ΑΜΑΝ ΠΙΑ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ "ΕΛΛΗΝΑΡΆΣ"

*Ολους μας συνέτριψε η είδηση για το κοριτσάκι πού τραυματίστηκε από αδέσποτη σφαίρα...κι όμως οι λεγεωνάριοι του προοδευτισμού,ακόμα κι αυτό το τραγικό γεγονός,δέν το αφησαν ανεκμεταλευτο..δεν πάμε καλά,ειναι γεγονός...χανόμαστε ,θύματα ενός αόρατου και βρώμικου  συνειδησιακού πολέμου...το ξέρουμε,τό συζητάμε,αλλά δεν εχουμε καταλάβει την εκτασή του και την απόλυτη καταστροφή που επιφέρει...
--------------
Γιώργος Γκόντζος.
Γράφει ο άλλος για το 8χρονο κοριτσάκι που χαροπαλεύει "εξαιτίας κάποιου άγνωστου "ελληνάρα" που πυροβολούσε για να γιορτάσει το Πάσχα".Και αναρωτιέμαι.Ο χαρακτηρισμός "ελληνάρας", είναι απαραίτητος για να εκφραστεί η οδύνη για το τραγικό γεγονός ή για τον γράφοντα το οδυνηρό περιστατικό είναι απλώς η αφορμή για να γράψει τον χαρακτηρισμό; Αφού είναι άγνωστος πως ξέρει την εθνικότητά του;Ρατσισμός δεν είναι να αποδίδεις αρνητικά χαρακτηριστικά συλλήβδην σε μια εθνικότητα λόγω μιας απεχθούς πράξεις ενός μέλους αυτής; Τι διαφορετικό έχουν οι ακροδεξιοί που γράφουν για "εγκληματίες" ξένους στον τόπο μας ,όταν ένας "ξένος" διαπράττει μια αξιόποινη πράξη; Τελικά μια φυλή έχει στο DNA της το κακό, και αυτό σε ποια γνωστή αντίληψη παραπέμπει;=============
Periklis Danopoulos

Έγραψε πιο πάνω ο πολύ καλός φίλος Γιώργος Γκόντζος, για το κοριτσάκι που χαροπαλεύει από μια αδέσποτη σφαίρα, προερχόμενη από άγνωστο ''Ελληναρά''. Και αναρωτήθηκε πως γίνεται ακόμα και σε ένα τέτοιο τραγικό συμβάν,να βγαίνει μια καθόλου κρυμμένη αντιπάθεια σε κάθε τι Ελληνικό. Ένας ιδιότυπος ρατσισμός, που όπως γράφει αποδίδει συλλήβδην σε ένα έθνος, τα κακά χαρακτηριστικά ενός μέλους του.

Αυτό τον χαρακτηρισμό, τον ακούω συχνά τον τελευταίο καιρό, όχι μόνο από την γνωστή εθνοα...ποδομητική ομάδα, αλλά περισσότερο από απλούς ανθρώπους που προσπαθούν να ξορκίσουν την ρετσινιά, της ταύτισής τους με όσους μιλάνε φωναχτά για την Ελλάδα. Λες και είναι μιαρό το να αγαπάς την χώρα σου και να δείχνεις περηφάνεια γι αυτήν.
Όσο για τον χαρακτηρισμό του όλου, από κάποια ιδιότητα του μέρους, αναρωτιέμαι, αν ένας οπαδός ομάδας ποδοσφαίρου είναι δολοφόνος, τότε όλοι οι οπαδοί είναι αυτοδίκαια δολοφόνοι?Αν ένας ηθοποιός είναι βιαστής, τότε όλοι οι ηθοποιοί είναι βιαστές?Και άλλα πολλά...
Άνθρωποι ατελείς, προβληματικοί, κομπλεξικοί, θερμοκέφαλοι, επικίνδυνοι, υπάρχουν σε κάθε φυλή, σε κάθε έθνος.Όπως υπάρχουν αντίστοιχα, επιστήμονες, άνθρωποι με κοινωνική προσφορά.
Αν κάποιος δεν αντέχει τα άντερα του, δεν του φταίει η Ελληνικότητα. Και αν είχε μια σταλιά φιλότιμο και αξιοπρέπεια, θα έπρεπε αν χαρακτήριζε μια απεχθή πράξη με την ιδιότητα του Ελληναρά, να έβρισκε και έναν χαρακτηρισμό επαινετικό, για τις μεγάλες πράξεις κάποιου συμπατριώτη.
Αλλά αυτό δεν είναι της μόδας και δεν συνάδει με την ενοχικότητα που κουβαλάνε οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως ''προοδευτικοί'', που βαφτίζουν Ελληναρά κάποιον που πυροβόλησε, (άγνωστο, που όμως ''σίγουρα θα είναι Ελληναράς')' στην Ανάσταση και βγάζουν τον σκασμό, όταν ''αντιφασίστες'' ρίχνουν τυφλή βολή ρουκέτας, που παρολίγο να αποκεφάλιζε την κοπέλα στο Αγρίνιο.
Τόση προοδευτικότητα δεν αντέχεται.....

ΟΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΡΑΦΑΗΛ.ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

Οι άγιοι νεοφανείς και νεομάρτυρες Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη

Για την Μ...

Οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη συγκαταλέγονται στη χορεία των Νεοφανών Αγίων και μάλιστα εκείνων που μαρτύρησαν το 1463, δέκα χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Σχετικά με το βίο τους γνωρίζουμε λίγα πράγματα. Οι πρώτες πληροφορίες για την ύπαρξη των Αγίων ιστορούνται με θαυματουργικό και αποκαλυπτικό τρόπο από το έτος 1959.

Στις 23 Ιουνίου 1959, κατά την διάρκεια εργασιών αποκατάστασης ενός ναϋδρίου σ’ έναν λόφο κοντά στο χωριό Θερμή της Λέσβου, ο εργάτης Δούκας Τσολάκης ανακάλυψε έναν τάφο με οστά αγνώστων. Άνθρωπος ολιγόπιστος τότε και ανευλαβής παράτησε τα τίμια λείψανα στην ρίζα ενός δένδρου, περιγελώντας τα. Γρήγορα όμως τιμωρήθηκε και μπόρεσε να κινήσει ξανά τα χέρια του μόνον αφού έκανε το σημείο του Σταυρού, για πρώτη φορά μετά είκοσι επτά χρόνια. Είδε κατόπιν τον ίδιο τον άγιο Ραφαήλ κοντά στο ναΰδριο, μετεστράφη από την απιστία του και έγινε διάπυρος κήρυκας της χάριτος του νεοφανούς αυτού αγίου του Θεού. Προηγουμένως, η σύζυγός του Μαρία υπήρξε μάρτυς της εμφάνισης στο υπό κατασκευή ναΰδριο ενός ιερομόναχου με επιβλητικό παράστημα, ο άνδρας της όμως την είχε αποπάρει. Έκτοτε, ο άγιος εμφανίστηκε πολλές φορές στον ύπνο και στο ξύπνιο, στην σύζυγο του ιδιοκτήτη του χωραφιού και σε άλλες ευλαβείς γυναίκες του χωριού, καθώς και σε παιδιά και σε ώριμους άνδρες, χωρίς να υπάρξει προσυνεννόηση μεταξύ των προσώπων αυτών. Σε άλλους ο άγιος εμφανιζόταν χωρίς να μιλά, ως ιερομόναχος, φορώντας άμφια η ράσο. Σε άλλους αποκάλυπτε το όνομά του, λέγοντας: «Λέγομαι Ραφαήλ» και τους ανήγγειλε ότι ήταν πλέον καιρός να τον τιμήσουν μαζί με τους συναθλητές του, να φιλοτεχνήσουν εικόνα του και να εορτάζουν την μνήμη του την Τρίτη της Διακαινησίμου, διότι επρόκειτο να επιτελέσει πολλά θαύματα. Σε άλλους εμφανίστηκε συνοδευόμενος από την Παναγία και την αγία Παρασκευή και διηγιόταν λεπτομερώς το μαρτύριό του, οι δε διηγήσεις συμφωνούσαν απόλυτα μεταξύ τους. Ο τάφος και το λείψανο του Αγίου Νικολάου ανακαλύφθηκαν στις 13 Ιουνίου 1960.
Ο Άγιος Ραφαήλ καταγόταν από τους Μύλους της Ιθάκης και γεννήθηκε το έτος 1410. Το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος Λάσκαρης η Λασκαρίδης. Ο πατέρας του ονομαζόταν Διονύσιος και η μητέρα του Μαρία ήταν δε πολύ ευσεβείς άνθρωποι και έδωσαν στον Γεώργιο χριστιανική ανατροφή και μεγάλη μόρφωση. Χάρη στον σύζυγο της αδελφής του φεύγει στα 13 χρόνια του στον Μυστρά για σπουδές στην Δυτική και μετέπειτα Ελληνική φιλοσοφία. Παρακολουθεί και ιατρική που του άρεσε ιδιαίτερα.
Πριν γίνει κληρικός είχε σταδιοδρομήσει στο βυζαντινό στρατό και έφτασε μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Σε ηλικία τριάντα πέντε ετών γνώρισε έναν ασκητικό και σεβάσμιο γέροντα, τον Ιωάννη, ο οποίος τον προσείλκυσε στην εν Χριστώ ζωή. Κάποια Χριστούγεννα ο γέροντας κατέβηκε από τον τόπο της ασκήσεώς του, για να εξομολογήσει και να κοινωνήσει τους στρατιώτες, και κήρυξε το λόγο του Θεού. Τότε ο αξιωματικός Γεώργιος, όταν ο γέροντας κατέβηκε πάλι τα Θεοφάνεια, αποχαιρέτησε τους στρατιώτες και τον ακολούθησε.
Μετά την κουρά του σε μοναχό χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, τιμήθηκε δε και με το οφφίκιο του αρχιμανδρίτη και του πρωτοσυγκέλλου. Μαζί με τις άλλες αποκαλύψεις ο Άγιος Ραφαήλ ανέφερε ότι απεστάλη από τον Οικουμενικό Πατριάρχη στην Δύση, στην πόλη της Γαλλίας που ονομάζεται Μορλαί, για να εκπληρώσει την εντολή που του ανατέθηκε. Αυτό έγινε λίγο πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως.
Εκεί συνδέθηκε φιλικά με τον διάκονο Νικόλαο, ο οποίος έγινε συνεργάτης του και πνευματικό του τέκνο. Η καταγωγή του ήταν από την Θεσσαλονίκη. Ήταν πλουσιόπαιδο ο Νικόλαος, παιδί συμβολαιογράφου που τον έστειλαν οι γονείς του να σπουδάσει σε γαλλικό πανεπιστήμιο Ιατρική. Συγκινημένος από την χριστιανική διδασκαλία ο νεαρός σπουδαστής Νικόλαος, εγκατέλειψε την κοσμική ζωή και τον ακολούθησε. Γύρισε μαζί του στην Ελλάδα και ασπάστηκε το Μοναχικό βίο. Ουδέποτε χωρίστηκαν έκτοτε, εκτός όταν χώριζαν για να διαδώσουν τον λόγο του Θεού.
Ακόμη απεκάλυψε ο άγιος Ραφαήλ ότι κήρυξε το λόγο του Ευαγγελίου στην Αθήνα, στο λόφο που είναι το μνημείο του Φιλοπάππου. Δίδαξε ως εφημέριος και ιεροκήρυκας για λίγο στο ναό του Αγίου Δημητρίου Μυροβλύτη που κατόπιν ονομάστηκε, Λουμπαρδιάρης.
Λίγα χρόνια πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, περί το έτος 1450, ο Άγιος βρέθηκε μετά από περιπλανήσεις στην περιοχή της Μακεδονίας και μόναζε εκεί. Κοντά στον Άγιο Ραφαήλ βρισκόταν εκείνο το διάστημα ο Άγιος Νικόλαος ως υποτακτικός. Ο Νικόλαος εκάρη μοναχός και στη συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος.
Μόλις έπεσε η Κωνσταντινούπολη στα χέρια των Τούρκων, οι οποίοι εισέβαλαν ορμητικά στη Θράκη, και καταλύθηκε οριστικά η βυζαντινή αυτοκρατορία, ο φόβος για γενικούς διωγμούς κατά των Χριστιανών στάθηκε ως αφορμή να καταφύγει ο Άγιος Ραφαήλ με τη συνοδεία του από το λιμάνι της Αλεξανδρουπόλεως στη Λέσβο, που ήταν το ασφαλέστερο νησί την εποχή εκείνη.
Η επιλογή της Λέσβου δεν είναι καθόλου τυχαία καθώς το νησί αυτό: απολάμβανε ακόμα υψηλών προνομίων από τον Σουλτάνο, είχε ηγεμόνα δίκαιο και σεβάσμιο απέναντι στους Ορθοδόξους και τα μοναστήρια των Ορθοδόξων λειτουργούσαν κανονικά στο Νησί.
Ζήτησαν πληροφορίες για το πού μπορεί να υπάρχει ένα ησυχαστήριο για να μονάσουν και τότε τους υπέδειξαν την Ιερά Μονή των Γενεθλίων της Θεοτόκου που βρισκόταν στον λόφο των Καρυών πάνω από την Λουτρόπολη Θέρμης η οποία με την σειρά της απέχει 14 χιλιόμετρα από την Μυτιλήνη.
Σε μερικές εμφανίσεις του ο Άγιος Ραφαήλ φαίνεται να συνοδεύεται από πολλούς, οι οποίοι διάνυσαν πριν απ’ αυτόν τον ασκητικό βίο στη Μονή των Καρυών, όπως είπε σ’ εκείνους που τα έβλεπαν αυτά. Αποκάλυψε επίσης ότι η μονή αυτή, η οποία ήταν γυναικεία, υπέστη επιδρομή από τους αιμοχαρείς πειρατές κατά το έτος 1235 μ.Χ. Κατά την επιδρομή εκείνη αγωνίστηκε μαζί με τις άλλες μοναχές τον υπέρ του Χριστού καλό αγώνα η καταγόμενη από την Πελοπόννησο ηγουμένη Ολυμπία και η αδελφή της Ευφροσύνη. Η Ολυμπία τελειώθηκε αθλητικώς στις 11 Μαΐου του έτους 1235, εμφανίσθηκε δε μαζί με τον μεγάλο και θαυματουργό Άγιο Ραφαήλ.
Στον χώρο εκείνο λοιπόν, προϋπήρχε ιστορικό μοναστήρι αφιερωμένο στο Γενέσιο της Θεοτόκου. Μαζί με την Παναγία στο Μοναστήρι τιμούσαν και την Αγία Παρασκευή. Ήταν η 14η Μαρτίου του 1454 όταν έφτασαν στην Θέρμη της Μυτιλήνης με το πλοιάριο. Στη Μονή βρήκε δύο πρόσωπα (Ρουβήμ και Ακίνδυνο) ο Άγιος Ραφαήλ. Στην Μυτιλήνη την περίοδο αυτή επικρατούσε μεγάλη αναταραχή. Το ίδιο και στην υπόλοιπη Ελλάδα και Αιγαίο. Οι Τούρκοι καταλάμβαναν ολόκληρη την Ελλάδα σκοτώνοντας και καταστρέφοντας κάθε στοιχείο πολιτισμού. Ηγούμενος της μονής εξελέγη στη συνέχεια ο Άγιος Ραφαήλ.
Υπό την ηγουμενία του Αγίου Ραφαήλ πάντως, πέρασαν με ειρήνη και ομόνοια 9 χρόνια μέχρι την 17 Σεπτεμβρίου 1462, χάρη στους Γενουάτες που είχαν για χρόνια την κυριαρχία του νησιού. Το μοναστήρι αυτό ήταν το πλέον σημαντικό του νησιού και όλα τα υπόλοιπα υπάγονταν σε αυτό. Ο Άγιος Ραφαήλ φιλοξενούσε και πολλά παιδάκια στο Μοναστήρι τα οποία τάιζε και βοηθούσε στα γράμματα. Με τις ιατρικές του γνώσεις ο Ηγούμενος Ραφαήλ και Διάκονος Νικόλαος προσέφεραν σημαντικές ιατρικές υπηρεσίες και λειτουργούσαν στο Μοναστήρι σαν κέντρο προληπτικής ιατρικής.
Αρχές Σεπτεμβρίου, του 1462 αρχίζει η πολιορκία του νησιού που θα οδηγούσε σε μεγάλη καταστροφή. Μετά από 17 ημέρες πολιορκία, στις 17 Σεπτεμβρίου 1462, το νησί πέφτει μόνιμα πλέον στα χέρια των Τούρκων. Οι Τούρκοι αν και κατέστρεψαν όλα τα Μοναστήρια τον Σεπτέμβριο του 1462, που κατέλαβαν το νησί δεν πείραξαν το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ για 6 ολόκληρους μήνες.
Είναι πολύ πιθανό το Μοναστήρι να απολάμβανε ιδιαίτερων προνομίων που έδιδε τότε επιλεκτικά ο πρώτος Πατριάρχης της σκλαβωμένης Πόλης με την συναίνεση του Σουλτάνου σε κάποια Μοναστήρια.
Τον Απρίλιο του 1463 έγινε μια τοπική εξέγερση εναντίον των Τούρκων. Την Μεγάλη Παρασκευή επάνω στο Μοναστήρι βρίσκονταν ο Ηγούμενος Ραφαήλ – Διάκονος Νικόλαος – Προεστός Βασίλειος – Δάσκαλος Θεόδωρος – η σύζυγος αυτού με το μωρό ( Μικρός Ραφαήλ) – η μικρή Ειρήνη – και ένα ακόμη κοριτσάκι η ανεψιά του προεστού Ελένη καθώς και άλλοι Μοναχοί που είχαν φύγει στο βουνό. Ο Άγιος στέλνει στο βουνό με οδηγίες τον επιστάτη Ακίνδυνο και τον μοναχό Σταύρο.
Ο Ηγούμενος Ραφαήλ είχε ήδη κρύψει σε ειδική κρύπτη τα Άγια Σκεύη, Εικόνες και Άμφια. Μαζί με αυτά βρισκόταν και η εικόνα της Παναγίας που είχε φέρει μαζί του ο Άγιος Ραφαήλ στην Λέσβο. Αυτή είναι η κρύπτη και η εικόνα που όλοι ζητούσαν την τριετία των αποκαλύψεων αλλά ποτέ δεν βρήκαν. Η Παναγία δήλωσε τότε σε ενύπνια κατοίκων ότι κάποια ημέρα θα βρεθεί η εικόνα της αλλά από άνθρωπο άλλης γενεάς με μεγάλη πίστη.
Ο Άγιος Ραφαήλ λειτούργησε για τελευταία φορά τη Μεγάλη Πέμπτη. Την Μεγάλη Παρασκευή έβρεχε πολύ δυνατά. Ο ουρανός θρηνούσε τον δεύτερο Γολγοθά. Ο Άγιος Ραφαήλ βγαίνει στην πόρτα της Μονής και αντικρίζει τους Τούρκους που πλησιάζουν. Τους φωνάζει ότι το σώμα του μπορούν να το κάνουν ότι θέλουν η ψυχή του όμως ανήκει στον Θεό του. Σε μια στιγμή ο Άγιος σηκώθηκε όρθιος, τράβηξε από το λαιμό του ένα μεγάλο Σταυρό που φορούσε και τους είπε: «Εμείς αυτόν προσκυνούμε και ποτέ δεν θα τον εγκαταλείψουμε». Τότε εκείνοι άρχισαν να τον τραβούν από τα γένια και να τον σέρνουν στη γη.
Όπως απεκάλυψε ο Άγιος: «Οι Τούρκοι μου έκαναν πολλά μαρτύρια. Πρώτα με χτύπησαν με τα ρόπαλα τους και με έριξαν κάτω παράλυτο. Έπειτα με κεντούσαν με τα κοντάρια τους, με τραβούσαν από τα γένια και με έσερναν καταγής. Ύστερα με έδεσαν σε μια καρυδιά και με χτυπούσαν απάνθρωπα επί ένα εικοσιτετράωρο. Όταν με βασάνιζαν, είπα «θα αντέξω τα πάντα για το θέλημα του Κυρίου, μέχρι την τελευταία μου πνοή». Κρεμασμένος έβλεπα που κλωτσούσαν και κτυπούσαν τους άλλους καλόγηρους, αλλά έλεγα: «Εδώ, στον αγώνα μέχρι την τελευταία μου πνοή». Γι’ αυτό είχα και έχω αυτές τις δυνάμεις». Με κατέβαζαν έως κάτω και πάλι με ανέβαζαν επάνω και με ξανακατέβαζαν, σέρνοντάς με στις πέτρες που είχαν βαφεί κόκκινες από το αίμα μου. Έπειτα με κρέμασαν ανάποδα εικοσιτέσσερις ώρες σε αυτήν την καρυδιά. Στο τέλος με πριόνισαν μέσα στο στόμα και με αποκεφάλισαν». Ήμουν τότε πενηντατριών ετών» είπε σε κάποιον, όταν εμφανίσθηκε στο όνειρό του, τον Απρίλιο του 1961. Ο σκελετός που βρήκε ο εργάτης πράγματι δεν είχε σιαγόνα, και μόνο μετά από εμφάνιση του αγίου βρέθηκε αυτή σε μικρή απόσταση.
Λίγο πριν ο επιστάτης Ακίνδυνος και ο Σταύρος είχαν προλάβει να ανέβουν στην σπηλιά του γέροντα ασκητή Ιωσήφ ( μετά από προτροπή του αγίου Ραφαήλ). Τις επόμενες ημέρες ο επιστάτης Ακίνδυνος και ο μοναχός Σταύρος βρήκαν τους νεκρούς, και αμέσως έτρεξαν στον ιερέα του χωριού ονόματι Σάββα και με κλάματα διηγήθηκαν τα όσα συνέβησαν. Τυφλός και ανήμπορος στα 112 χρόνια του κατάφερε με την βοήθεια των δύο άλλων να ανέβει στο Λόφο των Καρυών κρυφά.
«Θεέ μου, δος μου το φως μου να τους ιδώ για τελευταία φορά. Έπλυνα τα μάτια μου με λίγο αγίασμα που μου έδωσε ο Ακίνδυνος. Την ίδια στιγμή βγήκε μια λάμψη και ανέβλεψα. Όμως αυτό που είδα να μην αξιώνεται κανείς να το βλέπει. Το αγίασμα γεμάτο αίματα, τα σώματα των Μαρτύρων μέσα στο αίμα, και ο πολυαγαπημένος μου ηγούμενος Ραφαήλ κρεμασμένος ανάποδα σε μια καρυδιά και σφαγμένος. Τους θάψαμε με κλάματα και έπειτα ο Ακίνδυνος με τον Σταύρο με κατέβασαν πάλι στο χωριό».
Τον άγιο Ραφαήλ σαν ηγούμενο τον έθαψαν μέσα στην καμένη Εκκλησία, ενώ τον άγιο Νικόλαο στο αριστερό προαύλιο. Ο μοναχός Σταύρος προσωρινά μόνο γλίτωσε από την σφαγή. Όπως αποκάλυψε η ίδια η αγία Ειρήνη σε ενύπνιο της 2ας Δεκεμβρίου 1961, ένας από τους καλόγηρους έφυγε και σώθηκε, ο πατήρ Σταύρος. Επειδή δεν μπορούσαν να τον βρουν, βγήκαν αποσπάσματα στα βουνά και τον έψαχναν. Τέλος το έπιασαν, τον κατέβασαν στο ίδιο μέρος όπου σκότωσαν τους αγίους και τον σκότωσαν και εκείνον. Ένας χριστιανός τον έθαψε κοντά στην εκκλησία.
Έμεινε μόνος του πια στο βουνό, ο επιστάτης Ακίνδυνος να περιμένει τον Ηγούμενο Ραφαήλ να έρθει να τον πάρει όπως του είχε υποσχεθεί. Δώδεκα μήνες μετά την σφαγή Τούρκοι πιάνουν και αυτόν και τον αποκεφαλίζουν κλείνοντας το λουτρό αίματος. Μετά τη σφαγή στο Μοναστήρι επάνω από τον τάφο του αγίου έκτισαν ένα χαμηλοτάβανο εκκλησάκι με πορτούλα για να μπαίνουν και να προσκυνούν το λείψανό του.
Τον Άγιο Νικόλαο τον είχαν δέσει σε μια καρυδιά και βλέποντας να πριονίζουν τον αγαπημένο του Ηγούμενο, με τις πρώτες λόγχες που τον κεντούσαν έπαθε συγκοπή. Ο Νικόλαος αποκάλυψε σε πολλούς ανθρώπους το ακριβές σημείο του τάφου του. Μετά από αρχικούς δισταγμούς, φοβούμενοι ότι θα κατέληγαν περίγελως των ολιγόπιστων σε περίπτωση αποτυχίας, οι πιστοί έσκαψαν και βρήκαν στις 13 Ιουνίου 1960, το λείψανο του αγίου Νικολάου.
Μαζί με τους Αγίους συνάθλησε και η μόλις δώδεκα χρόνων Ειρήνη, θυγατέρα του Βασιλείου, προεστού της Θερμής, η οποία και εμφανίζεται μαζί τους. Αυτή μαρτύρησε ως εξής: Οι ασεβείς αλλόθρησκοι της απέκοψαν το ένα χέρι και ακολούθως την έβαλαν σε ένα πιθάρι και κατέκαψαν την αγνή αυτή παρθένο, υπό τα βλέμματα των δύστυχων γονέων της, οι οποίοι και θρηνούσαν γοερά για το φρικτό θάνατο του παιδιού τους. Μετά από εμφανίσεις και αποκαλύψεις, βρέθηκαν όντως τα λείψανα της αγίας Ειρήνης, στο πιθάρι και κοντά στους τάφους των αγίων Ραφαήλ και Νικολάου.
Επίσης μαζί με τους Αγίους μαρτύρησαν ο πατέρας της Αγίας Ειρήνης Βασίλειος, η σύζυγός του Μαρία, το μόλις πέντε ετών παιδί τους Ραφαήλ, η ανιψιά τους Ελένη, ο δάσκαλος Θεόδωρος και ο ιατρός Αλέξανδρος, των οποίων τα οστά βρέθηκαν κοντά στους τάφους των Αγίων, μέσα σε ξεχωριστούς τάφους. Το μαρτύριό τους συνέβη την Τρίτη της Διακαινησίμου, στις 9 Απριλίου του έτους 1463.
Οι αφηγήσεις των ντόπιων μέχρι το 1959 που άρχισε ο κύκλος των αποκαλύψεων, περιγράφουν έκτοτε συχνές εμφανίσεις ενός καλόγερου στο μέρος που έγινε η σφαγή. Ο άγιος Ραφαήλ επέτρεψε επίσης να ανακαλυφθεί μια εικόνα του Χριστού και ένα αγίασμα που επιτέλεσαν πολυάριθμα θαύματα. Οι άγιοι δεν περιορίστηκαν να αποκαλύψουν τα τίμια λείψανά τους και τις συνθήκες του μαρτυρίου τους, αλλά επίσης κατέδειξαν και καταδεικνύουν την παρρησία που έχουν ενώπιον του Θεού με θαύματα, των οποίων ο αριθμός συνεχώς αυξάνει. Μέχρι τις ημέρες μας, ο άγιος Ραφαήλ εμφανίζεται στον ύπνο η στο ξύπνιο πολλών ανθρώπων, ευσεβών η αδιάφορων, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Αμερική και την Αυστραλία. Θεραπεύει ασθενείς που πάσχουν από ανίατα νοσήματα, ξυπνά συνειδήσεις πωρωμένες από την αμαρτία, ανακουφίζει δεινοπαθούντες και πάσχοντες και καταδεικνύει ότι ο Κύριος δοξάζεται εν τοις αγίοις αυτού, σήμερα, όπως και χθες, και αιωνίως.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

pemptousia

Ο ΑΗ ΓΙΩΡΓΗΣ ,Ο ΔΡΑΚΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ...

 

Ο Αη Γιώργης και ο δράκος- και τα τραγούδια του

 

 

Τι αναπαριστά ο δράκος που σκοτώνει ο Άγιος Γεώργιος;

Ο άγιος Γεώργιος είναι από τους πιο λαοφιλείς αγίους της ανατολικής εκκλησίας. Ο λαός ιδιαίτερα της Καππαδοκίας που είναι και η πατρίδα του αγίου, προσέτρεξε στην βοήθεια και αρωγή του αγίου και από νωρίς έλαβε οικουμενικές διαστάσεις η τιμή και μνήμη του.

 

Τα κατορθώματα του αγίου δεν έμειναν στα συναξάρια και στους ύμνους αλλά τα παρέλαβε η λαϊκή μούσα και τα έκανε τραγούδι. Το τραγούδι του Αϊ Γιώργη μιλά για τη δρακοντοκτονία και τη διάσωση της βασιλοπούλας. Ο Ν. Πολίτης υποστήριξε ότι τόσο το τραγούδι όσο και το συναξάρι απηχούν λαϊκές παραδόσεις στον πυρήνα των οποίων υπολανθάνει ο αρχαίος μύθος του Περσέα και της Ανδρομέδας, όπως διασώθηκε στην περιοχή της Καππαδοκίας την οποία και θεωρεί κοιτίδα του τραγουδιού. Κατ’ άλλους στο μύθο της δρακοντοκτονίας υπάρχει η αλληγορική έννοια που προσδίδεται στο δράκο ως διάβολο τον οποίο νικά η πίστη του αγίου.( από την Πεμπτουσία)

.

Παρόλο που υπάρχουν στοιχεία για την απεικόνιση του Αγίου Γεωργίου ως πολεμιστή πριν από την εικονοκλαστική περίοδο ο αριθμός των αναπαραστάσεών του ως πολεμιστή αυξάνουν σημαντικά μετά την εικονομαχία κυρίως στην Καππαδοκία στην οποία οι στρατιωτικοί Άγιοι λατρεύονταν ιδιαίτερα. Εικονίζονταν τόσο ως προστάτης των στρατιωτών όσο και ως κατεξοχήν κατακτητής του κακού. Τοποθετούνταν σε προεξέχουσες θέσεις όπως στις εισόδους των ναών ή μπροστά στο ιερό, ακόμη και στην αψίδα.
Οι αλλαγές στην εικονογραφία του Αγίου (από βυζαντινός αξιωματούχος σε βυζαντινό πολεμιστή) συμπίπτουν με τις αλλαγές στην έννοια του Αυτοκράτορα ο οποίος κατά τη διάρκεια του απόγειου της βυζαντινής αυτοκρατορίας από τη βασιλεία του Νικηφόρου Φωκά (963-969), του Ιωάννη Τσιμισκή (969-976) και Βασιλείου Β΄ (976-1025) απέκτησε τη νέα ποιότητα του στρατιωτικού θάρρους και ο οποίος δοξάζονταν στο πεδίο της μάχης.

Αναμφίβολα η εξέλιξη της λατρείας του Αγίου οφείλει πολλά στην υιοθέτησή του ως προστάτη από τους βυζαντινούς αυτοκράτορες. Παρόλο που δεν ήταν αμετάβλητη πρακτική, γίνονταν συνήθως εντυπωσιακές χορηγίες είτε για να παροτρύνουν τον Άγιο Γεώργιο να προστατέψει τους άνδρες για τους οποίους ήταν υπεύθυνοι στην μάχη είτε ως ανταμοιβή που το είχε πράξει ήδη. Τέτοια συναισθήματα εκφράζονται στον Κανόνα που συνέταξε ο Γεώργιος Σκυλίτζης στον οποίο ζητείτε η αρωγή του Αγίου προκειμένου να βοηθήσει τον αυτοκρατορικό στρατό να κερδίσει τη νίκη ενάντια στους Σκύθες, Πέρσες και βαρβάρους.
Το Praecepta Militaria (μεσοβυζαντινό στρατιωτικό εγχειρίδιο), που συνήθως αποδίδεται στον Νικηφόρο Φωκά, προέβλεπε να λέγονται προσευχές από τους στρατιώτες καθημερινά, πρωί και βράδυ, με αυστηρές ποινές για όσους δεν συμμετείχαν. Είναι ενδιαφέρον ότι αυτός ο ιδιαίτερα επιτυχημένος στρατηγός αντιμετώπιζε τις θρησκευτικές πρακτικές στον στρατό τόσο σοβαρά, καθώς αυτός ήταν υπεύθυνος που η εικόνα του ευγενή ιππότη εισήλθε στην βυζαντινή γραμματεία.
Στα τελευταία χρόνια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας ο Άγιος Γεώργιος χρειάστηκε περισσότερο ως προστάτης εναντίον στους κατακτητές παρά ως σύμμαχος σε μια μάχη που πιθανώς να κατέληγε σε νίκη. Αυτό εξηγεί τον τεράστιο αριθμό προστατευτικών αναπαραστάσεων στους υστεροβυζαντινούς ναούς. Αυτές ήταν πολυάριθμες στην Τρανσυλβανία όπου ο αυτόχθων ορθόδοξος ρουμανικός πληθυσμός επιζητούσε προστασία εναντίον των καθολικών Ανδεγαυών, καθώς και στην Κρήτη η οποία ήταν υποτελής στην Βενετία από το 1204 έως το 1669.
Μετά τη λατινική και τουρκική κατάκτηση, οι Έλληνες χρειάζονταν πάνω από όλα προστασία από τους κατακτητές. Η προστατευτική λειτουργία των στρατιωτικών αγίων έγινε πάλι επίκαιρη. Παρουσιάζονται σε αμέτρητες αναπαραστάσεις, κυρίως στις προσόψεις ή στις εισόδους των ναών. Αυτές οι εικόνες δεν ήταν απλά πορτραίτα, αλλά ένας δημοφιλής εικονογραφικός τύπος ήταν αυτός του Αγίου Γεωργίου που σκοτώνει έναν εχθρό ή ένα αντιπαθητικό τέρας. Αυτό χρησίμευε ως ένας γλωσσικός κώδικας: στη θέση του τέρατος εννοούνταν οι Τούρκοι.
(απόσπασμα από το βιβλίο: Christopher Walter, The Warrior Saints in Byzantine Art and Tradition, Ashgate 2003)
από το hellasforce.com
.

 

 ...Άλλοι είχαν ‘εξι τζαι οχτώ τζαι πέμπαν του τον έναν

τσ’ ήρτεν γυρίν τ’αφέντη μας τ’αφέντη βασιλέα
είσιεν μιαν κόρην μονασιήν τσ’είσιεν να την παντρέψει
θέλοντας τζαι μην θέλοντας του δράκου να την πέψει
παντίς τσι η κόρη εν άγιος Χριστός τζ’ απάκουσεν την
τον Άη Γιώρκην νάσου τον που πάνω κατεβαίνει
τζαι με την σέλαν την γρουσήν τζαι το γρουσόν αππάριν
στέκεται συλλοήζεται πως να την σιαιρετήσει…
Άη Γιώρκης -“για να την πώ μουσκοκαρκιάν,μουσκοκαρκιά έσιει κλώνους
για να την πώ τρανταφυλλιάν,τρανταφυλλιά έσιει αγκάθκια
ας την εσιαιρετήσουμεν σαν σιαιρετούμεν πάντα”
Άη Γιώρκης -” Ώρα καλή σου λυερή,ώρα κάλη τζαι γειά σου
μούσκους τζαι ροδοστέφανα στα καμαρόφρυά σου!
τσ’ ίντα γυρέφκεις λυερή στου δράκου το πηγάδιν
του δράκοντα του πονηρού να φκεί τζαι να σε φάει?”
Πριγγίπισσα -“Αφέντη μου τα πάθη μας να σου τα πώ δεν φτάννω
άθρωποι που την πείναν τους τρώσιν ένας τον άλλον
έτσι έθελεν η τύχη μου,έτσι ήταν το γραφτόν μου
μές την τζιοιλιάν του δράκοντα να κάμω το ταφκιόν μου”
Νάσου ποτσιεί τον δράκονταν στην στράτα τσ’ ανεβαίνει
τσ’ όταν τους είδεν τσ’ ήταν τρείς κρυφές χαρές παθαίνει…
Δράκος -“μπούκκωμαν τρώω τον άδρωπον,το γιώμαν την κοπέλαν,
τζαι ως τα ηλιοβουττήματα άππαρον με την σέλλαν”
Μιάν χατζιαρκάν του χάρισεν τσ’ η πόλη ούλλη εσίστειν
τζαι το σκαμνίν του βασιλιά έππεσεν τζαι τσακκίστειν
φκάλλει που το δυσάχιν του μεάλον αλυσίδιν
τζαι έπκιασεν τζαι ταπείνωσεν τσίν το μεάλον φίδιν…
Άη Γιώρκης -“Τράβα το κόρη λυερή στην χώραν να το πάρεις
για να το δούν αβάφτιστοι να πά να βαφτιστούσιν
για να το δούν απίστεφτοι να πά να πιστεφτούσιν”
Άνταν τους βλέπει ο βασιλιάς κρυφές χαρές παθαίνει…
Βασιλιάς -“Πκοιός είν’αυτός που μού ‘καμεν τούτην την καλοσύνην
να δώκω το βασίλειον μου τσ’ ούλλον τον θησαυρόν μου
να δώκω τζαι την κόρην μου τζαι να γενεί γαμπρός μου”
Τζαι πολωήθειν ο Άγιος τζαι λέει τζαι λαλεί του…
Άη Γιώρκης -” Έν θέλω το βασίλειον σου μήτε τον θησαυρόν σου
μιάν εκκλησιάν να χτίσετε μνήμην τ’ Άη Γιωργίου
που έρκεται η μέρα του κοστρείς του Απριλίου
.

Άϊ μου Γιώργη, αφέντη μου και ψαροκαβαλλάρη,
αρματωμένε με σπαθί και με χρυσό κοντάρι·
άγγελος είσαι στη θωριά κι άγιος στη θεότη·
παρακαλώ βοήθα με, άγιε στρατιώτη,
να λυτρωθώ απ’ το θεριό και Δράκοντα μεγάλο,
’π’ ά δε ντού ’πηαίναν άθρωπο κάθε πρωΐ και άλλο,
σταλιά νερό δεν ήφηνε να κατεβή στη Χώρα,
σα δε ντού ’πηαίναν άθρωπο πάντα την ίδιαν ώρα!
Τα μπουλλεθιά ερρίχνανε κι ότινος θέλ’ ας πέση,
ήπεμπε το παιδάκι ντου τού Δράκοντα πεσκέσι.
Τα μπουλλεθιά επέσανε κι εις τη βασιλοπούλλα,
απού την είχ’ η μάνα τζη μοναχορηγοπούλλα.
Κι ο βασιλιάς ως τ’ άκουσε, τούτο το λόγον είπε:
– «Το βιός μου όλο πάρετε και το παιδί μου αφήτε».
Εκεί σπαθιά συρθήκανε, μαχαίρι’ ακονισμένα:
– «Γή δώσ’ μας το παιδάκι σου, γή παίρνομε κι εσένα».
– «Στολίστε το παιδάκι μου και κάμετέ το νύφη
κι αμέτε το στο Δράκοντα, πεσκέσι να δειπνήση».
Πιάνουν και τη στολίζουνε ’πο το ταχύ ως το βράδυ
με δαχτυλίδια ολόχρυσα κι όλο μαργαριτάρι·
και παίρνου ντην οι βάγιες τση να πά’ να σεργιανίση
και πάνε και τη δένουνε στού Δράκοντα τη βρύση·
στα μάρμαρα τού πηγαϊδιού ρίξα ν-την αλυσίδα
κι εκειά την κατεβάσανε, άμοιρη κορασίδα!
Κι ο Άι-Γιώργης τό ’μαθε και τρέχει να τη σώση
κι από το άγριο θεριό να τήνε ’λετευρώση·
καβαλλικεύγει τ’ άλογο και το αντιποδίζει,
στο μάγουλο τού πηγαϊδιού πηγαίνει και καθίζει.
– «Μην το φοβάσαι το θεριό κι εγώ δα το ’ποθάνω,
άφησε ν’ αποκοιμηθώ στα γόνατά σου απάνω·
σίμωσε, κορασίδα μου, κοντά να με ψειρίσης
κι όντεν ακούσης το θεριό να μ’ αλαφροξυπνήσης».
Στα γόνατά τζη ακούμπησε, για νά τονε ψειρίση
κ’ ετρέχανε τα μάθια τζη σα θολωμένη βρύση·
σε λίγην ώραν ήκουσε μιαν ταραχή μεγάλη
κι ήτον ο Δράκος κι ήβγαινε μέσ’ από το πηγάϊ.
– «Ξύπνησ’ αφέντη, ξύπνησε και μη βαροκοιμάσαι
να το σκοτώσης το θεριό, που λες πως δε φοβάσαι·
σήκω, σήκω αφέντη μου και το νερό αφρίζει
κι ο Δράκοντας τ’ αντόδια ντου για μένα τ’ ακονίζει!»
Ο Άϊ-Γιώργης ’ξύπνησε σα μ-παραλοϊσμένος
και τ’ άρματά ντου ήρπαξε, ως ήτο μαθημένος·
γυρίζει στ’ ανατολικά και κάνει το σταυρό ντου
και το κοντάρι ’σήκωσε και μπήγει στο λαιμό ντου·
μια κονταριά τού έδωκε, την τρώει μές το στόμα
κι αμέσως τον εξάπλωσε χάμαι στσή γής το χώμα.
Με μια μπαμπακερή κλωστή πιστάγκωνα το δένει
τσή κορασίδας τό ’δωκε, μέσα στη Χώρα μπαίνει.
– «Νά, βασιλιά, το τέκνο σου· ορίστε το παιδί σου
κι απού τα φύλλα τσή καρδιάς δώσε του την ευκή σου».
– «Να ζήσης, καβαλλάρη μου· πώς λένε τ’ όνομά σου,
ένα μεγάλο χάρισμα να κάμω τσ’ αφεδιάς σου;»
– «Γιώργης στρατιώτης λέγομαι, απ’ την Καππαδοκία·
σα θες να κάμης τάξιμο, χτίσε μιαν εκκλησία
και βάλε και ζωγράφισε Χριστό και Παναγία·
στη δεξιά Ντου τη μ-πλευρά βάλ’ ένα γ-καβαλλάρη,
αρματωμένο με σπαθί και με χρυσό κοντάρι».https://antexoume.wordpress.com/

Τ’ Άη-Γιωργιού το τραγούδι από τα Παλάτια του Μαρμαρά (Προποντίδα Μικράς Ασίας)

Ο λαός μας θεωρεί τον Άη-Γιώργη ως έναν τολμηρό βοηθό και γενναίο συμπαραστάτη του,που προστατεύει τους κατατρεγμένους και τους ανήμπορους και συντρέχει κάθε αναξιοπαθούντα ή όποιον κινδυνεύει. Είναι ο κορυφαίος άγιος των Ελλήνων, μαζί με τον Άη-Δημήτρη, και τιμάται όσο λίγοι άγιοι της Ορθοδοξίας. Λεβέντης μαχητής, γενναίο παλικάρι, αγωνιστής και στρατιώτης του Χριστού, με ιδανικά και μορφή αρχαίου ήρωα, κυριαρχεί στην ψυχή του λαού. Τα συναξάρια του αναμίχθηκαν με αρχαίους μύθους κι ο Άγιος συνδυάστηκε με θεούς και ήρωες των προχριστιανικών χρόνων, έγινε θρυλικός σαν τον Περσέα, φωτεινός σαν τον Απόλλωνα και το Μίθρα, άφοβος κι άτρωτος σαν τον Αχιλλέα.

Τ’ Άη-Γιωργιού είναι μια από τις μέγιστες γιορτές όχι μόνο των Ελλήνων, μα και των γύρω Ορθοδόξων λαών, η οποία λαμπρύνεται ακόμη περισσότερο λόγω του Πάσχα, επειδή εορτάζεται πάντοτε μετά την Ανάσταση, είτε στις 23 Απριλίου είτε τη Λαμπροδευτέρα. Οι σλαβικοί λαοί (Σέρβοι, Βούλγαροι, Ρώσοι, Ουκρανοί, Σλαβομακεδόνες), οι Ρουμάνοι, οι Αρμένιοι, οι Ορθόδοξοι Άραβες πολύ τιμούν τον Άγιο, και σημαντικά έθιμα, χοροί και τραγούδια συνδέονται με τη λατρεία του. Ακόμη και οι Τούρκοι και οι Μουσουλμάνοι των Βαλκανίων (Αλβανοί, Βόσνιοι, Πομάκοι, Τσιγγάνοι κλπ.) τον σέβονται και τον τιμούν ιδιαιτέρως, αναχωρώντας στις εξοχές, στα βουνά και στα λειβάδια την 6^η Μαΐου (23 Απριλίου με το παλιό ημερολόγιο), όπου ψήνουν αρνιά, τραγουδούν, χορεύουν και στήνουν κούνιες στη χάρη του. Είναι η λεγόμενη λαϊκή γιορτή του Χιντίρ Ελέζ ή Χιντρελές ή Εντερλέζι, πίσω από την οποία κρύβεται επιμελώς το προϊσλαμικό, χριστιανικό υπόβαθρο των λαών αυτών.

Ειδικά στις περιοχές της Θράκης, εσωτερικής και παραλιακής, της Προποντίδας και της Βορειοδυτικής Μικρασίας (Βιθυνία, Μυσία, Τρωάδα) ο Άη-Γιώργης επικάλυψε κι αντικατέστησε την τοπική λατρεία ενός αρχαιότατου λαϊκού ιππέα ήρωα, με θεϊκές διαστάσεις, που καλείται συμβατικά «Θραξ Ιππεύς», ο οποίος αγαπήθηκε πάρα πολύ από τους αρχαίους λαούς εκείνων των περιοχών, ακόμη κι όταν εξελληνίστηκαν πλήρως, καθώς μαρτυρούν τα χιλιάδες ανάγλυφα που τον απεικονίζουν καβαλάρη, νέο και λεβέντη, ακριβώς όπως ο Χριστιανός Άγιος. Η λατρεία του Θρακός Ιππέως ήταν τόσο βαθιά ριζωμένη στην καρδιά του λαού, ώστε κατά τα πρώτα βυζαντινά χρόνια αναζητήθηκε κάποιο αντίστοιχο πρόσωπο από το χριστιανικό αγιολόγιο, ένας νέος κι όμορφος καβαλάρης «αρματωμένος με σπαθί και με χρυσό κοντάρι», μα και με χίλιες θαυματουργικές ιδιότητες στο όνομα του Χριστού, για να παταχθεί η ειδωλολατρία και να θριαμβεύσει ο Χριστιανισμός.
Στα παράλια της Προποντίδας και στα νησιά του Μαρμαρά (Καλόλιμνος, Κούταλη, Αφυσιά, Αλώνη ή Πασαλιμάνι και Μαρμαράς ή Προκόννησος), ο Άη-Γιώργης είναι ο κατ’ εξοχήν αγαπημένος Άγιος και η λατρεία του, από άποψη σπουδαιότητας, έρχεται τρίτη μετά από εκείνην του Ιησού και της Παναγίας. Δεν υπήρχε πόλη ή χωριό στην Προποντίδα που να μην τιμά με ναό, κεντρικό ή ενοριακό ή ξωκλήσι, τον Άη-Γιώργη, μια και σ’ αυτά τα μέρη εθεωρείτο, πέραν των άλλων ιδιοτήτων του, και ως προστάτης των ναυτικών, περισσότερο κι απ’ αυτόν τον Άη-Νικόλα. Εικόνισμά του υπήρχε πάντα στα μαρμαρινά καράβια και τις μέρες της γιορτής του κινούσαν οι Μαρμαρονησιώτες γκεμιτζήδες για ταξίδια μακρινά, πέραν της Προποντίδας. Ενδεικτικό της γενικευμένης λατρείας του Αγίου και της επιζητούμενης προστασίας του στα πλεούμενα είναι και το πασίγνωστο μαρμαρινό δίστιχο:
Στης σαντάλας μας ντη γκάγκα
Άη-Γιώργης με ντη χάρμπα.

Γκεμιτζήδες: θαλασσινοί, ναυτικοί (τουρκ.). Σαντάλα: αλιευτικό σκαρί της Θάλασσας του Μαρμαρά με εφτά σειρές κουπιών. Γκάγκα: η μύτη, η πλώρη (τουρκ.), Χάρμπα: σπάθα, χατζάρα (τουρκ.).

Το έξοχο αφηγηματικό τραγούδι του Άη-Γιωργιού απαντάται σε όλα σχεδόν τα ελληνικά μέρη, από την Κέρκυρα ως το Καστελόριζο και την Κύπρο κι από τη Θράκη, την Καππαδοκία και τον Πόντο μέχρι την Κρήτη και το Μοριά. Ανήκει στην κατηγορία των παραλογών, δηλαδή στα πολύστιχα αφηγηματικά τραγούδια του ελληνικού λαού με δραματικό περιεχόμενο κι επικολυρικό χαρακτήρα, που μοιάζουν με έμμετρα παραμύθια κι οι ρίζες τους χάνονται μέσα στη βαθειά αρχαιότητα. Δεν έχει χριστιανικό θέμα, όπως θα νόμιζαν πολλοί, αλλά είναι γεμάτο παραμυθιακά, εξωλογικά και μυθολογικά στοιχεία, αρχαίας προελεύσεως φυσικά, αριστοτεχνικά συνδυασμένα με την θαυματουργική επέμβαση ενός από τους πιο δημοφιλείς αγίους των Ελλήνων. Σχετίζεται με παλαιότατους ειδωλολατρικούς θρύλους και δοξασίες περί δράκου που τρώει ανθρώπους (ανθρωποθυσία), ως αντάλλαγμα για την αποστολή νερού σε κάποιο τόπο και την αποφυγή της παντελούς λειψυδρίας (του δράκου το νεροκράτημα). Τα υποψήφια θύματα επιλέγονται με κλήρο, που κάποτε πέφτει στην κόρη του βασιλιά. Εδώ εμφανίζεται ο λυτρωτής Άγιος, σκοτώνει το θεριό και λευτερώνει θριαμβευτικά βασιλοπούλα και νερό, χωρίς αντάλλαγμα. Το μόνο χάρισμα που απαιτεί είναι η κτίση μιας εκκλησιάς αφιερωμένης στη χάρη του.
Ο μύθος θυμίζει έντονα αντίστοιχους αρχαίους, κυρίως με θέμα τη διάσωση της Ανδρομέδας από τον Περσέα, αλλά και τον Πυθοκτόνο Απόλλωνα ή τον Ηρακλή με τη Λερναία Ύδρα, που εξοντώνουν οφιόμορφα τέρατα, τα οποία ενεδρεύουν σε πηγές νερού. Και στο ακριτικό έπος υπάρχει μια παρόμοια ιστορία, όπου ο Διγενής σκοτώνει το δράκο και σώζει την καλή του. Πάντως το θέμα αυτό της δρακοντοκτονίας και της σωτηρίας μιας γυναίκας θεωρείται παγκόσμιο, γιατί υπάρχει σε πολλούς λαούς της γης, πρωτόγονους και πολιτισμένους.
Στα συναξάρια του Αγίου Γεωργίου, η δρακοντοκτονία αναφέρεται ήδη από το 12^ο αι., ενώ λίγο αργότερα εμφανίζεται και στην αγιογραφία. Όμως σε παλαιότερες εποχές, ο Άγιος εικονιζόταν πάντοτε ως πεζός οπλίτης –ποτέ έφιππος– και δεν αναφέρεται πουθενά η δρακοντοκτονία. Σε όλο τον Ορθόδοξο κόσμο σώζονται τέτοιες θαυμάσιες εικόνες από εκείνες τις περιόδους, φορητές ή ψηφιδωτές ή νωπογραφίες, με τον Άγιο πεζό κι οπλισμένο.
Τα συναξάρια του 12^ου-18^ου αι. παρουσιάζουν πάμπολλες ομοιότητες με τα τραγούδια της δρακοντοκτονίας. Σε αμέτρητες, λαϊκές κυρίως, εικόνες ο Άγιος έχει στα καπούλια του αλόγου του μια τόσηδα βασιλοπούλα, παράξενα δυσανάλογη με το σώμα του Αγίου, ενώ στα πόδια του σφαδάζει ο δορύπληκτος δράκος. Πίσω, στα μπεντένια κάποιου κάστρου, ένας βασιλιάς παρακολουθεί με ανακούφιση τη σκηνή. Όμως δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα αν ο λαϊκός ποιητής είχε υπόψη του τα συναξάρια εκείνα κι έφτιαξε το τραγούδι ή αν οι αγιογράφοι επηρεάστηκαν από το τραγούδι και ζωγράφισαν τον Άγιο έφιππο πλέον να σώζει τη βασιλοπούλα και να λυτρώνει τον τόπο της από το μαρτύριο της δίψας.
Στα τραγούδια, ο λαϊκός ποιητής φαντάζεται τον Άγιο, όπως παριστάνεται στις εικόνες και στους ύστερους βυζαντινούς μύθους: καβαλάρης στρατιώτης με σπαθί και κοντάρι, που συνήθως σκοτώνει λιοντάρι (θεριό) κι όχι πάντα δράκο. Επίσης παρουσιάζουν το θέμα με μεγάλη ποιητική ελευθερία, μακριά από τη θρησκευτική παράδοση των συναξαριών, κατά την οποία όλα γίνονται για να εκχριστιανιστούν και να πιστέψουν οι άπιστοι ή ολιγόπιστοι κάτοικοι της «χώρας εκείνης».
….Εξ άλλου, οι παλιές βιογραφίες του Αγίου Γεωργίου (πριν από τον 10^ο αι.) δεν παρέχουν καμιάν απολύτως πληροφορία για δρακοντοκτονία. Φαίνεται πως κάποιος καλόγερος γύρω στον 11^ο – 12^ο αι. χρησιμοποίησε τους παλιούς, τους αρχαίους μύθους και τους έντυσε με χριστιανικό φόρεμα. Ως πατρίδα αυτού τραγουδιού η περισσότεροι μελετητές θεωρούν την Καππαδοκία, με την οποία συνδέεται στενά ο Άγιος λόγω καταγωγής.
Τελικά είναι ολοφάνερη η σχέση των τραγουδιών τ’ Άη-Γιωργιού με τις πολύ παλιότερες δοξασίες και τους πανάρχαιους μύθους. Ο πατέρας της ελληνικής λαογραφίας Νικόλαος Πολίτης, ο οποίος στα 1912 είχε καταγράψει 27 παραλλαγές του άσματος από διάφορες ελληνικές τότε περιοχές, με εκτενέστερη την κυπριακή (155 στίχοι), σημειώνει σχετικά (Λαογραφικά Σύμμεικτα Δ’, σελ. 211-249): «…το περί του αγίου Γεωργίου δημοτικόν άσμα παρέλαβε την υπόθεσίν του εκ δημωδών ελληνικών παραδόσεων, αφού εν ταύταις μόνον ευρίσκονται τα κύρια συστατικά αυτής, άτινα παρέλιπεν η θρησκευτική διήγησις… Πιθανώτατον ότι και το άσμα και η διήγησις εκ κοινής απέρρευσαν πηγής… Εις τον ανώνυμον ή άλλως ωνομασμένον ήρωα είχεν επιτεθή το όνομα του αγίου Γεωργίου.»

Στο νησί του Μαρμαρά διαπιστώσαμε μέχρι σήμερα (2016) τέσσερις παραλλαγές του τραγουδιού από τα Παλάτια (η πληρέστερη), το Πραστειό, την Αφθόνη και τη Γαλλιμή. Άλλη μια έχει καταγραφεί από το κοντινό Πασαλιμάνι κι αναμφίβολα δεκάδες είναι οι παραλλαγές που έχουν καταγραφεί από τα χίλια δυο ελληνικά μέρη των ακτών της Προποντίδας, θρακικών και μικρασιατικών, όπου λατρεύτηκε ο Άγιος Γεώργιος με ιδιαίτερες τιμές.
Στην μακροσκελή παραλλαγή (93 ή 99 στίχοι) από τα Παλάτια του Μαρμαρά γίνεται συμφυρμός τριών διαφορετικών δημοτικών τραγουδιών. Το πρώτο άσμα αναφέρεται στη βασιλοπούλα και το γιο του ρήγα, μια παραλογή γνωστή σε πάμπολλα νησιωτικά ελληνικά μέρη από τον καιρό της Φραγκοκρατίας. Η κοπέλα (βασιλοπούλα ή σουλτάνα) αρματώνει ένα εξαιρετικά καλοφτιαγμένο καράβι, το εξοπλίζει με διαλεχτούς ναύτες και βγαίνει να σιργιανίσει τη θάλασσα. Όμως ένα βασιλόπουλο (του ρήγα ο γιος) την κυνηγά ερωτικώς με τον πολυτελή στόλο του και για να πάρει ένα φιλί της, χαρίζει την καλύτερη φρεγάδα του. Η κόρη αρνείται με ύφος ηρωικό κι εκείνος προτείνει να βγουν «έξω στη στεριά κι όποιος νικήσ’, ας πάρει.» Έτσι, σύμφωνα με μια παραλλαγή της Ακαδημίας Αθηνών (Λ. Α. 189) από την Κύζικο της Προποντίδας, περιοχή γειτονική της Προκοννήσου,
…Έδωκε ο Θιος και νίκησε και σκλάβο τον επήρε,
στραβό κουπί τον έδωκε, στη χάμλα τόνε βάνει.
– Τράβα, ξαθέ, τράβα, σγουρέ, τράβα καμπανοφρύδη,
τράβα της χάμλας το κουπί, όσο π’ να βγει η ψυχή σου!
 
Στην παλατιανή παραλλαγή συνταιριάζονται πολύ φυσικά η μια παραλογή με την άλλη. Στην πρόταση του ρηγόπουλου να παλέψουν στη στεριά, η σουλτάνα απαντά ότι στον τόπο υπάρχει ένα φοβερό ανθρωποφάγο θεριό κι έτσι αρχίζει το δεύτερο άσμα, που είναι το κατ’ εξοχήν τραγούδι τ’ Άη-Γιωργιού, αυτό που αναφέρεται λεπτομερώς στη δρακοντοκτονία, επίσης πασίγνωστο στον ελληνικό λαό.
Το τρίτο μέρος προστέθηκε «για να μακρύνει ο χορός», σύμφωνα με τις μαρτυρίες πολλών γυναικών γεννημένων στα Παλάτια γύρω στο 1900-1910, αφού μπίτισε το κυρίως τραγούδι τ’ Άη-Γιωργιού. Τούτο το τελευταίο τμήμα, γεμάτο λαϊκή ποιητική δύναμη και χάρη, αναφέρεται στις ικανότητες της καλύτερης τραγουδίστριας, που «θα κάψει» τους πάντες με τη γλυκιά φωνή και τ’ όμορφο τραγούδι της. Το τραγούδι τελειώνει οριστικά πλέον με εγκώμια, ευχές και παρακλήσεις προς τον πολυαγαπημένο Άγιο της Προποντίδας και της Θράκης, να δώσει υγεία, αφθονία και πλούτο σε άντρες και γυναίκες:
 Άγιε μου Γιώργη, αφέντη μου κι έμορφε καβαλάρη,
αρματωμένε με σπαθί και με χρυσό κοντάρι,
ούλων υγειά μας και χαρά και φέτο και ντου χρόνου!
Δώσε τσι γριπαροί κολιοί και τα ναυτάκια κιάρι,
σε μας τσι καλορίζικες οκάδες το μετάξι!

 

Οι Ε. Βαλσαμής και Ν. Λαμπαδαρίδης, στο φυλλάδιο «Ο Άγιος Γεώργιος εν Προκοννήσω» (1939), γράφουν ότι «το τραγούδι του Αγίου Γεωργίου ελέγετο το απόγευμα, κατά την ημέραν της εορτής, άπαξ του έτους και μίαν έως δύο ώρας προ της δύσεως του ηλίου και υπό γυναικών. Είναι άσμα παλαιότατον, κληρονομηθέν εις ημάς άγνωστον από πού και πότε. Την ώραν του χορού ήτο ευκαιρία να γνωριστούν και να ζευγαρώσουν οι νέοι και αι νέαι.». Στα παλιά Παλάτια ο χορός γινόταν στη μεγάλη πλατεία κάτω από τον τεράστιο πλάτανο της παραλίας, με πάνδημη συμμετοχή όσων γυναικών δεν πενθούσαν. Ο χορός τελείται και στην Ελλάδα, με την εγκατάσταση των Παλατιανών προσφύγων στα Νέα Παλάτια Ωρωπού, στην πλατεία της εκκλησίας του Άη-Γιώργη, και έχει σχετικά πάνδημο χαρακτήρα.
Το τραγούδι το τραγουδούν πάντοτε χωρίς όργανα και παλιότερα το έλεγαν διπλό. Δηλαδή το άρχιζαν λίγες καλλίφωνες γυναίκες που ήξεραν πολύ καλά τα λόγια και το χαβά (το σκοπό), πιασμένες στον κάβο και στην ουρά (στην αρχή και στο τέλος) του χορού. Κατόπιν το παίρνανε καταπόδι (επαναλάμβαναν τον ίδιο στίχο) όλες οι συμμετέχουσες στον κύκλο του χορού, καθώς χόρευαν. Η διάρκειά του αγγίζει περίπου τη μια ώρα και, κατά τη γνώμη μας, μάλλον είναι το μακροσκελέστερο ελληνικό τραγούδι που άδεται ζωντανά σχεδόν ως τις μέρες μας! Σήμερα όμως (2016) τραγουδιέται μονό κι όχι διπλό, χάριν συντομίας, ηχογραφημένο κι όχι διά ζώσης, και διαρκεί περίπου 20-25 λεπτά.
Το απόγευμα της γιορτής τ’ Άη-Γιωργιού, στο μέσο της πλατείας, τοποθετούν σε καταστόλιστο εικονοστάσι την εικόνα του Αγίου, που είναι φερμένη από την ομώνυμη εκκλησιά των Παλατιών της Προκοννήσου, και ολόγυρα αρχίζουν να χορεύουν όλοι το τραγούδι τ’ Άη-Γιωργιού. Παλιότερα το χορό έσερναν οι γέροι, οι τζορμπατζήδες (προεστοί) και, καμιά φορά, κι οι παπάδες του χωριού. «Μπρουστά πάγαιναν νοικοκεροί» που συνήθως άλλαζαν κάθε λίγο. Κάθε Παλατιανός, άντρας ή γυναίκα, νέος, γέρος ή παιδί, χόρευε έστω και λίγα βήματα του χορού, «για το καλό» και «για τ’ Αγιού την ευλογία». Ο χορός χορεύεται «περπατητά, καταποδιαστά», είναι αργός, βαρύς συρτός, ιεροτελεστικός θα λέγαμε, του τύπου «στα τρία», δηλαδή με τέσσερα βήματα προς τα δεξιά και δύο προς τα αριστερά, χωρίς ιδιαίτερα τσακίσματα του ποδιού ή του σώματος. Οι χορευτές κρατιούνται κανονικά, με τα χέρια στο ύψος του στήθους, και πάντοτε κρατούν μαντήλι μεταξύ τους, δεν πιάνονται από τις παλάμες. Παρόμοιοι είναι πολλοί συρτοί χοροί των Ελλήνων της Προποντίδας, που τα τραγούδια τους έχουν θέμα παλιό, όπως παραλογές, ακριτικά κλπ.
Μόλις τελειώσει το άσμα τ’ Άη-Γιωργιού, οι χορευτές συνεχίζουν το χορό με διάφορα άλλα τραγούδια και χορούς από το τοπικό ρεπερτόριο των Παλατιών, κυρίως συρτά και χασάπικα.

Το τραγούδι κατέγραψα για πρώτη φορά το 1992 από τη Μαριορίτσα Καγιάρμα – Κολιμάτση, γεννημένη στα Παλάτια του Μαρμαρά το 1909. Η γυναίκα είχε εξαιρετική φωνή, δυνατή και μελωδική, παρά την προχωρημένη ηλικία της, και διέθετε εντυπωσιακό μνημονικό, με έντονη την παρουσία των παλιών Παλατιών στον καθημερινό της βίο. Ήξερε, εκτός των άλλων, και αμέτρητα τραγούδια του χωριού της, σχεδόν όλο το τοπικό ρεπερτόριο. Ήταν πραγματικά ένας θησαυρός για την παλατιανή λαογραφία. Την ίδια εποχή μού το τραγούδησαν ή μου το απάγγειλαν, αποσπασματικά ή ολόκληρο, κι άλλες πολλές Παλατιανές, κάθε ηλικίας, αφού το τραγούδι είναι πασίγνωστο σε κάθε κάτοικο των Νέων Παλατιών.
Το Νοέμβρη του 1992, για λογαριασμό του Λυκείου των Ελληνίδων της Αθήνας, το τραγούδι τ’ Άη-Γιωργιού ηχογραφήθηκε ολόκληρο σε στούντιο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, μαζί με άλλα επτά σημαντικά παλατιανά τραγούδια. Τραγουδούσε ως κορυφαία η Κασσιανούλα Χάτζου (1950-2003), συνοδευμένη από μια ομάδα έντεκα Παλατιανών γυναικών. Τα τραγούδια αυτά δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμη σε δίσκο.
Ευτυχώς, δύο τμήματα από τ’ Άη-Γιωργιού το τραγούδι συμπεριλήφθηκαν στον διπλό ψηφιακό δίσκο Παραλογές της Δόμνας Σαμίου, που κυκλοφόρησε τον Απρίλη του 2008. Στην ηχογράφηση, που έγινε από τη Δόμνα στα Νέα Παλάτια το 1980, τραγουδούν Παλατιανές με προεξάρχουσα την Καγιαρμούλα, τη Μαριορίτσα Καγιάρμα – Κολιμάτση, και τη χαρακτηριστική φωνή της.

