Εθνική Αποτρεπτική Στρατηγική. «Ο κόμπος έφθασε στο χτένι».

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ        IFESTOSEDU 

Χρειάζεται μεγάλη προσοχή όταν κανείς μιλά για την Θράκη, το Αιγαίο και την Κυπριακή Δημοκρατία. Ενώ η τελευταία δήθεν «κείται μακράν» και αποστέλλεται ως η πρώτη μεγάλη θυσία στον βωμό του θανατηφόρου κατευνασμού, τώρα πολλά άλλα «κείνται μακράν». Όλα καταμαρτυρούν ότι έφτασε ο κόμπος στο χτένι των Ελληνοτουρκικών σχέσεων αλλά το «κομματικό σύστημα εξουσίας» που εναλλάσσεται στις καρέκλες (χωρίς ο πολίτης όταν βρεθεί στην κάλπη να έχει καλύτερη επιλογή) δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της φάσης που διανύουμε. Λάθη επί πολλές δεκαετίες, κατευνασμοί, άθλιες συμβουλές υποχώρησης επί κυριαρχικών δικαιωμάτων από «διαχρονικούς» «καζάνκαζανάνθρωπους» κάθε είδους και επαίσχυντες ύβρεις περί «ακραίων» όταν ψύχραιμες και ώριμες θέσεις επισημαίνουν το γνωστό Αμερικανικό αξίωμα ότι «βιώσιμο είναι το κράτος το οποίο έχει επαρκή ισχύ και εθνική στρατηγική για να εκπληρώσει τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου που αφορούν την κυριαρχία της Επικράτειάς του [διαφορετικά θεωρείται αναλώσιμο στην κλίνη του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων]». Δεν φαίνεται να κυριαρχεί το αυτονόητο, ότι δηλαδή κανείς δεν έχει δικαίωμα να δώσει έστω και μια ίντσα στην απειλητική και αναθεωρητική Τουρκία ή κάποιο άλλο κράτος. Εδώ λοιπόν κάνουμε ξανά μερικές υπενθυμίσεις -και θα επανέλθουμε με περισσότερα – που αφορούν την νέα φάση που εισερχόμαστε μετά την ύστερη επιτάχυνση του κατήφορου.

Κατ’ αρχάς το Κυπριακό ξανά στην πρώτη γραμμή αλλά αυτή την φορά τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά γιατί το Ελληνικό έθνος ενδέχεται να δεχθεί την χαριστική βολή με πλήγματα πολύ χειρότερα αυτών του 1922 ή του 1974. [Η Ελληνική πλευρά αυτοπαγιδευμένη. Συμφορά μας, ικετεύει για … ΔΔΟ και … μόνο ολίγον Αιγαίο. https://wp.me/p3OqMa-1Un και Κυπριακή Δημοκρατία: Διαφύλαξη ή αυτοπαγίδευση; Γιατί κινδυνεύει να χαθεί η Κυπριακή Δημοκρατία. Πόσο κινδυνεύει η Κύπρος και η Ελλάδα. https://www.huffingtonpost.gr/entry/kepriake-demokratia-diafelaxe-e-aetopayideese_gr_5fe43a6dc5b6acb53456f25c] Να θυμηθούμε ότι συνέχεια της παράνομης εισβολής του Ιουλίου 1974 που ακολούθησε λίγες μέρες μετά το χουντικό πραξικόπημα ενώ το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ πήρε απόφαση ότι τα τετελεσμένα είναι παράνομα αλλά η Ελλάδα διακήρυξε, κατ’ ουσία, ότι δεν είχε εθνική στρατηγική. Η πολιτική ηγεσία δήλωσε ότι «η Κύπρος κείται μακράν».

Η χούντα κατέρρευσε μετά το εγκληματικό πραξικόπημα αλλά η νόμιμη πλέον κυβέρνηση όφειλε να γνωρίζει –και να λειτουργεί ανάλογα–, ότι η Ελλάδα αφενός δεν έχει την πολυτέλεια να αφήσει στην τύχη τους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες (κανένα αξιόπιστο κράτος δεν λειτουργεί έτσι) και αφετέρου ότι το Ελληνικό κράτος είναι εγγυήτρια δύναμη.

            Το τι ακολούθησε επί μια περίπου δεκαετία αλλά και αργότερα στα πεδία των σχέσεων Ελλάδας-Τουρκίας ήταν αναμενόμενο. Πάντως μια περίπου δεκαετία μετά είχαμε νέες εξελίξεις που σημάδεψαν τις σχέσεις αυτές. Στις 15 Νοεμβρίου 1983 επί Πρωθυπουργίας Ανδρέα Παπανδρέου η Τουρκία εξώθησε στην «ανακήρυξη» του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους. Επιπλέον το Συμβούλιο Ασφαλείας (Ψήφισμα 541 (1983) – μαζί με το Ψήφισμα 550 (1984) παρατίθεται στο τέλος) έδωσε νέα νομικά και πολιτικά ερείσματα στην Ελληνική πλευρά. Ο τότε πρωθυπουργός κινήθηκε προς την σωστή πλευρά και έκανε την σημαντικότερη δήλωση της μεταπολεμικής περιόδου: Προειδοποίησε ότι εάν η Τουρκία προχωρήσει πέραν της γραμμής των νυν κατεχομένων για την Ελλάδα είναι casus belli δηλαδή αιτία πολέμου.

Από δικής μας πλευράς η συγγραφή άρθρων, δοκιμίων  και βιβλίων υπέρ μιας πιο ορθολογιστικής εθνικής στρατηγικής άρχισε ήδη από το 1983 (με ψευδώνυμο καθότι υπηρετούσα σε διπλωματική αποστολή στις Βρυξέλλες όλη την δεκαετία του 1980) και εντάθηκε προς το τέλος της δεκαετίας και αρχές της δεκαετίας του 1990 όταν ενταχθήκαμε στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο με έδρα Διεθνείς Σχέσεις – Στρατηγικές Σπουδές. Από άποψης ουσίας και παραστάσεων οι παρεμβάσεις αφορούσαν την Τριπλή Στρατηγική.

Πρώτον, ισχυρή αποτροπή στο κεντρικό μέτωπο αφενός για ανάσχεση του Τουρκικού αναθεωρητισμού.

Δεύτερον, ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα: Επειδή η ΕΕ είναι πολιτικός/στρατηγικός νάνος και νομικός γίγαντας που εκκολάφθηκε μέσα στο θερμοκήπιο της Αμερικανικής στρατηγικής του Ψυχρού Πολέμου (κύρια πορίσματα των βιβλίων μου στην Αγγλική γλώσσα πριν ενταχθώ στο Ελληνικό πανεπιστήμιο) θα αποτελέσει ένα ισχυρό νομικό όπλο. Θυμίζω ότι μετά το 1966 (συμβιβασμός του Λουξεμβούργου και έκτοτε οι αποφάσεις ήταν συναινετικές / ομόφωνες) με τις διασυνδέσεις μεταξύ εθνικών συμφερόντων ακόμη και τα μικρότερα κράτη μπορούσαν να αποκομίζουν οφέλη. Ταυτόχρονα, υποστηρίχθηκε, επειδή είναι νάνος/γίγαντας η διαλεκτική σχέση των δύο δεν επιτρέπει στην ΕΕ να απορρίψει την ένταξη της ΚΔ στην Κοινότητα οπότε το ευρωπαϊκό και νομικό κεκτημένο θα επεκταθεί στην Κύπρο ανεξαρτήτως λύσης.

Τρίτον, πολιτική και αμυντική σύζευξη της Ελλάδας με την Κυπριακή Δημοκρατία. Μετά από συγγραφή δοκιμίων και άρθρων τα οποία έτυχαν προσοχής, στην μόνη συνάντησή μου με τον Ανδρέα Παπανδρέου συνοδεύοντας τον Γεράσιμο Αρσένη (με τον οποίο όντας στην αντιπολίτευση τότε είχαμε εκτεταμένες συζητήσεις και αποδέχθηκε πλήρως την λογική της στρατηγικής σύζευξης Κύπρου – Ελλάδας) αναπτύχθηκε η λογική των τριών αλληλένδετων μερών της «τριπλής στρατηγικής». Πείσθηκε ιδιαίτερα από το λογικό επιχείρημα ότι στρατηγικός ορθολογισμός σημαίνει ότι η σύζευξη είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος με το casus belli του 1983.

Δεν θα επεκταθώ εδώ γιατί τα ζητήματα αυτά τα έχουμε εκτεταμένα σε βιβλία, άρθρα και δοκίμια. Υπογραμμίζουμε μόνο ότι οι σχέσεις της Ελλάδας με την αναθεωρητική και απειλητική Τουρκία βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού εδώ και καιρό. Τα ζητήματα και η επιχειρηματολογία μετά το1990 είναι όχι μόνο πλήρως επίκαιρα αλλά ολοένα και περισσότερο απαιτείται να συνεκτιμηθούν δεόντως ολοένα και περισσότερο.

            Όπως ο τότε πρωθυπουργός το 1983 –αλλά και μετά όταν επανήλθε στην εξουσία μαζί και ο Γεράσιμος Αρσένης – σωστά δηλώθηκε και υπογραμμίστηκε ότι η Κύπρος είναι κάτι περισσότερο σημαντική. Ανασφάλεια εκεί και πολύ περισσότερο διολίσθηση της Μεγαλονήσου στα πεδία της Τουρκικής επικυριαρχίας στερεί την Ελλάδα της δυνατότητας να έχει μια αξιόπιστη αποτρεπτική στρατηγική. Η Ελλάδα είναι σε αυτή την περίπτωση παγιδευμένη. Εν κατακλείδι, είναι ακραία επικίνδυνος (ή κάτι άλλο «αθέατο») όποιος δεν βλέπει τον αλληλένδετο χαρακτήρα:

1. της διπλωματίας (η Ελλάδα και η Κύπρος, για παράδειγμα, είναι πλήρη και ισότιμα μέλη της ΕΕ δεν ανήκουν αλλά συμμετέχουν και συναλλάσσονται με όρους εθνικής κυριαρχίας και εθνικού συμφέροντος),
2. με την ισχυρή αποτρεπτική άμυνα στο κεντρικό μέτωπο του Αιγαίου και της Θράκης
3. και την πολιτική και στρατηγική σύζευξη Ελλάδας-Κύπρου

Ακολουθούν μερικές αναφορές σε κεντρικά κείμενα που συνοψίζουν και μερικά σκαναρισμένα άρθρα. Η έμφαση είναι στον πάντα επίκαιρο Ενιαίο Αμυντικό Χώρο όπου ούτως ή άλλως αναλύονται και άλλες πτυχές της Ελληνικής Εθνικής Στρατηγικής. Καλά κάνει ο ενδιαφερόμενος να προσέξει ποιοι εμπλέκονται στην «αντιπαράθεση» των θέσεων «εθνική αποτρεπτική στρατηγική versus κατευνασμός» . Θα επανέλθουμε!

 

Για το κείμενο που ακολουθεί όσον αφορά το Ισραήλ δεχθήκαμε απίστευτες επιθέσεις ιδ. από επικεφαλής ιδρυμάτων κακών προτάσεων πολιτικής καταληκτικά καζάν-καζάν και πολύ περισσότερα.

 

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΡΟΤΣΙΛΝΤ ΤΟΥ 1972 ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΣΥΝΟΜΩΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΣΕΝΑΡΙΑ....

 

Μαύρες γραβάτες, μακριά φορέματα και σουρεαλιστικά κεφάλια: Ο χορός των Ρότσιλντ του 1972

Η εκκεντρική βραδιά που φιλοξένησε η βαρόνη Marie-Hélène de Rothschild και ο σύζυγό της Guy είχε εξωπραγματικά κοστούμια, παράξενες διακοσμήσεις και, όπως λέγεται, σατανικούς συμβολισμούς.

 

 

Τον Δεκέμβριο του 1972, το περίφημο "πάρτι των Ρότσιλντ" έγινε πραγματικότητα. Η βαρόνη Marie-Hélène de Rothschild διοργάνωσε έναν χορό με θέμα τον σουρεαλισμό, στο οποίο καλεσμένοι ήταν πολιτικοί, τραπεζίτες, καλλιτέχνες και διασημότητες. Ο χορός διεξήχθη στο Château de Ferrières, έναν από τους πύργους της οικογένειας που βρίσκεται περίπου 15 μίλια έξω από το Παρίσι.

 

Οι οικοδεσπότες Guy και Marie-Hélène de Rothschild.

Αν το μασκέ πάρτι -στο οποίο οι υπηρέτες ήταν ντυμένοι σαν γάτες και το επιδόρπιο ήταν σε σχήμα γυμνής γυναίκας- δε διοργανωνόταν από την πλούσια οικογένεια των Ρότσιλντ, με την συναρπαστική ιστορία, ίσως να είχε παραμείνει μια ακόμη εφήμερη, κοινωνική συγκέντρωση. Όμως, λόγω του ότι η οικογένεια πρωτοστάτησε στα διεθνή οικονομικά πεπραγμένα, χρηματοδότησε ιστορικές πολεμικές προσπάθειες και μέχρι και σήμερα κυριαρχεί στις διεθνείς βιομηχανίες, οι θεωρίες συνωμοσίας συνεχίζουν να αφθονούν για την πραγματική φύση του.

 

Οι υπηρέτες πίσω από την βαρόνη Marie Hélène de Rothschild πιο πριν συμπεριφέρονταν σαν γάτες, έβρισκαν τους φιλοξενούμενους στην κεντρική σκάλα και τους βοηθούσαν να βρουν το δρόμο τους μέσα από τον λαβύρινθο.

