Τι είναι η Ρωσία για το ΝΑΤΟ και τι είναι το ΝΑΤΟ για τη Ρωσία!!!

 

Αλεξάντερ Γιακοβένκο( πρέσβης της Ρωσικής Ομοσπονδίας στη Μεγάλη Βρετανία κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στο Λονδίνο. 13 Απριλίου 2018)

Η παραφράση της διάσημης φράσης από τον «Άμλετ» και η ίδια η αγγλική της προέλευση περιγράφουν με ακρίβεια και συντομία την κατάσταση, στην οποία οι δυτικές ελίτ ελπίζουν σαφώς στην αιώνια παγκόσμια κυριαρχία της Δύσης, με ηγέτες τους Αγγλοσάξονες. Το όργανο, όχι το κύριο, αλλά το βασικό στρατιωτικό σύμβολο του, έγινε η Βορειοατλαντική Συμμαχία, που ενσάρκωσε όχι μόνο την ενότητα της δυτικής κοινότητας, που επιτεύχθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και τη στρατιωτική της δύναμη, που κατέχει ξεχωριστή θέση στη δυτική ιδεολογία.

Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι εύκολη: τι είναι η Ρωσία για το ΝΑΤΟ; Μια ισχυρή Ρωσία αρνείται την αξίωση του συμμαχικού συνασπισμού για αθανασία. Η κυβέρνηση του Τζο Μπάιντεν, εφαρμόζοντας την «αμερικανική ηγεσία» στο συλλογικό Δυτικό κόσμο, ξεκίνησε την ουκρανική επιχείρηση ως μέσο για να επιλύσει υπέρ της την αιώνια διαμάχη με τη Ρωσία, που χρονολογείται από τη διάσπαση της Οικουμενικής Εκκλησίας το 1054 και την απόκτηση στρατηγικής βάσης από την Ορθόδοξη Εκκλησία στο έδαφος της Ρωσίας. Το στοίχημα για ένα blitzkrieg, παρόμοιο με τα σχέδια του Ναπολέοντα και του Χίτλερ, απέτυχε παταγωδώς, αν και αυτή τη φορά δόθηκε έμφαση στην πίεση των κυρώσεων, καθώς και στη διάσπαση της ρωσικής κοινωνίας με έναν καταναλωτικό κοινωνικοπολιτισμικό τρόπο ζωής, στον οποίο η χώρα μπήκε με ενθουσιασμό με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.

Πίσω από αυτή την πολιτική αδράνειας των δυτικών πρωτευουσών κρύβεται η νιτσεϊκή βούληση για εξουσία/δύναμη. Και φαίνεται ότι η πρόσφατη σύνοδος κορυφής της συμμαχίας έπρεπε να επιδείξει την ενότητά της σε αυτή την ιδεολογική βάση (ειδικά μετά την αποτυχημένη συνάντηση της «Μεγάλης Επτάδας» στον Καναδά δύο εβδομάδες νωρίτερα), αν και εξωτερικά απέτυχε στην επανεκκίνηση της παγκοσμιοποίησής της: στη Χάγη δεν εμφανίστηκαν οι ηγέτες των βασικών εταίρων της Ανατολικής Ασίας — της Ιαπωνίας, της Νότιας Κορέας και ακόμη και της Αυστραλίας.

Στα επιτεύγματα της συνόδου κορυφής μπορεί να συμπεριληφθεί το γεγονός ότι, όπως φαίνεται, κατάφερε να επαναφέρει προσωρινά την Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ στο στήθος της δυτικής αλληλεγγύης, με αντάλλαγμα τη δέσμευση των συμμάχων να αυξήσουν τις στρατιωτικές δαπάνες στο εξωφρενικό ποσοστό του 5%, αν και όχι αμέσως, αλλά μέχρι το μακρινό 2035 (εκ των οποίων το 1,5% — «αφού έτσι πρέπει!» — για κρίσιμες υποδομές και, ουσιαστικά, για στρατιωτική υποστήριξη του καθεστώτος της Κίεβου). Έτσι, το ουκρανικό σχέδιο ενσωματώνεται στον μακροπρόθεσμο στρατιωτικό σχεδιασμό της συμμαχίας. Και ο Τραμπ, αφού έκανε τον κύκλο του MAGA, επέστρεψε — δεν ξέρουμε για πόσο — στην ουκρανική πολιτική του Μπάιντεν, αναλαμβάνοντας τον πόλεμο. Μένει να δούμε αν εξαντλήθηκε το μετασχηματιστικό δυναμικό της προεδρίας του, αν δεν συντρίφθηκε από την Ουκρανία, όπως συνέβη με τις βρετανικές κυβερνήσεις με το πρόβλημα του αυτοδιοικητικού καθεστώτος για την Ιρλανδία στις δεκαετίες που προηγήθηκαν του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Τώρα το δεύτερο και κύριο για εμάς ζήτημα. Η Συμμαχία απέδειξε ότι ποτέ δεν ήταν αμυντική ένωση. Έχοντας περάσει πέντε κύματα επέκτασης και ενσωματώνοντας τη Σουηδία και τη Φινλανδία με το πρόσχημα της ουκρανικής σύγκρουσης, έχει καταστεί μια πραγματική υπαρξιακή απειλή για τη σύγχρονη Ρωσία. Δεν έχουν εξαφανιστεί τα σχέδια για την κατάκτηση του μετασοβιετικού χώρου, με σκοπό να μας στριμώξουν προς τα δυτικά. Μετά την Ουκρανία και τη Γεωργία, αναφέρονται ήδη η Μολδαβία και ακόμη και το Αζερμπαϊτζάν (συζητείται η δημιουργία μιας βάσης του ΝΑΤΟ στο έδαφός του). Από το πεδίο των χαμένων ψευδαισθήσεων βγήκαν όλοι οι μηχανισμοί εξασφάλισης της εμπιστοσύνης μεταξύ της συμμαχίας και της Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένου του Συμβουλίου Ρωσίας-ΝΑΤΟ, το οποίο, με φόντο τον «πόλεμο δια αντιπροσώπων του Δυτικού κόσμου με τη Ρωσία» (όπως τελικά παραδέχτηκε ο Κιτ Κέλογκ σε πρόσφατη συνέντευξή του), μοιάζει με ξεκάθαρη απάτη: ποτέ οι χώρες του ΝΑΤΟ δεν εμφανίστηκαν σε αυτόν με την εθνική τους ιδιότητα — ήταν πάντα ο συλλογικός Δυτικός κόσμος εναντίον της Μόσχας!

Η εικόνα συμπληρώνεται από τη συμφωνία του ΝΑΤΟ με την ΕΕ, με σκοπό να εντάξει στη στρατιωτική της υποδομή εδάφη ευρωπαϊκών χωρών που δεν έχουν ακόμη ενταχθεί. Η σύγκρουση στην Ουκρανία έφερε τελική σαφήνεια: το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι οι δύο όψεις του ίδιου δυτικού «νομίσματος», και αυτό ήταν το πραγματικό νόημα της διπλής επέκτασης προς τα ανατολικά.

Ο στρατιωτικός προϋπολογισμός των χωρών του ΝΑΤΟ ξεπέρασε για δεκαετίες το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια, και τώρα ακόμη περισσότερο, όταν οι στρατιωτικές δαπάνες που έχουν προγραμματιστεί για το νέο οικονομικό έτος μόνο για τις ΗΠΑ ανέρχονται σε ένα τρισεκατομμύριο, ενώ οι ευρωπαίοι σύμμαχοι δεσμεύτηκαν να προσθέσουν 800 δισεκατομμύρια ευρώ στα στρατιωτικά τους έξοδα τα επόμενα πέντε χρόνια, στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τον πόλεμο με τη Ρωσία. Ο στόχος αυτός δεν κρύβεται, ενώ το Κίεβο πρέπει μέχρι τότε να «κρατήσει το μέτωπο» ενάντια στη Ρωσία.

