Σάββατο 7 Απριλίου 2012

ΚΑΜΙΛΟ ΤΟΡΡΕΣ..."ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΓΙΑ ΠΟΥΛΗΜΑ ΑΜΙΓΚΟΣ"!!!!!!

Η Δόνια Ισαβέλλα αποχαιρετά τον γιό της…Καμίλο Τόρρες

Donde cayo Camilo
nacio una cruz,
pero no de madera
sino de luz.
Lo mataron cuando iba
por su fusil,
Camilo Torres muere
para vivir.(1)
«Βέβαια, θα προτιμούσα να έχω για γιο ένα μικρό παπά σε κάποιο χωριουδάκι, αλλά ζωντανό. Αντίθετα, είμαι η μάνα ενός μεγάλου διεθνή ήρωα, αλλά νεκρού. Και τώρα μπορώ να κάνω μόνο ένα πράγμα: να υπερασπίζω και να διαδίδω τις επαναστατικές ιδέες για τις οποίες εκείνος έζησε και πέθανε».
«Τι παράξενη ερώτηση να με ρωτάς αν είμαι περήφανη. Είμουνα περήφανη για αυτόν, βέβαια, όταν ο Καμίλο ζούσε. Μετά, σαν έμαθα πως τον σκότωσαν, ένιωσα ένοχη γιατί δεν εξάντλησα το κάθε τι για την ασφάλειά του και γιατί δε βοήθησα αρκετά τον αγώνα του. Τότε μου πέρασε απ το μυαλό να αυτοκτονήσω. Χωρίς το γιό μου, έλεγα, δε μπορώ να ζω. Κάθε μάνα το λέει. Μετά, δε σκοτώθηκα. Γιατί; Από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, από φόβο; Ω, όχι, πιστέψτε με. Δεν αυτοκτόνησα για να μη μπορεί να πει κανείς για μένα «η φουκαριάρα είταν τρελλή, όπως τρελλός είταν και ο γιός της».
Κανείς από τους δυό μας δεν ήταν τρελλός. Ακόμη κι αν, στην ιστορία της Κολομβίας, ένας παπάς που πεθαίνει όπως ο Καμίλο προκαλεί φόβο και πανικό. Έτσι, αποφάσισα να ζήσω. Θυμάμαι που είχα πει ότι θα τον ακολουθήσω μέχρι τις ακραίες συνέπειες, και με ρώτησε: «Και μέχρι το θάνατο ακόμα, μανούλα;». Εγώ: «Και πέρα από το θάνατο». Τώρα, τώρα στερνά απ’ το θάνατό του, οφείλω να δουλέψω για να απλώσουν οι ιδέες του, για να ακολουθήσει τη μνήμη του μια ατελείωτη στρατιά».
Cuentan que tras la bala
se oyo una voz,
era Dios que gritaba:
Revolucion!(2)
Revisar la sotana
mi general,
que en la guerrilla cabe
un sacristan.
Lo clavaron con balas
en una cruz,
lo llamaron bandido
como a Jesus. (3)
«Δέστε, εγώ είμαι πάντα μια επαναστάτρια κι αντικληρική. Πάνου απ όλα αντικληρική. Ποτέ δε θέλησα να γίνει ο γιός μου παπάς. Για πολύ καιρό πίστευα ότι η ιερωσύνη ήταν λάθος για κείνον, για τον ανθρωπισμό του, για τις ευγενικές, γενναίες φιλοδοξίες του. Όμως, πολύ αργότερα, που το ξανασκέφτηκα λόγω της σύντομης ζωής του Καμίλο, καταστάλαξα πως αν δεν αφιερωνόταν με τόση αγάπη στην ιερωσύνη, δεν θα είχε κατανοήσει σε βάθος τα προβλήματα του φτωχού λαού μας, δε θα είχε δοθεί στον πολιτικό αγώνα και δε θα είχε τόση πεποίθηση στην αποστολή του. Μια αποστολή η οποία, παρά τη σύντομη ζωή κι ιερωσύνη του Καμίλο, άφησε βαθιές ρίζες στο λαό κι είχε παγκόσμια απήχηση.».
Y cuando ellos bajaron
por su fusil,
se encontraron que el pueblo
tiene cien mil
cien mil Camilos prontos
a combatir,
Camilo Torres muere para vivir.(4)
«Με ρωτάτε αν επηρέασα τις ιδέες του Καμίλο, αν συνέβαλα για να γίνει αυτός που ήταν. Ειλικρινά, δεν ξέρω. Ξέρω όμως πως ανάμεσά μας υπήρχε –πέρα από τη σχέση μάνας παιδιού – μια βαθιά ανθρώπινη φιλία• πως ανάμεσά μας δεν υπήρχαν μυστικά και πως μια μέρα μου είπε: «Μανούλα, θα σου τα λέω όλα, εκτός από τα της εξομολόγησης».»