Το τραγούδι τ’ Άη-Γιωργιού
Τ’ Άη-Γιωργιού ντη βραδινή, τ’ Άη-Γιωργιού το βράδυ,
βασιλοπούλα αρμάτωνε ολόχρυση φεργάδα.*
Βάζει πανιά μεταξωτά και ξάρτια μπιρσιμένια,*
βάζει τιμόνι μάλαμα και τα κουπιά ασημένια,
                     βάζει και τα ναυτόπουλα κι εκείνα διαλεγμένα                    5
(και γκεμιτζάκια* διαλεχτά απ’ το σκολειό βγαλμένα.)
 
Του ρήγα* ο γιος σαν το ‘μαθε, φεργάδες αρματώνει
και μέσα στ’ αρτζιπέλαγο πάγει, ντην κοντοσώνει.
– Σουλτάνα, μάινα τα πανιά, σουλτάνα, ρίχ’ τα κάτου,
                          σουλτάνα, δώσ’ μου ένα φιλί και πάρε μια φεργάδα.                    10
Θέλεις ντη χρυσοπράσινη, θέλεις ντην ξογαλάζια,*
θέλεις ντην ξοκινίκατη* που ‘μ’ απατός μου* μέσα;
– Φρόνιμο σ’ είχα, ρήγα γιε, μ’ άσκημα συντυχαίνεις*
και μέσα στ’ αρτζιπέλαγο σαν τι φιλί γυρεύεις;
                     – Ας έπεφτα στη θάλασσα κι ας έπλεχα στο κύμα                    15
κι ας έπαιρνα ένα φιλί κι ας είχα ‘γώ το κρίμα!
– Εγώ δεν είμαι Κιώτισσα* να δώσω το φιλί μου,
για μια παλιοφεργάδα σου να χάσω ντην τιμή μου!
– Ας έβγουμ’ έξω στη στεριά κι όποιος νικήσ’, ας πάρει.
 
                      – Θεριό ‘χουμε στον τόπο μας σ’ ένα βαθύ πηγάδι                    20
κι ανθρώπους το ταΐζουνε κάθε πρωί και βράδυ.
Μια μέρ’ αν δεν το δώσουνε άνθρωπο να δειπνήσει,
σταλιά νερό δεν άφηνε η χώρα να δροσίσει.
 
Ας ρίξουμε τα μπουλετιά*, να διούμ’ σε ποιον θα πέσει,
                           να στείλει το παιδάκι του στου λιονταριού πεσκέσι*.                    25
Τα μπουλετιά επέσανε σε μια βασιλοπούλα,
όπου ντην είχε ο βασιλιάς μονάχη ωραιοπούλα.
Ο βασιλιάς σαν τ’ άκουσε, αυτόν ντον λόγο είπε:
– Ούλο το βιος μου πάρτε το, μα το παιδί μου αφήστε!
                         Πολύς λαός συνάχτηκε, πάγει στο βασιλέα.                    30
– Γιά* δώσ’ μας το παιδάκι σου γιά παίρνουμε και σένα!
– Πάρτε το και στολίστε το μ’ ατίμητα πετράδια,
μ’ ατίμητα, μ’ ολόχρυσα και με μαργαριτάρια.
Αλλάχτε το παιδάκι μου και κάντε το σα νύφη
                         και στείλτε το στο λιονταρή πεσκέσι να δειπνήσει.                    35
 
Πολύς λαός συνάχτηκε και ντήνε πάει στη βρύση,
δεν το ‘λπιζε η βαριόμοιρη πως θα ξαναγυρίσει.
Πήγαν και ντην αφήσανε κοντά εις το πηγάδι,
όντες* θα έβγει το θεριό, να κάτσει να ντην φάγει.
 
                           Άη-Γιωργής, σαν τ’ άκουσε, τρέχει να ντη γλυτώσει                    40
κι απ’ ντον κακό της θάνατο να ντήνε λευτερώσει.
Εκεί όπου καθούντανε μονάχη, μοναχούλα,
ίδρος την περεχιούντανε σα σιγανή βροχούλα.
Γυρίζει, βλέπει πίσω της, θωρεί έναν καβαλάρη,
                        αρματωμένο με σπαθί και μ’ αργυρό κοντάρι.                    45
(Απέ μακράν ντόνε θωρεί και κάθεται και κλαίει.)
– Φύγε, ξενάκι μ’, απ’ εδώ να μη σε φάει και σένα
αυτό το άγριο θεριόν, όπου θα φάει και μένα!
– Λιγάκι θε’ να κοιμηθώ εδώ κοντά στη βρύση
                          κι όντες θα έβγει το θεριό, ευθύς να με ξυπνήσεις.                    50
– Αυτά τα λες, ξενάκι μου, να με παρηγορήσεις
κι όντες θα έβγει το θεριό, θα φύγεις να μ’ αφήσεις!
 
Ντην ώρα που κοιμούντανε, βλέπ’ ένα περιστέρι
και βάσταε τίμιο σταυρό εις το δεξί του χέρι
                           κι απάνου έγραφ’ ο σταυρός «Βέβαιος Άη-Γιώργης.»                    55
 
Όντες έβγαινε το θεριό, τα όρη συχνοτρέμαν
κι η κόρη απέ ντο φόβο της φώναξε «Άη-Γιώργη,
σήκω και σκότω’ το θεριό, που μ’ είπες ‘’μη φοβάσαι!’’»
(Ο Άγιος σαν τ’ άκουσε, πολύ ντον βαρυοφάνη.)
                    – Κόρη μ’, πού το βρες τ’ όνομα και πού το αμφιβάλλεις;*              60
– Ντην ώρα που κοιμούσουνα, ήρτ’ ένα περιστέρι
και βάσταε τίμιο σταυρό εις το δεξί του χέρι
κι απάνου έγραφ’ ο σταυρός «Βέβαιος Άη-Γιώργης.»
 
Σηκώνετ’ ανατολικά και κάνει ντο σταυρό του,
                         μια κονταριά το έδωσε κι έκοψε ντο λαιμό του.                    65
Χρυσή κορδέλα έκοψε και τα μαλλιά της δένει.
Να δεις χαρά που έγινε στη γη, ντην οικουμένη!
Τρεις μέρες εχυνούντανε το αίμα με ντην γκίνη*,
χαρά μεγάλη έγινε μέσα στη χώρα εκείνη!
 
                            Ο βασιλιάς σαν τ’ άκουσε, στέλνει, ντόνε φωνάζει.                    70
– Χαίρου σε, νέε, χαίρου σε, χαίρου σε το παιδί μου,
χαίρου και ντην κορώνα μου που έχ’ η κεφαλή μου.
– Χαίρου σε, βασιλέα μου, χαίρου σε το παιδί σου,
χαίρου και ντην κορώνα σου που έχ’ η κεφαλή σου.
                     – Για πες με το, στρατιώτη μου, πώς λένε τ’ όνομά σου,                    75
να σε χαρίσω χάρισμα και να ‘ναι τσ’ αφεντιάς σου.
– Γιώργης στρατιώτης λέγουμαι απ’ ντην Καππαδοκία.
Θέλεις να κάνεις χάρισμα, κάνε μιαν εκκλησία
και βάλε και ζουγράφισε Χριστό και Παναγία.
                         Αριστερά της εκκλησιάς κάν’ έναν καβαλάρη,                    80
αρματωμένο με σπαθί και με χρυσό κοντάρι.
 
Και το τραγούδι μπίτισε* και διείτε νά ‘βρετ’ άλλο.
Γιά* πείτε το γιά θα το πω γι’ αρχεύω και το λέω
κι ανίσ’ κι αρχέψω να το πω, πολλές καρδιές θα κάψω.
                          Θα κάψω νιους, θα κάψω νιες, θα κάψω παλικάρια,                    85
θα κάψω ναύτες στο κουπί, ραφτάδες στο βελόνι,
θα κάψω και ντους μαραγκούς που φτιάχνουν τα καράβια,
που ξενιτεύουν τα παιδιά, τα ‘μορφα παλικάρια.
Θα κάψω και ντους μαραγκούς που φτιάχνουν τα καΐκια,
                         που ταξιδεύουν τα παιδιά και κλαίγουν τα κορίτσια.                    90
Θα κάψω και ντους χρυσοχούς που κάνουν τα βραχιόλια,
που τα φορούν οι κοπελιές στα χέρια τους τα χιόνια.
 
Άγιε μου Γιώργη, αφέντη μου κι όμορφε καβαλάρη,
αρματωμένε με σπαθί και με χρυσό κοντάρι,
                          ούλων υγειά μας και χαρά και φέτο και ντου χρόνου!                    95
Δώσε τσι γριπαροί κολιοί και τα ναυτάκια κιάρι*,
σε μας τσι καλορίζικες οκάδες το μετάξι!
 
(Άγιε μου Γιώργη, πόβγαλες το ρόδο απέ τ’ αγκάθι,
εσύ ντήνε πρωτόβγαλες στον κόσμο ντην αγάπη!)
 
Φεργάδα: φρεγάτα, ιστιοφόρο πολεμικό πλοίο (ιταλ.). Μπιρσιμένιος: φτιαγμένος από μπιρσίμι, στριμμένο μεταξωτό κορδόνι (τουρκ.). Γκεμιτζάκι, γεμιτζάκι: ναυτάκι (τουρκ.). Ρήγας: βασιλιάς (λατιν. rex). Ξογαλάζια: χρυσογάλανη. Ξοκινίκατη: χρυσοκόκκινη. Απατός μου: εγώ ο ίδιος, ο εαυτός μου. Συντυχαίνω: απαντώ, συνομιλώ, κουβεντιάζω. Κιώτισσα ή Χιώτισσα: γυναίκα από την Κίο της Προποντίδας ή την Χίο. Οι Χιώτισσες, μεταξύ 16^ου αι. και 1822, φημίζονταν για την ελευθεριότητά τους, τη μοντέρνα εμφάνιση, το ευρωπαϊκό στυλ τους και θεωρούνταν οι πιο εξελιγμένες Ρωμιές της εποχής εκείνης, «εύκολες» γενικώς. Οι γειτονοπούλες των Μαρμαρινών, οι Κιώτισσες, μάλλον από συμφυρμό με τις Χιώτισσες αναφέρονται εδώ. Μπουλετί, μπουλετής: κλήρος, λαχνός (λατιν.). Πεσκέσι: δώρο, προσφορά, χάρισμα (τουρκ.). Γιά: διαζευκτικό ή (τουρκ.). Όντες: όταν. Αμφιβάλλω: βάζω στο νου, συλλογίζομαι, αναφέρω, μνημονεύω (συμφυρμός, αντί του σωστού ανθιβάλλω, αναθιβάλλω, αθιβάλλω, βυζ.). Γκίνη, κίνη: υδρορρόη, γούρνα βρύσης (τουρκ.;;;). Μπιτίζω: τελειώνω, σώνομαι (τουρκ.). Ανίσ’: αν ίσως, αν τυχόν. Γριπαροί: ναύτες του γρίπου, ψαράδες. Κιάρι: κέρδος, έσοδα, εισόδημα (τουρκ.).
23 Απριλίου 2016
Θοδωρής Κοντάρας
φιλόλογος    /mikrasiatis.gr/

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΛΛΗΝΕΣ!!ΕΓΕΙΡΟΥ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ!!

Φιληθείτε γλυκά,χείλη με χείλη
πές τε Χριστός Ανέστη,εχθροί και φίλοι

Είτε «Πάσχα στα πέλαγα» έκαναν οι Έλληνες, είτε την «Πασχαλιά της Λευτεριάς» περνούσαν, «Χιονισμένο Πάσχα», «Τραγικό Πάσχα» ή «Τη Νύχτα της Εξόδου», η «Πασχαλινή Ιστορία» μοιάζει να είναι και μια υπόθεση συγγραφική εκτός από υπαρξιακή ιστορία των ανθρώπων.
Και είτε «Πάσχα στο νησί των γιασεμιών» επέλεγαν, είτε «Πάσχα στο χωριό», η «Μακρινή Ανάσταση» γινόταν η δική τους «Ανάσταση». «Η ημέρα της Λαμπρής», όπως τραγούδησε ο Σολωμός στον «Λάμπρο». Το «Πάσχα των Ελλήνων», όπως το χαρακτήρισε με αμφισημία ο Άγγελος Σικελιανός.
Διότι για τον Έλληνα η Ανάσταση και η Λαμπρή είναι διπλή και τρίδιπλη γιορτή μέσα στο χρόνο. Του Θεανθρώπου και της ψυχής του, της Φύσης και της φύσης του, της Πατρίδας του και του Έθνους. Στην Ελλάδα, όλα την Άνοιξη ανασταίνονται.https://www.iellada.gr

Η γεωγραφία της Λαμπρής – Τα έθιμα της χαράς και της Ανάστασης

 

Από τους «καλαφουνούς» της Ρόδου και τους «μπότηδες» της Κέρκυρας ως τις κούνιες της Κύθνου και το κάψιμο της ρόκας στην ορεινή Πιερία Ν. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ Βράδυ Μεγάλου Σαββάτου.
Στο Νιο Χωρκό (Νέο Χωριό) της Κύπρου, το τελευταίο πριν από τη χερσόνησο του Ακάμα, μια τεράστια φωτιά καίει μπροστά στην παλιά πέτρινη εκκλησία και φωτίζει τα χαμογελαστά
Βράδυ Μεγάλου Σαββάτου. Στο Νιο Χωρκό (Νέο Χωριό) της Κύπρου, το τελευταίο πριν από τη χερσόνησο του Ακάμα, μια τεράστια φωτιά καίει μπροστά στην παλιά πέτρινη εκκλησία και φωτίζει τα χαμογελαστά πρόσωπα των ανθρώπων που έρχονται για την Ανάσταση. Το ίδιο και στα χωριά της Ρόδου. Στον περίβολο των εκκλησιών έχουν φουντώσει οι καλαφουνοί, ψηλοί σωροί ξύλων που πήραν φωτιά μόλις χτύπησε η καμπάνα της Ανάστασης. Ο «αφανός» καίγεται από τους νέους και στο Μορφοβούνι, στη λίμνη Πλαστήρα. Την προηγούμενη, τη Μεγάλη Παρασκευή, έκαιγαν οι δάδες στα τείχη γύρω από το γραφικό λιμανάκι της Ναυπάκτου μόλις συναντιόνταν εκεί οι τρεις επιτάφιοι της πολιτείας. Αλλά και την Κυριακή του Πάσχα καίνε σε πολλά μέρη τον Ιούδα που στη Σάμο τον λένε «τσιφούτη». Η πυρπόληση του προδότη είναι φαντασμαγορική στο κάστρο της Μονεμβασιάς. Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι το θέαμα που δημιουργεί το πλήθος των αναμμένων αερόστατων που ανεβαίνουν προς τον ουρανό την ώρα του «Χριστός Ανέστη» στο Λεωνίδιο, λίγο πιο κάτω από τη Μονεμβασιά. Στην ορεινή Πιερία, την Τρίτη του Πάσχα η ηλικιωμένη που σέρνει τον χορό γνέθοντας, αρχίζει να κυνηγάει της άλλες με τη ρόκα που στο μεταξύ έχει πιάσει μυστηριωδώς φωτιά. Γενικώς η φλόγα της Ανάστασης είναι το ισχυρό σύμβολο της Μεγάλης Εβδομάδας και αυτή που πυροδοτεί την πιο λαμπρή και ευφρόσυνη γιορτή του ελληνικού χώρου.
Μουσική και «σμπάρα»
Να, όμως, που λίγο πριν το αγγελτήριο της Ανάστασης βγαίνει ένας επιτάφιος. Είναι μια «παραξενιά», από τις πολλές των Κερκυραίων. Από το 1574, όταν οι Βενετοί απαγόρευσαν την περιφορά τη Μεγάλη Παρασκευή, οι Κερκυραίοι περιφέρουν τον επιτάφιο του Αγίου Σπυρίδωνα το Μεγάλο Σάββατο, μαζί με το σεπτό σκήνωμα του Αγίου, το οποίο συνοδεύουν και οι τρεις φιλαρμονικές της πόλης. Λίγες ώρες μετά αρχίζει η «συμφωνία» των «μπότηδων», των πιθαριών που πέφτουν από τα μπαλκόνια και τα παράθυρα και σπάνε με «σμπάρο» στον δρόμο.Στην Κέρκυρα τίποτε δεν είναι «ξεκάρφωτο»: Ετσι και η ρίψη των κανατιών την ώρα που στην εκκλησία ακούγεται η φράση «ανάστα ο Θεός» και οι μπάντες βγαίνουν στους δρόμους παιανίζοντας το «Μη φοβάστε, Γραικοί». Αλλοι λένε ότι το έθιμο των «μπότηδων» έχει ενετικές ρίζες, καθώς οι Βενετοί πετούσαν έξω από τα σπίτια τους τα παλιά πράγματα την Πρωτοχρονιά για να τους φέρει ο νέος χρόνος καινούργια. Αλλοι πάλι διακρίνουν ειδωλολατρικές ρίζες, αφού το σπάσιμο των αποθηκευτικών αγγείων της σοδιάς συμβολίζει την έλευση της άνοιξης.
Ο «πόλεμος» της Αγάπης
Η Ανάσταση είναι εκρηκτική σε πολλά μέρη της Ελλάδας. Αλλά η πιο εκρηκτική γίνεται στο Βροντάδο της Χίου. Το όνομά του τα λέει όλα. Μέρες τώρα τα εργαστήρια ετοιμάζουν τις «ρουκέτες» για τον παραδοσιακό «ρουκετοπόλεμο». Στο προαύλιο της Παναγίας Ερειθιανής το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου χιλιάδες αυτοσχέδιες «ρουκέτες» στήνονται στους «ρουκετοσύρτες». Το ίδιο γίνεται και στην «αντίπαλη» ενορία του Αγίου Μάρκου. Δεν μένει παρά το σύνθημα για να αρχίσει ο αλληλοβομβαρδισμός του καμπαναριού της Παναγίας και του τρούλου του Αγίου Μάρκου. Από πού ξεκίνησε όλο αυτό το κακό; Επειδή μας αρέσει να δίνουμε ηρωική διάσταση στην κάθε κακοδουλειά μας, οι «πολέμαρχοι» του Βροντάδου λένε ότι το έθιμο κρατάει από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όταν οι κατακτητές ανάγκασαν τους καπεταναίους να παροπλίσουν τα πλοία τους και, καθώς δεν είχαν τι να κάνουν, μετέφεραν τα κανόνια τους στο χωριό και άρχισαν να κανονιοβολούν η μία ενορία την άλλη. Στην Καλαμάτα θυμούνται τη δεύτερη μέρα του Πάσχα τη μάχη της Βέργας το 1821, τότε που οι κλέφτες πετούσαν κροτίδες στα πόδια του αλόγων του Ιμπραήμ για να τρομάξουν και να γκρεμίσουν την καβαλαρία. Χωρίζονται λοιπόν νταϊφάδες και με τους καπεταναίους επικεφαλής πιάνουν τον «σαϊτοπόλεμο» στο γήπεδο του στρατοπέδου…
Η έξοδος των αγίων
Μεταξύ ουρανού και γης κινούνται σώματα, συναισθήματα και σκέψεις στις κορφές των βράχων των Μετεώρων.Εκεί πάνω, στη μεγαλύτερη μοναστηριακή πολιτεία μετά το Αγιον Ορος, το τελετουργικό της Μεγάλης Εβδομάδας στα έξι μοναστήρια που λειτουργούν ακόμη ακολουθείται με ιδιαίτερη κατάνυξη και η Ανάσταση αποκτά το πραγματικό της νόημα. Τα μοναστήρια (οι Μονές Βαρλαάμ και Αγίου Στεφάνου είναι γυναικείες) έχουν όμως τους δικούς τους κανόνες τόσο για την αμφίεση όσο και για την ώρα προσέλευσης και αποχώρησης από τις Ακολουθίες και είναι καλό ο επισκέπτης να τους γνωρίζει εκ των προτέρων.
Την ημέρα του Πάσχα η Ακολουθία της Αγάπης στο Καστράκι γίνεται στην Εκκλησία της Παναγίας, στη βάση ενός θεόρατου βράχου. Μετά όλοι μαζί ανεβαίνουν σε έναν άλλον βράχο που ονομάζεται «Σημαίνει ο Θεός» και πιάνουν τα τοπικά πασχαλινά τραγούδια για να καταλήξουν στην πλατεία του χωριού και να ανάψει το γλέντι. Τη δεύτερη ημέρα του Πάσχα oι μοναχοί βγάζουν από τα μοναστήρια τα λείψανα των Αγίων που φυλούν εκεί και κατεβαίνουν στο Καστράκι για να τα παραδώσουν με τελετουργικό τρόπο στους κατοίκους οι οποίοι θα τα λιτανέψουν την επομένη και θα τα κρατήσουν ως την Κυριακή του Θωμά. Αυτή η έξοδος των Αγίων γίνεται σε πολλά μέρη της Ελλάδας.
Η βόλτα της Παναγίας
Στη Φολέγανδρο η Παναγιά Οδηγήτρια την ημέρα του Πάσχα «κατεβαίνει» το απίθανο ασβεστωμένο καλντερίμι ως την Πούντα, την πλατεία της Χώρας στα ριζά του λόφου και αρχίζει τις επισκέψεις στα φρεσκοασπρισμένα σπίτια της Χώρας και του Κάστρου ακολουθώντας τα γοητευτικά – «γαλακτισμένα» με τις νησιώτικες «ντάμες» – σοκάκια, με τους «φανούς» των γερανιών.
Τα σπιτικά προσπαθούν να ξεπληρώσουν την ανεκτίμητη επίσκεψη της προστάτιδάς τους με ό,τι καλό διαθέτουν, μελόπιτες, πίτες, τσουρέκια και δυνατή ντόπια ρακή. Το βράδυ την εικόνα παραλαμβάνουν όλοι σχεδόν οι Απανωμερίτες και τραβούν πεζή για το χωριό τους. Οταν τη δεύτερη ημέρα του Πάσχα η εικόνα ολοκληρώνει την επίσκεψή της σε όλα τα σπίτια της Απάνω Μεριάς, αφήνεται στα χέρια των Χωραϊτών οι οποίοι τη φέρνουν πίσω για να διανυκτερεύσει στην Παντάνασσα μέσα στο Κάστρο. Την τρίτη ημέρα του Πάσχα η εικόνα φθάνει μέσα από εκείνα τα χαρακτηριστικά δύσβατα μονοπάτια της Φολεγάνδρου στους σχεδόν εγκαταλελειμμένους οικισμούς, τον Πετούση, τις Θεμωνιές Λιβαδιού και στο Λιβάδι, προτού φθάσει στον Καραβοστάση και επιβιβαστεί σε ένα τρεχαντήρι για να κάνει τη θαλασσινή βόλτα της.
Κούνιες και χοροί
Στην Κύθνο το πιο ωραίο έθιμο είναι της «κούνιας» την Κυριακή του Πάσχα, όπου στην πλατεία της χώρας δένεται μια αυτοσχέδια αιώρα με την οποία κουνιούνται αγόρια και κορίτσια ντυμένα με παραδοσιακές στολές. Οι παραδοσιακές ενδυμασίες κυριαρχούν και στον «χορό της τράτας» ο οποίος χορεύεται την Τρίτη του Πάσχα στα Μέγαρα. Την ίδια μέρα στην Ιερισσό της Χαλκιδικής χορεύεται ένας άλλος πασχαλιάτικος χορός στην τοποθεσία «Του μαύρου νιου τ’ αλώνι». Η «αλυσίδα» του χορού φθάνει και τα τετρακόσια μέτρα…
tovima.gr

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΛΛΗΝΕΣ!!!!

Ανδρέας Κλαυδιανός

Ένα και μοναδικό πράγμα είναι που απασχολεί τον παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό φασισμό σχετικά με την θρησκεία των Ελλήνων.
Το ΟΜΟΘΡΗΣΚΟ.
Είτε αυτό εκφράζεται με βαθιά θρησκευτική κατάνυξη, είτε με απλή και ανάλαφρη συμμετοχή σε θρησκευτικές τελετές, είτε με έθιμα σχετιζόμενα με θρησκευτικές γιορτές, είτε ακόμα με την ουδετερότητα και τον σεβασμό προς τους θρησκευόμενους, των άθεων Ελλήνων.
...

Και αυτό το θεμελιώδες γνώρισμα του ελληνισμού, το τρισχιλιετές ομόθρησκο, είναι που πρέπει πάση θυσία να σπάσει. Για το σκοπό αυτό επιστρατεύονται όλες αυτές οι παρδαλές ομάδες της «ελεύθερης» βούλησης, προσπαθώντας προκλητικά να επιβάλλουν την υποκειμενικότητά τους…
που βέβαια τους ενοχλούν οι παραδόσεις μόνο της βαθειά ριζωμένης θρησκείας, της ορθοδοξίας, και όχι του μουσουλμανισμού, τον οποίο οι εθνομηδενιστές χρησιμοποιούν ως το βαρύ πυροβολικό για την διάσπαση της ελληνικής εθνικής οντότητας.

=======

Νίκος Σταθόπουλος
ΧΘΕΣ,ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ "ΜΙΚΡΟ ΠΟΤΑΜΙ ΛΑΟΥ", με αναμμένα κεριά, με το "ιερό φέρετρο" να προπορεύεται, με τις ψαλμωδίες να βάζουν ήχο θεωτικής ανάτασης στη σύμβαση της απριλιάτικης νύχτας..."ποτάμι" πολυπληθέστερο από κάθε προηγούμενη φορά, σαν πιο αποφασισμένο να συντηρηθεί και ν' αυγατίσει, σαν πιο ερωτικό και συντροφικό στην κοινοτική του αυτοσυνείδηση...ναι, υπάρχουν και αλλοτρίωση, και φθορά, και αλλοίωση, και εγωισμός..μα πώς αλλιώς να συμβεί στην ιστορία;ιστορία σημαίνει τριβές, ύλη..., περιορισμοί, αντιφάσεις, αυθόρμητη ενέργεια, συμφέρον, περιπλοκές...εντός αυτών συντελείται η "έξοδος", η υπέρβαση...δεν αλλάζεις κάτι αόριστο σε έναν δοκιμαστικό σωλήνα, αλλά το χαλασμένο σου κομμάτι μέσα στις θύελλες των κακών επιδράσεων...σημασία έχει να κάνεις "ανακλαστικό" και "συνήθειά" σου την ελπίδα της αλλαγής, την έστω και περιορισμένη αντίσταση στον "Σατανά της ερήμου", να πέφτεις και να σηκώνεσαι, να συνεχίζεις στο δρόμο όπου έφτιαξες το πρόσωπό σου...η "μεγάλη θητεία" γίνεται με ζημιές και πισωγυρίσματα, με αβαρίες και αστοχίες...αλλά το καλό είναι να παραμένεις σε τούτη τη θητεία, να σέβεσαι τον "άγιο νεκρό" που πάει μπροστά και βαθαίνει την άνοιξη σαν μια αγάπη που δεν φοβάται και δεν απογοητεύεται..."ιερός νεκρός" μπροστά σαν αρχηγός περιβαλλόμενος από λαμπάδες, σημαίνει όχι κλαψούρα αλλά "σε λίγο θα τρίβετε τα μάτια σας, ανόητοι..."!... ήταν ωραία η νυχτερινή απλοποίηση της ζωής, με την μικρή κοινότητα να διαδηλώνει την μεταφυσική του Προσώπου της, να επιμένει νηφάλια και χωρίς να ντρέπεται στην ταυτότητά της, να μη φοβάται τα κοσμικά της όρια ενώ το βουρκωμένο μάτι πίστευε αναμφισβήτητα σε κάτι πολύ πέρα από τις κυρίαρχες εξισώσεις των μικρεμπόρων...ο Χριστός αποδέχθηκε τον σκεπτικισμό του Θωμά, γιατί ήταν αγνός, φυσικός, άμεσος, τίμιος..έτσι πιστεύει κι ο λαός μας...και έτσι κάνει τη μυστική αιωνιότητα να γίνεται καθημερινή αντίφαση..ανθρώπινα αγαπάμε το Θεό και τον ακολουθούμε στις κορυφώσεις του Πάθους...δεν χρειαζόμαστε κανένα "ειδικό" να μας "εξηγήσει" τη διαλεκτική της αγάπης...ο Επιτάφιος είναι η δική μας υπέροχη αντίσταση σε ό, τι απειλεί τα ιερά και όσια και θεμελιωτικά του βασικού εαυτού μας...

ΑΣΕ ΚΙ ΑΥΤΟ, ΠΑΛΙ...φωτογραφίες με λιπόσαρκα παιδιά του Τρίτου Κόσμου, με άστεγους, με νεκρούς μετανάστες, κι από πάνω στίχοι και λόγια της Μ.Εβδομάδας, σαν τάχα διάψευση του "χριστιανικού ιδεαλισμού" και της "θρησκευτικής αντιδραστικότητας" και σαν τάχα "αποκάλυψη του όπιου των λαών"!....λες και γι' αυτά φταίει ο Χριστός!..μα εσείς που τα αναρτάτε όλα αυτά, τι κάνατε για να εκλείψει το Κακό από τον κόσμο;...με συμβιβασμένη ζωούλα και αποσπασματική "πολιτική", τι παριστάνετε;..ο ...Χριστός αρνήθηκε τον πολιτικαντισμό, κι εσείς μας ανεμίζετε "προγράμματα" και "μανιφέστα", ένα άλλου τύπου αφεντιλίκι...αν ο λόγος του Ιησού είχε εφαρμοστεί με πλήρη συνέπεια, όλα αυτά τα αίσχη δεν θα ασχήμαιναν με μαύρο αίμα τη ζωή...και αυτός ο λόγος εφαρμόζετε από τους ανθρώπους, από εμένα, από εσάς, από όλους...εκτός αν-ακυρώνοντας τον "αντιεξουσιασμό" σας...- Τον μέμφεστε γιατί δεν "καθάρισε" για πάρτη σας...αυτό ακριβώς είναι!..ενώ Αυτός προέταξε την αυτόβουλη δράση ελευθερίας και ανύψωσης, εσείς/εμείς Του απαιτούμε να γίνει ο Μέγας Μπόσης της δικής μας κάθαρσης...γιατί Τον χλευάζετε με ευκολάκια τηλεοπτικού χιούμορ, και δεν τον αντιγράφετε στο πρότυπό του;...κουτοπόνηροι βολεψάκηδες, που σκαρφιστήκατε το City Plaza σαν "σύγχρονη εκδοχή του προαυλίου του ναού"!...ξέρετε, οι υποκριτικοί μεγαλόσταυροι-που τόσο κατακεραυνώθηκαν από τον Ιησού...- κυκλοφορούν σε διάφορες κόπιες....στις μέρες μας, κυριαρχεί η δική σας....

Papathanasiou Athanasios

Καλή Ανάσταση!
Ξεχειλίζει γύρω μας η ευχή, καθώς ζυγώνει το Πάσχα! Και προσοχή: Την διατυπώνουν και ένθεοι και άθεοι. Άλλοι κυριολεκτικά, άλλοι μεταφορικά, πάντως την κάνουν όλοι, κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία: Φανερώνει δίψα για ζωή, ελπίδα για ζωή αληθινή, απελευθερωμένη από κάθε θανατίλα!
Δυο σκέψεις έχω, ωστόσο:
Και η έννοια της Ανάστασης και η έννοια της Επανάστασης (θυμίζω ότι η επανάσταση νοείται ως ανατολή ενός νέου κόσμου, όπου το άδικο θα τερματιστεί) είναι αδιανόητες δίχως τον Χριστιανισμό. Είτε δέχεται είτε δεν δέχεται κάποιος τη χριστιανική πίστη, η έννοια της Ανάστασης και της ποθούμενης κατάργησης του κακού (σε κάθε του μορφή) αποτελεί χριστιανική συμβολή στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Οι «αναστάσεις» που παρουσιάζονται σε άλλες θρησκείες και φιλοσοφίες είναι εντελώς άλλο πράγμα. Σ’ αυτές ο χρόνος είναι κυκλικός, πράγμα που σημαίνει ότι ο κόσμος για πάντα θα υπάρχει με τον τρόπο που υπάρχει τώρα. Η Περσεφόνη «ανασταίνεται» μεν κάθε άνοιξη, αλλά αυτό σημαίνει ότι ξαναπεθαίνει άλλες τόσες φορές! Ο κύκλος είναι αιώνιος κι αδιάρρηκτος, και ο θάνατος ακατάργητος. Αιώνια είναι και η αδικία. Το δίκιο την αντιπαλεύει μεν, αλλά δεν κυριαρχεί οριστικά ποτέ. Με δυο λόγια, στο μοντέλο αυτών των πεποιθήσεων, ένας άλλος κόσμος δ ε ν είναι εφικτός.
Αντιθέτως,  ο Χριστιανισμός έφερε την έννοια της ευθύγραμμης (ή μάλλον: της σπειροειδούς) πορείας του χρόνου, δηλαδή της πορείας του κόσμου προς ένα μέλλον το οποίο δεν έχει ξαναϋπάρξει: της πορείας προς το απόλυτα καινούργιο! Κι επειδή όλοι οι κόποι του ανθρώπου (ακόμα και οι πιο υπέροχοι) υποτάσσονται, τελικά, στον θάνατο, γι’ αυτό η Ανάσταση επιτεύχθηκε από τον κορυφαίο αλληλέγγυο, από έναν Θεό ο οποίος, μέσω της πράξης του, θανατώνει τον θάνατο και χαρίζει στους ανθρώπους μια δυνατότητα, η οποία δεν μπορεί να προκύψει από την ανθρώπινη φθαρτότητα. Και είναι μια δυνατότητα, την οποία ο άνθρωπος καλείται να δεχτεί όχι μοιρολατρικά, αλλά με την απόφασή του και με την πράξη του, και να την κάνει τρόπο ζωής. Ναι! Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός! Αυτό σημαίνει σπάσιμο του κύκλου και τίναγμα του ταξιδιώτη κόσμου προς το ακατόρθωτο. Ιδού η έννοια της επ-ανάστασης!
Τι σημαίνει η χριστιανική ιδιαιτερότητα, δηλαδή η σύνδεση της δυνατότητας για αλλαγή του κόσμου με την ύπαρξη και τη δράση Θεού; Σημαίνει ότι η ανθρώπινη ιστορία μένει ανοιχτή στο άπειρο! Ξέρουμε πολύ καλά ότι, όποτε οι άνθρωποι μάνιασαν (μέσα σε μια ναρκισσιστική επαναστατικότητα) να ορίσουν το τέρμα της ιστορίας κατά τα δικά τους μέτρα, γεννήθηκαν τυραννίες. Το ζήτημα, λοιπόν, είναι ένας τρόπος ζωής στην καθημερινότητα, εμπνευσμένος από τη ρήξη με τον θάνατο (κάθε θάνατο), ένας τρόπος ζωής που να φέρνει στο σήμερα το φως της Ανάστασης, ένας τρόπος ζωής ανοιχτός στην ελευθερία, τη δημιουργικότητα και την ευθύνη. Τον δρόμο τον ανοίγει η πράξη.
Όσοι δηλώνουν Χριστιανοί, είναι τραγικό αν γιορτάζουν την Ανάσταση σαν ξόρκι που δεν διαποτίζει τη ζωή, και σαν φολκλόρ ανώδυνο. Τόσο ανώδυνο, που να μην τους εμποδίζει να στρατεύονται καθημερινά με τις δυνάμεις της μισαλλοδοξίας, της αδικίας και του αποκλεισμού (δηλαδή με τις δυνάμεις του θανάτου).
Κι όσοι δηλώνουν άθεοι και πρόθυμοι για επανάσταση, ας σκεφτούν: Αν το άπειρο του Θεού δεν υπάρχει, τότε η επανάσταση θα είναι απλώς επαναστασούλα, προορισμένη να συντριβεί στο μπετόν αρμέ του τέλους μας. Από τη μια να θέλεις το σπάσιμο του φυσιοκρατικού κύκλου, κι από την άλλη να μην αντέχεις το άνοιγμά του, είναι τουλάχιστον αυτοτραυματισμός, φίλοι!
Ζητώ, λοιπόν, το ασύνηθες. Ζητώ από όλους που τώρα εύχονται «Καλή Ανάσταση», να σκεφτούν πόσο ουσιαστικό θα είναι από την Κυριακή του Πάσχα να λένε: "Χριστός Ανέστη!". Το «Χριστός Ανέστη» δεν είναι ευχή. Είναι δήλωση. Είναι κατάφαση του ότι, ναι, η ευχή που μέχρι χθες έδινα ("καλή Ανάσταση") δεν ήταν κενή από νόημα, δεν ήταν μεταφορά για θνησιγενείς ομορφιές, αλλά -αντιθέτως- η Ανάσταση όντως δύναται να γίνει πραγματικότητα.
Ένθεοι και άθεοι φίλοι, καλή Ανάσταση!

ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ-Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΕΚΔΟΧΗ...

Υποσυνείδητα μηνύματα – η χειρότερη εκδοχή

 

ΕργΔημΕργ - 

νώι είχα δώσει μιά πρώτη (χονδροειδή, έστω), σχεδόν πλήρη αιτιολόγηση του προσφάτου κύματος αυτοκτονιών από μπαλκόνια καί ταράτσες, κάποιες δεύτερες σκέψεις γιά το θέμα μ’ άφησαν άφωνο.
Ειλικρινά, δεν θέλω ούτε να τα σκέφτομαι αυτά. Όμως, δεν επιτρέπεται να κάνω διαφορετικά – καί δεν θα υποχωρήσω, ούτε θα σιωπήσω· πρόκειται γιά επιβαλλόμενους θανάτους καθ’ όλα άφταιγων Ελλήνων κι Ελληνίδων. Πρόκειται γιά δολοφονίες, όχι αυτοκτονίες. Αν μή τί άλλο, οι «κλασικοί» αυτόχειρες πάντα αφήνουν σημείωμα, καθώς γνωρίζετε – κι εδώ έχουμε θανάτους ξαφνικούς κι αναιτιολόγητους. Χωρίς σημειώματα.
Πρόκειται γιά καραμπινάτες εχθρικές ενέργειες εναντίον του Ελληνικού Λαού – καί στους εχθρούς μας δεν θα χαριστώ.
Πάμε, λοιπόν, ν’ αναλύσουμε όσα αφήσαμε. Διότι, δυστυχώς, στην αιτιολόγηση του θλιβερού αυτού φαινομένου υπάρχουν κι εκδοχές χειρότερες των όσων ήδη αναφέραμε.

α. Γίνεται καί χωρίς συσκευές!
Κατ’ αρχήν, είπαμε πως η όλη ζημιά γίνεται με τη βοήθεια των τηλεοπτικών εκπομπών. (Κυρίως – αλλά καί του ψηφιακού ραδιοφώνου, ή των κινητών τηλεφώνων. Καί φυσικά καί στο Διαδίκτυο… αλλά εκεί απαιτείται να βλέπεις συνέχεια φιλμάκια σε πλήρη οθόνη – καί να έχεις ταχύτατη σύνδεση. Να μην “κρεμάει”, δηλαδή, η ροή εικόνας.) Σωστό, παρ’ ότι αυτές εδώ καί χρόνια είναι ψηφιακές – καί στο ψηφιακό δεν χωράει αλλοίωση.
Δηλαδή, δεν χωράει εύκολα· όχι «καθόλου»! Μιά τέτοια δουλειά, είναι κατ’ αρχήν εφικτή. (Στη θεωρία, δεν υφίσταται λόγος να την αποκλείει.) Αν κι όχι από ερασιτέχνες. Κι όχι με φτηνό εξοπλισμό.
Σωστά μέχρις εδώ… Όμως, τί γίνεται, όταν έχουμε ανθρώπους, που βλέπουν φρικιαστικά οράματα (με εντολές αυτοκτονίας) στον ύπνο τους; Ή παρόμοιες εικόνες στο ξύπνιο τους, κι ενώι δεν υπάρχει πουθενά δίπλα τηλεόραση; (Πχ ενώι περιμένουν στη στάση του λεωφορείου.)
Το μόνο λογικό συμπέρασμα, είναι πως οι εκπομπές αυτού του είδους περιέχουν σήματα, που χτυπάνε κατ’ ευθείαν σε συγκεκριμένα εγκεφαλικά κέντρα. Αυτό, πάλι, προϋποθέτει πως ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί να φέρεται ως συσκευή-δέκτης, επομένως δεν χρειάζεται ένας ηλεκτρονικός δέκτης εκεί κοντά. (Πράγμα που -δηλ. η ιδιότητα του εγκεφάλου να προσομοιάζει δέκτη- φαίνεται να ισχύει απόλυτα.)
Το οποίο μας φέρνει στο επόμενο συνεπαγόμενο ερώτημα.

β. Πώς, καί σε ποιά άτομα;
Η μόνη εξήγηση εδώ, είναι πως οι λεβέντες με τα υποσυνείδητα μηνύματα άρχισαν να εφαρμόζουν τα εργαστηριακά συμπεράσματα της έρευνας του ανθρωπίνου εγκεφάλου, που καταγράφουν από τη δεκαετία του 1950. (Γιά να μή βάλουμε στον λογαριασμό καί μερικές προπολεμικές δεκαετίες τέτοιας “έρευνας” – με ναζιστές “επιστήμονες”, κτλ.)
Επόμενο ερώτημα:
Κι αφού οι εκπομπές είναι μαζικές, τότε γιατί δεν έχουμε μαζικές αυτοκτονίες, αλλά μεμονωμένες;
Επειδή, είτε:
(i) δεν βλέπουν όλοι τηλεόραση, είτε
(ii) δεν βλέπουν όλοι την ίδια εκπομπή στην τηλεόραση, είτε
(iii) δεν είναι όλοι καθηλωμένοι στην τηλεόραση καθ’ όλη τη διάρκεια της εκπομπής, είτε…
…(iv) ”τσιμπάνε” στο θανάσιμο κέλευσμα μονάχα συγκεκριμένα άτομα, των οποίων τα εγκεφαλικά κέντρα ταιριάζουν με τον κυματισμό της εκπομπής. Κι ενδεχομένως αυτά τα άτομα ν’ ανήκουν σε μιά συγκεκριμένη φυλετική ομάδα.
Αυτό το συμπέρασμα μάλλον έχει αφήσει άφωνα αρκετά άτομα του αναγνωστικού κοινού, αλλά θα πούμε δυό κουβέντες καί γι’ αυτό. Δεν κάνουμε πίσω.

γ. Ελληνική φυλή κι υποφυλές
Γιά να κάνουμε πλήρη έρευνα (κι όχι πρόχειρη κουβέντα), είναι ευνόητο πως θα έπρεπε να μάθουμε καί τις φυλετικές καταγωγές των θυμάτων. Φυσικά, πρόκειται γιά Έλληνες κι Ελληνίδες· αυτό δεν αμφισβητείται. Όμως, το έθνος μας αποτελείται από υποφυλές. Υπάρχει, δηλαδή, ένας κοινός φυλετικός κορμός, αλλά ο οποίος έβγαλε κλαδιά καί παρακλάδια. (Έτσι εξηγούνται οι πολλές διαφορετικές φάτσες, που προβληματίζουν τον Παλαιό!)
Αυτό (δηλ. η ύπαρξη υποφυλών) δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό· ίσα-ίσα, αυτή η διαφοροποίηση (αλλά πάντα ΕΝΤΟΣ της φυλής μας, το τονίζω!) δημιουργεί την απαραίτητη “διαφορά δυναμικού”, γιά να μπορούμε να κινηθούμε προς τα υψηλά καί τα ωραία. Αντιθέτως, υπόδειγμα μονοφυλετικού έθνους χωρίς υποφυλές είναι οι Ισλανδοί – αλλά, ειλικρινά δεν γνωρίζω καθόλου, αν αποτελούν ζηλευτό πρότυπο. (Ναί, στρίμωξαν τους λαμογιοτραπεζίτες τους δικούς τους, σε αντίθεση μ’ εμάς, που τους δώσαμε άφεση αμαρτιών – αλλά, ρέ παιδί μου, έχουν έστω ένα αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο δικό τους; )
Παρεμπιπτόντως, οι Ισλανδοί πρόσφατα μοσχοπούλησαν τη βάση με τα γενετικά τους δεδομένα σε κάτι ηπαπαραίους γενετιστές. Γιατί; διότι (λόγωι μακραίωνης απομονώσεως στο νησί τους) αποτελούν φυλή “μονοκαλλιέργεια” με καθαρότητα 95%, απ’ όσα διαβάζω (κι απ’ όσα θυμάμαι), οπότε παρουσιάζουν τρομερό μελετητικό ενδιαφέρον. Πάντως, αν κάναμε κι εμείς το ίδιο, εμένα δεν θα μου άρεσε καθόλου!
Εμείς, όμως, με τα γενετικά καταφέραμε άλλο καλό: εφ’ όσον ο φρύδιας γιαλαντζή “εθνάρχης” μάντρωσε όλον τον κόσμο σε Αθήνα καί Θεσσαλονίκη, από τη δεκαετία του 1970 καί μετά (λόγωι γενετικής αναμίξεως των υποφυλών μας) άρχισαν να βγαίνουν πολύ όμορφα παιδιά. Σήμερα, η όμορφη Ελληνίδα είναι πιά “πληθωριστικό χαρτονόμισμα”! Έχει μετατοπιστεί αγρίως προς το ένα άκρο η Γκαουσσιανή κατανομή της ομορφιάς της σημερινής Ελληνίδας – κι αν βάλεις στον λογαριασμό καί τις (όχι όμορφες, αλλά) “μή άσχημες”, πρέπει πλέον να βάλεις αγγελία, γιά να βρείς άσχημη Ελληνίδα! Lol!!!
Γιά να κλείσουμε το θεματάκι, θυμηθήτε ότι ανάμειξη (των Αττικών) υποφυλών επεχείρησε κι ο Θησέας. (Ουδέν καινόν!) Αντιθέτως, σε κάτι (μέχρι τη δεκαετία του 1970) απομονωμένα χωριά δικά μας, όπου δεν μπορεί να γίνει εύκολα ανανέωση της γονιδιακής δεξαμενής, παναπεί όπου όλοι είναι μάλλον στενοί συγγενείς μεταξύ τους, βγαίνουν άτομα χαζά / ασθενικά / επιθετικά / με ψυχικά νοσήματα, καί άλλα αρνητικά χαρακτηριστικά.

Τί θέλω να πω μ’ όλη αυτή την κουβέντα γιά τις υποφυλές; Απλούστατα, ότι ενδεχομένως μεταξύ τους να έχουν διαφορετικά εγκεφαλικά κέντρα (δες πχ πόσες Ελληνικές διάλεκτοι υπάρχουν!), άρα στις εκπομπές των υποσυνειδήτων μηνυμάτων ενδέχεται να “τσιμπάνε” μερικές υποφυλές, κι όχι οι υπόλοιπες.
Αυτό, βεβαίως, είναι μιά σκέψη που τρομάζει· αλοίμονό μας, αν “αυτοί” έχουν φτάσει μέχρις εκεί!!!
Τί συνεπάγεται, δηλαδή, αυτό, κι είναι τόσο τρομακτικό; απλούστατα, ότι “αυτοί” τώρα θα μπορούν (μέσωι ηλεκτρομαγνητικών εκπομπών) να καθαρίσουν μαζικά μιά Ελληνική υποφυλή, αφού βρήκαν το “κουμπί” της… αύριο (κι όσο προχωράει η έρευνά τους) μιά άλλη, καί ούτω καθ’ εξής. Μέχρι να μή μείνει εδώ κανένα άτομο γηγενούς καταγωγής.
(Ειρήσθω ότι στα άτομα μικτής υποφυλετικής καταγωγής, τα εγκεφαλικά κέντρα θα προσεγγίζουν οπωσδήποτε εκείνα του ενός, ή του άλλου γονέα. Δεν αλλάζει στην βιοκατασκευή κάτι τόσο δραστικά, δηλαδή.)
Αυτά ακριβώς συνεπάγεται. Όμως, είπαμε πως δεν θ’ αποφύγουμε την απόξεση της πληγής αυτής, όσο κι αν πονάει.

δ. Ένας-ένας!…
Στα τέσσερα “είτε” της δεύτερης ενότητας, υπάρχει ακόμη ένα:
(v) Είτε πρόκειται γιά μεμονωμένες στοχεύσεις.

Πράγματι, τα δεδομένα μας συνηγορούν σ’ αυτό ακριβώς: μερικά εξοπλισμένα κλειστά φορτηγάκια “βάν”, τίγκα στα ηλεκτρονικά, οργώνουν την Ελλάδα καί χτυπάνε μεμονωμένα άτομα (ωθώντας τα σε ανεξήγητη “αυτοκτονία”). Διότι τα συγκεκριμένα θύματα, που αυτοκτόνησαν πηδώντας από μπαλκόνια, είναι κατανεμημένα σ’ όλη την Ελλάδα – καί χωρίς κάποια λογική γεωγραφική ή/καί χρονική (ή άλλου είδους – πχ ηλικιακή) συνάφεια μεταξύ τους. Τουλάχιστον τέτοια, που να φαίνεται εύκολα. (Ναί, το κοίταξα αυτό! Μήν απορείτε: όσα μπορώ, τα ψάχνω χωρίς αναβολή.)
Επίσης, τα άτομα αυτά που αυτοκτόνησαν πηδώντας από μπαλκόνια, ήταν “τυχαίοι περαστικοί”· δεν ήταν πχ αρχηγοί “ενοχλητικών” γιά το κατεστημένο πατριωτικών κομμάτων, κτλ. Βέβαια, δεν αποκλείω την περίπτωση ανάμεσά τους να είχαμε τίποτε “μή συνεργάσιμους” (καί μή εξαγοράσιμους παύλα ιδεολόγους πατριώτες) ερευνητές πολύ προχωρημένων επιστημονικών καί τεχνολογικών θεμάτων, αλλά τη θεωρώ ελάχιστη. (Φυσικά, εμείς οι “κοινοί θνητοί” αυτό αποκλείεται να το γνωρίζαμε, αλλά τέτοια μυστικά σπάνε γιά παιχνίδι από τις σοβαρές “υπερεσίες”.)
Όμως, σε τέτοιες περιπτώσεις συνήθως “μιλάει” το πρακτόρικο πιστόλι καί η ένεση με μή ανιχνεύσιμο δηλητήριο. Όχι τα ηλεκτρονικά πειράματα με εκπομπές. (Κλασικές μέθοδοι, γιά …σιγουριά… ότι αυτός που πέθανε, είναι …πολύ πεθαμένος!    )

Καί γιατί τα εξοπλισμένα βάν κάνουν αυτή τη δουλειά; Μά, γιά πειραματισμό, εν όψει σοβαρωτέρων μεμονωμένων στόχων στο μέλλον! (Παναπεί, όταν φτάσουν στο 100% τα ποσοστά επιτυχίας της μεθόδου.) Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.
Δυστυχώς, φαίνεται πως βρήκαν στα σίγουρα το σε ποιό εγκεφαλικό κέντρο χτυπάει η εντολή “πήδα από το μπαλκόνι” (καί πιάνει!). Όπως βρήκαν στα σίγουρα το κόλπο, να γεμίζουν το μυαλό κάποιου με “επιθετικούς δράκους”, ή “σκιές” – καί να τον κάνουν να επιτίθεται γιά να σκοτώσει, ή ν’ αυτοκτονεί (επειδή “τον κυνηγάνε οι δράκοι”). Συνήθως, όμως, το δεύτερο αυτό κόλπο το χρησιμοποιούν γιά πολιτική, ή με άλλον τρόπο εκμεταλλεύσιμη στόχευση.
(Κυρίως γιά ιστορίες με …δράκους στα ΜΜΕ. Αν διαβάζετε ειδησεογραφία, θα εκπλαγήτε με το πόσο συχνά βλέπει κάποιος συλληφθείς γιά έγκλημα δράκους μέσα στην κεφάλα του· από τον υπαρχηγό του πσώρρα, μέχρι τον …Χλωρό στην εντατική, νομίζω καί τον παρ’ ολίγον δολοφόνο της …δρακουλοκόρης προ ετών – καί δε συμμαζεύεται.)
Όμως, όλα δείχνουν επίσης πως “αυτοί” ακόμη πειραματίζονται.
Ευτυχώς.

ε1. Παραπληροφόρηση;
Πάμε, τώρα, να δούμε ακόμη μία πιθανή ψηφίδα στον γρίφο – δυστυχώς, ούτ’ αυτή ευχάριστη. Ούτ’ αυτή να ρίχνει ένα κάποιο χαρμόσυνο φώς προς τη λύση καί την αποτροπή.
Με το κύμα των ξαφνικών κι ανεξηγήτων αυτοκτονιών ( ; ) απ’ τα μπαλκόνια, οι πάντες άρχισαν να υποψιάζονται πως κάτι τρέχει. Διότι, μία ή δύο φορές είναι σύμπτωση. Τρείς ή τέσσερεις, αμφιβολία. Αλλά, από πέντε καί πάνω, μαρτυρούν ποιητικό αίτιο.
Κι αυτό που τρέχει, είναι πως αυτοί οι θάνατοι προκαλούνται από συγκεκριμένο αίτιο. Καί όχι, δεν είναι πάντα η τηλεόραση, ούτε πάντα το όποιο ψυχιατρικό ιστορικό, ή αιτίες όπως πχ η χρεωκοπία.
Λοιπόν, σχεδόν κανείς δεν πείθεται από τις (συμφοριασμένες) “εξηγήσεις” των ΜΜΕ, κι όλοι αρχίζουν να υποψιάζονται την πραγματική αιτία: ακτινοβολίες!!! (Συν όλα, όσα προανέφερα – εγκεφαλικά κέντρα, κτλ.) Οπότε, τί κάνουν οι “υπερεσίες”, όταν πάνε να τις τσακώσουν με την κλεμμένη γίδα στην πλάτη; Αμολάνε το μελάνι της σουπιάς! Δηλαδή, εφευρίσκουν μιά εξήγηση εύλογη, ακόμη καί …συνωμοσιολογική! Μ’ άλλα λόγια, δεν διστάζουν να καρφώσουν ανοιχτά κάποια στοιχεία τους, προκειμένου να γλυτώσουν κάποια άλλα, σημαντικώτερα.
Μετά, το όλο πακέτο των “εξηγήσεων” το διοχετεύουν στη δημοσιότητα – καί κυρίως μέσα από το Διαδίκτυο. Διότι τα (τρομάρα τους!) “έγκυρα” κι “έγκριτα” ΜΜΕ δεν δημοσιεύουν συνωμοσιολογικές φαντασιώσεις! (Μόνο ψέμματα όλων των λοιπών ειδών δημοσιεύουν.)
Όθεν καί οι “μαγνητοφωνήσεις των ουρλιαχτών των θυσιαζομένων παιδιών”.

Τί θέλω να πω μ’ αυτά;
Δεν αποκαλώ ευθέως βλάκες, ή απατεώνες, όσους έφεραν αυτό το θέμα στο Ελληνόφωνο Διαδίκτυο. Ούτε το ίδιο το θέμα το αποκαλώ ψεύτικο. Έχει μιά στέρεη λογική (δηλ. ότι αυτά τα κάνουν σαδιστές της υψηλής κοινωνίας σε μυστικές αιμοποτικές σέχτες, άρα λογικό είναι που μαγνητοφωνούν τα “κατορθώματά” τους), την οποία την αποδέχομαι κι εγώ· άρα, δεν μπορείς να το απορρίψεις εύκολα. Όμως, σε κάθε τέτοια περίπτωση, αν ψάξεις πολύ προσεκτικά την άκρη της αλυσίδας των Διαδικτυακών δημοσιεύσεων, ενδέχεται να καταλήξεις σε πρακτοράκι, ή πληρωμένο λαμόγιο.
Το οποίο καθηκάκι βγάζει έξω το μελάνι της σουπιάς, όπως το διέταξαν… γιά να γλυτώσουν από το ψάξιμο των περιέργων (καί την τελική δημοσίευση) τα πιό σοβαρά μυστικά.

ε2. Αν όχι ουρλιαχτά παιδιών, τότε τί;
Εδώ, λοιπόν, αν δεν ισχύουν τα περί μαγνητοφωνημένων ανθρωποθυσιών, μπορεί να παίζει κάτι άλλο, τρίς χειρότερο:
Τα υποσυνείδητα ηχητικά μηνύματα “με ουρλιαχτά φονευομένων παιδιών” μπορεί πολύ απλά να είναι κάποιοι σκέτοι, αλλά πολύ συγκεκριμένοι ήχοι, που μοιάζουν πολύ με ουρλιαχτά…
…οι οποίοι όντως χτυπάνε σε κάποια εγκεφαλικά κέντρα,…
…με τελικό αποτέλεσμα ο λήπτης ν’ αυτοκτονεί πηδώντας απ’ το μπαλκόνι. Οι δέ άναρθροι αυτοί ήχοι να φέρουν το ίδιο αποτέλεσμα με την πλήρη αποδοχή από το θύμα της φραστικής, διατυπωμένης εντολής: “- Πήδα απ’ το μπαλκόνι!”.
Οπότε, δεν χρειάζονται κάν έναρθρες λέξεις καί φράσεις, γιά να γίνει ζημιά σε κάποιον. Κι αυτό είναι το τρομακτικό στην ιστορία μας!!!

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τις συνέπειες… το πού πάμε, αν “αυτοί” έχουν ανακαλύψει τέτοια “ξόρκια”, που δεν γνωρίζουν φράγμα γλώσσας!!! (Καί άρα, φυλής;… ) Θυμηθήτε καί το τί σας είχα γράψει, ότι η προβλεφθείσα “δικλείδα ασφαλείας” γιά τα ανθρωποειδή του Προμηθέα καί τα τέρατα των Ατλάντων (αν αυτά γινόντουσαν καί γίνουν ανεξέλεγκτα) είναι κάποιος ήχος! Αν -γιά κάποιους λόγους- έχουμε κι εμείς τέτοια Αχίλλειο πτέρνα κι “αυτοί” την ανακάλυψαν, τότε καταλαβαίνετε ότι το φυλετικό μέλλον μας είναι ΠΟΛΥ δυσοίωνο… Καί, ως φαίνεται απ’ τα μπαλκονάτα σαλταρίσματα, δυστυχώς το έχουμε αυτό το “κενό ασφαλείας”.
Σε μιά τέτοια περίπτωση, η όλη ιστορία με τα ουρλιαχτά κτλ απλά αποσκοπεί να στρέψει αλλού την προσοχή μας, κι όχι εκεί που καίει.

[Παρενθεσάρα:
Εδώ ξεπηδάει εύλογο πολλαπλό καί ζεματιστό ερώτημα γιά το «κενό ασφαλείας»:

• Πώς, πόθεν, καί γιατί;
• Κι από πότε;
• Μά, δεν είναι ο Έλλην τέλεια κατασκευή ανθρώπου; Έχει ατέλειες, καί δή τόσο ευτελείς;…

…Δεν θ’ απαντήσω. Καί διότι, ειλικρινά, δεν γνωρίζω· καί διότι υποψιάζομαι πως η απάντηση ξεφεύγει αγρίως σε μέγεθος καί προαπαιτούμενες γνώσεις. Όμως, όποιος άλλος θέλει να επιχειρήσει απάντηση, καλόδεχτος.]

Αν ακόμη υπάρχουν αρκετοί αναγνώστες, που αμφιβάλλουν γιά όσα λέω (καί γιατί να μην υπάρχουν καί να μην αμφιβάλλουν, δηλαδή; ), θα φέρω ένα παράδειγμα: σχεδόν όλοι φρικάρουν με τον ήχο της άκρης μιάς καινούργιας κιμωλίας, που κάνει “σκρίτς” επάνω στον πίνακα. Τα ίδια καί με το να ξύνει κανείς τα νύχια του στον πίνακα, ή σε μέταλλο. Ή το ν’ ακούσεις τον σκύλο σου (που σε πήρε χαμπάρι ότι ήρθες) να γρατσουνάει με τα νύχια του την πόρτα από μέσα.
Το πιάσατε τώρα;
Ως ενίσχυση των ισχυρισμών μου, διαβάζουμε στον -θρυλικό πιά- “Θαυματουργό ψίθυρο του Ερμή”, ότι στις μυήσεις στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε μιά συσκευή, καλούμενη “ηχείον”, που έκανε τέτοια σκρίτς καί σκράτς (σαν την κιμωλία στον πίνακα). Οπότε, αν κανείς δοκίμαζε να τα επαναλάβει με τη φωνή του, ανέβαινε (“εμυείτο”) προς κατάσταση υπερανθρώπου. (Άνοιγε αγρίως η αντίληψή του, γινόταν αθάνατος, κτλ.) Λοιπόν, ποιός με βεβαιώνει ότι ΔΕΝ βρέθηκαν καί διάφοροι τέτοιοι ήχοι καί γιά το αντίθετο; Αν με βεβαιώνει κάποιος, ας ξαναφέρει στη ζωή τις νεκρές γυναίκες των “αυτοκτονιών” αυτών. Κι αν δεν μπορεί, ας σιωπήσει.
Ακόμη μία επιβεβαίωση μας έρχεται από την αρχαία Ελλάδα: είναι οι Κήρες, των οποίων το ουρλιαχτό δεν ήθελε κανείς ν’ ακούσει, γιά να μην πάθει ζημιά. (Καί οι αντίστοιχες Μπανσήηζ των Ιρλανδών.)

Απ’ την άλλη πλευρά… διότι υπάρχει κι η άλλη πλευρά… Αν αυτά το ουρλιαχτά σκοτώνουν τέρατα, τότε είναι προστατευτικά. Μήπως αυτό το γρήγορο «ουλλούλλούλλού» που κάνουν πχ οι Παλαιστίνιες γυναίκες, προέρχεται από εποχές, όπου κάποιες άλλες γυναίκες σκότωναν μ’ αυτό τους πολεμικούς σπαρτούς των Ατλάντων;…

στ. Άμυνα
Επειδή πιστεύω κανείς μας δεν θα ήθελε να επαναληφθούν αυτά τα δυσάρεστα, ας δούμε, τελειώνοντας, τί άμυνα μπορούμε ν’ αντιτάξουμε.
Κατ’ αρχήν, το εύκολο είναι να χρησιμοποιούμε στο ελάχιστο (έως πλήρους μηδενισμού) τις διάφορες ηλεκτρονικές συσκευές επικοινωνίας. Αλλά, επειδή δεν μπορούμε να καταργήσουμε εντελώς το τηλέφωνο, κι επειδή (χρησιμοποιούμε-δεν χρησιμοποιούμε τις συσκευές μας) πλέουμε εκόντες-άκοντες μέσα σε μιά θάλασσα ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων (μιά που υπάρχουν τόσες ισχυρές κεραίες εκπομπής κάθε είδους τριγύρω), τότε πρέπει να φροντίσουμε να βρισκόμαστε με άλλους (φιλικούς) ανθρώπους όσο περισσότερο μπορούμε.
Αυτοί θα μας γλυτώσουν στην άτυχη στιγμή, που θα λουστούμε εντολή σαλταρίσματος! Όπως ακριβώς σε μιά παρέα που πίνει, όλο καί θα βρεθεί ο λιγώτερο μεθυσμένος, γιά να πάει τους άλλους μέχρι τα σπίτια τους.
(Αυτοί, κι οι ενδορφίνες που παράγονται στο κεφάλι μας με τις ευχάριστες καταστάσεις – όπως πχ με την παρέα φίλων. Αντιθέτως, το αίσθημα δυστυχίας είναι ο καλύτερος ρουφιάνος των καταστροφικών υποσυνειδήτων μηνυμάτων.)
Ειρήσθω εδώ ότι μερικούς ανθρώπους μπορεί να τους βοηθήσει η προσευχή κι ο διαλογισμός, ώστε να μην περάσει στον εγκέφαλό τους το καταστροφικό μήνυμα. Αν αισθάνεστε έτσι, από μένα κανένα εμπόδιο καί κανένα πρόβλημα. Κάθε καλή βοήθεια είναι ευπρόσδεκτη, προκειμένου να σταματήσει αυτή η αισχρή κατάσταση με τις υποσυνειδήτως υποβαλλόμενες δολοφονίες.

Λοιπόν, Έλληνα κι Ελληνίδα, ξαναβρές τις πραγματικές κοινωνικές σου σχέσεις, κάνε φιλίες, ερωτεύσου, καί παράτα τα φατσομπούκια!
Όσο γιά σας, ανθελληνικά κόπρανα, παρατήστε τις γυναίκες μας ήσυχες!
Εκτός αν πάτε γυρεύοντας οι Έλληνες να σας …διευρύνουμε τους …πίσω «ορίζοντές» σας!