Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΡΙΣΗς ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ

Σαράντος Ι. Καργάκος

Ας ξεκινήσουμε, αγαπητοί, από έναεξορκισμένο σήμερα «εθνικιστή» ποιητή που κάποτε τολμούσαμε να θεωρούμε πρώτοεθνικό μας ποιητή, τον Διονύσιο Σολωμό: γράφει στους «ΕλεύθερουςΠολιορκημένους»:

«Αραπιάς άτι, Γάλλου νούς, βόλι Τουρκιάς, τόπ’ Αγγλου *

πόλεμος μέγαςπολεμά, βαρεῖτό καλυβάκι...»

* τόπ΄ = μπάλα κανονιού

Εννοείτε ασφαλώς ποιο είναι τοκαλυβάκι στον παρόντα καιρό. Όχι η Ελλάς ή η προέκτασή της η Κύπρος, αλλάσύμπας ο Ελληνισμός. Ο Ελληνισμός μετά τις εξάρσεις του στον πόλεμο του’40-’41, με την αντίστασή του κατά των αρχών Κατοχής, με τον ενωτικό αγώνατης Κύπρου (μια δράκα μαχητές κατά μιας αυτοκρατορίας) αποτελούσε κακόπαράδειγμα για τους λοιπούς λαούς. Κακό παράδειγμα υπήρξε και με την Επανάστασητου ’21 που διέλυσε τον ιστό της υποταγής που είχε επιβάλει η Ιερά Συμμαχία. Όταντο 1830 έκλεινε η αυλαία της Ελληνικής Επαναστάσεως άνοιγε η αυλαία τωνευρωπαϊκών επαναστάσεων.

Γι’ αυτό ο ανυπότακτος, ο απειθάρχητος, ο μη συμμορφούμενος «τοῖς ξένων ρήμασι» λαός, οδάσκαλος του απροσκύνητου ήθους έπρεπε να χτυπηθεί στις ρίζες, στις πνευματικέςκαι ιστορικές καταβολές του. Το σχέδιο ετοιμάστηκε την επαύριο τουΠολυτεχνείου. Αλλ’ ο λαός αυτός έπρεπε να υποστεί δύο στρατιωτικάπλήγματα για να συνετισθεί. Επτά χρόνια δικτατορίας δεν είχαν «σιδερώσει» τοφρόνημά του. Έτσι ήλθαν το 1974 ο Αττίλας και μερικά χρόνια αργότερα η ασχήμιατης Ύμιας. Κι έκτοτε άρχισε ενονόματι ενός πολιτικού ρεαλισμού η χαλιναγώγηση του ελληνικού φρονήματος, ηκαταπτόηση, η τουρκοφοβία που τελικά – πάντα εν ονόματι του πολιτικούρεαλισμού- μετεξελίχθηκε σταδιακά σε τουρκολατρία. Έχουμε εδώ μιακλασσική περίπτωση του «Συνδρόμου Στοκχόλμης», όπου το θύμαερωτεύεται τον βασανιστή του.

Μετά την έκρηξη σε παγκόσμια κλίμακα του Ελληνισμού για το όνομα τηςΜακεδονίας, μια ...
έκρηξη που κράτησε επί μία τριετία, έπεσαν πάνω μας «λυτοί καιδεμένοι» να συμμαζευτούμε, να προσγειωθούμε, να σωφρονισθούμε. Έτσι επροκόψαμε.Σήμερα όχι η Ελλάς, αλλ’ ο Ελληνισμός, είναι παντού ντροπιασμένος.Χάσαμε όλες τις διπλωματικές μάχες,χάσαμε το επιχειρηματικό μας κεφάλαιο, χάσαμε την εργατικότητά μας, το εθνικόκαι το κοινωνικό μας φιλότιμο. Προτιμάμε πια την αγγλική ως γλώσσακαι γραφή και όχι την ξεπερασμένη κι ατιμασμένη Ελληνική, τη μητέρα τουευρωπαϊκού γλωσσικού πολιτισμού.

