Τό αρθρο ειναι του καθηγητή κ.ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΙΤΣΙΚΗ και δημασιεύτηκε το 2006 στό περιοδικό Τριτο Μάτι στό τευχος νο.144
Νομάδες, βάρβαροι η κτήνη;
Νομάδες, βάρβαροι η κτήνη;
Από όλους τους λαούς που απετέλεσαν αυτό που σήμερα ονομάζουμε «Δύση» Σάξωνες, Κέλτες, Γότθους, Όστρογότθους, Γερμανούς, Βουργουνδούς, κ.λπ οι Φράγκοι είχαν τον καθοριστικώτερο ρόλο και μάλιστα τη σφράγισαν με τα κυριώτερα χαρακτηριστικά τους. Πράγματι οι Φράγκοι απεδείχθησαν οι πλέον δραστήριοι από όλες τις βαρβαρικές φυλές.
Πρόσφατα μάλιστα ζήσαμε την μεγάλη επιχείρηση αναζωπύρωσης τού φραγκικού παρελθόντος της Δύσης, με την γνωστή ιστορία τού «Αγίου Αίματος», στην οποία πρωτεύοντα ρόλο έχουν οι Μεροβίγγειοι Φράγκοι βασιλείς, που υποτίθεται ότι φέρουν το «άγιο αίμα» και γι' αυτό είναι και σήμερα ακόμη οι νόμιμοι βασιλείς της Ευρώπης!
Τρεις είναι οι προσωπικότητες που με τις πράξεις τους καθόρισαν το μέλλον των Φράγκων. Ο βασιλέας τους, Κλοβίς, τον 5ο αι. που, ως άλλος Κωνσταντίνος, διείδε το μέλλον του Χριστιανισμού και το 498 αποφάσισε να βαπτιστεί χριστιανός και να γίνει ο υπερασπιστής τού Πάπα. Ο περίφημος Κάρολος Μαρτέλος που σφράγισε τη μοίρα της Δόσης σταματώντας την μουσουλμανική προέλαση στο Πουατιέ το 732 και ο Καρλομάγνος, ο δημιουργός της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τού Γερμανικού (φραγκικού) Έθνους και πρώτος οραματιστής της Ενιαίας Ευρώπης.
Ο Καρλομάγνος οραματιζόταν να γίνει αυτοκράτωρ της μοναδικής αυτοκρατορίας: της Ανατολικής Ρωμαϊκής (Βυζαντινής). Γι' αυτό πρότεινε γάμο στην Βυζαντινή πριγκήπισα Ειρήνη. Όταν η πρόταση του απορρίφθηκε, στράφηκε στην δημιουργία μιας νέας αυτοκρατορίας, και πράγματι κατάφερε τα Χριστούγεννα τού 800 να στεφθεί αυτοκράτωρ από τον πάπα!
Αυτός ο λαός απεδείχθη τόσο ικανός ώστε σήμερα να μπορούμε να πούμε ότι όλη η Δύση και ως απτή πραγματικότητα και ως νοοτροπία είναι δημιούργημά τους! Μάλιστα ο όρος Φράγκος (franc) σημαίνει ελεύθερος! Ωστόσο οι Φράγκοι έγιναν γνωστοί και για την βαρβαρότητα και την κτηνωδία τους. Η κτηνωδία των Φράγκων, που ιστορικά απεδείχθησαν και εγκληματίες και φανατικοί, είναι απερίγραπτη σε όλες τις φάσεις της ιστορίας της Ευρώπης από τον Κλοβίς, στον 5ο αιώνα μ.Χ. μέχρι τον Φράγκο-Γερμανό Χίτλερ στον 20ό.
Δύναται κανείς να γενικεύση και να ισχυρισθή ότι σε αντίθεση με τους Έλληνες, οι Φράγκοι είναι κτήνη εγκληματικότητος; Η απάντηση είναι ότι 1500 χρόνια ευρωπαϊκής Ιστορίας μας πείθουν ότι αυτό είναι σωστό! Το συνεπέρανε ο μεγαλύτερος ιστορικός τού Κ' αιώνος, ο Βρεταννός Αρνόλδος Τόϋνμπυ, ο οποίος είχε γράψει ότι απεχθάνετο τον δυτικό πολιτισμό επειδή δεν ήταν απλώς εγκληματικός αλλά κτηνώδης. Και Φράγκοι είναι όλη η Δύση...
Και όμως, από πού προήρχετο αυτός ο φανατισμός των Δυτικών λαών; Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, αργότερα, μου εδίδαξε (και το έγραψε στο βιβλίο του Η Ρωμηοσύνη) δύο πράγματα: πρώτον ότι η Ρώμη υπήρξε ελληνίδα πόλις και ότι η διαμάχη των δύο πόλεων - κρατών Αθηνών και Ρώμης ήταν παρόμοια με την διαμάχη Αθηνών Σπάρτης, και δεύτερον ότι η Γαλλία ήταν γαλατική και είχε στον Ε' αιώνα μ.Χ. υποδουλωθή στους Γερμανούς Φράγκους.
«Αν μου χαρίσεις τη νίκη ενάντια στους εχθρούς μου, θα πιστέψω σ' Εσένα και θα βαπτιστώ στο όνομά Σου». Ο προσηλυτισμός τού Κλοβίς αποτελούσε έργο της συζύγου του, Κλωτίλδης, και εκπλήρωση τού όρκου που είχε κάνει κατά την διάρκεια της μάχης τού Tolbiac, που τού επέτρεψε να επεκτείνει την κυριαρχία του μέχρι τον Ρήνο. (Στον πίνακα τού ζωγράφου Paul Joseph Blanc, ο Ιησούς από τους ουρανούς επιβλέπει την μάχη!) Στην πραγματικότητα, ο Φράγκος βασιλιάς διείδε σωστά ότι ο ανερχόμενος Χριστιανισμός αποτελούσε ιδανική ευκαιρία για το μέλλον των Φράγκων και αυτή του η επιλογή σφράγισε το μέλλον της Δύσης!
Η δε Γαλλική Επανάσταση τού 1789 ήταν κατ’ αυτόν, η εξέγερση τού λαού των Γαλατών κατά των ευγενών φεουδαρχών οι οποίοι ήσαν Φράγκοι.
Ο Βολταίρος στον ΙΗ' αιώνα, ανέλυσε ως εξής την σύγκρουση βαρβάρων της Δύσεως με τον κόσμο τού πολιτισμού: «Το πάθος τού προσηλυτισμού ήταν μία ιδιαίτερη ασθένεια του [θρησκετικού] κλίματός μας. Ποτέ δεν την είχε γνωρίσει η μακρινή Ασία. Ποτέ αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν στείλει ιεραποστόλους στην Ευρώπη. Μόνον εμείς εξήγαμε την γνώμη μας... μέχρι τα έσχατα της γης» (Βλ. Α. Reichwein, China and Europe. Intellectual and Artistic Contacts in the Eighteenth Century, A.Knopf, New York, 1925, σελ.90). To ίδιο ίσχυε και για το Βυζάντιο, το οποίο ποτέ δεν οργάνωσε, αλλά αντιθέτως υπήρξε τραγικό θύμα των δυτικών σταυροφοριών.
Ο 15ος αιώνας μας προσφέρει ένα συγκλονιστικό παράδειγμα της εκατέρωθεν στάσεως Φράγκων και πολιτισμένων Ελλήνων και Κινέζων. Προσπερνώντας την κτηνωδία της γενοκτονίας των Αμερινδιάνων, ως και την ακατανώμαστη βαρβαρότητα της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως το 1204 που εξησκήθη κατά ομοθρήσκων χριστιανών, θα σταθούμε στην εποχή της Αναγεννήσεως, βάθρου τού δυτικού πολιτισμού, κατά την οποία από την Ιβηρική χερσόνησο, πρώτοι οι Φράγκοι Πορτογάλοι εξεχύθησαν στις θάλασσες για λεία. Ως βάρβαροι, ήσαν πάντα ολιγάριθμοι αλλά αδίστακτοι (ομοίως και κατά την κατάκτηση της Αμερικής).
Σε αντίθεση με τους Φράγκους, οι Άραβες έμποροι που είχαν προηγηθή εφέροντο με πολιτισμένο τρόπο. Για τον λόγο αυτό, οι Κινέζοι ωνόμασαν τους Φράγκους «δαίμονες τού ωκεανού».
Ομοίως οι Βυζαντινοί επίστευαν ότι δεν ήξιζε τον κόπο να εκπολιτίσουν τους Φράγκους, οι όποιοι «μάλλον βγάζουν σάλια παρά ομιλούν!» και αγνοούν την ελληνική γλώσσα και την ελληνική παιδεία, χαρακτηριστικά που εξησφάλιζαν την ανωτερότητα των Ρωμαίων-Βυζαντινών.
[Ίσως, τελικά, πίσω από την δημιουργία της Δύσης να υπάρχει -τι άλλο;- μία γυναίκα. Η Κλωτίλδη
Πρόσφατα μάλιστα ζήσαμε την μεγάλη επιχείρηση αναζωπύρωσης τού φραγκικού παρελθόντος της Δύσης, με την γνωστή ιστορία τού «Αγίου Αίματος», στην οποία πρωτεύοντα ρόλο έχουν οι Μεροβίγγειοι Φράγκοι βασιλείς, που υποτίθεται ότι φέρουν το «άγιο αίμα» και γι' αυτό είναι και σήμερα ακόμη οι νόμιμοι βασιλείς της Ευρώπης!
Τρεις είναι οι προσωπικότητες που με τις πράξεις τους καθόρισαν το μέλλον των Φράγκων. Ο βασιλέας τους, Κλοβίς, τον 5ο αι. που, ως άλλος Κωνσταντίνος, διείδε το μέλλον του Χριστιανισμού και το 498 αποφάσισε να βαπτιστεί χριστιανός και να γίνει ο υπερασπιστής τού Πάπα. Ο περίφημος Κάρολος Μαρτέλος που σφράγισε τη μοίρα της Δόσης σταματώντας την μουσουλμανική προέλαση στο Πουατιέ το 732 και ο Καρλομάγνος, ο δημιουργός της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τού Γερμανικού (φραγκικού) Έθνους και πρώτος οραματιστής της Ενιαίας Ευρώπης.
Ο Καρλομάγνος οραματιζόταν να γίνει αυτοκράτωρ της μοναδικής αυτοκρατορίας: της Ανατολικής Ρωμαϊκής (Βυζαντινής). Γι' αυτό πρότεινε γάμο στην Βυζαντινή πριγκήπισα Ειρήνη. Όταν η πρόταση του απορρίφθηκε, στράφηκε στην δημιουργία μιας νέας αυτοκρατορίας, και πράγματι κατάφερε τα Χριστούγεννα τού 800 να στεφθεί αυτοκράτωρ από τον πάπα!
Αυτός ο λαός απεδείχθη τόσο ικανός ώστε σήμερα να μπορούμε να πούμε ότι όλη η Δύση και ως απτή πραγματικότητα και ως νοοτροπία είναι δημιούργημά τους! Μάλιστα ο όρος Φράγκος (franc) σημαίνει ελεύθερος! Ωστόσο οι Φράγκοι έγιναν γνωστοί και για την βαρβαρότητα και την κτηνωδία τους. Η κτηνωδία των Φράγκων, που ιστορικά απεδείχθησαν και εγκληματίες και φανατικοί, είναι απερίγραπτη σε όλες τις φάσεις της ιστορίας της Ευρώπης από τον Κλοβίς, στον 5ο αιώνα μ.Χ. μέχρι τον Φράγκο-Γερμανό Χίτλερ στον 20ό.
Δύναται κανείς να γενικεύση και να ισχυρισθή ότι σε αντίθεση με τους Έλληνες, οι Φράγκοι είναι κτήνη εγκληματικότητος; Η απάντηση είναι ότι 1500 χρόνια ευρωπαϊκής Ιστορίας μας πείθουν ότι αυτό είναι σωστό! Το συνεπέρανε ο μεγαλύτερος ιστορικός τού Κ' αιώνος, ο Βρεταννός Αρνόλδος Τόϋνμπυ, ο οποίος είχε γράψει ότι απεχθάνετο τον δυτικό πολιτισμό επειδή δεν ήταν απλώς εγκληματικός αλλά κτηνώδης. Και Φράγκοι είναι όλη η Δύση...
Και όμως, από πού προήρχετο αυτός ο φανατισμός των Δυτικών λαών; Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, αργότερα, μου εδίδαξε (και το έγραψε στο βιβλίο του Η Ρωμηοσύνη) δύο πράγματα: πρώτον ότι η Ρώμη υπήρξε ελληνίδα πόλις και ότι η διαμάχη των δύο πόλεων - κρατών Αθηνών και Ρώμης ήταν παρόμοια με την διαμάχη Αθηνών Σπάρτης, και δεύτερον ότι η Γαλλία ήταν γαλατική και είχε στον Ε' αιώνα μ.Χ. υποδουλωθή στους Γερμανούς Φράγκους.
«Αν μου χαρίσεις τη νίκη ενάντια στους εχθρούς μου, θα πιστέψω σ' Εσένα και θα βαπτιστώ στο όνομά Σου». Ο προσηλυτισμός τού Κλοβίς αποτελούσε έργο της συζύγου του, Κλωτίλδης, και εκπλήρωση τού όρκου που είχε κάνει κατά την διάρκεια της μάχης τού Tolbiac, που τού επέτρεψε να επεκτείνει την κυριαρχία του μέχρι τον Ρήνο. (Στον πίνακα τού ζωγράφου Paul Joseph Blanc, ο Ιησούς από τους ουρανούς επιβλέπει την μάχη!) Στην πραγματικότητα, ο Φράγκος βασιλιάς διείδε σωστά ότι ο ανερχόμενος Χριστιανισμός αποτελούσε ιδανική ευκαιρία για το μέλλον των Φράγκων και αυτή του η επιλογή σφράγισε το μέλλον της Δύσης!
Η δε Γαλλική Επανάσταση τού 1789 ήταν κατ’ αυτόν, η εξέγερση τού λαού των Γαλατών κατά των ευγενών φεουδαρχών οι οποίοι ήσαν Φράγκοι.
Ο Βολταίρος στον ΙΗ' αιώνα, ανέλυσε ως εξής την σύγκρουση βαρβάρων της Δύσεως με τον κόσμο τού πολιτισμού: «Το πάθος τού προσηλυτισμού ήταν μία ιδιαίτερη ασθένεια του [θρησκετικού] κλίματός μας. Ποτέ δεν την είχε γνωρίσει η μακρινή Ασία. Ποτέ αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν στείλει ιεραποστόλους στην Ευρώπη. Μόνον εμείς εξήγαμε την γνώμη μας... μέχρι τα έσχατα της γης» (Βλ. Α. Reichwein, China and Europe. Intellectual and Artistic Contacts in the Eighteenth Century, A.Knopf, New York, 1925, σελ.90). To ίδιο ίσχυε και για το Βυζάντιο, το οποίο ποτέ δεν οργάνωσε, αλλά αντιθέτως υπήρξε τραγικό θύμα των δυτικών σταυροφοριών.
Ο 15ος αιώνας μας προσφέρει ένα συγκλονιστικό παράδειγμα της εκατέρωθεν στάσεως Φράγκων και πολιτισμένων Ελλήνων και Κινέζων. Προσπερνώντας την κτηνωδία της γενοκτονίας των Αμερινδιάνων, ως και την ακατανώμαστη βαρβαρότητα της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως το 1204 που εξησκήθη κατά ομοθρήσκων χριστιανών, θα σταθούμε στην εποχή της Αναγεννήσεως, βάθρου τού δυτικού πολιτισμού, κατά την οποία από την Ιβηρική χερσόνησο, πρώτοι οι Φράγκοι Πορτογάλοι εξεχύθησαν στις θάλασσες για λεία. Ως βάρβαροι, ήσαν πάντα ολιγάριθμοι αλλά αδίστακτοι (ομοίως και κατά την κατάκτηση της Αμερικής).
Σε αντίθεση με τους Φράγκους, οι Άραβες έμποροι που είχαν προηγηθή εφέροντο με πολιτισμένο τρόπο. Για τον λόγο αυτό, οι Κινέζοι ωνόμασαν τους Φράγκους «δαίμονες τού ωκεανού».
Ομοίως οι Βυζαντινοί επίστευαν ότι δεν ήξιζε τον κόπο να εκπολιτίσουν τους Φράγκους, οι όποιοι «μάλλον βγάζουν σάλια παρά ομιλούν!» και αγνοούν την ελληνική γλώσσα και την ελληνική παιδεία, χαρακτηριστικά που εξησφάλιζαν την ανωτερότητα των Ρωμαίων-Βυζαντινών.
[Ίσως, τελικά, πίσω από την δημιουργία της Δύσης να υπάρχει -τι άλλο;- μία γυναίκα. Η Κλωτίλδη
—ανιψιά τού βασιλιά των Βουργουνδών, Gondebaud. Χριστιανή, όπως και η μητέρα της, Caretene — κατάφερε τον προσηλυτισμό και στην συνέχεια τη βάπτιση τού βασιλέα των Φράγκων και συζύγου της, Κλοβίς. Η Κλωτίλδη αργότερα ανακηρύχθηκε αγία...]
γ) Η κρίσιμη ιδιαιτερότητα των Φράγκων
Φυσικά ο αρχαίος κόσμος δεν υπήρξε αγγελικός. Οι σχέσεις των Ελλήνων με του Γαλάτες ήσαν σχέσεις δύσκολες και αιματηρές. Αλλά κυριαρχούσε τότε η ιδέα τού πολιτισμού σε αντιπαράθεση με έναν βαρβαρισμό που είχε στόχο την ενσωμάτωση του στο «κεντρικό ηλιακό σύστημα» τού πολιτισμού. Η εμφάνιση των Φράγκων στον Ε' αιώνα μ.Χ. έφερε στον πλανήτη μία τελείως καινούργια διάσταση. Η φυλή των Φράγκων διέφερε ριζικά από όλες τις άλλες βαρβαρικές φυλές: Αν και ινδοευρωπαϊκή, δεν ανήκε σε καμία από τις γνωστές μέχρι τότε φυλές. Αν και επεκεντρώθη αρχικώς στην βόρεια Ευρώπη και ήταν γερμανογενής δεν ήταν καθαρώς γερμανική. Αν και επεβλήθη στη Γαλλία με τον Κλοβίς, δεν ήταν γαλλική.
Η πρωτοτυπία της φυλής αυτής ήταν ότι ίδρυσε την Δύση! Γι’ αυτό και πάντα οι Έλληνες ονόμαζαν Φράγκους όλους τους Δυτικούς και όχι μόνον τους κατοίκους της Γαλλίας. Μόνη δε η φυλή αυτή ηρνήθη να ενταχθή στον ελληνικό πολιτισμό (και αργότερα στον κινεζικό πολιτισμό).
Εν τέλει αυτή η φυλή οικοδόμησε ένα ιδικό της πρωτότυπο σύστημα, πρώτα τού φεουδαλισμού και μετά τού καπιταλισμού που δια μέσου τού βιαίου επεκτατισμού, ιμπεριαλισμού, εθνικισμού και παγκοσμισμού μετέτρεψε τον πλανήτη σε τεχνολογικό Πολύφημο και πνευματική έρημο.
δ) Η άνοδος των Φράγκων
Από τον Κλοβίς (481-511 μ.Χ.) που έγινε χριστιανός μέχρι τον Καρλομάγνο (768-814), οι γερμανογενείς Φράγκοι επιβάλλονται σε όλην την Γαλλία και την μετονομάζουν σε Φραγκιά. Από αυτή την επιβολή ενός τελείως διαφορετικού και ανθελληνικού βαρβαρικού πολιτισμού θα προκύψουν δύο τινά:
• Πρώτον, η άλωση τού πατριαρχείου των Ελλήνων παπών της Ρώμης, οι οποίοι από τον Καρλομάγνο και μετά θα αντικατασταθούν συστηματικά από Φράγκους. Έτσι η παπική αυλή θα φραγκοποιηθή και θα χάση τελείως τα ελληνικά της χαρακτηριστικά.
• Δεύτερον, η επιβολή μίας τελείως διαφορετικής κοινωνικής δομής, που θα εξελιχθή μετά τον 10ο αιώνα σε φεουδαρχία κληρονομικών ευγενών (feodalisme) και σε φεουδαλισμό (feodalite) που θα υποδουλώση τους γηγενείς Γαλάτες επί μία χιλιετία μέχρι την απελευθέρωση του λαού των Γαλατών από την Γαλλική Επανάσταση του 1789.
Ο ανθελληνισμός των Φράγκων προήλθε από την προσπάθειά τους, από την εποχή του Καρλομάγνου, να αλώσουν το Βυζάντιο, να του αρπάξουν το αυτοκρατορικό στέμμα και να ανακηρυχθούν στην θέση του, οικουμενικοί αυτοκράτορες. Η δημιουργία τού Σχίσματος εντάσσεται σε αυτή την προσπάθεια!
Παρά το αδυσώπητο μίσος τους κατά των Ελλήνων που συνεχίζεται ακόμη σήμερα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η ανωτερότης του ελληνικού πολιτισμού ήταν τέτοια ώστε μέσω της Αναγεννήσεως του ΙΕ' αιώνος, να επιβληθή και πάλι επί των βαρβάρων। Με την διαφορά ότι οι Φράγκοι ισχυρίσθησαν ότι οι Έλληνες είχαν εξαφανισθή εξ αιτίας της οθωμανικής προελάσεως (ένας μύθος που τους συνέφερε) και ότι κληρονόμοι τού αποβιώσαντος ελληνικού λαού ήσαν οι ίδιοι οι Φράγκοι! Όλοι οι μονάρχες της Δύσεως προτίμησαν να αντικαταστήσουν την παρουσία τού ελληνισμού με τον μύθο τού ρωμαϊκού πολιτισμού ως διαφορετικού από τον ελληνικό και αυτό από τον Λουδοβίκο ΙΔ' και τον Ναπολέοντα μέχρι τον Μουσσολίνι. Ο Χίτλερ υπήρξε ο μόνος ο οποίος ανεγνώρισε την ανωτερότητα τού ελληνικού πολιτισμού, λόγω των Γερμανών φιλοσόφων και ειδικά του Νίτσε και τού Χάϊντεγγερ.
ε) Ο φανατισμός των Φράγκων και ο πόλεμος των θρησκειών
Ο εκδυτικισμός, δηλαδή η εκφράγκευση της οικουμένης, και ειδικά τού ελληνικού λαού, έσπρωξε και τους Έλληνες να εφαρμόσουν τα δυτικά πρότυπα για να εξηγήσουν την ελληνική Ιστορία. Έτσι, στην μελέτη τού Χριστιανισμού υπερίσχυαν τα δυτικά πονήματα περί Ρωμαιοκαθολικισμού και Προτεσταντισμού που ανέλυαν τα έκτροπα της Ιεράς Εξετάσεως, των σταυροφοριών και τον φανατισμό των χριστιανών που κατεδάφιζαν συστηματικά τα μνημεία των θρησκευτικών τους αντιπάλων.
Αντίστοιχα, οι νεότεροι Έλληνες Ιστορικοί εθεώρησαν ότι και η Ορθοδοξία δεν ηδύνατο να αποτελεί εξαίρεση και έπρεπε να είχε και αυτή ιερά εξέταση και φανατισμό, εις αντίθεση με τις προτροπές της προς Γαλατάς επιστολής του αποστόλου Παύλου.
Και όμως έσφαλαν! Διότι η Ορθοδοξία, το Βυζάντιο (ακόμη και η Οθωμανία) δεν εγνώρισαν ποτέ τον ασύλληπτο σε κτηνωδία πόλεμο των θρησκειών που ξετίναξε κυριολεκτικά την Δύση από τον ΙΕ΄ αιώνα μέχρι των αρχών τού ΙΒ΄ αιώνος και που εσυνεχίσθη μέχρι των ημερών μας με την καταδίωξη τού εβραϊσμού και την δικτατορική επιβολή της εκκοσμικευμένης «θρησκείας της δημοκρατίας».
Ο πόλεμος των θρησκειών εβασίσθη σε ένα απλό όσο και πρωτόγονο αξίωμα: ένας βασιλεύς, μία θρησκεία, δηλαδή cujus regio, ejus religio (τέτοια η θρησκεία τού πρίγκιπος, ιδία και η θρησκεία της χώρας). Το περίεργο είναι ότι αυτό το απόφθεγμα ανεκηρύχθη ως άκρως φιλελεύθερο και ως λύση του προβλήματος όταν εξηγγέλθη επισήμως μετά τις θρησκευτικές σφαγές στην συνθήκη της Augsburg, το 1555.
Ο πόλεμος των θρησκειών είναι αναπόσπαστο μέρος της νοοτροπίας των Φράγκων από καταβολής της φυλής αυτής μέχρι την σημερινή φραγκική Δύση, διότι αυτός ο πόλεμος των θρησκειών συνεχίζεται σήμερα μέσω της εκκοσμικευμένης θρησκείας της δυτικής δημοκρατίας.
Η ανεξιθρησκεία τού Βολταίρου ήταν γεννημένη κατόπιν αιώνων εξοντωτικών ολοκαυτωμάτων, κατά τους οποίους το να αγαπάς την θρησκεία σου εσήμαινε να μισής την θρησκεία τού άλλου... Προήρχετο απλώς από την αδιαφορία για το ίδιο το φαινόμενο της θρησκείας αυτού τού πάπα τού ρασιοναλισμού, τού Βολταίρου. Συνεπώς δεν επρόκειτο περί ανεξιθρησκείας αλλά περί αδιαφορίας, και αντεκατεστάθη αμέσως με τον φανατισμό της δημοκρατίας, στο όνομα της οποίας σήμερα απαγορεύεται στην Γαλλία, στις μουσουλμανίδες κόρες να ενδύονται το κεφαλομάνδηλο στα σχολεία!
Στο Βυζάντιο, εκτός εξαιρέσεων, ο αιρετικός ενεκλείετο σε μοναστήρι. Στην Φραγκιά εσφάζετο... Οι σταυροφορίες όχι μόνον κατά της Ανατολής αλλά κατά της Δύσεως το αποδεικνύουν. Ο πάπας Ιννοκέντιος Γ' εκήρυξε σταυροφορία εναντίον των Αλβιγινών, των αποκαλουμένων Καθαρών, της νοτίου Γαλλίας, που είχε ως αποτέλεσμα την ερήμωση της νοτίου Γαλλίας και την σφαγή επί είκοσι χρόνια δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων μεταξύ 1209 και 1229 και την εγκαθίδρυση στην χώρα της Ιεράς Εξετάσεως. Η σταυροφορία αυτή δύναται να παραβληθή με την σημερινή «σταυροφορία της δημοκρατίας» κατά τού Ιράκ.
Το τραύμα εκείνου του ολοκαυτώματος υπήρξε τόσο βαθύ που σήμερα ακόμη, μετά από 800 χρόνια η ανάμνηση τού φοβερού αυτού εγκλήματος έχει σημαδεύσει όλη την δυτική Ευρώπη! Της σταυροφορίας κατά των Αλβιγινών ηγείτο ο έξαρχος τού πάπα, Αρνάλδος αββάς του Σιτώ, δηλαδή καλόγηρος, ο οποίος είχε δηλώσει: «Σφάξατε όλους, ο Θεός θα φροντίση να διακρίνη και να προστατεύση τους πιστούς του».
Το ότι Φράγκος Ιερωμένος ισοδυναμούσε με σατανική παρουσία, αποδεικνύεται από την παντελή έλλειψη ηθικών άρχων ακόμη και αυτών των παπών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα υπήρξε η υπόθεση τού μεγαλομάρτυρος της Βοημίας, Τσέχου Γιάν Χους (Ιωάννης Ούσος) και η σταυροφορία κατά των Χουσιτών οπαδών του στην περίοδο 1419-1436. Ο Χους εζήτει επιστροφή στην Ορθόδοξη παράδοση. Π.χ. επέμενε η Θεία Κοινωνία να γίνεται με άρτον και οίνον. Πράγματι, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία για να κάνη οικονομία στον οίνο τον είχε καταργήσει για τον λαό (ακόμη και σήμερα τον χρησιμοποιεί στην κοινωνία μόνον για τους ιερείς!). Στον λαό έδιδε μόνον άρτο ισχυριζόμενη ότι η μία ουσία περιελάμβανε και την άλλη.
Οι Φράγκοι, ο αφελληνισμός της Δύσης και η δημιουργία της «παπικής» Εκκλησίας
Ο Φράγκος Καρλομάγνος εβαλε τα θεμέλια της σημερινής Δύσης, όταν στέφθηκε αυτοκράτωρ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού εθνους, την όποια ο ίδιος δημιούργησε.
Οι Φράγκοι και ο Καρλομάγνος όμως είναι υπεύθυνοι για τον πλήρη αφελληνισμό της Δύσης. Συγκεκριμένα, ο Καρλομάγνος διεκήρυξε το 794 ότι η ρωμαϊκή γλώσσα ήταν και είναι τα λατινικά. Ωστόσο, αυτό που φαίνεται αυτονόητο σήμερα αντιφάσκει με την ιστορική πραγματικότητα, αφού όλες οι πηγές μαρτυρούν ότι η πρώτη γλώσσα των Ρωμαίων ήταν τα Ελληνικά! Λ.χ. οι πρώτοι τέσσερις Ρωμαίοι χρονογράφοι που έγραψαν στα Ελληνικά ήταν οι Quintus Fabius Pictor, Lucius Cincius Alimentus, Gaius Acilius and Aulus Postumius Albinus. Ο πρώτος Ρωμαίος ιστορικός που έγραψε στα Λατινικά ήταν ο Porcius Cato (234140 π.Χ.) και ο Lucius Cassius Hemina (γύρω στο 146 π.Χ.). Αυτή η μεθόδευση έγινε για να αποκοπεί η Δύση από την ελληνική Ανατολή.
Στα ίδια πλαίσια, ο Καρολομάγνος συνέβαλε καθοριστικά στο Σχίσμα τού Χριστιανισμού, καθώς πήρε θέση υπέρ τού Filioque, κυρίως για λόγους πολιτικής, αφού κατάλαβε ότι έτσι επίσης απέκοπτε την Δύση από τους χριστιανικούς της δεσμούς με το Βυζάντιο...
Ο ίδιος ο πάπας Λέων Γ΄ που είχε στέψει τον Καρλομάγνο αντέδρασε, αλλά ήταν πλέον αργά... Από τότε, η φραγκική νοοτροπία θα στοιχειώση όλη την μετέπειτα πορεία της Δύσης, με όλα τα γνωστά αποτελέσματα (Ιερά Εξέταση, Σταυροφορίες, Σφαγές Αλλοδόξων, κ.λπ.). Μετά δύο περίπου αιώνες, το φραγκικό «Πιστεύω» (Credo) με το Filioque θα ακουστή επίσημα στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης... Στην μινιατούρα από το «Μεγάλο χρονικό της Φραγκιάς» τού 1472, μία καθοριστική στιγμή για τους Φράγκους, την Δύση και την ανθρωπότητα. Ο Καρλομάγνος στέφεται αυτοκράτωρ της Ευρώπης από τον πάπα Λέοντα Γ΄ στην Ρώμη, τα Χριστούγεννα τού ετους 800.
στ) Το αποκορύφωμα της φραγκικής θηριωδίας
Μεταξύ 1562 και 1598, στη Γαλλία (ή πιο σωστά στην Φραγκιά), Ρωμαιοκαθολικοί και Καλβινιστές υπερέβησαν κάθε όριο θηριωδίας, σε μία εποχή που στην Οθωμανία τού αυτοκράτορος και μεγάλου νομοθέτου Συλεϊμάν (1520—1566) και των διαδόχων του, οι διάφορες θρησκευτικές κοινότητες συνεβίωναν εν αρμονία. Το 1562, βασιλικό έδικτο έδιδε στους προτεστάντες διάφορα δικαιώματα. Επρόκειτο όμως περί παγίδος για να δοθή καιρός στους Καθολικούς να τους επιτεθούν.
Ο καθολικός δουξ Φραγκίσκος ντε Γκιζ (Francois de Guise, 1519-1563), την 1η Μαρτίου 1562, ημέρα Κυριακή, εισήλθε με τους ανθρώπους του σε έναν σιτοβολώνα όπου είχαν συναχθή οι Καλβινιστές για να λειτουργηθούν, στην πόλη Βασσύ (Vassysur-Blaise). Η σφαγή διήρκησε μία ώρα κατά την οποία άφησε νεκρούς τους πάντες, αόπλους άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Έδικτο του Σεπτεμβρίου 1568 τού Saint-Maurdes-Fossis, απηγόρευσε την εξάσκηση οιασδήποτε άλλης θρησκείας εκτός της Ρωμαιοκαθολικής και υπεχρέωνε τα στελέχη των διαμαρτυρομένων να εγκαταλείψουν την Γαλλία εντός των 15 ημερών.
ζ) Η νύκτα τού Αγίου Βαρθολομαίου, 1572
Η νύκτα αυτή παρέμεινε στην ιστορία της Δύσεως ως το σύμβολο της δυτικής θηριωδίας και φανατισμού που κατεδάφισε ολόκληρο τον μύθο τού αναγεννησιακού ουμανισμού. Σε καμία άλλη περιοχή τού κόσμου δεν υπάρχει παρεμφερής εικόνα αυτού που συνέβη εκείνη την νύκτα της 24ης Αυγούστου τού 1572. Η ανάλυση τού γεγονότος αυτού αφαιρεί από την Δυτική Ευρώπη ακόμη και τον ισχυρισμό ότι δύναται να υπήρξε ποτέ δυτικός πολιτισμός. Ούτε και η δικαιολογία πάλης των τάξεων ευσταθεί, εφ' όσον η διαμάχη ρωμαιοκαθολικών και διαμαρτυρομένων αφορούσε την ίδια την άρχουσα τάξη των ευγενών. Οι ηγέτες των Καλβινιστών όπως και οι Ηγέτες των καθολικών ήσαν μέλη της ανωτέρας αριστοκρατίας των ευγενών.
Τριάντα χιλιάδες φονευθέντες Προτεστάντες υπήρξαν το αποτέλεσμα των σφαγών του Αγίου Βαρθολομαίου. Προτού η ημέρα της 24ης Αυγούστου 1572 ξημερώσει, οι δολοφόνοι ξεχύθησαν στους δρόμους των Παρισίων ακολουθούμενοι από τον όχλο των λεηλατούντων. Από τις 25 Αυγούστου έως τις 3 Οκτωβρίου οι σφαγές συνεχίζοντο σε όλην την Γαλλία. Ο πρίγκιψ τού Κοντέ και ο μέλλων βασιλεύς της Γαλλίας, ο Ερρίκος ο Δ', για να σώσουν την ζωή τους υπεχρεώθησαν να δηλώσουν επί τόπου την προσχώρησή τους στον Ρωμαιοκαθολικισμό.http://www.oodegr.com
Συνεχίζεται......
γ) Η κρίσιμη ιδιαιτερότητα των Φράγκων
Φυσικά ο αρχαίος κόσμος δεν υπήρξε αγγελικός. Οι σχέσεις των Ελλήνων με του Γαλάτες ήσαν σχέσεις δύσκολες και αιματηρές. Αλλά κυριαρχούσε τότε η ιδέα τού πολιτισμού σε αντιπαράθεση με έναν βαρβαρισμό που είχε στόχο την ενσωμάτωση του στο «κεντρικό ηλιακό σύστημα» τού πολιτισμού. Η εμφάνιση των Φράγκων στον Ε' αιώνα μ.Χ. έφερε στον πλανήτη μία τελείως καινούργια διάσταση. Η φυλή των Φράγκων διέφερε ριζικά από όλες τις άλλες βαρβαρικές φυλές: Αν και ινδοευρωπαϊκή, δεν ανήκε σε καμία από τις γνωστές μέχρι τότε φυλές. Αν και επεκεντρώθη αρχικώς στην βόρεια Ευρώπη και ήταν γερμανογενής δεν ήταν καθαρώς γερμανική. Αν και επεβλήθη στη Γαλλία με τον Κλοβίς, δεν ήταν γαλλική.
Η πρωτοτυπία της φυλής αυτής ήταν ότι ίδρυσε την Δύση! Γι’ αυτό και πάντα οι Έλληνες ονόμαζαν Φράγκους όλους τους Δυτικούς και όχι μόνον τους κατοίκους της Γαλλίας. Μόνη δε η φυλή αυτή ηρνήθη να ενταχθή στον ελληνικό πολιτισμό (και αργότερα στον κινεζικό πολιτισμό).
Εν τέλει αυτή η φυλή οικοδόμησε ένα ιδικό της πρωτότυπο σύστημα, πρώτα τού φεουδαλισμού και μετά τού καπιταλισμού που δια μέσου τού βιαίου επεκτατισμού, ιμπεριαλισμού, εθνικισμού και παγκοσμισμού μετέτρεψε τον πλανήτη σε τεχνολογικό Πολύφημο και πνευματική έρημο.
δ) Η άνοδος των Φράγκων
Από τον Κλοβίς (481-511 μ.Χ.) που έγινε χριστιανός μέχρι τον Καρλομάγνο (768-814), οι γερμανογενείς Φράγκοι επιβάλλονται σε όλην την Γαλλία και την μετονομάζουν σε Φραγκιά. Από αυτή την επιβολή ενός τελείως διαφορετικού και ανθελληνικού βαρβαρικού πολιτισμού θα προκύψουν δύο τινά:
• Πρώτον, η άλωση τού πατριαρχείου των Ελλήνων παπών της Ρώμης, οι οποίοι από τον Καρλομάγνο και μετά θα αντικατασταθούν συστηματικά από Φράγκους. Έτσι η παπική αυλή θα φραγκοποιηθή και θα χάση τελείως τα ελληνικά της χαρακτηριστικά.
• Δεύτερον, η επιβολή μίας τελείως διαφορετικής κοινωνικής δομής, που θα εξελιχθή μετά τον 10ο αιώνα σε φεουδαρχία κληρονομικών ευγενών (feodalisme) και σε φεουδαλισμό (feodalite) που θα υποδουλώση τους γηγενείς Γαλάτες επί μία χιλιετία μέχρι την απελευθέρωση του λαού των Γαλατών από την Γαλλική Επανάσταση του 1789.
Ο ανθελληνισμός των Φράγκων προήλθε από την προσπάθειά τους, από την εποχή του Καρλομάγνου, να αλώσουν το Βυζάντιο, να του αρπάξουν το αυτοκρατορικό στέμμα και να ανακηρυχθούν στην θέση του, οικουμενικοί αυτοκράτορες. Η δημιουργία τού Σχίσματος εντάσσεται σε αυτή την προσπάθεια!
Παρά το αδυσώπητο μίσος τους κατά των Ελλήνων που συνεχίζεται ακόμη σήμερα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η ανωτερότης του ελληνικού πολιτισμού ήταν τέτοια ώστε μέσω της Αναγεννήσεως του ΙΕ' αιώνος, να επιβληθή και πάλι επί των βαρβάρων। Με την διαφορά ότι οι Φράγκοι ισχυρίσθησαν ότι οι Έλληνες είχαν εξαφανισθή εξ αιτίας της οθωμανικής προελάσεως (ένας μύθος που τους συνέφερε) και ότι κληρονόμοι τού αποβιώσαντος ελληνικού λαού ήσαν οι ίδιοι οι Φράγκοι! Όλοι οι μονάρχες της Δύσεως προτίμησαν να αντικαταστήσουν την παρουσία τού ελληνισμού με τον μύθο τού ρωμαϊκού πολιτισμού ως διαφορετικού από τον ελληνικό και αυτό από τον Λουδοβίκο ΙΔ' και τον Ναπολέοντα μέχρι τον Μουσσολίνι. Ο Χίτλερ υπήρξε ο μόνος ο οποίος ανεγνώρισε την ανωτερότητα τού ελληνικού πολιτισμού, λόγω των Γερμανών φιλοσόφων και ειδικά του Νίτσε και τού Χάϊντεγγερ.
ε) Ο φανατισμός των Φράγκων και ο πόλεμος των θρησκειών
Ο εκδυτικισμός, δηλαδή η εκφράγκευση της οικουμένης, και ειδικά τού ελληνικού λαού, έσπρωξε και τους Έλληνες να εφαρμόσουν τα δυτικά πρότυπα για να εξηγήσουν την ελληνική Ιστορία. Έτσι, στην μελέτη τού Χριστιανισμού υπερίσχυαν τα δυτικά πονήματα περί Ρωμαιοκαθολικισμού και Προτεσταντισμού που ανέλυαν τα έκτροπα της Ιεράς Εξετάσεως, των σταυροφοριών και τον φανατισμό των χριστιανών που κατεδάφιζαν συστηματικά τα μνημεία των θρησκευτικών τους αντιπάλων.
Αντίστοιχα, οι νεότεροι Έλληνες Ιστορικοί εθεώρησαν ότι και η Ορθοδοξία δεν ηδύνατο να αποτελεί εξαίρεση και έπρεπε να είχε και αυτή ιερά εξέταση και φανατισμό, εις αντίθεση με τις προτροπές της προς Γαλατάς επιστολής του αποστόλου Παύλου.
Και όμως έσφαλαν! Διότι η Ορθοδοξία, το Βυζάντιο (ακόμη και η Οθωμανία) δεν εγνώρισαν ποτέ τον ασύλληπτο σε κτηνωδία πόλεμο των θρησκειών που ξετίναξε κυριολεκτικά την Δύση από τον ΙΕ΄ αιώνα μέχρι των αρχών τού ΙΒ΄ αιώνος και που εσυνεχίσθη μέχρι των ημερών μας με την καταδίωξη τού εβραϊσμού και την δικτατορική επιβολή της εκκοσμικευμένης «θρησκείας της δημοκρατίας».
Ο πόλεμος των θρησκειών εβασίσθη σε ένα απλό όσο και πρωτόγονο αξίωμα: ένας βασιλεύς, μία θρησκεία, δηλαδή cujus regio, ejus religio (τέτοια η θρησκεία τού πρίγκιπος, ιδία και η θρησκεία της χώρας). Το περίεργο είναι ότι αυτό το απόφθεγμα ανεκηρύχθη ως άκρως φιλελεύθερο και ως λύση του προβλήματος όταν εξηγγέλθη επισήμως μετά τις θρησκευτικές σφαγές στην συνθήκη της Augsburg, το 1555.
Ο πόλεμος των θρησκειών είναι αναπόσπαστο μέρος της νοοτροπίας των Φράγκων από καταβολής της φυλής αυτής μέχρι την σημερινή φραγκική Δύση, διότι αυτός ο πόλεμος των θρησκειών συνεχίζεται σήμερα μέσω της εκκοσμικευμένης θρησκείας της δυτικής δημοκρατίας.
Η ανεξιθρησκεία τού Βολταίρου ήταν γεννημένη κατόπιν αιώνων εξοντωτικών ολοκαυτωμάτων, κατά τους οποίους το να αγαπάς την θρησκεία σου εσήμαινε να μισής την θρησκεία τού άλλου... Προήρχετο απλώς από την αδιαφορία για το ίδιο το φαινόμενο της θρησκείας αυτού τού πάπα τού ρασιοναλισμού, τού Βολταίρου. Συνεπώς δεν επρόκειτο περί ανεξιθρησκείας αλλά περί αδιαφορίας, και αντεκατεστάθη αμέσως με τον φανατισμό της δημοκρατίας, στο όνομα της οποίας σήμερα απαγορεύεται στην Γαλλία, στις μουσουλμανίδες κόρες να ενδύονται το κεφαλομάνδηλο στα σχολεία!
Στο Βυζάντιο, εκτός εξαιρέσεων, ο αιρετικός ενεκλείετο σε μοναστήρι. Στην Φραγκιά εσφάζετο... Οι σταυροφορίες όχι μόνον κατά της Ανατολής αλλά κατά της Δύσεως το αποδεικνύουν. Ο πάπας Ιννοκέντιος Γ' εκήρυξε σταυροφορία εναντίον των Αλβιγινών, των αποκαλουμένων Καθαρών, της νοτίου Γαλλίας, που είχε ως αποτέλεσμα την ερήμωση της νοτίου Γαλλίας και την σφαγή επί είκοσι χρόνια δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων μεταξύ 1209 και 1229 και την εγκαθίδρυση στην χώρα της Ιεράς Εξετάσεως. Η σταυροφορία αυτή δύναται να παραβληθή με την σημερινή «σταυροφορία της δημοκρατίας» κατά τού Ιράκ.
Το τραύμα εκείνου του ολοκαυτώματος υπήρξε τόσο βαθύ που σήμερα ακόμη, μετά από 800 χρόνια η ανάμνηση τού φοβερού αυτού εγκλήματος έχει σημαδεύσει όλη την δυτική Ευρώπη! Της σταυροφορίας κατά των Αλβιγινών ηγείτο ο έξαρχος τού πάπα, Αρνάλδος αββάς του Σιτώ, δηλαδή καλόγηρος, ο οποίος είχε δηλώσει: «Σφάξατε όλους, ο Θεός θα φροντίση να διακρίνη και να προστατεύση τους πιστούς του».
Το ότι Φράγκος Ιερωμένος ισοδυναμούσε με σατανική παρουσία, αποδεικνύεται από την παντελή έλλειψη ηθικών άρχων ακόμη και αυτών των παπών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα υπήρξε η υπόθεση τού μεγαλομάρτυρος της Βοημίας, Τσέχου Γιάν Χους (Ιωάννης Ούσος) και η σταυροφορία κατά των Χουσιτών οπαδών του στην περίοδο 1419-1436. Ο Χους εζήτει επιστροφή στην Ορθόδοξη παράδοση. Π.χ. επέμενε η Θεία Κοινωνία να γίνεται με άρτον και οίνον. Πράγματι, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία για να κάνη οικονομία στον οίνο τον είχε καταργήσει για τον λαό (ακόμη και σήμερα τον χρησιμοποιεί στην κοινωνία μόνον για τους ιερείς!). Στον λαό έδιδε μόνον άρτο ισχυριζόμενη ότι η μία ουσία περιελάμβανε και την άλλη.
Οι Φράγκοι, ο αφελληνισμός της Δύσης και η δημιουργία της «παπικής» Εκκλησίας
Ο Φράγκος Καρλομάγνος εβαλε τα θεμέλια της σημερινής Δύσης, όταν στέφθηκε αυτοκράτωρ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού εθνους, την όποια ο ίδιος δημιούργησε.
Οι Φράγκοι και ο Καρλομάγνος όμως είναι υπεύθυνοι για τον πλήρη αφελληνισμό της Δύσης. Συγκεκριμένα, ο Καρλομάγνος διεκήρυξε το 794 ότι η ρωμαϊκή γλώσσα ήταν και είναι τα λατινικά. Ωστόσο, αυτό που φαίνεται αυτονόητο σήμερα αντιφάσκει με την ιστορική πραγματικότητα, αφού όλες οι πηγές μαρτυρούν ότι η πρώτη γλώσσα των Ρωμαίων ήταν τα Ελληνικά! Λ.χ. οι πρώτοι τέσσερις Ρωμαίοι χρονογράφοι που έγραψαν στα Ελληνικά ήταν οι Quintus Fabius Pictor, Lucius Cincius Alimentus, Gaius Acilius and Aulus Postumius Albinus. Ο πρώτος Ρωμαίος ιστορικός που έγραψε στα Λατινικά ήταν ο Porcius Cato (234140 π.Χ.) και ο Lucius Cassius Hemina (γύρω στο 146 π.Χ.). Αυτή η μεθόδευση έγινε για να αποκοπεί η Δύση από την ελληνική Ανατολή.
Στα ίδια πλαίσια, ο Καρολομάγνος συνέβαλε καθοριστικά στο Σχίσμα τού Χριστιανισμού, καθώς πήρε θέση υπέρ τού Filioque, κυρίως για λόγους πολιτικής, αφού κατάλαβε ότι έτσι επίσης απέκοπτε την Δύση από τους χριστιανικούς της δεσμούς με το Βυζάντιο...
Ο ίδιος ο πάπας Λέων Γ΄ που είχε στέψει τον Καρλομάγνο αντέδρασε, αλλά ήταν πλέον αργά... Από τότε, η φραγκική νοοτροπία θα στοιχειώση όλη την μετέπειτα πορεία της Δύσης, με όλα τα γνωστά αποτελέσματα (Ιερά Εξέταση, Σταυροφορίες, Σφαγές Αλλοδόξων, κ.λπ.). Μετά δύο περίπου αιώνες, το φραγκικό «Πιστεύω» (Credo) με το Filioque θα ακουστή επίσημα στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης... Στην μινιατούρα από το «Μεγάλο χρονικό της Φραγκιάς» τού 1472, μία καθοριστική στιγμή για τους Φράγκους, την Δύση και την ανθρωπότητα. Ο Καρλομάγνος στέφεται αυτοκράτωρ της Ευρώπης από τον πάπα Λέοντα Γ΄ στην Ρώμη, τα Χριστούγεννα τού ετους 800.
στ) Το αποκορύφωμα της φραγκικής θηριωδίας
Μεταξύ 1562 και 1598, στη Γαλλία (ή πιο σωστά στην Φραγκιά), Ρωμαιοκαθολικοί και Καλβινιστές υπερέβησαν κάθε όριο θηριωδίας, σε μία εποχή που στην Οθωμανία τού αυτοκράτορος και μεγάλου νομοθέτου Συλεϊμάν (1520—1566) και των διαδόχων του, οι διάφορες θρησκευτικές κοινότητες συνεβίωναν εν αρμονία. Το 1562, βασιλικό έδικτο έδιδε στους προτεστάντες διάφορα δικαιώματα. Επρόκειτο όμως περί παγίδος για να δοθή καιρός στους Καθολικούς να τους επιτεθούν.
Ο καθολικός δουξ Φραγκίσκος ντε Γκιζ (Francois de Guise, 1519-1563), την 1η Μαρτίου 1562, ημέρα Κυριακή, εισήλθε με τους ανθρώπους του σε έναν σιτοβολώνα όπου είχαν συναχθή οι Καλβινιστές για να λειτουργηθούν, στην πόλη Βασσύ (Vassysur-Blaise). Η σφαγή διήρκησε μία ώρα κατά την οποία άφησε νεκρούς τους πάντες, αόπλους άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Έδικτο του Σεπτεμβρίου 1568 τού Saint-Maurdes-Fossis, απηγόρευσε την εξάσκηση οιασδήποτε άλλης θρησκείας εκτός της Ρωμαιοκαθολικής και υπεχρέωνε τα στελέχη των διαμαρτυρομένων να εγκαταλείψουν την Γαλλία εντός των 15 ημερών.
ζ) Η νύκτα τού Αγίου Βαρθολομαίου, 1572
Η νύκτα αυτή παρέμεινε στην ιστορία της Δύσεως ως το σύμβολο της δυτικής θηριωδίας και φανατισμού που κατεδάφισε ολόκληρο τον μύθο τού αναγεννησιακού ουμανισμού. Σε καμία άλλη περιοχή τού κόσμου δεν υπάρχει παρεμφερής εικόνα αυτού που συνέβη εκείνη την νύκτα της 24ης Αυγούστου τού 1572. Η ανάλυση τού γεγονότος αυτού αφαιρεί από την Δυτική Ευρώπη ακόμη και τον ισχυρισμό ότι δύναται να υπήρξε ποτέ δυτικός πολιτισμός. Ούτε και η δικαιολογία πάλης των τάξεων ευσταθεί, εφ' όσον η διαμάχη ρωμαιοκαθολικών και διαμαρτυρομένων αφορούσε την ίδια την άρχουσα τάξη των ευγενών. Οι ηγέτες των Καλβινιστών όπως και οι Ηγέτες των καθολικών ήσαν μέλη της ανωτέρας αριστοκρατίας των ευγενών.
Τριάντα χιλιάδες φονευθέντες Προτεστάντες υπήρξαν το αποτέλεσμα των σφαγών του Αγίου Βαρθολομαίου. Προτού η ημέρα της 24ης Αυγούστου 1572 ξημερώσει, οι δολοφόνοι ξεχύθησαν στους δρόμους των Παρισίων ακολουθούμενοι από τον όχλο των λεηλατούντων. Από τις 25 Αυγούστου έως τις 3 Οκτωβρίου οι σφαγές συνεχίζοντο σε όλην την Γαλλία. Ο πρίγκιψ τού Κοντέ και ο μέλλων βασιλεύς της Γαλλίας, ο Ερρίκος ο Δ', για να σώσουν την ζωή τους υπεχρεώθησαν να δηλώσουν επί τόπου την προσχώρησή τους στον Ρωμαιοκαθολικισμό.http://www.oodegr.com
Συνεχίζεται......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου