ΑΡΙΟΙ,ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ,ΙΠΠΟΤΕς ΤΗς ΔΥΣΗς ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ...Μέρος Α΄

Τά κείμενα τής ενότητας αποτελούνται από αποσπάσματα που μεταφέρω,απο τό βιβλίο του Ι.ΛΟΥΚΑ,"ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΑΡΙΩΝ".....δυστυχώς το βιβλίο δεν κυκλοφορει πιά...


ΟΙ ΑΡΙΟΙ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΠΠΟΤΕΣ....

Ο ναζισμός υπήρξε - και συνεχίζει να είναι στις διά­φορες μορφές επιβίωσης του - ένα από τα δυναμικότερα καί τα πλέον πολυσήμαντα μαζικά κινήματα που γνώρισε ποτέ η ανθρώπινη ιστορία!

Σίγουρα ο Χίτλερ υπήρξε για το ναζισμό ο «χαρισματικόςηγέτης», ο «Μεσσίας» ή ο «Οδηγός» (Φύρερ)... Το ετερόκλητο όμως επιτελείο των χιλτερικών ναζιστών α­ποτέλεσε εκείνο το συλλογικό - αν και άτυπο - όργανο πού προσέδωσε στο εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα μια πρωτόγνωρη και εξίσου αποτελεσματική δυναμική: Ο μυστικοπαθής Ρόζενμπεργκ, ο τεχνοκράτης Γκαίμπελς, ο γεωπολιτικός Χαουσχόφερ, ο οικονομολόγος Σαχτ, ο α-ντισημίτης Άιχμαν, οι Θιβετιανοί μοναχοί που βρέθηκαν απανθρακωμένοι στο Βερολίνο το 1945, οι Κοζάκοι α­ξιωματικοί του εκστρατευτικού σώματος της Ρωσίας, οι ολιγάριθμοι αλλά υπερδραστήριοι σύνδεσμοι με το «Παντουρανικό Κίνημα» στην Τουρκία και τη Μογγο­λία, οι λαμπροί καλλιτέχνες σαν τον Μπρέκερ είναι λί­γες ίσως περιπτώσεις ανθρώπινων μονάδων, από όσες έ­παιξαν καταλυτικό ρόλο στην τελική διαμόρφωση του ναζιστικού φαινομένου!

Σύμφωνα με τους θεωρητικούς της, η εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία σε συνδυασμό με τη ρατσιστική κοσμο­θεωρία όχι μόνο περιέκλειε μέσα της τη «μόνη αλήθεια», αλλά και είχε στη διάθεση της ένα τρομακτικό όπλο για να επιβληθεί στο συνονθύλευμα των άλλων κομμάτων: Την προπαγάνδα, χάρη στην οποία θα κατακτούσε πολύ εύκολα τις μάζες. «Η τέχνη της προπαγάνδας συνίστα­ται ακριβώς στο ότι, εισχωρώντας στα σημεία εκείνα ό­που χρειάζεται φαντασία, δηλαδή της μεγάλης μάζας που κυριαρχείται από τα ένστικτα, κατορθώνει, παίρνο­ντας ένα σχήμα ψυχολογικής οικειότητας, να βρει το δρόμο της καρδιάς της»! Ο ναζισμός υπήρξε ένα δαιδα­λώδες ιστορικό-πολιτικό-κοινωνικό αλλά και μεταφυσι­κό πολιτισμικό προϊόν. Αν απέκτησε εξαρχής και μέσα στο ελάχιστο χρονικό διάστημα μιας δεκαετίας (1930-1940) μια τέτοια δυναμική ώστε απείλησε όλο τον πλα­νήτη με την απόλυτη επιβολή της δικής του «τάξης πραγμάτων», είναι επειδή τα δύο επίπεδα προσδιορι­σμού του υπήρξαν το μεταφυσικό ορθολογικό και το α-ποκρυφιστικό μεταφυσικό. Το πρώτο εκμεταλλεύτηκε το αρχαιοελληνικό πνεύμα, ενώ το δεύτερο έχει τις ρίζες του στον αποκρυφισμό!

Οι πολίτες του Γ' Ράιχ - ταυτισμένοι στο σύνολο τους με τους «Άριους Γερμανούς» - όφειλαν να αποτελέσουν τους μάρτυρες μιας πραγματικής κοσμικής θρησκείας, με σκοπό της την εγκαθίδρυση ενός επίγειου παραδεί­σου! Μιας «νέας τάξης, όπου όλα θα ήταν το ίδιο «υπέ­ροχα» και «μεγαλειώδη» με την «πρωταρχική εποχή» της άριας φυλής: εκείνη των Σπαρτιατών Δωριέων... Αυτών που το ρατσιστικό τους σύστημα κατόρθωσε να εξοντώ­σει ο... σημιτισμός, μέσα από την εδραίωση της «Δημο­κρατίας» στο χώρο της αντίπαλης της Σπάρτης Αθήνας!

Το αρχαίο ελληνικό μεγαλείο, μέσα από τη λακωνική-σπαρτιατική του διάσταση, θα γίνει το «αισθητικό μήνυ­μα» του ναζισμού προς τις μάζες: ο δωρικός ρυθμός, στην αυστηρότερη μορφή του, θα επιβληθεί σε όλα τα να­ζιστικά επίσημα οικοδομήματα. Τα «εύρωστα κορμιά» των Γερμανών θα κληθούν να τιμήσουν τις βιολογικές ι­κανότητες των «φυλετικών προγόνων» τους Σπαρτια­τών.

Σε καθαρά ιδεολογικό επίπεδο, η αντίληψη αυτή θεμε­λιώθηκε πάνω στη θεωρία της «απευθείας» καταγωγής των Γερμανών από τους Αριους Δωριείς του αρχαίου κόσμου. Έτσι η επίσημη ναζιστική τέχνη πρόβαλλε τα βιολογικά στοιχεία μέσα από μια κλασική-δωρική αισθη­τική. Ο ίδιος ο Χίτλερ δήλωνε στον «Αγώνα» του, ότι το Τρίτο Ράιχ προοριζόταν να διατηρηθεί τουλάχιστον χί­λια χρόνια, επειδή κατείχε τη «χρυσή συνταγή» της ιστο­ρίας: «το συνταίριασμα του ελληνικού πνεύματος και της γερμανικής τεχνικής».

Η αντίληψη αυτή λειτούργησε καταλυτικά για τον προσεταιρισμό των γερμανικών μαζών, επειδή αυτές εί­χαν εθιστεί, από την εποχή της «κουλτούρας της Βαϊ-μάρης» του 18ου αιώνα, να λατρεύουν καθετί το ελληνι­κό. Εξάλλου, ήταν πάνω στο αρχαίο ελληνικό πνεύμα που εθνικοί ποιητές τους, όπως ο Γκαίτε και ο Σίλλερ, είχαν σμιλέψει το έργο τους.

Εδώ έχει ενδιαφέρον να εξετάσουμε την περίφημη σβά­στικα, το γνωστό αγκυλωτό σταυρό - κατεξοχήν σύμβο­λο του εθνικοσοσιαλισμού. Λατρευόταν - ή τουλάχιστον θεωρούνταν - στα προ-πρωτοϊστορικά χρόνια ως «ρόδα της φωτιάς» και συνεπακόλουθα ως «ηλιακός κύκλος» Κατά τους ιστορικούς χρόνους, είχε συνδεθεί με τη γνώ­ση των τεχνικών (όπως της σφυρηλάτησης του σιδήρου με τη φωτιά), χάρη στις οποίες αναβαθμιζόταν το βιοτι­κό επίπεδο. Έτσι απέκτησε και το συμβολισμό της «σοφίας». Πολλοί σύγχρονοι ερευνητές - όπως π.χ. ο Μ. Εliade- συνδέουν την ηλιακή συμβολική με τους «πολι­τισμικά προοδευμένους λαούς».

Αναφέρουμε χαρακτηριστικά ότι το μοτίβο της σβά­στικας απαντά στο χιτώνα της Αθηνάς, καθώς και ότι ε­πιβιώνει στη βυζαντινή τέχνη, όπως φαίνεται και στον διάκοσμο του ναού της Αγίας Σοφίας.

Ο εθνικοσοσιαλισμός, βέβαια, ποτέ δεν ισχυρίστηκε σοβαρά ότι εμπνεύστηκε τη σβάστικα από την ελληνική τέχνη. Αντίθετα είναι γνωστό ότι αυτή αποτελούσε έμ­βλημα διαφόρων «μυστικών οργανώσεων», όπως της βο-ρειογερμανικής «Θούλης». Πρέπει ακόμη να τονιστεί ότι ουδέποτε το σύμβολο αυτό υιοθετήθηκε ως «κατεξοχήν» έμβλημα της όποιας ιδέας ή έννοιας από τον ελληνισμό.

Δεδομένου ότι η σβάστικα απαντά και σε μη ινδοευρω­παϊκούς πολιτισμούς, οι βασικές αιτίες επιλογής της α­πό τον εθνικοσοσιαλισμό είναι κατά κύριο λόγο οι εξής δύο: α) η σβάστικα γενικά συμβολίζει το ηλιακό στοιχείο που με την «καθαρότητα» και την «αγνότητα» του φωτός του συμβολίζει με τη σειρά του την καθαρότητα και την αγνότητα του αίματος της ράτσας (και όλες τις άλλες θέ­σεις που απορρέουν ή στηρίζονται σ' αυτό το αξίωμα, ό­πως της πολιτισμικής εξέλιξης)·

β) αποτελεί σημαντικό «σύμβολο» διαφόρων αποκρυ-φιστικών, μυστικιστικών και θρησκευτικο-φιλοσοφικών συστημάτων.

Στα πλαίσια αυτών των θεωριών, η εθνικοσοσιαλιστι-κή σημαία επιδέχεται σύγκριση σύλληψης με την ινδικο-θιβετιανή «μαντάλα» (συμβολίζει τον «κόσμο»), σε ορι­σμένες μορφές της οποίας απαντά και η σβάστικα ως ιε­ρό έμβλημα. Στη «μαντάλα», η σβάστικα αποτελεί ένα σκήπτρο, αντίστοιχο με εκείνο του Δία και συμβολίζει την επικεντρωμένη δύναμη που μπορεί να εκτοξευτεί προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση και να καταστρέψει τις «αρνητικές δυνάμεις» (όπως ο κεραυνός του Δία).

Ένα σημείο που χρειάζεται προσοχή είναι πως όταν η βουδιστική σβάστικα είναι δεξιόστροφη (δηλ. οι κεραίες του αγκυλωτού σταυρού έχουν τη φορά των δεικτών του ρολογιού), τότε η «κίνηση» της (και ο συνεπακόλουθος συμβολισμός) θεωρείται από την «εσωτερική παράδοση» ως κεντρομόλος ειρηνική και «θηλυκή». Ενώ όταν είναι αριστερόστροφη, τότε είναι φυγόκεντρη, άγρια και «αρσενική».

Στη βουδιστική παράδοση υπάρχουν και τα δύο είδη σβάστικας, αλλά αυτή του εθνικοσοσιαλισμού απεικονί­ζεται μόνο δεξιόστροφα. Επειδή αυτή η «επιλογή» ήταν προφανώς συνειδητή, ο συμβολισμός της εθνικοσοσιαλι-στικής σβάστικας πρέπει να «διαβαστεί» και μέσα από τη χιτλερική αντίληψη περί «θηλυκού» χαρακτήρα της «λαϊκής ψυχής».

Είναι πάντως γεγονός ότι η σβάστικα (και η εσωτερική ερμηνεία της) είχε υιοθετηθεί από την ομάδα «Θούλη» (στην οποία ανήκε και ο γεωπολιτικός Χαουσχόφερ, μάλλον δε και οι Εςς και Χίτλερ), από τα «freikorps» και από το «Τάγμα των Πεφωτισμένων Γερμανών». Αυτοί είχαν ως σκοπό τους την «αναζωπύρωση» των με­σαιωνικών γερμανικών αρετών, έτσι όπως αυτές είχαν (χρχίσει να «επαναβιώνονται» από τους Γερμανούς του τέλους του 19ου αι., μεταξύ άλλων και μέσα από το έργο του μεγάλου μουσικού Βάγκνερ: Το ζητούμενο ήταν η«μυσταγωγία» στη «λατρεία του προγονικού αίματος». Στο σημείο αυτό εντοπίζεται και η ισχυρότερη ίσως

«δύναμη κρούσης» της εθνικοσοσιαλιστικής προπαγάν­δας: άλωση της «λαϊκής ψυχής» μέσα από την τελετουρ­γία και το «μυστικιστικό» περιβάλλον.

Ο Χίτλερ δηλώνει ότι η «κατάκτηση» της μάζας επι­τυγχάνεται θαυμάσια μέσα «στο πολύχρωμο μισοσκότα­δο, το γεμάτο μυστήριο, της καθολικής εκκλησίας, με τα κεριά, τους λιβανωτούς, τα θυμιάματα κ.λπ.». Ο εθνικο-σοσιαλισμός δεν χρησιμοποιεί βέβαια ως σύμμαχο την Καθολική Εκκλησία (προς την οποία, όπως γράφει ο Σπέερ, ο Χίτλερ έτρεφε μικρή εκτίμηση σε σχέση με την Ιαπωνική, που επιβάλλει τη θυσία για την πατρίδα, ή την Ισλαμική, που δικαιολογεί τον ιερό πόλεμο).

Όπως αναλύει και ο Ρόζενμπεργκ, που χαρακτηρίζε­ται ως πολύ μυστικιστής, ο χαρακτήρας αυτός συνδυά­ζεται καίρια με τη «θρησκεία του αίματος και του εδάφους» στα πλαίσια της οποίας ο εθνικοσοσιαλισμός επέβαλε ένα είδος «λατρείας» προς τις ηρωικές μορφές του έπους των Νιμπελλούνγκεν και τις άλλες μυθικές υ­πάρξεις, που αποτελούσαν τους πρωταγωνιστές των βα-γκνερικών έργων.

Η δε «φυλετική γενεαλογία» περιλαμβάνει και τις «ψυχές» εκείνων που έχουν θυσιαστεί για το μεγαλείο της φυλής. «Αόρατες αλλά αισθητές», συνεχίζουν να μά­χονται στο πλευρό των σύγχρονων Αρίων που αγωνίζο­νται για μια νέα τάξη πραγμάτων, βασισμένη στην ανα­βίωση του μεγαλείου της φυλής!

Γι' αυτό και οι χώροι και τα μνημεία των πεσόντων πρέπει να μεταβληθούν σε ιερούς τόπους μιας Νέας Θρησκείας, όπου οι ψυχές των αγωνιστών θα ανανεώνο­νται αδιάκοπα. Η Θρησκεία αυτή θα είναι μια θρησκεία «του αίματος» και η «ιστορία» της θα ταυτίζεται με εκεί­νη της ιστορίας του πολιτισμού."

Εφόσον η ίδια η ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού δα­νείζεται στοιχεία της θρησκείας, όπως η δογματική κο­σμοθεωρία, η «λατρεία των ψυχών» κ.λπ., το ίδιο πράτ­τει και η προπαγάνδα του: ηρωοποιεί τον Οδηγό- Ηγέτη, αγιοποιεί τους μάρτυρες του κινήματος και ιεροποιεί τα σύμβολα του.

Το δεύτερο αλλά και «αθέατο» σκέλος της ναζιστικής δράσης και προπαγάνδας βασιζόταν στον αποκρυφισμό. Και μάλιστα θα μπορούσαμε να το χωρίσουμε κι αυτό σε δύο μέρη: Το ένα, με βάση τη βόρεια τευτονική παράδο­ση, σχετιζόμενο με τον παντουρανισμό, και το δεύτερο, πλησιέστερο προς τη δυτική ναϊτική παράδοση, με ρίζες και στο Ισλάμ!

Ωστόσο, η ίδια η ναζιστική ελίτ λίγο θα στηριχθεί στο «σπαρτιατικό ιδεότυπο». Αυτή θα προτιμήσει τον απο-κρυφιστικό χώρο τον οποίο θα καταστήσει γόνιμο φυ­τώριο ενός παντοδύναμου συγκριτικού μυστικισμού: Π άνω στη μυστική παράδοση ταγμάτων όπως «Οι Πεφωτισμένοι Γερμανοί» και η «Θούλη», οι ναζιστές ι­θύνοντες θα αναβιώσουν διδασκαλίες των πιο μυστικι­στικών μεσαιωνικών παραδόσεων του Βορρά και της εκ­στατικής τέχνης του σιβηριανού σαμανισμού, καθώς και το διαλογισμό της θιβετιανής παράδοσης¹².

Αυτός ο «οικουμενικός» αποκρυφισμός θα μετατραπεί σε πραγματικές μυητικές τελετές στελεχών και επίλε­κτων του καθεστώτος, των περίφημων δ.δ. («Ταγμάτων Αμύνης»), που θα αναλάβουν μιαν αποστολή την οποία για πρώτη φορά ανθρώπινα όντα καλούνταν να εκτελέ­σουν: Την ενοποίηση στον οριζόντιο γεωγραφικό χώρο και στον κάθετο ιστορικό χρόνο όλων των «ψυχών» οι οποίες ανήκαν, ανήκουν και πρόκειται να ανήκουν σε «καθαρά σώματα»! Παρακάμπτοντας τώρα το ελληνικό

πνεύμα, προσπαθούσαν να «συνταιριάσουν» το γερμανι­κό μυστικιστικό μεσαίωνα με την ευρύτερη «άρια κουλτούρα», στα όρια της οποίας εντάσσονταν και οι μεγάλες θρησκείες της Ανατολής. Ίσως πίστευαν ότι έτσι μπορούσαν να «αναστήσουν» την αυτοκρατορία του Τζέγκις-Χαν και του Ταμερλάνου, στα χνάρια της οποί­ας φαίνεται πως του οδηγούσε το πεπρωμένο τους.

Υπάρχει μια καθοριστική έννοια που πηγάζει αυθόρ­μητα απ' όλα τα σχετικά κείμενα και παίρνει γιγαντιαίες διαστάσεις στα μάτια και την ψυχή του οπαδού του ναζι­σμού: το «πεπρωμένο του αίματος».

Για να γίνει καλύτερα αντιληπτό αυτό, πρέπει να ανα­φερθεί η βαθύτερη ερμηνεία στη σχέση «ψυχής» και «φυλής» που έδινε ο εθνικοσοσιαλισμός. Για τον Ρόζεν-μπεργκ, λ.χ., η «ψυχή» δεν είναι παρά η «φυλή ορώμενη εκ των έσω», ενώ, αντίστροφα, η «φυλή» είναι η «ψυχή ορώμενη εκ των έξω». Η ψυχή είναι ο χώρος έδρασης του φυλετικού συναισθήματος και γι' αυτό αποτελεί και το χώρο σμίλευσης της «προσωπικότητας», η οποία τότε μόνο είναι ολοκληρωμένη όταν το άτομο εντάσσεται «σε μια οργανική γενεαλογία χιλιάδων ατόμων της φυλής του»!

Τα S.S. ήταν προορισμένα να αποτελέσουν ταυτόχρονα τους απόστολους και τους μάρτυρες του ναζισμού, κάτι σαν τους μοναχούς-ιππότες του γερμανικού Μεσαίωνα!

Για τους SS, το «πεπρωμένο του αίματος» είχε τις ρί­ζες του στους περίφημους όσο και σκοτεινούς από ιστο­ρικής πλευράς Βορούσσους, τους προγόνους των χωρι­κών της Ρωσίας. Πιθανόν σλαβικής καταγωγής, οι Βορούσσοι ήταν γνήσια παιδιά της άγριας φύσης: λά­τρευαν τη Μεγάλη Μητέρα-Γη σε ιερά, κρυμμένα μέσα στα παρθένα δάση, προσφέροντας της ανθρωποθυσίες αιχμαλώτων πολέμων ή χριστιανών ιεραποστόλων...

Το τυπικό της λατρείας της περιλάμβανε ακόμα και ε­κούσιες αυτοκτονίες, πιθανόν με τρόπο ανάλογο με εκεί­νο της συμβολικής αυτοκτονίας που έκαναν οι μύστες της Φρυγικής Μεγάλης Μητέρας Κυβέλης, οι οποίοι στα πλαίσια ενός εκστατικού δρώμενου πρόσφεραν στο βω­μό της τα γεννητικά τους όργανα.

Σε ειδικά διασκευασμένους χώρους - τα ερείπια κά­ποιων σώζονται - οι SS επιδίδονται σε μυστικιστικές τε­λετές των οποίων αγνοούμε το ακριβές δρώμενο, αλλά γνωρίζουμε με σχετική ακρίβεια ότι περιλάμβαναν «τελετές αίματος», ίσως σαν αυτές των Βορούσσων, μπολιασμένες από τα νάματα των απόκρυφων διδασκα­λιών των Γερμανών αλχημιστών, καθώς και του περίφη­μου «Τάγματος των Πεφωτισμένων Γερμανών», το ο­ποίο συνέχιζε την παράδοση των Τευτόνων Ιπποτών.

Στους Τεύτονες Ιππότες, ο απόκρυφος ναζισμός έβλε­πε το μοναχό-πολεμιστή, ο οποίος δεν έχυνε το αίμα του για τη θρησκευτική εξουσία- όπως οι Να'ίτες Ιππότες -αλλά για την κοσμική εξουσία ενός Αυτοκράτορα Οδηγού. Αυτός ήταν ταυτόχρονα και ο Μεγάλος Μυσταγωγός των παραδοσιακών «Βόρειων Μυστηρίων», έ­τσι όπως αυτά μπολιάστηκαν με πολλές από τις αρχές του μεσαιωνικού αποκρυφιστικού χριστιανισμού.

Αυτή η αντίληψη αντανακλάται με τον καλύτερο τρό­πο στο πολιτικό σκεπτικό που βρισκόταν πίσω από τη οτρατιωτική επιχείρηση κατάληψης της Ρωσίας. Το ζη­τούμενο ήταν η αποικιοποίηση του ρωσικού χώρου, ιδέα στη διαμόρφωση της οποίας διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο η ταυτόχρονα πολιτική και στρατηγική σκέψη του Χαουσχόφερ, του γεωπολιτικού επιστήμονα της εποχής που θεμελίωσε ρατσιστικά και την έννοια του «ζωτικού χώρου» . Η πολιτική αυτή του ναζι-σμού αποσκοπούσε στη δημιουργία μίας χερσαίας αυτο­κρατορίας με κατά βάση αγροτική οικονομία, η οποία θα ήταν το ηπειρωτικό αντίστοιχο της βασισμένης στο εμπό­ριο (και το φιλελευθερισμό) βρετανικής ναυτικής αυτο­κρατορίας. Αυτό παραδέχεται και ο ίδιος ο Χίτλερ στις 7 Ιουλίου 1941, δηλαδή λίγες μέρες μετά την εκδήλωση της μεγάλης επίθεσης κατά της Ρωσίας (22 Ιουνίου):

«Θα μπορούσαμε να κυβερνήσουμε αυτή την περιοχή της Ανατολής με 250.000 άνδρες και με ένα σώμα καλών διοικητικών υπαλλήλων. Ας ακολουθήσουμε το παρά­δειγμα των Αγγλων που, μόνο με 250.000 άνδρες, από τους οποίους 50.000 στρατιώτες, κυβερνούν 400 εκατομ­μύρια Ινδών. Αυτός ο ρωσικός χώρος θα πρέπει να κυ­ριαρχηθεί παντοτινά από τους Γερμανούς. Θα καταλά­βουμε το Νότο της Ουκρανίας και ειδικότερα την Κριμαία και θα φτιάξουμε μιαν αποικία αποκλειστικά γερμανική. Δεν υπάρχει κανένα κακό στο να εκδιώξουμε τους πληθυσμούς που κατοικούν τώρα αυτή την περιο­χή. Ο Γερμανός άποικος θα είναι ένας στρατιώτης - α­γρότης, και για το ρόλο αυτόν προορίζω μόνιμους στρα­τιώτες των ένοπλων δυνάμεων, όποια και αν είναι η ει­δικότητα τους. Το Ράιχ θα τους προσφέρει αγροκτήματα πλήρως εξοπλισμένα. Το έδαφος δεν θα μας στοιχίσει τί­ποτα. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να κτίσουμε σπίτια. Θα δώσουμε σε αυτούς τους στρατιώτες- αγρό­τες όπλα, ώστε, στον παραμικρό κίνδυνο, να είναι έτοι­μοι να ανταποκριθούν σε επιστράτευση. Έτσι, εξάλλου, η παλιά Αυστριακή Αυτοκρατορία κυριαρχούσε πάνω στους ανατολικούς λαούς».

Ο Χίτλερ ποτέ δεν είχε κρύψει τις προθέσεις του πάνω σε αυτό το θέμα. Απεναντίας μάλιστα - και αυτό είναι κάτι που οι πολιτικοί και στρατιωτικοί τεχνοκράτες δεν

είχαν λάβει όσο έπρεπε υπόψη τους - πάντα εξέφραζε α­νοιχτά την άποψη του ότι ο εκσυγχρονισμός και η τεχνο­λογία, ακόμα και στην περίπτωση των οπλικών συστη­μάτων, ήταν έννοιες συμβατικές που δεν μπορούσαν επ' Ουδενί να υποκαταστήσουν τα παραδοσιακά τεχνικά μέσα. Αυτά ήταν το σπαθί και το άροτρο, τα σύμβολα της Αριαςας φυλής, η οποία από την αρχαιότητα χρησιμοποί­ησε το πρώτο για να εξολοθρεύσει τους «κατώτερους» εχθρούς της και το δεύτερο για να «δαμάσει» τις δυνάμεις της Μάνας Γης, η οποία, στη ρατσιστική κοσμοθεω­ρία, είναι ο τροφοδότης των Αρίων με τα «ανώτερα» βιολογικά χαρακτηριστικά τους. Τα μέσα του πολιτισμού (όπως την τεχνολογία) ο ναζισμός τα αποδέχεται και τα τελειοποεί μάλιστα στον ύψιστο βαθμό για την υ­λοποίηση του ρατσιστικού οράματος «Αίμα και Γη» και όχι για τη δημιουργία ενός «Κλασικού τύπου» πολιτισμικού οικοδομήματος. Η α­ντίληψη αυτή φαίνεται με τον καλύτερο τρόπο στη σύ­γκριση που κάνει ο Χίτλερ στον «Αγώνα» μεταξύ της εκ­στρατείας του αρχαίου κατακτητή της Ανατολής, του εκπολίτιστή Μεγάλου Αλεξάνδρου, και της δικής του εκ­στρατείας κατά της Ανατολής, της ρατσιστικής:

«Και η προσπάθεια μας, η αποστολή του εθνικοσοσιαλίστικού κινήματος να καθοδηγήσει το λαό μας και να ΤΟν μυήσει στην κοσμοθεωρία μας, θα τον κάνει να δει ΤΟ μέλλον του όχι σαν μια νέα εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, γεμάτη από μεθιστικές εντυπώσεις, αλλά σαν μία σκληρή δουλειά του γερμανικού αρότρου πάνω στήν γη που θα του χαρίσει το σπαθί».

Ο τευτονικός ιπποτισμός πρόσφερε στο ναζισμό όχι μόνο το κατεξοχήν πρότυπο του αγνού μαχητή, αλλά και τήν «προειδοποίηση» για τη συνεχή απειλή από μέρους των δυνάμεων του σκότους ......
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.........