Γράφει ο Νίκος Σ.Παναγοδημητρόπουλος http://www.arkadian.gr/
Ας θυμηθούμε λίγο τον Ελληνικό τρόπο Σκέψης.
Τον μόνο τρόπο που δημιουργεί ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΥΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
Και ίσως ξαναγίνουμε ...
Άλλωστε ο Κεραυνός του Διός αυτό δείχνει, ανάμεσα σε άλλα:
Τη Φώτιση ...
...
---------------------------------------
Τα αγαθά που πλησιάζουν περισσότερο την έννοια του Απόλυτου Αγαθού είναι τα εντός της ψυχής αγαθά και αυτό διότι τα υλικά αγαθά μετέχουν της γενέσεως και της φθοράς, ενώ αντίθετα τα ψυχικά (ή μη υλικά) είναι αΐδια (αιώνια ίδια). Το Απόλυτο Αγαθό είδαμε πως είναι τέλειο και αύταρκες, άρα και αΐδιο, οπότε η μη γένεση και αναγκαστικά μη φθορά είναι κοινή ιδιότητα του Απόλυτου Αγαθού (σαν Ιδέα) και των ψυχικών αγαθών. Έτσι λοιπόν για να φτάσει κάποιος στο Ουσιαστικό Αγαθό, πρέπει να χρησιμοποιήσει το νου του για να ανακαλύψει τον θεό που κρύβει μέσα στου.
Σε αυτό το σημείο τίθεται το κρίσιμο ερώτημα, δηλαδή αφού ο άνθρωπος γνωρίζει ότι το Αγαθό βρίσκεται στη σφαίρα της ψυχής, για ποιο λόγο προσπαθεί να το βρει μέσα σε ολοένα και περισσότερα υλικά αγαθά;
Η απάντηση, κατά την προσωπική μου πάντα άποψη, είναι απλή.
Είναι γενικά αποδεκτό ότι ολόκληρο το οικοδόμημα του Πολιτισμού (είτε αυτός είναι Ανατολικός, είτε Δυτικός), είναι χτισμένο επάνω σε θεμέλια που τοποθέτησε το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα και κυρίως του Ορφέως, ο οποίος έζησε προϊστορικά. Σύμφωνα όμως με τα αποτελέσματα της μελέτης επί των Ορφικών Ύμνων που έκανε ο αστρονόμος Κώστας Χασάπης (Ι.Δ. Πασσάς «Τα Ορφικά»), ο Ορφεύς έζησε γύρω στο 12.000 π.Χ. Ακόμα και το γεγονός αυτό όμως, αν το παραβλέψουμε ως εξωπραγματικό, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Ηράκλειτος, ο Ευριπίδης, ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος, ο Όμηρος, ο Ησίοδος, ο Εμπεδοκλής, ο Αριστοφάνης, ο Δημόκριτος, ο Ιπποκράτης, ο Πλούταρχος, ο Αυτοκράτωρ Ιουλιανός (ο επονομαζόμενος Παραβάτης) και τόσοι άλλοι Έλληνες Σοφοί, έθεσαν τις Πρώτες Αρχές για να συνεχίσουν όλες οι σύγχρονες επιστήμες και τέχνες, να υπηρετούν την Ανθρωπότητα.
Η Ελλάς ως έθνος και οι Έλληνες ως φυλή, δεν είχαν θέσει ποτέ σαν Σκοπό τους την προσωπική τους ευδαιμονία, παρά μέσα από τη φιλαυτία, οξυθυμία και τόσα άλλα χαρακτηριστικά γονίδια του Ελληνικού κυττάρου, θεωρούσαν εαυτούς ευτυχείς (τυχερούς) αν κατόρθωναν να περάσουν το όνομά τους στην Αθανασία έχοντας προσφέρει υπηρεσίες στο Κοινωνικό Σύνολο.
Η αλήθεια είναι, όσο και κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε σα φανατικοί, ότι ο Έλληνας είναι θεός, διότι το Πνεύμα του έχει έντονη διαύγεια και ο νους του αφάνταστα μεγάλες δυνατότητες. Αυτά είναι θεία χαρίσματα, τα οποία είναι κληρονομιά των προγόνων μας προς εμάς, διά μέσου του γενετικού κώδικα (DNA), για αυτό άλλωστε λέμε ότι ο Έλληνας έχει κύτταρο. Έτσι, άλλοι λαοί οι οποίοι δε διέθεταν αυτά τα χαρίσματα και είχαν μεταβληθεί σε έλλογα όντα αφού είχαν παιδευθεί (εκπαιδευθεί) από Έλληνες, στην πορεία τους δε μπόρεσαν να συλλάβουν την ουσία του Απόλυτου Αγαθού και το ταύτισαν με κάποια επιμέρους αγαθά. Με αυτό τον τρόπο, συγχέοντας τον Σκοπό με τα Μέσα, κατέστησαν σαν Ευδαιμονία την απόκτηση πλούτου, αφού αυτός είναι το σημαντικότερο από τα επί μέρους αγαθά ή μέσα.
Οι Έλληνες του Μητροπολιτικού μας χώρου (του γεωφυσικού εκείνου τμήματος το οποίο ονομάζουμε Ελλάς) δεν είχαν ποτέ σαν πρωταρχικό σκοπό την απόκτηση πλούτου, αφού άλλωστε η γη μας δεν είναι ιδιαίτερα καλλιεργήσιμη λόγω των ορεινών όγκων. Ο πλούτος της Ελλάδος βρισκόταν πάντα στη θάλασσα, για αυτό και οι Έλληνες, σαν ναυτικός λαός, ταξίδευαν πολύ, γνωρίζοντας καινούριους τόπους, νέους λαούς, έχοντας αυτό σαν αποτέλεσμα την απόκτηση Σοφίας διά μέσω των τεχνών και της εμπειρίας. Έτσι, σε συνδυασμό με το θεϊκό δώρο του κλίματος που έχουμε στην Ελλάδα (σαν καθέδρα των θεών), καθιστούσε ευδαίμονα τον Έλληνα μόνο και μόνο με το να βλέπει τον Ήλιο να ανατέλλει (ή να δύει) και να θαυμάζει τα άστρα. Διότι η ομορφιά (το κάλλος ή αγαθό) βρίσκεται στα απλά πράγματα, τα φυσικά (της φύσης) τα οποία και δε μεταβάλλονται, αφού κατά αυτόν τον τρόπο «ήταν να είναι».
Ταυτόχρονα, οι βάρβαροι λαοί έχοντας αφθονία πρώτων υλών και φυσικού πλούτου καθιέρωσαν το χρήμα σαν μέτρο. Έτσι, έχοντας πολλά χρήματα, κατόρθωναν κατά καιρούς να συγκροτούν μεγάλους στρατούς και να επιτίθενται στην Ελλάδα (σαν Μητρόπολη πάντα), επειδή με την «παιδική» τους νόηση πίστευαν πως θα μπορούσαν να υποδουλώσουν το Πνεύμα (και κατά συνέπεια την Ευδαιμονία). Τα αποτελέσματα αυτών των προσπαθειών είναι γνωστά, μέσω της Ένδοξης Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, κατά την οποία παρουσιάζονται εξωπραγματικά γεγονότα. Έτσι, στρατοί εκατοντάδων χιλιάδων ανδρών τρέπονται σε φυγή από μερικές δεκάδες χιλιάδων ανδρών, οι οποίοι το μόνο που ήθελαν στη ζωή τους ήταν να μπορούν να θαυμάζουν ελεύθεροι την τάξη που επικρατεί στον Κόσμο, πατώντας στη δική τους γη και κρατώντας στην αγκαλιά τα παιδιά τους.
Αυτό είναι το πραγματικό Αγαθό, το σύμφωνα με τον Ορθό Λόγο της ύπαρξης του ανθρώπου (σαν σάρκα) σε αυτή την γη, σε αυτό τον πλανήτη.
Και η Ελληνική Μάνα Γη είναι αγιασμένη από τα σώματα θεών οι οποίοι πολέμησαν και επέστρεψαν το σώμα τους στην Μάνα του για το Δίκαιο και το Σύμφωνο με τον Ορθό Λόγο.
