέρχεται η «εφευρετική νοημοσύνη του ανθρώπου."

Για να δικαιολογηθεί, o Κάιν απευθύνεται προσωπικά στον Χιράμ. Του περιγράφει την οδυνηρή μοίρα του. Μόνος του καλλιεργούσε τη γη, όργωνε, έσπερνε, μάζευε την σοδειά, κάνοντας όλες τις επίπονες δουλειές, ενώ Άβελ, καθόταν άνετα κάτω από τα δέντρα και παρακολουθούσε χωρίς κόπο τα κοπάδια.
Όταν ήρθε η ώρα να προσφέρουν τις καθιερωμένες θυσίες για τον Αδωνάι, τον Κύριο που βρίσκεται έξω από τη γήινη σφαίρα, ο Κάιν επέλεξε μια αναίμακτη προσφορά: φρούτα, και στάχυα σιταριού.
Ο Άβελ αντίθετα, προσφέρει ένα ολοκαύτωμα από τα πρωτογέννητα ζώα του κοπαδιού του. Και ως κακός οιωνός για τον Κάιν, ο καπνός της θυσίας του Άβελ ανέβηκε κατευθείαν και περήφανα στον ουρανό, ενώ η φωτιά του Κάιν έπεσε στο έδαφος, δείχνοντας την απόρριψη του Αδωνάι.

Εδώ ο Κάιν παρουσιάζεται ως θύμα της αδικίας και της εκδίκησης του Αδωνάι, ο οποίος περιφρονεί τις προσφορές του και τον υποχρεώνει να δουλεύει στη γη εξοντωτικά , ενώ ο αδελφός του, ο Άβελ, απολαμβάνει την θεία χάρη. Η Μασονία προσπαθεί με αλληγορικό τρόπο (ή ίσως και άμεσο) να παρουσιάσει τον Θεό ως έναν Κύριο άδικο, εναντίον του οποίου ο άνθρωπος πρέπει να επαναστατήσει.
Ο Κάιν στην συνέχεια εξηγεί στον Χίραμ ότι κατά τη διάρκεια των αιώνων, τα παιδιά που γεννήθηκαν από αυτόν, οι γιοι των Ελοχίμ, εργάζονται αδιάκοπα για τη βελτίωση της τύχης των ανθρώπων, και ο Αδωνάι, γεμάτος από ζήλια, προσπαθεί να εξολοθρεύει το ανθρώπινο γένος με τον κατακλυσμό. Θα δει όμως το σχέδιό του να αποτυγχάνει χάρη στον Νώε, ο οποίος προειδοποιήθηκε για την επικείμενη καταστροφή, σε ένα όνειρό του από τους Γιους της Φωτιάς.

Φυσικά, οι Μασόνοι ισχυρίζονται ότι είναι οι άξιοι απόγονοι αυτών των Ελοχίμ (συμβολικά;), που εργάζονται για τη βελτίωση των συνθηκών του ανθρώπου, ενάντια σε έναν διεστραμμένο Θεό, ο οποίος προσπαθεί να τον εξολοθρεύσει. Δεν λείπουν από τις μασονικές ιστορίες οι προσπάθειές τους, να χειριστούν το πρόσωπο των Πατριαρχών, των Προφητών, ακόμη και του ίδιου του Χριστού, τους οποίους παρουσιάζουν με βλάσφημο τρόπο ως όργανα της βούλησης των δαιμόνων, όπως έχει γίνει και με την ιστορία του Νώε.
Κατά την επιστροφή του Χίραμ στον αισθητό κόσμο, ο Τούμπαλ Κάιν του αποκαλύπτει ότι η Μπάλκις , η βασίλισσα του Σαβά, κατάγεται επίσης από τον Κάιν η οποία είναι σύζυγος προορισμένη για την αιωνιότητα.
Στη συνέχεια, πριν από την αναχώρηση της βασίλισσας του Σαβά, ο Χίραμ και η Μπάλκις θα ενωθούν κρυφά, παρά την φθονερή εποπτεία του Σολομώντα. Ωστόσο, ο Χίραμ απόγονος της Ευφυΐας της Φωτιάς, και η Μπάλκις, απόγονος της Ευφυΐας του Αέρα δεν θα μπορέσουν να παραμείνουν ενωμένοι.

Ο Χίραμ δολοφονείται από τρεις συντρόφους του, οι οποίοι θέλησαν εσφαλμένα να γνωρίζουν τον μυστικό κώδικα των Διδασκάλων, προκειμένου να λαμβάνουν τον ίδιο μισθό με αυτούς. Το έγκλημα θα λάβει χώρα στον υπό κατασκευή Ναό της Ιερουσαλήμ, που ήταν άδειος εκείνη την στιγμή. Η Μπάλκις, επιστρέφοντας στη χώρα του Σαβά, χωρίς ποτέ να γίνει σύζυγος του Σολομώντα ,θα διασταυρωθεί, χωρίς όμως να τους δει, με τους τρεις δολοφόνους, οι οποίοι , μετέφεραν το πτώμα του Χίραμ για να το θάψουν στα κρυφά.