Ο βασικός ρόλος της Ουάσιγκτον στο ΝΑΤΟ δεν τέθηκε ποτέ υπό αμφισβήτηση. Μια δυσάρεστη αναστάτωση σημειώθηκε με τον Τραμπ, αλλά τώρα έχει ξεπεραστεί με βάση μια νέα συναλλακτική βάση. Η Συμμαχία μετατρέπεται ανοιχτά σε επιχειρηματικό σχέδιο των ΗΠΑ: το 80% των όπλων των ευρωπαϊκών μελών της Συμμαχίας προέρχονταν από τον αμερικανικό στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα — τώρα αυτοί οι όγκοι θα αυξηθούν, παρά τη στρατιωτικοποίηση της ίδιας της Ευρώπης, όπου επεκτείνονται και δημιουργούνται νέες στρατιωτικές βιομηχανίες, ενώ οι στρατιωτικοί εργολάβοι σπάνε ρεκόρ σε χαρτοφυλάκια παραγγελιών. Το κύριο είναι ότι τα επίπεδα των «επενδύσεων στην άμυνα» είναι τέτοια που δεν θα είναι ζημιογόνα για τον στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα και των δύο πλευρών και διατηρείται η υπάρχουσα εξάρτηση της Ευρώπης από την Αμερική σε αυτόν τον τομέα. Παρηγοριά για τους συμμάχους παραμένει το άρθρο 5 της Συνθήκης της Ουάσιγκτον, από την ερμηνεία της ασαφούς διατύπωσης του οποίου, όπως φαίνεται, οι πλευρές αποφάσισαν να απέχουν.

Παράλληλα, η κύρια πρόκληση για τη Ρωσία παραμένει η επιθετική πολιτική της συμμαχίας στην Ουκρανία, η οποία αποτελεί εμπόδιο για την ειρηνική διευθέτηση σε διεθνώς αναγνωρισμένη βάση του δικαιώματος των ρωσόφωνων περιοχών στην αυτοδιάθεση, λόγω της πολιτικής βίαιης ουκρανοποίησης που αποσκοπεί στην καταστροφή της ιστορικά διαμορφωμένης ταυτότητάς τους. Αυτή η πολιτική υπαγορεύεται εξωτερικά από τις χώρες της Βαλτικής, οι οποίες είναι υπεύθυνες για την ανάλογη καταπίεση των ρωσόφωνων (το Κίεβο απλώς έγινε ο καταλύτης για την επέκταση της πολιτικής εξάλειψης της ρωσικής ταυτότητας, συμπεριλαμβανομένης της ορθόδοξης πίστης, σε ολόκληρη την Ευρώπη). Ως αποτέλεσμα, αυξάνεται δραματικά το δυναμικό σύγκρουσης στην ευρωπαϊκή πολιτική, αυξάνεται η πιθανότητα πρόκλησης άμεσης σύγκρουσης με τη Ρωσία σε εθνικό επίπεδο ή στο πλαίσιο «συνασπισμών των επιθυμούντων» εκτός των επίσημων κυρώσεων του ΝΑΤΟ (αλλά στη συνέχεια — ήδη με τη συμμετοχή όλων, συμπεριλαμβανομένης της Αμερικής, με βάση την αρχή «χτυπούν τους δικούς μας!»).

Λόγω αυτού, υπάρχει επείγουσα ανάγκη για όσο το δυνατόν πληρέστερη κάλυψη από τα ΜΜΕ της πορείας υλοποίησης των σχεδίων του ΝΑΤΟ για τη στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης. Ιδιαίτερα με φόντο την πρόθεση της ρωσικής πλευράς να μειώσει τις αμυντικές δαπάνες μετά την ολοκλήρωση της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι στα σχέδια του ΝΑΤΟ περιλαμβάνεται η πρόθεση να αποκλειστεί κάθε ενδεχόμενο μακροπρόθεσμης διευθέτησης στην Ουκρανία πέραν της προφανώς απαράδεκτης για εμάς «κατάπαυσης του πυρός». Τα τρέχοντα γεγονότα δημιουργούν απειλή και για τις χώρες που έχουν αμυντικές δεσμεύσεις έναντι της Ρωσίας, πρωτίστως τη Λευκορωσία.