Έτσι λοιπόν, το Ορθό (Αγαθό) είναι η σάρκα να υπηρετεί το Πνεύμα και όπως λέει και ο Πλάτων, η ψυχή άρχει του σώματος. Έχοντας όμως οι Έλληνες υποστεί μεγάλες δοκιμασίες, περιόδους στερήσεως ελευθερίας, η για 4 αιώνες υποδούλωση των σωμάτων (αλλά όχι του Πνεύματος) τους στους Μογγόλους, οι εμφύλιοι σπαραγμοί, χάσιμο εδαφών ελληνικών, δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι και τόσα άλλα, δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν την μακροπρόθεσμη δόλια επίθεση που δέχθηκαν. Διότι, ζώντας τόσους αιώνες δοκιμασιών, όταν κέρδισαν την ελευθερία τους (όταν ψευδώς είκασαν ότι την κέρδισαν), επαναπαύθηκαν και μετέφρασαν αυτή την ελευθερία σε δύο Ι.Χ. αυτοκίνητα, τρεις τηλεοπτικές συσκευές σε κάθε οικία, έξοδο κάθε βράδυ σε νυχτερινά κέντρα και τόσες άλλες μορφές αναρχίας και ασυδοσίας. Μην έχοντας λοιπόν υποδουλωθεί για τόσους αιώνες το Καλό (Έλλην, Πνεύμα) στο Κακό (βάρβαροι, σάρκα) όταν το δεύτερο έπαιρνε τη μορφή στρατευμάτων και κατακτητών, υποδουλώθηκε σε αυτό όταν πήρε πιο ηδονική μορφή σαν υλικά και καταναλωτικά αγαθά.
Ενώ το Ορθό (Αγαθό) είναι η Σάρκα να υπηρετεί το Πνεύμα, βλέπουμε γύρω μας λύπη και σε πλούσιους και σε φτωχούς, διότι ζούμε τους καιρούς κατά τους οποίους ισχύει το μη Αγαθό (Κακό), δηλαδή η σάρκα να υποδουλώνει το Πνεύμα. Είναι αυτονόητο ότι αφού το Πνεύμα έχασε (προσωρινά) τη λάμψη του για αυτούς που το κατέχουν, δηλαδή τους Έλληνες, πόσο μάλλον δεν θα ισχύει αυτό για τους αλλόφυλους (μη Έλληνες) που προσδοκούσαν από Εκείνους να τους φωτίσουν.
... Φθάσαμε έτσι στο σημείο κατά το οποίο ο Πνευματικός Άνθρωπος που έθετε τον εαυτό του μέρος ενός συνόλου που θα διασφάλιζε την κοινή συμμετοχή όλων στην Αρετή, το Καλό και το Σύμφωνο με τον Λόγο, να θέτει τον ίδιο αυτό εαυτό μέρος μιας ομάδας που επιδιώκει όλο και περισσότερα υλικά αγαθά για τον επικεφαλής μιας πολυεθνικής εταιρείας ή μιας οποιασδήποτε επιχειρήσεως....
Πόσος άραγε είναι ο χρόνος που αφιερώνει ένας διαφημιστής, ένας λογιστής, ένας γενικός διευθυντής μιας εταιρείας για να μελετήσει Φιλοσοφία, δηλαδή να γνωρίσει τον ίδιο του τον εαυτό; Η απάντηση βέβαια είναι φανερή, διότι αν του άφηνε χρόνο ο εργοδότης του να το κάνει αυτό, θα καταλάβαινε τη ματαιότητα της αποδόσεως Φ.Π.Α., της προωθήσεως του προϊόντος στην αγορά, του χαμηλού κόστους συσκευασίας και θα άνοιγε το παράθυρό του να θαυμάσει τη Δύση του Ηλίου.
Γιατί ο Ήλιος θα δύει πάντα (αλλά και θα ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ) ενώ το Φ.Π.Α., το κόστος συσκευασίας και όλοι αυτοί οι τεχνοκρατικοί όροι σε μερικά χρόνια δεν θα υπάρχουν πια ούτε στη μνήμη μιας Ανθρωπότητας που θα έχει πολύ πιο σημαντικά πράγματα να σκεφτεί. Με αυτό τον τρόπο όμως, ο εργοδότης θα έχανε σημαντικά υλικά αγαθά, ένα μικρό μέρος των οποίων τώρα προσφέρει στους «σκλάβους» του, σε μορφή δολώματος και «bonus» για να δουλεύουν.
Έτσι λοιπόν κλείνοντας, Αγαθό είναι το Σύμφωνο με τον Λόγο και η αντίληψη διά του Νου του Κόσμου (διακόσμηση) που υπάρχει στη Φύση, μέρος της οποίας είναι και ο άνθρωπος. Όταν το συνειδητοποιήσει αυτό ο εκάστοτε θνητός και ανακαλύψει το μικρό θεό που κρύβει μέσα του, θα μπορέσει να αποκτήσει την Ευδαιμονία, την οποία θα ορίσουμε, αφού πρώτα διερευνήσουμε τα σχετικά με την Αρετή.
"Είναι πολύ μεγάλο αγαθό να ζεις μιλώντας για την αρετή και η ζωή χωρίς να εξετάζει αυτήν, είναι ζωή χωρίς αξία."
Πλάτων (Απολογία Σωκράτους 38a)
Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος
Τον μόνο τρόπο που δημιουργεί ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΥΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
Και ίσως ξαναγίνουμε ...
Άλλωστε ο Κεραυνός του Διός αυτό δείχνει, ανάμεσα σε άλλα:
Τη Φώτιση ...
...
------------------------------Τα αγαθά που πλησιάζουν περισσότερο την έννοια του Απόλυτου Αγαθού είναι τα εντός της ψυχής αγαθά και αυτό διότι τα υλικά αγαθά μετέχουν της γενέσεως και της φθοράς, ενώ αντίθετα τα ψυχικά (ή μη υλικά) είναι αΐδια (αιώνια ίδια). Το Απόλυτο Αγαθό είδαμε πως είναι τέλειο και αύταρκες, άρα και αΐδιο, οπότε η μη γένεση και αναγκαστικά μη φθορά είναι κοινή ιδιότητα του Απόλυτου Αγαθού (σαν Ιδέα) και των ψυχικών αγαθών. Έτσι λοιπόν για να φτάσει κάποιος στο Ουσιαστικό Αγαθό, πρέπει να χρησιμοποιήσει το νου του για να ανακαλύψει τον θεό που κρύβει μέσα στου.
Σε αυτό το σημείο τίθεται το κρίσιμο ερώτημα, δηλαδή αφού ο άνθρωπος γνωρίζει ότι το Αγαθό βρίσκεται στη σφαίρα της ψυχής, για ποιο λόγο προσπαθεί να το βρει μέσα σε ολοένα και περισσότερα υλικά αγαθά;
Η απάντηση, κατά την προσωπική μου πάντα άποψη, είναι απλή.
Είναι γενικά αποδεκτό ότι ολόκληρο το οικοδόμημα του Πολιτισμού (είτε αυτός είναι Ανατολικός, είτε Δυτικός), είναι χτισμένο επάνω σε θεμέλια που τοποθέτησε το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα και κυρίως του Ορφέως, ο οποίος έζησε προϊστορικά. Σύμφωνα όμως με τα αποτελέσματα της μελέτης επί των Ορφικών Ύμνων που έκανε ο αστρονόμος Κώστας Χασάπης (Ι.Δ. Πασσάς «Τα Ορφικά»), ο Ορφεύς έζησε γύρω στο 12.000 π.Χ. Ακόμα και το γεγονός αυτό όμως, αν το παραβλέψουμε ως εξωπραγματικό, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Ηράκλειτος, ο Ευριπίδης, ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος, ο Όμηρος, ο Ησίοδος, ο Εμπεδοκλής, ο Αριστοφάνης, ο Δημόκριτος, ο Ιπποκράτης, ο Πλούταρχος, ο Αυτοκράτωρ Ιουλιανός (ο επονομαζόμενος Παραβάτης) και τόσοι άλλοι Έλληνες Σοφοί, έθεσαν τις Πρώτες Αρχές για να συνεχίσουν όλες οι σύγχρονες επιστήμες και τέχνες, να υπηρετούν την Ανθρωπότητα.
Η Ελλάς ως έθνος και οι Έλληνες ως φυλή, δεν είχαν θέσει ποτέ σαν Σκοπό τους την προσωπική τους ευδαιμονία, παρά μέσα από τη φιλαυτία, οξυθυμία και τόσα άλλα χαρακτηριστικά γονίδια του Ελληνικού κυττάρου, θεωρούσαν εαυτούς ευτυχείς (τυχερούς) αν κατόρθωναν να περάσουν το όνομά τους στην Αθανασία έχοντας προσφέρει υπηρεσίες στο Κοινωνικό Σύνολο.
Η αλήθεια είναι, όσο και κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε σα φανατικοί, ότι ο Έλληνας είναι θεός, διότι το Πνεύμα του έχει έντονη διαύγεια και ο νους του αφάνταστα μεγάλες δυνατότητες. Αυτά είναι θεία χαρίσματα, τα οποία είναι κληρονομιά των προγόνων μας προς εμάς, διά μέσου του γενετικού κώδικα (DNA), για αυτό άλλωστε λέμε ότι ο Έλληνας έχει κύτταρο. Έτσι, άλλοι λαοί οι οποίοι δε διέθεταν αυτά τα χαρίσματα και είχαν μεταβληθεί σε έλλογα όντα αφού είχαν παιδευθεί (εκπαιδευθεί) από Έλληνες, στην πορεία τους δε μπόρεσαν να συλλάβουν την ουσία του Απόλυτου Αγαθού και το ταύτισαν με κάποια επιμέρους αγαθά. Με αυτό τον τρόπο, συγχέοντας τον Σκοπό με τα Μέσα, κατέστησαν σαν Ευδαιμονία την απόκτηση πλούτου, αφού αυτός είναι το σημαντικότερο από τα επί μέρους αγαθά ή μέσα.
Οι Έλληνες του Μητροπολιτικού μας χώρου (του γεωφυσικού εκείνου τμήματος το οποίο ονομάζουμε Ελλάς) δεν είχαν ποτέ σαν πρωταρχικό σκοπό την απόκτηση πλούτου, αφού άλλωστε η γη μας δεν είναι ιδιαίτερα καλλιεργήσιμη λόγω των ορεινών όγκων. Ο πλούτος της Ελλάδος βρισκόταν πάντα στη θάλασσα, για αυτό και οι Έλληνες, σαν ναυτικός λαός, ταξίδευαν πολύ, γνωρίζοντας καινούριους τόπους, νέους λαούς, έχοντας αυτό σαν αποτέλεσμα την απόκτηση Σοφίας διά μέσω των τεχνών και της εμπειρίας. Έτσι, σε συνδυασμό με το θεϊκό δώρο του κλίματος που έχουμε στην Ελλάδα (σαν καθέδρα των θεών), καθιστούσε ευδαίμονα τον Έλληνα μόνο και μόνο με το να βλέπει τον Ήλιο να ανατέλλει (ή να δύει) και να θαυμάζει τα άστρα. Διότι η ομορφιά (το κάλλος ή αγαθό) βρίσκεται στα απλά πράγματα, τα φυσικά (της φύσης) τα οποία και δε μεταβάλλονται, αφού κατά αυτόν τον τρόπο «ήταν να είναι».
Ταυτόχρονα, οι βάρβαροι λαοί έχοντας αφθονία πρώτων υλών και φυσικού πλούτου καθιέρωσαν το χρήμα σαν μέτρο. Έτσι, έχοντας πολλά χρήματα, κατόρθωναν κατά καιρούς να συγκροτούν μεγάλους στρατούς και να επιτίθενται στην Ελλάδα (σαν Μητρόπολη πάντα), επειδή με την «παιδική» τους νόηση πίστευαν πως θα μπορούσαν να υποδουλώσουν το Πνεύμα (και κατά συνέπεια την Ευδαιμονία). Τα αποτελέσματα αυτών των προσπαθειών είναι γνωστά, μέσω της Ένδοξης Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, κατά την οποία παρουσιάζονται εξωπραγματικά γεγονότα. Έτσι, στρατοί εκατοντάδων χιλιάδων ανδρών τρέπονται σε φυγή από μερικές δεκάδες χιλιάδων ανδρών, οι οποίοι το μόνο που ήθελαν στη ζωή τους ήταν να μπορούν να θαυμάζουν ελεύθεροι την τάξη που επικρατεί στον Κόσμο, πατώντας στη δική τους γη και κρατώντας στην αγκαλιά τα παιδιά τους.
Αυτό είναι το πραγματικό Αγαθό, το σύμφωνα με τον Ορθό Λόγο της ύπαρξης του ανθρώπου (σαν σάρκα) σε αυτή την γη, σε αυτό τον πλανήτη.
Και η Ελληνική Μάνα Γη είναι αγιασμένη από τα σώματα θεών οι οποίοι πολέμησαν και επέστρεψαν το σώμα τους στην Μάνα του για το Δίκαιο και το Σύμφωνο με τον Ορθό Λόγο.
Έτσι λοιπόν, το Ορθό (Αγαθό) είναι η σάρκα να υπηρετεί το Πνεύμα και όπως λέει και ο Πλάτων, η ψυχή άρχει του σώματος. Έχοντας όμως οι Έλληνες υποστεί μεγάλες δοκιμασίες, περιόδους στερήσεως ελευθερίας, η για 4 αιώνες υποδούλωση των σωμάτων (αλλά όχι του Πνεύματος) τους στους Μογγόλους, οι εμφύλιοι σπαραγμοί, χάσιμο εδαφών ελληνικών, δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι και τόσα άλλα, δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν την μακροπρόθεσμη δόλια επίθεση που δέχθηκαν. Διότι, ζώντας τόσους αιώνες δοκιμασιών, όταν κέρδισαν την ελευθερία τους (όταν ψευδώς είκασαν ότι την κέρδισαν), επαναπαύθηκαν και μετέφρασαν αυτή την ελευθερία σε δύο Ι.Χ. αυτοκίνητα, τρεις τηλεοπτικές συσκευές σε κάθε οικία, έξοδο κάθε βράδυ σε νυχτερινά κέντρα και τόσες άλλες μορφές αναρχίας και ασυδοσίας. Μην έχοντας λοιπόν υποδουλωθεί για τόσους αιώνες το Καλό (Έλλην, Πνεύμα) στο Κακό (βάρβαροι, σάρκα) όταν το δεύτερο έπαιρνε τη μορφή στρατευμάτων και κατακτητών, υποδουλώθηκε σε αυτό όταν πήρε πιο ηδονική μορφή σαν υλικά και καταναλωτικά αγαθά.
Ενώ το Ορθό (Αγαθό) είναι η Σάρκα να υπηρετεί το Πνεύμα, βλέπουμε γύρω μας λύπη και σε πλούσιους και σε φτωχούς, διότι ζούμε τους καιρούς κατά τους οποίους ισχύει το μη Αγαθό (Κακό), δηλαδή η σάρκα να υποδουλώνει το Πνεύμα. Είναι αυτονόητο ότι αφού το Πνεύμα έχασε (προσωρινά) τη λάμψη του για αυτούς που το κατέχουν, δηλαδή τους Έλληνες, πόσο μάλλον δεν θα ισχύει αυτό για τους αλλόφυλους (μη Έλληνες) που προσδοκούσαν από Εκείνους να τους φωτίσουν.
... Φθάσαμε έτσι στο σημείο κατά το οποίο ο Πνευματικός Άνθρωπος που έθετε τον εαυτό του μέρος ενός συνόλου που θα διασφάλιζε την κοινή συμμετοχή όλων στην Αρετή, το Καλό και το Σύμφωνο με τον Λόγο, να θέτει τον ίδιο αυτό εαυτό μέρος μιας ομάδας που επιδιώκει όλο και περισσότερα υλικά αγαθά για τον επικεφαλής μιας πολυεθνικής εταιρείας ή μιας οποιασδήποτε επιχειρήσεως....
Πόσος άραγε είναι ο χρόνος που αφιερώνει ένας διαφημιστής, ένας λογιστής, ένας γενικός διευθυντής μιας εταιρείας για να μελετήσει Φιλοσοφία, δηλαδή να γνωρίσει τον ίδιο του τον εαυτό; Η απάντηση βέβαια είναι φανερή, διότι αν του άφηνε χρόνο ο εργοδότης του να το κάνει αυτό, θα καταλάβαινε τη ματαιότητα της αποδόσεως Φ.Π.Α., της προωθήσεως του προϊόντος στην αγορά, του χαμηλού κόστους συσκευασίας και θα άνοιγε το παράθυρό του να θαυμάσει τη Δύση του Ηλίου.
Γιατί ο Ήλιος θα δύει πάντα (αλλά και θα ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ) ενώ το Φ.Π.Α., το κόστος συσκευασίας και όλοι αυτοί οι τεχνοκρατικοί όροι σε μερικά χρόνια δεν θα υπάρχουν πια ούτε στη μνήμη μιας Ανθρωπότητας που θα έχει πολύ πιο σημαντικά πράγματα να σκεφτεί. Με αυτό τον τρόπο όμως, ο εργοδότης θα έχανε σημαντικά υλικά αγαθά, ένα μικρό μέρος των οποίων τώρα προσφέρει στους «σκλάβους» του, σε μορφή δολώματος και «bonus» για να δουλεύουν.
Έτσι λοιπόν κλείνοντας, Αγαθό είναι το Σύμφωνο με τον Λόγο και η αντίληψη διά του Νου του Κόσμου (διακόσμηση) που υπάρχει στη Φύση, μέρος της οποίας είναι και ο άνθρωπος. Όταν το συνειδητοποιήσει αυτό ο εκάστοτε θνητός και ανακαλύψει το μικρό θεό που κρύβει μέσα του, θα μπορέσει να αποκτήσει την Ευδαιμονία, την οποία θα ορίσουμε, αφού πρώτα διερευνήσουμε τα σχετικά με την Αρετή.
"Είναι πολύ μεγάλο αγαθό να ζεις μιλώντας για την αρετή και η ζωή χωρίς να εξετάζει αυτήν, είναι ζωή χωρίς αξία."
Πλάτων (Απολογία Σωκράτους 38a)
Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου