Η Αλήθεια που κρύβουν οι μπαλάντες!!!

 

Η αλήθεια των μπαλάντων

Από τον Jeffrey Folks

Πρόσφατα, οι New York Times δημοσίευσαν μια λίστα με τις «καλύτερες 100 ταινίες» του 21ου αιώνα. Όχι μόνο δεν είχα δει ποτέ κανέναν από τους δέκα κορυφαίους (εκτός από το No Country for Old Men, το οποίο δεν είναι τόσο ηθικά σοβαρό όσο κακόβουλο), αλλά δεν είχα ακούσει ποτέ για κανένα από αυτά. Αυτό μπορεί να ήταν, εν μέρει, το είδος των ταινιών που επέλεξαν οι Times, αλλά ήταν επίσης λόγω του είδους των ταινιών που γίνονται αυτές τις μέρες γενικά.

Βλέπω ταινίες, όμως, με τον Jimmy Stewart και τον Jean Arthur ως τον αγαπημένο μου ηθοποιό και ηθοποιό. Δεδομένου ότι ο Jimmy Stewart και ο Jean Arthur δεν κάνουν πλέον ταινίες, δεν υπάρχουν πολλά μεταξύ των νέων ταινιών για παρακολούθηση. Υπερβάλλω, αλλά έχετε την ιδέα.

Αν και δεν είμαι πλέον λάτρης του κινηματογράφου, είμαι λάτρης της παραδοσιακής μουσικής, ειδικά όσον αφορά την παράδοση της σκωτσέζικης και ιρλανδικής μπαλάντας. Οι μελωδίες μπαλάντας είναι απλά όμορφες, γι 'αυτό πολλές από αυτές έχουν διατηρηθεί για εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες χρόνια. Αυτές οι στοιχειωμένες μελωδίες προκαλούν ρίγη στη σπονδυλική στήλη. Ακούμε, εξάλλου, μερικές από τις πρώτες διατηρημένες μελωδικές φράσεις της ανθρωπότητας - μερικές από τις οποίες ήταν δημοφιλείς πολύ πριν από την ευρωπαϊκή ανακάλυψη της Αμερικής.

Μαζί με τις μελωδίες είναι και οι λέξεις. Οι στίχοι της μπαλάντας προσφέρουν μια είσοδο σε μια προ-μοντέρνα κοσμοθεωρία και ένα σύνολο αξιών αρκετά διαφορετικών από τις δικές μας. Ακούγοντας τις μπαλάντες, μπορούμε να βγούμε έξω από την υλιστική και ανεκτική κουλτούρα μας και να εισέλθουμε σε μια κουλτούρα στην οποία οι πόροι, οι ευκαιρίες και οι επιλογές ήταν αρκετά περιορισμένες και στην οποία οι αποφάσεις είναι αμετάκλητες. Σε αντίθεση με την ανεκτική κουλτούρα μας, στην οποία όλοι, από τους δασκάλους μέχρι τους λιανοπωλητές και την επιβολή του νόμου, εκπαιδεύονται για να είναι φιλικοί προς το χρήστη και προσιτοί, ο κόσμος των μπαλάντων είναι σκληρός, ρεαλιστικός και συχνά τραγικός. Είναι επίσης όμορφο με έναν τρόπο που ο σύγχρονος πολιτισμός, όπως οι 100 καλύτερες ταινίες αυτού του αιώνα (από ό, τι έχω διαβάσει γι 'αυτούς), δεν μπορεί ποτέ να είναι.

Η πιο γνωστή από αυτές τις μπαλάντες είναι ίσως η "Barbara Allen". Το τραγούδι περιγράφει πώς η Barbara Allen απορρίπτει την αγάπη ενός ετοιμοθάνατου, του Jemmy Grove, και στη συνέχεια πεθαίνει από θλίψη και λύπη. Δεν υπάρχει τίποτα "χαμογελαστό" σε αυτή ή σε οποιαδήποτε από τις άλλες πιο γνωστές μπαλάντες. Η γυναίκα έχει κάνει ένα φρικτό λάθος για το οποίο είναι αποκλειστικά υπεύθυνη και για το οποίο υφίσταται τις συνέπειες αφού αναγνωρίσει τι έχει κάνει. Δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία και δεν υπάρχει διέξοδος.

Αυτή η αμετάκλητη κατάσταση είναι χαρακτηριστική της παραδοσιακής μπαλάντας, πιθανώς επειδή ήταν η φύση της ίδιας της προνεωτερικής κοινωνίας. Δεν υπήρχε κρατικό δίχτυ ασφαλείας για να στηριχθεί κανείς (ούτε κρατικά παντοπωλεία ή πάγωμα ενοικίων). Για ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, υπήρχε η βεβαιότητα ότι κάποιος θα πεινούσε και θα αρρώσταινε και η πιθανότητα να πεθάνει από πείνα ή έκθεση. Ένα λάθος ήταν αρκετό για να προκαλέσει μόνιμη βλάβη.

Αυτό που κάνει την «Μπάρμπαρα Άλεν» ιδιαίτερα σπαραξικάρδια είναι το γεγονός ότι η νεαρή γυναίκα καλείται στο προσκέφαλο ενός ετοιμοθάνατου μνηστήρα, ο οποίος επικαλείται την αγάπη του και τον οποίο, στο νεκροκρέβατό του, απορρίπτει, μόνο για να πεθάνει η ίδια αφού άκουσε τις καμπάνες της εκκλησίας να χτυπούν το θάνατό του. Στους τάφους τους φυτεύονται ένα τριαντάφυλλο (στο δικό του) και ένα briar (στο δικό της), τα οποία στη συνέχεια πλέκονται μαζί ως σύμβολο της αθάνατης αγάπης.

Κανένα τραγούδι δεν θα μπορούσε να συνοψίσει καλύτερα την παράδοση της μπαλάντας, στην οποία η αγάπη είναι συνήθως δυστυχισμένη, το αποτέλεσμα της θλιβερής απόφασης ενός από τους εραστές ή από ένα σύνολο περιστάσεων πέρα από τον έλεγχό τους (όπως ένας γονέας που αντιτίθεται στο γάμο). Σε αντίθεση με τις σύγχρονες αφηγήσεις, στις οποίες υπάρχουν πάντα επιλογές και οι συνέπειες σπάνια είναι σοβαρές, στις μπαλάντες υπάρχει μόνο μία ευκαιρία για ευτυχία και συχνά χάνεται. Είναι επίσης αλήθεια ότι στις μπαλάντες υπάρχει μόνο μία «αληθινή αγάπη» - όχι «να το ξεπεράσεις» και να προχωρήσεις σε μια άλλη, και γι 'αυτό, οι μπαλάντες είναι ακόμα πιο όμορφες και αληθινές. Παρά τα όσα νομίζουμε ότι πιστεύουμε ως εξελιγμένοι σύγχρονοι, τις περισσότερες φορές, υπάρχει μόνο μία αληθινή αγάπη και μόνο μία ευκαιρία στην ευτυχία. Οι μπαλάντες είναι πιο αληθινές από όσο νομίζουμε.

Το "As I Roved Out" χρονολογείται από την εποχή των Ναπολεόντειων Πολέμων και αναφέρεται στη στάθμευση βρετανικών στρατευμάτων στην Ισπανία. Αυτή η μπαλάντα είναι μια ιστορία αγάπης, αρκετά διαφορετική από την πιο πρόσφατη ιστορία αγάπης μας, αν και πιο κοντά ίσως στο Roman Holiday, τι με τον ενοχλητικό ρεαλισμό του τέλους της. Ο ρεαλισμός αυτής της μπαλάντας είναι ανατριχιαστικός: Ένας Βρετανός στρατιώτης αρραβωνιάζεται μια νεαρή γυναίκα 17 ετών, η οποία (σε ορισμένες εκδοχές του τραγουδιού) μένει έγκυος και την οποία ο στρατιώτης εγκαταλείπει για να παντρευτεί «τη λάσι που έχει τη γη». Όπως λέει, θα μετανιώσει για αυτή την «παράτολμη» απόφαση για το υπόλοιπο της ζωής του και ζει με την ελπίδα ότι τουλάχιστον θα δει την αληθινή του αγάπη για άλλη μια φορά.

Σε μια στιγμή ανοησίας, ο στρατιώτης έχει υποχωρήσει στον πειρασμό του πλούτου έναντι της αγάπης και η απόφασή του είναι αμετάκλητη. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως ένα γρήγορο διαζύγιο και κανένας τρόπος να αποφύγετε την πικρή γεύση κάθε βράδυ που ξαπλώνετε με «ορείχαλκο» αντί για «χρυσό». Ο επίλογος του τραγουδιού μας αφήνει με μια πικρή γεύση της πραγματικότητας. Είναι απίθανο ότι ο στρατιώτης θα βρει μια διέξοδο από τη δύσκολη θέση του - ή ακόμα και ότι θα δει ποτέ ξανά το κορίτσι που αγαπά.

Η γενική εντύπωση είναι ότι στις σύγχρονες ιστορίες, ακόμη και σε εκείνες που πηγαίνουν πίσω μέχρι διασκεδαστικές ταινίες όπως το It Happened One Night (1934), το Bachelor Mother (1939) και το Gone with the Wind (1939), υπάρχει ένα ευτυχισμένο τέλος, ή τουλάχιστον η πιθανότητα τέτοια. (Όσο για την επιστροφή του Rhett Butler, η Scarlett λέει: «Θα το σκεφτώ αύριο»). Η σύγχρονη ζωή μπορεί να μην είναι ακριβώς τέλεια, αλλά δεν είναι αμετάκλητα πικρή, όπως τείνουν να είναι οι μπαλάντες, και ως εκ τούτου, δεν είναι εντελώς σοβαρή ή υπεύθυνη. Λίγοι σήμερα θα συμφωνούσαν με την ιδέα ότι στη ζωή μας μας δίνεται ένας πολύ περιορισμένος αριθμός επιλογών και ότι οι κακές επιλογές οδηγούν πάντα σε μακροχρόνια δυστυχία, αν όχι τραγωδία και θάνατο. Και όμως το κάνουν.

Αντ 'αυτού, οδηγούμαστε να πιστεύουμε ότι υπάρχει πάντα ένα do-over και ότι ακόμα κι αν κάνουμε σοβαρά λάθη, όπως η επιλογή του λάθος συντρόφου στη ζωή, υπάρχουν πάντα λύσεις. Οι μπαλάντες, πιστεύω, δεν είναι μόνο πιο όμορφες, τι με το συναισθηματικό τους βάθος, αλλά και πιο αληθινές. Υπάρχουν λάθη που μπορούν να στοιχειώσουν κάποιον μέχρι το τέλος της ζωής του και για τα οποία πληρώνει βαρύ τίμημα.

Φυσικά, υπάρχουν πολλές φορές που η αλήθεια της εύθραυστης κατάστασής μας λάμπει. Ένας φίλος σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. μια διασημότητα όπως ο Toby Keith χτυπιέται από καρκίνο και μέσα σε λίγους μήνες είναι νεκρός. ένας γονέας υποφέρει από αδιάκοπο πόνο από αρθρίτιδα. Μια καριέρα αμαυρώνεται ως αποτέλεσμα μιας κακής απόφασης. Υπάρχει περισσότερο από αρκετό υλικό εδώ για ατελείωτες πένθιμες μπαλάντες, αλλά το αγνοούμε ηθελημένα. Στον πυρήνα της κουλτούρας μας βρίσκεται η πίστη στην πρόοδο: Τα πράγματα βελτιώνονται συνεχώς, και αν υπάρχουν αποτυχίες, είναι ακριβώς αυτό - οπισθοδρομήσεις.

Τι συμβουλεύουν οι μπαλάντες; Αναγνωρίστε τα λάθη σας, αποδεχτείτε τις συνέπειες και προσπαθήστε να ζήσετε, αν και με τη γνώση ότι έχετε χάσει για πάντα την ευκαιρία σας, ή μέρος της ευκαιρίας σας, στην ευτυχία. Δεν είναι περίεργο Προτιμώ την "Barbara Allen" από τον Woody Allen.

Ο Jeffrey Folks είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων και άρθρων σχετικά με τον αμερικανικό πολιτισμό, συμπεριλαμβανομένων Καρδιά της φαντασίας (2011)

Εικόνα μέσω Pxhere.  https://www.americanthinker.com/

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων