ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Luca Leonello Rimbotti

 

Φαίνεται ότι μια τραγική αποκάλυψη, με την πραγματική έννοια της λέξης, έπληξε την Ευρώπη. Το έργο της δημιουργίας ενός κόσμου cyborgs αυτοματοποιημένων από τεχνητή νοημοσύνη είναι προσιτό στους δυτικούς, ατλαντικούς, τριτοκοσμικούς, ευρωπαϊστές συνάρχες. Η παραδοσιακή σκέψη, από αυτή την άποψη, προσφέρει στον άνθρωπο της αντίδρασης μερικά πολύτιμα όπλα συνείδησης και ιδεολογίας. Αυτό που ζητείται από τον ευρωπαίο άνθρωπο σήμερα δεν είναι τίποτα λιγότερο από την κάθοδο στο έδαφος της ενεργού και πολεμικής αντεπανάστασης, χρησιμοποιώντας προς την αντίθετη κατεύθυνση, με την πρόθεση να σώσει τα έθνη, τα ίδια αποκαλυπτικά όργανα που χρησιμοποιεί η κοσμοπολίτικη αίρεση για να τα καταστρέψει.

Με την πολεμοχαρή κραυγή που σε αυτή την εποχή της συλλογικής τρέλας χτυπά τα άδεια μυαλά των μαζών, καταγράφουμε την οριστική άνοδο στην εξουσία ενός επικίνδυνου τύπου θριαμβευτικού θηρίου. Η Ευρώπη καθοδηγείται από ένα σμήνος μοχθηρών εμπόρων, πολιτικών σκλάβων που πληρώνονται από τις παγκόσμιες δυνάμεις, αποφασισμένοι να διακινδυνεύσουν τα πάντα, προκειμένου να βυθίσουν την ήπειρό μας σε ένα χάος άθλιων αλλαγών.

Τον τελευταίο καιρό, η θερμοκρασία της τρέλας που καθοδηγείται από τους «φανατικούς της αποκάλυψης» έχει αρχίσει να αυξάνεται δυσανάλογα, το μαστίγιο της κακής τους δύναμης περιστρέφεται πάνω από τα κεφάλια των λαών, σπέρνει φόβο και εξαπάτηση και αισθάνεται κοντά τη νίκη που προφητεύτηκε στα ετοιμόρροπα πρωτόκολλά της. Το θηρίο που μυρίζει την επικείμενη νίκη γίνεται όλο και πιο θρασύ και αναιδές κάθε μέρα, απολαμβάνει έναν θρίαμβο που μέχρι τώρα φαινόταν δυνατός μόνο στα προφητικά βιβλία του, αυτά που γράφτηκαν στην έρημο μοναξιά του οραματικού παραληρήματος, ακολουθώντας την εμμονή με την απόλυτη κυριαρχία, με τη γιγαντιαία δύναμη που πηγάζει από τη θέληση να υποτάξει ολόκληρο τον κόσμο, μια για πάντα, εναντίον όλων.

Οι υπηρέτες αυτής της εξαπολυθείσας ψυχοπαθολογίας προκαλούν σοβαρές οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές, στρατιωτικές κρίσεις, κυματίζουν μίσος και τρόμο σαν κόκκινα κουρέλια μπροστά στον ταύρο, υποκινούν εγκληματικές κυβερνήσεις να διεξάγουν μαζικές εθνοκτονίες σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό, αναστέλλουν δικαιώματα, ακυρώνουν ανεπιθύμητες εκλογές, τώρα εξαλείφουν ανοιχτά ανταγωνιστικούς υποψηφίους, πολύ σίγουροι για απόλυτη ατιμωρησία. Δεν γνωρίζουν όρια στα ψέματα, στην αντιστροφή των αξιών, στην επιθυμία να ανεγείρουν ένα δεσποτικό βασίλειο, στο οποίο μια χούφτα εγκληματιών πολυτελείας διαθέτουν κατά βούληση πλήθη κατάλληλα λοβοτομημένα από τον εκφοβισμό της προπαγάνδας.