«Στην αρχή όταν βγήκε στο αντάρτικο τον ακολουθούσα στα μικρά επαρχιακά κέντρα, στα χωριά, στις αγροτικές περιοχές που πήγαινε να κηρύξει. Εκεί, στις πλατείες, στις αίθουσες, κάτου από εξέδρες, στεκόμουν σε μια γωνιά και περισσότερο τον κατασκόπευα παρά τον παρατηρούσα. Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν την αγωνία που περνούσα περιμένοντας ότι θα τον δολοφονούσαν.
Ήξερα πως θα τον σκοτώνανε. Κάθε τόσο τον ρωτούσα: «Δε βλέπεις που θα σε δολοφονήσουν, Καμίλο;». Και κείνος: «Ναι, μανούλα, θα με δολοφονήσουν. Μα πριν με σκοτώσουν θα προλάβω να κάνω κάτι καλό για τους αδελφούς μου». Είταν σίγουρος πως θα τον σκοτώσουν, όπως κι εγώ που υποτάχτηκα σιγά σιγά σε αυτή την ιδέα. «Θα σε σκοτώσουν, γιατί είσαι ένας πρόδρομος». Γελούσε. «Όπως και να χει, μανούλα, θα με βγάλουν απ’ τη μέση». […] Για τούτο, όταν πηγαίναμε σε αγροτικές περιοχές, στα χωριά, για κήρυγμα κι οι φίλοι του προσφέρανε πιοτό ή φαγητό, με τρόπο τραβούσα το ποτήρι ή το πιάτο και τα δοκίμαζα πρώτη: φοβόμουν πως θα τον δηλητηριάσουν».
«Έγραψα ένα γράμμα στον πρόεδρο της Δημοκρατίας που είναι μακρινός συγγενής μας. Τον παρακάλεσα να μου παραδώσουν το λείψανο του γιού μου, αλλά δεν πήρα απάντηση. Έτσι, θες από απελπισία, θες από ελπίδα, έγραψα στον Πάπα που ήξερα ότι θα ερχόταν στη Μπογκοτά. Τον παρακαλούσα να κάμει ότι μπορεί για να πάρω το λείψανο και να θάψω χριστιανικά τον ιερέα γιό μου στο μέρος που κι εγώ η ίδια θα θαφτώ μια μέρα. Αλλά ούτε κι ο Πάπας μου απάντησε. Μου είπανε οι αρχές της Μπογκοτά ότι ο τόπος που θάφτηκε ο Καμίλο Τόρρες είναι κρατικό μυστικό».
«Μια φορά ήρθανε σπίτι και του είπανε: Πάτερ, έτοιμη είναι για σένα η μάγκνα κάπα του καρδινάλιου. Φτάνει να γράψεις στη Ρώμη δυό λέξεις ότι είσαι διατεθειμένος να οδηγήσεις τους οπαδούς σου στα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα, μακρυά από το αντάρτικο. Φτάνει να το δηλώσεις και αμέσως γίνεσαι καρδινάλιος, πρίγκιπας της εκκλησίας. Ο Καμίλο είχε μια φράση να απαντάει σε αυτές τις προσφορές: Δεν είμαι για πούλημα, αμίγκος».
Από το βιβλίο «Καμίλο Τόρρες, Λαϊκή Ενότητα, Επανάσταση και άλλα κείμενα», εκδ. Μνήμη, Αθήνα 1974
Αλεξάνδρα Κουϊρουκίδου
——————————————————————————————————————–
Οι στίχοι του τραγουδιού για τον Καμίλο Τόρρες (Canción a Camilo) που του αφιέρωσε ο σπουδαίος Χιλιανός καλλιτέχνης και αγωνιστής Victor Jara θα μπορούσαν να αποδοθούν κάπως έτσι στα ελληνικά:
Εκεί που έπεσε ο Καμίλο/γεννήθηκε ένας σταυρός,/αλλά όχι από ξύλο/αλλά από φως./Τον σκότωσαν καθώς πήγαινε/ για το τουφέκι του,/ο Καμίλο Τόρρες πεθαίνει για να ζήσει. (1)
Λένε πως μέσα από τη σφαίρα/ακούστηκε μια φωνή/ήταν ο Θεός που φώναζε:/Επανάσταση! (2)
Κοιτάξτε το ράσο/στρατηγέ μου,/να που στον πόλεμο χωράει/ένας ιερωμένος./Τον κάρφωσαν με σφαίρες/σε ένα σταυρό/τον είπαν ληστή/σαν τον Ιησού. (3)
Και όταν έσκυψαν/για το τουφέκι του/είδαν ότι ο λαός/έχει εκατό χιλιάδες/εκατό χιλιάδες Καμίλο έτοιμους/να δώσουν μάχη,/ ο Καμίλο Τόρρες πεθαίνει για να ζήσει. (4)
πηγήkelaidismata.wordpress.com

Ο ΠΑΠΑΣ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΤΣΕ
Ακριβώς την εποχή του Τσε Γκεβάρα και στην ίδια γεωπολιτική συνάφεια έδρασε παρόμοια άλλη μια προσωπικότητα: ο κολομβιανός ρωμαιοκαθολικός ιερέας Καμίλο Τόρες. Ο Τόρες γεννήθηκε έναν χρόνο μετά τον Τσε (1929) και σκοτώθηκε έναν χρόνο πριν απ' αυτόν (1966). Έφυγε στα τριανταεπτά του - κι αυτός δίχως να περάσει στη γενιά των σαραντάρηδων. Η δική του σαραντάχρονη επέτειος συμπληρώθηκε πέρισυ· δεν τη θυμηθήκαμε, μα είναι ευκαιρία φέτος να συμπεριληφθεί η συμβολή του στις συζητήσεις που μπορεί να γίνουν. Ουσιαστικά πρόκειται για συμβολή στο κίνημα του αριστερού χριστιανισμού, το οποίο εμφανίζεται ποικιλότροπα κάθε τόσο μέσα στην ιστορία, και το οποίο στην καταλεηλατημένη Λατινική Αμερική έλαβε λίγο αργότερα την ονομασία "θεολογία της απελευθέρωσης".
Η διαδρομή του Καμίλο Τόρες έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ήδη χειροτονημένος ιερέας και με σπουδές στην Ευρώπη, δίδαξε κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο της κολομβιανής πρωτεύουσας για μερικά χρόνια, μέχρι δηλαδή να υποχρεωθεί σε παραίτηση για την αλληλεγγύη του προς την άδικη δίωξη κομμουνιστών φοιτητών. Συνέχισε το πνευματικό και ερευνητικό έργο του, ερχόμενος ολοένα και περισσότερο σε σύγκρουση με τους κυβερνητικούς κύκλους, τους εκπροσώπους μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και την εκκλησιαστική ηγεσία, και αντιμετωπίζοντας τη δυσπιστία του κομμουνιστικού κόμματος. Το 1965 ήρθε στην ύπαρξη το πολιτικό κίνημα που ο ίδιος είχε εμπνευστεί: το Ενιαίο Μέτωπο του Λαού της Κολομβίας, στο οποίο συμμετείχαν οι προοδευτικές δυνάμεις της χώρας, από τους χριαστιανοσοσιαλιστές και τους κινεζόφιλους, μέχρι τα αγροτικά κινήματα και τους κομμουνιστές. Το Μέτωπο γνώρισε κάποιες επιτυχίες, μα κατόπιν κλονίστηκε από πλήθος διαφωνιών. Ο Τόρες μετακινήθηκε προς την άποψη ότι η συγκυρία απαιτούσε κάτι περισσότερο από την κλασική πολιτική παρουσία: δράση επαναστατική. Αυτό τον έφερε σε ρηξη με πολιτικούς συμμάχους του και με τον καρδινάλιο προϊστάμενό του. Ο Τόρες προχώρησε σε απέκδυση της επίσημης ιερατικής του ιδιότητας, χωρίς όμως να αποκηρύξει ούτε την πίστη ούτε την παπαδοσύνη του, που ένιωθε ότι συνέχιζε να φέρει. Αντιθέτως, δήλωνε ότι έκανε το βήμα αυτό ακριβώς για να παραμείνει ασυμβίβαστα πιστός στη χριστιανική πίστη του.

Στις 18 Οκτωβρίου 1965 "ανέβηκε στο βουνό", όπως θα λέγαμε στην ελληνική εαμική γλώσσα. Προσχώρησε στο ένοπλο αντάρτικο του Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης, το οποίο συμμεριζόταν την επαναστατική οπτική του Φιντέλ Κάστρο. Λίγους μήνες αργότερα σκοτώθηκε σε μια συμπλοκή με τον τακτικό στρατό.

Τα κείμενά του (μελετήματα, διακηρύξεις, ομιλίες) δείχνουν τις ευαισθησίες και τα κριτήριά του. Προσπάθησε, ανάμεσα σε πολλά άλλα, να δώσει τη δική του απάντηση σε δυο δυσκολότατα ερωτήματα: Αφενός, πώς μπορεί να υπάρξει μια μαχητική, ταξική δράση που να πηγάζει από την αγάπη κι όχι από το μίσος. Αφετέρου, υπό ποιους όρους μπορεί να ασκηθεί βία, η οποία καθεαυτήν είναι ασύμβατη προς τις ευαγγελικές αρχές. Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες, και μάλιστα αν λάβει κανείς υπόψη ότι η χρήση βίας είναι μια στιγμή τραγική, συνυφασμένη με το τελεσίδικο σβήσιμο του αντιπάλου. Οι απαντήσεις του Τόρες φυσικά μπορούν να συζητηθούν και να κριθούν. Ο Όσκαρ Ρομέρο, λόγου χάριν, αρχιεπίσκοπος του Ελ Σαλβαδόρ ο οποίος δολοφονήθηκε το 1980 από ακροδεξιούς παραστρατιωτικούς μέσα στο ναό του, κήρυττε μια μη-βίαιη στράτευση και αντίσταση. Σε κάθε περίπτωση όμως, πρέπει να προσεχτεί ο μείζων προβληματισμός που έθεσε ο Καμίλο Τόρες, καθώς και οι άλλοι εκπρόσωποι της θεολογίας της απελευθέρωσης: Ο κόσμος της αδικίας και της εξαθλίωσης του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι θέλημα Θεού. Η ίδια η χριστιανική ιδιότητα αξιώνει όχι αποδοχή κάποιων θεωρητικών αξιωμάτων, αλλά έμπρακτη αλληλεγύη στους αδυνάτους. Και η σύγκρουση δεν γίνεται χάριν της ισχύος και της επιβολής της Εκκλησίας επί των αντιπάλων της (δεν έχει, δηλαδή, χαρακτηριστικά σταυροφορίας), αλλά χάριν των οδυνωμένων συνανθρώπων. Καλείται, δηλαδή, να είναι μια πράξη θυσιαστική κι όχι κατακτητική.

Ο Καμίλο Τόρες ευτύχησε να μη γίνει μπλουζάκι. Και είχε την τύχη ακραίων ασκητών. Ο τάφος του δεν βρέθηκε ποτέ.
ΘΑΝΑΣΗΣ Ν.ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ πηγή Ελευθεροτυπία






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου