ΣΑΒΙΤΡΙ ΝΤΕΒΙ..

ΣΑΒΙΤΡΙ ΝΤΕΒΙ Η ΠΡΟΦΗΤΙΣΣΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ

ΣΟΦΙΑ ΑΚΡΙΔΕΛΗ

Εισαγωγή Αντ.Εγκόλπιου: Τα βιβλία και οι ιδέες της Σαβίτρι Ντέβι προβάλλονται συστηματικά από το διεθνές και εγχώριο Εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα. Στα βιβλιοπωλεία τους αλλά και στον ηλεκτρονικό τύπο, πωλούν και προωθούν βιβλία και κείμενά της. Το άρθρο που ακολουθεί θα βοηθήσει τον αναγνώστη να κατανοήσει τη σχέση της Σαβίτρι με τον αποκρυφισμό και την αντι-Χριστιανική θεώρηση του κόσμου. Θεωρούμε τραγωδία την επιχειρούμενη συμπόρευση πατριωτισμού και Αντιχριστιανικού πνεύματος -με Ορθόδοξο προσωπείο-, όπως διαπιστώνεται σε συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα και ελπίζουμε να μην λειτουργήσει η φιλοπατρία και η αγάπη προς το έθνος ως δούρειος ίππος του αποκρυφισμού. Ανάμεσα στις παραγράφους του κειμένου παρεμβάλλονται αποκαλυπτικά αποσπάσματα από τα βιβλία της Ντέβι «Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ» των εκδόσεων ΛΟΓΧΗ και «ΙΝΔΙΑ & ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ» των εκδόσεων ΝΕΑ ΣΠΑΡΤΗ τα οποία βρήκαμε στο διαδίκτυο.

Μετά το θάνατο του Χίτλερ και την κατάρρευση της Ναζιστικής Γερμανίας, ο Ναζισμός δεν σταμάτησε ως ιδεολογία, αλλά αναζήτησε νέ­ους δρόμους έκφρασης και νέους ηγέτες. Μια από τις πιο εξέχουσες μορφές του

μεταπολεμικού νεονα­ζιστικού κινήματος υπήρξε η Σαβίτρι Ντέβι (1905-1982), η λεγόμενη «Ιέρεια του Χίτλερ».

Τα περιθωριακά κείμενα της «προφήτισσας» της άριας αναγέννησης και της μετενσάρκωσης του Χίτλερ, επηρέ­ασαν και εξακολουθούν να επηρεάζουν σημαντικά τον παγκόσμιο Ναζισμό μέχρι και σήμερα. Η ένθερμη αφο­σίωσή της στον Αδόλφο Χίτλερ, η πομπώδης γλώσσα των βιβλίων της, η απροκάλυπτη θρησκευτικότητα του ιερα­ποστολικού της ζήλου και τα προσκυνήματά της στην κατεχόμενη από τους Συμμάχους Γερμανία, την ανέδει­ξαν σε μορφή-σύμβολο της μεταπολεμικής ναζιστικής πίστης.

Με το εξωτικό ινδουιστικό της υπόβαθρο, πρόσφερε στους απολογητές του Ναζισμού μια ανυποχώρητα παγα­νιστική και αντιχριστιανική διατύπωση της κοσμοθεω­ρίας του Χίτλερ. Περιφρονώντας τα ανθρωποκεντρικά πιστεύω της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφότη­τας, αποστρεφόταν το Χριστιανισμό, τον Ιουδαϊσμό και το Μαρξισμό και προσέβλεπε σε μια παγανιστική άρια κληρονομιά βασισμένη στη θρησκεία της κλασικής Ελλάδας, της αρχαίας Γερμανίας και της βεδικής Ινδίας, όπως βέβαια η ίδια τις αντιλαμβάνονταν...

Από τον Ινδουισμό στο Ναζισμό

Το πραγματικό της όνομα ήταν Μαξιμιανή Πορτάς. Γεν­νήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1905 στη Λιόν, όπου και μεγάλωσε με όλες τις ανέσεις. Η μητέρα της ήταν από την Κορνουάλη, και ο πατέρας της είχε μικτή μεσογειακή κα­ταγωγή: η μητέρα του ήταν Ιταλίδα και ο πατέρας του Έλληνας, ο οποίος είχε πολιτογραφηθεί Γάλλος. Μικρή ένιωθε έντονη πατριωτική συμπάθεια για την κλασική Ελλάδα και ο ήρωας των νεανικών της χρόνων ήταν ο Μέ­γας Αλέξανδρος. Το 1929, μετα­πτυχιακή ακόμη φοιτήτρια στη Λιόν και στην Αθήνα, ταυτιζό­ταν ήδη με την αντισημιτική άρια ιδεολογία του γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού. Το 1932 ταξίδεψε στην Ινδία αναζητώ­ντας τον παρα­δοσιακό αριο-βεδικό πολιτισμό της, θεωρώντας ότι οι ινδοευρωπαίοι παγανιστι­κοί θεοί της και οι δοξασίες της δεν είχαν μολυν­θεί από τον ιουδαιοχριστιανικό μονοθεϊσμό.

Μέσα από το πέρασμά της στην Ινδία σε αναζήτηση της άριας κληρονομιάς, η Μαξιμιανή Πορτάς άρχισε να βαδί­ζει στα πνευματικά ίχνη πολλών Ευ­ρωπαίων φιλοσόφων και φιλολόγων που, από τα μέσα του 18^ου αιώνα και μετά, είχαν αρχίσει να αναζητούν στην Ινδία την προέλευση του ανθρώ­πινου γένους.

Η Πορτάς υιοθέτησε ένα φυλετικό μανιχαϊσμό βασισμένο σε έναν αριο-σημιτικό δυϊσμό. Ωστόσο οι ιδέες της σχετικά με την αρχική κοιτίδα των Αρίων, πήγαζαν μάλλον από τον ευ­ρωπαϊκό ρομαντισμό και τα έργα των γηγενών Ινδών λογίων, παρά από τις σύγχρονες θεωρίες των Γερμανών ρα­τσιστών και εθνικιστών συγγραφέων. Αντί να αναζητήσει τους κληρονόμους της πρωτογενούς φυλής στη βόρεια Ευρώπη, προτίμησε να ταξιδέψει στην Ινδία, «την ανατολικότερη και νοτιό­τερη πατρίδα της Άριας Φυλής». Από αυτήν την άποψη, η σκέψη της ήταν σαφώς παραδοσιακή. Τις ιδέες της σχε­τικά με την προέλευση των Αρίων τις είχε αντλήσει από τα βιβλία του Μπαλ Γκανγκαντάρ (Λοκμάνια) Τίλακ. Ωστόσο, αυτό που κυρίως τράβηξε το ενδιαφέρον της ήταν το ινδουιστικό σύστημα των καστών, που το θεω­ρούσε σαν το αρχέτυπο των φυλετικών νόμων των οποί­ων ο σκοπός ήταν η διατήρηση του διαχωρισμού των δια­φόρων φυλών και της καθαρότητας του αίματος των ανοιχτόχρωμων Αρίων.

Η ίδια ένιωθε σεβασμό για την άρια φυλή λόγω της φυ­λετικής της καθαρότητας, που κατά την άποψή της απο­τελούσε το ζενίθ της σωματικής τελειότητας, και για τις εξέχουσες αρετές της: κάλλος, ευφυΐα, θέληση και ακρί­βεια. Παράλληλα, ο Ινδουισμός ήταν ο θεματοφύλακας της άριας και βεδικής κληρονομιάς διαμέσου των αιώ­νων, η ίδια η ουσία της Ινδίας. Τον θεωρούσε σαν το μο­ναδικό ζωντανό παράδειγμα του ινδοευρωπαϊκού Παγα­νισμού που κάποτε ήταν κοινός σε όλα τα άρια έθνη. Σε μια παλιότερη επίσκεψή της στην Παλαιστίνη, είχε αποφασίσει να τιμά τους παγανιστικούς θεούς και να πολεμήσει την ιουδαιοχριστιανική κληρονομιά της Δύ­σης. Στη δεκαετία του 1930, θεωρούσε τον εαυτό της σκαπανέα των ναζιστικών ιδεωδών στην Ανατολή και αποφάσισε να κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι της για να διατηρήσει τις ινδουιστικές παραδόσεις ενάντια στο Χριστιανισμό και τις άλλες φιλοσοφίες της ισότητας. Έκτοτε, η Μαξιμιανή έβλεπε την Ινδία σαν πατρίδα της.

Χίτλερ, ο Νέος Αβατάρ!

Από το 1932 ως τα μέσα του 1935, έκανε μια σειρά μεγά­λα ταξίδια σε όλη την Ινδία. Στη συνέχεια δίδαξε Αγγλι­κά και ινδική ιστορία στο Κολέγιο Τζεράνταν, κοντά στο Δελχί, ενώ το 1936 εργάστηκε σε ανάλογη θέση στη Μαθούρα, την ιερή πόλη του Κρίσνα. Ασπαζόμενη όλο και εντονότερα τον τρόπο ζωής και τα έθιμα του Ινδουισμού, υιοθέτησε το ινδουιστικό όνομα Σαβίτρι Ντέβι, προς τιμή της ομώνυμης ηλιακής θηλυκής θεότητας. Την εποχή εκείνη οι ινδουιστικές πολιτικές οργανώσεις ήρθαν στο προσκήνιο, θέτοντας το ζήτημα της μειούμε­νης επιρροής του Ινδουισμού, που προσπάθησαν να λύ­σουν ασκώντας προσηλυτισμό στους μη Ινδουιστές και καλώντας τους αρνησίθρησκους να ανανήψουν. Στη συ­γκεκριμένη φάση, ο αριοϊνδουιστικός ενθουσιασμός της Σαβίτρι Ντέβι συναντήθηκε με τη στρατευμένη αυτή έκ­φραση του ινδουιστικού εθνικισμού.

Στα τέλη του 1936, η Σαβίτρι Ντέβι εγκαταστάθηκε στην Καλκούτα, και εκεί ανακάλυψε την οργάνωση Ινδουιστική Αποστολή, στην οποία προσέφερε τις υπηρεσίες της. Οι φιλοναζιστικές απόψεις της Ινδουιστικής Αποστολής έφεραν τη Σαβίτρι Ντέβι σε επαφή με το εθνικιστικό Ινδουιστικό Κόμμα Μαχασάμπα, το οποίο είχε υιοθετή­σει άκρως φιλογερμανικές θέσεις, επισφραγίζοντας τη σύγκλιση ανάμεσα στην άρια ναζιστική λατρεία και στον ινδουιστικό εθνικισμό.

Κινούμενη σε αυτούς τους κύκλους, η Σαβίτρι γνωρίστη­κε με τον Ινδό εκδότη Άσιτ Κρίσνα Μουχέρτζι, γνωστό για τον άκρατο φιλογερμανισμό του. Ο Μουχέρτζι θαύ­μαζε την αυξανόμενη ισχύ και επιρροή του Τρίτου Ράιχ. Η συνάντηση της Σαβίτρι Ντέβι με τον Μουχέρτζι αποτέ­λεσε σημείο καμπής στη ζωή της. Επιτέλους είχε βρει έναν ακτιβιστή του παν-Αριανισμού, ο οποίος συμμερι­ζόταν την πίστη της στην άρια αναγέννηση της Ινδίας. Η Σαβίτρι παντρεύτηκε τον Άσιτ Κρίσνα Μουχέρτζι σε μια ινδουιστική τελετή στις 9 Ιουνίου του 1940 στην Καλ­κούτα. Όπως παραδεχόταν η ίδια, δεν ήταν ένα ρομαντι­κό αίσθημα, αλλά μια ένωση βασισμένη στην εγκάρδια φιλία και στα κοινά ιδεώδη.

Σε όλη τη διάρκεια του πολέμου προσδοκούσε τη νίκη του Άξονα και το διαμελισμό της Ινδίας ανάμεσα στη Γερ­μανία και την Ιαπωνία. Ο σύζυγός της μετείχε σε κατα­σκοπευτικές δραστηριότητες υπέρ των Ιαπώνων στην Ινδία και τη Βιρμανία. Μέχρι το τέλος του πολέμου, η ίδια είχε αφομοιώσει πολλές ινδουιστικές αντιλήψεις σε μια ετερόδοξη μορφή Εθνικοσοσιαλισμού που εξήρε την άρια φυλή και τον Αδόλφο Χίτλερ.

Η Σαβίτρι Ντέβι συνδύαζε αυτές τις αντιλήψεις με τη θεϊστική ινδουιστική ιδέα του αβατάρ, που ενσαρκώνει την περιοδική κάθοδο στη γη της θεότητας, συνήθως του Βισνού, με ανθρώπινη, υπερανθρώπινη ή ζωώδη μορφή. Αυ­τός ο διαμεσολαβητής ανάμεσα στον Θεό και τους αν­θρώπους είχε προκύψει από τους εξωανθρώπινους θεούς της βεδικής περιόδου. Μέσα από αυτή την ιδεολογία, η Σαβίτρι έκανε το επόμενο (μεγάλο για την ίδια) βήμα στη σκέψη της:αναγνώρισε, πρώτη αυτή ανάμεσα στους δυ­τικούς συγγραφείς, στο πρόσωπο του Αδόλφου Χίτλερ τον μετενσαρκωμένο αβατάρ...

Η Επιστροφή στην Ευρώπη και η Καταδίκη

Οπλισμένη με αυτό το περίεργο κράμα από αριοϊνδουιστικούς μύθους και ναζιστικά πιστεύω, η Σαβίτρι Ντέβι επέστρεψε στην Ευρώπη τον Οκτώβριο του 1945. Πλημ­μυρισμένη από πικρές τύψεις και κατηγορώντας τον εαυτό της που δεν είχε βιώσει τις «ένδοξες ημέρες» του Τρίτου Ράιχ, ήταν αποφασισμένη να προσφέρει, έστω και καθυστερημένα, τη συμβολή της στο γερμανικό Εθνικοσοσιαλισμό.

Στο Λονδίνο βρήκε μια περιστασιακή εργασία σαν υπεύ­θυνη της γκαρνταρόμπας ενός περιοδεύοντος ινδικού χο­ρευτικού θιάσου, και είχε την ιδέα να διανέμει φιλοναζιστικά φυλλάδια στη Γερμανία από τον Ιούνιο του 1948 στις κατεχόμενες από τους Δυτικούς ζώνες. Προετοιμάζο­ντας την τρίτη προπαγανδιστική της εξόρμηση στη Γερ­μανία, τύπωσε στο Λονδίνο ένα μικρό φέιγ-βολάν με τον αγκυλωτό σταυρό, γραμμένο στα Γερμανικά. Στο κείμενο προέτρεπε τους Γερμανούς να παραμείνουν πιστοί στο Φύρερ τους, ο οποίος ήταν, υποτίθεται, ακόμη ζωντανός, και να εξεγερθούν κατά των συμμαχικών δυνάμεων.

Ο Κάλκι είναι ο εσχατολογικός αβατάρ του θεού Βισνού που θα έρθει στο τέλος του ΄΄κακού΄΄ αιώνα, του ΄΄Κάλι Γιούγκα΄΄ που τώρα ζούμε. Θα έλθει καβάλα σε ένα άσπρο άλογο, όταν το κακό θα βασιλέψει και θα καταστρέψει τον κόσμο για να ξαναδημιουργηθεί ένας νεός ΄΄καλός΄΄ αιώνας. (Γρηγόριος Ζιάκας, Ιστορία των θρησκευμάτων,τομ.Α΄) Σίγουρο είναι ότι ο Κάλκι δεν έχει σχέση με τον Μεσία και την Β' Παρουσία Του αλλά με τον αντίχριστο.

Με δεδομένη την ολοσχερή ήττα της Γερμανίας, μια τέ­τοια έκκληση μόνο συμβολική αξία μπορούσε να έχει. Κυρίως εξυπηρετούσε την επιτακτική ανάγκη της Σαβίτρι Ντέβι να εκδηλώσει την αλληλεγγύη της στο Ναζισμό, τη νομιμοφροσύνη της προς τον Αδόλφο Χίτλερ και το μί­σος της για τη Δύση. Συνελήφθη στις 21^η Φεβρουαρίου 1949. Μέχρι την επίσημη δίκη της, που ορίστηκε για τις 5 Απριλίου 1949, κρατούνταν στις βρετανικές στρατιω­τικές φυλακές στο Βερλ.

Ο Ινδουισμός, πέραν του ότι παρέσχε στο Ναζισμό μια μη χριστιανική θρησκευτική μυθολογία, προσέφερε επι­πλέον στη Σαβίτρι Ντέβι ένα λατρευτικό ύφος που ταί­ριαζε στην αφοσίωσή της στον Χίτλερ. Αυτή η ινδουιστικού τύπου αφοσίωση έγινε το σήμα κατατεθέν της δικής της λατρείας προς τον Χίτλερ, που περιλάμβανε προσευ­χές, διαλογισμό και τελετουργίες.

Επανειλημμένα διακήρυσσε τα χιτλερικά της πιστεύω με όρους θρησκευτικής έμπνευσης και πεποίθησης στους έκ­πληκτους ανακριτές της και στον υπομονετικό συνήγορό της. Οι ελπίδες της να αναδειχθεί σε μάρτυρα γιγαντώνονταν καθώς πλησίαζε η δίκη της.

 

Μετά την καταδίκη της σε τριετή κάθειρξη, ένιωσε ότι εί­χε στ' αλήθεια ενταχθεί στη χορεία των διωκόμενων «πι­στών». Μέσα στη φυλακή, η μεγαλύτερη χαρά της ήταν να συνάπτει στενές φιλίες με τις καταδίκες του Μπέλσεν, που «επιτηρούσαν» τις Εβραίες κρατούμενες στα στρατό­πεδα συγκέντρωσης, και η λαθραία συγγραφή των απο­μνημονευμάτων της προπαγανδιστικής της αποστολής. Μετά την πρόωρη αποφυλάκισή της τον Αύγουστο του 1949, απελάθηκε από τη Γερμανία και εγκαταστάθηκε στη γενέτειρά της, τη Λιόν. Τον Απρίλιο του 1953 επέ­στρεψε στη Γερμανία, τη φορά αυτή σαν προσκυνήτρια σε μια προσωπική περιοδεία στην «Ιερή Χώρα των Αρίων», στα μέρη εκείνα που είχαν, κατά τη γνώμη της, καθαγιαστεί από τη σύνδεσή τους με τον Χίτλερ και το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα.

Το προσκύνημα αυτό το κατέγραψε με τρόπο δραματικό και συγκινησιακά φορτισμένο. Μαζί με τα προγενέστερα απομνημονεύματα της από την προπαγανδιστική της αποστολή (Πρόκληση, 1950) και τη φυλάκιση της (Χρυσός εν Καμίνω, 1951), το Προσκύνημα (Pilgrimage, 1958) έγινε διάσημο παράδειγμα ναζιστικής αφιερωματικής λογοτε­χνίας και προσφιλές ανάγνωσμα του νεοναζιστικού περι­θωρίου.

Γρήγορα καθιερώθηκε ως έμπιστη σύμβουλος και συνο­δοιπόρος των ηγετών της αναγεννώμενης εθνικιστικής σκηνής στη Γερμανία. Από τη στιγμή που η αποναζιστικοποίηση θυσιάστηκε στο βωμό του συμφέροντος των Συμμάχων, οι οποίοι επιδίωκαν να προσεταιρισθούν τους Γερμανούς ενόψει του Ψυχρού Πολέμου κατά της Σοβιε­τικής Ένωσης, άρχισαν να αναφύονται στη Γερμανία νέα πολιτικά κόμματα, εμπνεόμενα από τον Εθνικοσοσιαλισμό.

Οι Διασυνδέσεις με το Παγκόσμιο Νεοναζιστικό Κίνημα

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 η Σαβίτρι Ντέβι συνάντησε τον άσσο της Λουφτβάφε σμήναρχο Χανς-Ούλριχ Ρούντελ και οι δυο τους γνωρίστηκαν καλά. Το 1945 ο Ρούντελ είχε διαφύγει στην Αργεντινή. Επιστρέφοντας στη Γερμανία το 1951, ο Ρούντελ διακήρυξε δημοσίως τον άσβεστο θαυμασμό του για τον Χίτλερ και το όραμά του για μια αναγεννημένη, ισχυρή Γερμανία. Αυτή η απροκά­λυπτη νομιμοφροσύνη του προς το Τρίτο Ράιχ, ενισχυμέ­νη από τους θρύλους των πολεμικών του κατορθωμάτων, τον εδραίωσε στο ρόλο του ειδώλου του αναγεννώμενου νεοναζιστικού κινήματος.

Χάρη στις γνωριμίες του Ρούντελ, η Σαβίτρι συνδέθηκε με το διεθνές δίκτυο των σκληροπυρηνικών Ναζιστών και έκτοτε είχε συναντήσεις με ηγετικά στελέχη του εξό­ριστου Ναζισμού στη Μέση Ανατολή και στην Ισπανία. Την εποχή που η ίδια δίδασκε στο Μονμπριζόν της Γαλ­λίας, τη δεκαετία του 1960, συνέχιζε να καλλιεργεί τις επαφές της με τους παλιούς Ναζιστές φίλους της στη Βαυαρία. Σύντομα όμως επρόκειτο να ασκήσει μεγαλύτε­ρη επιρροή στο διεθνές νεοναζιστικό κίνημα, το οποίο άρχισε να αναπτύσσεται από το 1960 και μετά. Στις αρ­χές της άνοιξης του 1961 ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τους Βρετανούς νεοναζιστές.

 

Τον Αύγουστο του 1962 έλαβε μέρος στην πολυδιαφημι­σμένη κατασκήνωση-συνδιάσκεψη του Γκλαουστεστερσάιρ και συνυπέγραψε την ιδρυτική διακήρυξη της Συμ­φωνίας του Κότσουολντ, με την οποία συγκροτήθηκε η Παγκόσμια Ένωση των Εθνικοσοσιαλιστών. Η ανάμιξη της στην ΠΕΕΣ υπήρξε η αφετηρία για την αίγλη την οποία θα απολάμβανε έκτοτε στους διεθνείς νεοναζιστι­κούς κύκλους.

Μέχρι τότε, τα βιβλία της που εξυμνούσαν τον Εθνικοσοσιαλισμό κυκλοφορούσαν στην Καλκούτα ιδιωτικά και σε περιορισμένα αντίτυπα, και στη συνέχεια διανέμονταν μέσω των προσωπικών της επαφών στην Αγγλία, τη Γαλ­λία και τη Γερμανία - ιδίως μέσω των παλιών Ναζιστών. Τώρα όμως οι ιδέες της για τον Εθνικοσοσιαλισμό ως θρησκείας της Φύσης, τον ινδουιστικό κύκλο των εποχών και την παγκόσμια σημασία του Χίτλερ σαν αβατάρ, άρ­χισαν να γίνονται γνωστές σε ένα πολύ ευρύτερο αναγνωστικό κοινό στη Δυτική Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Νότιο Αμερική και την Αυστραλία. Μετά τη συνταξιοδότησή της από τη διδακτική της θέση στη Γαλλία, η Σαβίτρι Ντέβι αποφάσισε να λαμβάνει τη μικρή σύνταξή της στην Ινδία, όπου είχε ακόμη τη φιλία του συζύγου της και της οικογένειάς του, έστω κι αν είχαν ζήσει τόσον καιρό χωριστά. Έτσι, τον Αύγουστο του 1971 επέστρεψε στο Νέο Δελχί. Αν και απείχε πλέον από τις δραστηριότητες του ευρωπαϊκού και αμερικάνικου Νεο­ναζισμού, εξακολούθησε να αλληλογραφεί με τον Κόλιν Τζόρνταν, τον Ματ Κελ και άλλους ζηλωτές Ναζί στην Ευρώπη και την Αμερική.

Το Τέλος της «Ιέρειας»

Η Σαβίτρι Ντέβι πέθανε στις 22 Οκτωβρίου 1982 στην Αγγλία. Όπως είχε προσυμφωνηθεί, μια ενεπίγραφη τεφροδόχος που περιείχε τις στάχτες της τοποθετήθηκε στην τιμητική αίθουσα της Νέας Τάξης, στο Μιλγουόκι του Ουισκόνσιν, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έτσι, η Σαβί­τρι Ντέβι, η νομάδα Ναζίστρια, θιασώτρια του παν-Αριανισμού και αφοσιωμένη στη λατρεία του Χίτλερ, ει­σήλθε στη νεοναζιστική Βαλχάλα του πρώην Αμερικάνι­κου Ναζιστικού Κόμματος.

Η Σαβίτρι Ντέβι πρόσφερε στο μεταπολεμικό νεοναζι­στικό κίνημα ένα μυστικιστικό παν-αριανικό μύθο, ο οποίος αγκαλιάζει τους λευκούς όλου του κόσμου. Μέσα από υπόγειους διαύλους, οι ιδέες της εξακολούθησαν να επηρεάζουν μια νεότερη γενιά Νεοναζί με μεταφυσικό προσανατολισμό κατά τις δεκαετίες του 1980 και 1990. Σημαντικός προπαγανδιστής του έργου της υπήρξε ο Χι­λιανός διπλωμάτης και συγγραφέας Μιγκέλ Σεράνο. Ο Σεράνο εξήρε τη Σαβίτρι Ντέβι σαν πρωτοπόρο του αποκρυφιστικού χιτλερισμού και σαν «ιέρεια του Οντίν»! Σήμερα τα βιβλία της γνωρίζουν όλο και ευρύτερη διάδο­ση στους κύκλους των ρατσιστών παγανιστών, των σκίνχεντ και των ναζιστών οπαδών της μουσικής χέβι μέταλ στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Σκανδιναβία και τη Δυτική Ευρώπη.

ΠΗΓΗ: ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ» τεύχος 3 ΜΑΡΤΙΟΣ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2007 (Τα στοιχεία του άρθρου προέρχονται από το βιβλίο του Nicholas Goodrick-Clarke Μαύρος Ήλιος, πουκυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρχέτυπο).

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον

www.egolpion.com

http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/09/blog-post_338.html#ixzz29Nlq3Nx8