Ο Αλεξάντερ Μάρκοβιτς πλάθει έναν πολεμικό χάρτη πνευμάτων, όπου η Ατλαντίδα και η Αθήνα αναδύονται ξανά μέσα σε κάθε ψυχή, καλώντας τον καθένα να επιλέξει ανάμεσα στον ριζωμένο ήρωα της γης και τον παρασυρόμενο έμπορο της θάλασσας σε έναν κόσμο διχασμένο μεταξύ ιερής γεωγραφίας και παγκοσμιοποιητικής διάλυσης.
Αλέξανδρος Μάρκοβιτς
Σε ποιο βαθμό η γη που κατοικούμε διαμορφώνει την κοινωνία μας; Τι αντίκτυπο έχει η γεωγραφία στον τρόπο που ζούμε; Και εμείς, ως ανθρώπινα όντα, έχουμε πραγματικά μια «επιλογή» στη γεωπολιτική ή συμμετέχουμε ήδη σε μια μανιχαϊστική πάλη μεταξύ Παραδείσου και Κόλασης, Καλού και Κακού, Γης και Θάλασσας; Αυτά τα ερωτήματα σχετικά με το ρόλο της γεωπολιτικής στην ανθρώπινη κοινωνία απασχόλησαν την ευρωπαϊκή φιλοσοφία από την αρχαιότητα. Τότε, ωστόσο, η γεωπολιτική δεν αντιμετωπιζόταν ακόμη ως ανεξάρτητη επιστήμη, αλλά θεωρούνταν μέρος μιας θρησκευτικής κοσμοθεωρίας: της ιερής γεωγραφίας. Ένα από τα πρώτα σημάδια μπορεί να βρεθεί στα έργα του Έλληνα φιλοσόφου Πλάτωνα, ο οποίος πριν από 3.000 χρόνια ανέπτυξε την ιδέα μιας ιδανικής κοινωνικής τάξης στενά συνδεδεμένης με αυτό που σήμερα ονομάζουμε γεωπολιτική.
Στον διάλογό του Κριτία, ο Πλάτωνας – ο φιλοσοφικός πατριάρχης της απολλώνιας σκέψης – αφηγείται έναν πόλεμο που έλαβε χώρα 9.000 χρόνια πριν. Τονίζει ότι η Γη είχε κάποτε διαιρεθεί ειρηνικά μεταξύ των θεών. Σε εκείνη τη μακρινή εποχή, μια αρχέγονη Αθήνα αμύνθηκε ενάντια στην Ατλαντίδα, ένα μυθικό νησί δυτικά των «Ηράκλειων Στηλών» (αυτό που σήμερα ονομάζουμε Στενό του Γιβραλτάρ). Ο χαρακτήρας Critias, που δανείζει στο διάλογο το όνομά του, παρουσιάζει τα δύο κοινωνικά συστήματα που ήρθαν αντιμέτωπα σε αυτόν τον πόλεμο.
Σύμφωνα με την αφήγησή του, η αρχέγονη Αθήνα, που ιδρύθηκε από τους θεούς Αθηνά και Ήφαιστο, βρισκόταν κάτω από τα σημάδια της σοφίας και της δεξιοτεχνίας. Ήταν μια χερσαία δύναμη που εκτεινόταν πολύ πέρα από την Αττική. Μια συντηρητική, ιεραρχική τάξη επικρατούσε εδώ, με τους θεούς να εξασφαλίζουν ότι η γη παρήγαγε σοφούς και ικανούς ανθρώπους: άνδρες και γυναίκες που υπηρετούσαν στο στρατό. Οι αγρότες ήταν φυσικά διαχωρισμένοι από τους πολεμιστές και τους ελεύθερα επιλεγμένους ηγέτες τους. Έτσι, η αρχέγονη Αθήνα μπορεί να θεωρηθεί ως μια συντηρητική κοινωνία στην οποία ο στόχος του κράτους δεν ήταν ο υλικός πλούτος αλλά η αρετή των πολιτών του - πολιτών που τιμούσαν τους θεούς του Ολύμπου-Απολλώνιου και διατηρούσαν μια ιεραρχική δομή.
Σε πλήρη αντίθεση βρισκόταν το νησί της Ατλαντίδας. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, δημιουργήθηκε από τον θεό Ποσειδώνα, ο οποίος απέκτησε τον λαό του με μια θνητή γυναίκα. Πήρε το όνομά της από τον πρώτο βασιλιά της, τον Άτλαντα, η Ατλαντίδα χαρακτηριζόταν από αφθονία: δάση, βοσκότοπους και αρκετούς πόρους για να συντηρήσει ακόμη και τους ελέφαντες. Κάθε χρόνο, οι Άτλαντες θυσίαζαν δέκα πρωτότοκα στον Ποσειδώνα, ο οποίος δεν ανήκε στο πάνθεον του Ολύμπου και βρισκόταν σε ανταγωνισμό με τον Δία, τον πατέρα των θεών. Η Ατλαντίδα, σε αυτή την απεικόνιση, αντιπροσωπεύει το εμπόριο και τον υλισμό - χαρακτηριστικά που θεωρούνται μη ενάρετα στην ελληνική-πλατωνική παράδοση. Καθώς η θεϊκή συνιστώσα μέσα στους Άτλαντες μειωνόταν και το ανθρώπινο στοιχείο μεγάλωνε, κατακλύζονταν όλο και περισσότερο από τον δικό τους πλούτο. Αυτό οδήγησε στην ύβρη τους και τελικά σε πόλεμο εναντίον της Αθήνας. Από τον αποσπασματικό διάλογο Κριτίας, συμπεραίνουμε ότι η πτώση της Ατλαντίδας ήταν μια θεϊκή τιμωρία – μια κρίση, όπως προτείνεται στις τελευταίες γραμμές του διαλόγου.
Έτσι, η απεικόνιση του πολέμου μεταξύ της Ατλαντίδας και της Αθήνας από τον Πλάτωνα είναι μια σύγκρουση μεταξύ δύο εντελώς διαφορετικών κοινωνικών συστημάτων και πολιτισμών. Από τη μία πλευρά, οι παραδοσιακοί, γηγενείς Αθηναίοι που σέβονται τους θεούς και την παράδοση. Από την άλλη, οι Άτλαντες, περικυκλωμένοι από θάλασσα, οδηγήθηκαν από τον υλισμό και το εμπόριο στην ύβρη. Αυτή η σύγκρουση ενσαρκώνει την αρχετυπική πάλη μεταξύ ξηράς και θάλασσας, ακρογωνιαίο λίθο της ιερής ελληνικής γεωγραφίας. Ιδωμένο μέσα από τον αιώνιο φακό του Απολλώνιου Λόγου, το αποτέλεσμα είναι σαφές: ο ανθεκτικός, ριζωμένος πολιτισμός της γης θριαμβεύει επί του φευγαλέου, υγρού πολιτισμού της θάλασσας.
Αυτή ήταν η ιερή γεωγραφία της ελληνικής παράδοσης, η οποία – μέσω του μαθητή του Αριστοτέλη Μεγάλου Αλεξάνδρου και της ελληνιστικής αυτοκρατορίας του – έγινε θεμελιώδης πυλώνας του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ωστόσο, πώς θα έμοιαζε μια γεωπολιτική θεωρία που ανοίγει το δρόμο για έναν θαλάσσιο πολιτισμό να επιτύχει παγκόσμια κυριαρχία; Το 1904, ο Βρετανός γεωγράφος και γεωπολιτικός Halford Mackinder προσέφερε μια τέτοια θεωρία στο δοκίμιο ορόσημο "The Geographic Pivot of History", το οποίο σηματοδότησε ένα σημείο καμπής για τη σύγχρονη γεωπολιτική. Πρότεινε μια υλιστική θέση: ότι ο έλεγχος της «Ενδοχώρας» της Ευρασίας, που εξισώνεται με την Ανατολική Ευρώπη, ήταν απαραίτητος για τη διακυβέρνηση ολόκληρου του παγκόσμιου νησιού της Ευρασίας - και ως εκ τούτου, του ίδιου του κόσμου.
Ο Mackinder, ριζωμένος στον φιλελευθερισμό του Διαφωτισμού και τον βρετανικό εθνικισμό, έθεσε μια έντονη αντίθεση μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας. Για αυτόν, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός ήταν το αποτέλεσμα ενός κοσμικού αγώνα ενάντια στις ασιατικές εισβολές. Είδε τον έλεγχο της Ρωσίας σε τεράστιες ευρασιατικές περιοχές ως απειλή για την αγγλοσαξονική θαλάσσια δύναμη. Εντόπισε αυτό το πολιτισμικό ρήγμα στον εκχριστιανισμό των γερμανικών λαών από τους Ρωμαίους και των Σλάβων από τους Έλληνες. Ενώ οι πρώτοι επεκτάθηκαν προς τα δυτικά πέρα από τους ωκεανούς για να ιδρύσουν νέες Ευρώπες, οι δεύτεροι επεκτάθηκαν ανατολικά στην Ασία και κατέκτησαν την Τουράν.
Ο Mackinder έθεσε την αντίθεση μεταξύ Ρώμης και Ελλάδας σε ένα παράδειγμα της γεωπολιτικής του σκέψης, θρηνώντας ότι οι Ρωμαίοι απέτυχαν να εκλατινίσουν τους Έλληνες - μια τραγική χαμένη ευκαιρία, στα μάτια του. Αυτή η πίστη στην αγγλοσαξονική ανωτερότητα έναντι των σλαβικών λαών, ιδιαίτερα της Ρωσίας, εδραίωσε μια γεωπολιτική αντιπαλότητα για τον έλεγχο της Ανατολικής Ευρώπης. Για τον Mackinder, αυτός ο ανταγωνισμός εξελίχθηκε σε έναν μανιχαϊστικό δυϊσμό ξηράς εναντίον θαλάσσιας δύναμης. Η διάσημη ρήση του από το Δημοκρατικά Ιδεώδη και Πραγματικότητα (1919) αναφέρει:
Ποιος κυβερνά την Ανατολική Ευρώπη διοικεί την Heartland;
που κυβερνά την Χάρτλαντ διοικεί το Παγκόσμιο Νησί.
που κυβερνά το Παγκόσμιο Νησί διοικεί τον κόσμο.
Είναι σημαντικό ότι το "World-Island" του Mackinder περιελάμβανε όχι μόνο την Ευρασία αλλά και την Αφρική. Έτσι, οι ναυτικές δυνάμεις που βρίσκονταν στις παρυφές αυτής της τεράστιας ξηράς έπρεπε να οχυρωθούν κατά μήκος των συνόρων της, προκειμένου να περιορίσουν και τελικά να νικήσουν την Heartland. Ο Mackinder είδε επίσης τη Γερμανία ως πιθανό αντίπαλο της θαλάσσιας δύναμης της Βρετανίας. Το εφιαλτικό του σενάριο ήταν ένας συνασπισμός μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας. Για αυτόν, οι χερσαίες δυνάμεις αντιμετωπίστηκαν δυσμενώς: ενώ η Γερμανία ήταν συγγενής αντίπαλος, η Ρωσία σκόπιμα χαρακτηρίστηκε ως ξένη: ασιατική, χριστιανική και οπισθοδρομική.
Στη σκέψη του Mackinder, βρίσκουμε όχι μόνο τις γεωπολιτικές φιλοδοξίες των θαλάσσιων δυνάμεων αλλά και τη λογική του ιμπεριαλισμού: ο αγγλοβρετανικός πολιτισμός ανακηρύχθηκε ο μόνος αληθινός πολιτισμός, προορισμένος να διαδώσει την πρόοδο και τη δημοκρατία παγκοσμίως. Αυτό το μοντέλο δεν ανέχτηκε ούτε πολλαπλά κέντρα εξουσίας ούτε πολιτιστικό και κοινωνικό πλουραλισμό, δεδομένου ότι θεωρούσε τον εαυτό του τη μόνη νόμιμη παγκόσμια τάξη. Ποιο ανθρώπινο αρχέτυπο, λοιπόν, θα μπορούσε να σταθεί απέναντί του;
Μια γερμανική απάντηση στην αγγλοσαξονική αυτοκρατορική φιλοδοξία μπορεί να βρεθεί στο έργο του 1915 Traders and Heroes: Patriotic Reflections του Γερμανού κοινωνιολόγου Werner Sombart (1863-1941). Γράφοντας στο πλαίσιο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Sombart προσδιόρισε τη Βρετανία - καθοδηγούμενη από οικονομικά και ηγεμονικά συμφέροντα - ως τον κύριο εχθρό. Αυτό που ξεκίνησε ως κριτική του βρετανικού εμπορικού πνεύματος εξελίχθηκε σε μια ριζοσπαστική πολιτιστική κριτική επικεντρωμένη γύρω από τη φιγούρα του εμπόρου, τον οποίο ο Sombart είδε ως το αρχέτυπο της θαλάσσιας δύναμης.
Με κίνητρο το κέρδος και λατρεύοντας τον πλούτο ως την υψηλότερη αξία, ο έμπορος ήταν, κατά την άποψη του Sombart, μια εντελώς αντιηρωική φιγούρα που ενσάρκωνε το καπιταλιστικό πνεύμα και βρισκόταν σε αντίθεση με την παράδοση. Ορθολογικός και ατομικιστής, ο έμπορος δεν γνώριζε ούτε πατρίδα ούτε θυσία για την κοινότητα. Αντίθετα, προσπάθησε να υποτάξει ολόκληρο τον κόσμο στη λογική του χρήματος. Εναντίον του, ο Sombart έθεσε τον ήρωα: μια φιγούρα ριζωμένη στην παράδοση, έτοιμη να πολεμήσει για την πατρίδα του και ακόμη και να θυσιάσει τη ζωή του για τον λαό του.
Ενώ ο Sombart χαρακτήρισε γενικά τους Βρετανούς ως εμπορικό έθνος και τους Γερμανούς ως έθνος ηρώων, αναγνώρισε ότι και τα δύο αρχέτυπα υπήρχαν μέσα σε κάθε κοινωνία. Αυτός ο εσωτερικός αγώνας για την ανθρώπινη ψυχή απαιτούσε, κατά την άποψή του, μια εκπαίδευση προς τον ηρωισμό. Η σύγχρονη κοινωνία, σημείωσε, ευνοούσε εγγενώς τον τύπο εμπόρου. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, λοιπόν, δεν ήταν απλώς ένας πόλεμος αυτοκρατοριών, αλλά μια σύγκρουση ανθρώπινων τύπων. Ο έμπορος αντιστοιχούσε στη θαλάσσια δύναμη, ο ήρωας στη δύναμη της ξηράς. Έτσι, ο ήρωας αντιπροσώπευε την κοινωνική απάντηση στην καταπάτηση του θαλάσσιου ιμπεριαλισμού. Αλλά πώς θα έμοιαζε μια παγκόσμια τάξη που θα μπορούσε να εξουδετερώσει αυτά τα αυτοκρατορικά σχέδια;
Ο Γερμανός συντηρητικός επαναστάτης και νομικός θεωρητικός Carl Schmitt (1888-1985) πρότεινε ένα τέτοιο όραμα. Το 1939, διατύπωσε την έννοια μιας πολυπολικής τάξης - αν και δεν χρησιμοποίησε αυτόν τον όρο - στο δοκίμιό του «Η Μεγάλη Διαστημική Τάξη του Διεθνούς Δικαίου με απαγόρευση επέμβασης από ξένες δυνάμεις». Σε αυτό το όραμα, ο πλανήτης δεν θα κυριαρχείται από μία μόνο θαλάσσια δύναμη, αλλά θα αποτελείται από πολλαπλές αυτοκρατορίες. Αναφερόμενος στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ο Schmitt οραματίστηκε «μεγάλους χώρους» υπό την ηγεσία ενός Reichsvolk (αυτοκρατορικού λαού ή λαού), ενωμένου από μια κοινή πολιτική ιδέα.
Ο Schmitt αναφέρθηκε στο αμερικανικό δόγμα Monroe του 1823, το οποίο κήρυξε την Αμερική αποκλειστική σφαίρα επιρροής και απαγόρευσε την εξωτερική παρέμβαση. Υποστήριξε ότι το Γερμανικό Ράιχ, η Σοβιετική Ένωση και η Ιαπωνία θα πρέπει να δημιουργήσουν παρόμοιους μεγάλους χώρους - απορρίπτοντας έτσι την οικουμενική κυριαρχία της ναυτικής αυτοκρατορίας.
Στο Land and Sea: A Global Historical Meditation (1942), ο Schmitt, σε μια αφήγηση γραμμένη για την κόρη του Anima, απεικόνισε την ιστορία ως μια αέναη μάχη μεταξύ του Leviathan και του Behemoth, μεταξύ ναυτικών και κατοίκων της ξηράς. Αν και τα δύο τρίτα της Γης καλύπτονται από νερό, ο Schmitt υποστήριξε ότι ο άνθρωπος είναι θεμελιωδώς ένα χερσαίο πλάσμα. Η ιδιοποίηση της γης χαρακτήριζε πάντα την ιδρυτική πράξη του πολιτισμού. Μόνο με την άνοδο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας - και τη στρατηγική της ωκεάνιας κατάκτησης με στόχο τον έλεγχο των εμπορικών οδών - εμφανίστηκε πραγματική θαλάσσια δύναμη, βασίζοντας την εξωτερική της πολιτική στην αρχή της πειρατείας.
Ο Schmitt ανέπτυξε περαιτέρω αυτές τις ιδέες στο The Nomos of the Earth in the International Law of the Jus Publicum Europaeum (1950). Σε αυτή τη σαρωτική κριτική του δυτικού οικουμενισμού μέσα από το πρίσμα του ευρωπαϊκού διεθνούς δικαίου, έδειξε πώς η απεριόριστη επέκταση του ευρωπαϊκού πολιτισμού – καθοδηγούμενη από τη ναυτική δύναμη – δεν ενίσχυσε την Ευρώπη, αλλά μάλλον οδήγησε στην πνευματική κενότητα και παρακμή της, που αντικαταστάθηκε από μια μηχανική, διεθνιστική κουλτούρα. Η κυριαρχία της Ευρώπης από ξένες δυνάμεις - την Αμερική στη Δύση και τη Σοβιετική Ένωση στην Ανατολή - τον ώθησε να υποστηρίξει έναν νέο Νόμο της Γης (από τα ελληνικά για την «κατανομή των βοσκοτόπων»).
Καθώς οι πρώην αποικίες ανέκτησαν τις πατρίδες τους κατά τη διάρκεια της αποαποικιοποίησης, ο Schmitt υποστήριξε ότι οι Ευρωπαίοι θα πρέπει επίσης να διεκδικήσουν την Ευρώπη από τις δυνάμεις κατοχής των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτή η νέα διαίρεση της Γης συνεπαγόταν, πάνω απ' όλα, μια πνευματική αποαποικιοποίηση: μια ρήξη με τη θαλάσσια νοοτροπία που είχε οδηγήσει την Ευρώπη στην αυτοδημιούργητη άβυσσο της. Μόνο ξεπερνώντας την οικουμενική ύβρη της και αποκηρύσσοντας την παρόρμηση να κυβερνήσει ολόκληρο τον κόσμο θα μπορούσε η Ευρώπη να ξαναβρεί τη δική της ταυτότητα ως δύναμη γης και να επανεμφανιστεί ως κυρίαρχος πολιτισμός μεταξύ πολλών. Σε αυτό, ο Schmitt έθεσε τις βάσεις για την εξέγερση της γης ενάντια στη θάλασσα. Αλλά πώς μπορεί αυτό να μετατραπεί σε μια ολοκληρωμένη κοσμοθεωρία;
Με την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία του (2008), ο Ρώσος φιλόσοφος Αλεξάντερ Ντούγκιν (γεν. 1962) προσέφερε ένα συστηματικό πλαίσιο για την εξέγερση της χερσαίας δύναμης ενάντια στη θαλάσσια δύναμη. Υιοθετώντας την έννοια του Μάρτιν Χάιντεγκερ για το Dasein (όντας-εκεί) ως υποκείμενο, ο Ντούγκιν υποστήριξε ότι η ύπαρξη ριζωμένη σε ένα συγκεκριμένο μέρος (έναν λαό) αποτελεί τον επαναστατικό παράγοντα σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Υποστήριξε ότι δεν υπάρχει ένας πολιτισμός αλλά πολλοί, όχι ένας τρόπος ύπαρξης, αλλά ένας πλουραλισμός.
Ενάντια στο ρευστό σύστημα της παγκοσμιοποίησης – το οποίο επιδιώκει να εμπορευματοποιήσει όλες τις αξίες – μόνο οι παραδόσεις που έχουν τις ρίζες τους στη θέση τους μπορούν να προσφέρουν αντίσταση. Στο πνεύμα του Σόμπαρτ, ο Ντούγκιν ασκεί κριτική σε όλη τη νεωτερικότητα (φιλελευθερισμός, κομμουνισμός και εθνικισμός) ως υλιστική και καλεί για την υπέρβασή της. Με αυτόν τον τρόπο, έρχεται σε ρήξη με το όραμα του Φράνσις Φουκουγιάμα για το «τέλος της ιστορίας», το οποίο ανυψώνει τη φιγούρα του εμπόρου ως τον τελικό ανθρώπινο τύπο. Αντ 'αυτού, ο Ντούγκιν στοχεύει να αποκαταστήσει μια σύνδεση με την αιωνιότητα.
Η οραματιζόμενη παγκόσμια τάξη του Ντούγκιν δεν είναι μονοπολική, κυβερνώμενη από τη φιλελεύθερη Δύση, ούτε διπολική όπως κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Αντίθετα, είναι πολυπολική - αποτελούμενη από τουλάχιστον τρία κέντρα εξουσίας. Στον πολιτιστικό του χάρτη, κατονομάζει όχι μόνο τη Δύση, την Ευρασία, την Κίνα, την Ινδία, τον μουσουλμανικό κόσμο, τη Λατινική Αμερική και την Αφρική, αλλά και μια κυρίαρχη Ευρώπη ως πιθανή μελλοντική δύναμη. Κάθε μεγάλος χώρος, σύμφωνα με το μοντέλο του Schmitt, είναι μια «ζώνη με απαγόρευση επέμβασης από εξωγήινες δυνάμεις». Ο καθένας πρέπει να είναι ικανός να υπερασπιστεί την κυριαρχία του και να διαμορφώσει μια πολιτική ιδέα ριζωμένη στη δική του παράδοση. Το μήνυμα είναι σαφές: ο φιλελευθερισμός – με τα επακόλουθα φαινόμενα της μαζικής μετανάστευσης, του ριζοσπαστικού ατομικισμού και της σεξουαλικής παρέκκλισης – δεν είναι πεπρωμένο αλλά συνειδητή επιλογή.
Έτσι, ο Ντούγκιν απομακρύνεται από τη θεωρία της Χάρτλαντ του Μακκίντερ, προτείνοντας αντ' αυτού την ιδέα μιας «κατανεμημένης Ενδοχώρας». Δεν είναι πλέον η κατάκτηση της Ανατολικής Ευρώπης ή της Ευρασίας ο στόχος, αλλά μάλλον, κάθε πολιτισμός γίνεται η δική του Heartland - ο δικός του πυρήνας χερσαίας δύναμης - άξιος άμυνας και διατήρησης. Αυτό το όραμα παράγει μια εθνοπλουραλιστική πολυφωνία πολιτισμών, έναν κόσμο διαφορετικών λαών και παραδόσεων που αντιτίθενται στον υγροποιημένο οικουμενισμό της παγκοσμιοποιημένης Δύσης.
Επιστρέφοντας στον Πλάτωνα, ο Ντούγκιν υπογραμμίζει ότι η γη και η θάλασσα – όπως τις όρισε ο Schmitt – υπάρχουν όχι μόνο σε επίπεδο κρατών αλλά και μέσα σε κάθε μεμονωμένη κοινωνία. Εναπόκειται σε κάθε άτομο να αποφασίσει αν θα υποστηρίξει τη δύναμη της γης και έτσι θα διατηρήσει την παράδοση (ως ήρωας, σύμφωνα με τους όρους του Sombart) ή τη θαλάσσια δύναμη και έτσι θα αγκαλιάσει τη νεωτερικότητα (ως έμπορος). Σε αυτόν τον πνευματικό πόλεμο – Noomachia, ο τίτλος του σημαντικότερου φιλοσοφικού έργου του Ντούγκιν – η φιλοσοφία έχει συνέπειες. Διαμορφώνει την κοινωνία που κατοικούμε. Για εμάς τους Γερμανούς και τους Ευρωπαίους, έχει έρθει η ώρα να κάνουμε μια συνειδητή επιλογή σε αυτόν τον πόλεμο πνευμάτων μεταξύ ξηράς και θάλασσας - και να καταπολεμήσουμε την υγροποιημένη παγκοσμιοποίηση σε κάθε επίπεδο. https://substack.com/
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.