Δεν υπάρχουν πλέον νόμοι, ούτε καν ηθικοί. Κανόνες και συντάγματα αιώνων εύκολα παρακάμπτονται, αναστέλλονται, γίνονται απορρίμματα χαρτιού. Αυτό που ισχύει είναι η εντολή του κοσμοπολίτικου απολυτατισμού, ο οποίος, μέσω των τυραννικών υπαγορεύσεών του, σπάει όλους τους κώδικες που θέλει να σπάσει, χωρίς καμία αντιπολιτευτική βούληση να εμφανίζεται για να αντιταχθεί στην εξουσία του. Φαίνεται ότι μια τραγική αποκάλυψη, με την πραγματική έννοια της λέξης, σάρωσε την Ευρώπη – αλλά όχι μόνο την Ευρώπη – φυσώντας μια καταιγίδα γεμάτη από όλες τις αναταράξεις στους μαζικούς εγκεφάλους.

Δεν είναι υπερβολή: κοιτάζοντάς την προσεκτικά, δεν αμφιβάλλουμε ότι είναι πραγματικά η πιο τρομακτική επανάσταση που έχει χτυπήσει αυτά τα εδάφη μας, πολύ χειρότερη από τις προηγούμενες, ακόμη και την πιο αιματηρή, αφού προορίζεται να διαλύσει τη συνείδηση, την ασφάλεια, την ψυχική ισορροπία, την ίδια τη ζωή των ατόμων και των λαών, καταρρέοντας όλες τις βεβαιότητες, τη μία μετά την άλλη. Είναι μια επανάσταση της ψυχής και της ψυχής, πιο ολέθρια από οποιαδήποτε ολέθρια ιδεολογία, είναι από το ολοκληρωτικό καλούπι που είδε ο Όργουελ, ένας ολοκληρωτισμός που εισάγει το παραλυτικό δηλητήριο στην ψυχή, χτυπά τη νοημοσύνη μέχρι να μειωθεί στο μαλακό χυλό των νευρώνων που πεθαίνουν. Φαίνεται να είναι η εξέγερση όλων των βαθών της ιστορίας, όλων των υπονόμων του κόσμου, φαίνεται ο θρίαμβος όλων των μανιακών διαστροφών ενός Σατανά απελευθερωμένου από τα δεσμά. Η εξέγερση των κατώτερων και των κατώτερων, η εκδίκηση των chandalas που έχουν σφετεριστεί την εξουσία, η απειλή του νοσηρού κακού, που έχει βγει στο φως, ξεχειλίζει από άρρωστα μυαλά και έχει γίνει νόμος για τους λαούς. Το βιβλίο του Όργουελ, τελικά, σαν να βγήκε από τις φανταστικές σελίδες του, έχει λάβει χώρα μια μεταμόρφωση, έχει μετατραπεί σε μια παραλυτική καφκική πραγματικότητα, που ξεσπά στην Ευρώπη σαν ζωντανό βιβλικό θηρίο: μπορείτε να το δείτε, μπορείτε να το αγγίξετε, μπορείτε να το ακούσετε να περιπλανιέται ανάμεσά μας, στα σπίτια μας, ακόμη και στη συνείδησή μας. Αυτό το θηρίο θέλει να καταστρέψει και να εξολοθρεύσει και, αν κανένας Siegfried δεν το σταματήσει και δεν του κόψει το κεφάλι, θα καταστρέψει και θα εκμηδενίσει ό,τι έχει απομείνει από τον άνθρωπο στους λαούς μας και στους εαυτούς μας.

Ο ακόμα ξύπνιος Ευρωπαίος πρέπει να κοιτάξει άφοβα αυτή τη διεστραμμένη μέδουσα στο πρόσωπο, ξεφεύγοντας από το θανατηφόρο ξόρκι της και εξοπλίζοντας τον εαυτό του για να οπλίσει το χέρι του το συντομότερο δυνατό. Ο Ευρωπαίος που είναι ακόμα ξύπνιος πρέπει να σπεύσει να ψάξει το όπλο του, να το πάρει για να βγει στο φως με πρώτο στόχο να εντοπίσει τον εχθρό, όπου κι αν βρίσκεται, για να τον χτυπήσει με όλα τα δυνατά μέσα. Αν η επανάσταση που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι τρομακτική, η αντεπανάσταση πρέπει να είναι της ίδιας τάξης. Ο τρόμος – μια αρχαία ευρωπαϊκή βεβαιότητα – καταπολεμάται με τρόμο.

Η παραδοσιακή σκέψη, από αυτή την άποψη, προσφέρει στον άνθρωπο της αντίδρασης – που θέλει και ξέρει πώς να αντιδράσει στη λαίλαπα αυτής της επίθεσης του ασύλου στην ακεραιότητα των υγιών – μερικά πολύτιμα όπλα συνείδησης και ιδεολογίας. Εξάλλου, είναι η ιδέα που δίνει πανοπλία στη θέληση, οργανώνοντας τις πεποιθήσεις ως οργανισμούς πίστης. Και χρειάζεται φανατική πίστη, σε μια εποχή που μια φανατική εγκληματική αποστασία σπάει όλους τους ανθρώπινους κώδικες, διεξάγοντας έναν πόλεμο καταστροφής του ψεύδους ενάντια στην αλήθεια.

Εκείνη την εποχή, η ευρωπαϊκή αντεπαναστατική σκέψη ήταν σε θέση να εντοπίσει καλά αυτές τις δυναμικές της αλλαγής, εξερράγη μέσω αυτής της μηχανής της ψυχικής κόλασης που ήταν ο Διαφωτισμός στις πιο αρρωστημένες εξελίξεις του, και ήταν σε θέση να προσδιορίσει καλά την παθολογία του, προετοιμάζοντας ταυτόχρονα διαγνώσεις και προγνώσεις κατάλληλες για τη θεραπεία και την εξάλειψη του θανάσιμου κινδύνου. Η ισχυρή σκέψη χρησιμεύει για να οπλίσει τη θέληση, είναι ένα όπλο από μόνο του και σφυρηλατείται μια στιγμή πριν από τα αντίποινα, τα αντίποινα, την υλική πράξη δύναμης που είναι απαραίτητη για την εξάλειψη της άνοιας και την επαναφορά στον κόσμο των νόμων της φυσικής αρμονίας και της ιερής σοφίας. Όταν, πριν από μερικούς αιώνες, κάποιος μίλησε για τον «φανατισμό της υπακοής» που ο διανοούμενος του δέκατου όγδοου αιώνα είχε εγχύσει στις φλέβες του, υπακοή σε όλα όσα ήταν αντιστροφή και αντιστροφή, εκείνη τη στιγμή ο κόσμος χωρίστηκε σε δύο ασυμβίβαστους πόλους: το καλό και το κακό. Εκείνοι που υπερασπίστηκαν την ανθρώπινη φύση και εκείνοι που ήθελαν να την καταστρέψουν. Από εδώ, από αυτό το πρώτο στάδιο παρατήρησης, στο οποίο ο ακόμα νάνος οργανισμός μπορούσε ήδη να δει προικισμένος με θανατηφόρα πτερύγια, από αυτή τη θέση μπορούσε κανείς ήδη να δει καθαρά τον καρπό, όπως έχει ειπωθεί, της άσεμνης αντι-φύσης συνουσίας μεταξύ του Διαφωτισμού και του προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης. Από αυτή τη σύζευξη γεννήθηκε κάτι άμορφο, από το οποίο, από Το κουτί της Πανδώρας, μετά από πολύ καιρό όλες οι κακοτυχίες της ανθρωπότητας εξακολουθούν να μην σταματούν να ξεφεύγουν. Αντίθετα, το φαινόμενο επιταχύνεται, το κακό που ήταν ευανάγνωστο στα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα, σήμερα απλά γιγαντιαίο και κυριαρχεί χωρίς εμπόδια.

Η πιο τρομακτική πτυχή των τρεχόντων γεγονότων έγκειται στην έλευση μιας νέας κλίκας, μιας κλειστής ολιγαρχίας που αναπαράγει – αντιστρέφοντάς την διαβολικά – τη δομή των κυρίαρχων αριστοκρατιών και των ιερών ιεραρχιών. Αυτό το καμουφλάζ συγχέει τις ιδέες, ανατινάζει τις παλιές κατηγορίες της αντίθεσης μεταξύ ελίτ και μαζών, μεταξύ αριστοκρατίας και δημοκρατίας, και καθιστά άχρηστες τις πιο δοκιμασμένες παραμέτρους της κρίσης. Από τότε, το φαινόμενο που έχει συμβεί είναι η σύγχυση των ρόλων, ο πυθμένας που είναι πάνω και ο ψηλός κάτω, τόσο πολύ που αυτό που οι παραδοσιακοί του τέλους του δέκατου όγδοου αιώνα κατέγραψαν παρατηρώντας την επανάσταση/ανατροπή, δηλαδή: «πρακτική της υπερβολής», «επιθετικότητα ως έμπνευση», «εμμονή με την ενότητα», ακόμη και «ειδωλολατρία του μυστηρίου», τότε ακριβώς «φανατισμός της υπακοής», μακριά από το να αντιπροσωπεύουν θετικές ιδιότητες της αντεπανάστασης, Έχουν γίνει τα όπλα της επανάστασης, της παγκοσμιοποίησης. Αυτή που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας. Η τελευταία επανάσταση, η τελευταία, η οποία θα εξαλείψει μια για πάντα ολόκληρη τη δυτική πολιτική νοημοσύνη, θέτοντας σε εκτέλεση το κλασικό αριστούργημα του Σατανά: χρησιμοποιώντας τα λόγια του καλού για να στήσει το κακό.

Από τότε, η παγκοσμιοποιητική/παγκοσμιοποιημένη δομή εξουσίας έχει εμφανιστεί ως ένα ολιγαρχικό και αυταρχικό σύστημα, σύμφωνα με την επανάληψη του ίδιου πυρήνα:

Η ουροκρατική σατραπεία

Η ολοκληρωτική συναρχία

Η σέχτα σφετερισμού

Τυραννία της Παλαιάς Διαθήκης

Η νεκροφορική δικτατορία

Είναι καλά κατανοητό ότι, αν ένας Ντε Μάιστρε μπορούσε ακόμα να πολεμήσει την επαναστατική ανατροπή της εποχής του επικαλούμενος τη δυαδική αντίθεση μεταξύ ποιότητας και ποσότητας, εξυψώνοντας τις μειονότητες και περιφρονώντας τις πλειοψηφίες, τώρα αυτό το διανοητικό αντανακλαστικό δεν λειτουργεί πλέον. Συνεχίζοντας να συλλογιζόμαστε με ιστορικούς όρους, παρατηρούμε ότι, στην πραγματικότητα, ήδη πριν από εκατό χρόνια το φασιστικό φαινόμενο που εμφανίστηκε σε όλη την Ευρώπη έφερε μέσα του το ξεπέρασμα της διχοτόμησης για την οποία μιλούσαν οι νόμιμοι αντιδραστικοί αντιδραστικοί, ενοποιώντας την αριστοκρατία και τη δημοκρατία σε ένα σύστημα – το οποίο προοριζόταν να είναι νέο – κοινωνικής σύνθεσης. Εκείνη την εποχή, ναι, είχε λάβει χώρα η δημιουργία του «αντισυστήματος» – που αφηγήθηκε ο Μάνχαϊμ ως μια στιγμή αντιπολίτευσης – το οποίο ήταν απαραίτητο για την ανατροπή του «συστήματος» της φιλελεύθερης εξουσίας.

Με αυτή τη σύνθεση, θα ήθελε κανείς να αφαιρέσει τα επιχειρήματα από την επανάσταση της «αριστεράς», αρπάζοντας από τα χέρια των κληρονόμων του Διαφωτισμού (από τους κομμουνιστές μέχρι τους ριζοσπάστες και τους μετόχους μέχρι τους φιλελεύθερους σοσιαλιστές κ.λπ.) μονομιάς την ιδέα του ηγετικού κόμματος και του λαού. Ξέρουμε πώς τελείωσε αυτή η ιστορία.

Η παρούσα αφήγηση τρέχει γρήγορα προς την εγκατάλειψη των ειρηνιστικών και δημοκρατικών ρητορικών υπολειμμάτων, αγκαλιάζοντας την ιδέα, όλο και πιο ξεδιάντροπα διακηρυγμένη, του δικτατορικού δικαιώματος του λόμπι και της συναρχικής εξουσίας να κυβερνά με εργαλεία που είναι όλο και λιγότερο ελέγξιμα από τις πλειοψηφίες και όλο και περισσότερο ανεξάρτητα από κάθε πολιτικό περιορισμό. Ο Cioran μίλησε επίσης για αυτόν τον τελευταίο και πιο τρομερό καρπό της «ένωσης μεταξύ του ανθρώπου του δέκατου όγδοου αιώνα και της Παλαιάς Διαθήκης», εισάγοντάς τον στο μεγαλύτερο πολιτικό ζήτημα της νεωτερικότητας, που συνδέεται με το μεγάλο σκάνδαλο της ανθρώπινης λογικής: «το σκάνδαλο της τύχης των ασεβών και τη δυστυχία των δικαίων στον παρόντα κόσμο»[1].

Η κακία του παρόντος συνίσταται στην εξαπάτηση και την υπερβολική δύναμη της υποκρισίας: λύκοι με ρούχα προβάτων, ασβεστωμένοι τάφοι, στην τρέχουσα κατάσταση πραγμάτων μια εγκληματική συμμορία πολύ χειρότερη από τους μεγαλύτερους δικτάτορες του παρελθόντος: «Μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο ότι ο εικοστός πρώτος αιώνας, πολύ πιο προηγμένος από τον δικό μας, θα δει τον Χίτλερ και τον Στάλιν ως δύο αγόρια βωμού», προφήτευσε ο Cioran, ο οποίος μελέτησε την ανθρώπινη κακία όλη του τη ζωή[2].

Όταν, το 1786, σε μια εποχή που η ρύπανση της 14ης Ιουλίου 1789 ήταν σε πλήρη εξέλιξη, ο Ελευθεροτέκτονας Johann Adam Weishaupt κατήγγειλε το εθνικό συναίσθημα ως μια διεστραμμένη μορφή εγωισμού, προτείνοντας «την κατάργηση της αγάπης για την πατρίδα», εκείνη ακριβώς τη στιγμή η επίθεση στην ακεραιότητα του Ευρωπαίου ανθρώπου – και του ανθρώπου γενικότερα – βγήκε στο φως για πρώτη φορά στην ιστορία. Από τότε, η καταραμένη αίρεση των τελειολόγων, οι φωτισμένοι που σκοπεύουν να ξαναφτιάξουν τον κόσμο σύμφωνα με το ταλέντο τους, ιατρικοποιώντας τη φύση και ανεγείροντας στη θέση της την ψυχοπαθητική ουτοπία του μεμονωμένου πολίτη του κόσμου, έχει πάρει τις πιο ποικίλες μορφές, όπως κάθε μεταλλαγμένο ερπετό που αλλάζει τα λέπια του, διατηρώντας αναλλοίωτο το θανατηφόρο απόθεμα δηλητηρίου του. Οι μορφές που πήρε με την πάροδο του χρόνου αυτή η υπανθρώπινη ιδεολογική απόκλιση, γεμάτη βιβλικό φανατισμό, ήταν πάντα ψευδώς δημοκρατικές, αλλά στην πραγματικότητα ανατέθηκαν σε άκαμπτα ολιγαρχικές και αποκλειστικές κάστες, φορείς ισότιμων και ελευθεριακών οραμάτων του κόσμου, όσον αφορά την προπαγάνδα που απευθύνεται στις μάζες, αλλά σταθερά αυταρχικές και δικτατορικές στην πραγματικότητα.

Η ανέγερση του τοκογλυφικού ναού που ονομάζεται «Ευρωπαϊκή Ένωση», μιας εγκληματικής γραφειοκρατίας που είναι ο υπ' αριθμόν ένα εχθρός της Ευρώπης και των λαών της, ήταν μόνο η τελευταία πράξη αυτού του τρομερού έπους ανατροπής. Γινόμαστε μάρτυρες της τελικής εξέλιξης μιας διαδικασίας αιώνων, στο αποκορύφωμα της οποίας υπάρχει μια άμεση επίθεση όχι πλέον στην ευημερία, την ελευθερία ή τα δικαιώματα των ανθρώπων – όλα τα ζητήματα έχουν πλέον αντικατασταθεί από ανατρεπτική επιτάχυνση – αλλά ακριβώς στην ψυχοσωματική ακεραιότητα των ανθρώπων. Η Ευρώπη, στο πλαίσιο αυτής της Μαύρης Μάζας σε πλήρη εξέλιξη, παίζει το ρόλο του πειραματόζωου, στο σώμα του οποίου καταλήγουμε να πειραματιζόμαστε με τις στρατηγικές του τελικού ξεθωριάσματος, τον απώτερο στόχο του έργου που διεξάγεται από την παγκοσμιοποιημένη συναρχία. Ένα όχι τυχαίο σύμβολο αυτού που λέμε ήταν η πρόσφατη εκταφή του λεγόμενου «μανιφέστου του Βεντοτένε», αυτού του ανάξιου και χονδροειδούς εγγράφου διπροσωπίας στο οποίο συγχωνεύτηκε όλη η πολιτική αισχρότητα των δύο τελευταίων αιώνων, όπως σε ένα καζάνι μαγείας, από τον κομμουνισμό στη δικτατορία τύπου Ιακωβίνων, από τη διάλυση του ατόμου σε εκείνη της ταυτότητας των λαών, μέχρι το παραλήρημα της αυτοεξύψωσης του Διαφωτισμού του barker που πιστεύει ότι είναι ο μεγάλος αρχιτέκτονας Καθολική θεοποίηση στη στοά. Το πυρετώδες προϊόν κάποιου κατάδικου, στον οποίο επιτράπηκε ενοχικά να ζει σε άνετη αδράνεια, αντί να τον στείλει σε κάποια σκληρή κοινωνικά χρήσιμη εργασία, είναι η ακριβής φωτογραφία του τι συμβαίνει. Αυτές οι εκκενώσεις μίσους που βγήκαν από κοινότοπους και σκοτεινούς εγκεφάλους σε μια στιγμή ψυχικής δυσφορίας, βρίσκουν το τέλειο αντίστοιχό τους στο κλαμπ της φιλελεύθερης-μασονικής ανατροπής που σήμερα από τις Βρυξέλλες διεξάγει τον καθημερινό αγώνα του ενάντια στους λαούς.

Τότε, όπως και τώρα, έλαβε χώρα αυτό που ένας Ortega y Gasset κατήγγειλε ως «ήττα των παραδοσιακών πνευματικών αριστοκρατιών» και την έλευση των φανατισμένων ημι-καλλιεργημένων, οι οποίοι ήρθαν στην εξουσία μέσω της «κυριαρχίας του μαζικού ανθρώπου» και των σχετικών δομών εξουσίας, αποκλειστικών και ουσιαστικά μασονικών. Αυτοί οι «φανατικοί της αποκάλυψης» πρέπει να βρουν κάποιον να τους σταματήσει. Το σχέδιο της δημιουργίας ενός κόσμου cyborgs αυτοματοποιημένων από τεχνητή νοημοσύνη, σύμφωνα με τους μετανθρωπιστικούς διαστημικούς εφιάλτες που εργάζονται για την επόμενη ναρκωμένη Μητρόπολη, είναι προσιτό στους συνάρχες όλων των φυλών, είτε Δυτικών, Ατλαντικών, Τριτοκοσμικών, Ευρωπαϊστών. Ενάντια σε αυτή την προοπτική του θανάτου επικαλούμαστε μια αποκαλυπτική εκδίκηση. Πρέπει να προκύψουν επιβλητικές και ασταμάτητες αντιπολιτευτικές θελήσεις που δημιουργούν αυτό που ο Karl Mannheim, ακόμη και πριν από εκατό χρόνια, υπενθύμισε ήδη ως ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, στο οποίο ο άνθρωπος της παράδοσης «αναγκάζεται από τα ίδια γεγονότα να αντιταχθεί στο προοδευτικό σύστημα με ένα αντισύστημα [...] πιέζοντάς τον να δραστηριοποιηθεί προκειμένου να αντιστρέψει την ιστορική διαδικασία»[3]. Κάτω από το φιλελεύθερο επίπεδο, οι λαοί έχουν γίνει δειλοί και αδύναμοι, μια ζελατινώδης μάζα που δεν αντιτίθεται πλέον στα σχέδια εξόντωσης που εκκολάπτονται αδιάκοπα από τις ελίτ της παγκοσμιοποίησης, οι οποίες τώρα ενεργούν ανοιχτά και χωρίς καμία άλλη επιφυλακτικότητα. Αυτά τα φαινόμενα είχαν ήδη γίνει αισθητά από πολλές επιλεγμένες ευφυΐες του περασμένου αιώνα, οι οποίες εντόπισαν εγκαίρως στον φιλελεύθερο δημοκρατικό διεθνή καπιταλισμό τον καρκίνο ικανό να οδηγήσει στο θάνατο κάθε είδους ταυτότητας. Για παράδειγμα:

Έτσι σήμερα, όταν η κοινωνία αποτελείται από μια μάζα αδύναμων ατόμων που, φοβισμένα, προσπαθούν να προστατευθούν από κάθε πιθανό φανταστικό κακό και, φυσικά, δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να προσελκύσουν κάθε πραγματικό κακό στον εαυτό τους με το δικό τους φόβο.

Στην πραγματικότητα, υπάρχουν εκείνοι που είδαν από νωρίς την αποτυχία των αποτυχιών, την ψυχοηθική δικτατορία που εμφυτεύτηκε στην ψυχή των λαών μέσω της απολυταρχίας του ενός και οικουμενικού θεού, η οποία προετοίμασε το έδαφος για πολιτικούς οικουμενισμούς και φιλελεύθερες τυραννίες, των οποίων η ενιαία σκέψη που επιβάλλεται με τη βία από τη λεγόμενη ΕΕ είναι το μεγαλύτερο παράδειγμα. Κάθε λαός έχει γίνει αμβλύ και αμέτοχος, έχει εφαρμοστεί η μαγική συνταγή διάλυσης: «Αλλά η ευαισθησία στη γοητεία του ηρωισμού, στη γοητεία του αριστοκράτη, γίνεται όλο και πιο αδύναμη σε όλες τις δημοκρατίες, με το πέρασμα του χρόνου». Τα έθνη έχουν αδειάσει εκ των έσω, με την κυρίαρχη προπαγάνδα, το καθημερινό σφυρί που οδηγεί στο μίσος, επιτυγχάνοντας τον επιθυμητό σκοπό της απαλής τρομοκράτησης, του δημοκρατικού εκφοβισμού. Το παιχνίδι θα διακοπεί μόνο όταν οι αιχμηρές βεβαιότητες των λίγων που – όπως συμβαίνει πάντα – ξέρουν πώς να κάνουν την αντίδραση τη μεγαλύτερη επανάσταση να αναδυθεί από την παθητική μάζα:

Όταν η θέληση του λαού δεν είναι πλέον τίποτα περισσότερο από το άθροισμα των αδυναμιών ενός πλήθους αδύναμων ανθρώπων, είναι καιρός να αντιδράσουμε. [4]

Αυτό που ζητείται από τον ευρωπαίο άνθρωπο σήμερα δεν είναι τίποτα λιγότερο από την κάθοδο στο έδαφος της ενεργού και πολεμικής αντεπανάστασης, χρησιμοποιώντας προς την αντίθετη κατεύθυνση, με την πρόθεση να σώσει τα έθνη, τα ίδια αποκαλυπτικά όργανα που χρησιμοποιεί η κοσμοπολίτικη αίρεση για να τα καταστρέψει. Τα βαριά όπλα της δικαιοσύνης δεν πρέπει να στοχεύουν το Κίεβο ή τη Μόσχα, αλλά τις Βρυξέλλες. Και από εκεί, ακόμα πιο μακριά.

Luca Leonello Rimbotti

[1] Πρβλ. Marco Ravera, Εισαγωγή στη γαλλική παραδοσιοκρατία, Laterza, Ρώμη-Μπάρι 1991, σ. 46.

[2]Emil M. Cioran, Il demiurgo cattivo [1969], Adelphi, Μιλάνο 1986, σ. 132.

[3] Karl Mannheim, Συντηρητισμός. Nascita e sviluppo del pensiero conservatore [1925], Laterza, Roma-Bari 1989, σ. 107.

[4] Τα τρία τελευταία αναφέρονται από τον David H. Lawrence, Αποκάλυψη [1931], Il Saggiatore, Μιλάνο 1966, σ. 59.     centroitalicum.com 

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων