Η θεολογία των αριθμών και η κατάλυση του έθνους
«Ακόμη και όταν αυτοί πεθάνουν οι πράξεις τους θα συνεχίζουν να κάνουν κακό»
Ο σύγχρονος κόσμος έχει παραδοθεί (κατέστη υπόδουλος και υποτελής) στην «Θεολογία των αριθμών», της οποίας αρχιερείς είναι μονοδιάστατοι και μονοτμηματικά διαστροφικοί οικονομολόγοι που καθαγιάζουν τα αποτελέσματα των αποφάσεών και των επιδιώξεών τους μόνον εφόσον προκύπτουν τα νούμερα που επιθυμούν.
Το «αποτέλεσμα/αριθμός» κατέλαβε τη θέση και την υπόσταση μιας αμείλικτης και ανικανοποίητης θεότητας και παραγκωνίζει, με τρόπο δογματικό και χάριν της λατρείας και του δοξασμού της, όλες τις παράπλευρες απώλειες που προκύπτουν από την επικράτησή της.
Στο αγώνα αυτό, για απόλυτη επικράτηση, απεμπολούνται και αγνοούνται με τρόπο αλαζονικό και απάνθρωπο οι βασικές αξίες και ανάγκες του συνόλου, σχεδόν, των ανθρώπων και υπάρχουν αμέτρητα θύματα και απώλειες κάθε μορφής.
Το σύστημα αυτό, η θεολογία των αριθμών, διαθέτει διεθνείς ιεραρχίες λειτουργών σε όλα τα επίπεδα. Στις ιεραρχίες αυτές εντάσσονται, κατά περίπτωση, ικανά και ανίκανα στελέχη είτε λόγω συμφερόντων –κυρίως-, είτε λόγω ιδιάζουσας ηθικής τοποθετήσεως, είτε και για άλλους λόγους, τα οποία αποτελούν την λευιτική τάξη ενός σακατεμένου καπιταλισμού ο οποίος στρέφεται ενάντια σε μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας και ο οποίος στο τέλος καταλήγει, ως χωλός, και ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό λόγω της αμετακίνητης προσήλωσής του στην θεολογία των αριθμών και μόνο.
Σημειωτέον δε, ότι σε κάποιες περιπτώσεις κάνουν επιλεκτική εκλογή από σπαράγματα της αρχαίας ελληνικής παιδείας και πολιτισμού, προκειμένου να προσδώσουν επιφανειακή εγκυρότητα στις απόψεις τους και να παρουσιάσουν ένα επίπεδο πολιτισμού που δεν έχουν και δεν πρόκειται να αποκτήσουν ως γενεσιουργό αιτία ανθρωπισμού.
Για κάποιους ισχυρούς, για παράδειγμα, 2.000.000 χαμένες ανθρώπινες ζωές δεν σημαίνουν απολύτως τίποτε. Είναι μια μικρή θυσία στον Μολώχ του κέρδους.
Τα εν δυνάμει κυβερνητικά σχήματα στη χώρα μας, είτε ως αυτούσια είτε ως «κοκταίλ» διαφόρων συνταγών με φίλια ή και «κατά σύμπραξη φίλια συστατικά», έχουν ασπασθεί και έχουν προσχωρήσει με τον φανατισμό και την αδιαλλαξίας νεοφύτου στη νέα θρησκεία απορρίπτοντας τις ανθρωπιστικές αξίες της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και των αξιών της για τον Άνθρωπο.
Αυτή η στάση και οι σχετιζόμενες συμπεριφορές έχουν δημιουργήσει καταστρεπτικές συνέπειες για το Έθνος.
Η κοινωνική υφή του κράτους –παρά το γεγονός, «καθεστώς», ότι ως επίσημη και διδασκομένη θρησκεία είναι ο Χριστιανισμός– έχει διαβρωθεί και το ενδιαφέρον για το ατομικό συμφέρον του ατόμου, σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, αποτελεί πλέον το κύριο χαρακτηριστικό ηθικής του σύγχρονου Έλληνα.
Το αποτέλεσμα είναι ο κατακερματισμός του Έθνους ως σύνολο. Δηλαδή με απλά λόγια «η κοινότητα των πολιτών δεν ενδιαφέρεται για τους επιμέρους πολίτες που την αποτελούν, αλλά και ούτε τα μέλη της ως μονάδες ενδιαφέρονται για την κοινότητα». Αυτό το γεγονός αποτελεί από μόνο του τον διαλυτικό παράγοντα του Ελληνικού Έθνους.
Ίσως τα τετρακόσια χρόνια της τουρκοκρατίας, ο πρώτος και δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, ο εμφύλιος πόλεμος που ακολούθησε δεν επέφεραν τόσο καταστρεπτικά αποτελέσματα στην εθνική μας υπόσταση.
Οι 350.000 εκτρώσεις κάθε χρόνο, εξ αιτίας της οικονομικής συμφοράς, σε ένα Έθνος με σοβαρό πρόβλημα υπογεννητικότητας, η αποχώρηση/μετανάστευση νέων επιστημόνων, και οι περισσότερες από 4.000 αυτοκτονίες, μαζί με την επέλαση παρανόμων εισβολέων εν δυνάμει κακοποιών στοιχείων σε περίπτωση κοινωνικών αναταραχών αποτελούν τον καταλύτη του Έθνους.
Οι νεώτερες γενιές αποπλανούνται στα κομματικά εκμαυλιστήρια και απολαμβάνουν, ακόμη, υλικά αγαθά που απέκτησαν οι φοροφυγάδες γονείς ενώ «διαπαιδαγωγούνται» διασκεδάζοντες σε αμφιβόλου ποιότητας σχήματα και δραστηριότητες που νέμονται «μεγαλέμποροι της τέχνης και του πολιτισμού» έχοντας αποκτήσει προνομίες από ένα σύστημα που τους χρειάζεται και τους χρησιμοποιεί κατάλληλα.
Επίσης το ότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού έχει αποδεχτεί, ασκώντας μόνο λεκτική κριτική και αντίσταση, το ρόλο του «ως πρόβατον επί σφαγή» είναι και αυτό στοιχείο που συνεπικουρεί στη διαδικασία της διάλυσης του Έθνους, δεδομένου ότι ουσιαστική αντίδραση για τις συμπεριφορές των απειλών δεν υπάρχει.
Αξίζει τον κόπο να αναφερθούμε στο παράδειγμα –διαχρονικό στην ιστορία- των Εβραίων. Η Εβραϊκή ηθική και δομή της κοινωνίας απαιτούσε, και μάλιστα με αυστηρό και σκληρό τρόπο, το άτομο/μέλος της κοινότητας να ενδιαφέρεται ενεργά για το καλό της κοινότητας και η κοινότητα να προστατεύει αποτελεσματικά τα μέλη της».
Η στάση αυτή συνεχίζεται ακόμη και σήμερα και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το Ισραήλ συνεχίζει να υπάρχει σαν Έθνος παρά τους απηνείς διωγμούς και τις γενοκτονίες που έχουν υποστεί ανά τους αιώνες.
Στην Ελλάδα δεν βρίσκονται άνθρωποι ικανοί, είτε από τον πολιτικό, τον στρατιωτικό ή και θρησκευτικό χώρο και «σύστημα», να αναλάβουν το ρόλο του Εθνάρχη και να εγκαταστήσουν ένα μηχανισμό ο οποίος να έχει συνέπεια και συνέχεια. Αν υπήρξαν κάποιες φευγαλέες, και πρόσκαιρες περιπτώσεις, αυτές εξατμίσθηκαν άδοξα όταν οι γεννήτορές τους ολοκλήρωναν τη φυσική τους παρουσία στον κόσμο.
Τελικά και σαν συμπερασμό: αυτή τη στιγμή η Ελλάδα, σαν Έθνος, βρίσκεται σε σοβαρότατη κρίση εθνικής ταυτότητας και υπόστασης.
Ο πολιτικός κόσμος της χώρας, απαξιωμένος και συνεχώς απαξιούμενος λόγω των συμπεριφορών του, και εξαιτίας αυτών που θα έπρεπε να κάνει και δεν κάνει καθώς και εκείνων που δεν θα έπρεπε να κάνει και τα κάνει, δημιουργεί μια μεγάλη απειλή για την εθνική υπόσταση και ταυτότητα των Ελλήνων.
Κάποια στιγμή –το πότε άγνωστο και ίσως πολύ μακρινό- τα οικονομικά της χώρας θα αποκατασταθούν κάπως. Δεν είναι όμως βέβαιο ότι θα αποκατασταθεί και θα αναστηλωθεί το Έθνος.
Τότε το Έθνος θα είναι εξαιρετικά αδύναμο να εξασφαλίζει την ύπαρξή του και να αντιστέκεται σε επιβουλές κάθε μορφής. Η σημαία θα υπάρχει για λόγους ιστορικούς και ο γεωγραφικός χώρος θα αποτελεί και αυτός ιστορικό πινάκιο για μελέτες σχετικά με το ένδοξο παρελθόν ανάξιων επιγόνων λαμπρών προσωπικοτήτων, οι οποίοι αποξενώθηκαν και απεμπόλησαν -οι επίγονοι- τα ιδανικά των προγόνων τους.
Στο τέλος το Ελληνικό Έθνος θα καταλήξει να εκπροσωπείται, ως αμιγώς Ελληνικό Έθνος με τις διαχρονικές και παγκόσμιες αξίες του, από τις Ελληνικές Κοινότητες του εξωτερικού – «σ΄ άλλη γη, σ΄ άλλα μέρη» και με άλλες προοπτικές!
Γράφει ο Δημήτρης Τσίτος
Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματευσεων
Το «αποτέλεσμα/αριθμός» κατέλαβε τη θέση και την υπόσταση μιας αμείλικτης και ανικανοποίητης θεότητας και παραγκωνίζει, με τρόπο δογματικό και χάριν της λατρείας και του δοξασμού της, όλες τις παράπλευρες απώλειες που προκύπτουν από την επικράτησή της.
Στο αγώνα αυτό, για απόλυτη επικράτηση, απεμπολούνται και αγνοούνται με τρόπο αλαζονικό και απάνθρωπο οι βασικές αξίες και ανάγκες του συνόλου, σχεδόν, των ανθρώπων και υπάρχουν αμέτρητα θύματα και απώλειες κάθε μορφής.
Το σύστημα αυτό, η θεολογία των αριθμών, διαθέτει διεθνείς ιεραρχίες λειτουργών σε όλα τα επίπεδα. Στις ιεραρχίες αυτές εντάσσονται, κατά περίπτωση, ικανά και ανίκανα στελέχη είτε λόγω συμφερόντων –κυρίως-, είτε λόγω ιδιάζουσας ηθικής τοποθετήσεως, είτε και για άλλους λόγους, τα οποία αποτελούν την λευιτική τάξη ενός σακατεμένου καπιταλισμού ο οποίος στρέφεται ενάντια σε μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας και ο οποίος στο τέλος καταλήγει, ως χωλός, και ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό λόγω της αμετακίνητης προσήλωσής του στην θεολογία των αριθμών και μόνο.
Σημειωτέον δε, ότι σε κάποιες περιπτώσεις κάνουν επιλεκτική εκλογή από σπαράγματα της αρχαίας ελληνικής παιδείας και πολιτισμού, προκειμένου να προσδώσουν επιφανειακή εγκυρότητα στις απόψεις τους και να παρουσιάσουν ένα επίπεδο πολιτισμού που δεν έχουν και δεν πρόκειται να αποκτήσουν ως γενεσιουργό αιτία ανθρωπισμού.
Για κάποιους ισχυρούς, για παράδειγμα, 2.000.000 χαμένες ανθρώπινες ζωές δεν σημαίνουν απολύτως τίποτε. Είναι μια μικρή θυσία στον Μολώχ του κέρδους.
Τα εν δυνάμει κυβερνητικά σχήματα στη χώρα μας, είτε ως αυτούσια είτε ως «κοκταίλ» διαφόρων συνταγών με φίλια ή και «κατά σύμπραξη φίλια συστατικά», έχουν ασπασθεί και έχουν προσχωρήσει με τον φανατισμό και την αδιαλλαξίας νεοφύτου στη νέα θρησκεία απορρίπτοντας τις ανθρωπιστικές αξίες της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και των αξιών της για τον Άνθρωπο.
Αυτή η στάση και οι σχετιζόμενες συμπεριφορές έχουν δημιουργήσει καταστρεπτικές συνέπειες για το Έθνος.
Η κοινωνική υφή του κράτους –παρά το γεγονός, «καθεστώς», ότι ως επίσημη και διδασκομένη θρησκεία είναι ο Χριστιανισμός– έχει διαβρωθεί και το ενδιαφέρον για το ατομικό συμφέρον του ατόμου, σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, αποτελεί πλέον το κύριο χαρακτηριστικό ηθικής του σύγχρονου Έλληνα.
Το αποτέλεσμα είναι ο κατακερματισμός του Έθνους ως σύνολο. Δηλαδή με απλά λόγια «η κοινότητα των πολιτών δεν ενδιαφέρεται για τους επιμέρους πολίτες που την αποτελούν, αλλά και ούτε τα μέλη της ως μονάδες ενδιαφέρονται για την κοινότητα». Αυτό το γεγονός αποτελεί από μόνο του τον διαλυτικό παράγοντα του Ελληνικού Έθνους.
Στην Ελλάδα η θεολογία των αριθμών έχει αποτελέσματα τα οποία μπορούν να συγκριθούν με γενοκτονία του Έθνους.
Ίσως τα τετρακόσια χρόνια της τουρκοκρατίας, ο πρώτος και δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, ο εμφύλιος πόλεμος που ακολούθησε δεν επέφεραν τόσο καταστρεπτικά αποτελέσματα στην εθνική μας υπόσταση.
Οι 350.000 εκτρώσεις κάθε χρόνο, εξ αιτίας της οικονομικής συμφοράς, σε ένα Έθνος με σοβαρό πρόβλημα υπογεννητικότητας, η αποχώρηση/μετανάστευση νέων επιστημόνων, και οι περισσότερες από 4.000 αυτοκτονίες, μαζί με την επέλαση παρανόμων εισβολέων εν δυνάμει κακοποιών στοιχείων σε περίπτωση κοινωνικών αναταραχών αποτελούν τον καταλύτη του Έθνους.
Οι νεώτερες γενιές αποπλανούνται στα κομματικά εκμαυλιστήρια και απολαμβάνουν, ακόμη, υλικά αγαθά που απέκτησαν οι φοροφυγάδες γονείς ενώ «διαπαιδαγωγούνται» διασκεδάζοντες σε αμφιβόλου ποιότητας σχήματα και δραστηριότητες που νέμονται «μεγαλέμποροι της τέχνης και του πολιτισμού» έχοντας αποκτήσει προνομίες από ένα σύστημα που τους χρειάζεται και τους χρησιμοποιεί κατάλληλα.
Επίσης το ότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού έχει αποδεχτεί, ασκώντας μόνο λεκτική κριτική και αντίσταση, το ρόλο του «ως πρόβατον επί σφαγή» είναι και αυτό στοιχείο που συνεπικουρεί στη διαδικασία της διάλυσης του Έθνους, δεδομένου ότι ουσιαστική αντίδραση για τις συμπεριφορές των απειλών δεν υπάρχει.
Αξίζει τον κόπο να αναφερθούμε στο παράδειγμα –διαχρονικό στην ιστορία- των Εβραίων. Η Εβραϊκή ηθική και δομή της κοινωνίας απαιτούσε, και μάλιστα με αυστηρό και σκληρό τρόπο, το άτομο/μέλος της κοινότητας να ενδιαφέρεται ενεργά για το καλό της κοινότητας και η κοινότητα να προστατεύει αποτελεσματικά τα μέλη της».
Η στάση αυτή συνεχίζεται ακόμη και σήμερα και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το Ισραήλ συνεχίζει να υπάρχει σαν Έθνος παρά τους απηνείς διωγμούς και τις γενοκτονίες που έχουν υποστεί ανά τους αιώνες.
Στην Ελλάδα δεν βρίσκονται άνθρωποι ικανοί, είτε από τον πολιτικό, τον στρατιωτικό ή και θρησκευτικό χώρο και «σύστημα», να αναλάβουν το ρόλο του Εθνάρχη και να εγκαταστήσουν ένα μηχανισμό ο οποίος να έχει συνέπεια και συνέχεια. Αν υπήρξαν κάποιες φευγαλέες, και πρόσκαιρες περιπτώσεις, αυτές εξατμίσθηκαν άδοξα όταν οι γεννήτορές τους ολοκλήρωναν τη φυσική τους παρουσία στον κόσμο.
Τελικά και σαν συμπερασμό: αυτή τη στιγμή η Ελλάδα, σαν Έθνος, βρίσκεται σε σοβαρότατη κρίση εθνικής ταυτότητας και υπόστασης.
Ο πολιτικός κόσμος της χώρας, απαξιωμένος και συνεχώς απαξιούμενος λόγω των συμπεριφορών του, και εξαιτίας αυτών που θα έπρεπε να κάνει και δεν κάνει καθώς και εκείνων που δεν θα έπρεπε να κάνει και τα κάνει, δημιουργεί μια μεγάλη απειλή για την εθνική υπόσταση και ταυτότητα των Ελλήνων.
Κάποια στιγμή –το πότε άγνωστο και ίσως πολύ μακρινό- τα οικονομικά της χώρας θα αποκατασταθούν κάπως. Δεν είναι όμως βέβαιο ότι θα αποκατασταθεί και θα αναστηλωθεί το Έθνος.
Τότε το Έθνος θα είναι εξαιρετικά αδύναμο να εξασφαλίζει την ύπαρξή του και να αντιστέκεται σε επιβουλές κάθε μορφής. Η σημαία θα υπάρχει για λόγους ιστορικούς και ο γεωγραφικός χώρος θα αποτελεί και αυτός ιστορικό πινάκιο για μελέτες σχετικά με το ένδοξο παρελθόν ανάξιων επιγόνων λαμπρών προσωπικοτήτων, οι οποίοι αποξενώθηκαν και απεμπόλησαν -οι επίγονοι- τα ιδανικά των προγόνων τους.
Στο τέλος το Ελληνικό Έθνος θα καταλήξει να εκπροσωπείται, ως αμιγώς Ελληνικό Έθνος με τις διαχρονικές και παγκόσμιες αξίες του, από τις Ελληνικές Κοινότητες του εξωτερικού – «σ΄ άλλη γη, σ΄ άλλα μέρη» και με άλλες προοπτικές!
Γράφει ο Δημήτρης Τσίτος
Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματευσεων
ΠΗΓΗ - RAMNOUSIA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου