ΠΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ;[ΟΠΩς ΕΝΑ ΕΘΝΟΣ..]

Γράφει ο Δημήτρης Πεπόνης

Νομίζω πως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε, ή θα πρέπει να σταθμίζουμε, το εξής: Η λεγόμενη «Δύση», αυτό που οι άνθρωποι στις μέρες μας ονομάζουν «Δύση», αποτελεί την μοναδική περίπτωση πολιτισμού στην ιστορία της ανθρωπότητας, που δεν κατάφερε να γεννήσει θρησκεία. Η «Δύση», γέννησε ιδεολογίες, πολίτικες θεολογίες, εκκοσμικευμένους μεσσιανισμούς κ.λπ. Μιλάμε για κοινωνίες, στα πλαίσια ενός πολιτισμού, οι οποίες στάθηκαν ανίκανες να γεννήσουν έστω μια θρησκεία.

Σημείωση:
...[-] Μόνο προπαγανδιστικά μπορούν να ταυτιστούν οι όροι «Δύση» και «Χριστιανοσύνη». Υπάρχουν και άλλοι που ταυτίζουν τους όρους «Ιδεολογία» και «Θρησκεία».

[-] Χρησιμοποιούσε άραγε ο de Maistre ή ο Robespierre τον όρο «Δύση»; Προσωπικά δεν με έχει καλύψει κανένας ορισμός, από όσους κυκλοφορούν, για το τι είναι η «Δύση». Επικρατεί θολούρα και όχι διαύγεια (στις μέρες μας οι περισσότεροι ταυτίζουν την «Δύση» με τον Φιλελευθερισμό. Άλλοι τοποθετούν τις ρίζες της στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Άλλοι μιλούν για λατινική Χριστιανοσύνη ή για εξέγερση-επικράτηση γερμανικών φύλων. Άλλοι αναφέρονται στην Αναγέννηση, η οποία σαφώς είναι περισσότερο Μεσόγειος παρά Ρήνος ή μεγάλη ευρωπαϊκή πεδιάδα, ή στον «διαφωτισμό», ο οποίος είναι σαφώς περισσότερο ηπειρωτική παρά μεσογειακή Ευρώπη, και την «νεωτερικότητα». Άλλοι εννοούν τους Αγγλοσάξονες κ.λπ).
[-] Υπάρχει ένα ιστορικό ερμήνευμα που ισχυρίζεται πως οι Άραβες βρίσκονται επί οκτώ συναπτούς αιώνες σε παρακμή. Δεν με ενδιαφέρει εδώ να εξετάσω εάν και κατά πόσο ισχύει αυτό το ερμήνευμα. Έστω ότι ισχύει. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι το εξής: οι λεγόμενες «δυτικές» κοινωνίες, όχι οκτώ αιώνες, αλλά ούτε ογδόντα ή καλύτερα οκτώ χρόνια παρακμής δεν μπορούν να αντέξουν. Μόλις, έστω για μικρό χρονικό διάστημα, χάσουν την λεγόμενη «υλική» τους βάση (ή παρακμάσουν, όπως π.χ. οι Άραβες), καταρρέουν αυτόματα και βρίσκονται σε κατάσταση διαλύσεως ή υπαρξιακής κρίσεως
«Έρχονται οι Άραβες», είπαν κάποτε οι Πέρσες. Και κατακτήθηκαν. Οι Πέρσες, έχοντας μια πανάρχαια ιστορία, έναν εκλεπτυσμένο πολιτισμό και μια παράδοση αυτοκρατορικής δύναμης πρώτης τάξεως, όταν κατακτήθηκαν από τους Άραβες, (εξ)αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρώα θρησκεία τους, τον Ζωροαστρισμό, με την θρησκεία του άραβα κατακτητή, το Ισλάμ, χωρίς ωστόσο να χάσουν το πνευματικό σφρίγος και την ακτινοβολία τους. Οι υποταγμένοι Πέρσες, αφομοίωσαν, απορρόφησαν και χώνεψαν πνευματικά τα πλήθη των κατακτητών, αφού τους επηρέασαν σε πολλαπλά επίπεδα (όχι μονάχα διοικητικά), διατηρώντας τη γλώσσα τους, της οποίας την επιρροή μάλιστα, διεύρυναν. Κάτι παρεμφερές συνέβη, πέρα από το Χαλιφάτο των Αββασιδών, και με την Οθωμανική Αυτοκρατορία (η περσική επιρροή επί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μπορεί να συγκριθεί με την ελληνική επιρροή επί της Ρωμαϊκής. Γενικότερα η αυτοκρατορία αυτή, η Οθωμανική, είχε την τύχη να δεχτεί επιρροές, και από τους Πέρσες και από τους «Βυζαντινούς»).
Το κυριότερο όμως που έκαναν οι αρχαιότεροι σε τέχνες, πολιτισμό και διοίκηση, κατακτημένοι Πέρσες, το θεμελιώδες, ήταν το εξής: «εθνικοποίησαν» το Ισλάμ, αντικαθιστώντας το σουνιτικό αραβικό Ισλάμ με την περσική σιιτική εκδοχή του, που μέχρι σήμερα αποτελεί πηγή και πολλαπλασιαστή εθνικής ισχύος και περηφάνιας, και συμπληρώνει τον περίφημο ιρανικό πατριωτισμό (ο οποίος διαμορφώθηκε από αγώνες ενάντια στις ιμπεριαλιστικές διαθέσεις των Άγγλων, των Ρώσων και των Αμερικανών). Έτσι λοιπόν, αν και οι Πέρσες κατακτήθηκαν, και έχασαν σε μεγάλο μέρος την λεγόμενη «υλική» τους βάση (ή τέλος πάντων, η «υλική» τους ισχύ παρήκμασε), συνέχισαν να υπάρχουν. Και ως ΙρανοΠέρσες πλέον, με τους οποίους όλοι, Αμερικανοί, Ρώσοι, Κινέζοι και Ινδοί, ασχολούνται -το πιθανότερο είναι πως-, θα αποτελέσουν τον επόμενο περιφερειακό ηγεμόνα.
Εάν δεν «εθνικοποιούσαν» το Ισλάμ και δεν διατηρούσαν τη γλώσσα (θρησκεία και γλώσσα), οι Πέρσες δεν θα ήταν εδώ σήμερα, ή, εάν ήταν, θα υπάγονταν στον Θείο Μπάρμπα-Σαμ (όπως κάποιοι άλλοι).
Η θρησκεία είναι σημαντικότερη απ' ότι νομίζουν ορισμένοι. Μήπως τάχα είναι ηλίθιοι οι Κινέζοι που, την ίδια στιγμή που βρίσκονται σε άνοδο, προσπαθούν να «εθνικοποιήσουν-κινεζοποιήσουν» τον χριστιανισμό στα εδάφη τους και διαποτίζουν με νεο-κομφουκιανισμό το κοινωνικό τους σώμα; Μήπως είναι τυχαίο άραγε, που Ρωσία και Τουρκία (τι ήταν η Τουρκία το 1945, το 1960, το 1971 ή το 1980;), επανήλθαν στο διεθνές στερέωμα δυναμικά, ξεπερνώντας την εξαθλίωση, τον εξευτελισμό και την διεθνή ανυποληψία, κάνοντας κάτι παρεμφερές με αυτό που έκανε αιώνες πριν, το σημερινό Ιράν;
Σημειώσεις:
[-] Οι Πέρσες γνωρίζουν πως οι ιστορικές εξελίξεις, ούτε ευθύγραμμες είναι, ούτε προοδευτικές. Και τούτο διότι έχουν ζήσει περιόδους παρακμής, ανόδων και καθόδων. Μόνο ένας έφηβος είναι δυνατόν να νομίζει πως θα ακμάζει αέναα ή για πάντα. Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο ψυχολογικό στοιχείο των Η.Π.Α και ορισμένων ευρωκεντριστών. «Εάν εγώ είμαι η ανώτερη βαθμίδα, η κορύφωση της ανθρώπινης εξέλιξης, και παρακμάσω, τότε μετά από εμένα -θα έρθει ή θα φέρω εγώ ο ίδιος- το χάος. Ένας κόσμος δίχως αξία».
[-] Σε ένα εντυπωσιακότερο παράδειγμα «έθνους» που δεν έσβησε, ζώντας επί αιώνες ανάμεσα σε μεγαθήρια και μη διαθέτοντας «υλική» ισχύ, θα αναφερθώ στο μέλλον. Πρέπει να δοθεί μια ερμηνεία για το πως είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμα ως διακριτό υποκείμενο, ανάμεσα σε Τούρκους, Πέρσες, Άραβες και Ρώσους, αυτοκρατορίες και εθνικά κράτη, σουνίτες και σιίτες, κομμουνιστές και ορθόδοξους, κάτι τύποι που ονομάζονται «Αρμένιοι».....[Αρθρα του Δ.ΠΕΠΟΝΗ εδώ cosmoidioglossia.blogspot.com]

Η ΜΥΘΙΚΗ ΤΑΡΤΗΣΣΟΣ[Μέρος Β΄]

Η μυθική Ταρτησσός  Μέρος Β΄
Ο Μινωικός πολιτισμός Ελ Αργκάρ Α'


Οι προϊστορικοί πολιτισμοί της Ιβηρικής

Την ανάμειξη του χαλκού με το αρσενικό στις εγκαταστάσεις του Μιλλαρέν την 4η χιλιετία π.χ. ακολούθησε η αντικατάσταση του την 3η χιλιετία π.χ. με την παρασκευή του μπρούτζου απο την ανάμειξη του χαλκού με τον κασσίτερο λόγω του το αρσενικό δημιουργούσε δηλητηριώδεις επιπτώσεις στον ανθρώπινο οργανισμό. H κατασκευή των αντικειμένων απο μπρούτζο έφτασε στο αποκορύφωμα του στις πόλεις Μιλλαρέν την περίοδο 2600 - 2400 π.χ., ο πολιτισμός των Μιλλαρέν της Αλμέρας κράτησε περισσότερο απο μία χιλιετία με έντονη παραγωγή πολύτιμων υλικών απο μπρούτζο και χρυσό. Η φθορά των πόλεων Μιλλαρέν άρχισε μετά το 2400 π.χ. για ανεξήγητους λόγους ειδικά λόγω κούρασης των κατοίκων, διχόνοιας και εμφύλιων συγκρούσεων όπως φαίνεται απο τους τάφους εκείνης της περιόδου στους οποίους βρέθηκαν πολεμικά εργαλεία. Η παρακμή έφερε μέσα σε δύο αιώνες την καταστροφή των πόλεων Μιλλαρέν οι οποίες μέχρι το 2200 π.χ. είχαν ερημωθεί, τα αποθέματα όλων των πολύτιμων μετάλλων χαλκού, χρυσού και κασσίτερου εξακολουθούσαν να υπάρχουν αλλά χωρίς τις πόλεις θα παρέμεναν ανεκμετάλλευτα. Τα παγκόσμια αποθέματα κασσίτερου όπως έχουμε ξαναπεί άρχισαν να εξαντλούνται απο το 2500 ώς το 2200 π.χ. με αποτέλεσμα εκείνη την εποχή να σταματήσει να παράγεται μπρούτζος, ο παραγόμενος μπρούτζος απο τότε ήταν πολύ χαμηλής ποιότητας με ελάχιστη πρόσμιξη κασσίτερου μόλις γύρω στο 2%.  Η εξάντληση του κασσίτερου εκείνη την εποχή στην ανατολή πιθανότατα να οφείλεται στην καταστροφή του πολιτισμού Μιλλαρέν την ίδια εποχή με ταυτόχρονο τερματισμό της εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ιβηρικής οι οποίες ήταν πιθανότατα η μεγαλύτερη πηγή σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Την ίδια εποχή 2400 - 2200 π.χ. όπως δείχνουν τα αρχαιολογικά ευρήματα ξεκίνησε η παρασκευή μπρούτζου στα Βρετανικά νησιά προφανώς η φθορά των πόλεων Μιλλαρέν οδήγησε τους μεταλλουργούς να αναζητήσουν άλλα μέρη με κοιτάσματα κασσίτερου για να εγκαταστασθούν, μέσω θαλάσσης στην δυτική Ευρώπη.  Το κοντινότερο μέρος ήταν τα Βρετανικά νησιά, την ίδια εποχή ξεκίνησε η εκμετάλλευση των Βρετανικών μεταλλουργικών πηγών το πρόβλημα ήταν  μόνο οτι τα κοιτάσματα κασσίτερου στην Βρετανία ήταν αισθητά λιγότερα σε σχέση με την Ιβηρική.


Ο προϊστορικός οικισμός Ζαμπουζάλ

Οι νέοι δρόμοι στην Μεγάλη Βρετανία δημιούργησαν νέες αποικίες τόσο των ίδιων των ανθρώπων των πόλεων Μιλλαρέν όσο και των υπόλοιπων Μινωιτών στα παράλια της Πορτογαλίας χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο νεολιθικός οικισμός Ζαμπουζάλ/Zambujal που βρίσκεται στην πόλη Τόρες Βέντρας/Torres Vedras της Πορτογαλίας στον Πορτογαλικό νομό Αζαμπούζα/Azambuja 50 Km βόρεια απο την πρωτεύουσα Λισσαβώνα, ιδρύθηκε γύρω στο 2600 π.χ. Οι Μινωίτες γνώρισαν την περίοδο 2400 - 2100 π.χ. μεγάλη οικονομική παρακμή λόγω της καταστροφής των πόλεων του πολιτισμού Μιλλαρέν της Αλμέρας επειδή χωρίς αυτές δέν μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τα πλούσια μεταλλεύματα της περιοχής, όπως είδαμε το ίδιο γεγονός έφερε παγκόσμια πτώση στην κατασκευή του μπρούτζου αφού ο κασσίτερος υπήρχε πλούσιος μόνο στην νότια Ιβηρική. Η διάσωση του οικισμού Ζαμπουζάλ στην Πορτογαλία δέν έφθανε γι'αυτό δημιούργησαν νέες πόλεις με νέες κατοίκους στην περιοχή της Αλμέρας όπου άκμασαν οι Μιλλαρέν, ξεκίνησε τότε μιά νέα μορφή πολιτισμού για την Ιβηρική με εκμετάλλευση των ορυχείων και την παρασκευή μετάλλων. Οι νέοι άποικοι οι οποίοι ήταν Μινωίτες σε ανάμιξη με παλιότερους Ίβηρες δημιούργησαν απο τον νέο πολιτισμό Έλ Αργκάρ Α'/El Argar ο οποίος θα γνωρίσει νέα μεγάλη έξαρση απο το 1900 π.χ. με επίκεντρα τις πόλεις της Πορτογαλίας και οι νέες πόλεις Ελ Αργκάρ Α' της Αλμέρας.
Χαρακτηριστικότερος εκπρόσωπος του πολιτισμού Ελ Αργκάρ ήταν η ίδια η Πορτογαλική πόλη Ζαμπουζάλ που άκμασε πάνω απο μιά χιλιετία ώς το 1300 π.χ. τα ερείπια της Ζαμπουζάλ ανακαλύφθηκαν (1936) απο τον διάσημο Πορτογάλο αρχαιολόγο Λιονέλ Τριντάντε/Leonel Trindade (1903 - 1992) κατόπιν συνεχίστηκαν απο τους Segundo Sanrmeister και Hermanfrid Schubart έως το 1969. Τα σπουδαιότερα ευρήματα ήταν μεγάλα τείχη με ημικυκλικούς πύργους οι οποίοι συνήθως καλύπτονταν με τρούλο, κοντά στα τείχη υπήρχαν ισχυρά κτίσματα για την προστασία της περιοχής οι οχυρώσεις επεκτάθηκαν σημαντικά μετά το 1700 π.χ., η πτώση του πολιτισμού του Ελ Αργκάρ Α' οφείλεται στο οτι οι Μινωίτες είχαν πλημμυρίσει τόσο πολύ την παγκόσμια αγορά με φθηνό κασσίτερο ώστε το μέταλλο του μπρούτζου να χάσει την αξία του. Ακολούθησε η καταστρεπτική έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης (1630 π.χ.) με απίστευτες επιπτώσεις στην ανθρωπότητα τότε καταστράφηκε και ο Μινωικός πολιτισμός, σύντομα στον Ελληνικό χώρο η καταστροφή των Μινωιτών οδήγησε στην ανάδειξη νέων δυνάμεων στον Ελληνικό χώρο οι οποίες σύντομα θα πρωταγωνιστήσουν τόσο στην Ελλάδα όσο και στις αποικίες με το όνομα Μυκηναϊκός πολιτισμός ή Αχαιοί ή Αχιγιάβα σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές των Χεταίων.

Η εγκατάσταση των Μυκηναίων στην Ιβηρική - πολιτισμός Ελ Αργκάρ Β'



Αρχαιολογικά ευρήματα απο την περιοχή της Ταρτησσού

Οι Μυκηναίοι ήθελαν με την σειρά τους να εκμεταλλευτούν τα πολύτιμα μέταλλα της νότιας Ισπανίας κάτι που τους οδήγησε σε οργανωμένες εκστρατείες στην περιοχή για την υποταγή των πόλεων Ελ Αργκάρ Α' της Αλμερίας και την δημιουργία νέων πόλεων με δικούς τους αποίκους οι οποίοι θα επεξεργάζονταν τα μέταλλα προς όφελος τους. Οι εκστρατείες του Ηρακλή στην Ιβηρική για την τέλεση του 10ου άθλου του με τον φόνο του γίγαντα Γηρυόνη και την αρπαγή των βοδιών του αυτό ακριβώς συμβόλιζε. Ο χρυσός συναλλασσόταν τότε με ελάσματα υπο την μορφή βοός τα οποία υπήρχαν εν αφθονία στην Ιβηρική χερσόνησο και ήταν το βασικό μεταφορικό εργαλείο για τις χερσαίες μετακινήσεις τους μεταξύ της ανατολής και της δυτικής Ευρώπης. Οι Μυκηναίοι ίδρυσαν νέες μεγάλες πόλεις στις ίδιες περιοχές της Αλμέρας αλλά το πιό αξιοσημείωτο στις Μυκηναϊκές εγκαταστάσεις είναι οτι επεκτάθηκαν σημαντικά στην δυτική Ανδαλουσία, στα στενά του Γιβραλτάρ και ακόμα δυτικότερα στις περιοχές που βρίσκονται σήμερα οι Ισπανικοί νομοί του Κάδιξ και της Ουέλβας. Οι Ιβηρικές πόλεις εισέρχονται σε μιά νέα φάση ενός νέου πολιτισμού με το όνομα Ελ Αργκάρ Β' που θεωρείται σαν συνέχεια του Ελ Αργκάρ Α' ή πολιτισμός της Αταλαίας/Horizon of Atalaia ξεκινάει το 1500 π.χ. (πιθανή εποχή της εκστρατείας του Ηρακλή στην δύση) μέχρι το 1100 - 1000 π.χ. με την εισβολή των Φοινίκων απο την Τύρο στην Ιβηρική, στον πολιτισμό Έλ Αργκάρ Β' το κέντρο βάρους μετατοπίζεται στην δυτική Ανδαλουσία δυτικότερα απο τα στενά του Γιβραλτάρ.

Μπρούτζινο αντικείμενο απο την Ταρτησσό

Η θρυλική πόλη της Ταρτησσού η κορυφαία Ιβηρική πόλη της αρχαιότητας εξαφανισμένη σήμερα κάτω απο το δέλτα του ποταμού Γκουαδαλκουιβίρ ή κάτω απο τον ωκεανό στα σύνορα των νομών Κάδιξ και Ουέλβας ιδρύθηκε πιθανότατα τότε απο τους Μυκηναίους. Πρωταγωνίστησε σε ολόκληρη την δυτική Ευρώπη ακόμα και μετά την κατάκτηση της χερσονήσου απο τους Φοίνικες (1100 π.χ.) μέχρι την καταστροφή της τον 5ο αιώνα π.χ. απο τους Καρχηδόνιους και τα ακραία καιρικά φαινόμενα, οι κάτοικοι της Ταρτησσού ήταν πάντα ώς το τέλος οι απόγονοι Μυκηναίων χωρίς καμιά ανάμειξη με Φοίνικες. Η σημαντικότερη πόλη που ίδρυσε ο Ηρακλής ήταν η Άβδηρος στα δυτικότερα σύνορα του Ισπανικού νομού της Αλμερίας στα σύνορα με την Γρανάδα για να τιμήσει τον φίλο του Άβδηρο απο την Θράκη που κατασπαράχθηκε απο τα άλογα του Διομήδους πόλη με το ίδιο όνομα έκτισε αργότερα και στην Θράκη την ιδιαίτερη πατρίδα του Άβδηρου απο την οποία καταγόταν και ο Δημόκριτος οι δύο πόλεις άν και απέχουν τόσο μακριά είναι ακόμα και σήμερα αδελφοποιημένες. Ο Ηρακλής εκτός απο τα Άβδηρα ίδρυσε πλήθος πόλεων στην δυτική Ανδαλουσία όπως η Καρπαία/Καρτήια πάνω στον βράχο του Γιβραλντάρ η οποία τα αρχαία χρόνια λεγόταν Ηράκλεια, δυτικότερα την Μελουρία αλιευτικό κέντρο, την Βελών αλλά και την ίδια την Ταρτησσό στις όχθες του ποταμού Γκουαδαλκουιβίρ (οι αρχαίοι Έλληνες τον έλεγαν Βεάτη) την οποία οι αρχαίοι απο την εποχή που εξαφανίστηκε την μπέρδευαν με την Καρπαία.

Επιγραφή σε τάφο της Ταρτησσού

Τα Άβδηρα και προπαντώς η Ταρτησσός ήταν οι σημαντικότερες πόλεις του Ιβηρικού πολιτισμού Ελ Αργκάρ Β' των Μυκηναίων με την μόνη διαφορά οτι μετά το 1100 π.χ. με την εισβολή των Φοινίκων τα Άβδηρα κατελήφθησαν απο τους Φοίνικες που τα ονόμασαν Άδρα. Η Ταρτησσός αντίθετα συνέχισε να διοικείται απο τους παλιότερους Μυκηναίους κατοίκους ώς το τέλος της, τα Άδρα είναι σήμερα μιά γραφική παραλιακή κωμόπολη πάνω σε λόφο στις όχθες του ποταμού Άδρα με 24.000 κατοίκους. Τόπος τέλεσης του 10ου άθλου του Ηρακλή με τον Γηρυόνη σύμφωνα με την παράδοση ήταν το λιμάνι του Κάδιξ αλλά εκεί οι Φοίνικες οι οποίοι ήρθαν στην περιοχή τον 11ο αιώνα π.χ. έκτισαν την πρωτεύουσα τους στην Ιβηρία, δέν υπάρχουν αναφορές για προηγούμενη πόλη απο τον Ηρακλή. Η ταύτιση του Κάδιξ με τον Ηρακλή οφείλεται πιθανώς σε σύγχυση που δημιουργήθηκε στους Έλληνες την εποχή κυριαρχίας των Φοινίκων στην Ιβηρία τότε ήταν η σημαντικότερη πόλη στην περιοχή των στενών του Γιβραλτάρ  όπως σύγχυση ήταν και η ταύτιση της Καρπήιας με την εξαφανισμένη Ταρτησσό. Ο Όμηρος σε στίχους της Ιλιάδας μιλάει για χρυσοφόρα γή στα δυτικά όρια της γής πρίν απο τον μεγάλο ωκεανό στην οποία οι κάτοικοι ήταν πολύ ευτυχισμένοι απο τα πλούτη τους και ζούσαν πολλά χρόνια (Ιλιάς, Θ 485) η μεγάλη ακμή της πόλης της Ταρτησσού ήταν το δεύτερο μισό της 1ης χιλιετίας π.χ. (1500 - 1000 π.χ.) τότε ήταν η μεγαλύτερη πόλη της δυτικής Ευρώπης και το πλουσιότερο βασίλειο του κόσμου. Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν την Ταρτησσό ώς το τέλος του κόσμου λόγω του Ατλαντικού ωκεανού μιλούσαν για αυτήν με μεγάλο δέος και δημιούργησαν μυθικές δοξασίες για την ύπαρξη στην περιοχή γιγάντων, γοργόνων και άγριων θαλασσίων τεράτων όπως η Ταρτησσία μύραινα τα ευρήματα της περιοχής αποδεικνύουν πραγματικά τις σκέψεις των Ελλήνων για τα συγκεκριμένα τέρατα τα οποία απεικονίζονταν σε διάφορα αντικείμενα.

Η θρυλική πόλη Ταρτησσός σύμφωνα με την Βίβλο



Ο βασιλιάς Σολομώντας - έργο του Γερμανού
ζωγράφου Γουσταύου Ντορέ (1866)

Οι Ταρτησσαίοι εκτός του οτι ήταν οι πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου και οι μεγαλύτεροι επεξεργαστές πολύτιμων μετάλλων ήταν οι πιό διάσημοι έμποροι και θαλασσοπόροι σε ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο. Δημιούργησαν εμπορικές αποικίες με τα πανίσχυρα πλοία τους τόσω μέσω του Ατλαντικού στην Βρετανία όσο μέσω της Μεσογείου και της Ερυθράς θάλασσας στην Ινδία οπου έχτισαν μεγαλιθικά κτίρια, βρέθηκαν στην Ινδία επιγραφές του 1000 π.χ. με αναφορές στην Ιβηρία. Την παγκόσμια εμπορική θαλασσοκρατορία των Ταρτησαίων όσο και την Ελληνική τους καταγωγή επιβεβαιώνει για την ίδια εποχή η Βίβλος η οποία αναφέρεται σε αυτήν με το όνομα Θαρσείς με πλήθος αναφορές απο όλους τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης (Ησαΐας, κεφάλαιο 23 - Ιων 1:1-3 και 4:2 - Ιεζεκιήλ 27 : 25 - 26) στο Κεφάλαιο της Γέννεσης (Γεν 10:4 και 1 Χρονικών 1:7) λέει οτι ο γενάρχης τους Θαρσείς ήταν γιός του Ιαυάν (ταυτίζεται με τους Έλληνες ή Ίωνες) και δισέγγονος του Ιάφεθ (ταυτίζεται με τους Ινδοευρωπαίους).  H Βίβλος λέει συγκεκριμένα στο 10ο Κεφάλαιο της Γένεσης :

1. Και ούται είναι αι γενεαλογίαι των υιών του Νώε Σήμ, Χάμ και Ιάφεθ και εγεννήθησαν εις αυτούς υιοί μετά τον κατακλυσμόν.
2. Οι υιοί του Ιάφεθ ήταν Γομέρ και Μογώγ, και Μαδαί και Ιαυάν και Θουβάλ και Μεσέχ και Θειράδ
3. Και οι υιοί του Γομέρ, Ασχενάζ και Ριφάθ και Θωγαρμά
4. Και οι υιοί του Ιαυάν Ελεισά και Θαρσείς, Κιπείμ και Δωδονείμ
5. Εκ τούτων εμοιράσθησαν αι νήσοι των εθνών εις τους τόπους αυτών εκάστου κατά την γλώσσα αυτού, κατά τας φυλάς αυτών, εις τα έθνη αυτών.

Η Ταρτησσός αναφέρεται απο την Βίβλο εκτενώς την εποχή του βασιλιά Σολομώντα (περίπου 1100 - 1000 π.χ.)  με το όνομα Θαρσείς σαν μιά παγκόσμια εμπορική υπερδύναμη πολύτιμων μετάλλων ιδιαίτερα χρυσού την εποχή που το ίδιο το Ισραήλ σύμφωνα με την Βίβλο πάντα αφού αρχαιολογικά στοιχεία δέν υπάρχουν έγινε για πρώτη φορά στην ιστορία του ισχυρό βασίλειο και άρχισε να ασχολείται με το εμπόριο.

Εργάτες φορτώνουν Φοινικικά εμπορικά πλοία -  Ασσυριακή
τοιχογραφία στα ανάκτορα του Σαργών

Ο Σολομώντας δημιούργησε εμπορικό στόλο με έμπειρους ναυτικούς που τους παραχώρησε ο σύμμαχος του βασιλιάς της Τύρου Χιράμ (1Βασιλέων 9:26-28), τα πλοία έκαναν υπερπόντια ταξίδια μιά φορά κάθε τρία χρόνια μεταφέροντας στο Ισραήλ χρυσάφι, ασήμι, ελεφαντόδοντο, πιθήκους και παγώνια. Στην αναφορά (1Βασιλέων 10:22)  βλέπουμε να χρησιμοποιείται ο όρος "πλοία της Θαρσείς" εννοώντας τα μεγάλα πλοία τα οποία θα μπορούσαν να ταξιδέψουν ως τις Θαρσείς στην άλλη άκρη του κόσμου (1Βασιλέων 22:48, 2Χρονικά 9:21, 2Χρονικά 20:36,37). Η πόλη Θαρσείς ήταν η μεγάλη εμπορική αγορά για την σύμμαχο του Σολομώντα πόλη της Τύρου του βασιλιά Χιράμ, την πόλη των Φοινίκων οι οποίοι την ίδια εποχή θα εγκατασταθούν στην Ιβηρική με πρωτεύουσα το Κάδιξ/Γάδειρα και στην συνέχεια μετά την φθορά της Ταρτησσού θα καταλάβουν ολόκληρη την Ιβηρική χερσόνησο καταστρέφοντας τις περισσότερες απο τις παλιές πόλεις του πολιτισμού Ελ Αργκάρ Β' (Ιερεμίας 10:9 και Ιεζεκιήλ 27:3 - 12). Στα πλοία των Θαρσέων αναφέρεται ο προφήτης Ησαίας όταν πρόβλεψε την πτώση της Τύρου (Ησαίας 23:1-10-14, Ησαίας 66:19, Ησαίας 60:9 ) την εποχή που η Τύρος καταλήφθηκε απο τους Ασσυρίους (876 π.χ.) η πόλη Θαρσείς δέν έχει καμία σχέση με την Ταρσό της Κιλικίας η οποία δέν είχε ούτε κατα φαντασία τα πολύτιμα μέταλλα και τα εξωτικά ζώα που περιγράφονται, όλες οι περιγραφές δείχνουν την Ιβηρική το πιό μακρινό σημείο στην δυτική Μεσόγειο. Ο διάσημος Γερμανός αρχαιολόγος Αδόλφος Σούλτεν/Adolf Schulten (1870 - 1960) ήταν βέβαιος οτι η εξαφανισμένη Ιβηρική Ταρτησσός ήταν η Βιβλική Θαρσείς γράφοντας αναλυτικά τις απόψεις του στο έργο του Tαrtessus (1922), ο ίδιος έκανε ασταμάτητα εκτεταμένες ανασκαφές ολόκληρο το διάστημα (1905 - 1912) στην νότια Ιβηρική για την ανακάλυψη της χαμένης πόλης αλλά χωρίς επιτυχία.


Φοίνικες σε αρχαία τοιχογραφία

Η τεράστια φήμη που είχε η Ταρτησσός την εποχή του Βιβλικού βασιλιά Σολομώντα οπου βρισκόταν στο αποκορύφωμα της δόξας της οδήγησε τους συμμάχους του Σολομώντα Φοίνικες της Τύρου στον εποικισμό της περιοχής της Ιβηρικής την ίδια εποχή (11ος αιώνας π.χ.) σύμφωνα με την Ελληνική παράδοση που συμφωνεί απόλυτα ο εποικισμός της Ιβηρικής απο τους Φοίνικες έγινε 80 χρόνια μετά τα Τρωικά (γύρω στο 1100 π.χ.). Οι Φοίνικες της εποχής του Σολομώντα κατά βάση έμποροι δέν κατέλαβαν στρατιωτικά την περιοχή όπως έκαναν λίγους αιώνες αργότερα οι ομόφυλοι τους Καρχηδόνιοι οι οποίοι ήταν επίσης Φοίνικες της Τύρου αλλά ίδρυσαν μονάχα εμπορικούς σταθμούς για τον έλεγχο του εμπορίου των πολύτιμων μετάλλων, απέκτησαν τον έλεγχο πολλών απο τις πόλεις Ελ Αργκάρ Β' όπως της Καρπήιας και των Αβδήρων αντίθετα η Ταρτησσός δέν επηρεάστηκε χάνοντας λίγο απο την προηγούμενη ισχύ της.   Την πρώτη αναφορά για την πόλη της Ταρτησσού την 1η χιλιετία π.χ. βρίσκουμε σε επιγραφή του Ασσύριου βασιλιά Εσαρχαδών (680-669 π.χ.) ο οποίος με μεγάλο εγωισμό αναφέρει οτι όλες οι περιοχές της Μεσογείου απο την Κύπρο έως την Ταρτησσό την οποία τοποθετεί στο δυτικότερο άκρο της Μεσογείου είναι υποτελείς του χωρίς καμιά πρόσθετη πληροφορία για την πόλη.

Οι Φοίνικες της Τύρου στην Ιβηρική



Ο θεός Μελκάρτ

Η εγκατάσταση των Φοινίκων στην Ιβηρική τερμάτισε τον πολιτισμό Ελ Αργκάρ Β' ή Ατάλαιας Μυκηναϊκής καταγωγής ο οποίος παρέμεινε μονάχα στην Ταρτησσό εισάγοντας μιά νέα μορφή μεταλλουργικού πολιτισμού της Αγίας Βιτορίας στον οποίο συνυπήρχαν Φοίνικες και παλιότεροι κάτοικοι αλλά το πάνω χέρι το απέκτησαν οι Φοίνικες, οι σχέσεις τους μάλλον ήταν ψυχρές κάτι που φάνηκε αργότερα όταν οι ομόφυλοι τους Φοίνικες της Καρχηδόνας κατέστρεψαν την Ταρτησσό. Τα κύρια σημεία εγκατάστασης των Φοινίκων τον 10ο π.χ. αιώνα ήταν η χερσόνησος Κάδιξ στα στενά του Γιβραλτάρ οπου ίδρυσαν την πρωτεύουσα τους στην Ιβηρική, η Καρθαγένη στις Μεσογειακές ακτές της Μούρθιας ενός μικρού Ισπανικού παραλιακού ανατολικά της Ανδαλουσίας και η Ίβιζα στις Βαλεαρίδες νήσους στις 3 αυτές πόλεις ίδρυσαν μεγάλους ναούς αφιερωμένους στον μέγιστο θεό της Τύρου Μελκάρτ/Melqart τον οποίο εσφαλμένα οι Έλληνες ταύτισαν με τον Ηρακλή. Ο θεός Μελκάρτ ήταν παλιός Ασιατικός θεός προερχόμενος απο τον Μότ θεό του θανάτου στο Χαναανίτικο πάνθεον της Ουγκαρίτ έναν απο τους γιούς του Έλ και αδελφούς των Βαάλ δέν δείχνει να έχει καμιά σχέση με τον Έλληνα μυθικό ήρωα Ηρακλή, η πρώτη επιγραφή με το όνομα του βρέθηκε βόρεια απο το Χαλέπι και χρονολογείται τον 9ο αιώνα π.χ.  Ο Μελκάρτ ήταν ο μεγαλύτερος θεός προστάτης της Τύρου ο μεγάλος ιερέας του θεού ήταν στην ίδια τάξη με τον βασιλιά της Τύρου, μεταφέρθηκε με τον ίδιο τρόπο σε όλες τις περιοχές οπου οι Φοίνικες της Τύρου ίδρυσαν αποικία όπως η Καρχηδόνα και οι Ιβηρικές πόλεις, ο Καρχηδόνιος στρατάρχης Αννίβας πρίν αναχωρήσει για οποιαδήποτε εκστρατεία του έκανε θυσία στον Μελκάρτ. Μεγαλύτερη πιθανότητα υπάρχει ο Μελκάρτ να συγχέεται με τον Βοιωτό ήρωα Μελικέρτη γιό του Αθάμαντα και της Ινούς κόρης του Κάδμου λόγω της εκπληκτικής ομοιότητας των ονομάτων τους ο Μελικέρτης καταδιωκόμενος απο τον πατέρα του Αθάμα πνίγηκε με την μητέρα του Ινώ πέφτοντας στην θάλασσα, οι Ρωμαίοι τον λάτρευαν σαν θεό της θάλασσας. Ο ναός του Μελκάρτ στο Κάδιξ/Ελληνικά Γάδειρα είχε δύο μεγάλες χάλκινες κολώνες ύψους 4m που τον στήριζαν κάτι που έδωσε στους αρχαίους Έλληνες την έμπνευση να δημιουργήσουν τον θρύλο της στήλης του Ηρακλέους στο Γιβραλτάρ λόγω της εσφαλμένης σύγχυσης του θεού της Τύρου με τον Έλληνα ήρωα αλλά οι συγκεκριμένες χάλκινες στήλες υπάρχουν σε όλους τους ναούς του Μελκάρτ υπάρχουν στους ναούς της Καρθαγένης, της Ίμπιζας όπως και σε όλους τους ναούς της Καρχηδόνας  και της κοιτίδας Τύρου που λάτρευαν τον θεό.

H πριγκίπισσα Ελίζα απο την
Τύρο ιδρυτής της
Καρχηδόνας

Η ζωή των Φοινίκων στην Ιβηρική επικεντρώθηκε γύρω απο την πρωτεύουσα Κάδιξ απο την οποία οργάνωναν την συνολικά εμπορική δραστηριότητα όλων των πόλεων με την μητρόπολη, οι Καρχηδόνιοι οι οποίοι έφτασαν στην Ιβηρική μετά τον 5ο αιώνα π.χ. μετέφεραν την πρωτεύουσα στην δεύτερη μεγάλη Φοινικική αποικία Καρθαγένη επειδή εξυπηρετούσε καλύτερα τις στρατιωτικές τους δραστηριότητες. Είναι άγνωστο πόσο άλλαξε η ζωή των κατοίκων της Ταρτησσού μετά την εγκατάσταση των Φοινίκων στην Ιβηρική επειδή δέν έχουμε καθόλου ιστορικές αναφορές, την πρώτη αναφορά την βλέπουμε απο τον Έλληνα ιστορικό Ηρόδοτο απο την Αλικαρνασσό (484 - 424 π.χ.) την εποχή του οποίου η Ταρτησσός εξακολουθούσε να κυριαρχεί στην Ιβηρική και να είναι η ισχυρότερη πόλη σε ολόκληρη την δυτική Ευρώπη. Μετά τις αρχές της 1ης χιλιετίας π.χ. έχουμε επιπλέον μαζί με τους Φοίνικες την εισβολή Κελτών απο την Γαλατία, οι Κέλτες αναμείχθηκαν με τους παλιότερους Ίβηρες οι οποίοι ήταν προ - έλληνες δημιουργώντας έναν νέο λαό τους Κελτίβηρες σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χερσονήσου όπως και στην Ταρτησσό.

Ο βασιλιάς Αργανθώνιος και οι αναφορές του Ηροδότου



Ηρόδοτος

Ο Ηρόδοτος στην αναφορά του για την Ιβηρική (Ηροδότου ιστορίαι, Βιβλίο Α' - Κλειώ παρ. 163 - 165) λέει οτι οι Φωκαείς την περίοδο της μεγάλης θαλασσοκρατορίας τους (600 - 570 π.χ.) όταν ίδρυσαν πλήθος απο αποικίες στις δυτικές Μεσογειακές παραλίες επισκέφτηκαν την Ταρτησσό στην νότια Ιβηρική οπου τους υποδέχθηκε ο υπέργηρος βασιλιάς Αργανθώνιος, ο οποίος είναι το πλέον μακρόβιο ιστορικό πρόσωπο του πλανήτη. Οι Φωκαείς χρησιμοποιούσαν την πεντήκορο τα πιό σύγχρονα αρχαία πλοία σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουμε σήμερα την οποία κινούσαν 50 κωπηλάτες 25 απο κάθε πλευρά, η σπουδαιότερη αποικία τους ήταν η Μασσαλία στις νότιες Γαλλικές ακτές (600 π.χ.), άλλες μεγάλες αποικίες τους ήταν το Εμπόριο και το Ημεροσκοπείον (600 π.χ.) στην Ισπανική ακτή της Καταλανίας, η Αλαλία στην Κορσική, η Ολβία στην Σαρδηνία και η Ελέα στην Κάτω Ιταλία.  Ο Αργανθώνιος ο μόνος βασιλιάς της Ταρτησσού για τον οποίο έχουμε πληροφορίες σαν υπαρκτό πρόσωπο έζησε 120 χρόνια και βασίλευσε 80, η χρονική διάρκεια ζωής του βάση των πληροφοριών του Ηροδότου ήταν μεταξύ 665 - 545 π.χ. και η χρονική διάρκεια της βασιλείας του μεταξύ 625 - 545 π.χ. επιβεβαιώνοντας τις πληροφορίες των αρχαίων Ελλήνων οτι οι κάτοικοι της Ταρτησσού στην πλειοψηφία τους ήταν υπέργηροι ξεπερνώντας τα 100 χρόνια λόγω της υπερβολικά ευτυχισμένης ζωής και του αμύθητου πλούτου τους.

Ο βασιλιάς Αργανθώνιος - απο τα
ευρήματα της Ταρτησσού

Ο βασιλιάς Αργανθώνιος δέχθηκε με μεγάλες τιμές τους Φωκαείς και τους ζήτησε να τους παραχωρήσει γή για να ζήσουν άνετα οι ίδιοι και οι οικογένειες τους αλλά εκείνοι ευγενικά αρνήθηκαν επειδή έπρεπε να επιστρέψουν στην πατρίδα τους την Φώκαια να την υπερασπιστούν απο τους Πέρσες που την πολιορκούσαν, ο καλοκάγαθος Αργανθώνιος για να τους ευχαριστήσει τους έδωσε τόσο πολύ χρυσάφι που μπόρεσαν με αυτό στην συνέχεια να χτίσουν γύρω απο ολόκληρη την πόλη τους νέα μεγάλα ισχυρά τείχη. Την ίδια εποχή (7ος - 6ος αιώνας π.χ.) βρέθηκαν δείγματα της Ταρτησσιανής γλώσσας και γραφής τα παλιότερα γραπτά κείμενα στην χερσόνησο της Ιβηρίας στην περιοχή της Ταρτησσού γύρω απο τις εκβολές του ποταμού Βαέτη αλλά και στην νότια Πορτογαλία με μιά μορφή ημισυλλαβικής γραφής, ήταν προφανώς η επίσημη γλώσσα και γραφή του βασιλείου της Ταρτησσού με άγνωστη προέλευση. Πολλοί γλωσσολόγοι βιάστηκαν να την εντάξουν στην γενικότερη ομάδα των Κέλτικων γλωσσών αλλά αργότερα διάσημοι γλωσσολόγοι όπως ο Αμερικάνος John T.Koch σε μελέτες τους (2009) διατύπωσαν την άποψη οτι δέν έχει ιδιαίτερη σχέση με την Κέλτικη αλλά είναι πολύ παλιότερη ορισμένοι χαρακτήρες της μάλιστα έμοιζαν αισθητά με την Γραμμική Β' γραφή των Μυκηναίων.

Ο Ηρόδοτος διασώζει άλλη μιά ιστορία με τον ναυτικό Κωλαίο τον Σάμιο (γύρω στο 620 π.χ.) (Ηροδότου ιστορίαι, Βιβλίο Δ' - Μελπομένη παρ.152) ο οποίος σε κάποιο ταξίδι του στην Αίγυπτο παρασύρθηκε απο τα τεράστια κύματα που τον παρέσυραν ναυαγό στην Ταρτησσό η οποία διοικείτο και τότε απο τον βασιλιά Αργανθώνιο, όταν επέστρεψε στην Σάμο οι πατριώτες του έμειναν τρομερά έκπληκτοι απο τα απίστευτα πλούτη που έφερε μαζί του. Η ιστορία του Κωλαίου προηγείται της εκστρατείας των Φωκαέων στην δυτική Μεσόγειο περίπου 20 χρόνια πιθανότατα ο Κωλαιός ερέθισε τους Φωκαείς να επισκεφτούν εκείνη την εποχή την μυθική Ιβηρική πόλη για την οποία όλες οι Ελληνικές παραδόσεις έλεγαν οτι οι κάτοικοι τους οποίους θεωρούσαν απογόνους του Ηρακλή ζούσαν σε αμύθητα πλούτη και ήταν υπερβολικά ευτυχισμένοι. Ο Αργανθώνιος ήταν ο τελευταίος μιάς μεγάλης σειράς βασιλέων της Ταρτησσού ευτυχισμένων και μακρόβιων που ξεκινά απο τον μυθικό Γηρυόνη της εποχής του Ηρακλή αλλά δυστυχώς δέν έχουμε για κανέναν άλλον ιστορικές πληροφορίες μετά απο αυτόν άρχισε η παρακμή της Ταρτησσού η οποία οφείλεται βασικά στην άνοδο των Φοινίκων και την εισβολή στην Ιβηρικοί των Καρχηδονίων απο την Τυνησία οι οποίοι ήταν μιά αρκετά πολεμοχαρής αυτόνομη Φοινικική αποικία της Τύρου στην Αφρική.

Πλάκα με δείγμα Ταρτησσιανής γραφής - 6ος αιώνας π.χ.

Η Καρχηδόνα ιδρύθηκε το 825 π.χ. με φυγάδες απο την Τύρο υπο την ηγεσία της πριγκίπισσας Ελίζας (μυθικής Διδούς) αδελφής του αυταρχικού βασιλιά της Τύρου Πυγμαλίωνα (831 - 785 π.χ.) ο οποίος είχε σκοτώσει τον σύζυγο της Ακέρβαντα μεγάλο ιερέα του θεού Μελκάρτ και στην συνέχεια εξαπάτησε την αδελφή του με ψέματα, οι Καρχηδόνιοι δέν διέφεραν σχεδόν σε τίποτα σε θέματα εθίμων και θρησκείας απο τους Τύριους εκτός του οτι ζούσαν μακριά απο την μητρόπολη. Διαμόρφωσαν ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία η οποία τους οδήγησε σύντομα σε στρατιωτικές εκστρατείες εκδηλώνοντας την πολεμική τους φύση, ο Αινείας συγχέει στο επικό του έργο Αινειάδα την Διδώ με τον μυθικό Τρωικό ήρωα Αινεία ιστορικά έωλο αφού ο Αινείας έζησε πολλούς αιώνες πιό πρίν τον 12ο αιώνα π.χ. την εποχή των Τρωικών εκδηλώνει μονάχα τον μυθιστορηματικό χαρακτήρα της Αινειάδας. Τον 5ο αιώνα π.χ. λίγα χρόνια μετά τον θάνατο του θρυλικού ιστορικού βασιλιά Αργανθώνιου οι Καρχηδόνιοι κατέκτησαν την Ιβηρική, δέν πείραξαν καθόλου τις πόλεις που βρίσκονταν υπο την διοίκηση των Φοινίκων τους οποίους σεβάστηκαν λόγω της κοινής τους καταγωγής. Κατέστρεψαν τις υπόλοιπες πόλεις που είχαν ιδρυθεί απο τους Έλληνες όπως το Ημεροσκοπείον των Φωκαέων, κατέστρεψαν και τις μεγάλες προ - Ιβηρικές πόλεις που δέν βρίσκονταν υπο την διοίκηση Φοινίκων όπως η Ταρτησσός, αντίθετα τα Άβδηρα (Φοινικική Άδρα), το Κάδιξ (μυθικά Γάδειρα) η Καρπεία ή Ηράκλεια στα στενά του Γιβλαντάρ διασώθηκαν επειδή βρίσκονταν υπο την διοίκηση Φοινίκων απο τον 10ο αιώνα π.χ. άσχετα άν ιδρύθηκαν απο τους Ηρακλειδείς τον 15ο αιώνα π.χ.

