ΟΔΟΣ....Μ.ΜΟΥΡΑΒΙΕΦ Μέρος Α΄"Η ΠΛΑΝΗ"

Η Ενότητα αφιερωμένη...


"Εχει  ήδη άναφερθή τό κείμενο τοϋ  "Αποστόλου Παύλου: Ιδού μυστήριον υμΐν λέγω" πάντες μέν ού κοιμηθησόμεθα, πάντες δέ άλλαγησόμεθα. "Ας σχολιάσουμε τή ρήση, άπό διαφορετική σκοπιά.
Τί σημαίνει:    πάντες    δέ    άλ λ α γ ησ ό μ ε θα;
'Αργά ή γρήγορα,  δλοι θά εγκαταλείψουμε τό  φυσικό μας 
σώμα και έτσι    πάντες    άλλαγησόμεθα.

  Άλλα  τότε τί σημαίνει πάντες  ο ύ  κ ο ι-μ η θ η σ ό μ ε θ α;

  Γίά τόν εξωτερικό ανθρωπο ή καταστροφή τοϋ φυσικού σώματος πού χρησιμεύει σάν μήτρα γιά τό αστρικό έμβρυο, δηλαδή τήν Προσωπικότητα, συνεπάγεται, υποχρεωτικά, τήν αποσύνθεση τής τελευταίας. Στή γλώσσα τής Παραδόσεως, ή διάλυση τής Προσωπικότητας καί, μαζί της, ή διάλυση τοΰ προσωπικού Έ γ ώ, ονομάζεται δεύτερος θάνατος. Μέ τή δεύτερη Γέννηση, δταν γεννιέται τό αστρικό σώμα πού ή συγκόλληση του εχει πραγματοποιηθή καί πού συγχωνεύεται στδ πραγματικό Έ γ ώ γιά νά σχηματίσει μιαν Ατομικότητα, φθάνουμε στην πλανητική ζωή διαφεύγοντας έτσι τό δεύτερο θάνατο. Αυτός όμως θά πραγματοποιηθή, δχι πιά 40 ήμερες μετά τό θάνατο τοΰ φυσικοδ σώματος αλλά μόνον έπειτα άπό 80 αστρικά χρόνια, δηλαδή 2.400.000 γήίνα χρόνια. Γιά τόν άνθρωπο 4, δταν θά εχει περάσει τό κατώφλι τοΰ εσωτερικού κύκλου, δ θάνατος τοϋ φυσικοΰ σώματος θά Ισοδυναμεί μέ τήν εγκατάλειψη ενός ενδύματος τριμμένου ή περασμένης μόδας. θά πάρει άλλο, αν τό έχει ανάγκη. Κάτι τέτοιο δέν θά σημαίνει πιά καταστροφή. Αυτό είναι τό νόημα τών λόγων τοϋ Αποστόλου Παύλου.

  Τό  κείμενο φωτίζει τα πρώτα δεδομένα τοΰ προβλήματος. Είναι τά συνολο τών δρασεων πού πρέπει νά εκπληρωθούν γιά νά -έπιτευχθή, κατά τόν Απόστολο, δ καθορισμένος σκοπός πού, στην επιστήμη τοΰ έσωτερισμοΰ, ονομάζεται "Οδός. Οί δροι είναι: ή πραγματοποίηση ορισμένων μελετών, ή τήρηση τών εντολών, δ σεβασμός ορισμένων κανόνων, ή εκτέλεση τών πρακτικών εργασιών" δλα πρέπει νά γίνον

