Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΜΥΗΜΕΝΟΥ....

 

Panagiotis Empedokleous

Η ιερή διαθήκη-σφραγίδα Μελχισεδέκ

Τωρα θα διαπραγματευτούμε ένα δύσκολο θέμα που χρειάζεται μεγάλη εσωτερική ανάλυση. Το θέμα αυτό δεν είναι για όλους, στη πραγματικότητα είναι για πολύ λίγους ακόμα και από αυτούς που ακολουθούν πνευματικά μονοπάτια. Είναι η διαθήκη που σύναψε ο Αβραάμ με το Θεό, δηλαδή η διαθήκη που συνάπτουν όλοι όσοι θέλουν να ενταχθούν στην Ιεροσύνη Μελχισεδέκ. Η Βίβλος και η Παλαιά Διαθήκη είναι ένας θησαυρός γνώσης και πνευματικού προσανατολισμού , αλλά και πάλι όχι για όλους αλλά μόνο γι αυτούς που κατανοούν εσωτερικές αλήθειες.

Όταν μιλάμε για τη διαθήκη που συνάπτει κάποιος μυημένος με το Θεό, όλοι εννοούμε μόνο την ευλογία, τη χάρη και ίσως τα «ρουσφέτια» που περιμένουμε μετά από τις Ουράνιες δυνάμεις αφού μετά τη διαθήκη είμαστε πια τα ευλογημένα παιδιά του Θεού. Ετσι καταστράφηκε και η φυλή των Εβραίων που αντί για ευλογημένος λαός όπως τον θέλησαν οι Αγιοι έγινε ο καταραμένος λαός που δολοφονούσε όλους τους Αγίους, που στάλθηκαν εκεί από το Θεό με αποκορύφωμα τη δολοφονία και του ίδιου του Χριστού και εξέπεσε στην φιλαργυρία τη τοκογλυφία και τελικά στη λατρεία του Σατανά.

Μετά τη διαθήκη με το Θεό υπάρχει μόνο μια προοπτική. Η θυσία για την ανθρωπότητα αλλά και για την αγιότητα. Κι όταν λέμε θυσία εννοούμε θυσία όλων όσων αγαπά κάποιος, θυσία αδιανόητη ακόμα και στα όρια της παράνοιας, θυσία των πάντων ακόμα και της ίδιας της ψυχής. «Όποιος θέλει να σώσει την ψυχή του θα πρέπει να τη χάσει» είπε ο Ιησούς, τι να εννοούσε άραγε. Ισως αυτό που εννοούσε να ήταν πολύ βαρύ για να το δεχθούμε.

Οι διαθήκες που συνάπτονταν στην αρχαιότητα με τους Θεούς σφραγίζονταν πάντα με αίμα που υποδεικνύει ότι αυτή η σύναψη δεν πρόκειται ποτέ να σπάσει χωρίς τουλάχιστον μεγάλη βλάβη σε αυτόν που την υπέγραψε. Ο Θεός καλεί τον Αβραάμ να ετοιμάσει ένα τελετουργικό. Θυσιάζει κάποια αμνοερίφια κόβοντας τα στη μέση και στην συνέχεια τα παρατάσσει δεξιά και αριστερά ενώ αυτός περπατά ανάμεσα. Η συμβολική σημασία αυτού του τελετουργικού είναι φανερή και δείχνει τις τρομερές συνέπειες που θα υπάρξουν σε αυτόν που θα σπάσει τη διαθήκη και τη σφραγίδα . Είναι σαν να ομολογεί ο άνθρωπος, ότι θα πάθει κάτι ανάλογο αν σπάσει τη διαθήκη. Η διαθήκη δεν σημαίνει απλά συμφωνία σε κάποιους ορους και κανόνες αλλά απόλυτη δέσμευση και υπακοή κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Τέλος ο Θεός ζήτησε την απόλυτη θυσία. Την θυσία του γιού του Αβραάμ. Δηλαδή συμβολικά τη θυσία του σώματος και του αίματος του , τη θυσία και της υλικής και της πνευματικής του υπόστασης. Για κάθε γονέα αυτό είναι κάτι ασύλληπτο. Για τον Αβραάμ ήταν κάτι ακόμα περισσότερο. Ο Θεός του είχε υποσχεθεί ότι από αυτόν θα γεννηθεί ένα ιερό έθνος με απόλυτη αφοσίωση και λατρεία στη δικαιοσύνη και την Σοφία του Θεού. Τωρα πως θα γινόταν αυτό όταν θα θυσιαζόταν ο ίδιος ο γιός του ;; Παρ όλα αυτά ο Αβραάμ ετοίμασε τη θυσία πέρα από κάθε ασύλληπτο πόνο που ένιωθε. Ο ίδιος ο Θεός να σε καλεί να θυσιάσεις το παιδί σου δηλαδή την ίδια την ύπαρξη σου, υλική και πνευματική. Δεν ήταν απλά θέμα υπακοής. Ηταν θέμα απόλυτης και ασύλληπτης δέσμευσης στη διαθήκη και στο θέλημα του Θεού. Καθως ετοιμάστηκε να εκτελέσει τη θυσία έδειξε ότι αυτή η διαθήκη και η δέσμευση σε αυτήν ήταν το παν για εκείνον και δεν τοποθετούσε τίποτα πάνω από αυτή, ούτε τον ίδιο το γιό του. Ασύλληπτα πράγματα για τον μέσο άνθρωπο αλλά υπενθυμίζω και πάλι ότι εδώ δεν μιλάμε για τον μέσο άνθρωπο ούτε καν για τον μέσο πνευματικό άνθρωπο. Απόλυτη υπακοή, απόλυτη εμπιστοσύνη, απόλυτη αφοσίωση χωρίς καμία δικαιολογία χωρίς καμία εξαίρεση ακόμα και όταν πρόκειται για το αδιανόητο, το παράλογο, το αφύσικο, το ακατανόητο που προκαλεί φρίκη και τρόμο.

Ολοι οι απόγονοι του Αβραάμ έφεραν πάντα σε κάθε ενσάρκωση τους το βάρος και τις υποχρεώσεις αυτής της διαθήκης. Θυσία των πάντων ακόμα και αυτών που είναι αδιανόητα. Δεν είναι μια συμφωνία που φέρνει χαρά, ευτυχία, love and light. Είναι απόλυτη δέσμευση με κόστος απόλυτης καταστροφής, σωματικής και πνευματικής. Απαιτεί τα πάντα ακόμα και τα πιο παράλογα και ασύλληπτα. Δεν είναι μια απλή συμφωνία. Είναι μια σκοτεινή, αποτρόπαια, τρομερή δέσμευση, σχεδόν κάτι που σε στοιχειώνει για όλες τις ζωές σου.

Τώρα ο Θεός ζητά από τον Αβραάμ να αφήσει πίσω του τη χώρα του, τους συγγενείς του, το επάγγελμα του, το σπίτι του, την οικογένεια του χωρίς όμως να του δίνει καμία εγγύηση κανένα ορατό μέλλον, καμία εξασφάλιση ουτε καν κάποιο προορισμό. Να αφήσει τα πάντα και να φύγει για το άγνωστο, το αδιάγνωστο, το ανασφαλές. Ο Θεός τώρα απαιτεί από τον Αβραάμ να κόψει κάθε δεσμό όχι μόνο με το παρελθόν του, την οικογένεια του, τους συγγενείς του, τη πατρίδα του και οτιδήποτε άλλο αγαπά αλλά και με την ανθρωπότητα γενικότερα. Τον καλεί να γίνει ερημίτης και αναχωρητής χωρίς εμφανές μέλλον χωρίς καμία εξασφάλιση χωρίς καμία υπόσχεση χωρίς τίποτα απολύτως. Απόλυτη υπακοή και αφοσίωση. Δεν είναι μια απλή ευλογία, είναι μια απαίτηση αποστασιοποίησης από τα πάντα ακόμα και από τους ανθρώπους.

Όλα αυτά ούτε λέγονται ούτε γράφονται από τις θρησκείες και τις φιλοσοφίες. Και πολύ σωστά δεν λέγονται ούτε και χρειάζεται να λεχθούν, γιατί αυτός που θα χρειαστεί αυτή τη γνώση θα την αποκτήσει ούτως ή άλλως με κάποιο τρόπο είτε φυσιολογικά είτε με οδυνηρό τρόπο. Δεν πρόκειται εδώ για τον μέσο άνθρωπο, ούτε για τον μέσο πνευματικό άνθρωπο που απλά ανήκει σε κάποια πνευματική ομάδα και συμμετέχει σε ομαδικούς διαλογισμούς και συζητήσεις περί του Θεού. Εδώ πρόκειται για ένα τρόπο ζωής ή μάλλον για ένα τρόπο «μή ζωής» ένα τρόπο επίγειου θανάτου θα μπορούσαμε να πούμε που αφορά μόνο αυτούς τους ελάχιστους που θα ζητήσουν να ενταχθούν στην Ιεροσύνη Μελχισεδέκ γιατί η παραπανω διαθήκη είναι μόνο για τους Ιερείς Μελχισεδέκ σε όποιο στάδιο και αν βρίσκονται. Δεν είναι ωκεανοί χαράς και ευδαιμονίας, δεν είναι ανόητα χαχανητά και οχλαγωγικές χαρμόσυνες γιόγκες. Εδώ πρόκειται για έναν ιερό δρόμο μόνο για λίγους. Δεν είναι για πλούσιους μασόνους, «σεβάσμιους διδασκάλους» που επαναπαύονται στα πλούτη και τη χλιδή τους, δειπνούν με κάθε πολυτέλεια στις μυστικές τους λέσχες, πίνουν σαμπάνιες και καπνίζουν πούρα ούτε για αδελφότητες που καπνίζουν κάθε είδους ναρκωτικό , μαζεύουν πέτρες και διαλογίζονται στο κέντρο του σεξ. Εδώ πρόκειται για ένα δρόμο απόλυτης δέσμευσης που θα σου ζητηθεί το αδιανόητο το ανεπίκλητο, το ασύλληπτο, το φριχτό και θα πρέπει να το δεχθείς χωρίς να παρέμβει ο κατώτερος νους αλλά μόνο ο ανώτερος.

Στο βιβλίο των ιωβηλαίων «Jubilee» ο Αβραάμ παρουσιάζεται ως ο υπερκοσμικός αναχωρητής, σημαδεμένος για πάντα από τη σφραγίδα του ίδιου του Θεού, ο πολεμιστής της δικαιοσύνης και της ειρήνης, οπλισμένος με απόλυτη αφοσίωση και δέσμευση στο Θείο Θέλημα. Ο Αβραάμ εδώ είναι ο πολεμιστής που πολεμά με ορδές δυνάμεων του κοσμικού κακού οπλισμένος με τη πανοπλία του Θεού. Δεν είναι ο ήρεμος, νηφάλιος και γαλήνιος Πατριάρχης της Γένεσης, εδώ είναι ο πολεμιστής με μια ιερή αποστολή να επιβάλλει τη δικαιοσύνη του Θεού στο υλικό πεδίο με οποιοδήποτε κόστος. Στο βιβλίο των ιωβηλαίων δεν παρουσιάζεται το ταξίδι του Αβραάμ ως ένα ήρεμο ειρηνικό αλλά ως μια ιερή δέσμευση και αποστολή που τον απομονώνει από όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους και τον κόσμο γύρω του, παρουσιάζοντας τον ως ένα ιερό ερημίτη εκτός της ανθρωπινης κοινωνίας, ως ένα εκλεκτό και επιλεγμένο μέλος της ανθρωπότητας με μια αποστολή που ξεπερνά κατά πολύ τα ανθρώπινα όρια και τα γήινα δρώμενα και επιθυμίες. Είναι το πορτραίτο κάποιου που πρέπει να απαρνηθεί τα πάντα, πατρίδα, οικογένεια, θρησκεία, παραδόσεις, έθιμα και κάθε τι γήινο και να αφοσιωθεί απόλυτα στη διαθήκη που σύναψε με το Θεό και την επαναφορά στη Γη, της χρυσής εποχής της ιερής ανθρωπότητας της Σαμπάλα.

Μετά από όλα αυτά και αφού ο Θεός επιβεβαίωσε την απόλυτη αφοσίωση και υπακοή του Αβραάμ και την απόλυτη δέσμευση του να εκτελέσει οτιδήποτε του ζητήσει με οποιοδήποτε κόστος, έχει μια νέα αποστολή για αυτόν, αυτό που σχεδίαζε να του αναθέσει από την αρχή. Να δημιουργήσει ένα άγιο έθνος, ένα έθνος που να έχει ιερή καταγωγή στηριζόμενη στον Αβρααμ και να διαθέτει την υπακοή και την αφοσίωση στο θείο θέλημα όπως ο Αβραάμ, ένα έθνος που να γεννήσει Δασκάλους, Προφήτες και Πατριάρχες, ένα έθνος στο οποίο αργότερα θα ενσαρκωθεί και ο ίδιος ο Θεός-Λόγος. Ένα έθνος που να φέρει και αυτό τη διαθήκη και τη δέσμευση που έφερε και ο Αβραάμ. Οι απόγονοι του Αβραάμ δεν θα ήταν μόνο κληρονόμοι μιας υπόσχεσης του Θεού να τους ευλογήσει ως το ιερό του έθνος αλλά και ένα έθνος μαχητών για την εδραίωση της Ουράνιας Βασιλείας στον επίγειο κόσμο. Ένα έθνος που φέρει μια Κοσμική ευθύνη υπεύθυνο να διατηρεί για πάντα το δεσμό και την επικοινωνία του υλικού με τα πνευματικά πεδία και να λειτουργεί ως φρουρός και προστάτης της Θείας δικαιοσύνης και τάξης στη Γη. Μια βαριά και δυσοίωνη αποστολή.

Η διαθήκη του Αβραάμ με το Θεό δεν είναι απλά μια ευλογία, μια υπόσχεση για ένα ιερό έθνος, είναι ένα κάλεσμα στον άνθρωπο που έχει ανακαλύψει το Θεό μέσα του να ενταχθεί στην ιεροσύνη Μελχισεδέκ. Αυτό το κάλεσμα δεν αφορά συγκεκριμένη θρησκεία, συγκεκριμένη φυλή, συγκεκριμένη χώρα, συγκεκριμένους τύπους ανθρώπων, αφορά τους πάντες που έχουν τη θέληση αλλά και τη δύναμη που χρειάζεται να συνάψουν και αυτοί την ιερή διαθήκη Μελχισεδέκ, έχοντας όμως υπ όψιν τους όλες τις συνέπειες της υπαναχώρησης ή της ανυπακοής. Το σπάσιμο της διαθήκης εκ των υστέρων δεν αποτελεί καν επιλογή. Είναι κάτι που θα έχει φρικτές και τρομακτικές συνέπειες. Γι αυτό δεν είναι για όλους αλλά για ελάχιστους που θα δεχθούν το κάλεσμα αλλά και τις υποχρεώσεις του.

Όπως λέει και ο Απόστολος Πέτρος «Είστε ένας επιλεγμένος λαός, μια βασιλική ιεροσύνη, ένα ιερό έθνος, ένας λαός για την κατοχή του Θεού» και φυσικά δεν εννοεί τους Εβραίους όπως είναι ευρέως διαδεδομένο. Ως βασιλικοί ιερείς, ενεργούμε στο υλικό πεδίο ως εκφραστές της Βούλησης του Θεού αλλά και προστάτες της δικαιοσύνης και της τάξης και ποιμένες των ανθρώπων.

Δεν πρόκειται για μια κλήση που απευθύνεται σε όλους αλλά μόνο σε λίγους. Ο Θεός δεν υποσχέθηκε την ιερότητα σε όλους αλλά μόνο σε εκείνους που θα ακολουθήσουν την Ιερότητα Μελχισεδέκ. Για ένα έθνος που θα αποτελείται από θεωμένους Ιερείς και θα αποτελεί τον σύνδεσμο με τις δυνάμεις του Ουρανού. Εδώ αυτοί που θα αποδειχθούν «οι εκλεκτοι» του Θεού δεν θα έχουν μόνο προνόμια αλλά και τρομερές υποχρεώσεις και αδιάσπαστες διαθήκες. Αυτό το έθνος των Ιερέων θα αποτελούσε την πηγή ευλογίας και χάρης για όλα τα υπόλοιπα έθνη.

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.