Κατάκτηση της Ιβηρικής απο τους Καρχηδόνιους



Αμίλκας Βάρκας

Η καταστροφή της Ταρτησσού και των υπόλοιπων προ - Ιβηρικών πόλεων του Μυκηναικού πολιτισμού Έλ Αργκάρ Β' οι οποίοι δέν είχαν επηρεαστεί απο την παλιότερη εγκατάσταση των Φοινίκων τοποθετείται γύρω στο 530 π.χ., την Ταρτησσό πολλοί ερευνητές την ταυτίζουν με την Ομηρική χώρα των Φαιάκων αντί για την Κέρκυρα.
Τους πρώτες αιώνες μετά την Καρχηδονιακή κατάκτηση η Ιβηρική ήταν η σημαντικότερη αποικία της μητρόπολης Καρχηδόνας, τα προβλήματα δημιουργήθηκαν αργότερα απο τον 3ο αιώνα π.χ. με την άνοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας η οποία με την ιμπεριαλιστική της πολιτική δέν επέτρεπε να υπάρχουν άλλες μεγάλες δυνάμεις στην περιοχή.  Αποτέλεσμα ήταν το ξέσπασμα των Καρχηδονιακών πολέμων πρωτεργάτης ο Καρχηδόνας αρχιστράτηγος Αμίλκας Βάρκας (290 - 229 π.χ.) πατέρας του διάσημου Αννίβα ο οποίος έφτασε στην Ιβηρική μαζί με τον γιό του (237 π.χ.) ιδρύοντας την πόλη Άκρα Λευκή (σημ. Αλικάντε) και το Μπαρκίνο/Barcino (μελλοντική Βαρκελώνη δεύτερη πόλη σήμερα της Ισπανίας). Την εποχή του Αμίλκα Βάρκα είχε ξεκινήσει ο Α' Καρχηδονιακός πόλεμος με τους Ρωμαίους (264 π.χ.) επειδή οι Ρωμαίοι ενοχλήθηκαν υπεροπτικά απο την επέκταση των Καρχηδονίων στην Σικελία, αναγκάστηκαν να ναυπηγήσουν στόλο άν και ήταν ώς τότε άσχετοι και με την βοήθεια ενός νέου όπλου του κόρακα μπόρεσαν να νικήσουν σε πολλές μάχες τον ισχυρό Καρχηδονιακό στόλο αναγκάζοντας την Καρχηδόνα να εγκαταλείψει την Σικελία (241 π.χ.). Ο Αμίλκας Βάρκας ολοκλήρωσε την κατάκτηση της Ιβηρικής μεταφέροντας την πρωτεύουσα στην Καρθαγένη η οποία είχε ιδρυθεί απο τους Φοίνικες μαζί με τα Γάδειρα τον 11ο αιώνα π.χ. την ονόμασε Νέα Καρχηδόνα, σκοτώθηκε σε μάχη εναντίον του Ιβηρικού φύλου των Λουσιτανών (229 π.χ.) και τον διαδέχθηκε ο γιός του ο θρυλικός στρατάρχης Αννίβας (247 - 183 π.χ.).


Αννίβας

Οι Ρωμαίοι ενοχλήθηκαν σημαντικά απο την ισχύ των Καρχηδονίων στην Ιβηρική άν και είχαν αποκατασταθεί οι σχέσεις τους κήρυξαν αδικιολόγητα νέο πόλεμο εναντίον τους με πρόσχημα μιά διαμάχη στην Ιβηρική πόλη Ζάκανθο κοντά στην Βαλένθια μεταξύ φιλοΡωμαίων και Καρχηδονίων και την κατάληψη της στην συνέχεια απο τον Αννίβα (219 π.χ.), ο Αννίβας ορκισμένος εχθρός της Ρώμης αρνήθηκε να καταλάβει την πολεμική αποζημίωση που πλήρωναν οι Καρχηδόνιοι στους Ρωμαίους μετά την ήττα τους στον Α' Καρχηδονιακό πόλεμο (241 π.χ.). Ο Αννίβας εξοργισμένος με την θρασύτητα των Ρωμαίων που ζητούσαν την παράδοση του πήγε στην Ιβηρική χερσόνησο Νέα Καρχηδόνα/Καρθαγένη οπου άρχισε να προετοιμάζει μεγαλοπρεπή εκστρατεία εναντίον τους  με 50.000 πεζικό, 9.000 ιππικό και 37 ελέφαντες, τα επόμενα 3 χρόνια συνέτριψε τους Ρωμαίους διαδοχικά στον ποταμό Τρέβια (218 π.χ.), στην λίμνη Τρασιμένη (217 π.χ.) και στις Κάννες (216 π.χ.). Οι Ρωμαίοι είχαν υποστεί ανεπανόρθητη συντριβή του γοήτρου τους ο δρόμος για τον Αννίβα ήταν ανοιχτός να καταλάβει ακόμα και την Ρώμη αλλά δίστασε να το κάνει προτιμώντας να πάει στην νότια Ιταλία αυτό το πλήρωσε στην συνέχεια πολύ ακριβά, οι Ρωμαίοι μετέφεραν το πεδίο της μάχης στην ίδια την Καρχηδόνα κάνοντας απόβαση στην Αφρική (204 π.χ.) με τον Σκιπίων τον Αφρικανό (236 - 183 π.χ.). Στην μάχη της Ζάμας (202 π.χ.) ο Σκιπίων ο Αφρικανός συνέτριψε τον Αννίβα καταστρέφοντας στην συνέχεια την Καρχηδόνα, ο Αννίβας απογοητευμένος απο την άσχημη τροπή που πήραν τα πράγματα μετά τις θρυλικές νίκες του τα πρώτα χρόνια κατέφυγε στην αυλή του Αντιόχου Γ' του μέγα (241 - 187 π.χ.) βασιλιά των Σελευκιδών της Συρίας (222 - 187 π.χ.) αλλά ο Αντίοχος Γ' γνώρισε και αυτός την ήττα απο τους Ρωμαίους στην μάχη της Μαγνησίας (190 π.χ.).


Η αυτοκρατορία των Καρχηδονίων τον 3ο αιώνα π.χ.

Οι Ρωμαίοι απαίτησαν απο τον Αντίοχο Γ' την παράδοση του Αννίβα, ο ίδιος ο Καρχηδόνιος στρατάρχης δραπέτευσε στην αυλή του Προυσία Α' του Χωλού βασιλιά της Βιθυνίας και στην συνέχεια αυτοκτόνησε για να μήν πέσει στα χέρια των Ρωμαίων (183 π.χ.). Το 149 π.χ. οι υπερόπτες Ρωμαίοι εκμεταλλευόμενοι την μεγάλη πτώση των Καρχηδονίων μετά τον θάνατο του Αννίβα με υπερβολικά αστείες προφάσεις θα κάνουν απόβαση στην Καρχηδόνα με τον στρατηγό Σκιπίων Αιμιλιανό (185 - 129 π.χ.) γιό του Αιμίλιου Παύλου (229 - 160 π.χ.) του κατακτητή της Ελληνικής Μακεδονίας, μετά απο 3 χρόνια πολιορκίας θα καταλάβουν την Καρχηδόνα (146 π.χ.) ισοπεδώνοντας την πόλη εκ θεμελίων και σφάζοντας όλους τους κατοίκους. Η Καρχηδόνα εξαφανίστηκε αλλά οι Ρωμαίοι δέν κατάφεραν να καταλάβουν εξολοκλήρου την Ιβηρική οι αντιστάσεις ήταν πολύ σκληρές απο τους κατοίκους των διάφορων πόλεων της χερσονήσου Φοινικικών και Ελληνικών θα κατορθώσουν τελικά να το κάνουν ενάμισυ περίπου αιώνα αργότερα (19 π.χ.) με τον Οκταβιανό
Αύγουστο, οι Καρχηδόνιοι πληρώθηκαν απο τους Ρωμαίους με το ίδιο νόμισμα με την συμπεριφορά που οι ίδιοι έδειξαν στην καταστροφή των μή Φοινικικών προ - Ιβηρικών πόλεων όπως της Ταρτησσού.

Νεώτερες έρευνες για την Ταρτησσό



Στράβων

Στο θέμα της Ταρτησσού άλλοι ερευνητές λένε οτι καταστράφηκε απο τους Καρχηδόνιους άλλοι απο τα ακραία καιρικά φαινόμενα η πραγματικότητα όμως είναι συνδυασμός των δύο αφού δηλαδή οι Καρχηδόνιοι κατέστρεψαν μαζί με την πόλη και τα βασικά προστατευτικά έργα απο τα νερά του ωκεανού στην συνέχεια ακραία φαινόμενα όπως ισχυροί σεισμοί με τσουνάμι την εξαφάνισαν. Στις αρχές του 1ου αιώνα π.χ. όταν ολόκληρη η Ιβηρία ήταν Ρωμαική επαρχία έχουμε μετά τον Ηρόδοτο νέες αναφορές για την Ταρτησσό με τον διάσημο Έλληνα περιηγητή και γεωγράφο Στράβωνα (63 π.χ. - 24 μ.χ.) απο την Αμάσεια του Πόντου, ο Στράβωνας αφιερώνει ολόκληρο το 3ο βιβλίο του μνημειώδους έργου του στην περιγραφή των πόλεων, των παραδόσεων και των λαών ολόκληρης της Ιβηρικής χερσονήσου. Την εποχή του Στράβωνα μετά την ολική κατάκτηση της Ιβηρικής και την ενσωμάτωση της στην Ρωμαική αυτοκρατορία απο τον Οκταβιανό Αύγουστο οι Ίβηρες είχαν λησμονήσει πλήρως τις παλιότερες καταγωγές τους (προΙβηρικές, Φοινικικές, Κέλτικες ή Ελληνικές) θεωρώντας τους εαυτούς τους Ρωμαίους πολίτες (Γ΄ΙΙ. 15) πλήν λίγων εξαιρέσεων κάτι που έκανε τον Στράβωνα να δυσκολευτεί σημαντικά στην καταγραφή του έργου του. Στο επίμαχο θέμα της Ταρτησσού ο Στράβων δέν κάνει αναφορά για την πόλη αφού είχε εξαφανιστεί πολλούς αιώνες απο την εποχή του αλλά αναφέρεται στον ποταμό Βαέτη (τον σημερινό ποταμό Γκλουαδαλκιβίρ στις όχθες του οποίους βρισκόταν η Ταρτησσός) λέγοντας οτι οι ντόπιοι τον ονόμαζαν Ταρτησσό λόγω της εξαφανισμένης μεγάλης πόλης που υπήρχε παλιότερα σε εκείνο το σημείο (Γ΄ ΙΙ. 11). Ο Στράβων κάνει εκτενή αναφορά την Ιλιάδα του Ομήρου (Γ΄ ΙΙ. 12) ο οποίος αναφερόταν στην εποχή του σαν μιά πολύ πλούσια και ευημερούσα παραλιακή πόλη της Ιβηρικής στον ποταμό Βαέτη (Ιλιάς, Θ 485), κάνει προηγούμενες αναφορές στον Ηρόδοτο και σε παλιότερους ναυτικούς ενώ είναι βεβαιωμένος οτι η εξαφανισμένη Ταρτησσός βρισκόταν σε εκείνο το σημείο κατεστραμμένη μετά την εποχή του βασιλιά Αργανθώνιου. Μετά την Ταρτησσό ο Στράβωνας αναφέρεται σε αφηγήσεις σχετικά με τα Ερύθεια νησιά οπου έβοσκε τα βόδια του ο Γηρυόνης και που τα άρπαξε ο Ηρακλής στον 10ο άθλο του ταυτίζοντας την περιοχή με τα Γάδειρα ή Κάδιξ παλιά πρωτεύουσα των Φοινίκων λίγο ανατολικότερα απο το Κάδιξ, καταγράφει τις πόλεις στην περιοχή του Γιβραλτάρ όπως την Καρπήια για την οποία λέει οτι ονομαζόταν Ηράκλεια επειδή ιδρύθηκε απο τον Ηρακλή μετά τον άθλο του. Συνεχίζοντας με αναλυτικό τρόπο την περιγραφή της περιοχής ο Στράβων λέει οτι δυτικά της Ηρακλείας βρισκόταν η Μελουρία με εγκαταστάσεις επεξεργασίας ψαριών, δυτικότερα η Βελών το λιμάνι με το οποίο τα πλοία πήγαιναν απέναντι στην Αφρικανική ακτή της Ταγγέρης ενώ δυτικότερα της Ταρτησσού στην περιοχή του Ισπανικού νομού της Ουέλβα βρισκόταν το μαντείο και το λιμάνι του Ευρυσθέα χωρίς να διευκρινίζει άν πρόκειται για τον γνωστό Αθηναίο βασιλιά που συμμετείχε στα Τρωικά. Οι αρχαιολόγοι με βασικό γνώμονα τις περιγραφές του Ηροδότου και του Στράβωνα προσπάθησαν πολλούς αιώνες να εντοπίσουν την εξαφανισμένη Ταρτησσό αλλά όλες οι έρευνες έμειναν χωρίς αποτέλεσμα λόγω μεγάλης δυσκολίας στην πρόσβαση της περιοχής απο τους πολλούς βάλτους αλλά έχουν βρεθεί ανα διαστήματα ερείπια τόσο κάτω απο τους βάλτους του ποταμού Γκλουαδαλκιβίρ όσο και στον βυθό του ωκεανού. Ο Γερμανός αρχαιολόγος Αδόλφος Σούλτεν (1870 - 1960) ο οποίος ήταν ο πρώτος που ταύτισε επίσημα την Ταρτησσό με τους βιβλικούς Θαρσείς προχώρησε περισσότερο λέγοντας οτι η Ταρτησσός ήταν η μυθική Ατλαντίδα του Πλάτωνα (1922), το 1973 η Αμερικάνικη αρχαιολογική αποστολή του καθηγητή M.Asher ανακάλυψε στον βυθό του Ατλαντικού στα ανοιχτά του ποταμού Γκλουαδαλκιβίρ σπασμένες κολώνες και τεχνητό δρόμο.


Προσδιορισμός της θέσης της Ταρτησσού

Τα σπουδαιότερα ευρήματα τα οποία είναι οι πρώτες αποδείξεις για την ύπαρξη αρχαίας μεγάλες πόλεις στην περιοχή είναι οι χαρτογραφήσεις του Ισπανού καθηγητή αρχαιολογίας Σεμπαστιάν Σελεστίνο/Sebastian Celestino (2010) και του καθηγητή Γεωφυσικής Ρίτσαρντ Φρέντ/Richard Freund (2011) ανακάλυψαν μιά μεγάλη θαμμένη πόλη στο εθνικό πάρκο της Ισπανίας Ντονάνα που βρίσκεται στους βάλτους που σχηματίζονται στο δέλτα του ποταμού Γκλουαδαλκιβίρ. Ο καθηγητής Σελεστίνο πρώτος ύστερα απο μελέτη σε αεροφωτογραφίες παρατήρησε ίχνη μιάς μεγάλης χαμένης αρχαία πόλης κάτω απο το πάρκο με μεγάλα κτίρια και άριστη ρυμοτομία, ο καθηγητής Φρέντ συνέχισε τις μελέτες την επόμενη χρονιά μέσω του Google Earth και ενθουσιασμένος δήλωσε οτι ανακάλυψε την χαμένη ήπειρο της Ατλαντίδας (2011) σύμφωνα με τις περιγραφές του Πλάτωνα. Η άποψη του Φρέντ για την Ατλαντίδα είναι σαφώς εσφαλμένη επειδή η Ατλαντίδα άν υπάρχει βρίσκεται στα ανοιχτά του Ατλαντικού ωκεανού αλλά αυτό δέν μειώνει καθόλου το έργο και τις ανακαλύψεις των δύο καθηγητών οι οποίοι ανακάλυψαν πραγματικά μιά μεγάλη αρχαία πόλη σε εκείνη την περιοχή που ταυτίζεται με την μυθική Ταρτησσό στην ίδια θέση που την τοποθετούν ο Όμηρος, ο Ηρόδοτος και ο Στράβων. Το τελικό συμπέρασμα βάση των πρώτων υποβρύχιων ανακαλύψεων του 1973 όσο και τις νεώτερες των καθηγητών Σελεστίνο - Φρέντ (2010 - 2011) είναι οτι η Ταρτησσός ήταν μιά πόλη με μεγάλη έκταση η οποία βρίσκεται σήμερα τμηματικά κάτω απο τις λάσπες του δέλτα του ποταμού Γκλουαδαλκιβίρ ή αρχαίου Βαέτη και τμηματικά κάτω απο την θάλασσα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Κ. ΓΕΩΡΓΑΛΑ  : Η ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΞΑΠΛΩΣΙΣ ΤΩΝ ΑΙΓΑΙΩΝ - Εκδόσεις ΤΟΤΕ

Εξωτερικοί σύνδεσμοι
http://www.minoanatlantis.com/Minoan_Spain.php

Η ΜΥΘΙΚΗ ΤΑΡΤΗΣΣΟΣ[Μέρος Α']

Η μυθική Ταρτησσός  Μέρος Α΄

Το Ισπανικό διαμέρισμα της Ανδαλουσίας

Οι 8 νομοί της Ανδαλουσίας

Η Ανδαλουσία αποτελεί ένα απο τα 17 γεωγραφικά διαμερίσματα της Ισπανίας το νοτιότερο απέναντι απο τις Αφρικάνικες ακτές του Μαρόκου και της Αλγερίας είναι το 2ο σε έκταση διαμέρισμα της Ισπανίας με 87.268 km2 μετά το διαμέρισμα της Καστίλλης - Λεόνης καταλαβάνοντας το 17.2% του συνολικού Ισπανικού εδάφους και το μεγαλύτερο σε πληθυσμό με 8.424.102 κατοίκους που αντιστοιχεί στο 17.84% του συνολικού Ισπανικού πληθυσμού. Στην Ισπανία υπάρχει έντονο αποκεντρωτικό σύστημα η διοίκηση κάθε διαμερίσματος έχει τόσο μεγάλες εξουσίες σε βαθμό που οι εξαρτήσεις της απο την κεντρική εξουσία της Μαδρίτης να είναι ελάχιστες μόνο το 18% των δημόσιων εξόδων αναλώνονται απο την κεντρική κυβέρνηση. Στο Ισπανικό αυτοδιοικητικό σύστημα υπάρχουν συνολικά 50 Ισπανικοί νομοί που κατανέμονται στα 17 διοικητικά διαμερίσματα, το διαμέρισμα της Ανδαλουσίας περιέχει 8 νομούς τους περισσότερους απο οποιοδήποτε άλλο ενώ έχει το μέγιστο ιστορικό και αρχαιολογικό ενδιαφέρον σε ολόκληρη την Ιβηρική χερσόνησο. Πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας είναι η Σεβίλλη με 700.000 κατοίκους αποτελεί την 4η μεγαλύτερη πόλη της Ισπανίας μετά την Μαδρίτη, την Βαρκελόνη και την Βαλένθια άλλες μεγάλες πόλεις της Ανδαλουσίας είναι η Μαλάγα στα παράλια της Μεσογείου με 569.000 κατοίκους, η Κόρδοβα με 325.500 κατοίκους και η Γρανάδα με 238.000 κατοίκους φημισμένες ιστορικές πόλεις του μεσαίωνα ιδιαίτερα την εποχή των Μαυριτανών που ήταν κορυφαία Ευρωπαϊκά αστικά κέντρα. Η ιστορία της Ανδαλουσίας ταυτίζεται με την ιστορία σχεδόν όλης της Ισπανίας, έως τον 15ο αιώνα σε αυτήν εκτυλίχθηκαν σχεδόν όλα τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα της Ιβηρικής τόσο στα αρχαία χρόνια οπου υπήρχαν σχεδόν όλες οι εγκαταστάσεις Ελλήνων, Φοινίκων και Καρχηδονίων όσο και τον μεσαίωνα οπου ήταν το επίκεντρο του Ισλαμικού βασιλείου των Μαυριτανών με πρωτεύουσα την Κόρδοβα στην Ανδαλουσία.


Άποψη του Κάδιθ σήμερα

Απο τους 8 νομούς της Ανδαλουσίας αυτός που παρουσιάζει μέγιστο ιστορικό ενδιαφέρον σχετικά με την ιστορία της αρχαίας Ιβηρικής είναι ο νομός Κάδιθ οπου ήκμασαν οι δύο μεγαλύτερες πόλεις της αρχαιότητας : Τα Γάδειρα (σημερινή πρωτεύουσα του νομού Κάδιθ) επαρχεία Φοινίκων απο τον 11ο αιώνα π.χ. και ειδικά η εξαφανισμένη Ταρτησσός αρχαία Ιβηρική πόλη πιθανότατα αποικία προ - Ελλήνων Αχαιών/Αχιγιάβα την 2η χιλιετία π.χ. Η Ταρτησσός αποτελούσε ώς το 5ο π.χ. αιώνα το μοναδικό ισχυρό αρχαίο Ιβηρικό βασίλειο στο δυτικότερο σημείο του νομού Κάδιθ στα σύνορα με τον νομό Ουέλβα στις εκβολές του ποταμού Γκουαδαλκουιβίρ. Ο ποταμός διασχίζει ολόκληρη την Ανδαλουσία εκβάλλοντας σε απόσταση περίπου 50 km δυτικά απο το Κάδιθ στην θέση της σημερινής κωμόπολης Σαλουνκάρ ντε Μπαρραμέπα/Sanlucar de Barramepa στο εθνικό πάρκο της Ισπανίας Ντονάτα/Donata, εκεί βρισκόταν η αρχαία Ταρτησσός πιθανότατα θαμμένη στην λάσπη του ποταμού ή βυθισμένη στον ωκεανό.
Αναλυτικά οι 8 νομοί του σημερινού Ισπανικού διαμερίσματος της Ανδαλουσίας είναι οι εξής :

• Νομός Σεβίλλης με έκταση 14.040 Km2 και πληθυσμό 1.917.000 κατοίκους πρωτεύουσα του νομού είναι η ίδια η πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας Σεβίλλη με πληθυσμό 700.000 κατοίκους βρίσκεται στην δυτική Ανδαλουσία και συνορεύει νότια με τον νομό Κάδιξ, δυτικά με τον νομό Ουέλβας, ανατολικά με τον νομό Κόρδοβας και βόρεια με την Ισπανική περιφέρεια της Εξτραμαδέρας, το 40% του πληθυσμού ζεί στην πρωτεύουσα του νομού Σεβίλλη. Ο νομός Σεβίλλης είναι κατά βάση πεδινός τον διασχίζει ο ποταμός Γκουαδαλκουιβίρ (αρχαίος Ελληνικός Βαέτης) στις όχθες του οποίου έχει κτιστεί η πρωτεύουσα Σεβίλλη σε απόσταση περίπου 70 km απο τις εκβολές του στον Ατλαντικό έχει εύκρατο Μεσογειακό κλίμα με μέση ετήσια θερμοκρασία 20 βαθμούς. Η πρωτεύουσα Σεβίλλη πανάρχαια πόλη ιδρύθηκε απο τον Ηρακλή τον 15ο αιώνα π.χ. και στην συνέχεια τον 10ο αιώνα π.χ. κατακτήθηκε απο τους Τύριους Φοίνικες, τα αρχαία χρόνια ονομαζόταν Ισπαλίς (Στράβων ΙΙΙ, 131) ήταν μιά απο τις μεγαλύτερες πόλεις την εποχή των Μαυριτανών οι οποίοι την κατέλαβαν (712) μετονομάζοντας την σε Ισμπιλίγια.
• Νομός Κόρδοβας με έκταση 13.800 Km2 και πληθυσμό 803.000 κατοίκους (απογραφή 2008) πρωτεύουσα του νομού είναι η πόλη της Κόρδοβας με πληθυσμό 325.500 κατοίκους βρίσκεται στην δυτική Ανδαλουσία και συνορεύει δυτικά με τον νομό Σεβίλλης, ανατολικά με τους νομούς Ζαέν και Γρανάδας, νότια με τον νομό Μαλάγας και βόρεια με την Ισπανική περιφέρεια της Καστίλλης - λα Μάντσα. Είναι πεδινός νομός σαν τον νομό Σεβίλλης αφού τον διασχίζει και αυτόν ο ποταμός Γκουαδαλκουιβίρ (αρχαίος Ελληνικός Βαέτης) στις όχθες του οποίου έχει κτιστεί η πρωτεύουσα Κόρδοβα απο τους Ρωμαίους (169 π.χ.) ήταν η πρώτη αποικία που ίδρυσαν οι Ρωμαίοι στην Ανδαλουσία και η δεύτερη πόλη της Ανδαλουσίας την εποχή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας μετά τα Γάδειρα. Η Κόρδοβα έγινε σημαντική πόλη την εποχή των Μαυριτανών Αράβων που την κατέλαβαν τον 8ο αιώνα, έγινε η πρωτεύουσα του χαλιφάτου των Ομαγιάδων του Αμπντάλ - Ραχμάν Γ' (912 - 961)
• Νομός Μαλάγας με έκταση 7.308 Km2 και πληθυσμό 1.641.000 κατοίκους (απογραφή 2012) πρωτεύουσα του νομού είναι η πόλη της Μαλάγας με 569.000 κατοίκους (απογραφή 2012) βρίσκεται στις δυτικές Μεσογειακές ακτές στην δυτική Ανδαλουσία και συνορεύει νότια με την Μεσόγειο θάλασσα, βόρεια με τον νομό της Κόρδοβας, δυτικά με τον νομό Κάδιξ και ανατολικά με τον νομό της Γρανάδας. Είναι κατά βάση ορεινή περιοχή, βρίσκεται στις δυτικές πλαγιές της οροσειράς Σιέρρα Νεβάδα αλλά παράλληλα είναι και παραθαλάσσιος οικισμός γι'αυτό έχει θερμό κλίμα με ήπιους χειμώνες και ζεστά καλοκαίρια, η πρωτεύουσα Μαλάγα ιδρύθηκε απο τους Φοίνικες τον 11ο αιώνα π.χ. και είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του διάσημου ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο (1881 - 1973)
• Νομός Γρανάδας με έκταση 12.530 Km2 και πληθυσμό 918.000 κατοίκους (απογραφή 2007) πρωτεύουσα του νομού είναι η πόλη της Γρανάδας με 238.000 κατοίκους (απογραφή 2007) βρίσκεται στην ανατολική Ανδαλουσία συνορεύει στα νότια με την Μεσόγειο αλλά σε μικρό μήκος, βόρεια με τους νομούς Ζαέν και Κόρδοβας, ανατολικά με τον νομό Αλμέρας και δυτικά με τον νομό Μαλάγας. Ο νομός Γρανάδας είναι ένας απο τους πιό ορεινούς νομούς της Ισπανίας σε αυτόν βρίσκεται το μεγαλύτερο μέρος του νότιου ορεινού συγκροτήματος της Σιέρας Νεβάδας με τις δύο υψηλότερες κορυφές της ύψους 3.500 m, η ίδια η πρωτεύουσα Γρανάδα βρίσκεται κτισμένη στα πόδια της οροσειράς σε ύψος περίπου 740 m. Δέν υπάρχουν ενδείξεις για αρχαία κατοίκιση της πόλης εκτός απο έναν μικρό οικισμό Ιβήρων τον 5ο αιώνα π.χ. αλλά έγινε η σημαντικότερη πόλη της Ιβηρικής την εποχή των Μαυριτανών Αράβων, εδώ υπάρχουν η Αλάμπρα με τα ανάκτορα της και η ακρόπολη των Μαυριτανών.
• Νομός Κάδιθ με έκταση 7.436 Km2 και πληθυσμό 1.180.000 κατοίκους (απογραφή 2010) πρωτεύουσα του νομού είναι η πόλη του Κάδιθ με πληθυσμό 127.200 κατοίκους (απογραφή 2008) τα αρχαία Γάδειρα σύμφωνα με τις Ελληνικές παραδόσεις η πρωτεύουσα των Φοινίκων της Τύρου οι οποίοι ήρθαν στην Ιβηρία τον 11ο αιώνα π.χ. αλλά και ο τόπος στον οποίο ο Ηρακλής εκτέλεσε τον 10ο άθλο του σκοτώνοντας τον θυριώδη μυθικό βασιλιά Γηρυόνη, μεγαλύτερη πόλη του νομού είναι η Ζέρεζ δελα Φροντέρα/Jerez de la Frontera με 209.000 κατοίκους (απογραφή 2010). Ο νομός βρίσκεται στην δυτική Ανδαλουσία στις Μεσογειακές και Ατλαντικές ακτές των Ιβηρικών στενών του Γιβραλντάρ πεδινός και παραθαλάσσιος νομός με ήπιο μεσογειακό κλίμα συνορεύει στα νότια με την Μεσόγειο θάλασσα, στα ανατολικά με τον νομό Μαλάγας, στα δυτικά με τον νομό Ουέλβας και στα βόρεια με τον νομό της Σεβίλλης είναι ο νομός με την μεγαλύτερη ιστορική σημασία σε ολόκληρη την Ιβηρική. Στα δυτικά όρια του νομού στα σύνορα με τον νομό της Ουέλβας εκρέει στον Ατλαντικό ωκεανό ο ποταμός Γκουαδαλκουιβίρ, στην περιοχή εκβολής του βρισκόταν η θρυλική Ταρτησσός η μεγαλύτερη πόλη της δυτικής Ευρώπης τα αρχαία χρόνια αποικία των Αχαιών απο τον 15ο αιώνα που πρωταγωνιστούσε για πολλούς αιώνες φημισμένη για την δόξα και τα πλούτη της λόγω των πολύτιμων μετάλλων τα οποία συνέλεγαν μέσω του ποταμού, οι αρχαιολογικές ανακαλύψεις τα τελευταία χρόνια απο το 2010 βρίσκονται πολύ κοντά στον πλήρη προσδιορισμό της.
• Νομός Ουέλβας με έκταση 10.148 Km2 και πληθυσμό 484.000 κατοίκους (απογραφή 2010) πρωτεύουσα του νομού είναι η πόλη του Ουέλβα με πληθυσμό 150.000 κατοίκους (απογραφή 2010) βρίσκεται στην δυτική Ανδαλουσία στο δυτικότερο σημείο της Ισπανίας και συνορεύει στα νότια με τον Ατλαντικό Ωκεανό στα βόρεια με το Ισπανικό διαμέρισμα της Εξτραμαδέρας στα δυτικά με την Πορτογαλία και στα ανατολικά με τους νομούς Σεβίλλης και Κάδιξ. Ο νομός είναι πεδινός και μεσογειακός με ήπιο κλίμα στα ανατολικά του νομού βρίσκεται η πεδιάδα του ποταμού Γκουαδαλκουιβίρ στην ευρύτερη περιοχή του οποίου αναζητείται η μεγάλη αρχαία πόλη της Ταρτησσού, στον νομό βρίσκεται σύμφωνα με τον Στράβωνα το μαντείο και το λιμάνι του Ευρυσθέα χωρίς να ξεκαθαρίζει ο μεγάλος περιηγητής και αρχαίος γεωγράφος άν είναι ο γνωστός Αθηναίος βασιλιάς που συμμετείχε στα Τρωικά. Είναι άγνωστη η αρχή ίδρυσης της πρωτεύουσας Ουέλβα πιθανότατα σχετίζεται με κατοίκους της γειτονικής πόλης της Ταρτησσού είναι το λιμάνι απο το οποίο ο Χριστόφορος Κολόμβος ξεκίνησε το υπερατλαντικό του ταξίδι για την Αμερική (1492).
• Νομός Αλμέριας με έκταση 8.775 Km2 και πληθυσμό 636.000 κατοίκους πρωτεύουσα του νομού είναι η πόλη της Αλμέριας με 191.000 κατοίκους ανήκει στην ανατολική Ανδαλουσία στο ανατολικότερο σημείο, συνορεύει νότια με την Μεσόγειο θάλασσα, δυτικά και βόρεια με τον νομό της Γρανάδας και ανατολικά με το Ισπανικό διαμέρισμα της Μούρκιας είναι πεδινός και παραθαλάσσιος νομός με ήπιο μεσογειακό κλίμα. Ο νομός Αλμέριας είναι η έδρα του πρώτου μεγάλου πολιτισμού της Ιβηρικής του πολιτισμού των Μιλλαρένων Μινωικής καταγωγής που βρισκόταν σε μεγάλη ακμή μεταξύ 3000 - 2200 π.χ. με σημαντικότερη πόλη την Λός Μιλλαρές απο την οποία πήρε το όνομα του, την περιοχή της Αραβοκρατίας ήταν το σημαντικότερο λιμάνι των Μαυριτανών.
• Νομός Ζαέν με έκταση 13.500 Km2 και πληθυσμό 666.000 κατοίκους πρωτεύουσα του νομού είναι η πόλη της Ζαέν με πληθυσμό 116.731 κατοίκους (απογραφή 2012) είναι ορεινός νομός στο όρος Σιέρρα Νεβάδα και συνορεύει βόρεια με το Ισπανικό διαμέρισμα της Καστίλλης - λα Μάντζα δυτικά με τον νομό Κόρδοβας, νότια και ανατολικά με τον νομό Γρανάδας ο συγκεκριμένος νομός αποτελεί ένα απο τα μεγαλύτερα κέντρα παραγωγής ελαιολάδου στον κόσμο.

Ο μύθος του Γηρυόνη

Η πάλη του Ηρακλή με τον Γηρυόνη

Ο μύθος του Ηρακλή με τον Γηρυόνη αποτελεί μιά καταγραφή των σχέσεων που είχαν οι Μυκηναίοι με την Ιβηρική χερσόνησο και τις εκστρατείες τους για τον έλεγχο της περιοχής, στον δέκατο άθλο του θρυλικού Έλληνα ημίθεου ο ξάδελφος του βασιλιάς του Άργους Ευρυσθέας του ανέθεσε να πάει στην νήσο Ερύθεια στην ομιχλώδη δύση οπου ζούσε ο θηριώδης βασιλιάς Γηρυόνης και να του φέρει τα βόδια του. Το όνομα του Γηρυόνη προέρχεται απο το ρήμα γηρύω (φωνάζω με κραυγές, σκούζω) ήταν τρισώματος και τρικέφαλος γίγαντας γιός του θεού Ποσειδώνα και της Καλλιρρόης κόρης του Ωκεανού επιπλέον ήταν εγγονός της μέδουσας Γοργώς, είχε πλούσια κοπάδια βοδιών που τα φύλαγε ο επίσης θηριώδης δικέφαλος σκύλος του Όρθος γιός του Τυφώνα και της Έχιδνας και ο Ευρυτίωνας γιος του Άρη και της Ερυθείας κοντά στο μέρος που  ο Μενοίτιος έβοσκε τα κοπάδια του Άδη. Οι αρχαίοι πίστευαν οτι στην περιοχή της Ιβηρίας στις Ατλαντικές ακτές ήταν οι πύλες του Άδη λόγω του οτι εκεί ήταν το τέλος του κόσμου πρίν τον απέραντο αφιλόξενο ωκεανό τον οποίο ταύτιζαν με τον θάνατο πολλοί το ερμηνεύουν σαν φοβίες προερχόμενες απο τα πολύ αρχαία χρόνια μετά την βύθιση της Ατλαντίδας, ο ωκεανός στην συνέχεια έγινε για πολλούς αιώνες απροσπέλαστος. Ο Γηρυόνης ταυτίζεται πολλές φορές με χθόνια θεότητα του θανάτου γι'αυτό τοποθετείται η ύπαρξη του στο συγκεκριμένο μέρος, η νήσος Ερύθεια ταυτίζεται σύμφωνα με τους αρχαίους με την αποικία Καρπήια ή Ηράκλεια που ίδρυσε ο Ηρακλής μετά τον άθλο του στο στενό του Γιβραλντάρ πάνω σε έναν βράχο ο οποίος είναι τόσο απότομος και ψηλός που φαίνεται απο μακριά σαν νησί.

Αγγείο του 6ου π.χ. αιώνα με παράσταση της
πάλης του Ηρακλή με τον Γηρυόνη -
μουσείο της Δήλου

Ο Ηρακλής αφού έφτασε στην Ερύθεια βρέθηκε αντιμέτωπος πρώτα με τους δύο φύλακες των βοδιών Όρθο και Ευρυτίωνα βρήκαν και οι δύο τραγικό θάνατο απο το ρόπαλο του, ο Μενοίτιος που έβοσκε κοντά τα κοπάδια του Άδη όταν είδε την σύγκρουση έτρεξε να ειδοποιήσει τον θηριώδη Γηρυόνη για το τραγικό συμβάν, ο Γηρυόνης έτρεξε αμέσως να αντιμετωπίσει τον εισβολέα. Ο Ηρακλής σκότωσε τον θηριώδη Γηρυόνη ύστερα απο πάλη μεταξύ τους η οποία απεικονίζεται στην λάρνακα του Κύψελου στην Ολυμπία, στη μετόπη του ναού του Δία στην Ολυμπία, στη μετόπη του «θησαυρού» των Αθηναίων στους Δελφούς, στις δύο μετόπες του ναού του Ηφαίστου στην Αθήνα ή Θησείου όπως και σε πλήθος απο Χαλκιδικά και Αττικά αγγεία ιδιαίτερα μελανόμορφα και ερυθρόμορφα. Στον δρόμο της επιστροφής ο Ηρακλής συνάντησε πολλές δυσκολίες, τα βόδια κατασπάραξαν τον σύντροφο του Άβδηρο ο ήρωας για να τον τιμήσει ίδρυσε την πόλη Άβδηρο στην Ανδαλουσία στην περιοχή της Αλμέριας ενώ όταν έφτασε στην Αμβρακία ένας άνεμος σταλμένος απο την Ήρα σκόρπισε τα βόδια του, ο Ηρακλής κατάφερει να μαζέψει μερικά απο αυτά τα υπόλοιπα παρέμειναν στα βουνά σε άγρια κατάσταση. Ο Ηρακλης με τα βόδια τα οποία κατάφερε να συγκεντρώσει έφτασε τελικά στις Μυκήνες τα παρέδωσε στον ξάδελφο του Ευρυσθέα όπως του είχε υποσχεθεί και εκείνος τα θυσίασε στην Ήρα. Άν κρίνουμε οτι ο Ηρακλής έζησε λίγες γενιές πρίν τα Τρωικά την εποχή της παντοκρατορίας των Αχαιών/Αχιγιάβα μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα  οτι ο μύθος αναφέρεται στην ίδρυση του Ιβηρικού πολιτισμού Ελ Αργκάρ Β' όπως και της ίδιας της Ταρτησσού οπου για πρώτη φορά υπάρχει στην περιοχή της ευρύτατη Ελληνική εγκατάσταση.

Ο Μινωικός πολιτισμός Μιλλαρέν



Τα ερείπια της πόλης Λος Μιλλαρές

Οι παλιότεροι κάτοικοι της Ιβηρικής χερσονήσου ήταν οι Ίβηρες, εγκαταστάθηκαν στην Ιβηρική χερσόνησο απο την 6η χιλιετία π.χ. απο την ανατολική Μεσόγειο γι'αυτό είναι ανθρωπολογικά συγγενείς με τους Έλληνες ανήκουν στην ίδια λευκή Μεσογειακή φυλή όπως οι προϊστορικοί κάτοικοι της Ισπανίας, της Γαλλίας και οι Βέρβεροι της βόρειας Αφρικής. Ο λόγος της μετακίνησης πιθανότατα ήταν κάποια επίθεση που δέχθηκαν την 7η - 6η χιλιετία π.χ. απο κάποιον λαό προερχόμενο απο την Ασία, στην περιοχή της Ιβηρικής χερσονήσου εγκαταστάθηκαν στην συντριπτική τους πλειοψηφία στα νότια και ανατολικά παράλια της Μεσογείου στις ακτές της Ανδαλουσίας και της Καταλανίας οπου σταδιακά ανέπτυξαν μιά ιδιαίτερη μορφή πολιτισμού απομονωμένοι απο τον υπόλοιπο κόσμο ώς τις αρχές της 4ης χιλιετίας π.χ. που δέχθηκαν κύματα Μινωικών θαλασσοπόρων.
Οι θαλασσοπόροι Μινωίτες ξεκίνησαν απο το 4000 π.χ. με ισχυρά πλοία απο κυπαρίσσια για εξερεύνηση της δυτικής Μεσογείου, το διάστημα 3900 - 3700 π.χ. εξερευνούσαν τις Ισπανικές ακτές οπου παρατήρησαν την χρυσοφόρα άμμο στις νότιες Μεσογειακές ακτές μετά την εξερεύνηση του εσωτερικού της χώρας διαπίστωσαν πραγματικά οτι η ενδοχώρα ήταν πραγματικά πλούσια σε πολύτιμα μέταλλα τότε αποφάσισαν να εγκατασταθούν σε πόλεις με σκοπό την εξαγωγή και επεξεργασία τους.


Θολωτός τάφος απο το Λός Μιλλαρές

Πρώτη τοποθεσία εγκατάστασης ήταν η ανατολική Ανδαλουσία, οι Μεσογειακές ακτές της Αρμέριας στους πρόποδες του Όρους Νεβάδας και στις πεδιάδες των ποταμών Ανδαράξ/Andarax και Αλμανζόρας/Almanzora στην Αρμερία υπήρχαν ήδη απο τα μέσα της 4ης χιλιετίας π.χ. μιά σειρά πόλεων οχυρωμένες με ισχυρά πέτρινα τείχη, οι κάτοικοι τους είχαν αποκλειστική ασχολία την επεξεργασία των μετάλλων τα οποία συνέλεγαν υπο μορφή σκόνης απο τα ποτάμια. Η μεταλλουργία των Ιβήρων τους πρώτους αιώνες της 4η π.χ. χιλιετία είχε αντικείμενο την παρασκευή ενός κράματος χαλκού με αρσενικό, σε όλα τα χάλκινα αντικείμενα εκείνης της περιόδου βρέθηκαν μικρά ποσοστά αρσενικού απο 1,5 έως 2,5% ο πολιτισμός των Αλμέρα έμεινε γνωστός σαν ο πολιτισμός των Μιλλαρένων/Millarens ή πολιτισμός των χιλιάδων απο το όνομα της σημαντικότερης πόλης της περιοχής Λός Μιλλαρές/Los Millares, οι κάτοικοι των πόλεων επεξεργάζονταν κυρίως χρυσό, χαλκό και ασήμι. Οι σημαντικότερες πόλεις του πολιτισμού των Μιλλαρένων στην περιοχή της Αλμέρας ήταν : η Λός Μιλλαρές 17 km βόρεια της Αρμερίας στις όχθες του ποταμού Ανδαράξ με επεξεργασία χαλκού, η παραλιακή πόλη Ελ Ταραζάλ/El Tarajal με επεξεργασία χρυσού και ασημιού, η παραλιακή πόλη Λάς Πιλλάς/Las Pillas με επεξεργασία χρυσού, η παραλιακή πόλη Αλμιζαρακέλα/Almizaraquela στις όχθες του ποταμού Αλμανζόρα με επεξεργασία ασημιού, η πόλη Λός Πιλλάς/Los Pillas με επεξεργασία χρυσού και η πόλη Ελ Μπαρανκουέτ/El Barranquete με επεξεργασία χρυσού.


Μινωίτες θαλασσοπόροι - τοιχογραφία απο το Ακρωτήρι
της Σαντορίνης

Στην περιοχή υπήρχαν σπάνια μεταλλεύματα χαλκού όπως αζουρίτης, κυπρίτης
και μαλαχίτης και ασημιού όπως αργεντίτης και ακανθίτης, η πόλη Λός Μιλλαρές που σώζεται σε καλή κατάσταση σήμερα με 1000 κατοίκους εκείνη την εποχή αποτελεί το καταλληλότερο παράδειγμα για την μορφή αυτών των πόλεων με παχιά πέτρινα τείχη όμοια με αυτά που βρίσκαμε την ίδια περιοχή στις πόλεις των Σουμερίων. Οι οικισμοί του πολιτισμού των Μιλλαρέν είχαν σαν κύριο χαρακτηριστικό τους θολωτούς τάφους υπο μορφή κυψέλης μονάχα στην ίδια την πόλη Λός Μιλαρές βρέθηκαν περίπου 90 θολωτοί τάφοι, τάφοι της συγκεκριμένης θολωτής μορφής βρέθηκαν την ίδια εποχή στην περιοχή της Μεσσάρας στην νότια Κρήτη για μιά ολόκληρη χιλιετία με κυκλικές ακατέργαστες πέτρες πάνω στο έδαφος κάτι που αποδεικνύει την κοινή τους καταγωγή. Τα αρχαιολογικά ευρήματα των πόλεων Μιλλαρέν βρέθηκαν τα τέλη του 19ου αιώνα (1891) απο τον Βελγοισπανό καθηγητή αρχαιολογίας Λουίς Σιρέτ/Luis Siret (1860 - 1934), όλες οι πόλεις του Α' Μινωικού Ιβηρικού αποικισμού των Μιλλαρένς βρέθηκαν στον σημερινό νομό της Αλμέρας στην Ανδαλουσία ο στόχος τους ήταν μόνο η επεξεργασία των μετάλλων για το εμπόριο των Μινωιτών με την ανατολή, δέν υπήρχαν άλλοι στρατιωτικοί ή αποικιστικοί στόχοι.
Την 3η χιλιετία π.χ. και το 1ο μισό της 2ης χιλιετίας π.χ. μέχρι το 2500 π.χ. όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές σε άλλα θέματα υπήρχε μεγάλη έξαρση της χαλκουργικής τέχνης με αποκορύφωμα την παραγωγή σε μεγάλη ποσότητα μπρούτζου με ανάμιξη χαλκού και κασσίτερου σε αναλογία χαλκού - κασσίτερου περίπου 80 - 20%, ο μπρούτζος ήταν πολύτιμος στην κατασκευή ισχυρότατων άφθαρτων αντικειμένων ιδιαίτερα όπλων. Για την κατασκευή του μπρούτζου ήταν απαραίτητη η εύρεση του κασσίτερου ο οποίος είναι σπάνιος στην φύση, μοναδικές πηγές του στην γή οπου υπάρχει σε άφθονη ποσότητα είναι η λίμνη Τιτιτάκα στην Νότια Αμερική όπως έχουμε αναφέρει σε άλλο θέμα και η Νότια Ιβηρική σε μικρότερες ποσότητες επίσης υπάρχει στα Βρετανικά νησιά, στα όρη του Ταύρου της Τουρκίας και το Αφγανιστάν. Οι Μινωίτες στις θαλασσοπόρες εκστρατείες τους στην δύση όταν ανακάλυψαν τα αποθέματα πολύτιμων μετάλλων της περιοχής αποφάσισαν αμέσως σαν δυναμικός εμπορικός λαός να ασχοληθούν με την εκμετάλλευση τους...ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