Θα κρατήσει στην αγκαλιά της το παιδί που θα γεννηθεί από τις κρυφές ερωτικές της επαφές με τον Διδάσκαλο Εργάτη. Αυτό το παιδί θα είναι αργότερα το πρώτο από τα παιδιά της χήρας

Το κείμενο δεν αφήνει πολύ χώρο για εικασίες και αμφιβολίες, έτσι ώστε ο νέος μασόνος να κατανοήσει "συμβολικά" την πραγματική καταγωγή της Μασονίας, η οποία διεκδικεί την Εωσφορική Κληρονομιά και έναν ρόλο προοδευτισμού και ανθρωπισμού στην ανθρωπότητα, ενάντια σ’ ένα Θεό και κατ 'επέκταση σε μια εκκλησία, την οποία παρουσιάζουν ως οπισθοδρομική, μια εκκλησία που υποδουλώνει. Η Μασονία εμφανίζεται ως ένας θεσμός που υποστηρίζει το "Non Serviam" (Δεν Υπηρετώ) απέναντι στον Θεό, με δομή βασισμένη στην εξαπάτηση και την παρερμηνεία της Αγίας Γραφής ώστε να δώσει σ’ αυτήν ένα ψεύτικο "νόημα" για να δικαιολογήσει την θέση της, με λίγα λόγια είναι ένας αυθεντικός θεσμός του Αντίχριστου στον κόσμο.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…

ΠΗΓΗ: pensamientodisidente.blogspot.g/

Η ΕΩΣΦΟΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤΗΝ ΜΑΣΟΝΙΑ[Μέρος Α΄]

ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟΝ «ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΛΟΓΟ» (EL DIARIO LA RAZÓN)ΑΠΟΔΟΣΗ Θωμαή Στεφανοπούλου



«Η Μασονία έχει εωσφορική παράδοση», λέει ο Μέγας Διδάσκαλος του Τάγματος των Ιλουμινάτι, Ρόμπερτ Αμπελέιν, υψηλόβαθμος διαφόρων τελετών και ολόκληρης της Αρχής της Μασονίας. Επιβεβαιώνει αυτή τη θέση και ο Γκαμπριέλ Λόπεζ ντε Ρόχας, μασόνος μυημένος από το 1992, ο οποίος τώρα κατέχει όλους τους βαθμούς της Αρχαίας Σκωτσέζικης Τελετής της Αποδοχής, καθώς και τον τίτλο του Μεγάλου Μάγιστρου και ιδρυτή της παραμασονικής οργάνωσης "Του Τάγματος των Ιλουμινάτι" και είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων γύρω από την Μασονία και τις μυστικές κοινωνίες, όπως: «Διεθνής οδηγός των μυστικών κοινωνιών» (1998), "Μασονία: ιστορία, τελετές και μυστήρια", "Ένα από τα βαθύτερα μυστήρια των μασονικών τελετών, ο θρύλος του Χίραμ Άμπιφ, αποκαλύπτει την Εωσφορική παράδοση του Τεκτονισμού» (2002). "Ο μασονικός θρύλος του Χίραμ Άμπιφ που κατέχει τον τρίτο βαθμό του Διδασκάλου της μασονίας -, είναι ένας θρύλος, ενσωματωμένος στη θεωρία της Μασονίας, κατά τα έτη 1720 και 1723, και είναι σαφώς εωσφορικός», λέει ο Γκαμπριέλ Λόπεζ ντε Ρόχας,.

Η μασονία συνδέεται με μύθους και οι ρίζες της αρχικά βρίσκονται σε ένα θρύλο που σχετίζεται με την κατασκευή του Ναού του Σολομώντα από τον Χίραμ Άμπιφ , γιο μιας χήρας από τη φυλή του Νεφθαλί, και ιδρυτή της Τύρου, ο οποίος χώρισε τους εργάτες του σε Μαθητευόμενους, σε Αδελφούς και Διδασκάλους. Κάθε βαθμός κατείχε ένα ιερό σήμα που το φυλούσαν μυστικό.

Ο Χίραμ σκοτώθηκε από τους συναδέλφους του που προσπαθούσαν να βρουν τη μυστική λέξη, και τα εργαλεία που χρησιμοποίησαν για να τον σκοτώσουν, ήταν ο διαβήτης, ο χάρακας και μια ξυλόσφυρα (κοπανιστήρι, γουδοχέρι) σύμβολα που κυριαρχούν στις Στοές μέχρι και σήμερα. Το πνεύμα του Χίραμ θα ενσαρκώνονταν στον νέο Διδάσκαλο, του οποίου τη σοφία θα ελάμβαναν όλοι οι διδάσκαλοι Μασόνοι, που είναι γνωστοί ως "γιοι της χήρας" όπως ο Ιδρυτής της Τύρου του οποίου η φιγούρα είναι πάντα παρούσα στην τελετή του Τρίτου Βαθμού της Μασονίας. «Εωσφορικός μασονισμός»

Ο ιδρυτής του Τάγματος των Ιλουμινάτι, σχολιάζει λέγοντας ότι ο μασονικός μύθος "που εμφανίζεται στη μασονική διδασκαλία του Χίραμ Άμπιφ, που έστειλε ο βασιλιάς της Τύρου στον Σολομώντα ο οποίος βίωσε την πεμπτουσία του πνεύματος της σοφίας του μασόνου διδασκάλου», εξηγεί «ότι παρουσιάστηκε στα όνειρα του Χίραμ, ο Τούμπαλ Κάιν (επίσης λέξη- κωδικός για να εισέλθει κάποιος στην Αδελφότητα της Γαλλικής Ιεροτελεστίας και του Διδασκάλου στην Αρχαία Σκωτσέζικη Τελετή της Αποδοχής), ένας πρόγονός του, ο οποίος του μετέδωσε την εωσφορική παράδοση." Ο Τούμπαλ Κάιν αποκάλυψε στον Χίραμ, ότι κατάγεται από τον Ίμπλις Σαμαέλ , δηλαδή τον Εωσφόρο, ο οποίος, σύμφωνα με τον μασονικό μύθο, συνουσιάστηκε με την Εύα και ήταν ο πατέρας του Κάιν».
Ο Λόπεζ ντε Ρόχας σημειώνει επίσης ότι η μασονικός θρύλος αναφέρει ότι «η αδελφή του Τούμπαλ Κάιν ήταν η Ναέμα, η μητέρα όλων των δαιμόνων, γιατί προερχόταν από τον Κάιν".

Ο Ρόμπερτ Αμπελέιν, κατέχοντας την απόλυτη εξουσία μεταξύ των μασόνων, καθώς επίσης και όλους τους βαθμούς της Αρχαίας Σκωτσέζικης Τελετής της Αποδοχής, συμπεριλαμβανομένου και του 33ου, και όλους τους βαθμούς της Σκοτσέζικης Ιεροτελεστίας, συμπεριλαμβανομένου και του Εσωτερικού Τάγματος και όλων των βαθμών της Τελετής της Μέμφις-Μίσραϊμ έως και τον 95 ° βαθμό , αλλά και πολλών άλλων" μασονικών τίτλων, επιβεβαιώνει λοιπόν στο βιβλίο του «Το μυστικό των Μασόνων", ότι ο μύθος του Χιράμ Άμπιφ, (πριν να εκθέσει όλο το γενεαλογικό του δέντρο) ότι "θα ταρακουνήσει κάποιους αφελείς ελευθεροτέκτονες, οι οποίοι ταυτίζουν τον Χίραμ με τον Χριστό» και μιλά για τον Ίμπλις, τον πρώτο πρόγονο του ιδρυτή, αποκαλώντας τον "Επαναστάτη Άγγελο, Πειρασμό, Άγγελο του θανάτου."

Προσθέτει ότι «από αυτή την παράξενη παράδοση γεννήθηκε μια συνήθεια, να ονομάζεται «Κοιλάδα» το μέρος όπου συγκεντρώνονται ορισμένοι υψηλόβαθμοι μασόνοι και συνεχίζει δηλώνοντας μεταξύ άλλων ανατριχιαστικών λεπτομερειών, ότι "στα εβραϊκά, η λέξη μεταφράζεται ως Γέενα, όρος που προσδιορίζει τον τόπο της Κολάσεως στην εβραϊκή θρησκεία "

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
 

ΝΟΗΣΗ.Η ΙΣΧΥΣ ΤΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΩΝ ΠΕΔΙΩΝ

Νόηση. Η ισχύς των πληροφορομορφικών πεδίων

Γνωρίζετε τι είναι ένα πεδίο; Μπορείτε να φανταστείτε ένα γιγαντιαίο χώρο μέσα στον οποίο βρίσκεται ενεργοποιημένο ένα πανίσχυρο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο για παράδειγμα; Περίπου μπορείτε να φανταστείτε πως είναι αυτό για το οποίο μιλάμε έτσι; Ωραία… Φανταστείτε τώρα, να βρίσκεστε μπροστά σε ένα σύγχρονο υπολογιστή, στον οποίο έχετε εγκαταστήσει κάποιο πρόγραμμα, το οποίο είναι ικανό να δημιουργεί με τον κατάλληλο τεχνολογικό εξοπλισμό, ένα τέτοιο πεδίο, μεγέθους ενός δωματίου 100 τετραγωνικών περίπου.Φανταστείτε ακόμη το πρόγραμμα αυτό να μπορεί να αλλάζει σε μορφογενετικό.Δηλαδή να του δίνεις εσύ ο χειριστής του, την εντολή «δημιούργησε ένα τριαντάφυλλο» και αυτό, να το δημιουργεί. Εκεί, στο κέντρο του δωματίου που βρίσκεται το πεδίο, μπροστά στα μάτια σας, ο υπολογιστής σας να σας υπακούει τυφλά και να σχηματίζει ένα ολόφρεσκο κόκκινο τριαντάφυλλο.

Φανταστείτε τώρα, να αναβαθμίζετε αυτό το σύστημα ώστε να μπορεί ο υπολογιστής, να δημιουργήσει βοηθητικά εσωτερικά προγράμματα μόνος του, ώστε αυτόματα να μπορεί να δημιουργεί ότι του λείπει από ενέργεια, ή λογισμικό. Χωρίς τη βοήθειά σας. Να έχει την ικανότητα δηλαδή να «γεννά» κατ εντολή σας, όχι μόνο «μορφές» αλλά και ολοκληρωμένες πληροφορίες ώστε να ανταποκρίνεται σε κάθε εντολή σας. Φανταστείτε τώρα, αυτός ο υπολογιστής να αυξήσει κατ εντολή σας τη δυναμικότητά του, ώστε να μπορεί μόνος του να δημιουργεί το κατάλληλο λογισμικό και την ολοκληρωμένη πληροφορία ώστε να μπορεί να δημιουργεί σύμπαντα του μεγέθους του κόσμου που ζούμε. Φανταστείτε τέλος όλο αυτό το πεδίο να λειτουργεί χωρίς κάποιο τεχνολογικό μέσο ή υπολογιστή, αλλά απλά να υπάρχει εκεί και με μια σκέψη σας να τίθεται σε λειτουργία και να εκτελεί όλες τις εντολές σας.

Φαντασθείτε δηλαδή, να έχετε στη διάθεσή σας, ένα γιγαντιαίο αυτο-πληροφορο-μορφο-γενετικό πεδίο το οποίο να ενεργοποιείται νοητικά από εσάς και να έχει τη ικανότητα και δυνατότητα να δημιουργεί επίσης νοητικά σύμπαντα και κόσμους ολόκληρους… Λοιπόν αγαπητέ αναγνώστη αυτό το σύστημα υπάρχει… Και όχι μόνο υπάρχει αλλά το γνωρίζεις και εσύ… Το έχεις ακούσει και διαβάσει σίγουρα πάνω από μία φορά… Μόνο που στο έχουν πει με διαφορετικό όνομα… Στο έχουν πει με το όνομα «Ελοχίμ»… Μάλιστα αγαπητέ αναγνώστη… Οι δημιουργοί του θεού… Εκείνοι οι οποίοι θεωρούνται οντότητες με όνομα «Ελοχίμ»… Εκείνοι που δημιουργούν τους κόσμους κατ εντολή του θεού…

