Όταν η Ιστορία διδάσκει: ο Πόλεμος του Γιόμ Κιπούρ και η κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο σήμερα    

Γράφει ο Λέων Χοιροσφάκτης
Ο πόλεμος των Έξι Ημερών, το 1967, έληξε με συντριπτική νίκη του Ισραήλ, το οποίο επιτέθηκε προληπτικά εναντίον των όμορων αραβικών κρατών και τα διέλυσε στρατιωτικά όσο και πολιτικά.
Το ίδιο το Ισραήλ απεκόμισε τεράστια εδαφικά, στρατηγικά και διπλωματικά οφέλη από τη νίκη του αυτή, ωστόσο ακούσια έθεσε τις βάσεις για τον επόμενο γύρο της αραβοϊσραηλινής αντιπαράθεσης.

Με δεδομένο πλέον ότι το στρατιωτικό και πολιτικό πεδίο της Μέσης Ανατολής είχε μεταβληθεί προς όφελός του (και μάλιστα μέσα σε έξι μόνον ημέρες), το Ισραήλ επέτρεψε στον εαυτό του να επαναπαυθεί στις δάφνες του και να αμβλύνει τη στρατηγική του σκέψη με στερεότυπα και παρεξηγήσεις σχετικά με τις δυνατότητες και την θέληση των Αράβων αντιπάλων του. Ως αποτέλεσμα αυτού, η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της χώρας, αν και ήταν βέβαιη για την επιθυμία των Αράβων να «πάρουν ρεβάνς», είχε πεισθεί ότι η προσπάθειά τους θα γινόταν, μόνον αφού θα είχαν εξασφαλίσει συντριπτική αεροπορική υπεροπλία έναντι του Ισραήλ. Εξ άλλου, η ήττα τους στον πόλεμο των Έξι Ημερών είχε επέλθει ακριβώς λόγω της υστέρησής τους στον αέρα έναντι του Ισραήλ.
Προς επίρρωσιν της αντίληψης αυτής, η Αίγυπτος και η Συρία είχαν απευθυνθεί στην ΕΣΣΔ για να αγοράσουν MiG 23. Η παράδοσή τους όμως και η επιχειρησιακή ένταξή τους στα οπλοστάσια των δυο χωρών, δεν επέπρωτο να συμβεί πριν το 1975. Ο Αιγύπτιος ηγέτης Ανουάρ Σαντάτ, όμως ήταν αδύνατο να περιμένει μέχρι τότε, διότι η θέση του στην διακυβέρνηση της χώρας αμφισβητούνταν από δελφίνους. Η ΕΣΣΔ λοιπόν, του πρότεινε μιαν εναλλακτική. Να τον βοηθήσει να δημιουργήσει το πιο πυκνό αντιαεροπορικό δίκτυο στον κόσμο, με συνδυασμό συστοιχιών πυραύλων εδάφους-αέρος (SAM 2, 3, 6), με διαφορετικά χαρακτηριστικά ηλεκτρονικής καθοδήγησης ώστε να καθίσταται δύσκολη η αντιμετώπισή τους με ηλεκτρονικά αντίμετρα. Πράγματι, η Αίγυπτος και η Συρία απέκτησαν το πιο πυκνό και πιο σύγχρονο αντιαεροπορικό δίκτυο στον κόσμο, με σκοπό να δημιουργήσουν μιαν αντιαεροπορική ομπρέλλα για τις τεθωρακισμένες δυνάμεις τους, τις οποίες σκόπευαν να εξαπολύσουν ταυτοχρόνως κατά του Ισραήλ.

Από την πλευρά του, το Ισραήλ ήταν βέβαιο ότι η Αίγυπτος προετοιμαζόταν για διάσχιση της Διώρυγας του Σουέζ και βασιζόταν στην έγκαιρη προειδοποίηση για να την αντιμετωπίσει. Υπολόγιζε, όμως, ότι θα προέβαινε σε αυτήν, μόνο όταν αποκτούσε αεροπορική υπεροπλία, ώστε να καταστρέψει τα ισραηλινά αεροδρόμια και να εξουδετερώσει την Iσραηλινή Αεροπορία και αυτό θα συνέβαινε όχι πριν το 1975. Από τη στιγμή που δεν πήραν τα MiG-23, και οι πύραυλοι Scud είχαν φτάσει στην Αίγυπτο από τη Βουλγαρία μόλις στα τέλη Αυγούστου και η εκπαίδευση των αιγυπτιακών επίγειων πληρωμάτων θα έπαιρνε τέσσερις μήνες, η Υπηρεσία Στρατιωτικών Πληροφοριών του Ισραήλ προέβλεψε πως ο πόλεμος με την Αίγυπτο δεν ήταν άμεσος. Αυτή η υπόθεση σχετικώς με τα στρατηγικά σχέδια της Αιγύπτου, γνωστή ως το «concept», προκαταλάμβανε σε μεγάλο βαθμό τη σκέψη της ηγεσίας της και την οδήγησε να απορρίπτει τις πάμπολλες πολεμικές προειδοποιήσεις.
Αντιθέτως, ο Πρόεδρος Σαντάτ και το αιγυπτιακό Γενικό Επιτελείο προέβησαν σε εμβριθή ανάλυση των στρατιωτικών και διπλωματικών τους λαθών, πριν την απόφαση επίθεσης κατά του Ισραήλ. Απέβλεπε πρωτίστως στην επίτευξη ενός πολιτικού, παρά στρατιωτικού σκοπού. Στόχευε να υποχρεώσει το Ισραήλ να επιστρέψει στα σύνορα του 1967, χωρίς να αναγκασθεί καμμία αραβική χώρα να υπογράψει συνθήκη ειρήνης μαζί του.

Προχώρησε λοιπόν, σε συνεννόηση με τον Πρόεδρο Άσαντ της Συρίας, ώστε να εξαπολύσουν συντονισμένη ταυτόχρονη επίθεση κατά του Ισραήλ, η Αίγυπτος διασχίζοντας την Διώρυγα του Σουέζ και η Συρία εισβάλλοντας στα Υψίπεδα του Γκολάν.
Για να το επιτύχουν βασίσθηκαν σε ένα ιδιοφυές σχέδιο στρατιωτικής και διπλωματικής παραπλάνησης.