ΤΟΥΡΚΙΑ."ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ"

Π. Ήφαιστος, Τουρκία: «κοσμοθεωρητική σχιζοφρένεια»* 

 

Η πρόσφατη κρίση στην Τουρκία δημιουργεί μια νέα επισφαλή αφετηρία για την νέο-ισλαμική ηγεσία και ευρύτερα για το ίδιο το νεοτουρκικό κράτος. Οι λόγοι είναι πολλοί και αλληλένδετοι.
Μπορεί ένα μέχρι πρότινος παραγκωνισμένο μεγάλο μέρος τούρκων μουσουλμάνων να συντάσσονται προς το παρόν με τον Ερντογάν (γύρω στο 50%) αλλά μετά τον Κεμάλ η αναζωπύρωση των διαφορών του εγγενώς εσωτερικά διαφοροποιημένου νεοτουρκικού κράτους ποτέ δεν ήταν τόσο έντονη όσο σήμερα. Ο Κεμάλ είχε σταθεροποιήσει ένα δεσποτικό «κοσμικό» κρατικό καθεστώς το οποίο επί ένα αιώνα κατανάγκαζε όλους σε συμμόρφωση στην κυρίαρχη Κεμαλική κοσμοθεωρία. Όλοι χωρούσαν μέσα σε αυτό το κράτος φτάνει να μην διατάρασσαν το ιδιόμορφο κεμαλικό καθεστώς. Όταν υπήρχε κίνδυνος για κάτι τέτοιο οι Ένοπλες Δυνάμεις επενέβαιναν.
Οι κύριες εσωτερικές διαιρέσεις είναι μεταξύ κεμαλικών-«κοσμικών» και ισλαμιστών και μεταξύ Τούρκων και Κούρδων οι οποίοι εκτιμάται ότι αριθμητικά υπερβαίνουν τα 20 εκατομμύρια. Κανείς επίσης δεν πρέπει να υποτιμά τις ταξικές διαιρέσεις και την ποικιλομορφία ισλαμικών τάσεων. Προσθέτουμε τα εξής:


1. Κεμαλικοί, ισλαμιστές και Κούρδοι είναι τρεις διαφορετικές κοσμοθεωρίες γεγονός που βασικά δημιουργεί ένα «σχιζοφρενές» κράτος (δεν είναι το μόνο). Τρεις διαφορετικοί στρατηγικοί προσανατολισμοί, κοσμοαντιλήψεις, κοσμοεικόνες και πνευματικά και μεταφυσικά συστήματα.
2. Επί ένα αιώνα το κεμαλικό καθεστώς κατόρθωνε να «ενοποιεί» επίπλαστα και βιαίως αυτές τις τρεις κοσμοθεωρίες (χωρίς βέβαια να ξεχνάμε και τις ιδεολογικές/ταξικές διαιρέσεις). Υιοθετώντας μια διαφορετική κοσμοθεωρία η συγκρότηση και συγκράτηση του κράτους αυτού από τους νέο-ισλαμιστές νέο-Οθωμανούς είναι ένα μεγάλο στοίχημα.
3. Τα πολλά και φρικτά λάθη στην περιφέρεια της Τουρκίας δημιούργησαν πολλές αντιθέσεις και εχθρότητες και όχι κάποιου είδους τουρκική ηγεμονία στην οποία πρόσβλεπε ο Νταβούτογλου (στο βιβλίο «Στρατηγικό βάθος» (Εκδόσεις Ποιότητα).
4. Προσεκτική μελέτη του κυριότερου βιβλίου του μέντορα των νέο-Ισλαμιστών Αχμέτ Νταβούτογλου «Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες» (Εκδόσεις Ποιότητα) καταμαρτυρεί μια αρχέγονη αντίληψη του Ισλάμ. Κεντρική θέση είναι ότι τίποτα δεν μπορεί να μακροημερεύσει όταν παρεμβάλλεται μεταξύ του Αλλάχ και του πιστού. Μάλιστα, αναφέρει μεταξύ άλλων παραδειγμάτων και το νεοτουρκικό κράτος, το οποίο, εν τούτοις, οι νέο-Οθωμανοί νεότουρκοι καβαλίκεψαν εξουσιαστικά. Λογικά και αναμενόμενα ο αυταρχισμός και η αλαζονεία του Ερντογάν θα εντείνει και βαθύνει τις αντιθέσεις και αντιφάσεις.
5. Τέλος, το κουρδικό επηρεάζεται από πλήθος αστάθμητων μεταβλητών που εισρέουν μέσα στην δίνη των στρατηγικών ανακατατάξεων με αναπόδραστο τελικό αποτέλεσμα να επηρεαστεί δραστικά και το «Τουρκικό κουρδικό πρόβλημα».

Οι πασίδηλες ακρότητες του Ερντογάν λογικά οδηγούν σε μεγάλη κρίση. Πότε και πως θα προκληθούν  κατακλυσμοί και καταποντισμοί (και ποιοι και πως θα επηρεαστούν) είναι αστάθμητο, απρόβλεπτο και οι εκτιμήσεις επισφαλείς.
*Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Real News 24.7.2016
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestos.edu.gr / www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr

Η ΝΟΗΤΙΚΗ ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΟΥ ΗΧΟΥ,ΟΙ ΑΓΚΥΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟ HOLLYWOOD

Η ΝΟΗΤΙΚΗ ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΟΥ ΗΧΟΥ,ΟΙ ΑΓΚΥΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟ HOLLYWOOD

Γράφει ο ΦΟΙΒΟΣ ΚΑΛΦΟΠΟΥΠΟΣ
Το ανθρώπινο είδος έχει μία πολύ ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική. Πειράματα με βρέφη έχουν δείξει πως κατέχουν τη δυνατότητα να θυμούνται μελωδίες που άκουγαν μέσα από τη μήτρα της μητέρας τους.  Ασθενείς με alzheimer που δε θυμούνται ούτε τα ονόματα των εν ζωή συζύγων τους αναγνωρίζουν τραγούδια που άκουγαν μικροί. Μάλιστα σε επιτηδευμένα σφάλματα των πειραματιστών στη μελωδία του κομματιού οι ασθενείς παρέμβαιναν κάνοντας διορθώσεις και υποδείκνυαν τις λανθασμένες νότες !

 Η μουσική αποτελεί έναν μοναδικό τρόπο εκδήλωσης . Όπου οι λέξεις και η γλώσσα του σώματος αποτυγχάνουν η μουσική είναι εκεί για να εκφράσει το ανέκφραστο. Η μουσική κινητοποιεί άμεσα το συναισθηματικό μας κόσμο. Θες να κάνεις μία δραστική άμεση αλλαγή στο ψυχισμό σου , δεν έχεις παρά να βάλεις ένα κομμάτι συνδεδεμένο με μία συναισθηματικά φορτισμένη κατάσταση της ζωής σου . Ευθύς , μνήμες θα ανασυρθούν , μυρωδιές, φωνές, πρόσωπα και καταστάσεις .

 Ο εγκέφαλος θα αρχίσει να παράγει ενδορφίνες και οξυτοσίνη ή ίσως και αισθήματα πόνου , λύπης και άγχους κάνουν την εμφάνιση τους. Ο μελωδικός ήχος αποτελεί μία πανίσχυρη νευροχημεία η οποία μπορεί και αλλάζει τις συνθήκες στον εγκέφαλο μας ανά πάσα στιγμή. Πόσες φορές διαμαρτυρήθηκες στον οδηγό του αυτοκινήτου να αλλάξει κομμάτι επειδή ήταν εκνευριστικό; Πολλές φορές αρκούν λίγα δευτερόλεπτα ώστε ο ήχος να παρεισφρήσει σαι ιός μέσα από τις διόδους των τυμπάνων και να αλλάξει ακαριαία τη ψυχολογία σου

 Το θέμα αυτού του άρθρου είναι η μουσική ως μέσο νοητικού ελέγχου-mind control. Η αλήθεια είναι πως δεν χρειάζεται να καταφύγει κανείς σε στριφνές επιστημονικές ορολογίες για να αποδείξει τη σχέση μεταξύ αυτών των δύο. Η μουσική από πολύ μικρούς μας καθορίζει και μας διαμορφώνει. Μας χωρίζει σε ομάδες , οι οποίες ακολουθούν συγκεκριμένες κοινωνικές νόρμες, ντύνονται στο ίδιο στυλ , συχνάζουν στα ίδια μαγαζιά , ενώνονται από πλήθος κοινών ιδεών και αντιλήψεων . Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως οι μουσικοί αποτελούν τους  αρχιτέκτονες της ανθρώπινης ψυχής.

 Θεωρείτε υπερβολές τα παραπάνω ; Κοιτάξτε πίσω τότε στα 60ς και δείτε πως ορισμένα ροκ συγκροτήματα κατάφεραν να πυροδοτήσουν ένα παγκόσμιο κύμα που παραλίγο να γκρεμίσει τα θεμέλια της δυτικής καπιταλιστικής κοινωνίας. Άλλωστε πίσω από κάθε επανάσταση κρύβονται ισχυρές ιδέες και κύριοι εκφραστές τους είναι πάντα οι διανοητές συγγραφείς και οι μουσικοί.
 Δύναμη των λέξεων

 Ας ξεκινήσουμε με το γνωστό πλέον αξίωμα που προκύπτει από τις επιστημονικές έρευνες. Οι λέξεις δεν είναι απλοί ήχοι , αέρας όπως λέμε στην γλώσσα της καθημερινότητας. Λέξεις πόνου είναι ικανές να φέρουν συναισθήματα πόνου ενώ λέξεις που αντιπροσωπεύουν χαρά και ευτυχία είναι ικανές να δημιουργήσουν ανάλογα  συναισθήματα μέσα μας. Η γλώσσα που χρησιμοποιούμε δεν είναι απλοί ήχοι αλλά εν δυνάμει χημικοί αγγελιοφόροι-νευροδιαβιβαστές, ορμόνες, συναισθήματα στον οργανισμό το δικό μας όσο και του ακροατή.

 Τα ηχητικά κύματα καθορίζουν πράγματι τα συναισθήματα μας , ακόμα και μέσω κοινότοπων πραγμάτων όπως ο θόρυβος από το τρυπάνι του γείτονα. Σκεφτείτε πόσο εύκολα επηρεάζεται ο εγκέφαλος μας από αρμονικές μουσικές μελωδίες οι οποίες μας αγγίζουν βαθιά , κάνουν το δέρμα μας να ανατριχιάζει ,  το παλμό μας να πέφτει και το σημαντικότερο μεταφέρουν λέξεις  ποτισμένες με ισχυρά νοήματα.

 Οι σύγχρονοι κλάδοι της νευρολογίας συγκλίνουν στη θεώρηση ότι της γλώσσας ως πανίσχυρου όπλου δημιουργίας, καταστροφής και ελέγχου.

 Θα έχετε ακούσει για τη μέθοδο της υπνοθεραπείας ή των υποβολών. Είναι μία μέθοδος γνωστή στον εσωτερισμό αλλά τις τελευταίες δεκαετίες εκτιμήθηκε αρκετά και απο τους ψυχολόγους αφού αποδείχτηκε πειραματικά ότι είναι επιτυχής. Πρόκειται για ακουστικά μηνύματα , μετά-υπνωτικές εντολές τις οποίες ακούει το υποκείμενο κατά τη διάρκεια του ύπνου του. Οι εντολές αυτές εντυπώνονται στο υποσυνείδητο του με αποτέλεσμα να αρχίσουν να αφομοιώνονται στη προσωπικότητα του και επομένως στη καθημερινότητα του.

Υπό το πρίσμα αυτό και με όσα εν συντομία είδαμε για τη δύναμη των λέξεων θα μπορούσε να ειπωθεί πως η μουσική με στοίχους αποτελεί μία πρώτης τάξεως υπνωτική κασέτα αυθυποβολής. Ένα λογισμικό εγκεφαλικής αλλαγής.

 Για να ακούσουμε ένα μουσικό κομμάτι σημαίνει πως μας αρέσει αρκετά , άρα τα μηνύματα και οι λέξεις που μεταφέρει εντυπώνονται ακόμη καλύτερα μέσα μας. Η χρήση αλκοόλ και ουσιών μαζί με τη μουσική συνιστά αυτό που θα αποκαλούσαν οι ψυχολόγοι ένα σύστημα διπλής ενίσχυσης.

 Ναι ο δεκαπεντάχρονος που ακούει γκανγκστερ ραπ φυσικά δε θα γίνει γκάνγκστερ εάν υπάρχει οικογενειακό περιβάλλον στη ζωή του ωστόσο οι στοίχοι και το lifestyle της μουσικής που επέλεξε ,  θα διαμορφώσουν το ψυχισμό του και σίγουρα θα είναι θετικά προδιατεθειμένος στο τρόπο ζωής που επιτάσσει η μουσική που ακούει.

 άπου εδώ δε θα ήταν υπερβολή να λέγαμε πως αν θες να αλλάξεις τον εαυτό σου και τη ζωή σου άλλαξε τη μουσική που ακούς!

Καταναλωτικές τεχνικές

 Όλα αυτά τα γνώριζαν και τα αξιοποιούσαν δεόντως οι έμποροι από τα πανάρχαια ακόμα χρόνια, με τις σχετικές τεχνικές να έχουν πλέον εξελιχθεί στις μέρες μας σε βαθμό επιστήμης. Το ενδιαφέρον στις τεχνικές αυτές δεν είναι τόσο οι λεπτομέρειες της μεθοδολογίας τους όσο το τι αποκαλύπτουν για τη δεκτικότητα ενός εγκεφάλου που βρίσκεται σε «mode αγορών».

  Η μουσική τύπου «Muzak», γνωστή και ως «Elevator Music» («Μουσική Ανελκυστήρα»), αποτελεί αντιπροσωπευτική περίπτωση. Πρόκειται για το είδος μουσικής που συνήθως ακούγεται από τα ηχεία πολυκαταστημάτων, εμπορικών κέντρων, mall κλπ., έχοντας ως βασικό γνώρισμα την απουσία εξάρσεων, κατά τρόπο ώστε να μην διεισδύει στη συνείδηση του επισκέπτη. Και χαρακτηριστικά, πράγματι, οι περισσότεροι καταναλωτές που ερωτώνται βγαίνοντας από τέτοιους χώρους δεν είναι σίγουροι αν προηγουμένως άκουγαν μουσική ή όχι. Θεωρείται ότι η εύθυμη, ελαφρώς μονότονη, επίπεδη μουσική του συγκεκριμένου τύπου χαλαρώνει τον επισκέπτη και παρατείνει την παραμονή του στο κατάστημα, αυξάνοντας τις πιθανότητες να ψωνίσει περισσότερο.

Εκτός από εμπορικά καταστήματα, η κυριότερη εταιρία του χώρου, Muzak Holdings, έχει αναπτύξει ειδική μουσική και για εστιατόρια, αεροδρόμια, νοσοκομεία, ξενοδοχεία, ενώ εφαρμόζοντας μια τεχνική που είναι γνωστή ως «Stimulus Progression» («Πρόοδος Ερεθισμάτων») έχει προχωρήσει στην εξέλιξη εξειδικευμένων μουσικών προγραμμάτων, μέσω των οποίων, μεταβάλλοντας το ρυθμό ή το στυλ της μουσικής ανάλογα με την ώρα της ημέρας, είναι δυνατόν να αυξάνεται η παραγωγικότητα στους χώρους εργασίας. Κρίνοντας από το γεγονός ότι η εταιρία εξαγοράστηκε το 2011 έναντι 345 εκατομμυρίων δολαρίων, οι τεχνικές του είδους μάλλον δε στερούνται βάσης ή αποτελεσμάτων

Elicitation

 Ο κλάδος του social engineering είναι από τους  πλέον  εξελισσόμενους. Οι hackers συνειδητοποίησαν πως αρκετά  πιο εύκολο από το να παραβιάσουν ένα λογισμικό σύστημα είναι να παραβιάσουν τους ανθρώπους που το χειρίζονται.