Εμείς πως θα θέλατε να τα ονομάσουμε για να αποφύγουμε τα εβραϊκά ονόματα; Να τους πούμε προσωρινά απλά «δημιουργούς»; Εντάξει… Για την επικοινωνία μας λοιπόν εδώ, θα τους ονομάσουμε δημιουργούς, αλλά θα γνωρίζουμε πως ότι όνομα οντότητα και να του δώσουμε, είναι ένα πανίσχυρο πεδίο που αυτό-τροφοδοτείται με άπειρη ενέργεια, αυτο-δημιουργεί πληροφορία και αυτο-αποφασίζει την μορφή που θα δώσει στη δημιουργία που κάθε φορά ολοκληρώνει… Κι όλο αυτό συμβαίνει νοητικά, δηλαδή χωρίς μηχανήματα και τεχνολογικούς εξοπλισμούς, κατ εντολής της μητρικής του δύναμης και πηγής του…Εκείνου που εμείς αποκαλούμε Θεού… Κι όλο αυτό το πεδίο, μπορεί να έχει όποιο μέγεθος και όση έκταση θέλει. Κι αυτό το πεδίο ζει παντού. Ένα πληροφορομορφικό πεδίο, που δέχεται όμως εντολές μονάχα από την πηγή του. Από το δημιουργό του.

Τώρα θα ήθελα να κάνει ο αναγνώστης ένα νοητό βήμα προς τα πίσω πίσω και να σκεφτεί, όλο αυτό που διάβασε. Αν χρειάζεται, ας το ξαναδιαβάσει ώστε να καταλάβει για τι πράγμα μιλάμε. Κι αφού κατανοήσει βαθιά τι είναι οι «δημιουργοί», ας κάνει ακόμη ένα νοητό βήμα πιο πίσω, ώστε να κατανοήσει τι είναι, ή πως μπορεί να είναι, η πηγή από την οποία προερχόμαστε κι εμείς. Από την οποία προέρχονται οι ψυχές μας. Κι σε όλο αυτό, το άπειρο και ενεργειακό ή αλλιώς φωτεινό σύνολο ας του δώσουμε αν θέλετε την πρόσθετη προσωρινή ονομασία «νου». Κι αυτό τον «νου» ας τον φανταστούμε λίγο πως μπορεί να Είναι, κι αφού το φανταστούμε, να αντιληφθούμε ότι όλο αυτό το σύνολο«υπάρχει» και το όνομά του από καταβολής κόσμου είναι στα Ελληνικά Θεός ή «Ων».Να σκεφτούμε ότι μέσα μας φέρουμε σε όλη τη ζωή μας ένα κύτταρο του, την ψυχή μας, η οποία είναι συνεχώς συνδεδεμένη μαζί του και αλληλεπιδρά. Επικοινωνεί…Θεός, ή Ων ή η πηγή μας… Η πηγή των πάντων…

Κι αυτό το μικρό κύτταρο που λέγεται ψυχή, εκτός από την πληροφορία που σχετίζεται μόνο με μας, με τον Εαυτό μας, φέρει σαν «κοσμικό DNA» και ολόκληρη την πληροφορία της πηγής του… Είναι μέσα μας, επικοινωνεί με τα πάντα γύρω και η αλληλεπίδρασή της με τη συνειδητότητα δημιουργεί για μας τον αισθητό κόσμο, κι όμως… Εμείς επιλέγουμε να λέμε ότι είμαστε Άθεοι… Φυσικά είναι επιλογή μας…Πάντα θα το λέω αυτό… Το θέμα είναι άλλο όμως… Το θέμα είναι αν συνειδητοποιούμε τι λέμε… Αν συνειδητοποιούμε δηλαδή, ότι είμαστε τμήματα όλου αυτού του οικοδομήματος… Αν συνειδητοποιούμε, ότι όταν αρνούμαστε την πηγή μας είναι σαν να ακυρώνουμε ολοκληρωτικά κάτι, που απλά αγνοούμε… Διότι θεωρώ, ότι οποιοσδήποτε που θα τολμήσει να σηκώσει το ανάστημά του σε όλο αυτό το δημιούργημα προφανώς ή έχει πολύ σημαντικούς λόγους για να το κάνει ή αγνοεί τι κάνει παντελώς …

Τώρα θα σας πάω πίσω… Πολλές χιλιάδες χρόνια πίσω… Για να δούμε πως ένα θεϊκό κύτταρο όπως ο άνθρωπος, έχασε το μεγαλύτερο μέρος της νόησης και της νοητικής του ικανότητας καταλήγοντας να ζει ασφυκτικά μέσα σε ένα σώμα φτιαγμένο μονάχα από ύλη… Θα σας πάω τότε που ο πλανήτης μας ακόμη ήταν σε μια πολύ διαφορετική κατάσταση… Όταν οι ψυχές μας, άρχισαν να επισκέπτονται αυτόν εδώ το χώρο για να τον γνωρίσουν και να αλληλεπιδράσουν μαζί του όπως κάνουν και σήμερα… Τότε όμως τα σώματα μας, ήταν λεπτοφυή… Σχεδόν διάφανα… Όλα εξάλλου ήταν σχεδόν διάφανα… ακόμη και ο πλανήτης αυτός που ζούμε… Η ύλη ήταν περιττή και οι ψυχές κατοικούσαν μέσα σε ένα μικρό ενεργειακό πεδίο πληροφορίας που είχε αντίληψη όλων των χώρων και όλων των χρόνων. Οι «δημιουργοί» αφού ολοκλήρωσαν το συμπαντικό σύστημα, άφησαν τον κόσμο στις ψυχές, οι οποίες είχαν τη συνεχή βοήθεια των αγγέλων και των αρχαγγέλων. Τι είναι αυτοί όμως;

Τα γνωρίζουμε αλλά με τη αντίληψη που αποκτήσαμε τώρα για τους «δημιουργούς», θα μπορούσαμε να το προεκτείνουμε ότι και οι άγγελοι –και άρα και οι αρχάγγελοι- είναι κι αυτοί πεδία τα οποία όμως έχουν ρόλο αγγελιοφόρου από την πηγή. Οι Αρχάγγελοι δηλαδή, είναι εξειδικευμένα πεδία τα οποία μετέφεραν και μεταφέρουν ενεργειακές πληροφορίες απ ευθείας από την πηγή μας.Παράδειγμα… Αν για κάποιο λόγο, κάποιο λεπτοφυές ενεργειακό σώμα είχε πρόβλημα τότε με το περιβάλλον του, οποιοδήποτε πρόβλημα, ας πούμε θεραπείας, και αδυνατούσε κάποιο άτομο να αυτο-θεραπευτεί, τότε ο Αρχάγγελος (δηλαδή το πεδίο-αγγελιοφόρος) αναλάμβανε να μεταφέρει ότι ήταν απαραίτητο κατ ευθείαν από την πηγή μας. Οι άγγελοι δηλαδή, ήταν κάτι σαν οι βοηθοί των δημιουργών, οι οποίοι ακολουθούσαν και βοηθούσαν τις ψυχές μας, όταν αυτές απομακρύνονταν από την πηγή τους. Τα ιερά πεδία αυτά των Αγγέλων και Αρχαγγέλων όμως, είχαν απουσία δικής τους βούλησης. Εμφανίζονταν δηλαδή όταν και εάν τα καλούσες εσύ…

Πως γινόταν η επικοινωνία μεταξύ ανθρώπου και αγγέλου όμως;Πως καλούσαν οι άνθρωποι σε βοήθεια τους Αρχαγγέλους; Μπορεί να αντιληφθεί ο αναγνώστης, σε μια καθαρά ενεργειακή κοινωνία, πως επικοινωνούσαν όλοι μεταξύ τους; Με τον μοναδικό τρόπο που γνώριζαν… Με τη μοναδική ικανότητα που κληρονόμησαν από την πηγή τους… Νοητικά… Με τη νόησή τους… Βιώνοντας αυτό που ήθελαν και εστιάζοντας αποκλειστικά σε αυτό… Όπως λέμε σήμερα ασύρματα… Απλοϊκό αυτό που θα πω, αλλά για να καταλάβουμε πως, περίπου όπως επικοινωνεί ένα κινητό με ένα άλλο μέσω του λογισμικού της εταιρίας… Ολόκληρη η πληροφορία με ολόκληρη την πληροφορία μέσω ενός πεδίου που ήταν πάντα εκεί… Πάντα ενεργό και διαθέσιμο… Πληροφορομορφικό πεδίο… Τον καλούσε κι αυτός το αντιλαμβανόταν κι ερχόταν μόνο για αυτόν… Η επικοινωνία όλων, μέσα και έξω από τον αισθητό κόσμο, γινόταν μόνο νοητικά… Ή αλλιώς πνευματικά ή βιωματικά…

Αλλά κάποια στιγμή, ένας από τους Αρχαγγέλους που ξεκίνησαν να λειτουργούν τον αισθητό κόσμο, αποφάσισε να επαναστατήσει… Και ένα από τα ονόματά του Εωσφόρος… Δηλαδή τι έκανε; Αποφάσισε να αποκτήσει δική του βούληση και να κυριαρχήσει στον αισθητό κόσμο… Δηλαδή τι να κάνει; Να παίρνει πρωτοβουλία και αντί να περιμένει να βοηθήσει τους ανθρώπους και το σύστημα όταν αυτό τον καλέσει, να παρεμβαίνει και να αποφασίζει χωρίς να του το ζητήσουν…Επαναστάτησε και εξέπεσε… Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να υπογραμμίσω, ότι η περιγραφή αυτή που κάνω αποτελεί μια ολοκληρωμένη απεικόνιση, αλλά από κάποια απόσταση ώστε να βλέπουμε ολόκληρη την εικόνα και όχι κάποιες λεπτομέρειες οι οποίες στη φάση αυτή θα μας αποπροσανατολίσουν… Έτσι όμως δίπλα στον Αρχάγγελο αυτό, αποφασίζουν να συμμετάσχουν και άλλοι άγγελοι, οι οποίοι τελικά και επαναστατούν εναντίων της πηγής τους… Οι εκπεσόντες άγγελοι…

Οι άνθρωποι όμως συνέχισαν να υπάρχουν στον κόσμο αυτό κι ακόμη βρίσκονται στο αρχικό τους επίπεδο. Το ίδιο και οι ψυχές τους… Να θυμίσω ότι ακόμη βρισκόμαστε στην εποχή όπου στα αρχαία κείμενα προσδιορίζουν τις κοινωνίες των ανθρώπων στην ήπειρο Μούν ή Λεμουρία… Δηλαδή βρισκόμαστε ακόμη πριν την Ατλαντίδα… Χιλιάδες χρόνια πριν… Μπορεί να σας μοιάζει παραμύθι όλο αυτό αλλά κάθε άλλο παρά τέτοιο είναι… Έτσι λοιπόν ο Εωσφόρος αποφασίζει να πάρει με το μέρος του κάποιους ανθρώπους και να τους πείσει να εξουσιάσουν μαζί, τον κόσμο στο όνομά του … Κάνοντας μια ακόμη παρένθεση εδώ, θα πω ότι άνθρωποι ακόμη ήταν σε επίπεδο πεδίου. Ενεργειακού πεδίου… Και είχαν την ικανότητα να διαχειρίζονται ενέργειες με τις οποίες λειτουργούσαν τα πάντα…

Ενέργειες σαν τον ηλεκτρισμό, τη βαρύτητα, την ατομική ενέργεια ή και άλλες. Τις ενέργειες αυτές, οι άνθρωποι τις διαχειριζόντουσαν μονάχα νοητικά… Με τον τρόπο αυτό, δημιουργούσαν ας πούμε συστήματα με τα οποία τροφοδοτούσαν ενεργειακά χώρους, ανάπλαθαν κατεστραμμένες κατασκευές ή θεράπευαν τα σώματά τους. Αν ένας σημερινός άνθρωπος όμως, μπορούσε να ταξιδέψει με κάποιο τρόπο εκεί, αυτό που θα αντίκριζε θα ήταν ένα λεπτοφυές σύννεφο σαν νεφέλωμα, το οποίο και αποτελούσε το ενιαίο ενεργειακό πεδίο μέσα στο οποίο υπήρχαν όλα. Δηλαδή αν περίμενε να δει σώματα ή κτήρια, θα απογοητευόταν πλήρως διότι όλα, θα παρέμεναν αόρατα στα μάτια του.

Σε αυτό το περιβάλλον λοιπόν, κάποιοι από τους τότε ανθρώπους, πείθονται από τον Εωσφόρο όπου αποφασίζουν και αναλαμβάνουν να διαχειριστούν με εξαιρετικά επικίνδυνο τρόπο κάποιες από τις ενέργειες που διαχειρίζονταν, μέχρι που έγινε το κακό. Ολόκληρη η επιφάνεια του πλανήτη εξερράγη και τα πάντα καταστράφηκαν… Μιλάμε φυσικά για την πρώτη καταστροφή…Την καταστροφή της Λεμουρίας, πολύ πριν την Ατλαντίδα… Και τώρα αρχίζει η ανάρτηση… Γιατί πίεσε ο Εωσφόρος να γίνει αυτό; Γιατί προέτρεψε τους ανθρώπους να δημιουργήσουν αυτή την κατάσταση; Που αποσκοπούσε; Οι άνθρωποι μέχρι εκείνη τη στιγμή, το ξαναλέω αυτό, ήταν σε ενεργειακή κατάσταση, σε πολύ υψηλή δόνηση και άρα παρουσίαζαν λεπτοφυή σώματα… Από τη συνειδητότητα του κόσμου, απουσίαζε οποιοδήποτε αρνητικό στοιχείο όπως φόβου, μίσους ή θυμού και τα πάντα έρεαν σε ένα καθαρά πνευματικό επίπεδο. Ο Εωσφόρος όμως, χρειαζόταν να αλλάξει το τοπίο.Χρειαζόταν να δημιουργήσει τις συνθήκες ενός μόνιμα πυκνού κόσμου ο οποίος και θα αποτελούσε το αντίπαλο δέος εναντίον του Θεού…

Έτσι, έπρεπε να χαμηλώσει της δονήσεις και να μετατρέψει το περιβάλλον σε πυκνή ύλη… Πως θα το έκανε αυτό; Έπρεπε πρώτα να αποκόψει την άμεση επικοινωνία των ανθρώπων με την πηγή τους, εμποδίζοντας τη νοητική επικοινωνία τους και την ικανότητά τους να δημιουργούνε μέσω αυτής πληροφορομορφικά πεδία… Πως θα το έκανε αυτό; Έπρεπε να δημιουργήσει συνθήκες φόβου οι οποίες θα κατέβαζαν τις δονήσεις τους και θα μετέτρεπαν την καθαρή ενέργεια σε απτή και βαριά ύλη. Άρχισε λοιπόν να μετατρέπει το «χρυσό» γένος των ανθρώπων σε σιδερένιο και βαρύ που είναι πλέον σήμερα. Πως θα το έκανε αυτό; Με το φόβο και τις αρνητικές σκέψεις… Και τι έπρεπε να κάνει; Έπρεπε να προτρέψει τους ανθρώπους, με δική τους βούληση, να δημιουργούν διαδοχικές ισχυρές καταστροφικές συνθήκες στον κόσμο τους ώστε να καταγραφούν μόνιμα στη συνειδητότητα…

Τους έδωσε λοιπόν ένα δόλωμα… Τους έδωσε λίγη γνώση… Μια γνώση από την οποία απουσίαζαν σημαντικά τμήματά της, τα οποία όμως ήταν σημαντικά για εκείνους… Έτσι όλα θα οδηγούσαν σε καταστροφή. Φτάνουμε λοιπόν στην πρώτη μεγάλη αλλαγή του πλανήτη… Μια καταστροφή, που καταγράφηκε στις συνειδήσεις των ανθρώπων και αυτόματα στη συνειδητότητα που υλοποιούσε τον κόσμο τους… Και τι σημαίνει αυτό αγαπητέ αναγνώστη; Αυτόματα καταγράφηκε φόβος,θυμός, πόνος, αμφιβολία, ταπείνωση, προδοσία και ότι άλλο αρνητικό… Ο κόσμος απέκτησε μεγαλύτερη πυκνότητα και η ικανότητα των ανθρώπων να επικοινωνούν νοητικά μειώθηκε δραστικά. Όχι όμως όσο θα ήθελε ο Εωσφόρος και οι άγγελοί του…Έτσι, τους ανθρώπους που επιβίωσαν, τους οδηγεί πάλι σε καταστάσεις έξω από την πηγή τους…

Τώρα το μέλημά του είναι να αποκόψει την αγγελική επικοινωνία… Έτσι πείθει πάλι τους ηγέτες των ανθρώπων που κατείχαν την εξουσία, ότι ο άνθρωπος ήταν ικανός να γίνει και ο ίδιος θεός, και δημιουργός,παράγοντας δικούς του ανθρώπους… Τους κλώνους του, τους οποίους θα τους εξουσιάζει ολοκληρωτικά. Για το σκοπό αυτό χρειαζόταν ένα πεδίο που να περιέχει την πληροφορία της δημιουργίας των κλώνων. Έτσι, δημιουργεί ένα δικό του πεδίο,με το οποίο καταφέρνει να αναπαράγει σημαντικό μέρος της πληροφορίας αναπαραγωγής που χρειαζόταν, ώστε να ξεκινήσει να δημιουργεί κλώνους. Εδώ θα κάνω μια ακόμη παρένθεση ώστε να καταλάβουμε μερικά πράγματα… Θα ρωτήσω λοιπόν τον αναγνώστη, να θυμηθεί πως λέγεται το σύστημα που περιέχει ολοκληρωμένη την πληροφορία για την αυτόματη πλοήγηση μας στην επιφάνεια του πλανήτη… Πως το ονομάζουμε; GPS το ονομάζουμε.. Συμφωνούμε; Μάλιστα… Πως ονομάζουμε το σύστημα που περιέχει ολοκληρωμένη την πληροφορία για τον έλεγχο του καιρού; HAARP το ονομάζουμε. Ολοκληρωμένα πεδία με τα οποία διαχειριζόμαστε κάποιες καταστάσεις ολοκληρωμένα … Εντάξει αγαπητέ ακροατή; Μάλιστα…

Και πως ονομάσανε το σύστημα που δημιουργούσε του κλώνους που ήθελαν να δημιουργήσουν; Για πέστε μου αγαπητοί μου αναγνώστες το μαγικό όνομα που έδωσαν στο σύστημα που θα γινόταν ο εφιάλτης των μετέπειτα γενεών της ανθρωπότητας; Πως; Το ονόμασαν METATRON…Ανατριχιάσατε αγαπητέ αναγνώστη; Και που τοποθέτησαν τη βάση του συστήματος αυτού; Ναι… ξέρεις… πέσ’ το… Στη Σελήνη μας… Δημιούργησαν δηλαδή ένα σύστημα μεταβίβασης πληροφορίας αναπαραγωγής που ήταν απαραίτητο για να ξεκινήσουν την διαδικασία ζωής στους κλώνους που θα δημιουργούσαν, το οποίο σύστημα,δημιουργούσε ένα ολόκληρο πληροφορομορφικό πεδίο το οποίο και μεταβίβαζε τη ζωτικότητα τους κλώνους…

Και δίπλα σε αυτό, δημιούργησαν ένα δεύτερο σύστημα που κατέστρεφε ότι ήταν προβληματικό… Κάτι σαν ανακύκλωση… Και αυτό το ονόμασαν ΚΡΟΝΟ ή KRYON… Ένα σύστημα αποτελούμενο από ένα πελώριο γεωδαιτικό πλέγμα από κρυστάλλους, που στόχο είχε να ελέγχει τα πάντα… Και το πεδίο αυτό, το παρουσίασαν σαν δάσκαλο και θεότητα στους κλώνους δημιουργώντας ένα αυτόματο σύστημα ελέγχου και διακυβέρνησης… Και το σύστημα ήταν έτοιμο… Πως το δημιούργησαν όμως αυτό; Με τεχνολογικά μέσα… Η πρώτη απώλεια της νόησης είχε επιτευχθεί… Ένα μέρος της ικανότητας της νόησης του ανθρώπου περνούσε σε ύλη… Όμως ένα μη νοητικό σύστημα φέρει μη ολοκληρωμένη πληροφορία… Έτσι, το σύστημα ξέφυγε από τον έλεγχο τους και αρκετοί από τους κλώνους, εκείνοι που είχαν δημιουργηθεί με ανάμιξη ζώων ώστε να έχουν δύναμη και ισχύ οι εξουσιαστές τους, ξέφυγαν από τον έλεγχο και άρχισαν να παρενοχλούν τους υπόλοιπους ανθρώπους του πλανήτη. Κι εκείνη τη στιγμή, το λόγο τον πήραν οι Έλληνες…

Βρισκόμαστε στην Ατλαντίδα πλέον και ο Εωσφόρος πιέζει για τη δεύτερη καταστροφή. Βγάζει τους κλώνους εκτός Ατλαντίδας και αναγκάζει τους Αθηναίους να αποφασίσουν να παρέμβουν στην κατάσταση. Πως; Εδώ χρειάζεται κι άλλη παρένθεση όμως, διότι όλη αυτή η ιστορία με τους κλώνους ήταν περισσότερο πολύπλοκη, όπου είχαν ανακατευτεί και άλλοι άγγελοι, τους οποίους χρησιμοποίησαν οι άνθρωποι που κατείχαν την εξουσία στην Ατλαντίδα στην αναπαραγωγή μαζί τους… Ο σκοπός του άρθρου όμως είναι να εντοπίσουμε αυτό που χάσαμε εμείς οι άνθρωποι… Ο σκοπός είναι να κατανοήσει ο αναγνώστης ότι η υπόθεση των κλώνων στην Ατλαντίδα, ήταν η δεύτερη αιτία όπου η ανθρωπότητα οδηγήθηκε στην καταστροφή… Πως; Διότι οι Αθηναίοι, αν και κατέλαβαν τη χώρα,στάθηκε αδύνατον να φτάσουν στο κέντρο του ενεργειακού κρυστάλλου που τροφοδοτούσε το πλέγμα του ΚΡΥΩΝ. Με αποτέλεσμα στο τέλος να χαθεί ολόκληρη η ισορροπία του πλανήτη…