1. Οι Αιγύπτιοι ενθάρρυναν τις παρανοήσεις και τα στερεότυπα του ισραηλινού Γενικού Επιτελείου, στοχεύοντας τα εθνικά, θρησκευτικά και ψυχολογικά χαρακτηριστικά του ισραηλινού λαού (Ψυχολογικές επιχειρήσεις).
2. Ανέλυσαν εξονυχιστικά τις αδυναμίες του Ισραήλ, όπως και τις ασκήσεις που διεξήγαγε στο Σινά.
3. Απέκτησαν πληροφόρηση από πράκτορές τους στο Ισραήλ για τη Γραμμή Μπαρ Λεβ στη Διώρυγα του Σουέζ, αεροδρόμια, σχέδια επιστράτευσης κ.λπ.
4. Χρησιμοποίησαν αιγυπτιακά και διεθνή ΜΜΕ για να παραπλανήσουν το Ισραήλ και τη διεθνή κοινότητα. Υπερπροέβαλλαν στα αιγυπτιακά μμε δηλώσεις του Μοσέ Νταγιάν (υπουργού Άμυνας του Ισραήλ) περί έλλειψης ετοιμότητας των αιγυπτιακών Ενόπλων Δυνάμεων και αναλύσεις του Γιτζάκ Ράμπιν (στρατιωτικός σύμβουλος της πρωθυπουργού Γκόλντα Μέιρ και πρέσβυς στην Ουάσιγκτων), που ελαχιστοποιούσαν την πιθανότητα πολέμου. Αυτά, μαζί με κατευθυνόμενα αιγυπτιακά δημοσιεύματα που συνηγορούσαν στις εκτιμήσεις αυτές. Επίσης, εκμεταλλεύθηκαν μιαν ανταπόκριση από το Κάιρο της Clare Hollingworth στη λονδρέζικη Daily Telegraph, που περιέγραφε την άσχημη κατάσταση του υλικού των αιγυπτιακών Ενόπλων Δυνάμεων και την έλλειψη προετοιμασίας τους.
5. Εξουδετέρωσαν δίκτυα κατασκόπων του Ισραήλ στην Αίγυπτο. Μία από αυτούς ήταν η αρραβωνιαστικιά του διευθυντή του Γραφείου του Αρχηγού του Μηχανικού, η οποία εκτελέστηκε. Και επειδή παντού και πάντα υπάρχει κι ένας Έλληνας μπλεγμένος, ο Θανάσης Ραντόπουλος, βουλευτής στην Αιγυπτιακή Εθνοσυνέλευση και ιδιοκτήτης αγροκτήματος στην Αλεξάνδρεια, συνελήφθη ως πράκτορας του Ισραήλ. Είχε στρατολογηθεί από μέλος της αμερικανικής πρεσβείας στο Κάιρο. Δεν άντεξε το σοκ της σύλληψης, όπως δηλώθηκε στον αιγυπτιακό Τύπο…
6. Διακριτική αλλά αυστηρή αποτροπή των ξένων ΑΚΑΜ ώστε να μην αποκτήσουν πρόσβαση σε πληροφορίες που θα εξέθεταν το σχέδιο. Ο Ισπανός ΑΚΑΜ που αυθαδίασε είχε ατύχημα και μεταφέρθηκε άμεσα στην Ισπανία.
7. Είναι χαρακτηριστικό ότι τον Ιούνιο του 1973 ο Σαντάτ εγκατέλειψε την επιθετική ρητορεία του και έκανε λόγο για συνομιλίες στα Ηνωµένα Έθνη που θα έθεταν τέλος στην µέχρι τότε διαµορφωθείσα κατάσταση, εξ αιτίας της επιθετικότητας του Ισραήλ. Μάλιστα, στην οµιλία του για τα τρία χρόνια από το θάνατο του Νάσερ, o Σαντάτ δεν έκανε καμµία αναφορά στο θέµα του πολέµου. Αντιθέτως, από το 1972 έως και το πρώτο µισό του 1973 επαναλάµβανε δηµοσίως την πρόθεσή του να προχωρήσει σε πόλεµο µε το Ισραήλ. Το αποκαλούµενο από τον Σαντάτ «έτος της απόφασης» ερχόταν και περνούσε χωρίς να συµβεί τίποτε. Την Πρωτοµαγιά του 1972 δήλωσε: «Στον επόµενο πόλεµό µας δεν θα µου αρκέσει να ελευθερώσω τη γη [µας]. Η απερισκεψία και η ύβρις εκ µέρους του Ισραήλ αυτά τα 23 χρόνια πρέπει να σταµατήσουν. Και όπως έχω ήδη πει: είµαι πρόθυµος να θυσιάσω ένα εκατοµµύριο ανθρώπους σε αυτή τη µάχη». Η ρητορεία του αυτή, η οποία ποτέ δεν πραγµατοποιούνταν, είχε ως αποτέλεσµα οι απειλές του να χάσουν την αξιοπιστία τους. Ουσιαστικά, επρόκειτο για αυτό που στην θεωρία της παραπλάνησης ονομάζεται «ψεύτικος συναγερµός».
8. Ανακοινώθηκε σχέδιο απόλυσης 30.000 κληρωτών, ήδη από τον Ιούλιο 1972 και άλλων 20.000 από τις πρόσφατες ασκήσεις στη Διώρυγα, εκ των οποίων όμως δεν απολύθηκαν όλοι.
9. Ανακοίνωση έναρξης στρατιωτικών αθλητικών αγώνων μέσα στον Οκτώβριο.
10. Διοργάνωση προσκυνήματος στρατιωτών στη Μέκκα (Οκτώβριος 1973).
11. Διατήρηση των καθημερινών δραστηριοτήτων των Αιγυπτίων στρατιωτών στη Διώρυγα. Ακόμη και το ίδιο πρωί της διάσχισης, στρατιώτες έκαναν μπάνιο και ψάρευαν στο Κανάλι.
12. Έλαβαν υπ’ όψιν τους ότι το Ισραήλ διήγε προεκλογική περίοδο και τα πολιτικά πάθη ήταν εξημμένα κυρίως μεταξύ των ανώτατων στρατιωτικών διοικητών Elazar, Gonen, Sharon.
13. Στις ΗΠΑ μεσουρανούσε το σκάνδαλο Watergate, οπότε η προσοχή των υπηρεσιών πληροφοριών και ασφαλείας ήταν στραμμένη στην πολιτική επιβίωση του Νίξον. Το δίκτυο της παραπλάνησης έφθασε και στην Ουάσινγκτων, όπου Αιγύπτιοι διπλωµάτες εξασφάλισαν ότι τόσο ο τότε Αµερικανός υπουργός Εξωτερικών William Rogers, όσο και ο διάδοχός του Henry Kissinger (από τον Σεπτέμβριο 1973) έπεσαν θύµατα της παραπλάνησής τους, καθώς έδωσαν έµφαση στην ανάγκη της Αιγύπτου να προβεί σε διαπραγµατεύσεις, έτσι ώστε να διασφαλίσει µία ισότιµη και ειρηνική επίλυση. Μάλιστα ο Kissinger αγνόησε τις εκτιµήσεις της υπηρεσίας Intelligence and Research Bureau (INR) του Υπουργείου του η οποία (µε την υποστήριξη της CIA) προέβλεπε σε έγγραφό της του Ιουνίου/Ιουλίου του 1973 ότι θα ξεσπούσε πόλεµος στη Μέση Ανατολή µέχρι το φθινόπωρο του 1973. Ο Kissinger πίστευε ότι γνώριζε καλύτερα από τους εξειδικευµένους αναλυτές του σε θέµατα πληροφοριών και όχι µόνον αγνόησε τις εκτιµήσεις τους, αλλά δεν ειδοποίησε και τους Ισραηλινούς συµµάχους του.
14. Ο αρχηγός της Αιγυπτιακής Αεροπορίας Hosni Mumbarak, προανήγγειλε επίσημη επίσκεψη στη Λιβύη την 6η Οκτωβρίου.
15. Προγραμματίσθηκαν επίσημες επισκέψεις στην Αίγυπτο του Ρουμάνου υπουργού Άμυνας (8/10) και της πριγκίπισσας Μαργαρίτας της Βρετανίας (7/10). Η πριγκίπισσα ήταν ήδη στη Ρώμη καθ’ οδόν για το Κάιρο και Αιγύπτιοι αξιωματούχοι είχαν μεταβεί εκεί για να τακτοποιήσουν τις τελικές λεπτομέρειες.
16. Ακόμη και στις 6/10, ο Sadat απηύθυνε χαιρετισμό προς τους ηγέτες της εβραϊκής κοινότητας της Αιγύπτου για την εορτή του Εξιλεασμού Yom Kippur.
17. Δημιούργησαν αντιπερισπασμό στο μέτωπο με τη Συρία (αερομαχία, 13 συριακά κατερρίφθησαν), στα μέσα Σεπτεμβρίου (13/9), ώστε να δικαιολογήσουν τη συγκέντρωση συριακών δυνάμεων στο Γκολάν.
18. Διεξήγαν ασκήσεις στη Διώρυγα με συνεχείς οχλήσεις στην υποστελεχωμένη Γραμμή Bar Lev (μεταξύ 1971-1973, έλαβαν χώρα τέσσερεις μαζικές κινητοποιήσεις αιγυπτιακών στρατευμάτων).
19. Επετεύχθη απόλυτη μυστικότητα. Οι Αιγύπτιοι αξιωματικοί που έλαβαν μέρος στη διάσχιση έμαθαν για τον πόλεμο λίγες ώρες πριν. Λειτούργησαν µε βάση το “need to know” και µόνον 14 Αιγύπτιοι και Σύριοι αξιωµατικοί το γνώριζαν. Οι διοικητές της Δεύτερης και της Τρίτης Αιγυπτιακής Στρατιάς, έµαθαν ότι η “Tahrir 41” (η επιχείρηση διάσχισης του Σουέζ) ήταν απλά µία κάλυψη για τον πραγµατικό πόλεµο την 1η Οκτωβρίου που άρχισε η άσκηση, µόλις πέντε ηµέρες πριν την έναρξη του πολέµου. Οι διοικητές των µεραρχιών το έµαθαν στις 3 Οκτωβρίου και οι διοικητές των ταξιαρχιών στις 4 Οκτωβρίου. Οι διοικητές ταγµάτων και των λόχων το έµαθαν µόνο στις 5 Οκτωβρίου. Είναι ειρωνικό ότι οι Αιγύπτιοι έθεσαν ως προτεραιότητά τους να παραπλανήσουν τη συντριπτική πλειονότητα των αξιωµατικών τους, προκειµένου να κρατήσουν επτασφράγιστο το µυστικό αυτό. Η επιτυχία τους αυτή είναι αξιοθαύµαστη, εάν αναλογιστεί κανείς την αποτελεσµατικότητα των ισραηλινών υπηρεσιών πληροφοριών. Ένας από τους κύριους λόγους της εντυπωσιακής επιτυχίας της παραπλάνησης, ήταν ότι η Ανώτατη Αιγυπτιακή Διοίκηση την εκτέλεσε έχοντας στραµµένη την προσοχή της τόσο στους Ισραηλινούς, όσο και στο δικό της στράτευµα. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ηµερών πριν την έναρξη του πολέµου, οι Αιγύπτιοι και οι Σύριοι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες απέφευγαν να επικοινωνούν µέσω τηλεφώνων, ραδιο-τηλεφώνων ή τηλεγραφηµάτων. Το πάθηµα της υποκλοπής που είχαν υποστεί το 1967 από τις Ισραηλινές υπηρεσίες υποκλοπής σηµάτων, τους είχε γίνει µάθηµα. Επίσης, ο Σαντάτ κράτησε στο σκοτάδι ακόµη και ένα µεγάλο κοµµάτι της πολιτικής ηγεσίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ενηµέρωση του Συµβουλίου Εθνικής Άµυνας στις 30 Σεπτεµβρίου, ο Αιγύπτιος Πρόεδρος δεν ανέφερε ότι θα ξεσπάσει πόλεµος την επόµενη εβδοµάδα. Ακόµη και ο Υπουργός Εξωτερικών του Muhammad Hasan al-Zayat, που βρισκόταν στη Νέα Υόρκη στα πλαίσια της ετήσιας Γενικής Συνέλευσης του Οργανισµού Ηνωµένων Εθνών, δεν γνώριζε τίποτε. Είναι αξιοσηµείωτο, επίσης, ότι οι Σύριοι, έλαβαν πιο υπερβολικά µέτρα στεγανοποίησης (compartmentalisation), αφού οι διοικητές των ταγµάτων τους πληροφορήθηκαν για τον πόλεµο µόλις στις 6 Οκτωβρίου, ώρες πριν την έναρξή του, ενώ έλαβαν εντολές να ενηµερώσουν τους διοικητές των λόχων τους µία ώρα πριν την έναρξή του και τους διοικητές των διµοιριών λίγα λεπτά πριν. Επιπλέον, οι Αιγύπτιοι δεν ενηµέρωσαν τις Αραβικές χώρες για τον επικείµενο πόλεµο. Το µεγάλο δίληµµα που αντιµετώπισαν, όµως, ήταν εάν θα έπρεπε να προειδοποιήσουν τους Σοβιετικούς. Από τη µία πλευρά φαινόταν επιτακτικό επειδή η ΕΣΣΔ βοηθούσε στρατιωτικά και διπλωµατικά την Αίγυπτο και τη Συρία. Από την άλλη πλευρά, εάν η Αίγυπτος ειδοποιούσε την ΕΣΣΔ, κινδύνευε είτε να δεχθεί πιέσεις για να ακυρώσει την επίθεση, είτε η ΕΣΣΔ να ειδοποιήσει τις ΗΠΑ και αυτές µε τη σειρά τους το Ισραήλ. Νωρίς τον Οκτώβριο, ο Σαντάτ και ο Άσαντ ενηµέρωσαν τη Μόσχα ότι σύντοµα θα άρχιζε ο πόλεµος. Την ακριβή ηµεροµηνία και ώρα την παρέδωσαν στο Σοβιετικό πρέσβη στη Δαµασκό την 4η Οκτωβρίου, ενώ ο Σοβιετικός πρέσβυς στο Κάιρο το έµαθε µόνο όταν οι Αιγύπτιοι ύψωσαν τη σηµαία τους στην ανατολική όχθη του Σουέζ. Σύµφωνα µε τον επικεφαλής της KGB στο Κάιρο, η Μόσχα αντιλήφθηκε ότι ο πόλεµος ήταν αναπόφευκτος µόνο δύο ηµέρες πριν την έναρξή του.
20. Μονάδες σοβιετικού στόλου απέπλευσαν από αιγυπτιακά λιμάνια στη Μεσόγειο (4/10).
21. Εκκενώθηκαν οι οικογένειες Σοβιετικών συμβούλων από Κάιρο και Δαμασκό.
22. Οργανώθηκε «τραινοπειρατία» στην Αυστρία (29/9) που λειτούργησε ως αντιπερισπασμός για τις υπηρεσίες ασφαλείας και την κυβέρνηση  του Ισραήλ. Ο Καγκελάριος Bruno Kreisky, έκλεισε το κέντρο μετάβασης Εβραίων μεταναστών που λειτουργούσε έξω από Βιέννη, η Γκόλντα Μέιρ πήγε σε Στρασβούργο και Βιέννη και αμέσως μετά συμμετείχε σε υπουργικό συμβούλιο στο Ισραήλ (3/10), έχοντας αποσπασμένη την προσοχή της από τις ενδείξεις περί επικείμενης επίθεσης στο Σουέζ. Την ευθύνη ανέλαβε η άσημη παλαιστινιακή τρομοκρατική οργάνωση Saika, που αργότερα αποδείχθηκε ότι ελεγχόταν από τον συριακό στρατό.
23. Μία αξιοσηµείωτη διάσταση στο σχέδιο παραπλάνησης των Αιγυπτίων, ήταν ότι θύµα του έπεσε και η Συρία. Και αυτό λόγω της έλλειψης εµπιστοσύνης µεταξύ του Προέδρου Hafez Assad και του Sadat. Προκειµένου να ενθαρρύνει ο Sadat τους Σύριους να συµµετάσχουν στην αιφνιδιαστική επίθεση εναντίον του Ισραήλ, τους παραπλάνησε ηθεληµένα, προσφέροντάς τους πλαστά πολεµικά σχέδια, σύµφωνα µε τα οποία οι Αιγυπτιακές δυνάµεις θα προέλαυναν στα περάσµατα Gidi και Mitla, περίπου 40 χιλιόµετρα ανατολικά του Σουέζ. Στην πραγµατικότητα η ηγεσία της Αιγύπτου γνώριζε ότι η επίθεση του στρατού της θα σταµατούσε στα 10-15 χιλιόµετρα ανατολικά της Διώρυγας, ώστε να είναι προστατευμένη από την αντιαεροπορική ομπρέλλα των SAM.
24. Το 1970 οι ΗΠΑ πέρασαν το «σημείο κορύφωσης» στην παραγωγή πετρελαίου τους (peak oil) και αυτό θεωρείται από κάποιους ως ο κύριος λόγος για την πρώτη πετρελαϊκή κρίση. Μετά από αυτό, ο Νίξον ανέθεσε στον James Nixon Akins, πρέσβυ των ΗΠΑ στη Σαουδική Αραβία, τη σύνταξη έκθεσης σχετικά με την πετρελαϊκή παραγωγική δυνατότητα των ΗΠΑ. Τα αποτελέσματα, μολονότι δεν δημοσιεύθηκαν στον Τύπο, ήταν ανησυχητικά: δεν υπήρχε ουδεμία πλεονάζουσα παραγωγική δυνατότητα και η παραγωγή θα μπορούσε μόνο να μειωθεί.

Κατόπιν οι Ηνωμένες Πολιτείες αποσύρθηκαν μονομερώς από τη Συμφωνία του Bretton Woods, αποτραβώντας τις ΗΠΑ από τον κανόνα του χρυσού. Το αποτέλεσμα ήταν η υποτίμηση της αξίας του αμερικανικού δολαρίου, καθώς και άλλων νομισμάτων του κόσμου. Επειδή το πετρέλαιο τιμολογούνταν σε δολάρια, αυτό σήμαινε ότι οι παραγωγοί πετρελαίου λάμβαναν λιγότερο πραγματικό εισόδημα για την ίδια τιμή. Το καρτέλ του ΟΠΕΚ εξέδωσε ένα κοινό ανακοινωθέν με το οποίο δήλωνε ότι, από τότε και στο εξής, θα τιμολογούσε το βαρέλι πετρελαίου έναντι χρυσού.
Αυτό οδήγησε στο φαινόμενο που έμεινε γνωστό ως «Σοκ του Πετρελαίου» («Shock Oil»), το οποίο ο Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ επιδείνωσε, διότι χρησιμοποιήθηκε ως δικαιολογία από τις πετρελαιοπαραγωγές αραβικές για να «τιμωρήσουν» την Δύση και ειδικά τις ΗΠΑ για την υποστήριξή τους στο Ισραήλ (Επιχείρηση Nickel Grass). Έτσι δημιουργήθηκε η ονομαζόμενη «πετρελαϊκή κρίση του 1973».

Ας συγκρίνουμε τα γεγονότα εκείνης της περιόδου με όσα συμβαίνουν στην Ανατολική Μεσόγειο σήμερα.
Η Τουρκία εκβιάζει τις ΗΠΑ (S 400, Su 35, ομηρείες Αμερικανών, βάση Ιντσιρλίκ κ.λπ.) και την ΕΕ (μεταναστευτικό, εμπορικές συμφωνίες, επενδύσεις κ.λπ.).
Διεξάγει έναν πόλεμο φθοράς (όπως και η Αίγυπτος στο Σουέζ το 1970-1973) συντηρώντας συνεχή ένταση στο Αιγαίο (παραβάσεις, παραβιάσεις, NAVTEX, προκλητικές έρευνες και όχι μόνο).
Η Τουρκία συνομολογεί στρατιωτική συμφωνία με Αλβανία (πιθανότερη είναι η διεξαγωγή ανορθόδοξων επιχειρήσεων από Βορρά και όχι συμβατικών στρατιωτικών, αν και μια απλή κινητοποίηση αρκεί για να προκαλέσει δέσμευση ελληνικών δυνάμεων).

Όπως ο Sadat είχε ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ για σύσφιξη διπλωματικών, οικονομικών και στρατιωτικών σχέσεων και αποκατέστησε διπλωματικές σχέσεις με Βρετανία, Γαλλία (εναντίον των οποίων η Αίγυπτος είχε πολεμήσει στην Κρίση του Σουέζ), έτσι και η Τουρκία του Ερντογάν: προχώρησε σε μια «παρά φύσιν» σύσφιξη σχέσεων με Ρωσία, σε όλα τα επίπεδα (ακόμη και σε πυρηνικό –η επίσκεψη Τσαβούσογλου στον Νίγηρα, τη χώρα με τεράστια κοιτάσματα ουρανίου έτσι μπορεί να εξηγηθεί).
‘Όπως ο Sadat εκκμεταλλεύθηκε την PLO και ο Assad την Saika, έτσι και η Τουρκία αξιοποιεί τους τζιχαντιστές και τους αντιεξουσιαστές.
Ακολουθώντας το παράδειγμα του Sadat που ενθάρρυνε τις παρανοήσεις και τα στερεότυπα των Ισραηλινών εφαρμόζοντας Ψυχολογικές Επιχειρήσεις, έτσι και ο Ερντοάν υποδαυλίζει ιστορικά, πολιτιστικά, θρησκευτικά κ.λπ. απωθημένα της Ελλάδας (μικρασιατική εκστρατεία, Αγ. Σοφία, υποδούλωση Ελλήνων στην Οθωμανική αυτοκρατορία, κοινωνική αδυναμία να αντεπεξέλθει σε πόλεμο κ.λπ.).
Παρόμοια με την Αίγυπτο, η Τουρκία αναλύει διεξοδικά τις αντιδράσεις της Ελλάδας (Έβρος, Καστελλόριζο, Κύπρος κ.λπ.).
Είδαμε ότι ο Sadat χρησιμοποίησε αιγυπτιακά και διεθνή ΜΜΕ για να παραπλανήσουν το Ισραήλ και την διεθνή κοινότητα και προέβαινε σε δράσεις Δημόσιας Διπλωματίας ακόμη και την προηγούμενη της επίθεσης (επίσημες επισκέψεις, αναγγελίες διπλωματικών πρωτοβουλιών, εορταστικά μηνύματα στην εβραϊκή κοινότητα Αιγύπτου κ.λπ.).
Έτσι και η Τουρκία χρησιμοποιεί τουρκικά, ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ, ΜΚΔ, το διαδίκτυο, εξειδικευμένους ιστότοπους, αργυρώνητους διαμορφωτές κοινής γνώμης, ομάδες επιρροής (lobbies) διεθνείς οργανισμούς, ΜΚΟ, ανακοινώσεις κ.λπ. για παραπλάνηση και πολιτιστική, οικονομική και θρησκευτική διπλωματία για να επιτύχει επιρροή.

Η ομοιότητα των επιθετικών δηλώσεων του Sadat χρόνια προ της εισβολής, με τις αντίστοιχου ύφους δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων, του Ερντογάν προεξάρχοντος, είναι συγκλονιστικές. Ας μην υποτιμούμε το ότι και οι δύο, αποσκοπούν στην επίτευξη πολιτικού σκοπού και όχι στρατιωτικού.
Η Αίγυπτος εκμεταλλεύθηκε την περίσπαση της ισραηλινής στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας από τις επικείμενες εκλογές. Η οικονομική κρίση που διέρχεται η Ελλάδα και η κοινωνική και πολιτική της δοκιμασία εξ αιτίας του κορωνοϊού, καταναλώνει τεράστιο πολιτικό δυναμικό σε μια περίοδο κατά την οποίαν διακυβεύονται πολύ πιο σημαντικά από τα αν τα βλαστάρια των νεοελλήνων θα φορούν μάσκες στα σχολεία, οψέποτε αυτά ανοίξουν.
Η παραπλάνηση των Αράβων επέτυχε εν πολλοίς λόγω της αβελτηρίας των HΠΑ που ήταν απασχολημένες με εσωτερικές πολιτικές φουρτούνες. Κάτι που θυμίζει την τρέχουσα κατάσταση στις ΗΠΑ, με τις εκλογές να επίκεινται και τις φυλετικές ταραχές να διαρρηγνύουν όχι μόνον τον κοινωνικό ιστό αλλά και την ικανότητα της κυβέρνησης να αποτιμήσει αντικειμενικά την κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο και να πράξει αναλόγως.
Η δε ενεργειακή κρίση που ενέσκηψε προσφάτως απομειώνοντας την αξία ευρέσεως φυσικού αερίου και  αφαίρεσε από τους «νομοταγείς» παίκτες στην περιοχή το όπλο των ενεργειακών κοιτασμάτων, έχει τρομερές ομοιότητες με την κατάρρευση του πετρελαϊκού συστήματος στην δεκαετία του 1970.
Η Τουρκία, όπως και η Αίγυπτος προ της εισβολής της στο Σινά, επιδίδεται σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε «Law warfare». Δηλαδή την διαστρεβλωμένη ερμηνεία του Διεθνούς Δικαίου, ώστε να προωθεί τον συγκεκριμένο εθνικό σκοπό της. Τα παραδείγματα (αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης, αποστρατιωτικοποίηση νήσων, 10 ν.μ., απωθήσεις μεταναστών κ.λπ.) είναι εμφανή ακόμη και σε έναν λόγιο του 9^ου αιώνα που παρασιτεί δίπλα σε μαικήνες του πνεύματος για να προσπορισθεί τα προς το ζην.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο ΓΕΕΘΑ, στο ΥΠΕΞ και, γιατί όχι, στο στενό πρωθυπουργικό περιβάλλον, οι ειδικοί έχουν ήδη εντοπίσει τις ανησυχητικές ομοιότητες των παραπάνω και έχουν καταστρώσει τα σενάριά τους. Εξ άλλου, υπάρχει και η Σχολή Εθνικής Αμύνης, της οποίας λόγος ύπαρξης είναι η μελέτη και η προς αξιοποίηση στο μέλλον τέτοιων συμβάντων.
 https://doureios.com/

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ...ΚΑΜΠΟΥΛ[ΤΕΩς 6ο ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΑΘΗΝΩΝ]

Ελένη Παπαδοπούλου

Εμείς μπορεί να μην γιορτάσαμε το Πάσχα μας και να μην κάναμε Ανάσταση, αλλά την Αζούρα σήμερα μια χαρά την γιορτάσαμε. Το refugee restaurant σήμερα το πρωί λοιπόν είχε στολιστεί αραμπίγια, είχαν κρεμάσει κάτι πανιά με αραβικά επάνω γύρω γύρω στα τζάμια και είχε μαζευτεί όλη η αντρίλα της περιοχής με την καλή της κελεμπία, είχαν βάλει δυνατά αμανέδες να τους ακούμε σε όλη η γειτονιά, να αρχίσουμε τέλος πάντων να εντασσόμαστε.
Απ'έξω κάτι τζιπάρες παρκαρισμένες, η μία με αγγλικές πινακίδες, ντυμένες με τα αραβόπανα.
Αφού εόρτασαν για τα καλά παραβαίνοντας ό,τι κανονισμό Covid υπήρχε, κάποια στιγμή μαζεύτηκαν και απ'έξω από το μαγαζί ένα σωρό μπούρκες και άρχισαν να τους μοιράζουν τρόφιμα.
Αφού μοίρασαν και τρόφιμα μπήκαν μέσα στο τσαντιρομάγαζο με τα χρυσά τραπεζομάντηλα με τα λουλούδια και έκατσαν 10-15 σε ένα τραπέζι να συζητήσουν προφανώς πώς πάνε οι λαθροδουλειές.
Οι κάτοικοι στο μεταξύ είχαν καλέσει την αστυνομία από τις 11, η οποία όλο ερχόταν, αλλά μέχρι τις 1.30 δεν είχε έρθει ακόμη, προφανώς ερχόταν από την Κωλοπετινίτσα.
Κατεβαίνουμε διάφοροι λοιπόν από τις πολυκατοικίες να κάνουμε την παρατήρηση live. Ζητάμε τον υπεύθυνο του εστιατορίου, σηκώνονται κάτι με κελεμπίες, τουρμπάνια, βλέπουμε και γνωστούς διακινητές της περιοχής στην τρελοπαρέα και μας δείχνουν έναν που μίλαγε μόνο αγγλικά. Εγινε ένας τρικούβερτος καβγάς, διότι ο τύπος είχε υφάκι 800 λόρδων, μας είπε ότι μένει στην Αγγλία (έμενε στην Αγγλία και είχε εστιατόριο στην Αριστοτέλους, εντάξει, καταλάβαμε). Του εξηγήσαμε ότι δεν είναι στην Καμπούλ και ότι η αστυνομία απαγόρευε τις συγκεντρώσεις κτλ, κι αυτός άρχισε να μας τραβάει βίντεο και να μας λέει this is my country, this is Kabul, you are racist κτλ.
Για να μη σας τα πολυλογώ για να έρθει η αστυνομία πήραμε στο γραφείο του Χρυσοχοϊδη. Με το που μας κάλεσαν πίσω για να μας πουν ότι έρχεται περιπολικό οι τύποι έκλεισαν το μαγαζί,κατέβασαν ρολά και έφυγαν. Οταν ήρθε το περιπολικό, 3 ώρες μετά την αρχική κλήση, αυτοί είχαν φύγει, γιατί προφανώς κάποιος τους είχε ενημερώσει.
Για μία ακόμη φορά η Αστυνομία μας αναγκάζει να βγάζουμε εμείς το φίδι από την τρύπα εκτεθειμένοι. Αν η αστυνομία και τα ταλιμπάν που προστατεύει νομίζουν ότι είναι στο απυρόβλητο δεν είναι. Σε κάθε πολυκατοικία και γειτονιά σκοτώνονται οι περίοικοι με τους "πρόσφυγες", που την έχουν δει Καμπούλ και η αστυνομία συνήθως κάνει ότι δεν καταλαβαίνει.
Αυτό το βιολί δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ Michalis Chrisochoidis.
Στη φωτο όσοι απέμειναν στο τέλος. Αυτός με το τζιν και το κινητό στο χέρι είναι ο "Εγγλέζος".
Η αλήθεια είναι ότι τους χαλάσαμε το πάρτυ.
Η αλήθεια είναι επίσης ότι αν η καταγγελία αφορούσε γάμους και βαφτίσια η αστυνομία θα ήταν εκεί να μετράει κεφάλια και να κόβει πρόστιμα χιλιάδων ευρώ.
Η αλήθεια επίσης είναι ότι αν το "εστιατόριο" ήταν ελληνικό και έβρισκε η αστυνομία να κάθονται 10 σε τραπέζι θα το είχε σκίσει και το βράδυ ο Στραβελάκης θα ωρυόταν στο ΣΚΑΙ για τον "ανεύθυνο" επιχειρηματία.
Παρεμπιπτόντως δεν φορούσαν μάσκες. Τις φόρεσαν όταν αρχίσαμε να παίρνουμε το 100 μπροστά τους.

 

Ηττοπαθές σύστημα αντιλήψεων… Η πέμπτη φάλαγγα της τουρκικής στρατηγικής που παραλύει τις αντιστάσεις της χώρας ...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

 

«Οὐδείς γάρ οὕτως ἀνόητος ἐστιν, ὅστις πόλεμον πρό εἰρήνης αἱρέεται· ἐν μέν γάρ τῇ οἱ παῖδες τούς πατέρας θάπτουσιν, ἐν δέ  τῷ  οἱ πατέρες  τά τέκνα».

(μεταφρ: Κανείς δεν είναι τόσο ανόητος ώστε να προτιμά τον πόλεμο από την ειρήνη. Γιατί στον καιρό της ειρήνης τα παιδιά θάβουν τους γονείς, ενώ στον καιρό του πολέμου οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους).

(ΗΡΟΔΟΤΟΣ)
Περίεργη και ομολογουμένως ετεροβαρής ως προς τον τρόπο προσέγγισης χειρισμών, προθέσεων, πραγματικών περιστατικών αλλά και διλημμάτων, είναι η συζήτηση περί πολέμου ή ΜΗ πολέμου, η οποία αναπαράγεται ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη η κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας σε βάρος της χώρας…

Πάνω απ’ όλα όμως, είναι μια συζήτηση προκλητικά ενοχική, αφού αυτό που επιχειρεί είναι να εμφανίσει ως πρωταίτιο και τροφοδότη αυτής της κλιμάκωσης, τους ελληνικούς διπλωματικούς χειρισμούς, απενοχοποιώντας ουσιαστικά τις εμετικές δηλώσεις και την συνολική πειρατική συμπεριφορά της γείτονος σε όλο το εύρος της Ν.Α Μεσογείου.

Αποσιωπάται δηλαδή η αποσπασματικότητα, η ανεπάρκεια και η στρατηγική ρηχότητα αυτών των χειρισμών, και περιέργως πως επιχειρείται να τους αποδοθεί ένας δήθεν μαξιμαλιστικός χαρακτήρας που ενεργοποιεί τα τουρκικά αντανακλαστικά και αναπαράγει τον φαύλο κύκλο των εντάσεων, φέρνοντας πολύ πιο κοντά το ενδεχόμενο μιας καταστροφικής πολεμικής σύγκρουσης μεταξύ των δύο χωρών. Είναι προφανές ότι οι φορείς αυτής της αντίληψης, έχουν χάσει εντελώς την μπάλα…

Η Τουρκία, δεν ακολουθεί κανενός είδους ατζέντα  πραγματικών ελληνικών προκλήσεων και χειρισμών. Είναι η ίδια δημιουργός γενικευμένης αναθεωρητικής ατζέντας. Μιας ατζέντας η οποία έχει πάψει προ πολλού να περιορίζεται στο παραδοσιακό γνώριμο ελληνοτουρκικό αποτύπωμα και έχει διευρύνει τα ταυτοτικά της χαρακτηριστικά, ευρισκόμενη πλέον σε...

πλήρη αντιστοίχιση με τον αναβαθμισμένο ιστορικό γεωπολιτικό ρόλο που διεκδικεί στις νέες συνθήκες η επιθετικά αναθεωρητική Τουρκία.

Για την Τουρκία, πρόκληση είναι ακόμη και αυτή ταύτη η ύπαρξη της Ελλάδας. Η αυτονόητη γεωπολιτική της υπόσταση. Το αυτονόητο δικαίωμά της να λειτουργεί ακόμη και ως τυπικός δρων στην περιοχή. Η Τουρκία δεν περίμενε ούτε την συμφωνία με την Ιταλία για να καταφύγει στα προσχήματα, ούτε βεβαίως την Ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία για να φορέσει τον φερετζέ του ενοχλημένου που τάχα εξαπατήθηκε ή αιφνιδιάστηκε από τους ελληνικούς χειρισμούς.

Το πραγματικό πρόβλημα της Τουρκίας, ΔΕΝ είναι το περιεχόμενο αυτών των συμφωνιών, αλλά το ίδιο το δικαίωμα της Ελλάδας να υπογράφει διακρατικές και διεθνείς συμφωνίες. Είναι το ίδιο το γεγονός ότι η Ελλάδα ως γεωπολιτικό μέγεθος, υπάρχει και δρα σε μια περιοχή που η Τουρκία θεωρεί δικό της ζωτικό χώρο. 

Γι αυτό και η μοναδική διεθνής συμφωνία την οποία αναγνωρίζει πως η Ελλάδα το δικαίωμα να προσυπογράψει, είναι αυτή που θα άνοιγε τον δρόμο για την γεωπολιτική της αυτοκατάργηση και την ολοκληρωτική ενσωμάτωσή της στους τουρκικούς γεωπολιτικούς σχεδιασμούς, και καλό θα είναι να μην υπάρχει επ’ αυτού, καμία απολύτως αυταπάτη.

Ο σύγχρονος τουρκικός αναθεωρητισμός, αναγεννήθηκε μέσα στα ερείπια της ηττημένης Οθωμανικής αυτοκρατορίας με καταλύτη την ματαιοδοξία των ιστορικών της ηγετών. Κανένας ελληνικός μαξιμαλισμός δεν κατέστησε ανεφάρμοστη την Συνθήκη των Σεβρών… Καμία απολύτως ελληνική ανερμάτιστη «αυθαιρεσία» δεν εγκαινίασε ουσιαστικά τις παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάνης εκ μέρους των Τούρκων, ήδη από το 1926 στην Ίμβρο και στην Τένεδο… Κανένας ελληνικός μαξιμαλισμός δεν έφερε τα Σεπτεμβριανά… Η ανυπαρξία της Ελλάδας ακόμη και στα αυτονόητα ήταν αυτή που επέτρεψε την ασυδοσία των πρακτόρων του τουρκικού προξενείου στην Θράκη και όχι η προσχηματολογία των δήθεν ελληνικών μαξιμαλισμών.

Δεν ήταν οι ελληνικοί μαξιμαλισμοί αλλά τα φοβικά σύνδρομα, η υποχωρητικότητα και ο ενδοτισμός αυτά που γιγάντωσαν την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας, και καλό θα είναι να προσεγγίζεται με περισσότερο σεβασμό και ευθύνη η σύγχρονη ελληνική ιστορία.

Γέννημα του ενδοτισμού και ΟΧΙ των μαξιμαλισμών υπήρξαν τα Ίμια… Προϊόν μειοδοσίας και όχι επίπλαστης δήθεν εθνικής χειραφέτησης υπήρξε η ντροπή της Μαδρίτης… Στην βάση κανενός μαξιμαλισμού δεν σκαρώθηκε το πρακτικό της Βέρνης. Υπήρξε και αυτό καρπός της μοιραίας συνάντησης του τουρκικού θράσους με την ατολμία των Ελλήνων πολιτικών… Και προφανώς κανένας ελληνικός μαξιμαλισμός δεν έφερε το γνωστό τουρκολιβυκό σύμφωνο. Καρπός γεωπολιτικής νωχελικότητας, αδράνειας και ατολμίας υπήρξε ΚΑΙ αυτό, μαζί φυσικά με τα τετελεσμένα του. Ας τελειώνουμε λοιπόν με αυτήν την καραμέλα…

• Η Ελληνική κυβέρνηση, αν πρέπει να ελεγχθεί αυστηρά για οτιδήποτε σχετίζεται με την διαχείριση ΚΑΙ της τελευταίας κλιμάκωσης στο Αιγαίο και στην Ν.Α Μεσόγειο, αυτό ΔΕΝ είναι ο δήθεν μαξιμαλισμός των ελάχιστων που απετόλμησε σε σχέση με την πλειάδα των αυτονόητων που θα έπρεπε να είχε αποτολμήσει, αλλά το γεγονός ότι υπήρξε όντως ελάχιστη στις πρωτοβουλίες και στον σχεδιοασμό της, μένοντας στα ελάχιστα για να μην προκαλέσει την προσχηματική αντίδραση της Τουρκίας και την απαράδεκτη μεροληψία των «συμμάχων» μας.

• Η Ελληνική κυβέρνηση πρέπει να κρίνεται πολύ αυστηρά, γιατί απέκρυψε κατ’ επανάληψη από τον Ελληνικό λαό την αλήθεια, όταν παρουσίασε ως «συμβάν των ανέμων» την καραμπινάτη και παρατεταμένη παραβίαση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων από την πειρατική δράση της Τουρκίας, αλλά και όταν «κατάπιε» ακόμη και τις ίδιες τις προειδοποιήσεις της, ανεχόμενη την πραγματοποίηση ερευνών εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας από το ORUC REIS, οδηγώντας τα πράγματα στην καταγέλαστη παραίτηση Διακόπουλου…

• Η Ελληνική κυβέρνηση κρίνεται και πρέπει να κρίνεται πολύ αυστηρά γιατί ανέχτηκε να την χρησιμοποιήσουν οι «σύμμαχοι» ως φτωχό συγγενή στην φαρσοκωμωδία του Βερολίνου με αφορμή το Τουρκολιβυκό σύμφωνο, αλλά και γιατί ΔΕΝ παραίτησε τον Διακόπουλο όταν έπρεπε να τον «παραιτήσει», την στιγμή που αναβίωσε το φρικιαστικό «Η Κύπρος κείται μακράν»…

Νισάφι πια με τις αυταπάτες αλλά και τις αμφιβόλου προθέσεως αντιλήψεις όλων αυτών που επιμένουν να συντηρούν την άποψη πως η μακροημέρευση της Ειρήνης μπορεί να οικοδομηθεί επενδύοντας σε μια σιωπηλή και άτολμη Ελλάδα. Αυτή η τακτική, ΔΕΝ συνιστά επιλογή σύνεσης, αλλά το alter ego του ενδοτισμού και εν τέλει πράξεων εθνικής μειοδοσίας.

Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θέλει τον πόλεμο και την πολεμική ρητορική, αλλά εδώ οφείλουμε πλέον να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους…

Η κλιμάκωση από την μεριά της Τουρκίας, είναι κλιμάκωση με πολεμικά χαρακτηριστικά. Η ανυπαρξία τουφεκιάς είναι αποτέλεσμα ανεμπόδιστης επέλασης σε χώρο άσκησης Ελληνικών και Κυπριακών κυριαρχικών δικαιωμάτων. 

Αυτό το καθεστώς, δεν συνιστά αγωνιώδεις προσπάθειες για διατήρηση της Ειρήνης, αλλά αλληλουχία ανεπίτρεπτων υπαναχωρήσεων στο όνομα του ΜΗ πολέμου, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην απομείωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και εν τέλει στον γεωπολιτικό ακρωτηριασμό της πατρίδας μας.

Η Κύπρος δεν μπορεί να συνεχίζει να λοιδορείται από κάποιους επειδή απετόλμησε τα αυτονόητα με την δική της ΑΟΖ, χωρίς να έχει τα μέσα να την υπερασπίσει.  Το μεγάλο πρόβλημα είναι το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν έσπευσε ούτε καν ασκώντας το δικαίωμα και την υποχρέωσή της ως εγγυήτρια δύναμη, να υπερασπιστεί τα αυτονόητα πειθαναγκάζοντας και τους υποτιθέμενους «συμμάχους» να την ακολουθήσουν.

Αλλά και η Ελλάδα, δεν μπορεί να κρίνεται επειδή «μπουσούλησε» μετά από 40 χρόνια προκειμένου να «κλείσει» μια συμφωνία με την Ιταλία. Αντιθέτως, θα πρέπει να κρίνεται πολύ αυστηρά, για το γεγονός ότι μπουσούλησε μόνο, εκχωρώντας ταυτόχρονα μέρος των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, και δεν στάθηκε όρθια ενώ θα μπορούσε εμμένοντας με δυναμισμό στα αυτονόητα.

Ούτε βεβαίως θα πρέπει να κρίνεται για το γεγονός ότι πέταξε δυο σημαδούρες στην θάλασσα νότια της Κρήτης, έτσι για να υπάρχουν εν όψει μιας πιθανολογούμενης μελλοντικής συμφωνίας. Αυτό κύριοι δεν είναι μαξιμαλισμός. Η Ελληνική εξωτερική πολιτική θα πρέπει να κρίνεται για το γεγονός ότι έμεινε σε αυτό, εκχώρησε και πάλι μέρος κυριαρχικών δικαιωμάτων και τελικά αρκέστηκε στις σημαδούρες, ενώ μπορούσε να ολοκληρώσει τον βηματισμό της, συμπαρασύροντας ΚΑΙ την Αίγυπτο με τους κατάλληλους χειρισμούς.

Ας δοθεί λοιπόν ένα τέλος σε αυτήν την θλιβερή των πραγμάτων προσέγγιση που εκλαμβάνει την ατολμία ως ικανοποιητικό προαπαιτούμενο για την διασφάλιση της Ειρήνης, και αντιλαμβάνεται την κουτοπονηριά της ΜΗ πρόκλησης, ως εργαλείο παραπλάνησης του αντιπάλου και ισχυροποίησης της θέσης της χώρας.

• Πρώτον γιατί η άσκηση των νομίμως προβλεπομένων, ΔΕΝ συνιστά πρόκληση έναντι κάποιου, αλλά υποχρέωση έναντι πάντων και ιδίως έναντι των ακόμη ασθενέστερων χωρών, που θα πρέπει μερίμνη όλων να αισθάνονται την ασφάλεια του διεθνούς δικαίου να διατηρεί έντονη και διαρκή την ευεργετική παρουσία της…

• Δεύτερον γιατί η ενότητα της σχέσης ανάμεσα στα «δικαιώματα» και στην διασφάλιση της αναγκαίας υποδομής για την «υπεράσπισή» τους, είναι διαλεκτική και διαρκής και σε καμία περίπτωση η ανεπάρκεια στην υποδομή της υπεράσπισής τους δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως άλλοθι που η επίκλησή του να δικαιολογεί την παραίτηση από την άσκησή τους αυτή καθ’ εαυτή…

• Τρίτον γιατί η Τουρκία έφτασε στο σημείο να διεκδικεί σήμερα έναν αναβαθμισμένο ιστορικό ρόλο και έναν διαφορετικό λόγο στην Αρχιτεκτονική ισχύος της νέας εποχής, χτίζοντας το αφήγημα του «ζωτικού χώρου» πάνω στην ελληνική στρατηγική ανεπάρκεια, στην τακτική ατολμία και στην διαχειριστική αναβλητικότητα.

Η Τουρκία με δυο λόγια αξιοποίησε επιθετικά και επένδυσε στρατηγικά στην διαχρονική ελληνική ατολμία και σ΄ ένα ηττοπαθές σύστημα αντιλήψεων που την ανατροφοδοτούσε σταθερά, επιτρέποντας στο πολιτικό προσωπικό της πατρίδας μας να εξαργυρώνει τα αποτελέσματά της, «αγοράζοντας» μια επίπλαστη και απολύτως ελεγχόμενη νηνεμία.

Η Τουρκία οργάνωσε το μεγάλο πακέτο των αναθεωρητικών της διεκδικήσεων, σε ένα περιβάλλον «ασφάλειας» που της προσέφερε πρωτίστως η Ελληνική αφωνία τα χρόνια που πέρασαν. 

Σήμερα όμως η τράπουλα ανακατεύτηκε από τους κορυφαίους του πλανήτη που διαμορφώνουν τους όρους για μια νέα ισορροπία ισχύος, και νέοι ισχυροί περιφερειακοί δρώντες έχουν «εισβάλει» αμετάκλητα στο γεωπολιτικό «καρέ»… Η συνταγή της υποτιθέμενης «σύνεσης» αποθράσυνε το τέρας (μαζί του ΚΑΙ τους «συμμάχους») που απαιτούν σπονδή Εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στον βωμό της περιφερειακής σταθερότητας. Και αυτή η ολέθρια συνταγή επείγει να εγκαταλειφθεί χθες, αφού σε διαφορετική περίπτωση, μέλλον ΔΕΝ πρόκειται να υπάρξει.

Η Τουρκία δεν έχει καταστεί ανεξέλεγκτα επιθετική επειδή δήθεν προκλήθηκε από τον μαξιμαλισμό της Ελλάδας, αλλά επειδή είναι στρατηγική της απόφαση να εκβιάσει με καινούρια τετελεσμένα σε μια εποχή που το status στην ευρύτερη περιοχή επαναπροσδιορίζεται, και είναι αποφασισμένη να αποσπάσει νίκες. Δεν υπάρχει για την τουρκική πολιτικοστρατιωτική ηγεσία άλλη επιλογή.

Όποιος συνεχίζει να πιστεύει ότι αν αύριο η Ελλάδα ρίξει τελείως τους τόνους της αντιπαράθεσης, αποσύρει τις δυνάμεις της από το Αιγαίο και ακυρώσει ακόμη και αυτά τα δειλά βήματα που απετόλμησε στο μέτωπο της Διπλωματίας, θα μετατραπεί το Αιγαίο σε μια φιλική γειτονιά και η Τουρκία σε ένας καλοκάγαθος γείτονας που θα εγκαταλείψει το νέο-οθωμανικό του στρατήγημα, προφανώς ζει το δικό του όνειρο στο δικό του επικίνδυνο και αποπροσανατολιστικό παραμύθι με το οποίο θα πρέπει να ξεμπερδέψουμε οριστικά και αμετάκλητα.

• Η «δεδομένη» Ελλάδα, θα πρέπει να δραπετεύσει από την αδιέξοδη λογική του παρασιτικού προστατευτισμού και καταστεί δύναμη απρόβλεπτη και ανατρεπτική έναντι πάντων…
• Το Διεθνές Δίκαιο και οι προβλέψεις του, θα πρέπει να πάψουν να αντιμετωπίζονται ως ταμπού εκεί που πρέπει να επιβληθούν, και ως βολικό άλλοθι που υπάρχει απλώς για να το επικαλούμαστε όταν θα πρέπει να «μαλώσουμε» τους βιαστές του, και να καταστεί το δυναμικό περιβάλλον μέσα στο οποίο θα επιδιώξει την συνολική εθνική του δικαίωση σύμπας ο Ελληνισμός…

Και φυσικά…

Το δόγμα της ηττοπάθειας μιας Ελλάδας που «δεν διεκδικεί τίποτε» και το οποίο πρακτικά λειτούργησε ως νομιμοποιητικός φερετζές για αλλεπάλληλες εθνικές τραγωδίες, θα πρέπει να εγκαταλειφθεί χθες. 

Η Ελλάδα ΚΑΙ οφείλει ΚΑΙ επιβάλλεται να οργανώσει το νέο επικαιροποιημένο στρατηγικό της αφήγημα στην βάση της υπεράσπισης των ιστορικών δικαίων του Ελληνισμού, και να διεμβολίσει την περιφερειακή γεωπολιτική ατζέντα με μια ολοκληρωμένη, πραγματικά Εθνική Στρατηγική που θα καλείται να οχυρώσει την ΣΥΝΟΛΙΚΗ και ΕΝΙΑΙΑ γεωπολιτική του υπόσταση (του Ελληνισμού) εφάμιλλη των προκλήσεων της επόμενης μέρας.

Οι προκλήσεις είναι ιστορικές… Αντίστοιχες των μεγάλων ανατροπών που βρίσκονται σε εξέλιξη… Οι φωνές της μιζέριας για το αν θα πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στα 6… στα 12 ν.μ… ή στο απόλυτο τίποτε, δεν μπορούν πλέον να συνεχίσουν να γίνονται ανεκτές. Είναι μέρος του τουρκικού προβληματισμού που έχει εισβάλει ως πέμπτη φάλαγγα μέσα στην χώρα, γι' αυτό και δεν μπορούν να συνεχίσουν να λαθροβιούν στην πολιτική καθημερινότητά μας…

"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"

«Οὐδείς γάρ οὕτως ἀνόητος ἐστιν, ὅστις πόλεμον πρό εἰρήνης αἱρέεται· ἐν μέν γάρ τῇ οἱ παῖδες τούς πατέρας θάπτουσιν, ἐν δέ  τῷ  οἱ πατέρες  τά τέκνα».
(μεταφρ: Κανείς δεν είναι τόσο ανόητος ώστε να προτιμά τον πόλεμο από την ειρήνη. Γιατί στον καιρό της ειρήνης τα παιδιά θάβουν τους γονείς, ενώ στον καιρό του πολέμου οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους).

(ΗΡΟΔΟΤΟΣ)
Περίεργη και ομολογουμένως ετεροβαρής ως προς τον τρόπο προσέγγισης χειρισμών, προθέσεων, πραγματικών περιστατικών αλλά και διλημμάτων, είναι η συζήτηση περί πολέμου ή ΜΗ πολέμου, η οποία αναπαράγεται ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη η κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας σε βρος της χώρας…

 

Πάνω απ’ όλα όμως, είναι μια συζήτηση προκλητικά ενοχική, αφού αυτό που επιχειρεί είναι να εμφανίσει ως πρωταίτιο και τροφοδότη αυτής της κλιμάκωσης, τους ελληνικούς διπλωματικούς χειρισμούς, απενοχοποιώντας ουσιαστικά τις εμετικές δηλώσεις και την συνολική πειρατική συμπεριφορά της γείτονος σε όλο το εύρος της Ν.Α Μεσογείου.

Αποσιωπάται δηλαδή η αποσπασματικότητα, η ανεπάρκεια και η στρατηγική ρηχότητα αυτών των χειρισμών, και περιέργως πως επιχειρείται να τους αποδοθεί ένας δήθεν μαξιμαλιστικός χαρακτήρας που ενεργοποιεί τα τουρκικά αντανακλαστικά και αναπαράγει τον φαύλο κύκλο των εντάσεων, φέρνοντας πολύ πιο κοντά το ενδεχόμενο μιας καταστροφικής πολεμικής σύγκρουσης μεταξύ των δύο χωρών. Είναι προφανές ότι οι φορείς αυτής της αντίληψης, έχουν χάσει εντελώς την μπάλα…

Η Τουρκία, δεν ακολουθεί κανενός είδους ατζέντα  πραγματικών ελληνικών προκλήσεων και χειρισμών. Είναι η ίδια δημιουργός γενικευμένης αναθεωρητικής ατζέντας. Μιας ατζέντας η οποία έχει πάψει προ πολλού να περιορίζεται στο παραδοσιακό γνώριμο ελληνοτουρκικό αποτύπωμα και έχει διευρύνει τα ταυτοτικά της χαρακτηριστικά, ευρισκόμενη πλέον σε...

πλήρη αντιστοίχιση με τον αναβαθμισμένο ιστορικό γεωπολιτικό ρόλο που διεκδικεί στις νέες συνθήκες η επιθετικά αναθεωρητική Τουρκία.

Για την Τουρκία, πρόκληση είναι ακόμη και αυτή ταύτη η ύπαρξη της Ελλάδας. Η αυτονόητη γεωπολιτική της υπόσταση. Το αυτονόητο δικαίωμά της να λειτουργεί ακόμη και ως τυπικός δρων στην περιοχή. Η Τουρκία δεν περίμενε ούτε την συμφωνία με την Ιταλία για να καταφύγει στα προσχήματα, ούτε βεβαίως την Ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία για να φορέσει τον φερετζέ του ενοχλημένου που τάχα εξαπατήθηκε ή αιφνιδιάστηκε από τους ελληνικούς χειρισμούς.

Το πραγματικό πρόβλημα της Τουρκίας, ΔΕΝ είναι το περιεχόμενο αυτών των συμφωνιών, αλλά το ίδιο το δικαίωμα της Ελλάδας να υπογράφει διακρατικές και διεθνείς συμφωνίες. Είναι το ίδιο το γεγονός ότι η Ελλάδα ως γεωπολιτικό μέγεθος, υπάρχει και δρα σε μια περιοχή που η Τουρκία θεωρεί δικό της ζωτικό χώρο. 

Γι αυτό και η μοναδική διεθνής συμφωνία την οποία αναγνωρίζει πως η Ελλάδα το δικαίωμα να προσυπογράψει, είναι αυτή που θα άνοιγε τον δρόμο για την γεωπολιτική της αυτοκατάργηση και την ολοκληρωτική ενσωμάτωσή της στους τουρκικούς γεωπολιτικούς σχεδιασμούς, και καλό θα είναι να μην υπάρχει επ’ αυτού, καμία απολύτως αυταπάτη.

Ο σύγχρονος τουρκικός αναθεωρητισμός, αναγεννήθηκε μέσα στα ερείπια της ηττημένης Οθωμανικής αυτοκρατορίας με καταλύτη την ματαιοδοξία των ιστορικών της ηγετών. Κανένας ελληνικός μαξιμαλισμός δεν κατέστησε ανεφάρμοστη την Συνθήκη των Σεβρών… Καμία απολύτως ελληνική ανερμάτιστη «αυθαιρεσία» δεν εγκαινίασε ουσιαστικά τις παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάνης εκ μέρους των Τούρκων, ήδη από το 1926 στην Ίμβρο και στην Τένεδο… Κανένας ελληνικός μαξιμαλισμός δεν έφερε τα Σεπτεμβριανά… Η ανυπαρξία της Ελλάδας ακόμη και στα αυτονόητα ήταν αυτή που επέτρεψε την ασυδοσία των πρακτόρων του τουρκικού προξενείου στην Θράκη και όχι η προσχηματολογία των δήθεν ελληνικών μαξιμαλισμών.

Δεν ήταν οι ελληνικοί μαξιμαλισμοί αλλά τα φοβικά σύνδρομα, η υποχωρητικότητα και ο ενδοτισμός αυτά που γιγάντωσαν την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας, και καλό θα είναι να προσεγγίζεται με περισσότερο σεβασμό και ευθύνη η σύγχρονη ελληνική ιστορία.

Γέννημα του ενδοτισμού και ΟΧΙ των μαξιμαλισμών υπήρξαν τα Ίμια… Προϊόν μειοδοσίας και όχι επίπλαστης δήθεν εθνικής χειραφέτησης υπήρξε η ντροπή της Μαδρίτης… Στην βάση κανενός μαξιμαλισμού δεν σκαρώθηκε το πρακτικό της Βέρνης. Υπήρξε και αυτό καρπός της μοιραίας συνάντησης του τουρκικού θράσους με την ατολμία των Ελλήνων πολιτικών… Και προφανώς κανένας ελληνικός μαξιμαλισμός δεν έφερε το γνωστό τουρκολιβυκό σύμφωνο. Καρπός γεωπολιτικής νωχελικότητας, αδράνειας και ατολμίας υπήρξε ΚΑΙ αυτό, μαζί φυσικά με τα τετελεσμένα του. Ας τελειώνουμε λοιπόν με αυτήν την καραμέλα…

• Η Ελληνική κυβέρνηση, αν πρέπει να ελεγχθεί αυστηρά για οτιδήποτε σχετίζεται με την διαχείριση ΚΑΙ της τελευταίας κλιμάκωσης στο Αιγαίο και στην Ν.Α Μεσόγειο, αυτό ΔΕΝ είναι ο δήθεν μαξιμαλισμός των ελάχιστων που απετόλμησε σε σχέση με την πλειάδα των αυτονόητων που θα έπρεπε να είχε αποτολμήσει, αλλά το γεγονός ότι υπήρξε όντως ελάχιστη στις πρωτοβουλίες και στον σχεδιοασμό της, μένοντας στα ελάχιστα για να μην προκαλέσει την προσχηματική αντίδραση της Τουρκίας και την απαράδεκτη μεροληψία των «συμμάχων» μας.

• Η Ελληνική κυβέρνηση πρέπει να κρίνεται πολύ αυστηρά, γιατί απέκρυψε κατ’ επανάληψη από τον Ελληνικό λαό την αλήθεια, όταν παρουσίασε ως «συμβάν των ανέμων» την καραμπινάτη και παρατεταμένη παραβίαση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων από την πειρατική δράση της Τουρκίας, αλλά και όταν «κατάπιε» ακόμη και τις ίδιες τις προειδοποιήσεις της, ανεχόμενη την πραγματοποίηση ερευνών εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας από το ORUC REIS, οδηγώντας τα πράγματα στην καταγέλαστη παραίτηση Διακόπουλου…

• Η Ελληνική κυβέρνηση κρίνεται και πρέπει να κρίνεται πολύ αυστηρά γιατί ανέχτηκε να την χρησιμοποιήσουν οι «σύμμαχοι» ως φτωχό συγγενή στην φαρσοκωμωδία του Βερολίνου με αφορμή το Τουρκολιβυκό σύμφωνο, αλλά και γιατί ΔΕΝ παραίτησε τον Διακόπουλο όταν έπρεπε να τον «παραιτήσει», την στιγμή που αναβίωσε το φρικιαστικό «Η Κύπρος κείται μακράν»…

Νισάφι πια με τις αυταπάτες αλλά και τις αμφιβόλου προθέσεως αντιλήψεις όλων αυτών που επιμένουν να συντηρούν την άποψη πως η μακροημέρευση της Ειρήνης μπορεί να οικοδομηθεί επενδύοντας σε μια σιωπηλή και άτολμη Ελλάδα. Αυτή η τακτική, ΔΕΝ συνιστά επιλογή σύνεσης, αλλά το alter ego του ενδοτισμού και εν τέλει πράξεων εθνικής μειοδοσίας.

Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θέλει τον πόλεμο και την πολεμική ρητορική, αλλά εδώ οφείλουμε πλέον να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους…

Η κλιμάκωση από την μεριά της Τουρκίας, είναι κλιμάκωση με πολεμικά χαρακτηριστικά. Η ανυπαρξία τουφεκιάς είναι αποτέλεσμα ανεμπόδιστης επέλασης σε χώρο άσκησης Ελληνικών και Κυπριακών κυριαρχικών δικαιωμάτων. 

Αυτό το καθεστώς, δεν συνιστά αγωνιώδεις προσπάθειες για διατήρηση της Ειρήνης, αλλά αλληλουχία ανεπίτρεπτων υπαναχωρήσεων στο όνομα του ΜΗ πολέμου, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην απομείωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και εν τέλει στον γεωπολιτικό ακρωτηριασμό της πατρίδας μας.

Η Κύπρος δεν μπορεί να συνεχίζει να λοιδορείται από κάποιους επειδή απετόλμησε τα αυτονόητα με την δική της ΑΟΖ, χωρίς να έχει τα μέσα να την υπερασπίσει.  Το μεγάλο πρόβλημα είναι το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν έσπευσε ούτε καν ασκώντας το δικαίωμα και την υποχρέωσή της ως εγγυήτρια δύναμη, να υπερασπιστεί τα αυτονόητα πειθαναγκάζοντας και τους υποτιθέμενους «συμμάχους» να την ακολουθήσουν.

Αλλά και η Ελλάδα, δεν μπορεί να κρίνεται επειδή «μπουσούλησε» μετά από 40 χρόνια προκειμένου να «κλείσει» μια συμφωνία με την Ιταλία. Αντιθέτως, θα πρέπει να κρίνεται πολύ αυστηρά, για το γεγονός ότι μπουσούλησε μόνο, εκχωρώντας ταυτόχρονα μέρος των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, και δεν στάθηκε όρθια ενώ θα μπορούσε εμμένοντας με δυναμισμό στα αυτονόητα.

Ούτε βεβαίως θα πρέπει να κρίνεται για το γεγονός ότι πέταξε δυο σημαδούρες στην θάλασσα νότια της Κρήτης, έτσι για να υπάρχουν εν όψει μιας πιθανολογούμενης μελλοντικής συμφωνίας. Αυτό κύριοι δεν είναι μαξιμαλισμός. Η Ελληνική εξωτερική πολιτική θα πρέπει να κρίνεται για το γεγονός ότι έμεινε σε αυτό, εκχώρησε και πάλι μέρος κυριαρχικών δικαιωμάτων και τελικά αρκέστηκε στις σημαδούρες, ενώ μπορούσε να ολοκληρώσει τον βηματισμό της, συμπαρασύροντας ΚΑΙ την Αίγυπτο με τους κατάλληλους χειρισμούς.

Ας δοθεί λοιπόν ένα τέλος σε αυτήν την θλιβερή των πραγμάτων προσέγγιση που εκλαμβάνει την ατολμία ως ικανοποιητικό προαπαιτούμενο για την διασφάλιση της Ειρήνης, και αντιλαμβάνεται την κουτοπονηριά της ΜΗ πρόκλησης, ως εργαλείο παραπλάνησης του αντιπάλου και ισχυροποίησης της θέσης της χώρας.

• Πρώτον γιατί η άσκηση των νομίμως προβλεπομένων, ΔΕΝ συνιστά πρόκληση έναντι κάποιου, αλλά υποχρέωση έναντι πάντων και ιδίως έναντι των ακόμη ασθενέστερων χωρών, που θα πρέπει μερίμνη όλων να αισθάνονται την ασφάλεια του διεθνούς δικαίου να διατηρεί έντονη και διαρκή την ευεργετική παρουσία της…

• Δεύτερον γιατί η ενότητα της σχέσης ανάμεσα στα «δικαιώματα» και στην διασφάλιση της αναγκαίας υποδομής για την «υπεράσπισή» τους, είναι διαλεκτική και διαρκής και σε καμία περίπτωση η ανεπάρκεια στην υποδομή της υπεράσπισής τους δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως άλλοθι που η επίκλησή του να δικαιολογεί την παραίτηση από την άσκησή τους αυτή καθ’ εαυτή…

• Τρίτον γιατί η Τουρκία έφτασε στο σημείο να διεκδικεί σήμερα έναν αναβαθμισμένο ιστορικό ρόλο και έναν διαφορετικό λόγο στην Αρχιτεκτονική ισχύος της νέας εποχής, χτίζοντας το αφήγημα του «ζωτικού χώρου» πάνω στην ελληνική στρατηγική ανεπάρκεια, στην τακτική ατολμία και στην διαχειριστική αναβλητικότητα.

Η Τουρκία με δυο λόγια αξιοποίησε επιθετικά και επένδυσε στρατηγικά στην διαχρονική ελληνική ατολμία και σ΄ ένα ηττοπαθές σύστημα αντιλήψεων που την ανατροφοδοτούσε σταθερά, επιτρέποντας στο πολιτικό προσωπικό της πατρίδας μας να εξαργυρώνει τα αποτελέσματά της, «αγοράζοντας» μια επίπλαστη και απολύτως ελεγχόμενη νηνεμία.

Η Τουρκία οργάνωσε το μεγάλο πακέτο των αναθεωρητικών της διεκδικήσεων, σε ένα περιβάλλον «ασφάλειας» που της προσέφερε πρωτίστως η Ελληνική αφωνία τα χρόνια που πέρασαν. 

Σήμερα όμως η τράπουλα ανακατεύτηκε από τους κορυφαίους του πλανήτη που διαμορφώνουν τους όρους για μια νέα ισορροπία ισχύος, και νέοι ισχυροί περιφερειακοί δρώντες έχουν «εισβάλει» αμετάκλητα στο γεωπολιτικό «καρέ»… Η συνταγή της υποτιθέμενης «σύνεσης» αποθράσυνε το τέρας (μαζί του ΚΑΙ τους «συμμάχους») που απαιτούν σπονδή Εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στον βωμό της περιφερειακής σταθερότητας. Και αυτή η ολέθρια συνταγή επείγει να εγκαταλειφθεί χθες, αφού σε διαφορετική περίπτωση, μέλλον ΔΕΝ πρόκειται να υπάρξει.

Η Τουρκία δεν έχει καταστεί ανεξέλεγκτα επιθετική επειδή δήθεν προκλήθηκε από τον μαξιμαλισμό της Ελλάδας, αλλά επειδή είναι στρατηγική της απόφαση να εκβιάσει με καινούρια τετελεσμένα σε μια εποχή που το status στην ευρύτερη περιοχή επαναπροσδιορίζεται, και είναι αποφασισμένη να αποσπάσει νίκες. Δεν υπάρχει για την τουρκική πολιτικοστρατιωτική ηγεσία άλλη επιλογή.

Όποιος συνεχίζει να πιστεύει ότι αν αύριο η Ελλάδα ρίξει τελείως τους τόνους της αντιπαράθεσης, αποσύρει τις δυνάμεις της από το Αιγαίο και ακυρώσει ακόμη και αυτά τα δειλά βήματα που απετόλμησε στο μέτωπο της Διπλωματίας, θα μετατραπεί το Αιγαίο σε μια φιλική γειτονιά και η Τουρκία σε ένας καλοκάγαθος γείτονας που θα εγκαταλείψει το νέο-οθωμανικό του στρατήγημα, προφανώς ζει το δικό του όνειρο στο δικό του επικίνδυνο και αποπροσανατολιστικό παραμύθι με το οποίο θα πρέπει να ξεμπερδέψουμε οριστικά και αμετάκλητα.

• Η «δεδομένη» Ελλάδα, θα πρέπει να δραπετεύσει από την αδιέξοδη λογική του παρασιτικού προστατευτισμού και καταστεί δύναμη απρόβλεπτη και ανατρεπτική έναντι πάντων…
• Το Διεθνές Δίκαιο και οι προβλέψεις του, θα πρέπει να πάψουν να αντιμετωπίζονται ως ταμπού εκεί που πρέπει να επιβληθούν, και ως βολικό άλλοθι που υπάρχει απλώς για να το επικαλούμαστε όταν θα πρέπει να «μαλώσουμε» τους βιαστές του, και να καταστεί το δυναμικό περιβάλλον μέσα στο οποίο θα επιδιώξει την συνολική εθνική του δικαίωση σύμπας ο Ελληνισμός…

Και φυσικά…

Το δόγμα της ηττοπάθειας μιας Ελλάδας που «δεν διεκδικεί τίποτε» και το οποίο πρακτικά λειτούργησε ως νομιμοποιητικός φερετζές για αλλεπάλληλες εθνικές τραγωδίες, θα πρέπει να εγκαταλειφθεί χθες. 

Η Ελλάδα ΚΑΙ οφείλει ΚΑΙ επιβάλλεται να οργανώσει το νέο επικαιροποιημένο στρατηγικό της αφήγημα στην βάση της υπεράσπισης των ιστορικών δικαίων του Ελληνισμού, και να διεμβολίσει την περιφερειακή γεωπολιτική ατζέντα με μια ολοκληρωμένη, πραγματικά Εθνική Στρατηγική που θα καλείται να οχυρώσει την ΣΥΝΟΛΙΚΗ και ΕΝΙΑΙΑ γεωπολιτική του υπόσταση (του Ελληνισμού) εφάμιλλη των προκλήσεων της επόμενης μέρας.

Οι προκλήσεις είναι ιστορικές… Αντίστοιχες των μεγάλων ανατροπών που βρίσκονται σε εξέλιξη… Οι φωνές της μιζέριας για το αν θα πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στα 6… στα 12 ν.μ… ή στο απόλυτο τίποτε, δεν μπορούν πλέον να συνεχίσουν να γίνονται ανεκτές. Είναι μέρος του τουρκικού προβληματισμού που έχει εισβάλει ως πέμπτη φάλαγγα μέσα στην χώρα, γι' αυτό και δεν μπορούν να συνεχίσουν να λαθροβιούν στην πολιτική καθημερινότητά μας…

"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"