Ο ΑΡΙΘΜΟΣ 7 [Μέρος ΣΤ΄..Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ 7 ΠΕΠΛΩΝ]

Ενας αναλλοίωτος μεσα στους αιώνες συμβολισμος,αυτος του χορου με τα επτα πέπλα..απο τις ιερειες της Δήμητρας στην Ελευσινα ως το χορο της Ισιδας..αλλα κι η Αστάρτη ..ντυμένη με επτα πέπλα χορευοντας κατεβαίνει τις επτα κολάσεις,για να βρει τον αγαπημένο της Ταμμουρ..σε καθε στροφή του χορου  πετάει κι ενα πέπλο,κι ανοιγει μια πύλη..ωσπου στο τελος ολόγυμνη βρίσκεται μπροστα στο Θεό..κι η Σαλώμη θα χορεψει τον μαγικο χορό για να λαβει το επαθλο..την κεφαλη του Προδρόμου ...ολα τελικα ενας αέναος χορός σαν κι αυτόν των αστεριών...ο κυκλος του θανάτου και της ζωης,τα επτά πεδία της γης και του ηλιακου συστήματος,τής ενσαρκωσης και τής συνθεσης της μορφης των κόσμων,οι κυκλοι δημιουργίας που κλεινουν και οι νεοι που ανοίγουν,συμφωνα με τους νόμους τής εξέλιξης...τα επτα πέπλα τής μάγιας που δεσμευουν την ψυχη...κι εκεινη σε καθε στροφη του χορου της απεκδύεται κι ενα απο τα πεπλα  του αντικατοπτρισμού και της αντανακλασης ωσπου λυτρωμενη στο τελος θα σταθει ολογυμνη κατω απ το φως τής αλήθειας[φυσικά υποκρύπτονται κι αλλες εννοιες στο συμβολικό αυτό χορό]......

Πρίν αρκετά χρόνια ο Τόμ Ρόμπινς εγραψε ενα βιβλίο,ενα κατ εξοχήν πολιτικό βιβλίο με πολλες προεκτάσεις και συμβολισμους..παρακάτω δυο λόγια για τήν υπόθεση και καποια αποσπάσματα απ το βιβλιο..

[Ένας Άραβας κι ένας Εβραίος ανοίγουν μαζί εστιατόριο απέναντι στο κτίριο του
ΟΗΕ.Ίσως να μοιάζει με ξεκίνημα ανέκδοτου, στην πραγματικότητα όμως είναι 
άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφεται το μυθιστόρημα του Τομ Ρόμπινς, ένα
τολμηρό, αστείο κι ανησυχητικά προκλητικό βιβλίο, στο οποίο μια κονσέρβα
φασόλια φιλοσοφεί, ένα κουταλάκι του γλυκού τα χάνει, μια νεαρή σερβιτόρα
κυριαρχεί στο καλλιτεχνικό στερέωμα της Νέας Υόρκης κι ένας βίαιος
οξυγονοκολλητής, που δεν σηκώνει πολλά, ανακαλύπτει τον χαμένο Θεό της
Παλαιστίνης - ενώ όλες οι παραισθήσεις που εμπόδιζαν την ανθρωπότητα ν'
αντικρίσει την αλήθεια σωριάζονται καταγής η μια μετά την άλλη σαν τα πέπλα της
Σαλώμης." Ο Χορός Εφτά Πέπλων" είναι το πιο πολιτικό μυθιστόρημα του
Ρόμπινς και ταυτόχρονα το πιο χιουμοριστικό..........]

Το εξώφυλλο του βιβλίου

"Στο στοιχειωμένο σπίτι της ζωής, η τέχνη είναι η μόνη σκάλα που δεν τρίζει”

“H σκιά δεν ανήκει στο αντικείμενο που την ρίχνει”

“Η ανθρώπινη ανοησία δεν σταματά την πορεία των άστρων”

“Υπάρχουν πέπλα άγνοιας και ψευδαίσθησης που μας χωρίζουν από το στοιχείο που είναι απόλυτα απαραίτητο προκειμένου να κατανοήσουμε το εξελικτικό μας ταξίδι, πέπλα που μας κρύβουν το Μυστήριο που κατέχει μια πρωτεύουσα θέση στην ύπαρξή μας.”

“Το πρώτο από αυτά τα πέπλα κρύβει την καταπίεση της Θεάς, σκεπάζει το σεξουαλικό πρόσωπο του πλανήτη, καλύπτει τον αρχαίο θεμέλιο λίθο του ερωτικού τρόμου που στηρίζει την θρησκεία του σύγχρονου ανθρώπου”

Το δεύτερο πέπλο “διαχωρίζει ένα ον από το μεταμορφωτικό φως της ελευθερίας, από την μεθυστική λάμψη της αυτοδιάθεσης” και μόλις πέσει θα αποκαλυφθεί πως “οι άνθρωποι δεν είναι κυρίαρχοι των φυτών και των ζώων…. Η ανθρωπότητα είναι μια λειτουργία της φύσης. Επομένως δεν μπορεί να ζει ξεχωριστά από την φύση- αν κάνει κάτι τέτοιο ξεγελά απλώς τον εαυτό της”.

Το τρίτο πέπλο είναι το πέπλο της πολιτικής αυταπάτης. “Γιατί τι άλλο είναι η πολιτική στο κάτω κάτω, αν όχι η μανιακή ανάγκη των πολιτικών να ελέγχουν αντικείμενα και να παίρνουν αποφάσεις για άλλους ανθρώπους;” “Φυσικά όσο υπάρχουν πρόθυμοι οπαδοί θα υπάρχουν και οι ηγέτες που θα τους εκμεταλλευτούν”.

Η Σαλώμη σκοτεινή κι ελκυστική

Το τέταρτο πέπλο είναι αυτό της θρησκείας. “Η θρησκεία είναι ένας από τους κυριότερους δημιουργούς της ανθρώπινης δυστυχίας”.

Ο συγγραφέας δεν κρίνει την θρησκευτικότητα, τον μυστικισμό ή και την ίδια την ύπαρξη του θεού, κατακεραυνώνει όμως την οργανωμένη θρησκεία (χα, όπως καταλαβαίνετε φίλοι αναγνώστες θα είχα πολλά να πω εδώ).

Για τους πρώτους χριστιανούς λέει: “Άνθρωποι που προσεύχονταν αλλά δεν χόρευαν, που νήστευαν αλλά δεν γιόρταζαν, που βάφτιζαν αλλά δεν έπαιζαν, που μαστίγωναν αλλά δεν γαμούσαν, που αγόραζαν πνεύμα αλλά πουλούσαν ψυχή, που τιμούσαν τον πατέρα αλλά εξαπατούσαν την μητέρα…”

Και η πρωταγωνίστρια του βιβλίου σκέφτεται: “Η θρησκευτική ανατροφή που μου έδωσαν όταν ήμουν μικρή ήταν μια μορφή κακοποίησης”

Το πέμπτο πέπλο είναι αυτό της οικονομικής αξίας. “Η παρανοϊκή επίδραση των χρημάτων είναι ότι η αριθμητική με την οποία μετράμε τα πράγματα έχει γίνει πιο πολύτιμη από τα ίδια τα πράγματα”

Το έκτο πέπλο μας αποκαλύπτει (όταν πέφτει) πως “το τέλος του κόσμου είναι το πιο επικίνδυνο κλισέ από όλα”, πως “είναι μια ψευδαίσθηση που καταφέρνει να αναισθητοποιήσει και να διαφθείρει τους ανθρώπους” και πως “όταν δίνεις έμφαση στην μεταθανάτια ζωή, αρνιέσαι την ζωή. Όταν συγκεντρώνεις όλη την προσοχή σου στον παράδεισο, δημιουργείς κόλαση”.

Περιγράφει καταστάσεις που ίσως φανούν τρελές σε κάποιους – κι όμως δεν είναι καθόλου απίθανες…

Όσο για το έβδομο πέπλο: “Η ψευδαίσθηση του έβδομου πέπλου είναι ότι μπορείς να βάλεις κάποιον άλλο να το κάνει στην θέση σου: να σκεφτεί στην θέση σου, να κρεμάσει στο λαιμό του το δικό σου σταυρό…. Γι’αυτό ο καθένας πρέπει να αναλάβει τον έλεγχο της ζωής του, να ορίσει τον δικό του θάνατο και να κατασκευάσει την δική του σωτηρία…”

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.....