Το καταστροφικό όμως ήταν τα συναισθήματα που καταγράφηκαν για δεύτερη φορά στη συνειδητότητα… Ήταν ένα καίριο πλήγμα στη νοητική δύναμη των ανθρώπων, η οποία με τον τρόπο αυτό, είχε φτάσει στο τελευταίο της βήμα…Την πλήρη αντικατάσταση της νοητικής επικοινωνίας με υλικά μέσα… Δηλαδή τι έγινε τώρα; Από πού ξεκινήσαμε και που φτάσαμε; Ας δούμε με λίγες λέξεις τι διαβάσαμε … Ο αναγνώστης είδε ότι τα πάντα είναι πληροφορομορφικά πεδία.Δηλαδή όχι μόνο μορφογενετικά όπου ο νους του ανθρώπου μπορεί να υλοποιεί… Αυτό συμβαίνει μόνο μέσα στον δικό μας κόσμο… τον αισθητό… Ο άνθρωπος όμως έχει την ικανότητα επίσης να δημιουργεί πληροφορο-μορφικά πεδία… Δηλαδή πεδία όπου αυτόνομα να αναπροσαρμόζουν την πληροφορία τους ώστε να συμμετέχουν στη δημιουργία… Και αυτή την ικανότητα την αντλεί από την πηγή του… Μια ικανότητα που είναι λειτουργική χωρίς την ανάγκη του οποιουδήποτε υλικού μέσου… Χωρίς την ανάγκη της τεχνολογικής υποστήριξης…

Αντίθετα όμως, ο Εωσφόρος, σπρώχνει συνεχώς να ξεχάσουμε…Μας βυθίζει συνεχώς στην ανάγκη της ύλης, η οποία όσο διογκώνεται, τόσο μειώνει την ικανότητα νόησης… Δηλαδή επικοινωνίας και δημιουργίας με την ανάγκη πυκνής ύλης… Διότι όσο περισσότερο βυθιζόμαστε στη ύλη, τόσο περισσότερος γίνεται ο ενεργειακός θόρυβος της συνειδητότητας την ώρα που γεννιόμαστε… και άρα τόσο ισχυρότερη γίνεται μέρα με την ημέρα η διαγραφή της αρχέγονης μνήμης στη ζωή του ανθρώπου… Θυμάστε το αποκορύφωμα; Θάλαμοι ανέλιξης… Η λαιμητόμος της ψυχής… Διότι το μόνο στοιχείο που συνεχίζει να έχει την ικανότητα της επικοινωνίας αυτής είναι η ψυχή μας… Και οι θάλαμοι ανέλιξης, κόβουν δια παντός την επικοινωνία,μιας και εγκλωβίζουν την ψυχή στην πέμπτη διάσταση για πάντα… Και τι πρέπει να κάνουμε δηλαδή; Να σταματήσουμε την τεχνολογική εξέλιξη; Όχι… Στο σημείο που είμαστε είναι αδύνατον πια…Την έχουμε ανάγκη αυτή τη στιγμή… Τότε; Τι να κάνουμε; Να αναπτύξουμε παράλληλα τη δύναμη της νόησης… Πως; Με το μοναδικό στοιχείο που έχουμε… Την ψυχή μας…

Στην περασμένη ανάρτηση είδαμε ότι όταν φτάνουμε στο δια ταύτα και μας ζητάει κάποιος να στρέψουμε μέρος της παρατήρησής μας προς την πηγή μας, αντιδρούμε… Αυτό δείχνει ότι είμαστε σε κρίσιμο σημείο πλέον… Γιατί;Διότι πρέπει να κάνουμε στον εαυτό μας μια ερώτηση… Ποια; Γιατί χρειάζεται να συμπεριλάβω την ψυχή μου, στην παρατήρηση του κόσμου μου; Διότι είναι το στοιχείο εκείνο που αλληλεπιδρά με την συνειδητότητα και δημιουργεί τον αισθητό κόσμο… Υπάρχει άλλος τρόπος να παρατηρήσω τον κόσμο; Όχι… Για τον άνθρωπο όχι…Γιατί; Διότι θα έχει αποκοπεί η επικοινωνία σου με τη πηγή σου και η ψυχή πλέον θα βρίσκεται μόνιμα στον αισθητό κόσμο έχοντας κάνει άπειρες τις αισθήσεις με αποτέλεσμα την οδυνηρή ενίσχυση του εσωτερικού πόνου, όπως έχουμε δει...

  Μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος αδυνατεί να δεχθεί την πηγή του σαν τον μοναδικό προορισμό της ψυχής του; Διότι κάθε μέρα που περνάει χάνει και περισσότερο μέρος της νόησής του… Του πνεύματος του… Αυτής της δύναμης που μπορεί χωρίς την ανάγκη υλικών μέσων να χαίρεται τη ενέργεια που ονομάζει αγάπη και την ευτυχία που λέγεται δημιουργία…

Τώρα ίσως ο αναγνώστης μπορεί να κατανοήσει έστω και λίγο τη σημασία της ενίσχυσης της επικοινωνίας της ψυχής μας με το σπίτι της… Με το μοναδικό τρόπο που μπορεί να γίνει… Με έναν μόνο… Εντάσσοντας τη θρησκεία στη ζωή του… Τη θρησκεία… Όχι απλά την επίσκεψη στην εκκλησία, αλλά τη βαθύτερη ιερή στιγμή… Το μέσον που αρχίζει η νόηση, ή πνεύμα ή σύνθεση σκέψης και συναισθήματος να ενεργοποιείται ξανά… Ένα μέσον όμως που οφείλουμε να κρατούμε πάντα καθαρό… Τόσο καθαρό, όσο η συνείδησή μας αναγνωρίζει με τη λέξη ιερό….

Αλκιρέας http://codepetalouda.blogspot.gr