 Μια από τις πιο επιτυχημένες τεχνικές των κοινωνικών μηχανικών είναι το Elicitation. Στα ελληνικά θα μπορούσε να μεταφραστεί ως εξαγωγή.

 Αφορά την ικανότητα του να μπορείς να προκαλέσεις στο συνομιλητή σου τη πυροδότηση των συναισθημάτων και των συμπεριφορών που επιθυμείς. Ένα καλό παράδειγμα είναι οι μέθοδοι διέγερσης του συναισθήματος που χρησιμοποιούν οι αστυνομικοί , για να εξάγουν την ομολογία του φερόμενου ως  δράστη.

 Αλλά δε χρειάζεται να είναι κανείς εκπαιδευμένος αστυνομικός για να γνωρίζει  πως να χρησιμοποιεί τη τέχνη της εξαγωγής. Ορισμένες φορές ένα κλίμα εμπιστοσύνης και δύο καλές ατάκες είναι ικανές να διεγείρουν το συνομιλητή ώστε να αρχίσει να μιλάει για το επιθυμητό θέμα.

 Που κολλάει η τεχνική του elicitation με τη μουσική ; Μα φυσικά στο ότι ένα μουσικό κομμάτι μπορεί  διεγείρει στο υποψήφιο θύμα όλα τα στοιχεία μέσα του ώστε να αρχίσει να μιλάει και μέσω των κατάλληλων ερωτήσεων να εξαχθούν οι επιθυμητές πληροφορίες ή συμπεριφορές.

 Κλασσική μουσική περίπτωση Elicitation αποτελεί η ωδή στη χαρά του Μπετόβεν. Αυτή η γαλήνια μελωδία που εμπνέει την αδερφικότητα και την ειρήνη χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τελείως αντιφατικά πολιτικά συστήματα, γεγονός που δείχνει την αναγνώριση στην υποβλητική δύναμη του κομματιού αυτού. Στη Γερμανία του Χίτλερ χρησιμοποιήθηκε στις ημέρες των συλλογικών χαρών του ναζιστικού έθνους. Στη Ρωσία του Στάλιν οικειοποιήθηκε τόσο πολύ σε βαθμό που θεωρούταν αμιγές κομμουνιστικό τραγούδι. Στη Κίνα του Mαο ήταν το μοναδικό δυτικό κομμάτι που επιτρεπόταν να παιχτεί . Η δημοκρατία της Ροδεσίας οικειοποιήθηκε το κομμάτι και το έκανε εθνικό της ύμνο ενώ στους ολυμπιακούς αγώνες η Δυτική Γερμανία όταν κέρδισε μετάλλιο αντί για τον εθνικό της ύμνο έπαιξε την ωδή στη χαρά.

 Γιατί λοιπόν το συγκεκριμένο κομμάτι του Μπετόβεν χρησιμοποιήθηκε τόσο πολύ για εθνικούς σκοπούς; Μα γιατί προάγει αυτά που θέλει κάθε κυβέρνηση. Μια αίσθηση γαλήνης , ομόνοιας αλλά και έμπνευσης ότι κάτι βαθύτερο υπάρχει, κάτι ανώτερο. Στη προκειμένη περίπτωση αυτός ο  βαθύτερος  και ανώτερος σκοπός δεν είναι άλλος από το έθνος !

  Στην Ελλάδα έχουμε το ροκ τραγούδι "The final Countdown των Europe , το οποίο πυροδοτεί συναισθήματα εθνικής υπερφηφάνιας και πατριωτικής ανόρθωσης καθώς συνδέθηκε με τη κατάκτηση του Eurobasket του 1987. Aλλά και το Carmina Burana χρησιμοποιήθηκε κατα κόρον στιςπροεκλογικές συγκεντρώσεις της δεκαετίας του 80. Επικοινωνιακά είχε αξιοποιηθεί για πρώτη φορά πολύ νωρίτερα, ως μουσική επένδυση σε συγκεντρώσεις του Τρίτου Ράιχ , καθώς οι ναζί αξιωματικοί είχαν αντιληφθεί την ανυπέρβλητη υπαρξιακή δύναμη του

Άγκυρες – Anchoring

Άγκυρα ονομάζεται η εγκατάσταση ενός ερεθίσματος το οποίο δρα σαν σκανδάλη προκαλώντας  μία συγκεκριμένη αντίδραση . Η άγκυρα  μπορεί να εγκατασταθεί σε οποιαδήποτε από τις πέντε αισθήσεις. Οι άγκυρες μπορεί να είναι λέξεις, σωματικά αγγίγματα η πράξεις, συγκεκριμένοι ήχοι και εικόνες. Η ισχυροποίηση τους εξαρτάται από το βαθμό επανάληψης τους.

 Οι περισσότερες άγκυρες εγκαθίστανται χωρίς τη συνειδητή θέληση μας. Ένα τραγούδι που σας ταξιδεύει πίσω στην εφηβική εποχή όπου βιώνατε το πρώτο σας έρωτα αποτελεί μία πρώτη τάξεως άγκυρα. Η ιδανικότερη στιγμή για την εγκατάσταση μίας άγκυρας είναι όταν βρισκόμαστε σε συναισθηματική διέγερση, έντονο φόβο ή έντονη αγάπη. Οι περισσότερες φοβίες των ανθρώπων είναι αποτέλεσμα μίας άγκυρας η οποία ενεργοποιεί το φόβο της πρώτης τραυματικής εμπειρίας ξανά και ξανά. Έτσι λοιπόν και τα περισσότερα τραγούδια λειτουργούν ως άγκυρες που μας συνδέουν με μία εποχή , μία ιδιαίτερη περίοδος της ζωης μας , με συγκεκριμένους ανθρώπους , συναισθήματα , μυρωδιές κ.ο.κ.

 Εάν ακούτε ένα συγκεκριμένο τραγούδι κάθε φορά που κάνετε έρωτα με το/τη σύντροφο σας αυτό το κομμάτι μεταβάλλεται σε άγκυρα, συνδέεται με την ερωτική ικανοποίηση και επιθυμία. Εάν ακούτε ένα συγκεκριμένο τραγούδι την ώρα που γυμνάζεστε , αυτό το τραγούδι μετατρέπεται σε άγκυρα. Μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε όποτε είστε χωρίς ενέργεια και άκεφοι ώστε να σας πυροδοτήσει τα αισθήματα εγρήγορσης και αθλητικής έντασης με τα οποία έχει συνδεθεί.  Οι εφαρμογές του anchoring είναι πραγματικά άπειρες και είναι ίσως και επικίνδυνο να αναφερθούμε σε περισσότερα παραδείγματα. Μόνος περιορισμός είναι το που αρχίζει και που τελειώνει φαντασία αλλά και η ηθική του καθενός.

 Mουσική και μυστικές υπηρεσίες

 Σε μια απίστευτη αποκάλυψη η οποία περνά κατά πολυ τα όρια της άκρατης  συνωμοσιολογίας , προχώρησε πρώην πράκτορας της KGB, μιλώντας στο κρατικό κανάλι της Ρωσίας (NTV). Σύμφωνα λοιπόν με τον ίδιο η Σοβιετική Ένωση κρύβεται πίσω από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της «πανκ» σκηνής που μεσουρανούσε τη δεκαετία του 1970!

 Ο πρώην πράκτορας της KGB, Αλεξέι Βαρενίκοβιτς Βολόσιν, υποστήριξε ότι η τότε κυβέρνηση της ΕΣΣΔ ξόδεψε «εκατοντάδες εκατομμύρια ρούβλια» στη συγκεκριμένη «επιχείρηση» χρηματοδοτώντας συγκροτήματα όπως οι Sex Pistols, οι Clash και οι Ramones. Στόχος της επιχείρησης ήταν «να δημιουργήσει απόλυτο χάος» και «να διαστρέψει τους νέους της Δύσης προς μηδενιστικές ιδεολογίες ενάντια στο κατεστημένο

 «Η αποστολή μας ήταν να εκμεταλλευτούμε την εφηβική οργή προς όφελός μας και να στρέψουμε τη baby boomer γενιά της Δύσης προς μια παρακμιακή, ενάντια στο κατεστημένο και υπέρ των ναρκωτικών κουλτούρα που θα προκαλούσε εξεγέρσεις και θα έφερνε στις Δυτικές δημοκρατίες το απόλυτο χάος. Μέχρι που προωθήσαμε στα mainstream ραδιόφωνα προκειμένου να προωθήσουμε τη μουσική αυτή ώστε να ακούγεται καθημερινά από εκατομμύρια ανθρώπους». Ο εν λόγω υποτιθέμενος πράκτορας χαρακτηρίζει μάλιστα τη διείσδυση στο πανκ χώρο των 70'ς ως μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της KGB.

 Προσωπικά θεωρώ γελοίους τους ισχυρισμούς του και τη προσπάθεια να καπηλευτεί την άνοδο του πανκ κινήματος ως επιτυχία μιας μυστικής υπηρεσίας. Ωστόσο τα ακούσματα της νεολαίας είναι ένα θέμα που σίγουρα απασχολεί ανθρώπους σε υψηλά πόστα εξουσίας. Για αυτό και διαλέγουν συχνά κοντά τους πετυχημένους μουσικούς να τους βοηθήσουν σε προεκλογικές εκστρατείες γιατί γνωρίζουν τη βαθιά σύνδεση μεταξύ μουσικής και ανθρώπινου ψυχισμού . Ένας αγαπημένος μουσικός λαϊκός καλλιτέχνης επηρεάζει πολύ πιο εύκολα και από το πιο επιδέξιο πολιτικό.

 Αυτό θα προσπαθήσουμε να ψηλαφίσουμε στον επίλογο που ακολουθεί . Τα ιδεολογικά μηνύματα που μεταφέρει πλέον η pop μουσική , που αναμφίβολα αποτελεί και τη πιο δημοφιλή καθώς διαθέτει δισεκατομμύρια fan.

 Eπίλογος

 Είναι φανερό πως η νέα γενιά τραγουδιστών και κυρίως τραγουδιστριών της  pop σκηνής εγκαινιάζουν μία νέα εποχή για την ανθρωπότητα. Είναι σαν το διονυσιακό πνεύμα των 60ς να αναβιώνει αλλά έχοντας χάσει αρκετά θεμελιώδη στοιχεία της εποχής που το χαρακτήριζαν.Στα βίντεο των ποπ σταρ παρελάσει πλήθος αποκρυφιστικών συμβόλων , πεντάλφες, sigils , αιγυπτιακοί σταυροί. Ο παντεπόπτης οφθαλμός χρησιμοποιείται κατά κόρον από το Hollywood.

 Αυτό είναι και το υποσυνείδητο πρότυπο που προβάλλεται πλέον από τη pop μουσική κουλτούρα. Το απρόσιτο είδωλο, η αψεγάδιαστη σεξουαλική φιγούρα,  η οποία είναι μέλος, κοινωνός σε μία απόκρυφη ελιτ, για λίγους , για τους πνευματικά και υλικά εκλεκτούς , το μυστικό club των όμορφων , πετυχημένων και έξυπνων. Η μυστηριώδης ομάδα που δρα πάντα υπό από τη προστασία των σκιών. Αυτό το αρχέτυπο κρύβεται πίσω από όλη αυτή τη νεομυθολογία των Illuminati που προβάλει μανιωδώς το Hollywood.

 Eνα από τα πιο δημοφιλή βίντεο όλων των εποχών στο youtube αυτό της Katty Perry έχοντας φτάσει το ένα δισεκατομμύριο προβολές. Πρόκειται για ένα κλιπ που βρίθει από σύμβολα αιγυπτιακής μαγείας και τελετουργικά δρώμενα. Ένα άλλο βίντεο που κάνει θραύση είναι το Die young  της Kesha , όπου η τραγουδίστρια εμφανίζεται ως τελετουργική ιέρεια με μαύρο μανδύα , ενώ παρελάσουν πλήθος συμβόλων με πρωταγωνιστή πάντα τον παντεπόπτη οφθαλμό να εμφανίζεται από σχέδιο σε ρούχα μέχρι σε ψηφιακά γραφικά. Η λίστα τέτοιων βίντεο κλιπ μπορεί να γίνει ατελείωτη. Πολλοί μιλούν ότι όλες αυτές οι νέες τραγουδίστριες είναι μαριονέτες των Ιλλουμινάτι με σκοπό να παγιδεύσουν τους ακροατές . Ας παραμείνουμε όμως λογικοί σε αυτό το καιρό της συνωμοσιοπαράνοιας.

 Αναβίωση του αποκρυφισμού είχαμε και τη δεκαετία του 60 με σχεδόν όλα τα δημοφιλή συγκροτήματα να εμπνέονται από την αποκρυφιστική και ψυχεδελική κουλτούρα. Όποιο γνωστό συγκρότημα της εποχής και να διαλέξετε από τους Deep Purple και τους Βeatles μέχρι τους Η.P. Lovecraft  και τους Τhe mind's eye θα διαπιστώσετε πως είναι βαθύτατα επηρεασμένοι.

 Κάτι αντίστοιχο προβάλλεται και αυτή τη στιγμή στο Hollywood και τη pop μουσική κουλτούρα. Η διαφορά έγκειται στο πνεύμα της εποχής. Τη δεκαετία των 60ς υπήρχε πνεύμα συλλογικότητας και μαζικής αντίστασης κατά κάθε μορφής κατεστημένου. Το κλίμα της εποχής μας είναι άκρως διαφορετικό.

 Στη κουλτούρα των 10ς τα πράγματα είναι διαφορετικά .  ο ναρκισσισμός εξαπλώνεται σαν επιδημία. Αντί του αέρα το ρόλο του μεταφορέα  παίζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης , τα smart phones και η pop μουσική. Μικρά δωδεκάχρονα πλέον ερωτεύονται την εικόνα τους και τη προωθούν με οποιοδήποτε τρόπο. Ο ναρκισσισμός κάνει θραύση και διπλά του παρέα ο ατομικισμός. Οι συλλογικές ειρηνικές κοινωνίες που ονειρευόταν στα μακρινά 60ς έδωσαν τη θέση τους στο κοινωνικό δαρβινισμό. Το μεγαλύτερο, εξυπνότερο , προσαρμοστικότερο Εγώ κερδίζει.

 Αυτό είναι και το υποσυνείδητο πρότυπο που προβάλλεται πλέον από τη pop μουσική κουλτούρα. Το απρόσιτο είδωλο, η αψεγάδιαστη σεξουαλική φιγούρα,  η οποία είναι μέλος, κοινωνός σε μία απόκρυφη ελιτ, για λίγους , για τους πνευματικά και υλικά εκλεκτούς , το μυστικό club των όμορφων , πετυχημένων και έξυπνων. Η μυστηριώδης ομάδα που δρα πάντα υπό από τη προστασία των σκιών. Αυτό το αρχέτυπο κρύβεται πίσω από όλη αυτή τη νεομυθολογία των Illuminati που προβάλει μανιωδώς το Hollywood.

 Όχι το λαμπερό μάτι του Ωρού δεν είναι πλέον το σύμβολο της αφύπνισης και της εσωτερικής όρασης , είναι το απρόσιτο σύμβολο της Ελιτ και όλων των αξιών και ιδεών που αυτή αντιπροσωπεύει..!
http://www.brainchange.gr/