Η επιχείρηση “Rising Lion” και το γεωπολιτικό στοίχημα του Ισραήλ στην Τεχεράνη

Καθυστέρηση του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος, ρήξη με ΗΠΑ, ρίσκο κλιμάκωσης – Τι σημαίνει για τη Μέση Ανατολή και την παγκόσμια σταθερότητα

Εισαγωγή Η πρόσφατη αιφνιδιαστική επίθεση του Ισραήλ κατά στρατιωτικών και πυρηνικών εγκαταστάσεων στο Ιράν (επιχείρηση “Rising Lion”) δεν είναι απλώς μια επιχείρηση τακτικής σημασίας. Πρόκειται για την πιο φιλόδοξη και επικίνδυνη εφαρμογή του Δόγματος Μπέγκιν εδώ και δεκαετίες, που στοχεύει στην καθυστέρηση –ή ακόμη και στην ανατροπή– του ιρανικού πυρηνικού σχεδίου. Οι επιπτώσεις της όμως είναι πολύ ευρύτερες: γεωπολιτική αποσταθεροποίηση, επαναχάραξη των ρόλων ΗΠΑ–Ισραήλ και κίνδυνος σύγκρουσης με τις δυνάμεις του Άξονα Αντίστασης.

Καταστροφή κρίσιμων ικανοτήτων Σύμφωνα με την ανάλυση της Rachel Whitlark, η επίθεση είχε τρεις στόχους: την πυρηνική υποδομή (Natanz, Fordow, επιστήμονες), τα μέσα ανταπόδοσης (πυραύλους, drones, IRGC) και –ενδεχομένως– την ίδια τη δομή του καθεστώτος. Με την εξόντωση ηγετικών φυσιογνωμιών όπως του Χοσεΐν Σαλαμί και του Γκολάμ Αλί Ρασίντ, το Ισραήλ πέτυχε ένα πρώτο επίπεδο επιχειρησιακής επιτυχίας.

Η Χούθι μεταβλητή Ωστόσο, η Emily Milliken προειδοποιεί: η επίθεση αυτή απειλεί να αναβιώσει το μέτωπο της Υεμένης. Οι Χούθι, ενισχυμένοι μετά την αδυναμία της Χαμάς και της Χεζμπολάχ, μπορεί να καταγγείλουν την κατάπαυση πυρός με τις ΗΠΑ, ερμηνεύοντας την ισραηλινή ενέργεια ως κοινή με την Ουάσιγκτον. Μια τέτοια εξέλιξη θα έθετε σε δοκιμασία την περιφερειακή ειρήνη και τα αμερικανικά συμφέροντα στον Κόλπο.

Το διπλωματικό κόστος Όπως σημειώνει ο Joze Pelayo, οι πρωτεύουσες του Κόλπου –Ριάντ, Άμπου Ντάμπι, Ντόχα– βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Δεν θέλουν να πάρουν θέση μεταξύ Ιράν και Ισραήλ, καθώς επενδύουν στην περιφερειακή σταθερότητα.

Το Δόγμα Μπέγκιν υπό πίεση Ο Yaseen Rashed επισημαίνει ότι το Ισραήλ ενεργοποιεί για τρίτη φορά το δόγμα Μπέγκιν (Ιράκ 1981, Συρία 2007, Ιράν 2025), αυτή τη φορά όμως χωρίς την υποστήριξη των ΗΠΑ και με πολύ πιο επικίνδυνο αντίπαλο. Οι συνομιλίες στη Μουσκάτ για τα πυρηνικά μοιάζουν πλέον καταδικασμένες, και το Ιράν είναι πιθανό να απαντήσει άμεσα ή μέσω αντιπροσώπων.

Τι σημαίνει πραγματικά “επιτυχία”; Το Ισραήλ πιθανότατα καθυστέρησε την ιρανική πορεία προς την απόκτηση πυρηνικών. Όμως:

• Έθεσε σε κίνδυνο τη διπλωματική πρωτοβουλία στον Κόλπο,
• Καθυστέρησε το πρόγραμμα αλλά δεν το εξάλειψε
• Απειλεί με διάχυση της κρίσης (Υεμένη, Συρία, Λίβανος),
• Προκαλεί ρήγμα στις σχέσεις με ΗΠΑ,
• Δεν έχει σχέδιο για την “επόμενη μέρα” στο Ιράν ή στη Γάζα.

Συμπέρασμα Η επιχείρηση “Rising Lion” αποτελεί στρατιωτικό και διπλωματικό στοίχημα υψηλού ρίσκου. Αν και μπορεί να καθυστερήσει την ιρανική απειλή, ενδέχεται να αποσταθεροποιήσει συνολικά τη Μέση Ανατολή, ενισχύοντας ταυτόχρονα τις φιλοϊρανικές δυνάμεις και δυσχεραίνοντας τη διεθνή διαμεσολάβηση. Ο ρόλος της Ουάσιγκτον, της Ευρώπης και των χωρών του Κόλπου είναι κρίσιμος για να αποφευχθεί μια περιφερειακή ανάφλεξη χωρίς σαφή νικητή.

ΥΓ:

Στην οπαδοποιημένη ελληνική κοινωνία ένα τραγικό γεγονός όπως ο πόλεμος και οι επιπτώσεις του προσλαμβάνεται ως ποδοσφαιρικός αγώνας. Ο φανατισμός και η έλλειψη επαγγελματισμού των δημοσιογράφων είναι προκλητικά εμφανής αλλά αυτό πλέον δεν απασχολεί κανέναν. Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας η υπαλληλική δημοσιογραφία είναι μια παρονυχίδα που ούτε καν ενοχλεί.

Στο Ισραήλ αναγνωρίζεται το θεϊκό δικαίωμα να χτυπά όπου θέλει, όπως θέλει και όποτε θέλει. Πολλές φορές, για τους εν ελλάδι αναλυτές, εν ονόματι της ελευθερίας και της κατοχύρωσης των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή που θεωρούνται συμφέροντα του …ελεύθερου κόσμου…

Η στήλη δεν θα διαφωνίσει ότι το δυτικό σύστημα είναι καλύτερο του ανατολικού στις ελευθερίες και τον τρόπο ζωής. Αλλά αυτό δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να χτυπά, να σκοτώνει και να βομβαρδίζει αμάχους. Είναι προτιμητέο διότι στην θεωρία καταδικάζει τέτοιες μεθόδους.

Η ελληνική κοινή γνώμη έχει εθισθεί και τα έχει αποδεχθεί όλα όσα γίνονται.

Ο αγοραίος δεξιός και δήθεν φιλελεύθερος λόγος αποδίδει την αντίδραση στην ισραηλινή προκλητικότητα σε αριστερή έξη. Είναι οι οπαδικοί φίλαθλοι της πολιτικής. Χωρίς ορίζοντες,όχι, απλώς, στενούς ορίζοντες. Χαίρονται βλέποντας τα ερείπια στην Τεχεράνη.

Το καθεστώς του Ιράν είναι ένα αυταρχικό θεοκρατικό καθεστώς με το οποίο δεν συμφωνούμε. Αλλά δεν αναγνωρίζουμε και στο Ισραήλ το δικαίωμα να βομβαρδίζει. Η κατάργησή του είναι θέμα του ιρανικού λαού. Οι υπόλοιποι μόνο βοηθητικά μπορούν να συμβάλλουν. Κάτι κινείται στο εσωτερικό της χώρας και θα ήταν θετική μια καυεστωτική αλλαγή αλλά με πρωτοβουλία των ιρανών. Κάτι κινείται στον κουρδικό παράγοντα του Ιράν. Η αλλαγή καθεστώτος είναι ευπρόσδεκτη.

Ο σιιτισμός του Ιράν έχει μια ιδιαιτερότητα. Οι ιρανοί περήφανοι για την ιστορία τους όταν επκράτησε το Ισλάμ στους κόλπους τους δεν θέλησαν να υποταχθούν στον αραβικό σουνιτισμό. Και επέλεξαν μια διαφορετική εκδοχή του ισλαμισμού.

Η ατυχία του σπουδαίου αυτού λαού είναι ότι αν το καθεστώς του δεν ήταν θρησευτικό αλλά κοσμικό οι επιδόσεις του θα τον είχαν καταστήσει σημαντική παγκόσμια παράμετρο. Και το γεγονός ότι βρίσκεται γεωγραφικά σε μια κρίσιμη περιοχή θα γινόταν ανταγωνιστικός πόλος ενός άλλου γενοκτόνου κράτους, της Τουρκίας. Αυτό θα ευνοούσε πολλούς.

Υποστηρίζουμε, λοιπόν, ένα Ιράν κοσμικό, ενσωμαντωμένο στην διεθνή κοινότητα. Αλλά ούτε η εκδοχή αυτή δίνει στο Ισραήλ το δικαίωμα να βομβαρδίζει και να εκτελεί.

Τέλος, τα πυρηνικά είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Αλλά είναι πρόβλημα η κατοχή τους και απο το Ιράν αλλά και απο το Ισραήλ. https://www.anixneuseis.gr/

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.