Κι όλα αυτά πώς και γιατί; Έπρεπε και πρέπει να επιβληθεί το παγκόσμιοολοκληρωτικό κράτος. Και οι λαοί, όπως γράφει ο Βάρναλης, να έχουν «μιασκέψη δετή που τους την πλάσανε οι δυνατοί». Χρειαζόταν, όμως, ένακράτος – πειραματόζωο. Και σαν τέτοιο επιλέχτηκε όχι απλώς το ελληνικό κράτος,αλλά σύμπας ο Ελληνισμός. Με τρόπομεθοδικό έσπασαν τις πνευματικές και ιστορικές μας ρίζες, απογύμνωσαν τηνελληνική γλώσσα και γραφή από τις αρχέγονες καταβολές τους, υποβάθμισαν τησημασία του έθνους σαν τάχα μου φαντασιακή κατασκευή και παρουσίασαν έναν κατ’όνομα ελληνικό κόσμο περίπου, όπως εμφανίζονται κατ’ όνομα εδώ και 50 χρόνια οιΣκοπιανοί.

Η σύγχρονη οικονομικήκρίση είναι απότοκος της πνευματικής και ηθικής. Εξωπετάχθηκαν όλες οιπρογονικές αξίες που δημιουργούσαν ανθρώπους αξίας και εν ονόματι ενός δάνειουπλούτου βουτηχτήκαμε στο βούρκο του ανιδανισμού, του αμοραλισμού, τουκαριερισμού και του πολιτικού οππορτουνισμού. Πολλοί που βιάζονται ναψάλλουν το requiem της Ελλάδος σιγομουρμουρίζουν «η Ελλάς εν τάφω». Όχι! Ανθέλουμε να είμαστε σωστοί πρέπει να πούμε «ΗΕλλάς εν βούρκω». Και στο βούρκο έρριξαν την Ελλάδα όχι μόνονοι ανάξιοι πολιτικοί αλλά και οι ανάξιοι πνευματικοί ταγοί της. Αυτοί πουδημιούργησαν μια πνευματική ασφυξία στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα «μίντια»και στην καλοπλασαρισμένη σκουπιδογραφία, έτσι που, όπως λέει στη «Χρονογραφία»του ο Λεόντιος Μαχαιράς, «δέν ξέρουμε ἴντα συντυχαίνουμε».Δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, quo vadimus, quid facimus(πού πάμε, τι πράττουμε).

Και στο παρελθόν η Ελλάς έπεσε αλλ’ ουδέποτε ξέπεσε. Γλιστρούσε αλλά δενπαραπατούσε, ούτε παραμιλούσε. Σήμερα μοιάζει με ξεπεσμένο φάντασμα και στοεξωτερικό προβάλλεται σαν χρεοκοπημένος διάβολος. Κι εμείς –πέρα από την οικονομική λεηλασία- ζούμε σε μια Ελλάδα χωρίςελληνικότητα. Αυτοί που –κακή τή τύχη- πήραν στα χέρια τους το άρμα τηςπαιδείας, το οδήγησαν στην άβυσσο της ασυδοσίας και του μηδενισμού. Λείπειπλέον από τη ζωή μας ο πεπαιδευμένος άνθρωπος. Ο άνθρωπος με τη βαθειάκαλλιέργεια, ο μορφωμένος με την πλήρη του όρου έννοια. Έγραφε προ 110 καιπλέον ετών ο αοίδιμος Παπαδιαμάντης,που πέρσι τιμήσαμε υποτονικά τα 100 χρόνια από το θάνατό του: «Μορφωμένουςθέλουμε· όχι εγγραμμάτους». Εγγραμμάτους, δηλαδή πτυχιούχους και πολυπτυχιούχους έχουμεπολλούς· μορφωμένους δεν έχουμε, δηλαδήανθρώπους με άρτια μορφή. Έχουμε κλάσματα ανθρώπων που δεν είναι ικανοί νασηκώσουν ούτε το βάρος του παρελθόντος, ούτε τις ευθύνες του παρόντος και πολύπερισσότερο τις ευθύνες του μέλλοντος. Δεν έχουμε τους κατάλληλους πνευματικούςκαι πολιτικούς πλοηγούς που θα μας κατευθύνουν προς κάποιον ελπιδοφόροορίζοντα.

Η Ελλάς σήμερα –και με τον όρο Ελλάς εννοώ σύμπαντα τον Ελληνισμό- μοιάζειμε σκεβρωμένη περγαμηνή, μοιάζει με το δέρμα γερασμένου ελέφαντα. Η καταιγίδαχτυπά την πόρτα μας σαν κάποιος που θέλει να μπει βίαια μέσα κι εμείς «δειλοί,άβουλοι και μοιραίοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα», για ναεπανέλθω στον Βάρναλη. Η λέξη θαύμα, που ομόρριζό της δεν υπάρχει σε καμιάευρωπαϊκή γλώσσα, παρότι πιθανώς συγγενεύει με το θεώμαι (=παρατηρώ) και με τηθέα, δεν μας προσφέρει την προσδοκία για θέα ελπίδος. Διότι σήμερα δεν βλέπουμετίποτε· παρατηρούμε μηδενικά επί μηδενικών, τα οποία δεν προσφέρουν προοπτικήμέλλοντος. Συχνά έχω γράψει και πιο συχνά έχω διδάξει πως, αν θαύματα γίνοντανστο παρελθόν, γιατί να μη γίνουν και στο παρόν; Ο λόγος είναι απλός: το θαύμαδεν έρχεται ως μάννα από τον ουρανό. Ο Θεός δεν είναι Διεθνές ΝομισματικόΤαμείο, ούτε έχει τη μεγαθυμία του Στρος Καν και της Μέρκελ να μας χορηγείδόσεις, όπως η Κίρκη το βελανίδι στους χοιρόμορφους συντρόφους του Οδυσσέα. Δενλέω, με τα επιδόματα, με τα προγράμματα, τις επιδοτήσεις και όλα τα«κολπατζίδικα» συναφή «φάγαμε καλά» κατά την Πάγκαλη ρήση, αλλά έτσι εγίναμεΚίρκειοι χοίροι και τρεφόμαστε με βελανίδι. Πού είναι η παλιά μας αρχοντιά πουέκανε τον Κύπριο αγρότη με 10 «τσιρούες» να νιώθει σαν βασιλιάς, όταν σεφιλοξενούσε στο ταπεινό σπιτικό του; Κάποτε ζούσαμε τον πλούτο τηςφτώχειας, επί μερικά χρόνια ζήσαμε τη φτώχεια του πλούτου και τώρα το παίζουμε«Άσωτοι υιοί». Αλλά δεν υπάρχει κανείς στοργικός και συγχωρητικόςπατέρας να σφάξει για μας τον «μόσχο τον σιτευτόν». Θα σφάξει εμάς. Κι εννοώ ότι όπως τεμαχίστηκε η Κύπρος(αρχόντισσα Κερύνεια και πώς να σε ξεχάσω;) σχεδιάζεται να τεμαχισθεί και ολοιπός ελλαδικός χώρος. Ουσιαστικά η Δυτ. Θράκη ανήκει περισσότερο στην Τουρκίακαι τυπικά ανήκει στην Ελλάδα. Μέγας αφέντης της περιοχής είναι ο Τούρκοςπρόξενος της Κομοτηνής. Το ίδιο ισχύει και για το νομό Φλωρίνης. Οικονομικάέχει αλυσοδεθεί στα Σκόπια.

Ας μη στρουθοκαμηλίζουμε και ας μην παριστάνουμε τους ξεπεσμένους αγγέλους.Μας έλειψε η ηρωική στάση ζωής που διέκρινε στις καλές ώρες της την ελληνικήφυλή. Το είχε πει ο Χάιντεγκερ αλλά πράξη το είχαμε κάνει εμείς: για να ζήσεικανείς μια αυθεντική ζωή, αυτό που χρειάζεται είναι η αποφασιστική αντιμετώπισητου θανάτου. Αυτό είναι που δίνει ζωή στη νιότη. Σήμερα ποιος είναι περισσότεροζωντανός στην Κύπρο από το Γρηγόρη Αυξεντίου; Οι πεθαμένοι ζωντανοί ; Ή μήπως, οι κονιοποιητές της πνευματικής μαςπαραδόσεως, που έβγαλαν και τον Βασίλη Μιχαηλίδη εθνικιστή ; Όταν διαβάζω αυτά που γράφονται κι εδώ και στο λοιπό ελληνικόχώρο από τις εθνομηδενιστικές πέννες,άθελα μού έρχεται στο νου το περίφημο ποίημα του Έλιοτ «Οι κούφιοι άνθρωποι».Αυτοί μας κυβερνούν και διαβουκολούν τη νεολαία μας. Για να φθάσεις ψηλά, πρέπει να είσαι σήμερα κούφιος πνευματικά καιψυχικά. Και όχι μόνον κούφιος αλλά και κούφος, δηλαδή επηρμένος και κατάπροέκταση αλλοπαρμένος που σημαίνει από άλλους παρμένος, για να μην πω πουλημένος.

Τι είναι σήμερα αυτοί που εκπροσωπούν επίσημα τον Ελληνισμό; Έναόρθιο λείψανο. Αυτό το όρθιο λείψανο έκανε τον Ελληνισμό να μοιάζει μεσπασμένο καθρέφτη. Πού είναι ο ψυχικός ιμάντας που μας ένωνε παλιά; Πού είναι ηαδελφοσύνη που μας έδενε όταν βγήκαμε στο νησί κρυφά με ψεύτικα ονόματα το 1964και μετά; Γιατί καλλιεργείται τόσομίσος στη Β. Ελλάδα εναντίον της Ν. Ελλάδος; Μήπως σχεδιάζεται διαμελισμός;Μήπως η περιβόητη κρίση είναι τεχνητή για να θολώσει ο νους μας και η Ελλάς ναδιαμελισθεί; Γιατί προπαγανδίζεται επί δεκαετίες η αυτονομία της Κρήτης; Ολόγος είναι απλός: κάποιοι θέλουν να ρουφήξουν για λογαριασμό τους το μαύροχυμό που έχει ολόγυρά της.

Συνάντησα πριν από καιρό έναν ευπορήσαντα παλαιό μου μαθητή και νυν πολιτικόπου θέλησε να με αντιμετωπίσει με ύφος υπεροπτικό. «Τι είσαι συ, ποιος είμαιεγώ». Τον αποστόμωσα μακρυγιαννικώς: «Συείσαι ένας όρθιος νεκρός· πάει καιρός που έχεις πεθάνει, αλλά δεν το έχειςμάθει». Εγώ μένω ζωντανός, διότι με τη γραφή και τη διδαχή μου ζω με τουςνεκρούς μας. Σήμερα δυστυχώς στην Ελλάδα – κι από τον όρο αυτό δενεξαιρώ την Κύπρο- ζωντανούς μπορείς να βρεις μόνο στα νεκροταφεία. Οιζωντανοί σας είναι στα «Φυλακισμένα μνήματα» και στη «Μακεδονίτισσα».Νεκροφιλία ή νεκρολατρία θα πουν τα τσιράκια του εθνομηδενισμού. Όχι, απαντώ.Όπως είπε ο μεγάλος Ιω. Συκουτρής που εδίδαξε κι εδώ, πολιτισμός είναι ησυναναστροφή με τους νεκρούς. Ησυναναστροφή με το ήθος, το ύφος, το πνεύμα των προγόνων. Αντίθετα, κάποιοι, παρότι δεν τους έχει γίνει νεκροψία,έχουν από καιρό πάρει το δρόμο προς την κόλαση χωμένοι ως το λαιμό στα ψέματατων ισχυρών. Ο τόπος μας δεν θα γίνειποτέ καθαρός, εφόσον θα κατευθύνεται πολιτικά και πνευματικά από τους γόνουςτων Νενέκων και των Εφιαλτών.

Διάβασα προ ημερών σε μιαμεγαλοφυλλάδα των Αθηνών, που υπηρέτησε δουλικά τόσο τις γερμανικές αρχέςΚατοχής όσο και το χουντικό καθεστώς, ότι δεν αξίζει να πεθάνει κανείς γιαένα πατριωτικό ιδανικό. Έστειλα μια επιστολή, που φυσικά δενδημοσιεύτηκε και ο λόγος είναι απλός. Έγραψα: «Το χειρότερο είναιπως τίποτε δεν αξίζει όταν κανείς ζει χωρίς αυτό. Και πως ακόμη πιο αισχρό είναιτο να ζει κανείς για το νέο ιδανικό, για την καινούργια μεγάλη ιδέα, την έκτηδόση του δανείου. Εμείς που μέχρι πρόσφατα είμαστε η ψυχή της υφηλίου ζούμε μεξένα ψίχουλα και με δανεική ψυχή.»

Μας είπαν ψέματα πολλά, μας είπαν ψέματα αισχρά. Μας είπαν πως μπαίνοντας στην ΕΟΚ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση θαγίνουμε Ευρωπαίοι. Λες και πριν ήμαστε Ασιάτες και Αφρικανοί. Και τελικάεγίναμε χειρότεροι από αυτούς, όταν μπήκαμε στον ευρωπαϊκό λάκκο τωνεχιδνών. Διότι δεν μπήκαμε στην Ευρώπη του Γκαίτε, μπήκαμε στην Ευρώπητου Γκαίμπελς. Δεν μπήκαμε στην Ευρώπη του Σαίξπηρ, μπήκαμε στην Ευρώπη τουΧάρντιγκ που έπνιξε σαν τα τσιχλόπουλα τα Κυπριωτόπουλα. Δεν μεδιακρίνει πάθος κανένα κατά των Ευρωπαίων. Διδακτική μου αρχή ήταν μια φράσητου Σαίξπηρ: «Μια καλή πράξη σ’ ένα βρόμικο κόσμο». Αυτό κατά την ταπεινή μουαντίληψη, είναι πηγή ευτυχίας για τη ζωή. Μετρήστετις καλές πράξεις των Βρεττανών. Την εποχή, όπου ο Σαίξπηρ έγραφε αυτά ταυπέροχα, ο σερ Φίλιπ Σίντνεϋ, που είχε τη φήμη του τελειότερου ιππότη και πουσυνέθετε σαν άγγελος ποίηση και μουσική μαζί με τον σερ Γουώλτερ Ράλεϋ, μάζευανκάμποσους Ιρλανδούς σε κάποιο βολικό μέρος και τους κατακρεουργούσαν σανσφαχτάρια.

Είμαι υποχρεωμένος να τα πω αυτά διότι φοβάμαι τον κακό καιρό. Και δεν τοεννοώ κλιματολογικώς. Εδώ που καταντήσαμε, βρισκόμαστε σε συνθήκες πολέμου.Τίθεται πλέον θέμα εθνικής –και όχι μόνον- επιβιώσεως. Μαζί με τις ναρκωτικές ιδέες η νεολαία μας πλήττεται και από τιςναρκωτικές ουσίες. «Μαστουρωμένη» χορεύει ένα νέο χορό του Ζαλόγγου που δενέχει τίποτε ηρωικό. Ό, τι έχει είναι ταπεινωτικό και εξευτελιστικό. Κάποτεακούγαμε από τα στόματα των νέων την Ιψενική κραυγή: «Δώσ’ τε μου ένα ζευγάρι,μεταχειρισμένα –έστω- ιδανικά». Τώρα ακούμε: «Δώσ’ τε μου ένα δεκάευρο για ναπάρω τη δόση μου». Τα παιδιά, της Ελλάδος παιδιά, που τραγούδησε κάποτε ηΒέμπο, αγοράζουν το θάνατό τους. Και μαζί τους πεθαίνει και η έννοια Ελλάς. Την πιο βαθειά πληγή της ζωής μου εισέπραξαπέρσι (2011) όταν σ’ έναν τοίχο των Εξαρχείων διάβασα ένα γκράφιτι: «Έλληναςδεν γεννιέσαι, ούτε γίνεσαι· καταντάς» !

Δεν λέω, καλές είναι οι προοδευτικές ιδέες, οι τολμηρές και οι καινοτόμεςαντιλήψεις, οι νέες θεωρίες αλλά πρέπει τουλάχιστον να μείνεις ζωντανός για νατις εφαρμόσεις. Σήμερα, καθώς περνώ από τα κέντρα όπου προσφέρεται η μεθαδόνη ήαπό κάποια σημεία –πολύ κεντρικά- των Αθηνών και του Πειραιά, θαρρώ πως βλέπωτον «Χορό των Σκελετών» που ζωγράφισε ο μεσαιωνικός ζωγράφος Macaber,από το όνομα του οποίου βγήκε η λέξη μακάβριος. Δεν θαπροσθέσω τίποτε καινούργιο. Το έχω γράψει σε βιβλία μου διδακτικά που εκδόθηκανπρο 35ετίας. Πρόκειται για μια κουβέντα που είχε πει ένας μεγαλέμποροςναρκωτικών από τη Μασσαλία: «Η πολιτική πρέπει να συνεργασθεί με τη χημεία».Και τώρα συνεργάζονται με θαυμαστή αρμονία, με θαυμαστά αποτελέσματα και – το κυριότερο-με θαυμαστά κέρδη. Έκαναν τη νεολαία ανίκανη ακόμη και για να επαναστατήσει. Αυτά που γίνονται επί μία τριετία στηνΑθήνα δεν είναι επαναστατικές εκρήξεις· είναι προοίμιο ενός νέου εμφυλίουσπαραγμού. Η κρίση, οικονομική και διανοητική – έφερε την ακρισία, έφερε τοφθόνο και την κακία, με αποτέλεσμα ο ένας Έλληνας να μισεί τον άλλο- κι όχι πιαγια λόγους ιδεολογίας. Βρισκόμαστε σε τέλεια σύγχυση. Είμαστε σαν τον ναυαγό τηνύχτα που αντί να κολυμπά προς την ξηρά κατευθύνεται απυξίδωτος προς τα βαθύτερανερά.

Δεν λέω πως είμαστε αβοήθητοι στον παρόντα καιρό. Δεν έχει περάσει χρόνοςπολύς που δύο Γάλλοι καθηγητές του πανεπιστημίου του Μετς, οι Τιερί Φορμέ καιΜαρτέν Στεφένς, έγραψαν στην εφημερίδα «Φιγκαρό» τα ακολουθα συγκινητικά: «Μιλάμε διαρκώς για το ελληνικό χρέος.Χωρίς να επισημάνουμε ότι η Ευρώπη είναι αυτή που εδώ και 2.500 χρόνια έχει έναχρέος προς την Ελλάδα. Ένα χρέος αιώνιο, αφού αφορά τα θεμέλιά της». Αυτόπου δεν κατανοούν ίσως οι Γάλλοι καθηγητές είναι πως αυτά τα θεμέλια θέλουν ναυπονομεύσουν αυτοί που ξεθεμέλιωσαν πρώτα πνευματικά και μετά οικονομικά με τακάθε λογής «τσιράκια» τους την Ελλάδα. Δεν πρέπει οι Ευρωπαίοι του αύριο ναέχουν ως ηθικό και πνευματικό πρότυπο τον Έλληνα άνθρωπο, αλλά τον κοντινόπρόγονό τους, τον Βάνδαλο άνθρωπο. Κι αυτός ο Βανδαλισμός, ως επαναστατικήπράξη, εισάγεται και στην Ελλάδα.

Δεν θα πω ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ταγοί, αφού, χρόνια τώρα ο Ελληνισμόςπολιτεύεται σε έγκλιση υποτακτική, δεν είναι απέναντί μας ανεκτικοί. Ούτε θα πωότι δεν μας προσέφεραν στη συμφορά μας «τσάι και συμπάθεια». Θα πω απλώς ότι οιεκδηλώσεις συμπαθείας των εταίρων μας μοιάζουν με προσευχή χιτλερικούβασανιστή. Θαπροσθέσω όμως ότι την αφορμή τη δώσαμε εμείς. Την οικτρή κατάστασηπου δημιουργήσαμε την έχει περιγράψει με ενάργεια από το 2ο μ.Χ. αιώνα οΛουκιανός με το έργο του «Μένιππος ή Νεκυομαν-τεία». Όταν ο κυνικός φιλόσοφοςΜένιππος κατέρχεται στον κάτω κόσμο, ερωτάται από κάποιον Φιλωνίδη, τι γίνεταιστον επάνω κόσμο. Κι ο Μένιππος με τέσσερις λέξεις εικονογραφεί τους τότεανθρώπους και τους νυν: «Αρπάζουσιν, επιορκούσι,τοκογλυφούσιν, οβολοστατούσιν».

Μετά τη ζοφερή εικόνα που σας έδωσα, εύλογα κανείς μπορεί να αναρωτηθείαμλετικά: «Να ζει κανείς ή να μη ζει». Θα απαντήσω: να ζει, αλλά να ζει ελληνικά. Δηλαδή ηρωικά. Πρέπει και πάλι να πιστέψουμε στον εαυτόμας, πρέπει και πάλι να πιστέψουμε στο παρελθόν μας, πρέπει και πάλι ναπιστέψουμε στην ιδέα του έθνους. Η πίστη στο έθνος μας στην κρίσιμητούτη καμπή είναι ανάγκη ζωής. Όχι, όμως, καπηλεία του έθνους, όπως έγινε συχνάστο παρελθόν. Το έθνος ως προσφορά θυσίας θα φέρει την αυριανή σωτηρία.Όπως έγραψε τότε που μπαίναμε στην ΕΟΚ ένα από τα πιο φωτεινά ελληνικά μυαλά, οΠάνος Καραβίας, «για να γίνει το έθνος παλμός καρδιάς, ένα με το αίμα τηςνιότης μας, πρέπει πρώτα η νιότη μας (Σημ. Σ.Ι.Κ. εννοεί τη νεολαία) να πάεισυνείδηση, να πεισθεί πως το έθνος καιτο εγώ είναι, για τον Έλληνα, έννοιες που δένονται η μια με την άλλη, και πωςυπηρετώντας το έθνος πλαταίνεις οικουμενικά και πλουτίζεις σε βάθος το εγώ σου,δίνεις ομορφιά στη ζωή σου και γιομίζεις αγάπη για τον άνθρωπο. Κι εμείς οιΈλληνες είχαμε πάντα τόσο δυνατό το αίσθημα του έθνους, που το ταυτίσαμε με τηθρησκεία και τη φυλή μας – πράγμα σπάνιο, σπανιότατο, αν όχι άγνωστο σ’ άλλαέθνη- σε μια τρισυπόστατη φλόγα».

Θεωρώ επιτακτικό, διότι, κατά τον Θουκυδίδη, «οἱ καιροί ου μενετοί», να ξαναγυρίσουμε στονελληνισμό μας, στις αξίες που μας έθρεψαν αιώνες τώρα επί ζωής. Η ιστορική μαςμοίρα είναι συνυφασμένη με τη γεωγραφική μας θέση, στο σταυροδρόμι τριώνηπείρων, ανάμεσα σε αλληλοσυγκρουόμενους και αρπακτικούς ιμπεριαλισμούς. Κάποτεμας ήθελαν για τη γεωπολιτική μας θέση. Τώραμας θέλουν διότι στην απέραντη θαλάσσια έκτασή μας υπάρχουν πλήθη θησαυρών.Οι κάθε λογής Αλή Μπαμπάδες με τους 40 κλέφτες τους κτυπούν την πόρτα μας. Αςμην την ανοίξουμε ακούγοντας τη φράση «σουσάμι άνοιξε». Διότι ίσως ανοίξουμεγια μια ακόμη φορά τον ασκό του Αιόλου.

Δεν θα πω ότι έλειψε ποτέ η αγάπη για την Ελλάδα. Αλλά οι τωρινοί τωνμεγάλων δυνάμεων πολιτικοί, καθότι λεπτοστόμαχοι, αγαπούν την Ελλάδα, όπωςαγαπά ο καννίβαλος το θύμα του με ...σάλτσα! Ας πάψουμε κάποτε να είμαστε, όπωςλέει ο Σολωμός, ένας λαός «πάντοτε ευκολόπιστος και πάντα προδομένος». Το 1945ο φίλος και συμπατριώτης μου ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος είχε γράψει:

«Μή γελαστεῖτε απ’τόν καημό σας καί σας πάρει ο ύπνος γιατί καινούργια σύννεφα πλακώσαν τήνπατρίδα! Μαύρα στριφτοπλεγμένα σύννεφα κρέμωνται σάν μολύβια πάνω απ’ τά σπίτιαμας, πάνω απ’ τούς τάφους των παιδιών μας !

Σε λίγο άρχισε ο «βροτολοιγός», ο «οκρυόεις ἐπιδήμιοςπόλεμος», όπως τον λέει ο Όμηρος. Κι έτσι δεν μοιραστήκαμε μαζί τη νίκη, όπωςμας είχε υποσχεθεί ασύστολα ψευδόμενος οΤσώρτσιλ, όταν χρειαζόταν το αίμα μας. Και μετά ήλθαν προστάτες οιΑμερικάνοι που άπλωσαν την προστατευτική τους αιγίδα ως την ακρότατη ελληνικήθαλάσσια έπαλξη, τη μεγαλόνησο Κύπρο. Τότε είναι που ο δικός σας σπουδαίοςποιητής, ο Θεοδόσης Πιερίδης, έγραψε, ήταν θυμάμαι το έτος 1956, την «ΚυπριακήΣυμφωνία». Συχνά το έχω πει: δεν πιστεύω στις αλήθειες των πολιτικών·πιστεύω στις αλήθειες των ποιητών. Οι αλήθειες των πολιτικών είναι φτερά στονάνεμο. Οι αλήθειες των ποιητών είναι τα «ριζιμιά χαράκια» των λαών. Αςακούσουμε λοιπόν τέσσερις στίχους του Θεοδόση Πιερίδη:

«Στης Μεσόγειος τί θέτε τή γλυκιά γαλανάδα; Ἐμεῖς εἴμαστε Κύπρος, ἐμεῖς εἴμαστε Ἑλλάδα!

Ὅθεν ήρθατε πάτε,φοβεροί Ἀμερικάνοι, η πατρίδα σας εἶναικάπου αλλού - καί σας φτάνει»!

Αμ δεν τους φτάνει! Γι’ αυτό ένα νέοαμερικανικό imperium δημιουργείται στη Μεσόγειο, το Μαγκρέμπ φλέγεται, η Συρίαφλέγεται, το Ιράν τελεί υπό απειλή, το Ιράκ ποτίζεται καθημερινά μα αίμα, ηΤουρκία αιματορροεί, η Ελλάς φυλλορροεί. Τι χρειάζεται τούτη τη στιγμή οΕλληνισμός; Έναν εθνικό συναγερμό που νε ενώνει σε μια αμφικτιονία αγάπης καιαλληλεγγύης τους Έλληνες όλης της γης. Και τότε όχι μόνο θα βγούμε από ταοικονομικά αδιέξοδα, θα βγούμε και από την ηθική ασφυξία, από την πνευματικήυπνηλία. Όχι, ο Ελληνισμός δεν βρίσκεται εν ναρκώσει, όπως λένε μερικοί·βρίσκεται απλώς εν υπνώσει. Καιρός να αφυπνιστούμε, να εργαστούμε και ναπρομηθευθούμε νερό πολύ, διότι όπως λέγει προφητικά άλλος ποιητής, ο ΜιχάληςΚατσαρός, «το μέλλον θα έχει πολλή ξηρασία». Αν όμως είμαστε Προμηθείς και όχιΕπιμηθείς, μπορούμε να κάνουμε το μέλλον των παιδιών μας πολύ δροσερό, πολύφωτεινό.

Σας Ευχαριστώ.
http://syndesmos71.blogspot.gr