 ται μέ τό πνεύμα της ακριβείας πού  κυριαρχεί στον τομέα τής θετικής  επιστήμης. 'Αλλά, στον τομέα τοΰ  έαωτερισμοΰ, τό κριτικό πνεύμα πρέπει να άσκηθή, να άναλυθή καί να ό-ξυνθή πολύ περισσότερο άπό δ,τι στον τομέα της επιστήμης. "Αν, στό διανοητικό πεδίο, ή λογική τείνει να σχηματίσει σαφείς ορισμούς, είναι έξ ίσου αληθινό δτι ή λειτουργία τοϋ νοΰ βρίσκεται κάτω άπό τήν επήρεια της Πλάνης πού συχνά διαφθείρει τήν ορθή χρίση μας. Στό συγκινησιακό πεδίο, ή κατάσταση είναι ακόμη πιό περίπλοκη, γιατί είνα! πολύ δύακολο να προσανατολιστούμε καΐ να ξεχωρίσουμε καθαρά εκείνο πού γεννιέται άπό έμας τους ίδιους άπό εκεΐνο πού προκύπτει άπό εξωτερικές εντυπώσεις" μέ άλλα λόγια, τό Έ γ ώ άπό τό Μή-Έγώ. Ή τόσο εύκολη διάκριση τοΰ αντικειμένου άπό τό υποκείμενο στό φυσικό πεδίο, γίνεται λιγώτερο εύκολη στό διανοητικό και πάρα πολύ δύσκολη στό συγκινησιακό πεδίο· Ή συγκινησιακή ζωή αποτελεί δμως τό πρωταρχικό αντικείμενο της εσωτερικής εργασίας. Γι' αύτδ καΐ ή διαδικασία τοϋ εσωτερισμού αποδίδει τόσο μεγάλη σημασία στην ανάπτυξη τοΰ κριτικού πνεύματος πού κατευθύνεται προς τόν εαυτό μας, δηλαδή προς τα φαινόμενα της εσωτερικής μας ζωής.

                 ** Ό άνθρωπος, σαν  κύτταρο τής οργανικής ζωής  επάνω στή Γή, συμμετέχει στην  ανάπτυξη τής Ακτίνας τής Δημιουργίας. Ή ζωογόνηση τής Σελήνης, τού κοσμικού εμβρύου, είναι μια άπό τΙς σύγχρονες δψεις τής αναπτύξεως αυτής. Απαιτεί σημαντικές ποσότητες ενέργειας πού παράγονται, κυρίως άπό τόν ανθρώπινο φορέα τής οργανικής ζωής. Ή Πλάνη πού παίζει ενα ρόλο τόσο σημαντικό στή συνείδηση έγρηγόρσεως τοϋ άνθρωπου, εισχώρησε καΐ έδώ μέ σκοπό νά δεχτή δ άνθρωπος να λάβει μέρος, χωρίς νά επαναστατήσει καΐ σέ αυτή τήν εκδήλωση τοΰ κοσμικού Εργου 

  "Αν  συνειδητοποιήσει κανείς τήν  κατάσταση αύτη καί επιθυμεί  νά ξεφύγει άπό τήν επήρεια  της, πρέπει νά συλλάβει και νά δημιουργήσει ενα προστατευτικό προπέτασμα εναντίον τής καταστρεπτικής επιρροής τής Σελήνης. Πρέπει &μως νά φυλαχτή για νά μήν πέσει άπό τή μία πλάνη στην άλλη, δημιουργώντας ενα ψεύτικο προπέτασμα^- γιατί, τότε, αντί για οικονομία προκύπτε'. μεγαλύτερη απώλεια δυνάμεων. Ή ποσότης δμως των δυνάμεων πού είναι απαραίτητες γιά μιά αξιόλογη αντίσταση στην επιρροή τής Σελήνης, είναι σημαντική. Ή πρώτη επιταγή είναι λοιπόν νά σταματήσει κανείς τή σπατάλη τους^ νά κλείσει τους κρουνούς πού επιτρέπουν στην ενέργεια νά ξεφεύγει ανώφελα : τίς άγονες συγκινήσεις, ιδιαίτερα τίς αρνητικές : τίς φαντασιώσεις πού απορρέουν άπό μιά ανεξέλεγκτη φαντασία, τίς ασυντόνιστες νοητικές ασκήσεις, τή φλυαρία, κλπ. Πρέπει κανείς νά ενεργεί σαν ενας φρόνιμος υπουργός των οικονομικών, νά εξοικονομεί αυστηρά τις δυνάμεις του, χωρίς δμως νά απονεκρώνει τή δραστηριότητα ή τή διάνοια του. 'Αντίθετα, μάλιστα, πρέπει να συσσωρεύει, νά αυξάνει, όσο τό δυνατόν περισσότερο, αυτές τίς δυνάμεις γιά νά δημιουργήσει αποθέματα. Αυτή είναι ή διπλή δψη τοΰ πρώτου επιδιωκομένου στδχου.

...... o άνθρωπος πρέπει σχεδόν καθημερινά νά επανεκτιμά τις αξίες, γιά νά μήν πέσει καί πάλι σέ κάποια καινούργια παγίδα. Συμφωνεί γενικά, στην αναγνώριση τής υπάρξεως τοϋ κινδύνου τής Πλάνης άλλα μάλλον θεωρητικά. Τις περισσότερες φορές βλέπει τόν κίνδυνο νά βαραίνει τόν πλησίον του, δχι δμως καί τόν ίδιον. "Ετσι, συνεχίζει νά ζει, σήμερα όπως καί χθες καί νά θριαμβεύει ή πάντοτε παροΰσα δύναμη πού, γενικά, ονομάζεται Διάβολος ή δπως άλλοιώς θέλετε να το πείτε Ζοϋμε σέ έναν κόσμο τεχνητό, πλανερό. "Ενας βουδιστής μοναχός απαντώντας στην ερώτηση: Πώς φαντάζεστε τή δημιουργία τοϋ κόσμου; είπε κάποτε: Ό κόσμος δημιουργείται   άπό τήν αρχή γιά κάθε νεογέννητο. Αυτό είναι σωστό, γιατί ή δύναμη τής πλάνης ενώ μας δεσμεύει δλους, εξασκεί μια ατομική" δράση στον καθένα μας, άφοϋ τό πνεύ­μα .μας εχει έκφυλιστή, μέ ιδιαίτερο δικό του τρόπο. Μπορεί νά υπάρξει διέξοδος άπό τήν κατάσταση αυτή; "Αν μένουμε ήσυχα στή θέση μας ανοίγονται εμπρός μας οι ανθρώπινες σταδιοδρομίες, πού βρίσκονται πριν άπό τό κενό. Μπορεί κανείς νά εχει μιά ζωή ευτυχισμένη ή δυστυχισμένη, μιά ζωή οικογενειακή, ερωτικές περιπέτειες, νά κάνει ανακαλύ­ψεις, νά ταξιδεύει, νά γράφει.. "Επειτα, έρχεται τό τέλος.

Ή λογική μας αρχίζει νά γίνεται πιό ρεαλιστική, αν ή προσοχή μας συγκεντρωθή στό τέλος μας. Στή ζωή μπορεί νά μας συμβοϋν τα πάντα ή τίποτε" οί επιδιώξεις μας μπορεί νά ικανοποιηθοΰν ή όχι, υπάρχει δμως ενα βέβαιο τέλος" δ θάνατος. Στις μελέτες μας, πρέπει νά ξεκινή­σουμε άπό αυτό τό γεγονός.

Ή επόμενη ερώτηση τίθεται στην ανθρωπότητα άπό τότε πού άρχισε νά.υπάρχει: δ θάνατος είναι οπωσδήποτε ανα­πόφευκτος; Δέν υπάρχει τρόπος διαφυγής; Μπορούμε νά παραδεχτοϋμε ότι ή γέννηση, ή ανατροφή μας, ή μόρφωση μας, κλπ. δέν καιταλήγουν παρά σέ μία απλή . ε κ μ η δ έ ν η-σ η; Μπορουν ή καρδιά καΐ τό κεφάλι μας νά συμβιβαστούν με αυτή τή μοίρα, χωρίς νά επαναστατήσουν;

Στην πραγματικότητα, δέν- τό σκεφτόμαστε καθόλου, ή πολύ λίγο, προς μεγάλη Ικανοποίηση τής πλάνης. Σήμερα όμως, δ ανθρωπος σκέπτεται περισσότερο τή .ματαιότητα των πραγμάτων τοΰ κόσμου τούτου, Ιδίως μετά τά γεγονότα τοϋ αιώνα μας: παγ­κόσμιοι πόλεμοι, επαναστάσεις, εμφύλιοι πόλεμοι, ψυχρός πό­λεμος, πολιτικές καΐ κοινωνικές εντάσεις, κατάλυση αυτο­κρατοριών, εκπληκτική δημογραφική πρόοδος, θά έπανεξε-ταστοϋν αργότερα δλα αυτά τά γεγονότα πού οφείλουν τήν ΰπαρξή τους σέ λόγους κοσμικής φύσεως.

Μπροστά σέ αυτό τό θέαμα, γεννιέται μέσα μας τό συναί­σθημα τοΰ παράλογου. Ή καλπάζουσα πρόοδος τής τεχνικής, αντί νά καθησυχάσει, εμπνέει φόβο καΐ αβεβαιότητα πού υπο­σκάπτουν τήν ακλόνητη, μέχρι σήμερα, δύναμη τής Πλά­νης. Κι αρχίζουμε νά έχουμε όξύ ενδιαφέρον γιά τό πρό­βλημα τοΰ θανάτου πού, ως χθες ακόμη, βρισκόταν κατα­χωνιασμένο στα βάθη τής συνειδήσεως έγρηγόρσεως...
...Συνεχίζεται....
=========