Τι πραγματικά συνέβη εκείνη τη νύχτα στον σουρεαλιστικό χορό των Ρότσιλντ; Οι άνθρωποι της "υψηλής κοινωνίας" απλά διασκέδασαν, ή μήπως ήταν μια συνάθροιση γεμάτη με συμβολισμούς, σατανικές τελετές και η αλληγορική αναγγελία της Νέας Τάξης Πραγμάτων (New World Order, NWO);

Μια σύντομη ιστορία της οικογένειας Ρότσιλντ

 

Ο γενάρχης της οικογένειας, Mayer Amschel Rothschild - πηγή

 

Ο πλούτος και η δύναμη των Ρότσιλντ ξεκίνησε με τον Γερμανοεβραίο Mayer Amschel Rothschild, ο οποίος γεννήθηκε το 1744 εκεί που τότε ήταν γνωστό ως Ελεύθερη Αυτοκρατορική Πόλη της Φρανκφούρτης. Ο πατέρας του, ο οποίος πέθανε από ευλογιά όταν ο Mayer Amschel ήταν μόλις 12 ετών, ήταν χρηματιστής και έμπορος υφασμάτων, του οποίου το πελατολόγιο περιελάμβανε προσωπικότητες όπως ο πρίγκηπας Φρειδερίκος Γουλιέλμος Β' της Έσσης. Ο Mayer Amschel εγκατέλειψε τη ραβινική σχολή για να σπουδάσει οικονομικά υπό τον Γερμανοεβραίο τραπεζίτη Jacob Wolf Oppenheimer στο Ανόβερο. Όταν επέστρεψε στην Φρανκφούρτη, ο Ρότσιλντ ήταν έμπειρος έμπορος χρημάτων και πωλητής σπάνιων νομισμάτων. Συναντήθηκε με τον Πρίγκιπα του Στέμματος Βίλχεμ της Έσσης, ο οποίος στο παρελθόν ήταν προστάτης του πατέρα του, και έγινε Αυλικός Ακόλουθος του πρίγκιπα όταν εκείνος έγινε βασιλιάς το 1785.

Ως τραπεζίτης του πλουσιότερου άνδρα στην Ευρώπη, ο Ρότσιλντ εξασφάλισε τα οικονομικά του και ξεκίνησε την οικογένειά του. Και με τις όλο και αυξανόμενες διασυνδέσεις του με Ευρωπαίους ευγενείς, είδε την Γαλλική Επανάσταση ως μια επενδυτική ευκαιρία. Διευκόλυνε νομισματικές συναλλαγές για μισθοφόρους της Έσσης, δάνεισε σε πολλές κυβερνήσεις για να χρηματοδοτήσουν τις πολεμικές τους επιχειρήσεις, συσσώρευσε ομόλογα και επέκτεινε τη τραπεζική αυτοκρατορία του. Έστειλε τέσσερις από τους πέντε γιους του στις μεγαλύτερες πρωτεύουσες της Ευρώπης, τη Νάπολη, την Βιέννη, το Παρίσι και το Λονδίνο. Εκεί, άνοιξαν τράπεζες μέσω των οποίων χρηματοδότησαν πολέμους, φιλανθρωπικά ιδρύματα και έργα υποδομής για τα επόμενα 150 περίπου χρόνια. Ο Mayer Amschel, πριν πεθάνει το 1812, απαγόρευσε στις θηλυκούς απογόνους του να αποκτήσουν κληρονομιά, κάτι που τις ανάγκασε να παντρευτούν με τα ξαδέλφια τους ώστε να παραμείνουν στα ίδια κοινωνικά στρώματα.

 

Εν τω μεταξύ, στο Λονδίνο, η N M Rothschild & Sons Ltd., χρηματοδότησε σχεδόν μόνη της τον Βρετανικό στρατό στους Ναπολεόντιους πολέμους. Επίσης, ο πλούτος της οικογένειας βοήθησε στη χρηματοδότηση της κατασκευής της διώρυγας του Σουέζ, διαφόρων σιδηροδρόμων στην Ευρώπη και εξασφάλισε το μονοπώλιο του υδραργύρου, ένα πολύτιμο προϊόν, καθώς ο υδράργυρος χρησιμοποιήθηκε για τον καθαρισμό του χρυσού και του αργύρου. Και παρόλο που οι Παγκόσμιοι Πόλεμοι τους κόστισαν αρκετά χρήματα, η οικογένεια συνέχισε να ευδοκιμεί χάρη στο σύνθημά της, "Concordia, Integritas, Industria", δηλαδή, "Αρμονία, Ακεραιότητα, Βιομηχανία".

 

Το οικόσημο των Ρότσιλντ - πηγή

 

Ωστόσο, η επιτυχία της οικογένειας είχε οδηγήσει -από τις αρχές ακόμα- τους ζηλότυπους παρατηρητές να δημιουργήσουν θεωρίες συνωμοσίας για σκοτεινά μυστικά που κρύβονται πίσω από τον πλούτο της, κατηγορώντας τους συχνά ότι χρησιμοποιούν τον πλούτο τους για να κατευθύνουν την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας. Μεγάλο μέρος αυτών έχει τις ρίζες του στον αντισημιτισμό. Ωστόσο, ορισμένες επικρίσεις για τους Ρότσιλντ είναι έγκυρες. Αν και μέχρι και σήμερα κερδίζουν χρήματα από διάφορες επενδύσεις σε χρηματοοικονομικά, ακίνητα, μεταλλεία και βιομηχανίες σε όλο τον κόσμο, έχουν (και, σύμφωνα με ορισμένες θεωρίες συνωμοσίας, ακόμα και σήμερα) αισχροκερδήσει με πολέμους.

Οπότε, έχοντας το δικό τους οικόσημο, τεράστιο πλούτο και παγκόσμια επιρροή, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς, γιατί ένας χορός μεταμφιέσεων των Ρότσιλντ, στην απομονωμένη γαλλική εξοχή, έγειρε κάποια ερωτήματα. Με διακοσμητικά μωρά-κούκλες, μάσκες που έμοιαζαν με τον Παντεπόπτη Οφθαλμό και μόνο μερικές φωτογραφίες που σώζονται από τον περίφημο χορό, εκείνη η νύχτα τον Δεκέμβριο του 1972 εξακολουθεί να προκαλεί την περιέργεια. Και οι οικοδεσπότες του χορού ήταν συνηθισμένοι να είναι αιτία αντιπαράθεσης.

Ο σουρεαλιστικός χορός του 1972

 

Το Château de Ferrières διαθέτει 80 δωμάτια φιλοξενίας, 29,8 τετ. χλμ δάσους και μια βιβλιοθήκη 80.000 τόμων

Ο γάμος του βαρόνου Guy Édouard Alphonse Paul de Rothschild με την βαρόνη Baroness Marie-Hélène Naila Stephanie Josina de Rothschild το 1957 καλύφτηκε ευρέως από τον Τύπο. Ο Guy και η Marie-Hélène ήταν τρίτα ξαδέρφια και ο γάμος ήταν ο πρώτος μεταξύ ενός υψηλόβαθμου Ρότσιλντ και μιας μη Εβραίας. Ως αποτέλεσμα, ο Guy αναγκάστηκε να παραιτηθεί από πρόεδρος της εβραϊκής κοινότητας στη Γαλλία.

Το ζευγάρι ήταν φιλελεύθερο, τόσο στην κοινωνική, όσο και στην πολιτική του ζωή. Αυτό αποδεικνύεται και από τον χορό του 1972, που πραγματοποιήθηκε στον μεγαλύτερο και πιο πολυτελή πύργο του 19ου αιώνα σε όλη τη Γαλλία, το Château de Ferrières, που χτίστηκε για τον βαρόνο James de Rothschild το 1850.
 

"Φτιάξε μου το Mentmore, αλλά διπλάσιο σε μέγεθος", είπε, σύμφωνα με πληροφορίες, ο βαρόνος στον αρχιτέκτονα Joseph Paxton. Ο βαρόνος αναφέρθηκε στους πύργους Mentmore στο Buckinghamshire, που αποτέλεσαν έμπνευση του Château de Ferrières, που αργότερα χρησιμοποιήθηκε για την σκηνή του χορού στην ταινία του Κιούμπρικ "Μάτια ερμητικά κλειστά".

Το 1959, λίγο μετά τον γάμου τους, η Marie-Hélène ανακαίνισε τον πύργο, τον οποίο έκανε κομβικό σημείο συνάντησης της υψηλής κοινωνίας. Καλλιτέχνες, σχεδιαστές, βασιλείς και μορφές όπως οι Ιβ Σεν Λοράν, Μπριζίτ Μπαρντό και Γκρέις Κέλι, συναντιόντουσαν συχνά εκεί.

Όμως, στις 12 Δεκεμβρίου του 1972, το "Surrealist Ball" ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.

 

Εμπνευσμένη από τον πίνακα The False Mirror (Ψεύτικος καθρέφτης) του Ρενέ Μαγκρίτ το 1929, το φόντο των σύννεφων είναι ίσως λιγότερο ενδιαφέρον από τα ανάποδα γράμμα της πρόσκλησης. Μερικοί πιστεύουν ότι πρόκειται για αντιμετάθεσης, την υποτιθέμενη απόκρυφη πρακτική της ανατροπής των χριστιανικών κανόνων για πιο βλάσφημα πιστεύω.

Η πρόσκληση -"μαύρη γραβάτα, μακριά φορέματα και σουρεαλιστικά κεφάλια"- ήταν κωδικοποιημένη και είχε γραφτεί ανάποδα και για να την διαβάσει κανείς έπρεπε να χρησιμοποιήσει καθρέφτη. Καθώς ο ήλιος άρχισε να δύει και άρχισαν να καταφτάνουν οι καλεσμένοι, οι προβολείς έκαναν τον πύργο να φαίνεται σαν να είχε πιάσει φωτιά. Οι υπηρέτες ήταν ντυμένοι σαν γάτες και παρατεταγμένοι κατά μήκος της κύριας σκάλας.

 

Το αρχοντικό έμοιαζε σαν να είχε πάρει φωτιά. Το αποτέλεσμα επιτεύχθηκε με μια σειρά προσεκτικά τοποθετημένων προβολέων.

Οι καλεσμένοι μπήκαν σε έναν λαβύρινθο από ιστούς αράχνης, με τις "γάτες" να τους οδηγούν στα τραπέζια τους.

 

Τα πιάτα του δείπνου ήταν καλυμμένα με γούνα, ενώ τα πιρούνια κάθε επισκέπτη συνοδεύονταν από ένα νεκρό ψάρι.

Κούκλες που είχαν αποσυναρμολογηθεί στα τραπέζια του δείπνου.

Το γυναικείο σώμα που ήταν ξαπλωμένο σε ένα κρεβάτι από τριαντάφυλλα.

 

Τα πιάτα του δείπνου ήταν καλυμμένα με γούνα, ενώ στα τραπέζια υπήρχαν μωρά-πλαστικές κούκλες και χελώνες. Το μενού περιελάμβανε "sir-loin", μια εξαιρετικά "διαυγή" σούπα, όπως περιγράφηκε, και κατσικίσιο τυρί ψημένο σε "θλίψη μετά από συνουσία". Το επιδόρπιο ήταν μια γυμνή γυναίκα φτιαγμένη εξ ολοκλήρου από ζάχαρη και ήταν τοποθετημένο σε κρεβάτια από τριαντάφυλλα.

 

Η Γαλλίδα ηθοποιός Μπριζίτ Μπαρντό (αριστερά) και ο Αργεντινός ζωγράφος Leonor Fini (δεξιά) σε φωτογραφία πριν φτάσουν στον χορό. 

 

Η Όντρεϊ Χέπμπορν με ένα απλό κλουβί πουλιού στο κεφάλι της.

 

Το έργο του Μαγκρίτ "Γιος του Ανθρώπου" ήταν μόλις οκτώ χρονών το 1972. Ωστόσο, μια από τις καλεσμένες ήταν ντυμένη σαν τον πίνακα. 

Ο διάσημος ζωγράφος Σαλβαντόρ Νταλί δεν φόρεσε κάποιο κοστούμι εκείνο το βράδυ.

 

Όμως, και τα κοστούμια των παρευρισκομένων ήταν εξίσου περίεργα. Αν και πολλά από αυτά είχε σχεδιάσει ο Σαλβαντόρ Νταλί -ο ίδιος δεν φορούσε κάποιο κουστούμι-, η βαρόνη Marie-Hélène φορούσε ένα γιγαντιαίο κεφάλι ελαφιού διακοσμημένο με πραγματικά διαμάντια, η ηθοποιός Όντρεϊ Χέπμπορν ένα κλουβί, η αρωματοποιός Hélène Rochas ένα γραμμόφωνο, μια άλλη καλεσμένη είχε το πρόσωπό της καλυμμένο με ένα μήλο (από τον πίνακα του Ρενέ Μαγκρίτ, "ο Γιος του Ανθρώπου"), ενώ μια άλλη φορούσε μια μάσκα με την Μόνα Λίζα (φωτογραφία στην αρχή του θέματος).

Ουσιαστικά, ό, τι συνέβη μέσα στον πύργο ή στο δάσος παραμένει μυστήριο. Ο Surrealist Rothschild Ball μπορεί να ήταν απλώς μια εκκεντρική βραδιά για να χαλαρώσει η υψηλή κοινωνία. Ωστόσο, υπάρχουν αρκετές θεωρίες συνωμοσίας που λένε ότι ήταν κάτι περισσότερο απ' ό, τι φαίνεται.

Οι θεωρίες συνωμοσίας που περιβάλλον τον χορό

 

Το μοντέλο και ηθοποιός Μαρίζα Μπερενσόν (κέντρο) αργότερα συμμετείχε στην ταινία "Μάτια ερμητικά κλειστά" του Κιούμπρικ.

Αν και υπάρχουν λίγα στοιχεία που να υποστηρίζουν οτιδήποτε από τους πιο περίεργους ισχυρισμούς που περιβάλλουν τον χορό, οι θεωρητικοί της συνωμοσίας ισχυρίζονται ότι ήταν γεμάτος σατανικά μηνύματα. Οι ίδιοι σημειώνουν πολλά φερόμενα αποκρυφιστικά σύμβολα, διάσπαρτα σε όλη την εκδήλωση, ξεκινώντας από τις προσκλήσεις. Σύμφωνα με αρχαίες πεποιθήσεις για τη λατρεία του διαβόλου, η "αντιστροφή", η αντιμετάθεση γραμμάτων ή ιερών χριστιανικών συμβόλων, δείχνει την παρουσία δαιμονικών τελετών. Η "ανεστραμμένη" πρόσκληση αναφέρεται συχνά ως την κύρια απόδειξη της κακής φύσης του χορού, αλλά δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να υποδηλώνει ότι πραγματοποιήθηκε οποιοδήποτε είδος τελετουργίας.

Μερικοί ισχυρίζονται ότι ο χορός ήταν γεμάτος από εικόνες Ελευθεροτεκτόνων και Ιλλουμινάτι, όπως τα ασπρόμαυρα καρό δάπεδα του πύργου. Είναι αλήθεια ότι το καρό δάπεδο είναι σύμβολο των Ελευθεροτεκτόνων, αλλά το Τάγμα εντοπίζει αυτό το σύμβολο στην αρχαία Αίγυπτο όπου αντιπροσώπευε την "καλή και κακή" δυαδικότητα της ζωής.

Όσο για το λαβύρινθο που υπήρχε στην είσοδο, πιστεύεται ότι συμβολίζει την αναζήτηση της ζωής για την ολότητα και την επιστροφή στη θεϊκή μας πηγή.

 

Ο βαρόνος Alexis de Redé (αριστερά) ως άντρας με πολλά πρόσωπα μαζί με ένα μέλος της οικογένειας τραπεζιτών Espírito Santo.

Άλλοι επισημαίνουν τις πλαστικές κούκλες στα τραπέζια, που τις θεωρούν ανθρώπινη θυσία, αλλά δεν υπάρχουν στοιχεία που να στηρίζουν αυτούς τους ισχυρισμούς.

 

Ωστόσο, δεν είναι τυχαίο ότι η ηθοποιός Μαρίζα Μπερενσόν που βρέθηκε στο δείπνο, αργότερα έπαιξε στην ταινία του Κιούμπρικ "Μπάρι Λίντον". Ούτε ότι ο Κιούμπρικ γύρισε τον δικό του χορό στο Μάτια Ερμητικά Κλειστά -η οποία περιέχει στιγμές από τον χορό του 1972- στους πύργους Mentmore στο Buckinghamshire.

 

Ένα ανώνυμο ζευγάρι.

Πολλοί συνωμοσιολόγοι υποδηλώνουν ότι αυτός ο χορός ήταν ο τρόπος των Ρότσιλντ να στείλουν ένα "μυστικό μήνυμα" με το οποίο δήλωναν ότι σκοπεύουν να "κυβερνήσουν τον κόσμο".

 ati

https://3otiko.blogspot.com/

Η ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΑΔΙΑΛΛΑΞΙΑΣ......

 

Μελέτης Μελετόπουλος

 

ΧΘΕΣΙΝΟ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟ ΣΤΑ ΝΕΑ

Σε υπαρξιακά ζητήματα, όπως η ελευθερία, η ανεξαρτησία, η κυριαρχία και η αξιοπρέπεια ενός έθνους, δεν χωρεί διαπραγμάτευση ούτε συμβιβασμός. Οι συσχετισμοί ισχύος εδώ δεν έχουν σημασία. Αν είχαν, ο Ελληνικός Πολιτισμός, η Ευρώπη, η Δύση ολόκληρη, θα είχαν πρόωρα τελειώσει την ιστορική τους πορεία στις Θερμοπύλες, αν ο Λεωνίδας είχε απαντήσει ρεαλιστικά και ορθολογικά και διαλλακτικά αντί για «Μολών λαβέ» σκέτο «λαβέ».

Φαίνεται όμως ότι ο ανορθολογισμός και η αδιαλλαξία είναι τελικά στάσεις περισσότερο ρεαλιστικές από την λογική του τύπου «να τα βρούμε». Διότι η αδιαλλαξία και η θυσία του Λεωνίδα και η αντίστοιχα αδιάλλακτη στάση του Μιλτιάδη και του Θεμιστοκλή οδήγησαν σε αλλεπάλληλες περιφανείς νίκες ενός ολιγάριθμου έθνους επί μίας αυτοκρατορίας που εκτεινόταν από το Αιγαίο μέχρι το Αφγανιστάν. Χάρις σε αυτήν την αδιαλλαξία διασώθηκε και έλαμψε στην συνέχεια ο ελληνικός πολιτισμός και ο θυγατρικός του ευρωπαϊκός τα επόμενα δύο χιλιάδες χρόνια.

Η αδιάλλακτη στάση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου το 1453 («Το δε την Πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμόν εστίν ούτ’άλλου των κατοικούντων εν ταύτη· κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών») δεν οδήγησε μεν σε νίκη, αλλά διέσωσε την συλλογική αξιοπρέπεια των Ελλήνων, ακύρωσε την ψυχική αποδοχή και εμπέδωση της Τουρκοκρατίας, θεμελίωσε την μακραίωνη αντίσταση εναντίον του κατακτητή, οδήγησε σε συνεχείς επαναστάσεις και τελικώς στο 1821 και στην Απελευθέρωση.

Η αδιαλλαξία ενός σοφού ηγέτη, του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, διέσωσε την Ελληνική Επανάσταση δύο φορές. Την πρώτη φορά από την διαμεσολάβηση και την διαιτησία που πρότεινε η Μεγάλη Βρεταννία στους επαναστατημένους Έλληνες στα τέλη του 1822. Η οποία θα διαιώνιζε την δουλεία Κολοκοτρώνης: «Μίαν φοράν, όταν επήραμεν το Ναύπλιον, ήλθε ο Άμιλτων [Άγγλος ναύαρχος, ειδικός απεσταλμένος της Αγγλικής κυβέρνησης στην Ελλάδα] να με ιδή. Μου είπε ότι: “Πρέπει οι Έλληνες να ζητήσουν συμβιβασμόν και η Αγγλία να μεσιτεύση”. Εγώ του αποκρίθηκα ότι: “Αυτό δεν γίνεται ποτέ, ελευθερία ή θάνατος. Εμείς, καπετάν Άμιλτων, ποτέ συμβιβασμόν δεν εκάμαμεν με τον Τούρκο. Άλλους έκοψε, άλλους εσκλάβωσε με το σπαθί και άλλοι, καθώς εμείς, εζούσαμεν ελεύθεροι από γενεά εις γενεά. Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε. Η φρουρά του είχε παντοτινόν πόλεμον με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήταν πάντοτε ανυπότακτα”. Με είπε: “Ποία είναι η βασιλική φρουρά του, ποία είναι τα φρούρια;”. “Η φρουρά του βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι κλέφτες, τα φρούρια η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά”. Έτσι δεν με ομίλησε πλέον.» Αυτή ακριβώς ήταν η στιγμή που το διεθνές σύστημα συνειδητοποίησε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να λήξει η «αναταραχή» με μία συμβιβαστική φόρμουλα.

Η άλλη φορά ήταν το 1826, όταν πάνω από την επαναστατημένη Ελλάδα επικρέματο η απειλή της ολικής καταστροφής από τον Ιμπραήμ. Ο Αιγύπτιος αρχιστράτηγος, απελπισμένος διότι αδυνατούσε να εξαλείψει την Επανάσταση, είχε αποτύχει να καταλάβει το σύνολο της Πελοποννήσου και είχε εμπλακεί σε κάτι αντίστοιχο με το Βιετνάμ των Αμερικανών, απειλούσε να προχωρήσει σε σχέδιο γενοκτονίας των Ελλήνων και αντικατάστασης του πληθυσμού με φελλάχους από την Αίγυπτο. Έδωσε όμως μία «τελευταία ευκαιρία» στον Κολοκοτρώνη», στέλνοντάς του το εξής μήνυμα με τον κεχαγιά του: «Να έλθετε να με προσκυνήσετε. Να παραιτηθείτε από τα της αποστασίας φερσίματα. Ήλθα εδώ για να κατακόψω, κατακαύσω και σχεδόν να αφανίσω όλα τα δένδρα σας, όσα είναι χρήσιμα και αναγκαία, προς τροφήν σας.» Απάντηση του Κολοκοτρώνη: «....όχι τα δένδρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, μόνο πέτρα πάνω στην πέτρα να μη μείνει, ημείς δεν προσκυνούμε. Τι τα δένδρα μας αν τα κόψεις και τα κάψεις την γην δεν θέλει την σηκώσεις και η ίδια η γης που τα έθρεψε, αυτή η ίδια γη μένει δική μας και θα τα μετακάνει. Μόνο ένας Έλληνας να μείνει πάντα θα πολεμούμε και μην ελπίζεις πως την γην μας θα την κάνεις δική σου, βγάλ' ντο από τον νου σου.»

Αποτέλεσμα της πολύ σοφής αυτής αδιαλλαξίας είναι η σημερινή μας ύπαρξη ως πολιτών ελεύθερου κράτους.

----------*Οι Τούρκοι βγάζουν όλον τον στόλο τους στο Αιγαίο, στην Κύπρο και στην Θράκη προωθούνται ταχύτατα "λύσεις" που οδηγούν απ'ευθείας στην τουρκοποίηση, η πανδημία καλπάζει. Αλλά αυτά όλα αγνοούνται από τα δελτία ειδήσεων, που ασχολούνται αποκλειστικά με το σκάνδαλο Λιγνάδη. Και η ελληνική κοινωνία, που την τελευταία δεκαπενταετία ανέδειξε εγνωσμένους κρετίνους σε ανώτατα αξιώματα, παρακολουθεί εξηλιθιωμένη. 'Μοιραίοι και άβουλοι αντάμα", κατά τον Βάρναλη.

Μελέτης Η. Μελετόπουλος

Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών

Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης*

*από τις εκδόσεις Καπόν κυκλοφορεί το βιβλίο του Παναγιώτης Κανελλόπουλος: ο πολιτικός, ο διανοούμενος και η εποχή του

ΤΙ ΜΑΘΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ....

 

Τηλέμαχος Χορμοβίτης

Τι μάθαμε από τη σημερινή ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Βουλή :

1) Το ακροαριστερό, σεξιστικό και μίσανδρο κίνημα του MeToo είναι πια η επίσημη πολιτική του ελληνικού κράτους (μέχρι και κυβερνητικό σάιτ MeToo δημιουργείται! Να ευχηθώ σύντομα και BlackLivesMatter.gov.gr... )

2) Θεσπίζονται υποχρεωτικοί κώδικες δεοντολογίας για τις ιδιωτικές επιχειρήσεις που σημαίνει ότι το κράτος θα χωθεί ακόμη πιο βαθιά στη λειτουργία του ιδιωτικού τομέα και θα ρυθμίζει ακόμη και τις πιο βασικές κοινωνικές επαφές των εργαζομένων.

3) Επεκτείνεται το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία, δηλαδή αποδυναμώνεται ο ρόλος των γονέων και το ορθοπολιτικό κράτος των 63 φύλων θα αναλάβει να μάθει στα παιδιά σας όλα όσα πρέπει να γνωρίζουν γύρω από το σεξ και άλλα πολλά που ούτε καν τα φαντάζεστε.

Όσοι δεξιοί και φιλελεύθεροι εξακολουθείτε να στηρίζετε το υστερικό κίνημα ΜeToo βάζετε τα χεράκια σας και βγάζετε τα ματάκια σας αλλά ακόμη κι αυτό δεν έχετε το μυαλό για να το καταλάβετε.

--Δεν υπάρχει ορθoπολιτική, αυταρχική ανοησία που να μην την έχει φέρει στην Ελλάδα ο τάχαμου φιλελεύθερος και τάχαμου κεντροδεξιός Κυριάκος Μητσοτάκης. Έτσι σήμερα, στην ομιλία του στη Βουλή για το MeToo, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε την θέσπιση υποχρεωτικού κώδικα δεοντολογίας για κάθε ιδιωτική επιχείρηση με κυρώσεις σε όσους δεν τον τηρούν. Μάλιστα, για να πάρουμε μια γεύση για το τί θα περιλαμβάνει ένας τέτοιος κώδικας, ανέφερε το παράδειγμα των πολιτικών "open door", δηλαδή όταν ένας υφιστάμενος μπαίνει στο γραφείο ενός προϊσταμένου, η πόρτα θα πρέπει να είναι πάντα ανοιχτή.

Από το παράδειγμα αυτό καταλαβαίνουμε τι κόσμο μας ετοιμάζουν οι υστερικές Μυτούδες και ο Κυριάκος Μητσοτάκης που πια λειτουργεί σαν πλασιέ της παρανοϊκής ατζέντας τους. Η νέα ορθοδοξία μας παρουσιάζει ψευδώς τον ιδιωτικό τομέα σαν ένα κολαστήριο σεξουαλικής κακοποίησης και παρενόχλησης! Αυτό το ψέμα δίνει τη δικαιολογία στο κράτος -που, μέσω της βαριάς φορολογίας και της πολυνομίας, λειτουργεί ήδη σαν νταβατζής των ιδιωτικών επιχειρήσεων- να ισχυροποιηθεί ακόμη περισσότερο και να έχει λόγο σε κάθε λεπτομέρεια της διοίκησης και της λειτουργίας μιας επιχείρησης, με ό,τι σημαίνει αυτό για την οικονομία μιας χώρας. Επιπλέον, τέτοια μέτρα αντιμετωπίζουν τον άνδρα ως a priori βιαστή και δημιουργούν ένα εργασιακό, αλλά και γενικότερο κοινωνικό, περιβάλλον όπου ο ένας θα κοιτάζει τον άλλον με καχυποψία, ένα περιβάλλον αποστειρωμένο και στερούμενο από κάθε αυθορμητισμό, όπου το φλερτ θα πεθάνει, οι ρουφιάνοι θα γνωρίσουν μέρες δόξας και οι άνδρες δεν θα τολμούν να μείνουν μόνοι με μια γυναίκα από τον φόβο ότι την επόμενη μέρα θα δουν το όνομά τους να φιγουράρει στην εκπομπή της Φαίης Σκορδά. Και τι ειρωνεία, αυτός ο οργουελικός εφιάλτης μας πλασάρεται σήμερα σαν μεγάλη προοδευτική κατάκτηση!

Δυστυχώς, μπαίνουμε σε μια εποχή ακραίου και σκληρού πουριτανισμού που δεν ήρθε εξαιτίας κάποιων υπερσυντηρητικών κύκλων αλλά εξαιτίας των προοδευτικών υπερασπιστών των γυναικείων δικαιωμάτων!

ΟΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ[ Stratioti]......

 

Ο Meyer, o Giganti, και o Graf και οι Παράξενοι Φτωχοί Στρατιώτες

Μισθοφόροι στη ταβέρνα, του Urs Graf. Δυο Ρωμιοί Stratioti βρίσκονται στο ίδιο τραπέζι με τους διάσημους Γερμανούς μισθοφόρους τους Landsknecht.

Του Γεώργιου Ε. Γεωργά προπονητή ξιφασκίας, εκπαιδευτή της Ελληνικής Πολεμικής Τέχνης του Παμμάχου, Research Scholar της Συντεχνίας των Ελεύθερων Ξιφομάχων.

Μετά τη πτώση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας πάρα πολλοί Ρωμιοί πολεμιστές μετανάστευσαν στην Δύση και οργάνωσαν τις μονάδες των ‘Stratioti’ ή αλλιώς τους ‘Παράξενους Φτωχούς Στρατιώτες’, όπως συχνά λέγονταν. Αν και οι δράση τους είναι (δυστυχώς) σχετικά άγνωστη στην σημερινή Ελλάδα, ήταν πολλοί διάσημοι στην Ευρώπη αφού εκτός του ότι αντιστέκονταν και πολεμούσαν γενναία ενάντια στο δυνατότερο στρατό της εποχής τους Οθωμανούς, πολέμησαν και ενάντια σε στρατούς της Δύσης ενώ λίγο αργότερα τους υπηρέτησαν. Το αποτέλεσμα ήταν πολλοί από αυτούς να πάρουν αξιώματα ,να γίνουν ιππότες, αλλά και να τους σέβονται άλλες στρατιωτικές μονάδες της Δύσης.

Μια αξιόμαχη μονάδα ήταν οι Ελβετοί πεζικάριοι που θεωρούσαν τους Ρωμιούς Stratioti ισάξιους τους στο πόλεμο. Όσο για τους απλούς ανθρώπους των βασιλείων της Δύσης οι Stratioti στα μάτια τους ήταν εξωτικοί πολεμιστές χωρίς πατρίδα.

Η Μάχη του Μαριγκνάνο του Urs Graf,με τίτλο η φρίκη του πολέμου. Αριστερά εικονίζονται οι έφιπποι Ρωμιοί Stratioti σε παράταξη μάχης.

Για το πόσο διάσημοι ήταν, φαίνεται από σύγχρονους ιστορικούς που έγραφαν για αυτούς, αλλά και από καλλιτέχνες που τους ζωγράφιζαν. Ακόμα και δάσκαλοι οπλομαχίας της εποχής μιλούν έμμεσα για αυτούς, ενώ άλλοι όπως ο Nicoletto Giganti ο Βενετός γράφει στο δεύτερο βιβλίο του για ένα είδος μικρής ιδιόμορφης ασπίδας που χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες (όπου Έλληνες γράφει Γραικοί) και αναφέρει τη χρήση της. Ένας από τους μεγάλους δάσκαλους οπλομαχίας που δεν μιλά ανοικτά για αυτούς αλλά ωστόσο τους αναφέρει ως εξωτικούς και ξωμερίτες, ήταν ο Joachim Meyer.

Ο Meyer είχε έρθει σε επαφή με πολλούς πολεμιστές, ιππότες και μισθοφόρους. Από αυτούς είχε συγκεντρώσει πάρα πολλές πληροφορίες για το τρόπο της ξιφομαχίας.
Ο Meyer γεννήθηκε στη πόλη Basel το 1537. Από νεαρή ηλικία έγινε δόκιμος στη συντεχνία των Μαχαιροποιών. Η συγκεκριμένη συντεχνία ήταν ιδιαίτερα πολεμοχαρής όποτε τα μέλη ης συχνά εκπαιδεύονταν στη τοπική φρουρά ή εθνοφρουρά που απαρτίζονταν από λογής λογής μισθοφόρους. Είναι εμφανές ότι είχε επιρροές από το στυλ ξιφομαχίας της Bologna. Ήταν λογικό αφού πολλοί μισθοφόροι της Ιταλίας περιπλανιόντουσαν εκείνη την εποχή παντού. Ωστόσο η μέθοδος του έχει μεγάλες επιρροές από το στυλ ξιφομαχίας και οπλομαχίας των Βαλκάνιων πολεμιστών, των Πολωνών και των Ούγγρων. Είναι γνωστό ότι η Αγία Ρωμαϊκή Γερμανική αυτοκρατορία είχε στο στρατό της μισθοφόρους από τη Πολωνία, την Ουγγαρία αλλά είχε και Stratioti που ένας από αυτούς ο Μερκούριος Μπούας είχε πάρει και μεγάλους τίτλους. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι ο Meyer του είδε.

Ο Κομίνης Μάνεσης δεόμενος γονατιστός μπροστά στον ένθρονο Χριστό. Φοράει σκούφο, “καλογερικό” όπως τον λένε, και στο χέρι του κρατάει το “ψηλό καπέλο”, χαρακτηριστικό των Stratioti.
Aπο ‘Παράξενοι Φτωχοί Στρατιώτες’

Εδώ όμως έρχεται ένας Ελβετός ζωγράφος, χρυσοχόος και μισθοφόρος της εποχής ο Urs Graf. Ο Graf γεννήθηκε το 1485 στη Solothurn και πέθανε το 1528 στη Basel τη πόλη που γεννήθηκε ο Meyer 9 χρόνια αργότερα. Ο Graf είχε καταταχτεί στο Ελβετικό πεζικό ως μισθοφόρος δηλαδή στη μονάδα που θεωρούσε τους Ρωμιούς πολεμιστές ως ισάξιους. Σε δυο από τα εκατό πενήντα έργα του είχε ζωγραφίσει Ρωμιούς Stratioti. Το πρώτο είναι ένα έργο του 1521 και αποδίδει τη Μάχη του Μαριγκνάνο ενώ το έργο ονομάζεται ‘η φρίκη του πολέμου’.
Στο άλλο είναι οι ‘Μισθοφόροι στη ταβέρνα’ και είναι έργο του 1523. Και στα δύο έργα οι Stratioti αναγνωρίζονται από τα χαρακτηρίστηκα μεγάλα καπέλα τους, ενώ στο δεύτερο πίνακα διασκεδάζουν στη ταβέρνα δίπλα από τους διάσημους Γερμανούς μισθοφόρους τους Landsknecht.

Ο Στρατιώτης Ιωάννης Μάνεσης. Πρόκειται για λεπτομέρεια της εικόνας της Δέησης (1546) που βρίσκεται στον Άγιο Γεώργιο των Ελλήνων στη Βενετία. Ο Ιωάννης μαζί με τον Γεώργιο και τον Κομίνη, ο οποίος και απεικονίζεται γονατιστός εμπρός στον ένθρονο Χριστό, είναι οι αφιερωτές και προφανώς μέλη της ίδιας οικογενείας των Stratitoti.
(“Παράξενοι Φτωχοί Στρατιώτες” σελ.123)

Ο Graf έζησε στη Basel από το 1512 έως τον θάνατο του. Κατά τη διάρκεια της διαμονής του στη Basel έκανε τα έργα του. Ως μοντέλα είχε τους ανθρώπους που έβλεπε στη πόλη που έμενε και από ότι βλέπουμε υπήρχαν και Stratioti στη Basel! Συνεπώς αυτοί ήταν οι εξωτικοί και οι ξωμερίτες πολεμιστές που είχε έρθει σε επαφή αργότερα ο Meyer.

Προφίλ και μπούστος Στρατιώτη. Μεταξύ 1477-1491. Μάντουα της Ιταλίας. Άγνωστου ζωγράφου. Σήμερα βρίσκεται στο Λονδίνο. Διακρίνεται ο κεφαλόδεσμος κάτω από το χαρακτηριστικό ψηλό καπέλο.
Απο ‘Παράξενοι Φτωχοί Στρατιώτες’

Φυσικά οι Ρωμιοί πολεμιστές δεν ήταν δημοφιλείς μόνο στη Γερμανία. Ήταν εξαιρετικά αξιοσέβαστοι στη Βενετία που ήταν και η πόλη που υπηρετούσαν για χρόνια και είναι λογικό ο Nicoletto Giganti ο Βενετός να γράφει για τις Ελληνικές ασπίδες των Γραικών στο βιβλίο του αφού εκτός του ότι υπηρετούσαν τη Βενετία είχαν και Ρωμαίικη Συνοικία.

Άλλο ένα από τα πορτρέτα της Μάντουας. Πρόκειται για μια σειρά πορτρέτων που διακοσμούσαν την οροφή αίθουσας στο Παλάτι San Martino Gusnago της Μάντουας. Είκοσι απ’ όσα έχουν βρεθεί εκτίθενται σε τρία μουσεία, στο Λονδίνο και στις ΗΠΑ. Άλλα τόσα περίπου βρίσκονται σε διάφορες ιδιωτικές συλλογές. Από τα είκοσι των μουσείων δύο εικονίζουν Αρβανίτες Στρατιώτες με ψηλά καπέλα και ένα(;) με κράνος.
Είναι άγνωστου ζωγράφου, της Λομβαρδικής σχολής.

Φυσικά και στην Ιταλία ζωγράφοι έχουν ζωγραφίσει τους περίφημους αυτούς πολεμιστές που μερικοί από αυτούς είναι εξοπλισμένοι με ιπποτική περιβολή. Πολλοί από αυτούς όπως είπαμε είχαν γίνει ιππότες.
Έτσι έχουμε άλλη μια απόδειξη ότι η οπλομαχία των Stratioti δε πέρασε αδιάφορη από τους δάσκαλους ξιφομαχίας της εποχής τους.

Στην εικόνα αυτή, ο Ρωμιός stratioti καλπάζει και έχει στον “στόκο”(=αιχμή κονταριού) τη σημαία με τα σύμβολα του Γερμανού βασιλιά Μαξιμιλιανού Α΄(Λευκού Βασιλιά).
Aπο ‘Παράξενοι Φτωχοί Στρατιώτες’

Στο αριστερό της γκραβούρας, πίσω από τα πυροβόλα, εικονίζονται Ρωμιοί Stratitoti έφιπποι, με τα ψηλά καπέλα τους, τα μακριά μανίκια και τα χαρακτηριστικά κοντάρια που ήταν αμφίαιχμα και στον εμπρός “στόκο” (=αιχμή) έφεραν σημαία. Λόγω της γενναιότητάς τους ο Μαξιμιλιανός ο Α’ έδωσε το προνόμιο στον καπετάνιο τους Μερκούριο Μπούα να φέρει τη σημαία του -είχε σύμβολο δύο κορμούς χιαστή- μαζί με τον δικέφαλο αετό.
Aπο ‘ Παράξενοι Φτωχοί Στρατιώτες ‘

 

Βιβλιογραφία

-From Venice to Byzantium and Back: Relations between Venetians and Greeks, 1200-1600 by Rebecca E. Malik

-The ‘Lost’ Second Book of Nicoletto Giganti(1608): A Rapier Fencing Treatise

– Gründtliche Beschreibung der Kunst des Fechtens (1570)

– Παράξενοι Φτωχοί Στρατιώτες, Εκδόσεις Αλφειός, Του Γιώργου Σαλεμά

-Arthur M. Hind. A History of Engraving and Etching

-Οι μεταβυζαντινοί πολεμιστές ‘Stratioti’

-Σπάνιες εικονογραφίες Βυζαντινών πολεμιστών στον ‘Ερωτόκριτο’ του Βιτζέντζο Κορνάρο

-Όταν οι Κρητικοί τοξότες, οι χωριάτες πολιτοφύλακες και οι Ορθόδοξοι παπάδες υπερασπίσθηκαν τη Ζάκυνθο από την Ορδή των Οθωμανών

-Οι Ρωμιοί Αγιαποστολίτης, Καλόφωνος και Μάστορας που χρησθήκαν ιππότες από τον αυτοκράτορα της Γερμανίας

 https://byzantineoplomachia.wordpress.com/