Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

ΓΗ,ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΝΤΑΜΑ

http://www.elora.gr/portal/images/stories/2012/07/talm.jpg Μαριάνθη Νανοπούλου

ΓΗ , ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΝΤΑΜΑ (Συνομωσίες και κουραφέξαλα!!!)
Και έρχεται η ώρα που κάθεσαι και σκέφτεσαι «ρε τι γίνεται στον κόσμο? Τι παιχνίδια παίζονται?» Ακούς για συνομωσίες, για θεωρίες που οι μεν ανατρέπουν τις δε και επανέρχονται και ξανά και ξανά και χαζεύεις με όσα βλέπεις. Κάποια τα παίρνεις αψήφιστα, κάποια σε ενοχλούν κάποια σου κεντρίζουν την περιέργεια και αρχίζεις και ψάχνεις και βρίσκεσαι μέσα σε έναν κυκεώνα πληροφοριών και δεν ξέρεις τι να πιστέψεις και τι να χωνέψεις. Βλέπεις πως ανατρέπονται όλα όσα ήξερες ….πως έβλεπες ότι ήθελαν να δεις να πιστέψεις ότι ήθελαν να πιστέψεις και να κάνεις ότι ήθελαν να κάνεις. Ποιοί? Έλα μου ντέ!!!!


Για ακόμα μία φορά και εν όψει του 3ου ΠΠ κάνω μια αναδρομή για να έρθουμε στο σήμερα και στην επικείμενη επίθεση στην Συρία, κομματάκι δύσκολο να τα κατανοήσετε όλα αλλά πιστεύω αξίζει η προσπάθεια.
Πλέον οι περισσότεροι νοήμονες άνθρωποι (για να μην πω ΟΛΟΙ) έχουν καταλάβει πως παίζονται μεγάλα παιχνίδια εις βάρος της ανθρωπότητας από μια χούφτα ανθρωποειδών ,(Δεν μπορώ να τους ονομάσω διαφορετικά), που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο πλούτος και η εξουσία. Αυτή η χούφτα ανθρωποειδών τυγχάνει (??!!) να είναι οπαδοί της μασονίας και σε μεγάλο μέρος τους η εθνικότητα τους ή η πίστη τους είναι εβραϊκή. Όπερ εστί ….σύμφωνα με το ιερό τους βιβλίο της Ταλμούδ «πας μη εβραίος σκυλί και βρώμικος χωρίς αξία ζωής που πρέπει να του φέρονται αναλόγως και να το εξαλείψουν από προσώπου γης» ( εδώ θα δείτε τι λέει το Ταλμούδhttp://www.youtube.com/watch?v=de5s97uSqJY ).
Και πώς θα το πετύχουν αυτό? Φανταστείτε την γη επίπεδη με μαύρα και άσπρα τετραγωνάκια και 2 σειρές πούλια .Κόκκινα και μαύρα. Όλοι γνωρίζετε πώς παίζεται η ντάμα έτσι δεν είναι?
Στην μία πλευρά είναι οι κόκκινοι στην άλλη οι μαύροι. Ως γνωστόν οι στόχοι είναι πάντα κόκκινοι οπότε οι κόκκινοι είναι οι χώρες στόχοι ( τουτέστιν οι «περιττοί άνθρωποι πάνω στη γη που τρώνε το φαί μας και πρέπει να εξαφανιστούν») . Οι μαύροι είναι η χούφτα που προανέφερα και οι υπήκοοί τους όπερ εστί ηγέτες χωρών, βιομήχανοι, επιστήμονες δημοσιογράφοι και γενικά όλοι όσοι έχουν τον τρόπο να «μιλήσουν» στον κόσμο και να τον κάνουν να υπακούει πιστά. Ποιοί είναι αυτοί οι ηγέτες? Δείτε κάποιους εδώ http://www.youtube.com/watch?v=EdBsqojG7Lg
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την παρτίδα! Τα πούλια είναι στημένα και ξεκινάμε τις κινήσεις. Πρώτα παίζουν οι μαύροι ξεκινώντας την πρώτη κίνηση η αθώα κίνηση που δεν μπορεί να καταλάβει κανένας το σχέδιο). Πρώτη κίνηση λοιπόν όπως είπε και ο μέγας Κίσινγκερ «πρέπει να καταλύσουμε τα ήθη τα έθιμα την ιστορία την γνώση , με λίγα λόγια το ΕΘΝΟΣ.» Και όπερ εγένετω …… Μετακινήσεις πληθυσμών από μια χώρα σε άλλη, ανάμικτοι γάμοι (πλέον δεν ξέρουμε ποιος είναι από πού κυριολεκτικά, μαύροι έλληνες, γάλλοι με σχιστά μάτια, αφρικανοί με μπλέ μάτια κοκ), παιδιά με διπλές ρίζες (αλήθεια ….ποιάς εθνικότητος είναι ένα παιδί που έχει μάνα αμερικάνα, πατέρα αυστραλό, παππού κινέζο γιαγιά αφρικανή, έχει γεννηθεί στην Αγγλία και μένει μόνιμα στην Ελλάδα?)
Δεύτερη κίνηση, εμπόριο. Είμαι Ελληνίδα (νομίζω) και τρώω ντομάτες ΟΧΙ ελληνικές αλλά αφρικανικές, πίνω γάλα από την Ελβετία και τρώω φρούτα από την Αλβανία. Τα ελληνικά προϊόντα που είναι? Και δεν είναι μόνο το φαγητό φυσικά. Ξένα οχήματα, ξένες ηλεκτρικές συσκευές, ξένα όλα. Ελεύθερο εμπόριο ονομάσθηκε . Αποτέλεσμα? Αφενός δεν ξέρουμε τι τρώμε και από πού , αφετέρου δεν υπάρχει πλέον η έννοια ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ. Οι περισσότεροι άνθρωποι ΕΞΑΡΤΟΥΝΤΑΙ από τα σούπερ μάρκετ και τις αλυσίδες τροφίμων, δεν έχουν ιδέα πώς είναι μια ντοματιά πχ αν την δούν παίζει και να πιστέψουν πως είναι αγριόχορτο ή θάμνος. Αφού λοιπόν….. δεν ξέρουμε που μας πάνε τα τέσσερα από καλλιέργεια δεν μπορούμε και να καλλιεργήσουμε όποτε πρέπει να αγοράσουμε ……άρα να ξοδέψουμε χρήμα και….
Τρίτη κίνηση! Χρήμα!
Πάρε κόσμε χρήμα! Τράπεζες, δάνεια, ευκαιρίες! Έχεις χρήμα γεμίζεις με γκατζετάκια και άχρηστα πράγματα είσαι άνετος και κούλ ,έχεις μάθει στην καλοπέραση και τσούπ! Στέρεψε η βρύση! Έχεις χρέος! Πλήρωνε τώρα… ξέχνα την καλοπέραση, φτάσαμε να στερούμαστε και τα πλέον βασικά και το μόνο που κάνουμε είναι να δουλεύουμε για να πληρώνουμε φόρους και κερατιάτικα!
Κίνηση τέταρτη. Δουλειά. Συνεπάγεται βέβαια με τα τρόφιμα και τις καλλιέργειες ως εξής. Όλοι ξαφνικά γίναμε του πανεπιστημίου, των σχολών , των τεχνών (Τβ αστέρες ραδιοφωνικοί αστέρες, μοντελάκια και μόδιστροι και ηθοποιοί) . Όταν αυτά τα επαγγέλματα αρχίζουν και φθίνουν …όταν όλοι ξέρουμε να δουλεύουμε με πληκτρολόγια τηλέφωνα και κάμερες όταν γνωρίζουμε τι είναι νόμος και νυστέρι και λογισμικό … και πληρωνόμαστε γι’αυτό και ξαφνικά …μας απολύουν και δεν πληρωνόμαστε πλέον με τι επιβιώνουμε? Με τις καλλιέργειες που δεν ξέρουμε ούτε πως μοιάζουν? Και άντε και τις μαθαίνουμε ….πού στο καλό θα τις φυτέψουμε? Στα μπαλκόνια? Τσιμεντουπόλεις και διαμερίσματα έχουμε όχι σπίτια με αυλές! Α ναι! Θα πάμε στην επαρχία! Όπα…. Οι περισσότεροι ΔΕΝ έχουν γη! Τις πούλησαν για να πάρουν μια πολυτελή τρύπα εις την πόλην! Τις αγόρασαν οι λίγοι ή οι ξένοι και κάνανε ολόκληρες φατρίες για πάρτη τους! Πάει και η δουλειά λοιπόν..πάνε και τα λεφτά πάει και το φαί.
Κίνηση Πέμπτη. Ιστορία, γνώση, ήθη, έθιμα, θρησκεία. Όταν ξεκίνησε η μίξη των πληθυσμών άρχισε και η διαστρέβλωση της ιστορίας. Έχουμε δει πολλές φορές μαργαριτάρια μαθητικά « Ο Απόστολος Γκλέτσος κατέβασε τη σημαία από την ακρόπολη και στις 28 Οκτωβρίου γιορτάζουμε την παρέλαση των στρατιωτών» (και δεν είναι μόνο στην Ελλάδα αυτό το φαινόμενο… χαρακτηριστικά θα σας πω ότι στην Αμερική όταν είχα πάει με ρώτησε ένας από πού είμαι του είπα Ελλάδα και μου λέει αυτό στην Αφρική δεν είναι? Του λέω τον Παρθενώνα τον ξέρεις? Ναι μου λέει είναι στην Αγγλία στο Λούβρο. Ο άνθρωπος αυτός ήταν διευθυντής νοσοκομείου.) Χάθηκε και η ιστορία….. μας βάλανε και κάτι χολυγουντιανές ταινίες όπως τις είδαν οι εκάστοτε σκηνοθέτες με την άποψη τους για την ιστορία και τα γεγονότα και πάει …απογίναμε. Να ανοίξουμε βιβλίο να διαβάσουμε ? Ναι καλέ πώς δεν το σκεφτήκαμε!? Πάρε 3 βιβλία ιστορίας να διαβάσεις το ίδιο κεφάλαιο από 3 διαφορετικούς ιστοριογράφους-συγγραφείς και έχεις αμέσως αμέσως 3 διαφορετικές ιστορίες , ποια νάναι άραγε η σωστή? Άσε θα δω την ταινία …μην διαβάζω τώρα μωρέ βαριέμαι.
Με 5 κινήσεις οι μαύροι έχουν ήδη καταφέρει να μπλέξουν τους κόκκινους και οι κόκκινοι δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα!
Κίνηση έκτη. Πολλοί είναι οι κόκκινοι ….πρέπει να τους ελαττώσουμε! Και ξεκινάνε…. Ιοί, ασθένειες, μόλυνση περιβάλλοντος. Χμ… δεν κάνουν καλή δουλειά αυτά όμως…. Θέλουμε άμεση μείωση με μεγαλύτερα αποτελέσματα ….
Κίνηση έβδομη .Πηγές ενέργειας. Πετρέλαιο! Πού έχει? Σα κάτ που λέν και στο χωριό μου! Πώς θα το πάρουμε? Πάμε να κάνουμε ντού! Όπα! Για κάτσε! Με το ντού …έχουμε και μείωση πληθυσμού! Με ένα σμπάρο 2 τρυγόνια ! Ναι αλλά πώς θα κάνουμε ντού? Και έρχεται η 9η Σεπτεμβρίου του 2011 (αφού έχουν γίνει κι άλλα ντου στο παρελθόν με ελάχιστα αποτελέσματα). Τι έγινε τότε? Α ναι ο Μπίν Λάντεν έριξε 2 αεροπλάνα πάνω στους δίδυμους πύργους της Αμερικής. Ναι? Για δείτε εδώ
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=0X4LQmk-J-M
και εδώ
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=h7cvjBViV7g
Ναι ναι….. αυτό το κακό άντρωπο ο Μπίν έκανε βαβά την Αμερική οπότε η Αμερική έπρεπε να κάνει ντα τον Μίστερ Μπιν. Μαζί και ο συρφετός που λέγεται ΝΑΤΟ. (πούντο?) Όλοι μαζί κάνανε ντου σκοτώσανε όσους περισσότερους φανερά και κρυφά, πήρανε και τα πετρέλαια, βάλανε και το ποδάρι τους ένα βήμα πιο κοντά στο στόχο τους .
Κίνηση όγδοη. Τελική επίθεση. Ότι έχει απομείνει στο διάβα τους ήρθε η ώρα να εξοντωθεί. 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος. Περαστικά μας. Το σύνθημα δόθηκε πέρσι στους Ολυμπιακούς. Παρατηρήσατε στο βίντεο πρίν με τον Μπούς το βιβλίο που διάβαζαν τα παιδιά? «I pet Goat” λεγόταν. Βγήκε μετά ένα βίντεο με όνομα “ I pet goat II” δείτε το πολύ προσεκτικά και όσες περισσότερες φορές μπορείτε , κάθε φορά θα βλέπετε και κάτι που σας είχε διαφύγει….. και κάτι που δεν του δώσατε σημασία και …. Κάτι που έχει ΗΔΗ γίνει…. Το βίντεο αυτό βγήκε στην κυκλοφορία περίπου τον Ιούλιο του 2012, τουλάχιστον αυτή ήταν η παλιότερη ημερομηνία που είδα στο youtube. Το έκανε ο Heliofant. Όποιος έχει μεράκι και γνωρίζει καλά αγγλικά μπορεί να ψάξει λεπτομέρειες και αναλύσεις. Εγώ δεν βρήκα κάτι στα ελληνικά. Δείτε το βίντεο
https://www.youtube.com/watch?v=TzPpDDB46lo
Σε συνδυασμό με τους Ολυμπιακούς και το κομμάτι της «πτώσης της σημαίας» βρήκα αυτό
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=p-3rPElLkn0
Οποία σύμπτωσης! Τώρα δεν θέλω να σας κουράσω αλλά αν ψάξετε θα δείτε πολλές περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την Ολυμπιάδα του Λονδίνου και την σύνδεση τους με τα όσα έχω ήδη πεί.
Και φτάσαμε στην Συρία. Όλοι ξέρουμε πάνω κάτω τι γίνεται εκεί τώρα και τι έχει γίνει τόσο καιρό. Το γιατί το ξέρουμε?
Φυσικά και είμαστε πολύ κοντά όχι στο να το μάθουμε αλλά στο να επιβεβαιωθούν οι υποψίες μας!.
Ας δούμε όμως συνοπτικά τι γίνεται.
Προσπαθεί αυτή η χούφτα ανθρωποειδών, να δημιουργήσει ΜΙΑ παγκόσμια κυβέρνηση, όπερ εστί ΕΝΑ κράτος όπου ο πληθυσμός του θα είναι … δείτε το βίντεο
http://www.youtube.com/watch?v=Z-sJVfwXrGI
Ένας παγκόσμιος πόλεμος θα το κατάφερνε αυτό το αποτέλεσμα γρήγορα και αποτελεσματικά έτσι δεν είναι?
Πρωτεύουσα αυτής της παγκόσμιας κυβέρνησης θέλουν να είναι τα Ιεροσόλυμα, ο νέος ναός του Σολομώντα θα στεγάζει την προεδρική του καρέκλα. Λέγεται πως τον έχουν ήδη έτοιμο, περιμένουν απλώς την τελική κίνηση που θα καταρρίψει και το τελευταίο πούλι των κόκκινων πάνω στο ταμπλό της «ντάμας» που παίζουν τόσο καιρό. Ιλλουμινάτι, σιωνιστές εβραίοι , έχουν στόχο να ιδρύσουν μία κυβέρνηση, μια θρησκεία (τον λεγόμενο αντίχριστο που ανάθεμα που ξέρει κανείς μας τι στο καλό είναι αυτός αφού ουδείς μας δεν έχει ιδέα τι λένε οι γραφές μας και τι είναι θρησκεία. Παρόλ’ αυτά .. όλοι μας σαν πρόβατα φωνάζουμε ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ).
http://www.youtube.com/watch?v=gMFF3iaBUK0
Και φτάσαμε στο σήμερα. Λίγες ώρες πρίν γίνει το ντου στην Συρία. Με τις μεγάλες δυνάμεις να παίρνουν θέση για την μεγάλη σύρραξη που θα μας οδηγήσει στον 3ο Παγκόσμιο πόλεμο . Στον πιο καταστροφικό πόλεμο όλων των εποχών, με εκατομμύρια θύματα , αλλαγή στον χάρτη της γης , και συντρίμμια και αίμα…. Πολύ αίμα ….. Μα .. μήπως μας είχαν προειδοποιήσει και γιαυτό? Μήπως κάποιοι κάπου κάποτε μας τα είπαν ξανά και ξανά δια στόματος διαφόρων Πατέρων? Μήπως μας τα είπε ο ΙΔΙΟΣ ο Χριστός?
Ας ξεκινήσουμε με ένα πολύ πρόσφατο και γνωστό πρόσωπο, ο Λαρους, ναι όλοι τον ξέρετε από τον Πάπυρο Λαρους κτλ κτλ , σπάνια δίνει συνεντεύξεις και είναι και υπερήλιξ , μέσα στο 2012 όμως θεώρησε πως ήταν αναγκαίο να μιλήσει ….
https://www.youtube.com/watch?v=08VOzdIZSYo
ο Πατέρας Ελπίδιος επίσης
https://www.youtube.com/watch?v=QQJh5qZDdZA
ο Πατέρας Παΐσιος
https://www.youtube.com/watch?v=k9hmEIXx53c
Κοσμάς Αιτωλός
https://www.youtube.com/watch?v=BcRhxU-BARk
Λέοντας Σοφός, Άγιος Μεθόδιος Πατάρων, Ιωάννης και η αποκάλυψη, Ιησούς Χριστός ….. Βρήκα όλες τις προφητείες μαζεμένες δείτε τις εδώ
http://www.marmaromenosautokratoras.gr/books/marmaromenos.swf
Ακόμα και ο Ιησούς Χριστός μας μας το είπε πολλάκις μέσα στην Αγία γραφή. Διαβάστε τα κατά Ιωάννη και Ματθαίου Ευαγγέλια δείτε σε πόσα σημεία μιλάει για τα τωρινά γεγονότα.
https://www.youtube.com/watch?v=V-hUhv_nnSs
Κλείνοντας σας προτρέπω να δείτε και αυτό το βίντεο, είναι μεγάλο κάπου στην 1 ώρα αλλα έχει μέσα συνοπτικά όλα όσα σας έχω γράψει, με εναφορές από τα ευαγγέλια μας και εξηγήσεις. Πιστεύετε ή όχι στο Θεό είναι δικό σας θέμα, δεν σας κάνω προπαγάνδα ούτε προσπαθώ να σας επηρρεάσω, προσπαθώ όμως να σας δείξω πως όλα είναι ένα καλοστημένο σχέδιο και μείς τα πούλια τους. Φτάσαμε στην τελευταία κίνηση. Είμαστε ένα βήμα πριν το τέλος του κόσμου που ξέρουμε ως σήμερα. Δεν είμαι καταστροφολόγος, όμως όλα τα γεγονότα δείχνουν πως για εκεί πορευόμαστε. Προσέχετε! Δείτε! Κατανοήστε! Μην μασάτε την τροφή που μας δίνουν …. Δεν μας ταΐζουν μας δηλητηριάζουν! Είμαι σίγουρη πως πλέον …το έχετε καταλάβει . Έστω και αργά.



Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ 4ο ΑΙΩΝΑ π.χ.ΕΩΣ ΤΑ ΜΙΣΑ ΤΟΥ 2Ο ου

Σύντομος Ιστορία του Ελληνισμού της Συρίας από τον 4ο αιώνα π.Χ. μέχρι τα μισά του 20ου αιώνα


Η παρουσία του Ελληνισμού στην περιοχή της Συρίας και της εγγύς και μέσης ανατολής (Παλαιστίνη, Μεσοποταμία κλπ.) απαντάτε είδη από τον 4ο π.Χ. αιώνα, μετά την εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου, γιγαντώθηκε όμως από τον ιδρυτή της δυναστείας των Σελευκιδών, Σέλευκου Α΄, υιού του Αντίοχου – στρατηγού του Φίλιππου Β΄– και διαδόχου του Μ. Αλεξάνδρου. Όμως, ο σοφιστής Λιβάνιος, αναφέρει ότι η πόλη Ιώνη, ευρισκόμενη κοντά στην Αντιόχεια, ήταν ελληνική αποικία, την οποία ανάγει στην εποχή της Αυτοκρατορίας των Ασσυρίων (7ος π.Χ. αιών) και μας λέγει ότι την σεβάστηκαν ανέκαθεν πλην αυτών και οι Πέρσες (Λιβανίου Λόγοι, έκδοση Reiske, τομ. 1, σελ. 291). Η Ιώνη ήταν κτισμένη από Αργείους  (όπως και η Ταρσός), κατόπιν δε εγκαταστάθηκαν εκεί Κρήτες και Κύπριοι. Κοιτίδα λοιπόν του Ελληνισμού της Συρίας υπήρξε η πόλη της Ιώνης. Ο Μ. Αλέξανδρος εις ανάμνηση της μεγαλειώδους νίκης του επί του Ισσού ποταμού, ίδρυσε την Νικόπολη, όπως και την Αλεξάνδρεια την κατ΄ Ισσόν, στον μυχό του Ισσικού κόλπου.

Μερικά έτη μετά τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου, ο εκ των διαδόχων του Αντίγονος, οικοδομεί στην Άνω Συρία την Αντιγόνεια, την οποία οίκησε με Αθηναίους και άλλους έλληνες. Εν συνεχεία ο Σέλευκος, όπως πολύ χαρακτηριστικά μας κληροδοτεί ο εξ Αντιοχείας καταγόμενος σοφιστής Λιβάνιος, «…Παραλαβών δε Βαβυλώνα πόλεσιν (ελληνικαίς) πανταχόθεν εγκατέσπειρε και την Περσίδα και όλως ουδένα τόπον επιτήδειον δέξασθαι πόλιν αφήκε γυμνόν, αλλ΄ ελληνίζων  διετέλεσεν την βάρβαρον» (Λιβανίου Λόγοι, έκδοση Reiske, τομ. 1, σελ. 304-305), για να σημειώσει επιπλέον ότι ο αριθμός των ελληνικών πόλεων που οικοδόμησε ήταν μεγαλύτερος από όσες έκτισαν η Αθήνα και η Μίλητος μαζί, κατά τον πρώτο Ελληνικό αποικισμό. 
Σύμφωνα δε με παράδοση του Μαλαλά (Μαλαλά Χρονογραφία, έκδοση Βόννης, σελ. 203) και του Παυσανία του Χρονογράφου, ανέγειρε ακόμη 75 πόλεις στην Μεσοποταμία και την Περσία. Η περιοχή λοιπόν της Συρίας αποικίσθηκε και δημιουργήθηκαν πάμπολλες ελληνικές πόλεις, κέντρα ελληνικού πολιτισμού και βίου. Η περί τον ποταμό Ορόντη οικοδομηθείσα Αντιόχεια, το 300 π.Χ., αποικίστηκε από Αθηναίους, Κρήτες, Μακεδόνες και Κύπριους, και απετέλεσε λαμπρή εστία του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού στην περιοχή. Η Αντιόχεια με το πέρασμα του χρόνου κατέστη «τετράπολις», ονομαστή και περίφημη, κέντρο των τεχνών, της Φιλοσοφίας, της Ρητορικής και του ελληνικού πολιτισμού. Η Απαμεία ήτο μια ακόμη ελληνική πόλη κτισθείσα υπό των Μακεδόνων, ονομάζονταν δε και Πέλλα, έχοντας το όνομα της συζύγου του Σέλευκου, της Απαμείας. Δίπλα της υπήρχαν μικρότερες πόλεις όπως τα Μέγαρα, η Λάρισα και η Απολλωνία (Στράβωνας ις, 752).
Η παραλιακή Λαοδίκεια, έλαβε το όνομα της μητέρας του Σέλευκου, ήταν επιφανής πόλη, όπως και η Σελεύκεια η εν Πιερία, μια εμπορική πόλη στις εκβολές του Οράντη ποταμού.
Ονομαστές ελληνικές πόλεις της Άνω Συρίας πλην όσων αναφέρθηκαν ανωτέρω είναι και οι ακόλουθες: η Αρέθουσα – κτίσμα του Σέλευκου του Νικάτορα, η Επιφάνεια επί του Ορόντη ποταμού – κτίσμα του Αντίοχου του επιφανούς, η Επιφάνεια η προς τον Ευφράτη, η Βαμβύκη ή Ιεράπολις, η Βέροια, η Ηράκλεια, η Ποσείδιον, το Ηράκλειον (παραθαλάσσιες και οι δύο) και το χωρίον Νυμφαίο.Βόρεια της Αντιόχειας απαντούνταν οι ακόλουθες πόλεις: η Αντιόχεια προς Ταύρο, η Γερμανικεία, η Δολίχη, η Νικόπολις, η Κυρηστινή και η Σελευκόβηλος.
Ακολούθως η Δαμασκός, «ο οφθαλμός της Ανατολής», μετά την νίκη του Μ. Αλεξάνδρου στον Ισσό ποταμό, κατέστη ελληνική πόλη και αποικίστηκε υπό ελλήνων. Από τις διασωθείσες δε επιγραφές πληροφορούμαστε ότι στην Δαμασκό λάμβαναν χώρα και Ολυμπιακοί Αγώνες. Η πόλη Χαλκίς η επί Βήλω (ποταμός) ήταν μια ακόμη ονομαστή Ελληνική αποικία στη Συρία, κτίσμα του Σέλευκου Νικάτορος, η οποία ήτο και πατρίδα του φιλοσόφου Ιάμβλιχου του θείου. Υπήρχε και άλλη Χαλκίδα, κοντά στη Βέροια, που ονομάστηκε Κινναστρίν. Η Έμεσα – σημερινή Χομς – ήταν πατρίδα του περίφημου φιλοσόφου Ποσειδώνιου του Στωϊκού. Η πόλη της Παλμύρας, βορειοανατολικά της Δαμασκού, η αποκαλούμενη και «νύμφη της ερήμου», βρίθει ελληνικών επιγραφών.
 Μερικοί ονομαστοί Έλληνες οι οποίοι γεννήθηκαν,  έδρασαν και μεγαλούργησαν στην περιοχή αυτή είναι οι ακόλουθοι: 
    Ο Ιστοριογράφος Απολλόδωρος ο Αρτεμίτης, ο Ιατροφιλόσοφος Απολλώνιος εξ Αντιοχείας, ο στωϊκός Φιλόσοφος Απολλοφάνης εξ Αντιοχείας, ο υιός του Ιάμβλιχου Αρίστων, ο Ποιητής Αρχίας εξ Αντιοχείας, ο Ρητοροδιδάσκαλος Δημήτριος ο Σύρος, ο στωϊκός Φιλόσοφος Διογένης εκ Σελευκείας, ο Μίθρης ο εκ Συρίας, ο Ιστορικός Σέλευκος ο Εμεσηνός κ.α.  
Η ελληνικότατη πόλη της Αντιόχειας είναι αυτή που έδωσε στην νέα διδασκαλία που ξεκίνησε από τα Ιεροσόλυμα το όνομα χριστιανοί. Η γλώσσα της Εκκλησίας της Αντιόχειας ήτο η Ελληνική. Ο ιδρυτής της ο Απόστολος Παύλος δίδασκε στην Αντιόχεια στην Ελληνική γλώσσα, έγραψε εκεί επιστολές του στα Ελληνικά. Και ο συνοδός του, ο Λουκάς ο Ευαγγελιστής κατήγετο από την Αντιόχεια. Η Εκκλησία της Αντιόχειας διατήρησε στο πέρασμα των αιώνων τον Ελληνικό της χαρακτήρα και την Ελληνική της γλώσσα και εξ αυτής ήλκουν τη καταγωγή τους οι Ελληνορθόδοξοι της Συρίας αλλά και οι ουνίτες Ελληνοκαθολικοί στους οποίους θα αναφερθούμε παρακάτω.
Ενδεικτικά αναφέρουμε και ορισμένους εκκλησιαστικούς συγγραφείς: ο Ιγνάτιος επίσκοπος Αντιοχείας, 1oς μ.Χ. αιών (οι επιστολές του υπάρχουν στον 4ο τόμο της Ελληνικής Πατρολογίας του Migne), ο Θεόφιλος επίσκοπος Αντιοχείας, (Ελληνική Πατρολογία Migne – τόμος 6), ο Σεραπίων Αντιοχείας, ο Μαλχίων ο Πρεσβύτερος, ο Απολλινάριος εκ Λαοδίκειας, ο Μέγας Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Παύλος Σαμοσατεύς, ο Αναστάσιος ο Σιναΐτης, ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο Αββάς Ζωσιμάς, ο Ιωάννης Μόσχος συγγραφεύς του Λειμωνάριου, ο νομομαθής Θεόδωρος Βαλσαμών Πατριάρχης Αντιοχείας, ο Ευάγριος ο σχολαστικός συγγραφεύς Εκκλησιαστικής Ιστορίας,  κ.α. 
Αυτοί οι έξοχοι άνδρες και τα συγγράμματα τους δεικνύουν ότι ως την εποχή της μωαμεθανικής κατάκτησης στα μέσα του 7ου αιώνα μ.Χ., αλλά και μετά από αυτήν, η Ελληνική γλώσσα ήταν η εθνική γλώσσα των ορθοδόξων της περιοχής, η γλώσσα της παιδείας, η γλώσσα λατρείας του Θεού. Ως διαφάνηκε η Αντιόχεια ήταν η πόλη εκείνη της Ανατολής όπου και προ της εμφανίσεως του Χριστιανισμού δέσποζε η Ελληνική θύραθεν παιδεία, η Φιλοσοφία και η Ρητορική, τα Ελληνικά γράμματα, αλλά και μετά την εμφάνιση του Χριστιανισμού δέσποζε ο Ελληνοχριστιανικός της χαρακτήρας και ήτο κέντρο φιλοσοφικών αναζητήσεων και καλλιέργειας όχι μόνον της ελληνικής γλώσσας αλλά κυρίως του Χριστιανικού πνεύματος.
Είναι δε η πόλις της Αντιόχειας ο τόπος όπου εμφανίζονται για πρώτη φορά σαφώς διαχωρισμένοι οι τρεις βαθμοί της Ιερωσύνης στην Εκκλησία. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς, οι Έλληνες Πατριάρχες της Αντιόχειας αγωνίζονταν εναντίον της λατινικής προπαγάνδας, η οποία δεν είχε πετύχει μεγάλες προόδους στην περιοχή, παρά μόνον στους Ιακωβίτες και τους Μαρωνίτες. Αντίθετα, αρκετοί Ορθόδοξοι είχαν ασπαστεί τον Μουσουλμανισμό, συνεπεία του γεγονότος ότι η περιοχή πέρασε στα χέρια των Τούρκων.
Από τον 16ο αιώνα όμως και μετέπειτα, κατόπιν της εγκατάστασης Λατίνου επισκόπου στη Σιδώνα, υπήρξε διαρροή Ορθοδόξων προς τον Καθολικισμό, το δε 1837, η Ουνιτική Εκκλησία αναγνωρίστηκε από την Υψηλή Πύλη και καθήρπασε πολλούς Ορθοδόξους ναούς. Οι Προσπάθειες των Ορθοδόξων Πατριαρχών Ιερόθεου, Γεράσιμου και Σπυρίδωνα, ανάσχεσαν την Λατινική διείσδυση στην Συρία, όμως η φτώχεια, η έλλειψη συστηματικής διδασκαλίας και οι επιθέσεις των μουσουλμάνων, συνετέλεσαν στην εμφάνιση και νέων προπαγανδών στην περιοχή, όπως η Προτεσταντική. 
Η δράση όμως του Ρώσου Πορφύριου Ουσπένσκυ από του 1843 στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, με την ίδρυση και δράση της Παλαιστινιακής εταιρίας, προκειμένου να προωθηθούν τα ζωτικά συμφέροντα της Ρωσίας στην περιοχή, έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στο Ελληνικό Πατριαρχείο της Αντιόχειας, με την δημιουργία εθνοφυλετικού ζητήματος, του Αραβικού Ζητήματος, το λεγόμενο Αντιοχειανό ζήτημα. Εξεγείρανε τους αραβόφωνους πληθυσμούς εναντίον των Ελλήνων, θέτοντας τους την ιδέα ότι ήσαν Άραβες και όχι Έλληνες όπως καυχούνταν οι ίδιοι. Η σκανδαλώδης επέμβαση των Ρώσων στην Εκκλησία της Αντιόχειας επέφερε την δι’ εξαναγκασμού παραίτηση του Έλληνα Πατριάρχη Αντιοχείας στις 15 Απριλίου του 1897 και την εκλογή Άραβα Πατριάρχη μόνον από τους Αραβόφωνους, των Ελλήνων αποκλεισθέντων από την εκλογή.
Στα τέλη του 19ου αιώνα στην ευρύτερη περιοχή της Συρίας κατοικούσαν οι ακόλουθες εθνότητες: 1. Ανσαρί, 2. Άραβες = οι οποίοι θρησκευτικά ήταν Μωαμεθανοί, Ορθόδοξοι και Γρηγοριανοί, 3. Αρμένιοι = ήταν καθολικοί και διαμαρτυρόμενοι, 4. Βεδουίνοι, = οι οποίοι ήταν Αραβικό φύλο, νομάδες με διαφορετική γλώσσα, θρησκεία, ήθη και έθιμα από τους λοιπούς Άραβες, 5. Δρούζοι = ευρισκόμενοι στις πεδιάδες του Λιβάνου και στο όρος Ερμών, 6. Έλληνες = οι οποίοι ήταν Ορθόδοξοι και Καθολικοί, 7. Ιακωβίτες = μονοφυσίτες που έλαβαν το όνομα εκ του αρχηγού τους επισκόπου Εδέσσης Ιακώβου, 8. Ισμαηλίτες = που ήταν Σιίτες από την Περσία, εγκαταστάθηκαν τον 11ο αιώνα μ.Χ. στη Συρία και αποκαλούνταν Αssassin από την εποχή των Σταυροφόρων, 9. Ισραηλίτες, 10. Κιρκάσιοι = προερχόμενοι από τον Καύκασο, 11. Κούρδοι = κατοικούσαν στο νομό των Αδάνων και του Χαλεπίου, 12. Λατίνοι. 13. Μαρωνίτες = ενωμένοι μετά των καθολικών αριθμούσαν περί τους 220 χιλιάδες. Πρόκειται για αιρετικούς μονοθελήτες, οι οποίοι κυνηγημένοι από τους Βυζαντινούς κατέφυγαν στη Συρία και ίδρυσαν την “εκκλησία” στην μονή του Πατριάρχου τους Μάρωνα, 14. Μελχίτες = αν και ονομάζονται grecs-unis, ούτε ελληνική καταγωγή έχουν ούτε ήταν ορθόδοξοι, επίσης ομιλούν την αραβική γλώσσα. Πρόκειται για Άραβες που εκχριστιανίστηκαν τον 4ο αιώνα. Μην επιθυμώντας να είναι υπό την πνευματική ηγεσία των Ελλήνων Πατριαρχών, δήλωσαν υποταγή στον Πάπα με τον όρο να αντικαταστήσουν την Ελληνική γλώσσα της λειτουργίας τους με την Αραβική, 15. Σύροι = που ήταν Ορθόδοξοι και Καθολικοί, 16. Τούρκοι, 17. Τουρκομάνοι (ή Τουραμέν) = Τούρκοι προερχόμενοι εκ του Τουρκεστάν, 18. Χαλδαίοι = Ουνίτες. Επιπλέον, αναφέρονταν ως οικούντες στην περιοχή επιπλέον : Αθίγγανοι, Γιεζίτες, Κιζίλ- μπάσηδες, Μετουαλή, Κόπτες, Πέρσες, Φελλάχοι σε μικρά πληθυσμιακά ποσοστά. Μια πανσπερμία και μωσαϊκό φυλών, λαών και διαφορετικών θρησκευμάτων.
Μπορούμε να πούμε γενικά ότι ως προς την καταγωγή του διακρίνονταν σε: απογόνους των αρχαίων Ελλήνων, Σύρων (Αραμαίους), Αράβων, Τούρκων και Φράγκων. Ως προς την θρησκεία δε: Μωαμεθανοί (Σουνίτες και Σιίτες), Ορθόδοξοι Χριστιανοί, Καθολικοί, Προτεστάντες, Μονοφυσίτες και Ισραηλίτες. Τα νεώτερα χρόνια οι Ελληνόφωνοι πληθυσμοί του Πατριαρχείου της Αντιόχειας εντοπίζονταν στις περιοχές της Ταρσούς, στα Άδανα της Κιλικίας, στο Ερζερούμ και στο Διαρβακίρ ενώ ο συνολικός πληθυσμός του Πατριαρχείου στη Συρία, τον Λίβανο, το Ιράκ και την Τουρκία ανέρχονταν – σύμφωνα με ανεπίσημες πληροφορίες του Πατριαρχείου (1963) – σε 500 χιλιάδες.
Κάπου εδώ τερματίζεται η σύντομη περιήγησή – αναφορά μας στον Ελληνισμό της περιοχής της Συρίας από της εμφανίσεώς του εκεί έως και τον εικοστό αιώνα. Αναμφίβολα συνεπεία της έλλειψης του χώρου παρελήφθησαν αρκετά γεγονότα, έγινε όμως θαρρώ κατανοητή αρκούντως η παρουσία και η πολιτιστική προσφορά του στην περιοχή αυτή από την αρχαιότητα έως τις ημέρες μας. Τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στις μέρες μας στη Συρία,  στρέφουν την προσοχή και τον νου μας στους εναπομείναντες ξεχασμένους εκεί Ελληνικούς πληθυσμούς, το προκεχωρημένο θα έλεγε κανείς φυλάκιο του Ελληνισμού στην περιοχή της εγγύς και μέσης ανατολής, μιας περιοχής που όπως διεφάνη ήταν πάντα ένας χώρος ζωτικών συμφερόντων για τον Ελληνισμό, οι οποίοι υφίστανται πιέσεις και πρέπει να επιβιώσουν (Ενδεικτική Βιβλιογραφία : Μυστακίδου Α.Β., Οι ετερόδοξες κοινότητες εν Συρία, εν Κωνσταντινουπόλει 1897, Δελικανή Καλλίνικου, Υπόμνημα επί του Αντιοχικού Ζητήματος, εν Κωνσταντινουπόλει 1904, Καρολίδου Παύλου, Περί της Εθνικής καταγωγής των Ορθοδόξων Χριστιανών Συρίας και Παλαιστίνης, Αθήναι 1909, ΘΗΕ, τομ. 2, Αθήναι 1963). 
Πηγές
Ομογενειακή εφημερίδα της Νέας Υόρκης Hellas News (σελ. 32)  
- koukfamily.blogspot.gr/

Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013

Η ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Κατερίνα Δ. Χατζοπούλου
Η αυτοεκτίμηση είναι σημαντική για την πορεία και την επιβίωση κάθε ανθρώπου. Είναι σημαντική για την διαχείριση των πραγματικών ικανοτήτων του και για την λήψη ισορροπημένων αποφάσεων, αλλά ακόμη και γι αυτή την ίδια την επιβίωση και την εσωτερική του υγεία. Η κακή εικόνα για το άτομό μας, η χαμηλή δηλαδή αυτοεκτίμηση όσον αφορά ορισμένες ή το σύνολο των ιδιοτήτων μας, είναι ιδιαίτερα επιβλαβής για τον άνθρωπο και είναι ένα από τα σημεία που και κατά την ομολογία πρωτίστως των ειδικών χωλαίνει η κοινωνία μας σήμερα. Εξίσου σημαντικό ρόλο όμως παίζει η αυτοεκτίμηση και στην περίπτωση ενός συλλογικού σώματος, όπως μπορεί να είναι μία ομάδα, ένα ευρύτερο σύνολο και ακόμη περισσότερο ένας λαός. Η αυτοεκτίμηση του ατόμου συνδέεται άμεσα με το σύνολο στο οποίο ζει. Η εικόνα που έχει το άτομο για το σύνολο επηρεάζει την εικόνα του για τον εαυτό του και αυτό συνδέεται και με την εικόνα που έχει γενικώς για τον αόριστο ‘άλλο’, για τον άνθρωπο γενικότερα. 
Όσον αφορά τον ρόλο της κοινωνίας, είναι αυτονόητο ότι για την χαμηλή αυτοεκτίμηση του ατόμου δεν είναι χωρίς ευθύνη μία κοινωνία που μαλώνει με κάθε ευκαιρία και μεταχειρίζεται την επίπληξη και την κριτική ως μοναδικό μέσο διαπαιδαγώγησης, την οποία τακτική ακολούθως το άτομο υιοθετεί και μιμείται, ενώ άλλοτε η κοινωνία μπορεί να θέτει πολύ υψηλά κριτήρια κοινωνικής αποδοχής, τα οποία παράλληλα δεν τηρεί, οπότε το άτομο με τη σειρά του ή οργανωμένα απαξιώνει το σύνολο και μπαίνει έτσι κανείς σε έναν φαύλο κύκλο αλληλοαπαξίωσης και ατέρμονης επικριτικότητας ανάμεσα στο άτομο και το σύνολο, το οποίο φυσικά αποτελείται από άλλα άτομα, που κάνουν κατά κανόνα το ίδιο, εφόσον έλαβαν την ίδια κοινωνική διαπαιδαγώγηση. Η κοινωνία αυστηρότητας συνήθως συνδέεται με απολυταρχικά καθεστώτα και συνθήκες βίας, είτε σύγχρονες είτε πολύ κοντά στο παρελθόν, όταν ο άμεσος κίνδυνος της ζωής το ατόμου δεν δίνει χρόνο για να εφαρμοστεί το πλατωνικό μὴ τοίνυν βίᾳ […] τοὺς παῖδας ἐν τοῖς μαθήμασιν ἀλλὰ παίζοντας τρέφε (Πλάτων, Πολιτεία VII 537a) «Προσπάθησε λοιπόν […] να αποφύγεις τον εξαναγκασμό και κάνε ώστε τα παιδιά να διαπαιδαγωγούνται παίζοντας». Το άτομο στις κοινωνίες αυτές πρέπει άμεσα και καταναγκαστικά να συμμορφωθεί με τους κανόνες προκειμένου να επιβιώσει. Αλλά και η μετάβαση σε μία κοινωνία με περισσότερες ελευθερίες δεν επιφέρει αυτομάτως και αλλαγή στους τρόπους διαπαιδαγώγησης, χρειάζεται χρόνος, και αναφερόμαστε στην γενικότερη κοινωνική διαπαιδαγώγηση και όχι απλά την συστηματική εκπαίδευση του σχολείου. Συνεπώς μπορεί μια κοινωνία να παραμένει επικριτική ακόμη και σε ένα περιβάλλον ευρύτερης ελευθερίας.
Στο παρόν άρθρο θα προβληματιστούμε λίγο για τα αίτια χαμηλής αυτοεκτίμησης σε ένα ευρύτερο σύνολο και με ποιές τεχνικές και κατευθυντήριες γραμμές μπορεί να αυξηθεί η αυτοεκτίμηση ενός λαού, στην προκειμένη περίπτωση των Ελλήνων, ως συλλογικού σώματος, η βελτίωση της εικόνας που έχουμε για το σύνολο σήμερα, την αξία του και τις δυνατότητές του. Αυτό θα μας επιτρέψει να διαχειριστούμε καλύτερα τις πραγματικές μας δυνατότητες με ρεαλιστικό τρόπο, να βγούμε από καταθλιπτικές και ως ένα βαθμό μισάνθρωπες κοσμοθεάσεις, οι οποίες είναι κατανοητές και ερμηνεύσιμες, αλλά ταυτοχρόνως είναι αδιέξοδες και άδικες για τον άνθρωπο, ειδικώς και γενικώς. 
Εκ προοιμίου θα πρέπει να πούμε πως το θέμα είναι ευρύ και καλούνται και πιο ειδικοί άνθρωποι, π.χ. από τον χώρο της κοινωνιοψυχολογίας, να μιλήσουν εκλαϊκευμένα γι αυτά τα θέματα και την κατάλληλη διαχείρισή τους, μεταξύ άλλων και επειδή συνδέεται η αυτοεκτίμηση ενός λαού με την εικόνα που ο καθένας έχει για τον αόριστο ‘άλλο’, όπως προαναφέρθηκε, την εικόνα δηλαδή που έχουμε για τον άνθρωπο γενικώς. Αυτή η εικόνα φυσικά είναι μια κατασκευή που αποτελεί προϊόν αλλεπάλληλων γενικεύσεων. Ούτε δύο άνθρωποι στον κόσμο δεν είναι ακριβώς όμοιοι, πόσο μάλλον να θέλει να γενικεύσει κανείς για το ανθρώπινο είδος, ότι είναι έτσι ή αλλιώς. Είναι όμως μια κατασκευή που χρησιμοποιεί ευρύτερα ο κόσμος ήδη από την αρχαιότητα και συχνά προς την κατεύθυνση ότι ο άνθρωπος είναι κακός,  (πβ. ὡς χαρίεν ἔστ’ ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ, πολλὰ τὰ δεινὰ  κ’ οὐδὲν ἀνθρώπου δεινότερον πέλει, homo homini lupus), η οποία μας επηρεάζει, καθώς φαίνεται να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο και στην αυτοεκτίμηση του ατόμου και στην αυτοεκτίμηση ενός λαού.
Ως εθνική αυτοεκτίμηση ορίζουμε εδώ, αν όχι την αγάπη, την αποδοχή του κοινωνικού μας σώματος σήμερα και την αναγνώριση της αξίας του εν συνόλω. Αποφεύγουμε τον όρο εθνική υπερηφάνεια ως ανεπίκαιρο μάλλον και ως κάτι το οποίο διαμορφώνεται με την επιλεκτική άντληση υλικού από την ιστορία και είναι ως ένα βαθμό επίπλαστο, μια και βασίζεται σε πλασματικές εικόνες τις οποίες πολύ απλά δεν χρειαζόμαστε, γιατί η αλήθεια είναι ήδη καλή. Μπορούμε να αντλήσουμε αυτοεκτίμηση από την πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι πως έχουμε έναν λαό με ιδιαίτερη ευαισθησία και ιδιαίτερη ενέργεια (έστω και αν προς το παρόν εκφράζεται με θυμό και ασυνεννοησία), καθώς και ιδιαίτερη αγωνιστικότητα και έντονη αίσθηση του δικαίου (όπως ο καθένας το αντιλαμβάνεται). Η αλήθεια είναι πως οι θεμελιώδεις αξίες είναι διαπολιτικά κοινές (σε όλους τους πολιτικούς χώρους) και τα προβλήματα αντικειμενικά και σε μεγάλο βαθμό εξωγενή. Επομένως η σύγκλιση ως ένα βαθμό υπάρχει. Η απόκλιση βρίσκεται στον χειρισμό, αλλά και στην έλλειψη αμοιβαίας εκτίμησης και εντός του πολιτικού χώρου. Είναι ιδιαίτερα σοβαρό πρόβλημα το ότι σε έναν χώρο, όπως ο πολιτικός, δεν υπάρχει αμοιβαία εκτίμηση μεταξύ ανθρώπων και χώρων που υποτίθεται (και αρκετά συχνά είναι αλήθεια) ότι έχουν κοινό στόχο, την βελτίωση των πραγμάτων. Αυτό ενδεχομένως συνδέεται με τον βασικό μηχανισμό άντλησης αυτοεκτίμησης αυτή τη στιγμή, ο οποίος είναι παθολογικός και τον οποίο θα εξετάσουμε ακολούθως. Παράλληλα σχετίζεται και με τον παρόν πολιτειακό σύστημα και το σύστημα ανάδειξης κυβέρνησης, για το οποίο θα μιλήσουμε αναλυτικότερα σε άλλο άρθρο. Περιοριζόμαστε εδώ στο να επισημάνουμε πως το παρόν πολιτειακό σύστημα, υποχρεώνει τα πολιτικά πρόσωπα και τους χώρους σε αμοιβαίο δημόσιο εξευτελισμό, ρίχνει το επίπεδο του πολιτικού λόγου, γιατί προκειμένου να μπορέσει κάποιος να προσφέρει, να είναι χρήσιμος, να προσπαθήσει να εκπληρώσει το πολιτικό του όραμα, πρέπει να αποδείξει δημοσίως και περίτρανα στον ελληνικό λαό πως όλοι οι άλλοι είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων άχρηστοι. Το πολιτειακό σύστημα λοιπόν οδηγεί τα πολιτικά πρόσωπα σε δημόσια αμοιβαία απαξίωση και άρα έλλειψη αμοιβαίας εκτίμησης και εντός του πολιτικού χώρου. Δεν προτείνουμε κάτι αυτή τη στιγμή, όπως είπαμε, αυτό είναι ένα θέμα στο οποίο θα επανέλθουμε. 

ΠΡΟΣΚΟΜΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
Δύο βασικούς λόγους εντοπίζουμε εδώ που φαίνεται να εμποδίζουν την βελτίωση της εικόνας που έχουμε για το σύνολο. Ενδέχεται να υπάρχουν και περισσότεροι. Ο ένας είναι η αλήθεια της εκτεταμένης οικονομικής διαφθοράς στην Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα και ο άλλος είναι ο βασικός μηχανισμός άντλησης αυτοεκτίμησης αυτή τη στιγμή, που είναι μέσω της απαξίωσης των άλλων. Για τον πρώτο λόγο παρουσιάζουμε μια ερμηνεία του φαινομένου και αμαρτία με ερμηνεία είναι αμαρτία ιάσιμη. Για τον δεύτερο λόγο προτείνουμε έναν υγιέστερο μηχανισμό άντλησης αυτοεκτίμησης: να αντλούμε αυτοεκτίμηση από την αξία των άλλων, που είναι και το αυτονόητο, και όχι από την απαξία τους.
 
Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ: ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΑΙΔΕΙΑ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ 
Το πρόβλημα της εκτεταμένης και μακρόχρονης οικονομικής διαφθοράς που βρίσκεται παντού και που μόνο ως τομέα διάκρισης θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς στη χώρα μας, έχει την ερμηνεία του, αν συνυπολογίσει κανείς την πολύ σημαντική παράμετρο πως τόσο οι κυβερνώντες, όσο και οι κυβερνώμενοι δεν έλαβαν ποτέ την πρὸς τὰς πολιτείας παιδεία, για την οποία κάνει λόγο ο Αριστοτέλης (Πολιτικά 1310a 14), δηλαδή εκπαίδευση σύμφωνη με το υπάρχον πολίτευμα. Για χρονικούς και μόνο λόγους δεν πρόλαβε ούτε το δημοκρατικό πολίτευμα να γίνει, ούτε η κατάλληλη παιδεία να διαμορφωθεί. Πέρα από τα ατελείωτα εσωτερικά και εξωτερικά δεινά, είχαμε αλλαγή πολιτεύματος, για την ακρίβεια, είχαμε εναλλαγή διαφορετικών πολιτευμάτων. Ας δούμε όμως τί ακριβώς λέει ο Αριστοτέλης στο συγκεκριμένο χωρίο.
μέγιστον δὲ πάντων τῶν εἰρημένων πρὸς τὸ διαμένειν τὰς πολιτείας, οὗ νῦν ὀλιγωροῦσι πάντες, τὸ παιδεύεσθαι πρὸς τὰς πολιτείας. ὄφελος γὰρ οὐθὲν τῶν [15] ὠφελιμωτάτων νόμων καὶ συνδεδοξασμένων ὑπὸ πάντων τῶν πολιτευομένων, εἰ μὴ ἔσονται εἰθισμένοι καὶ πεπαιδευμένοι ἐν τῇ πολιτείᾳ (Πολιτικά 1310a.12-17) «[…] και το πιο σημαντικό από όλα όσα είπαμε, όσον αφορά την ευστάθεια ενός πολιτεύματος, πράγμα που αυτοί τη στιγμή όλοι παραμελούν, είναι η εκπαίδευση η κατάλληλη προς το πολίτευμα. Γιατί δεν υπάρχει κανένα όφελος ακόμη και από τους πιο χρήσιμους νόμους και από αυτούς που ομόφωνα ψηφίστηκαν από όλους τους πολίτες, αν αυτοί δεν γίνουν αντικείμενο εξάσκησης και εκπαίδευσης εντός της πολιτείας.»
Ως ελαφρυντικό λοιπόν πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι για ιστορικούς λόγους (αλλαγή πολιτεύματος) δεν πρόλαβε να διαμορφωθεί η κατάλληλη δημοκρατική παιδεία που να επιφέρει αποτελεσματική εσωτερίκευση των νόμων και των θεσμών. Ο κόσμος δεν πρόλαβε να λάβει εκπαίδευση που να συμβαδίζει με το πολίτευμα. Σε μία και μόνο οικογένεια μπορεί οι παππούδες να μεγάλωσαν με βασιλεία, οι γονείς με δικτατορία και τα παιδιά σε κοινοβουλευτική δημοκρατία. Το ερώτημα είναι ποιος θα διαπαιδαγωγούσε ποιον ως προς τι; Πάλι καλά να λέμε. Και φυσικά είναι θετική αυτή η εξέλιξη των πολιτευμάτων, αλλά είχε και τις παρενέργειές της. Αυτή είναι μία ρεαλιστική ερμηνεία που μας επιτρέπει να καταλογίσουμε ελαφρυντικά. Επειδή όλα τα πράγματα έχουν ερμηνεία, μία ή περισσότερες, και αυτό είναι καλό. Όπως είπαμε πιο πριν, αμαρτία με ερμηνεία είναι αμαρτία ιάσιμη. Αυτό είναι βασικό δεδομένο για την διαμόρφωση εθνικής αυτοεκτίμησης, η ερμηνεία της κατάστασης και βάσει των ιστορικών συγκυριών και όχι ότι ‘έτσι είναι ο Έλληνας’ ή ‘έτσι είναι ο κόσμος και δεν αλλάζει’. Και εσωτερίκευση των θεσμών θα πει πως με τον ίδιο τρόπο που, αν σωριαστεί κάποιος άνθρωπος στον δρόμο θα πάει αυτομάτως κάποιος ή περισσότεροι να βοηθήσουν, με τον ίδιο αυτόματο τρόπο να αποκτηθεί σε όλους, σε όποια θέση της κρατικής δομής και αν βρίσκονται, η συναίσθηση του τι είναι π.χ. το δημόσιο χρήμα. Και η εσωτερίκευση κανόνων και αξιών είναι εφικτό και απλό πράγμα γι αυτούς που ξέρουν να το κάνουν. Ένα παράδειγμα κανόνα που έχουμε εσωτερικεύσει σχετίζεται με την μόδα και ο κανόνας είναι ότι πρέπει κάθε χρόνο να αγοράζουμε καινούρια ρούχα. Αυτό είναι κάτι που δεν μας το δίδαξαν ούτε στο σπίτι ούτε στο σχολείο. Που ακριβώς το μάθαμε; Το πρόχειρο συμπέρασμα που μπορούμε να συνάγουμε είναι πως υπάρχουν όλες οι τεχνικές μαζικής εσωτερίκευσης κανόνων που έχουν αποτέλεσμα και αν το άτομο μπορεί να εκπαιδευτεί/χειραγωγηθεί προς ζημία του, τότε μπορεί να εκπαιδευτεί και προς όφελός του. Το επιθυμητό ωστόσο είναι η αρμόζουσα πολιτική συμπεριφορά σε όλα τα επίπεδα να μην έρθει ως αποτέλεσμα ανέντιμων και ανελεύθερων μέσων, π.χ. προπαγάνδας και υπόγειων ψυχολογικών τεχνικών, αλλά με ορθολογιστική εξέταση της κατάστασης και επιμόρφωση όσον αφορά την λειτουργία του κράτους. 
 
ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΑΝΤΗΣΗΣ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΡΟΦΗ 
Πριν απ’ όλα να πούμε πως οτιδήποτε παθολογικό δεν είναι επιλήψιμο. Άρα θα δούμε εδώ και ένα ακόμη ελαφρυντικό. Ο τρέχων μηχανισμός άντλησης αυτοεκτίμησης είναι από την απαξίωση των άλλων. Ακριβώς επειδή, όπως είπαμε, η ύπαρξη αυτοεκτίμησης είναι πολύ σημαντική για τα άτομα, πρέπει από κάπου να την αντλήσουν. Συνήθως αυτό γίνεται με το να βγάλουν τους άλλους χειρότερους από τους ίδιους. Αυτό συμβαίνει πολύ συχνά στην κοινωνία που μαλώνει και μεταχειρίζεται την συγκριτική λογική για να παροτρύνει τα άτομα προς βελτίωση ή συμμόρφωση με τους κανόνες. Ένα απλό παράδειγμα είναι το ‘Δες τι ωραία ζωγραφιά έκανε ο αδελφός σου ο Μανωλάκης. Τι είναι αυτή η δική σου τσαπατσουλιά;’ Στόχος αυτής της πρότασης (γιατί η πρόθεση είναι σχεδόν πάντα καλή) είναι να παροτρυνθεί το μέλος της κοινωνίας προς βελτίωση, να είναι πιο προσεκτικό, να ξέρει τι πρέπει να μιμηθεί, να αυξηθούν οι ικανότητές του και να είναι ισχυρότερο και πιο σταθερό για την επιβίωση. Ωστόσο, τόσο ο Μανωλάκης, όσο και ο αδελφός του, αυτό που θα κατανοήσουν είναι πως για να σε επιβραβεύσουν για κάτι πρέπει κάποιος άλλος να αποδειχτεί χειρότερος. Για να επιτύχεις, πρέπει κάποιος άλλος να φανεί ότι απέτυχε. Συνδέεται δηλαδή η επιβράβευση με το πόσο ανίκανος πρέπει να αποδειχτεί κάποιος άλλος ή περισσότεροι. Έτσι εγκαινιάζεται η χρήση του μηχανισμού άντλησης αυτοεκτίμησης από την απαξίωση των άλλων. Και επειδή η αυτοεκτίμηση είναι σημαντική, η απαξίωση των άλλων γίνεται ως ένα βαθμό αυτοσκοπός. Πρέπει για να νιώσει κανείς καλά με τον εαυτό του, να θεωρήσει ότι οι άλλοι γύρω του είναι χειρότεροι. Αυτή η ασυναίσθητη πρακτική όμως προφανώς είναι πρόσκομμα για την εκτίμηση του συλλογικού σώματος, της κοινωνίας, του λαού, γιατί βάσει του υπάρχοντος μηχανισμού προκειμένου να έχει κανείς καλή εικόνα για τον εαυτό του, πρέπει να έχει κακή εικόνα τους άλλους. Πως θα έχει όμως κανείς έτσι καλή εικόνα για το σύνολο; Και η καλή εικόνα για το σύνολο είναι προϋπόθεση προόδου. Να προσθέσουμε ότι πέρα από την συλλογική αυτοεκτίμηση, η στάση αυτή επηρεάζει προφανώς και την ατομική αυτοεκτίμηση, γιατί το άτομο εισπράττει την δυσαρέσκεια των άλλων για εκείνο, οι οποίοι με την τακτική αυτή επιδιώκουν ασυναίσθητα να αυξήσουν την δική τους αυτοεκτίμηση, που τους την μειώνουν άλλοι πάλι που κάνουν το ίδιο.
Πλησιέστερα στην αλήθεια είναι πως ακριβώς επειδή είναι άξιοι οι άλλοι είμαστε άξιοι και εμείς. Ρεαλιστικά, ο καθένας σε μία κοινωνία είναι συγγενικό κοινωνικό κύτταρο. Οποιαδήποτε κακή αποτίμηση για κείνον, αντανακλά άμεσα σε μας. Οποιαδήποτε καλή αποτίμηση για κείνον, αντανακλά σε μας επίσης. Η θεώρηση που προτείνουμε είναι πως η αξία μας βασίζεται στην αξία των άλλων. Αυτή είναι η αναστροφή του παθολογικού μηχανισμού άντλησης αυτοεκτίμησης από την απαξίωση των άλλων, σε μηχανισμό άντλησης αυτοεκτίμησης από την αξία των άλλων. Επειδή έχουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα εθελοτυφλούμε μπροστά σε μία κακή κατάσταση και σε μια εσφαλμένη συμπεριφορά, αλλά το αλληλένδετο της αξίας όλων, είναι μια αλήθεια που μπορεί να μετριάσει την αυστηρότητα των κρίσεων για τους άλλους και να παύσει έτσι σταδιακά να είναι η ασυνείδητη απαξίωση των άλλων αυτοσκοπός. Η συνειδητοποίηση του αλληλένδετου της αξίας μας μετατοπίζει ακαριαία την προσοχή από τα ελαττώματα των άλλων στα προτερήματά. Δεν αντλούμε χαρά από την εύρεση ελαττωμάτων, αλλά από την εύρεση προτερημάτων γύρω μας, χωρίς φυσικά να παραβλέπουμε και τα μεν και τα δε. Η αυστηρότητα είναι πρόσκομμα σε κάθε είδους πρόοδο και η κοινωνία μας χρειάζεται την κατανόηση και την ενθάρρυνση άμεσα και σε πολύ μεγάλες δόσεις. 
Να προσθέσουμε επίσης ότι μορφή απαξίωσης είναι και η εξαπάτηση, όταν νιώθουμε ότι κατορθώσαμε να ξεγελάσουμε και ότι είμαστε έτσι ευφυέστεροι από τους άλλους. Η εξαπάτηση συνδέεται και με το πρώτο πρόσκομμα για την απόκτηση εθνικής αυτοεκτίμησης, την οικονομική διαφθορά. Η διαφθορά είναι εξαπάτηση και η εξαπάτηση είναι απαξίωση και όλα αυτά οφείλονται στον παθολογικό, μολονότι κατανοητό, μηχανισμό άντλησης αυτοεκτίμησης από την απαξίωση των άλλων, του οποίου την αναστροφή περιγράψαμε στην προηγούμενη παράγραφο. Η εξαπάτηση συχνά συνδέεται και με την επιβίωση του ατόμου, όταν δεν του προσφέρονται ευκαιρίες νόμιμης αξιοποίησης των ικανοτήτων του. Είναι όμως σε κάθε περίπτωση μορφή απαξίωσης του άλλου.
Και για την περαιτέρω ελαφρυντικότητα των ελαφρυντικών, αυτά τα δύο φαινόμενα, η εξαπάτηση και ο παθολογικός μηχανισμός αυτοεκτίμησης είναι παγκόσμια, δεν τα μονοπωλούμε εμείς εδώ στην Ελλάδα και πράγματι πατάνε σε αρχέγονα ανθρώπινα ένστικτα. Αυτό δεν σημαίνει πως η ορθολογιστική διαχείρισή τους, με τρόπο που να τα καθιστά όσο το δυνατό λιγότερο επιβλαβή και για το άτομο και για το σύνολο, είναι ανέφικτη. 
 




Βλέπουμε στην εικόνα σε χαριτωμένη μορφή την περίπτωση της αδικίας, την ευχαρίστηση αυτού που υπό μία έννοια εξαπάτησε (ἐπιχαιρεκακία) και τον θυμό του εξαπατημένου (μῆνις). Είναι δύο ρόλοι στους οποίους όλοι μπορεί να έχουμε βρεθεί και που είναι αλληλένδετοι και εναλλασσόμενοι, γιατί ο ένας τροφοδοτεί τον άλλο (ο εξαπατημένος θα θελήσει να εκδικηθεί προκαλώντας εκούσια βλάβη ή θα έχει αυτή την διάθεση). Η έξοδος από αυτή την κατάσταση είναι εφικτή όταν μας γίνει σημαντική η ευτυχία και η εσωτερική ανάπαυση των άλλων και συνειδητοποιήσουμε το αλληλένδετο της ευτυχίας των άλλων με την δική μας και με την ευτυχία του κοινωνικού συνόλου. Οι καταστάσεις αυτές είναι κατανοητές και ανθρώπινες, όπως όμως είναι και η σπονδυλαρθρίτιδα, την οποία αντιμετωπίζουμε και καταπολεμάμε, χωρίς πανικό και επικριτικότητα και χωρίς να κατηγορούμε ποτέ τον ασθενή.
Θυμόμαστε την βασική θέση των Στωικών ότι η φυσική προδιάθεση του ανθρώπου είναι προς την αρετή, αυτή είναι σύμφωνη με την φύση του και είναι αυτό από το οποίο παίρνει πραγματική χαρά, η οποία είναι κάτι μονιμότερο και όχι πρόσκαιρη ευχαρίστηση.
Τήν τ᾽ ἀρετὴν διάθεσιν εἶναι ὁμολογουμένηνκαὶ αὐτὴν δι᾽αὑτὴν εἶναι αἱρετήνοὐ διά τινα φόβον   ἐλπίδα  τι τῶν ἔξωθεν. «Η αρετή είναι προδιάθεση εναρμονισμένη με την φύση, και πρέπει να την επιλέγει κανείς γι αυτή την ίδια, όχι για κάποιον φόβο ή προσδοκία ή οτιδήποτε εξωτερικό.» (Ζήνων ο Κιτιεύς, βλ. Διογένης Λαέρτιος 7.89)
Η ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΟΡΙΣΤΟ ‘ΑΛΛΟ’, ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΓΕΝΙΚΩΣ
Με την τελευταία αυτή διατύπωση του Ζήνωνα του Κιτιέα για την αρετή, με την ευρύτερη έννοια, ως φυσική ανθρώπινη προδιάθεση, συνδέεται και η αντίληψη για τον αόριστο ‘άλλο’, δηλαδή τον άνθρωπο εν γένει. Όπως προαναφέρθηκε, η αντίληψη αυτή είναι προϊόν αλλεπάλληλων γενικεύσεων και ως αποτέλεσμα προϋποθέτει μεγάλο βαθμό αυθαιρεσίας. Είναι όμως υπαρκτή νοητική κατασκευή, η οποία επηρεάζει τόσο την ατομική αυτοεκτίμηση, όσο και την αυτοεκτίμηση ενός συλλογικού σώματος. Φράσεις όπως ‘ο κόσμος είναι κακός’ και ‘να προσέχεις τους ανθρώπους’ παραπέμπουν σε μία κακή εικόνα για τον άνθρωπο εν γένει, μια εικόνα αμυντικότητας, δυσαρέσκειας και φόβου. Αν και είναι κατανοητό πως αυτή η εικόνα είναι αποτέλεσμα εμπειρίας, που προστατεύει τον άνθρωπο από κινδύνους και απογοητεύσεις, είναι και αποτέλεσμα αυστηρότητας και αυθαίρετης γενίκευσης και σίγουρα μια εικόνα που δεν συμμερίζονται ούτε οι αρχαίοι φιλόσοφοι, ούτε ο ίδιος ο Χριστιανισμός. Η σωκρατική θεώρηση για την αρετή ως γνώση (πβ. οὐδεὶς ἑκὼν κακός «κανείς δεν είναι κακός με την θέλησή του»), που εκφράζεται με διάφορους τρόπους σε όλα τα φιλοσοφικά ρεύματα της αρχαίας Ελλάδας, απαλλάσσει τον άνθρωπο από βαθύτερη ευθύνη. Ομοίως και κατά τον Χριστιανισμό, ο άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού και αντικείμενο αγάπης από το θείο, ενώ και η ίδια η έννοια και προσωποποίηση του κακού, ως δαίμονα, εξυπηρετεί και πάλι μεταξύ άλλων για να απαλλάξει τον άνθρωπο από βαθύτερη υπαιτιότητα και να μεταθέσει την αιτία του κακού σε κάτι έξω από τον άνθρωπο. Το ανθρώπινο πρόσωπο είναι άξιο σεβασμού αδιακρίτως. Κατά τους Στωικούς είναι και μέρος της φύσης, με έμφυτη προδιάθεση προς το καλό. Η φυσική προδιάθεση είναι οι πράξεις και καταστάσεις με τις οποίες νιώθει κανείς ανάπαυση και ευχαρίστηση με μόνιμο τρόπο. Φυσικά ήδη από τους επτά σοφούς και συγκεκριμένα τον Πιττακό τον Μυτιληναίο υπάρχει η παραδοχή πως χαλεπόν ἐσθλὸν ἔμμεναι «είναι δύσκολο να είναι κανείς καλός.» (testimonia 2.11). Δεν εγκαταλείπεται όμως ο άνθρωπος ποτέ, δεν απαξιώνεται, θεωρείται πάντα άξιος ενασχόλησης και προσφοράς, με τελικό στόχο κατά τους φιλοσόφους, όχι την αλλαγή, αλλά την ευτυχία του. Κατά τον Χριστιανισμό δε, ακόμη περισσότερο, ο κάθε άνθρωπος θεωρείται όχι απλά άξιος προσφοράς, αλλά άξιος της ενανθρώπισης και της σταυρικής θυσίας του Θεού. Παρόμοια είναι η στάση προς τον άνθρωπο εν γένει και σε άλλα φιλοσοφικά και θρησκευτικά συστήματα.
Είναι ωστόσο δύσκολο να διατηρήσει κανείς καλή εικόνα για τον άνθρωπο και να αποφύγει γενικευτικούς απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, όταν έχει υποστεί ή θεωρεί ότι έχει υποστεί άμεση και επανειλημμένη βλάβη και όταν βγαίνει από ένα παρελθόν αγριότητας, πολέμων, βασανιστηρίων, προδοσίας, βίαιων πληθυσμιακών μετακινήσεων, απειλής της ζωής και πολλαπλής αδικίας, όλα με πρωταγωνιστή τον άνθρωπο, φαινόμενα πολλά εκ των οποίων συνεχίζονται με διάφορες μορφές και σήμερα και εδώ και παγκοσμίως. Αυτή όμως είναι πάντα η μία μόνο όψη της πραγματικότητας. Αν επικεντρωθεί κανείς σ’ αυτήν και την θεωρήσει δεδομένη και ανίατη, δεν θα μπορέσει να την περιορίσει. Στην πραγματικότητα, ο κάθε άνθρωπος είναι ένα συλλογικό δημιούργημα και ένας ανθρώπινος κόπος: μια ομάδα ανθρώπων εργάστηκαν ανιδιοτελώς για την επιβίωσή του. Ο κάθε άνθρωπος είναι εδώ επειδή το είδος μας είναι άξιο. Το ίδιο αποδεικνύει και το θαύμα του ανθρώπινου πολιτισμού στον οποίο μετέχουμε. Κάθε ένα από τα πράγματα της καθημερινότητας που χρησιμοποιούμε αποδεικνύει την ανθρώπινη αξία. Όλα όσα έγιναν με πρωταγωνιστή τον μέσο άνθρωπο. Η μετοχή και απόλαυση των πλεονεκτημάτων του πολιτισμού, αφενός αποδεικνύει την ανθρώπινη ικανότητα, αφετέρου συνεπάγεται την ευθύνη για την συνέχεια του πολιτισμού, την περαιτέρω διόρθωση και βελτίωση. Και για να γίνει αυτό πρέπει να πιστέψει κανείς στην αξία των άλλων. Γενικώς και αδιακρίτως. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να εκθέτει τον εαυτό του σε κινδύνους που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει, χωρίς να θυματοποιείται ή να ανέχεται το άδικο, χωρίς να παραβλέπει τις δυσάρεστες (και ανεκδιήγητα λυπηρές) όψεις της πραγματικότητας, χωρίς να χάνει την αγωνιστικότητά του, αλλά ακριβώς γι αυτήν, πρέπει να διατηρεί καλή εικόνα για τον άνθρωπο εν γένει, για τον αόριστο ‘άλλο’. Το επιθυμητό πρέπει να είναι το ζητούμενο. Αν δεν υπάρξει ζητούμενο και αναζήτηση, δεν θα υπάρξει και βελτίωση και συνέχεια, αλλά παράταση μιας καταθλιπτικής και αυτοφαγικής διάθεσης, που ελάχιστα συμβάλλει στην αυτοεκτίμηση τόσο του ατόμου, όσο και του συλλογικού σώματος και βασίζεται πάντα στην μισή αλήθεια. 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ
Η αυτοεκτίμηση και στο επίπεδο ενός λαού, για την αξία του σήμερα, είναι προϋπόθεση προόδου. Για να χρησιμοποιήσουμε όρους και της ποδοσφαιρικής ορολογίας (μια και είμαστε λαός φιλάθλων [φιλῶ = αγαπώ + άθλους]), ένας λαός καλείται να είναι ταυτόχρονα και η ομάδα και η κερκίδα. Δεν υπάρχει κανένας άλλος για να μας στηρίξει και να μας καταλάβει πραγματικά. Ούτε και κανένας άλλος που μπορεί να κάνει το έργο αυτό για μας και προς όφελός μας. Η αναγνώριση και αποδοχή της αξίας του συλλογικού σώματος, χωρίς να βασίζουμε την προσωπική μας αξία στην απαξίωσή του, χωρίς να γίνεται αυτοσκοπός το να περισώσουμε την δυσαρέσκειά μας κάτω από όλες τις δυνατές συνθήκες, αλλά μετριάζοντας την αυστηρότητα των κρίσεων προς αλλήλους και εντείνοντας την παραγωγική αγωνιστικότητα και την θετική δράση, είναι τακτική που δίνει διέξοδο στην ένταση, χρήσιμες κατευθύνσεις και που παύει να αδικεί και να κατασπαράζει το κοινωνικό σώμα. Ενώ το αξιόλογο παρελθόν πρέπει να είναι αφορμή έμπνευσης και απόδειξης του εφικτού, όχι ένας ακόμη λόγος να απαξιώνουμε το σήμερα. Είμαστε ένας μικρός λαός στα νότια Βαλκάνια. Ούτε οι καλύτεροι, αλλά σίγουρα ούτε και οι χειρότεροι. Έχουμε δικαίωμα στην ύπαρξη. Έχουμε δικαίωμα στην πρόοδο. Έχουμε δικαίωμα στο σφάλμα. Έχουμε δικαίωμα στην ανάκαμψη. Έχουμε δικαίωμα στην εξέλιξη και δικαίωμα στη ζωή. Και φυσικά σε βάθος χρόνου το επιθυμητό είναι να τα κερδίζουμε και όχι να μας τα δανείζουν. Και για όλα αυτά χρειάζεται υψηλή στόχευση, πρόθεση να υπάρξει συλλογικό όφελος και πίστη στην αξία των άλλων.
πηγή: Aντίφωνο

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΕΣ

Σύγχρονοι «ιεροεξεταστές»…
Πλέον είναι ξεκάθαρο και επιβεβαιώνει τις εκτιμήσεις που πρόσφατα εκφράσαμε σε κείμενό μας. Οι Ελληνοορθόδοξοι αποτελούν στόχο, καθώς αντιστέκονται, κυρίως λόγω πεποιθήσεων, στην «ετσιθελιστική» επιβολή των παγκοσμιοποιητικών σχεδίων στις περιοχές που ζουν. Ποιος μπορεί να χαρακτηρίσει τυχαίες τις ταυτόχρονες επιθέσεις εναντίον Ορθοδόξων, πέραν των καθημερινών σφαγών που λαμβάνουν χώρα στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου;

Στην Αίγυπτο καίνε εκκλησίες Κοπτών, στην Βόρειο Ήπειρο γκρεμίζουν καμπαναριά και σταυρούς, ενώ στην Συρία επιτέθηκαν στο ελληνορθόδοξο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, αλλά εν τέλει ηττήθηκαν από την χριστιανική πολιτοφυλακή μετά από μέρες σκληρού αγώνα. Την ίδια ώρα το Βατικανό αποκαλεί «αδέλφια» των Καθολικών τους Σουνίτες δολοφόνους που έχουν προκαλέσει δάκρυα σε δεκάδες οικογένειες των θυμάτων τους.

Εν ολίγοις η Δύση σιγοντάρει την Ανατολή να συνεχίσει επί το έργον με σύμμαχο την σιωπή τόσο από την Εκκλησία της Ελλάδας όσο και από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Μην ξεχνάμε επίσης πως, όπου υπάρχει Ορθοδοξία, παρεμβαίνει η Ρωσία, βασική γεωπολιτική αντίπαλος της δυτικότροπης παγκοσμιοποίησης. Όσο περισσότερες περιοχές «αποχριστιανοποιηθούν», τόσες λιγότερες αφορμές ανάμειξης θα έχει το Κρεμλίνο, το οποίο δεν λέει να παραιτηθεί έτσι εύκολα από τις αξιώσεις του σε Μέση Ανατολή, Κύπρο, Αιγαίο και Βαλκάνια.

Οι ισλαμικές θηριωδίες συνιστούν για τους παγκοσμιοποιητές ένα είδος μεταβατικής κατάστασης μέχρι την καθιέρωση ψευτοδημοκρατικών «προοδευτικών» καθεστώτων προς συγχώνευση του χώρου της Μεσογείου με τον υπόλοιπο δυτικότροπο κόσμο. Οι ισλαμιστές φρόντισαν να καταστρέψουν το καθεστώς ανεξιθρησκίας που επικρατούσε στις χώρες που «πάτησαν», επιφέροντας κλίμα τρομοκρατίας κυρίως για τους Ελληνοορθόδοξους.

Κρούουμε τον κώδωνα κινδύνου… Τουλάχιστον οι Έλληνες που κρατούν ακόμα ιδανικά μέσα στην καρδιά τους οφείλουν να είναι ενημερωμένοι σχετικά με την επίθεση που δέχονται ελληνογενείς πληθυσμοί. Επόμενο στόχο θα αποτελέσει πιθανότατα ο Λίβανος, όπου οι «Ρουμ Ορτοντόξ» με πυγμή προβάλλουν το πολιτιστικό βεληνεκές Ελληνισμού και Ορθοδοξίας. Αυτό ειδικά ενοχλεί, γιατί είναι ταυτισμένο με την ελευθερία, της οποίας ακόμα και το άκουσμα επιδιώκουν να καταστρέψουν οι σύγχρονοι «σταυροφόροι».

Από τους ταγούς μας δεν περιμένουμε τίποτα το ιδιαίτερο. Λίγες φωνές εντός Εκκλησίας προειδοποιούν για τους κινδύνους της εποχής και χαρακτηρίζονται «ακραίες», ενώ όσοι κληρικοί σιωπούν γίνονται αποδεκτοί από το «προοδευτικό» κατεστημένο των ημερών μας που μόνο προοδευτικό δεν είναι. Ακριβώς όπως συνέβαινε στον Μεσαίωνα, όταν και όσοι σώπαιναν φιλώντας το δακτυλίδι της εξουσίας, γλίτωναν την «Ιερά Εξέταση».

Πηγή ΠΥΓΜΗ

Κυριακή 18 Αυγούστου 2013

ΣΑΚΟ ΚΑΙ ΒΑΝΤΣΕΤΙ-ΜΟΝΟ Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ




Σάκο και Βαντσέτι - Μόνο η σιωπή είναι ντροπή


«Τα λόγια μας, η ζωή και ο πόνος μας δεν είναι τίποτα. Ο θάνατός μας - ο θάνατος ενός παπουτσή κι ενός φτωχού ψαρά - είναι το παν για μας! Η τελευταία στιγμή μάς ανήκει - η θανάσιμη αγωνία είναι ο θρίαμβός μας...». Μπαρτολομέο Βαντσέτι

Στις 15 Απρλίου του 1920, δύο ταμίες του εργοστασίου υποδημάτων ΣΛΕΪΤΕΡ & ΜΟΡΙΛ, ο Φρέντερικ Πάρμεντερ και ο Αλεξάντερ Μπεραρντέλι, περπατούσαν στην Πολιτεία της Μασαχουσέτης των Ηνωμένων Πολιτειών, στον κεντρικό δρόμο του Σάουθ Μπρέιντρι. Μαζί τους κουβαλούσαν δύο μικρά χρηματοκιβώτια με 15.000 δολάρια. Λίγο πριν φτάσουν στην πόρτα του εργοστασίου - περί τις 3 μ.μ. - δέχτηκαν επίθεση από ένοπλους ληστές, που άρχισαν να τους πυροβολούν. Οι ληστές αφού εκτέλεσαν τα θύματά τους πήραν τα χρηματοκιβώτια και το έσκασαν με αυτοκίνητο που τους περίμενε γι' αυτή τη δουλιά μαζί με άλλα μέλη της συμμορίας. Παρά το γεγονός ότι η ληστεία ήταν αιματηρή, δεν ήταν καθόλου ένα ασυνήθιστο γεγονός εκείνη την εποχή τόσο στην Πολιτεία της Μασαχουσέτης όσο και γενικότερα στις ΗΠΑ.
Οι αυτόπτες μάρτυρες περιέγραψαν τους ληστές ως ξένους, πιθανότατα Ιταλούς. Για το αυτοκίνητο που χρησιμοποιήθηκε στη ληστεία είπαν πως ήταν τύπου «Οβερλαντ».
Έχοντας αυτά τα στοιχεία η αστυνομία βρήκε πως κάποιος Ιταλός, ονόματι Μπόντα, είχε αφήσει για επισκευή στο «Γκαράζ Τζόνσον», ενός προαστίου της πόλης, ένα παλιό «Οβερλαντ». Οπως ήταν φυσικό, το γκαράζ τέθηκε υπό διακριτική παρακολούθηση και ο ιδιοκτήτης του κλήθηκε να ενημερώσει αμέσως τις αρχές στην περίπτωση που ο Μπόντα ή κάποιος άλλος ζητούσε να πάρει το αυτοκίνητο.
Είκοσι μέρες μετά τη ληστεία, τη νύχτα, της 5ης Μαϊου του 1920, ο Μπόντα με τρεις γνωστούς του…πήγε στο γκαράζ για να πάρει το αυτοκίνητο. Ο Τζόνσον αμέσως έστειλε τη γυναίκα του να τηλεφωνήσει στην αστυνομία και οι τέσσερις ύποπτοι που αντιλήφθηκαν τι συνέβαινε προτίμησαν να φύγουν. 
Λίγο αργότερα η αστυνομία συνέλαβε τους τρεις ενώ ο Μπόντα κατάφερε να διαφύγει. Τον έναν απ' αυτούς, τον Ορτσιάνι, τον συνέλαβαν και την άλλη μέρα τον φυλάκισαν. 
Οι άλλοι δύο πήραν το τραμ του Μπρόκτον, συνελήφθησαν μέσα σ' αυτό και οδηγήθηκαν στο αστυνομικό τμήμα. Εκεί έδωσαν τα ονόματά τους: Νικόλα Σάκο και Μπαρτολομέο Βαντσέτι. Στην ανάκριση έπεσαν σε αντιφάσεις κι ήταν φανερό πως ήθελαν να κρύψουν πράγματα. Για τον Μπόντα και τον Ορτσιάνι δήλωσαν πως δεν τους ήξεραν αλλά δεν μπόρεσαν να εξηγήσουν για ποιο λόγο πήγαν μαζί με αυτούς τους δύο στο «Γκαράζ Τζόνσον» να πάρουν το «Οβερλαντ». Στην κατοχή τους βρέθηκαν δύο περίστροφα. Ο Σάκο μάλιστα κουβαλούσε μαζί του και σφαίρες1. Η θέση τους - χωρίς φυσικά οι ίδιοι να γνωρίζουν τι ακριβώς τους περίμενε - ήταν αρκετά δύσκολη. Πριν όμως παρουσιάσουμε τη συνέχεια ας δούμε ποιοι ήταν οι δύο αυτοί άνθρωποι.

Ο Νικόλα Σάκο και ο Μπαρτολομέο Βαντσέτι ήταν Ιταλοί που μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες για μια καλύτερη ζωή. Ο Μπαρτολομέο έφτασε στη Νέα Υόρκη τον Ιούνιο του 1908 σε ηλικία 20 χρόνων. Την ίδια χρονιά έφτασε στη Βοστόνη και ο Νικόλα μαζί με τον αδελφό του Σαμπίνο. Ηταν μόλις 17 ετών. Γρήγορα ο Σαμπίνο πήρε το δρόμο της επιστροφής κι έτσι ο Νικόλα συνέχισε μόνος σε μια χώρα δύσκολη, αχανή, που υποσχόταν όμως πολλά και σίγουρα ένα καλύτερο μέλλον απ' αυτό που επιφύλασσε η πατρίδα. 
Η πρώτη επαφή με τις ΗΠΑ ήταν μάλλον ψυχρολουσία για τους δύο νεαρούς που εγκατέλειψαν την πατρίδα τους γεμάτοι όνειρα. Στα απομνημονεύματά του, που έγραψε στη φυλακή, με τίτλο «Η ιστορία της ζωής ενός προλετάριου», ο Βαντσέτι γράφει: «Μέσα στη μαύρη απελπισία πήρα την απόφαση να φύγω από την Ιταλία και να πάω στην Αμερική. Στις 9 Ιουνίου 1908 αποχαιρέτησα τα αγαπημένα μου πρόσωπα... Ταξιδεύοντας 2 μέρες με τρένο μέσω Γαλλίας και μετά διασχίζοντας επί 7 μέρες τον ωκεανό, έφτασα στη γη της επαγγελίας. Η Νέα Υόρκη ξεπρόβαλλε απειλητικά στον ορίζοντα με όλο το μεγαλείο και την αυταπάτη της ευτυχίας που υποσχόταν».
Ο Βαντσέτι ήταν άνθρωπος που αγαπούσε τη γνώση και που φρόντιζε πάντοτε να διευρύνει τις γνώσεις του. «Αν και περιγράφεται - γράφει ο Εγκον Αϊς - συνήθως ως ονειροπόλος, ήταν ο τυπικός "φιλόσοφος του καφενείου"». Στην πραγματικότητα, ήταν ένας εργάτης δοσμένος στο ιδανικό της διεκδίκησης μιας δικαιότερης κοινωνίας. Μέσα από την ίδια του την πείρα είχε κατανοήσει βαθιά την απελευθερωτική δύναμη της γνώσης και για το λόγο αυτό διάβαζε συνεχώς προσπαθώντας να εμβαθύνει διαρκώς πάνω στα προβλήματα της εποχής των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα. Ως εργάτης στα λατομεία στο Κονέκτικατ, ως ανειδίκευτος στο Γιάνγκσταουν, ως χαλυβουργός στο Πίτσμπουργκ, ως σιδηροδρομικός στη Μασαχουσέτη, ως πωλητής ψαριών στο Πλίμουθ είχε πάντοτε μαζί του ένα βιβλίο διψώντας για μάθηση και ελευθερία. 
Ο Σάκο ήταν ειδικευμένος τσαγκάρης. Ηταν κοντός και μυώδης, με μεγάλη όρεξη για ζωή. Αγαπούσε τη φύση, τα λουλούδια, τα δέντρα και ήταν σπουδαίος κηπουρός. Αντίθετα από τον Βαντσέτι, αυτός είχε δημιουργήσει οικογένεια. Το πρώτο του παιδί ήταν ο Ντάντε κι αργότερα προστέθηκε κι ένα κοριτσάκι, η Ινέζ. 
Ο Σάκο και ο Βαντσέτι ιδεολογικά και πολιτικά ήταν αναρχικοί. Για την εποχή εκείνη, ανήκαν σ' ένα υπαρκτό ρεύμα μέσα στο εργατικό κίνημα που σε γενικές γραμμές επαγγελλόταν τον κομμουνισμό χωρίς όμως να αναγνωρίζει τη μεταβατική περίοδο όπου το κράτος της εργατικής τάξης είναι ιστορικά αναγκαίο. Η δογματική αυτή θέση των αναρχικών, να τοποθετούνται από θέση αρχής ενάντια σε κάθε εξουσία, τουςοδηγούσεστην τραγική αντίφαση να συμμετέχουν μεν - όπως έγινε και στη Ρωσία - στην επαναστατική δράση κατά της αστικής εξουσίας, αλλά μόλις αυτή υποχωρούσε, μόλις συντελούνταν το πέρασμα της εξουσίας στην εργατική τάξη, στρέφονταν κατά της δικτατορίας του προλεταριάτου, βοηθώντας έτσι αντικειμενικά την αντεπανάσταση.

Στις 27 Ιουνίου 1905 η αριστερή πτέρυγα του Σοσιαλιστικού Κόμματος και το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα ίδρυσαν την Οργάνωση «Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου».
Σ' αυτό το εργατικό κίνημα μπήκαν, ανδρώθηκαν κι έδωσαν όλο τους το είναι ο Νικόλα Σάκο και ο Μπαρτολομέο Βαντσέτι. Ταυτόχρονα, ξεχωριστή δράση ανέπτυξαν και για την υπεράσπιση των αλλοδαπών. Η τεράστια είσοδος μεταναστών στις ΗΠΑ είχε φέρει στην επιφάνεια το ρατσισμό και οι αιτίες γι' αυτό ήταν πολλές.

Λίγες ημέρες πριν τη σύλληψή τους, οι αρχές στη Νέα Υόρκη είχαν συλλάβει ένα φίλο των Σάκο και Βαντσέτι, τον Ιταλό τυπογράφο Αντρέα Σαλσέντο, τον οποίο κράτησαν παρανόμως για οκτώ εβδομάδες. Η συνέχεια ήταν τραγική. Είτε από απόγνωση - είτε γιατί τον έσπρωξαν, ο Σαλσέντο από τον 14ο όροφο βρέθηκε στο πεζοδρόμιο του υπουργείου Δικαιοσύνης και όπως ήταν φυσικό η αγανάκτηση των ξένων πολιτικοποιημένων εργατών - ιδιαίτερα των Ιταλών - έφτασε στο αποκορύφωμα. 
Οι Σάκο και Βαντσέτι άρχισαν να οργανώνουν συγκέντρωση διαμαρτυρίας γι' αυτό το ζήτημα, η οποία μάλιστα είχε οριστεί να γίνει στο Μπρόκτον στις 9 Μαϊου 1920. Για τους σκοπούς της συγκέντρωσης (μετακινήσεις, προπαγάνδα κλπ) επιχείρησαν να πάρουν από το «Γκαράζ Τζόνσον» το αυτοκίνητο του Μπόντα και ακριβώς για τον ίδιο λόγο - για την περιφρούρηση της οργάνωσης της συγκέντρωσης - έπεσαν σε αντιφάσεις στην αστυνομία όταν τους συνέλαβε. Δεν ήθελαν να προδώσουν τους συντρόφους τους, ούτε και τις προετοιμασίες που γίνονταν. 
Στο πλαίσιο αυτής της συνωμοτικότητας πιθανόν δε χρησιμοποίησαν και άλλοθι που στην πορεία τούς ήταν απαραίτητα για να αποδείξουν την αθωότητά τους.
Η δικαστική διαδικασία είναι μια μοναδική φάρσα. Οι «αυτόπτες μάρτυρες» έχουν προπαρασκευαστεί κάτω απ’ την πίεση του εισαγγελέα και της αστυνομίας. Κανένας τους, βέβαια, δεν ήταν μπροστά την ώρα της ληστείας, όλοι, όμως, «αναγνωρίζουν τους κατηγορούμενους» ως δράστες. 
Στην αρχή της διαδικασίας, ένας από τους πρώτους «αυτόπτες μάρτυρες», αποκαλύπτεται ότι είναι πρόσφατα αποφυλακισμένος εγκληματίας, ο οποίος εμφανίστηκε στο δικαστήριο με ψεύτικο όνομα. Ο ίδιος ομολογεί ότι δέχτηκε να ψευδομαρτυρήσει σε συνεννόηση με τον εισαγγελέα και με αντάλλαγμα την αποφυλάκισή του. Κατά τη διάρκεια της δίκης, αποκαλύπτεται ότι ο διορισμένος από το δικαστήριο διερμηνέας παραποιεί συστηματικά τα λεγόμενα των δύο κατηγορουμένων, στηριζόμενος στο ότι ο Σάκο και ο Βαντσέτι δεν ξέρουν καλά αγγλικά.
Τελικά, μετά την κατάρριψη όλων των κατηγοριών από τους κατηγορούμενους, το μοναδικό στοιχείο, στο οποίο μπορεί να στηριχτεί η κατηγορούσα αρχή, είναι το όπλο του Σάκο. Μάρτυρας – κλειδί θεωρείται ένας εμπειρογνώμονας όπλων, ο οποίος καλείται να καταθέσει. Ομως, η κατάθεσή του καθοδηγείται με μαεστρία από τον εισαγγελέα, ώστε να μείνει η εντύπωση ότι το πιστόλι του κατηγορουμένου είναι το πιστόλι, με το οποίο έγινε η ληστεία και διαπράχθηκαν οι δύο φόνοι.
Ιδού, λοιπόν, η μεθόδευση, όπως την αποκάλυψε αργότερα ο διευθυντής της αστυνομίας της Μασαχουσέτης, κάπτεν Πρόκτορ, ο οποίος κατέθεσε ως εμπειρογνώμων όπλων στη δίκη: «Συμφωνήσαμε με τον εισαγγελέα να πω ότι οι σφαίρες που βρέθηκαν στον τόπο της ληστείας προέρχονται κατά πάσα πιθανότητα από το πιστόλι του Νικόλα Σάκο. Ομως, επειδή υπήρχε κίνδυνος να αποκαλυφθεί το ψέμα, ο εισαγγελέας μου είπε ότι αν μου ζητηθούν αποδείξεις από κάποιο μέλος του δικαστηρίου να πω ότι δεν έχω». Κατά «σύμπτωση», αποδείξεις δε ζητήθηκαν και ο δικαστής Ουέμπστερ Θέιχερ, γνωστός στη Μασαχουσέτη για τις αντιδραστικές του απόψεις, ανακεφαλαιώνοντας την κατάθεση του Πρόκτορ, αποφαίνεται ότι το φονικό βλήμα προέρχεται από το πιστόλι του Σάκο.
Αυτό φτάνει για να κηρυχτούν οι δύο ένοχοι. Ο δικαστής Θέιχερ, στο «αιτιολογικό» της απόφασης, σημειώνει: «Ακόμα κι αν δεν έχουν διαπράξει το έγκλημα, που τους καταλογίζεται, είναι, πάντως, ηθικά ένοχοι, γιατί είναι εχθροί των σημερινών θεσμών…»!
Πάνω από έξι χρόνια διαρκεί ο αγώνας για την αναθεώρηση της εσφαλμένης απόφασης. Εργάτες και επιφανείς προσωπικότητες απ’ όλο τον κόσμο στέκουν στο πλευρό των αθώων καταδικασθέντων. Μια σημαντική εξέλιξη κατά της διάρκεια αυτής της εξαετίας έλαβε χώρα το Νοέμβρη του 1925: Ο φυλακισμένος για σειρά εγκλημάτων Πορτογάλος Τσελεστίνο Μαντέιρος στέλνει ένα σημείωμα από τη φυλακή στη διοίκηση της αστυνομίας και το δικαστήριο της Μασαχουσέτης, όπου γράφει: «Ομολογώ ότι πήρα μέρος στο έγκλημα του Σάουθ Μπράιντρι και ότι οι Σάκο και Βαντσέτι δε συμμετείχαν». Το σημείωμα όμως αυτό δεν ελήφθη υπόψη.
Από τον Οκτώβρη του 1921 έως τον Αύγουστο του 1927, έγιναν 7 αιτήσεις επανεκδίκασης της υπόθεσης και απορρίφθηκαν και οι επτά.
Η τελευταία αίτηση απευθύνθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο της Πολιτείας της Μασαχουσέτης και εξετάστηκε - για να απορριφθεί - σε συνεδριάσεις και συσκέψεις του από τις 27 Γενάρη έως τις 5 Απρίλη 1927. Τα ένδικα μέσα είχαν τελειώσει. Τώρα είχε έρθει η ώρα να ανακοινωθεί η ποινή: Ο Νικόλα Σάκο και ο Μπαρτολομέο Βαντσέτι θα οδηγούνταν στην Ηλεκτρική Καρέκλα. 
Έντεκα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα της 22 Αυγούστου του 1927, όταν το ημερολόγιο είχε περάσει πλέον στην 23η μέρα του μήνα, ο Σάκο κάθισε στην ηλεκτρική καρέκλα. Εννέα λεπτά αργότερα, τον ακολούθησε και ο Βαντσέτι. Μαζί τους πέθανε και ο Μαντέιρος. 

Το 1970, ο σκηνοθέτης Τζουλιάνο Μοντάλντο, με ένα καλογραμμένο σενάριο ανά χείρας και με ένα πρωτοκλασάτο καστ που θα υποστήριζε την ταινία όσο κανείς άλλος (Τζιαν Μαρία Βολοντέ στον ρόλο του Μπαρτολομέο Βαντσέτι και Ρικάρντο Κουτσιόλα στον ρόλο του Νίκολα Σάκο), μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη την υπόθεση των Νικόλα Σάκο και ο Μπαρτολομέο Βαντσέτι. Το αποτέλεσμα δικαίωσε τους πάντες. Στο Φεστιβάλ Καννών του 1971 ο Κουτσιόλα κερδίζει βραβείο ερμηνείας.

Για τη μουσική της ταινίας, η Μπαέζ συναντά τον Ενιο Μορικόνε. Ο τελευταίος γράφει μουσική σαν να ενορχηστρώνει την απάντηση στην αδικία, με συνθέσεις που περνάνε από τη συγκίνηση σε οργή και διαμαρτυρία. Η Μπαέζ γράφει τους στίχους, αυτούς που έστειλε κατευθείαν στη μόνιμη επικαιρότητα. «Ηere΄s to you Νicola and Βart» τραγουδάει η Μπαέζ και στην «Μπαλάντα των Σάκο και Βαντσέτι» αντλεί την έμπνευσή της από τα γράμματα του Μπαρτολομέο Βαντσέτι στον πατέρα του : «Καλέ μου πατέρα, ναι, είμαι στη φυλακή/ Μην ντραπείς να πεις το έγκλημά μου/ Το έγκλημα της αγάπης και αδελφοσύνης/ Το να σιωπήσεις μόνο είναι ντροπή».


ΠΗΓΕΣ : http://athens.indymedia.org,http://stofaliroaristera.wordpress.com,
http://www.tanea.gr
http://teiopoteion.blogspot.com

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ-ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΥΖΜΙΤΣ

Η ιστορία εχει εν συντομία ως εξής.Το 1836 η αστυνομια στην Σιβηρία συνέλαβε εναν ανθρωπο σαν υποπτο μιάς τρομοκρατικής ενεργειας..ηταν ντυμενος με τριμμένα ρουχα,αλλα με ενα ευγενές,αριστοκρατικο παρουσιαστικό και χωρις κανενα εγγραφο που να αποδεικνύει τήν ταυτότητά του..το μονο που ειπε στους αστυνομικους ηταν το ονομά του.. Θεόδωρος.Τον εστειλαν λοιπον σε ενα χωριο της Σιβηρίας οπου ζουσε σε ενα κελι που του εφτιαξαν οι χωριανοι σε απολυτη ενδεια προσευχόμενος διαρκώς και διακονώντας τους κατοικους...η απόλυτη αποδοχή των συνανθρωπων του,η αμέριστη συμπαράσταση του σε κάθε πάσχοντα,η ηρεμη και γαληνια σταση του και η βαθεια αγαπη για ολους επηρέασε σιγα σιγα την ζωη των κατοικων..μια γενικη μεταστροφη ολων αρχισε να συντελειται κι οι ανθρωποι να επιζητούν το βαθυτερο νοημα της ζωης τους,αδιαφορωντας για κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις που τους απασχολουσαν παλιότερα..ετσι γινεται για αλλη μια φορα ο αγιος ανθρωπος στόχος,πρωτα της εκκλησιας και μετα των κρατικων παραγοντων...καποια στιγμη αρρωσταινει βαρια και λιγο πριν πεθανει,αποκαλύπτει στον ανθρωπο που του συμπαραστεκοταν την ταυτότητα του!ηταν ο τσάρος Αλέξανδρος ο Α΄!!!Ηταν αυτος ο περίεργος τσαρος,ο εσωτεριστής, ο μυστικιστής,ο "τελείως τρελός"για τον Μέτερνιχ,ο "έκνευριστικός" για τον Ναπολέοντα[με παρόμοια επίθετα τόν στόλιζαν κι ολες οι γνωστές προσωπικοτητες της εποχής του]!κανεις δεν ειχε καταλάβει το οραμα που είχε για την Ρωσία και τον κόσμο,ισως ουτε κι ο ιδιος δεν το ειχε ξεκάθαρο στον νού του!τον θάνατο του Αλέξανδρου-υποτιθεται πώς πεθανε σε μαχη στην Κριμαία-ουτως η αλλως κάλυπτε καποιο μυστηριο..οι ανθρωποι πάντως τον αγαπησαν σαν Θεόδωρο και ανακηρύχτηκε Αγιος της Ορθοδοξιας...λέγεται πώς οταν εψαξαν το κελί του βρηκαν αλληλογραφια με το παλάτι και με κάποιους κυβερνητικούς παράγοντες..αρα καποιοι γνωριζαν κι ο ιδιος ποτε δεν επαψε να νοιαζεται για το μέλλον της πατρίδας του...λέγεται επισης πώς ο πνευματικος καθοδηγητής του ηταν ο ιδιος ο Αγιος Σεραφειμ του Σαρωφ..λεπτομέρειες στο βιντεο πιο κατω απο τόν παπαΣτρατηγόπουλο..
Μια εξαιρετική προσέγγιση της Ανατροπής κατά του Συστήματος... ίσως και τελειότερη.. για σκεφθείτε το...
«Η Εκκλησία φτιάχνει τρομο-κράτες»
«Η Αλήθεια του Χριστού είναι πάντα εν δυνάμει επικίνδυνη»

Ο Άγιος Τρομοκράτης - Θεόδωρος του Κούζμιτς
Ο βίος ενός μυστηριώδους αγίου από τον π. Κωνσταντίνο Στρατηγόπουλο

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

ΑΡΧΑΙΑ ΣΟΦΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ

Αρχαία σοφιστική και διαχρονική πολιτική πρακτική



Του Χρήστου Γ. Ρώμα
Στην αρχαία Ελλάδα, και ιδιαίτερα την Αθήνα, κατά τον 5ο αιώνα π.Χ. δεν άκμασε μόνο η φιλοσοφία με τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και αργότερα τον Αριστοτέλη, άκμασε και η ρητορεία, καθώς και η σοφιστική τέχνη με τον Γοργία, τον Ιππία, τον Πρόδικο και ανώτερο όλων, τον Πρωταγόρα τον Αβδηρίτη. Και ενώ ο Σωκράτης με τη διαλεκτική - μαιευτική του μέθοδο πάσχιζε να φτάσει στην αντικειμενική γνώση, η οποία ταύτιζε τη θεωρία με την αλήθεια, δηλαδή την ουσία των όντων, οι σοφιστές προσπαθούσαν απλώς και μόνο να πείσουν τους συνομιλητές τους. Καλλιέργησαν γι' αυτό τη ρητορική τέχνη, η οποία ορίστηκε ως "πειθούς δημιουργός", και προχώρησαν σε μια σειρά λεκτικών σχημάτων και επιχειρημάτων (όπως τα σοφίσματα, τα γοργίεια σχήματα, τους αληθοφανείς συλλογισμούς, τη συναισθηματική φόρτιση στο λόγο όταν ατονούν ή απουσιάζουν τα επιχειρήματα κ.λπ.), προκειμένου να νικούν πάντα τους αντιπάλους τους στα δικαστήρια ή στην καθημερινή πρακτική.
Δεν ενδιαφέρονταν διόλου για το θετό δίκαιο, το οποίο στηρίζεται στην αντικειμενική πραγματικότητα και τον ορθό λόγο. Αντίθετα, είχαν ως θεωρητική - φιλοσοφική τους βάση το φυσικό δίκαιο, σύμφωνα με το οποίο εκείνο που επικρατεί στον κόσμο είναι το δίκαιο του ισχυρότερου, αφού στη φύση "το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό". Είναι χαρακτηριστική η φιλοσοφία του Πρωταγόρα: "Μέτρον πάντων χρημάτων άνθρωπος". Δηλαδή, μέτρο για όλα τα πράγματα είναι ο άνθρωπος (και το συμφέρον του). Καθώς, λοιπόν, δεν έχει σημασία πια στην πράξη η δικαιοσύνη και το αναλογικά ίσο, αλλά μόνον ό,τι ικανοποιεί και συμφέρει τον άνθρωπο, μπορεί στην καθημερινή πρακτική να θηρεύει κανείς και το άδικο, αρκεί να τον συμφέρει και να τον ωφελεί. Επινόησαν γι' αυτό οι αρχαίοι σοφιστές τους αγώνες λόγων (αγώνες εριστικής), κατά τους οποίους επιχειρούσαν να καταστήσουν τον "ήττονα λόγον κρείττονα". Δηλαδή τον άδικο λόγο που δεν στηριζόταν σε αποδεικτική βάση και επιχειρήματα, τον καθιστούσαν αποδεικτικά ισχυρό - και έτσι νικούσαν τους αντιπάλους των.
Με αυτές τις αντιλήψεις και αυτή την πρακτική οι σοφιστές διαφημίζονταν ως οι δάσκαλοι της πολιτικής τέχνης και καλούσαν τους αθηναίους πολίτες να τους εμπιστευθούν τα παιδιά τους, για να εκπαιδεύσουν στην πολιτική. Μάλιστα, πληρώνονταν με σημαντικά χρηματικά ποσά για τις παρεχόμενες υπηρεσίες τους.
Από την αρχαία σοφιστική -την οποία καταπολέμησε με σφοδρότητα ο Σωκράτης- προήλθε η μεταγενέστερη δικονομική πρακτική των δικαστηρίων και διαχρονικά η πολιτική πρακτική. Και οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι μέσα από τις αντιπαραθέσεις στα δικαστήρια και στα κοινοβούλια των κρατών προάγεται κάθε φορά ο διάλογος, ανιχνεύεται η αλήθεια, αναπτύσσονται οι διαπροσωπικές σχέσεις και, γενικά, προάγεται ο πολιτισμός. Ωστόσο, είναι εξίσου βέβαιο ότι στην προσπάθειά τους οι άνθρωποι να παρουσιάσουν τα θετικά στοιχεία του θέματος που εκείνοι υποστηρίζουν και τα αρνητικά της άλλης πλευράς, φτάνουν σε υπερβολές και αυταπόδεικτες αδικίες. Στόχος τους δεν είναι να αποκαλυφθεί η αλήθεια, αλλά να αποδείξουν ότι αυτοί έχουν δίκιο και η άλλη πλευρά έχει άδικο. Έτσι, είτε αποσιωπώνται οι θετικές απόψεις των αντιπάλων ή και διαστρεβλώνονται, με ταυτόχρονη εξιδανίκευση των δικών τους απόψεων.
Και βέβαια στις καθημερινές υποθέσεις που εκδικάζονται στα δικαστήρια είναι φυσικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Κριτές είναι οι δικαστές που αντιλαμβάνονται ποια από τα υποστηριζόμενα είναι αλήθεια και ποια αληθοφανή ψέματα. Στην πολιτική όμως δεν είναι το ίδιο. Εδώ κύριος αποδέκτης είναι ο λαός, ο οποίος εύκολα μπορεί να εξαπατηθεί από τους πολιτικούς μονολόγους ή την κατασυκοφάντηση των θέσεων των αντιπάλων. Εκείνο πάντως που είναι άθλιο και πολύ εξοργιστικό έχει να κάνει με τη μονομέρεια και τη σκόπιμη αποσιώπηση όλων των θετικών στοιχείων της άλλης πλευράς. Ο σκεπτόμενος πολίτης δηλαδή και συνάμα ηθικός άνθρωπος δεν μπορεί να "χωνέψει" πως ό,τι κάνει ή υποστηρίζει π.χ. η κυβέρνηση είναι λάθος και ό,τι υποστηρίζει η αντιπολίτευση είναι σωστό - και αντιστρόφως. Αντί, λοιπόν -με βάση την πολιτική ηθική-, να τονίζονται οι πολιτικές θέσεις ενός κόμματος και να ασκείται γόνιμη κριτική στις θέσεις των αντιπάλων, συμβαίνει το αντίθετο. Προβάλλονται με κάθε προπαγανδιστικό τρόπο και βαρύγδουπες εκφράσεις οι θέσεις της μιας πλευράς και με εξίσου απαξιωτικό τρόπο καταδικάζονται θέσεις και έργα της άλλης πλευράς.

Αυτός, επομένως, είναι ο λόγος που έχει απαξιωθεί τελείως στις μέρες μας η πολιτική. Ο λαός έχει πια συνειδητοποιήσει όχι μόνο ότι έχει αδικηθεί με τις "ρεμούλες", τις απάτες και την ατιμωρησία των ισχυρών, αλλά και ότι οι πολιτικοί τον εξαπατούν: Οι κυβερνητικοί, γιατί του κρύβουν πολλά στοιχεία από τις αρνητικές πλευρές του κυβερνητικού έργου, και οι άλλοι της αντιπολίτευσης -"αξιωματικής" και άλλης- γιατί δεν βρίσκουν τίποτε το θετικό στα κυβερνητικά δρώμενα.

Φιλοδοξίες, οικονομικά συμφέροντα, κοντόθωρες κομματικές στοχεύσεις, ποικίλες συναλλαγές και άλλες πολλές σκοπιμότητες καθιστούν τα πολιτικά κόμματα αναξιόπιστα, αναληθή, που συχνά με ρητορικές κορώνες και σοφίσματα εξαπατούν τους πολίτες ή τουλάχιστον του λένε τη μισή αλήθεια, είτε ως κυβέρνηση ή και ως αντιπολίτευση. Όμως ο λαός δεν τους εμπιστεύεται πια, και αυτό είναι το ολέθριο για μια δημοκρατία.