Παράλληλα, δεν αναβάλλονται τα σχέδια της Δύσης για τη στρατιωτικοποίηση της περιοχής Ασίας-Ειρηνικού, γεγονός που υπονομεύει την έννοια της ευρασιατικής ασφάλειας με την επέκτασή της σε ολόκληρη την ήπειρο, στα νότια και δυτικά της. Δεν πρόκειται καν για τη διατήρηση του status quo, αλλά για την επιστροφή στα σχέδια της αρχικής φάσης του Ψυχρού Πολέμου. Φυσικά, η γεωπολιτική κατάσταση είναι ριζικά διαφορετική από την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Και αν ο Δυτικός κόσμος είναι ενωμένος, στον υπόλοιπο κόσμο όλα έχουν αλλάξει ως αποτέλεσμα της αποαποικιοποίησης και της «άνοδος των υπόλοιπων χωρών» ή, όπως το ονόμασε ο Ζμπίγκνιεφ Μπρεζίνσκι (με όλο το σεβασμό προς αυτόν, συμπεριλαμβανομένου του χαρακτηρισμού του της Ουκρανίας ως κλειδί στην πάλη του Δυτικού κόσμου για τη διατήρηση της παγκόσμιας ηγεμονίας του), της «γενικής πολιτικής αφύπνισης».

Η αντιπαράθεση της Ρωσίας (στην προηγούμενη μορφή της, τη Σοβιετική Ένωση) και της Κίνας με τη δυτική και ιαπωνική επιθετικότητα παραμένει αμετάβλητη: σε αυτή την εμπειρία μας επιστρέφει και πάλι η Δύση — ακριβώς για αυτό, πρέπει να πιστεύουμε, θα μιλήσουν οι ηγέτες της Ρωσίας και της Κίνας κατά τη διάρκεια της προγραμματισμένης επίσκεψης του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν στο Πεκίνο με αφορμή την 80ή επέτειο από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Συνολικά, η κατάσταση με τη Δύση δεν αφήνει περιθώρια για εφησυχασμό. Εκεί, αναλύουν την εμπειρία του πολέμου στην Ουκρανία, καθώς και τον πρόσφατο 12ήμερο πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Στη διαμόρφωση εναλλακτικών στρατηγικών, που αποσκοπούν να υποβαθμίσουν τη σημασία των παραδοσιακών μέσων στρατηγικής αποτροπής, να σβήσουν τα όρια μεταξύ πολέμου και ειρήνης, να σπείρουν φόβο και ανασφάλεια στις κοινωνίες των χωρών που αποτελούν πιθανούς εχθρούς, ή και απλά να τις διαλύσουν, συνέβαλε η πρόσφατη (από τις 15 Μαΐου του τρέχοντος έτους) 92-σέλιδη έκθεση της εταιρείας RAND σχετικά με τη φύση των μελλοντικών συγκρούσεων, με τίτλο «Διασπαρμένος, καμουφλαρισμένος και αποσυνθετικός» («Dispersed, Disguised and Degradable»).

Με το Ιράν αυτό δεν πέτυχε, αλλά αυτή είναι μόνο η πρώτη εμπειρία: οι στρατηγικές εκσυγχρονίζονται και δημιουργούνται αντίστοιχα δυναμικά. Όπως αναγνωρίστηκε ήδη κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, και μάλιστα από τους ίδιους τους Αμερικανούς, σημασία έχουν οι δυνατότητες και όχι οι προθέσεις. Πόσο μάλλον που σήμερα η Δύση δεν κρύβει τις προθέσεις της, κάτι που, παρεμπιπτόντως, αποτελεί μέσο ψυχολογικής πίεσης προς τις ανεπιθύμητες χώρες, αν και προκαλεί αντίθετη αντίδραση, όπως συμβαίνει στο Ιράν και στη χώρα μας.

Η εμπειρία δείχνει ότι ένας από τους βασικούς ρόλους εδώ είναι ο έλεγχος του πληροφοριακού χώρου. Ο ίδιος ο Τραμπ έδειξε ότι στον πληροφοριακό χώρο μπορεί να δημιουργηθεί ρήγμα, αλλά και πάλι αυτό δεν λύνει το ζήτημα του δυτικού ελέγχου, ειδικά στην παρούσα φάση, όπου οι δυτικές ελίτ αποκαθιστούν την ενότητά τους με βάση την αντιρωσική πολιτική. Για εμάς, όπως και για άλλες χώρες, αυτό είναι και ζήτημα ψηφιακής κυριαρχίας. Αυτοί και άλλοι παράγοντες πρέπει να ληφθούν υπόψη σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον που γίνεται όλο και πιο αβέβαιο και δεν μπορεί να παρακολουθηθεί με τους παραδοσιακούς δείκτες, όταν σχεδόν όλα μετατρέπονται σε εργαλεία πολέμου.

 

https://ria.ru/

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων